ΙΟΥΝΙΟΣ 1948: Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΤΙΤΟ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

*Στάλιν και Τίτο. Η διένεξή τους επηρέασε το ελληνικό ανταρτικό κίνημα

 Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

Νύκτα της 30ης προς 31η Μαρτίου 1946, παραμονή των πρώτων βουλευτικών εκλογών, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τα κατοχικά στρατεύματα και επικρατούσε μια δικαιολογημένη ηρεμία. Το ΚΚΕ που είχε επιλέξει την αποχή, μια ενέργεια που και ο ίδιος ο Στάλιν χαρακτήρισε ως ανοησία, αποφάσισε την κήρυξη του ένοπλου αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας, αντί των δημοκρατικών διαδικασιών, με την επίθεση κατά του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου.

 Έτσι τυπικά άρχισε ο αδελφοκτόνος Εμφύλιος Πόλεμος με σημαντικές απώλειες σε μαχητές και αμάχους, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, με ανυπολόγιστες καταστροφές σε έργα υποδομής, σε δημόσια κτίρια, οικίες και περιουσίες πολιτών, ιδιαίτερα στην επαρχία.

Κατά τη διάρκεια του 1947, παρά τη δράση του Ελληνικού Στρατού και τις αναληφθείσες από αυτόν σοβαρής έκτασης εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Σχεδίου «ΤΕΡΜΙΝΟΥΣ», είχαν σχεδόν πραγματοποιηθεί οι προθέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ για το έτος αυτό με τη σημαντική αύξηση της δύναμης των ανταρτικών τμημάτων στην ύπαιθρο, η οποία ανήλθε περίπου στις 20.000 μαχητές και την εκτέλεση πολλών και σημαντικών επιδρομών κατά τμημάτων αφενός του Ελληνικού Στρατού και της Ελληνικής Χωροφυλακής και αφετέρου κατά κατοικημένων επαρχιακών πόλεων και χωριών. Ήδη τα ανταρτικά τμήματα κυριαρχούσαν σε ευρείες ορεινές περιοχές της χώρας με αποκορύφωμα τις επιθέσεις κατά των Γρεβενών, του Μετσόβου και της Κόνιτσας. Τέλος προσπάθησε με την ανακοίνωση στις 24 Δεκεμβρίου της ίδρυσης και συγκρότησης  «Προσωρινής Κυβέρνησης» να δώσει πολιτική και διεθνή διάσταση και υπόσταση στον ένοπλο αγώνα του.

Ο μάταιος αγώνας των Θρακών βουλευτών, το 1922

*Η δραματική εκκένωση της Ανατολικής Θράκης...

*Οι Θράκες βουλευτές αγωνιούν

 και δραστηριοποιούνται

* Σκαιότατη συμπεριφορά 

του πρωθυπουργού Ν. Τριανταφυλλάκου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η απώλεια της Ανατολικής Θράκης το 1922, είναι ένα δραματικό γεγονός, που θα παραμείνει ανεξίτηλο στη μνήμη των Ελλήνων, αφού στην ουσία πρόκειται για «γονάτισμα» των… συμμάχων μας προς την Τουρκία και εκδικητική πράξη προς το ελληνικό εκλογικά σώμα, για το αποτέλεσμα των εκλογών της 1^ης Νοεμβρίου 1920. Μαζί μ’ αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τα γεωγραφικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, που αναδιατάσσονται ερήμην των λαών.

                Η περίοδος που προηγήθηκε, ήταν τότε που η Ελλάδα, υπό το κράτος της κατάρρευσης του Μικρασιατικού Μετώπου, αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα, ενώ τα συμμαχικά κράτη της Αντάντ, ενίσχυαν τον Κεμάλ Ατατούρκ και υπέκυπταν στις απαιτήσεις του.

                Η νικημένη Ελλάδα, ήταν ένα καζάνι που έβραζε. Στη Σμύρνη, που έπεσε στα χέρια των Τούρκων, κατακρεουργήθηκε ο μητροπολίτης Χρυσόστομος!  Στην λοιπή Μικρά Ασία, υπήρχαν ερείπια, αποκαΐδια και σφαγμένοι πολλοί… Στην Αθήνα αναπτύσσονταν ένα επικίνδυνο πνεύμα φυγοστρατίας, από πολλούς νέους. Η βενιζελική εφημερίδα «Πατρίς» με πρωτοσέλιδο σχόλιό της ζητούσε από τον πρωθυπουργό και υπουργό Στρατιωτικών Νικ. Τριανταφυλλάκο «να εξαποστείλει εις την Θράκην όλους τους οπλίτας και υπαξιωματικούς των τεσσάρων μικροτέρων ηλικιών, οι οποίοι αναπαύονται εις τα διάφορα γραφεία από καιρού, ενώ οι συνάδελφοί των επολεμούσαν και εταλαιπωρούντο». Ζητούσε ακόμα όλους αυτούς «τους ζακχαρόπηκτους κουραμπιέδες, τους θαλερούς αυτούς βλαστούς των διαφόρων, τυρρανομάχων, ο κ. Τριανταφυλλάκος οφείλει να τους αποστείλει εις την Θράκην, διότι τούτο υπαγορεύει και η δικαιοσύνη και η ανάγκη και η στοιχειώδης ευπρέπεια».

Από το Βοτονόσι της φιλοπατρίας στο Βοτονόσι της τραγωδίας

*Η περιοχή, που αναφέρεται στο άρθρο (από τους χάρτες της Google)

*Η περίπτωση του εθνικού αγωνιστή

Αριστείδη Κων. Κριάρη

στους Βαλκανικούς Πολέμους

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Το Βοτονόσι , ένα μικρό χωριό στην περιοχή του Μετσόβου, έχει συνδεθεί στη συλλογική εθνική μνήμη με την τραγική συνθηκολόγηση, που υπέγραψε εκεί το 1941, ο στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου με τις δυνάμεις της Βέρμαχτ. Συνθηκολόγηση που σήμανε την έναρξη της Κατοχής της χώρας μας, από τους Χιτλερικούς.

Ωστόσο, στο χωριό αυτό, γράφηκαν και σελίδες δόξας, που δυστυχώς τις σκεπάζει η σκόνη της Ιστορίας, με το μείζον δραματικό γεγονός, να υπερκαλύπτει, μια μάχη, που έδωσε ένας γόνος ηρωικής ιστορικής οικογένειας της Κρήτης το 1912, όταν ξέσπασε ο πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος.

Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΤΟΥ 1922. ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ.

*Η υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

                Η Μικρασιατική Καταστροφή αποτέλεσε την πιο βαθιά τομή της νεοελληνικής ιστορίας και επηρέασε αποφασιστικά την πορεία του Έθνους στη σύγχρονη εποχή. Η τραγωδία του 1922, που σφραγίστηκε με το αίμα χιλιάδων μαχητών και αμάχων, σήμανε το οδυνηρό τέλος της μακραίωνης παρουσίας των Ελλήνων στη Μικρασιατική γη και αποτέλεσε τον καταλύτη της δημιουργίας του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.

Μια ολόκληρη χρονική περίοδος, που καθορίστηκε από την κυριαρχία της Μεγάλης Ιδέας σε όλους τους τομείς της ζωής του Έθνους, τερματίστηκε με τον πιο τραγικό τρόπο και η επιδιωκόμενη εθνική ολοκλήρωση πραγματώθηκε αναπάντεχα με την αναδίπλωση του Ελληνισμού στα σημερινά σύνορα της Ελλάδας. Η χώρα εξήλθε από μια δεκαετία πολεμικών επιχειρήσεων με τον υπερδιπλασιασμό των εδαφών και του πληθυσμού της, που διογκώθηκε απότομα με την προσφυγική πλημμυρίδα, η οποία ακολούθησε τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Πολιτισμός Ελλήνων στον Eύξεινο Πόντο...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/861281/article/epikairothta/ellada/politismos-ellhnwn-ston-ey3eino-ponto

*«Αποικίες του Πόντου». Χάρτης του Γερμανού ιστορικού και γεωγράφου Χάινριχ Κίπερτ, σχεδιασμένος το 1867. Εικονίζονται οι αρχαίες πόλεις της Μαύρης Θάλασσας, πολλές από τις οποίες ήταν ελληνικές αποικίες.

*Τριήμερο συμπόσιο 

με πανεπιστημιακούς 

για την καταγωγή 

των πόλεων της περιοχής

Γράφει η κ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΡΑΪΟΥ

        Σε αντίθεση με το Αιγαίο, όπου κάθε επόμενο αγκυροβόλι είναι ορατό λόγω των πολυάριθμων νησιών, η ναυσιπλοΐα στον Εύξεινο Πόντο αποτελούσε πρόκληση για του αρχαίους Ελληνες. Η θάλασσα αυτή ήταν αχανής, κατάλληλη για περίπλου, όχι για διάπλου, γεμάτη κινδύνους από τις ισχυρές θύελλες που ταράζουν ξαφνικά την ηρεμία της.

Επιβράβευε όμως την τόλμη με θησαυρούς, όπως έλεγε ο θρύλος των Αργοναυτών. Οι αρχαίοι Ελληνες το τόλμησαν τον 7ο αιώνα π.Χ., ιδρύοντας σταδιακά αποικίες σε όλες τις ακτές της. Τις ελληνικές αποικίες χώριζαν μεγάλες αποστάσεις και πολιτικές διαφορές. Παρ’ όλα αυτά, διαμόρφωσαν ένα δίκτυο σχέσεων και έναν αποικιακό πολιτισμό που η έρευνα χαρακτηρίζει «ποντιακή κοινή».

Τι άλλαξε στην περιοχή με τη ρωμαϊκή επέκταση, από τον 1ο αιώνα π.Χ. και μετά; Αυτό ήταν το θέμα του διεθνούς επιστημονικού συμποσίου «Ο Εύξεινος Πόντος την εποχή της ρωμαϊκής κυριαρχίας», που οργανώθηκε πρόσφατα από την Επιτροπή Ποντιακών Μελετών (ΕΠΜ), καλύπτοντας ένα ερευνητικό κενό στην εξεταζόμενη περίοδο.

Το Ανάθεμα του Βενιζέλου και οι 280 λίθοι

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/860361/article/epikairothta/ellada/to-ana8ema-kai-oi-280-li8oi

*Η μόνη γνωστή φωτογραφία από το Ανάθεμα του Βενιζέλου το 1916.

*Η ασυναίσθητη απώλεια

της ιστορικής μνήμη

Γράφει ο κ. ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΜΑΥΡΟΓΟΡΔΑΤΟΣ*

Τι είναι χειρότερο: η σκόπιμη παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας ή η ασυναίσθητη απώλεια της ιστορικής μνήμης, από οκνηρία και ασχετοσύνη; Το πρώτο καταρχήν διορθώνεται από τον αντίλογο και την τεκμηριωμένη αποκατάσταση των πραγμάτων. Το δεύτερο, όμως, υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να περνάει απαρατήρητο.

Τις σκέψεις αυτές μού προκάλεσε η πρόσφατη διαπίστωση ότι, στον χώρο που ονομάζεται «Μουσείο– Οικία Ελευθερίου Βενιζέλου» (στη Χαλέπα), εκτίθενται «280 σκαλιστοί λίθοι που χρησιμοποιήθηκαν στο ανάθεμα εναντίον του το 1916».

1917-1922: Η ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ

*Πόντιοι αντάρτες

   Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

Σύμφωνα με τον ισχύοντα Νόμο 2193 του 1994 η 19η Μαΐου θεσπίστηκε ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Πόντος ένας τόπος ποτισμένος από Ελληνικό αίμα και θυσίες, όπου ο Ελληνισμός μεγαλούργησε ως ελεύθερος, αντιστάθηκε γενναία ως απειλούμενος και επιβλήθηκε ως σκλαβωμένος στους διάφορους κατακτητές με τα έργα, τη δραστηριότητα και τον πολιτισμό του.

Στον Πόντο, όπως και στην υπόλοιπη Μικρά Ασία ο Ελληνορθόδοξος πληθυσμός ξεκληρίστηκε με φωτιά και σίδερο και υπέστη απίστευτες δοκιμασίες, πριν οδηγηθεί στην αναγκαστική προσφυγιά.

Ο εορτασμός για τα 96 χρόνια ελευθερίας της Θράκης

*Με επίκεντρο, 

την κοινοβουλευτική ιστορία της Θράκης

 *Ο ομιλητής στην εκδήλωση της Καλλιθέας Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

         Με μεγάλη συμμετοχή του Θρακικού στοιχείου της Αθήνας, γιορτάσθηκαν τα 96^α «Ελευθέρια» της Θράκης. Επίκεντρο των εκδηλώσεων ήταν η μεγάλη μουσικοχορευτική εκδήλωση στην πλατεία Δαβάκη της Καλλιθέας (Σάββατο 28 Μαΐου) και η δοξολογία και η κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη (29 Μαΐου).

          Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση της Καλλιθέας ήταν ο δημοσιογράφος Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης, ενώ τον πανηγυρικό της ημέρας στη δοξολογία στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση, εκφώνησε ο συγγραφέας Γιώργος Ψύλλας.

          Στην Καλλιθέα σχολιάστηκε η απουσία των βουλευτών των νομών της Θράκης, όλων των  κομμάτων, πλην του κ. Τάσου Δημοσχάκη (ΝΔ Έβρου) ο οποίος παρακάθισε και παρακολούθησε ολόκληρη την εκδήλωση.

Ακόντια και δίσκους ζητούσε το Δεδέαγατς από τον Ίωνα Δραγούμη, το 1907

*Το Δεδέαγατς, η σημερινή Αλεξανδρούπολη

*Ενδιαφέρον για τη σηροτροφία στο Σουφλί

*Ζητούσαν ποιήματα του Αριστ. Βαλαωρίτη

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Αλεξανδρούπολη, το πάλαι ποτέ Δεδέαγατς, έχει μακρά παράδοση στον κλασσικό αθλητισμό, με επιτυχίες των αθλητών του τόσο σε αγώνες, όσο και στην μαζικότητα των πολιτών της στην άθληση. Η άσκηση, των παιδιών επιδιώχθηκε από πολύ νωρίς. Μια πτυχή αυτής της προσπάθειας, που ανάγεται στο 1907, θα δούμε σήμερα. Τότε είχε επιδιωχθεί να δημιουργηθεί στην ανερχόμενη πόλη, γυμναστήριο.

                Τα χρόνια εκείνα είχε κορυφωθεί η προσπάθεια αντιμετώπισης του βουλγαρικού εθνικισμού. Το Βουλγαρικό κράτος, μετά την τόσο άδικη και αιφνιδιαστική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας το 1880, άρχισε ένα φοβερό εξοντωτικό αγώνα κατά του Ελληνικού στοιχείου στη Βόρεια Ελλάδα γενικότερα, προωθώντας τις επεκτατικές του τάσεις. Ένας αιματηρός αγώνας, που κράτησε χρόνια, αλλά άρχισε να κορυφώνεται μετά την γνωστή βουλγαρική επανάσταση του Ίλιντεν το 1904. Η επανάσταση αυτή έβαλε ουσιαστικά τις βάσεις, για να αρχίσει ο ένοπλος αγώνας των κομιτατζήδων, με απώτερο στόχο την προσάρτηση εδαφών της Μακεδονίας και της Θράκης και την έξοδό των Βουλγάρων στο Αιγαίο.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/860771/article/epikairothta/ellada/h-genoktonia-twn-ellhnwn-toy-pontoy

*Έλληνες πρόσφυγες στο Χαλέπι της Συρίας το 1923. Πολλοί από όσους επιβίωσαν των μαζικών βίαιων μετακινήσεων του πληθυσμού του Πόντου κατέληξαν στην υπό γαλλικό έλεγχο Συρία (Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου).

Γράφει ο κ. ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*

Το 1994 η Βουλή των Ελλήνων έλαβε ομοφώνως την απόφαση να ορίσει τη 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον μικρασιατικό Πόντο. Η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας οφείλεται σε ένα σημαδιακό ιστορικό γεγονός, που σφράγισε τη μοίρα των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

 Στις 19 Μαΐου 1919, μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου, αυτονομήθηκε από την επίσημη οθωμανική κυβέρνηση και οργάνωσε τις παλιές εθνικιστικές συμμορίες, οι οποίες βαρύνονταν με την εξόντωση των Ελλήνων, των Ασσυροχαλδαίων και των Αρμενίων κατά την περίοδο του πολέμου (1914-1922). Στόχος του ήταν η ανατροπή των μεταπολεμικών πολιτικών διευθετήσεων. Η πορεία του Μουσταφά Κεμάλ, που ξεκίνησε το 1919 από τη Σαμψούντα, θα καταλήξει λίγα χρόνια μετά στη Σμύρνη, στη συντριβή των Ελλήνων στο μικρασιατικό μέτωπο και στο Ολοκαύτωμα της Ιωνίας τον Σεπτέμβριο του 1922.

Τα «13 σημεία» του Μακαρίου, το 1963

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/859860/article/epikairothta/kosmos/ta-13-shmeia-toy-makarioy

*Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και ο Φαζίλ Κιουτσούκ. Ο Τουρκοκύπριος αντιπρόεδρος ακολούθησε την Άγκυρα στην έντονη απόρριψη της πρότασης αναθεώρησης του Συντάγματος

Γράφει ο κ. ΑΓΓΕΛΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ*

Ο πρόεδρος Μακάριος προχώρησε στις 30 Νοεμβρίου 1963 σε υποβολή προτάσεων προς τον αντιπρόεδρο δρα Φαζίλ Κιουτσούκ για βελτίωση του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι προτάσεις κοινοποιήθηκαν αυθημερόν και στις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις.

Οι προτάσεις, μεταξύ άλλων, αφαιρούσαν το δικαίωμα του βέτο από τον Ελληνοκύπριο πρόεδρο και τον Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο και άλλαζαν το σύστημα των χωριστών πλειοψηφιών στη Βουλή των Αντιπροσώπων, περιορίζοντας τα υπερπρονόμια της τουρκοκυπριακής κοινότητας σε εξασφαλισμένα δικαιώματα μειονότητας. Η υποβολή των προτάσεων Μακαρίου, έστω προς συζήτηση, θα δημιουργούσε κατάλληλο κλίμα με σκοπό την καλύτερη λειτουργία του Συντάγματος, αφού ζητήματα όπως το φορολογικό, η στελέχωση των δημοσίων υπηρεσιών και συγκρότησης του Κυπριακού Στρατού παρέμεναν αρρύθμιστα.

Όλα αυτά, και η εμφανής προετοιμασία τουρκοκυπριακών κύκλων για μια σύγκρουση, αποτελούσαν εξ ορισμού παράγοντες αποσταθεροποίησης, γεγονός που προκαλούσε εύλογα ελληνοκυπριακές ανησυχίες. Δεν ήταν τυχαία άλλωστε και η δημιουργία της ελληνοκυπριακής παράνομης ένοπλης «Οργάνωσης Ακρίτας», εις γνώση του Αρχιεπισκόπου.

Μέση Ανατολή- Βόρ. Αφρική- Αιγαίο- Ιταλία το 1941-45

 

*Τάφοι Ελλήνων μαχητών στο Ελ Αλαμέϊν

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

  

Την κατάληψη της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα την άνοιξη του 1941, ακολούθησε η διαφυγή στην Αίγυπτο της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, του Στόλου και πολλών Αξιωματικών και Οπλιτών.

Εκεί με τη βοήθεια του παροικιακού ελληνισμού της Μέσης Ανατολής και των Βρετανών, άρχισε η συγκρότηση των Ενόπλων Δυνάμεων για τη συνέχιση του αγώνα στο πλευρό των Συμμάχων. Πυρήνας για τη συγκρότηση του πρώτου Σχηματισμού, της Ιης Ελληνικής Ταξιαρχίας, τον Ιούνιο του 1941 ήταν η φάλαγγα των Ελλήνων Αιγύπτου και η δύναμη δύο περίπου Ταγμάτων της Ταξιαρχίας Έβρου, που είχαν διαφύγει μέσω Τουρκίας στην Αίγυπτο. Σταδιακά και ανάλογα με την άφιξη Αξιωματικών και Οπλιτών από την Ελλάδα και με την πρόοδο της επιστράτευσης Ελλήνων της Μέσης Ανατολής προχώρησε η συγκρότηση και άλλων Μονάδων.

Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ 96ων "ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ" ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ, ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!! 

ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ

ΟΙ ΘΡΑΚΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ, 

ΣΤΙΣ 28  ΜΑΪΟΥ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΑΒΑΚΗ 

ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΚΑΙ ΣΤΙΣ 29 ΜΑΪΟΥ 2016 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΡΥΤΣΗ

ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ!!!

1920: Η σύλληψη του Ταγιάρ, από ένα τσομπανόπουλο!!!

*Ο Τζαφέρ Ταγιάρ, αιχμάλωτος πλέον (σημειώνεται με σταυρό) εισέρχεται στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας...

*Το άδοξο τέλος 

ενός μιμητή του Ατατούρκ

 στην Ανατολική Θράκη,

κατά την απελευθέρωσή της

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο συνταγματάρχης του Οθωμανικού Στρατού Τζαφέρ Ταγιάρ, το 1920, υπήρξε κακός δαίμονας της Ανατολικής Θράκης, αλλά το τέλος των δραστηριοτήτων του, υπήρξε σύντομοo αλλά και άδοξο!

                Το Μάρτιο του 1920, στην Αδριανούπολη εξερράγη εθνικιστικό κίνημα, που οργάνωσε ο τουρκαλβανός Ταγιάρ ακολουθώντας το παράδειγμα του Κεμάλ Ατατούρκ. Δηλαδή να οργανώσει την αντίδραση του ηττημένου τουρκικού στρατού, έστω και των υπολειμμάτων του, στην εφαρμογή των όρων της ανακωχής, την οποία είχε υποχρεωθεί να υπογράψει η Τουρκία με τους συμμάχους της Αντάντ, στο λιμάνι του Μούδρου, στις 17 Οκτωβρίου 1918.

                Εν τω μεταξύ με τη Συνθήκη του Νεϊγύ (άρθρο 48) είχε ορισθεί ότι η Δυτική Θράκη θα υπάγονταν μέχρι του διακανονισμού της οριστικής τύχης της υπό την διοίκηση Διασυμμαχικής Δύναμης με επικεφαλής τον Γάλλο στρατηγό Σαρλ Αντουάν Σαρπύ. Η Δυτική Θράκη τελικά παραχωρήθηκε στην Ελλάδα τον Μάιο του 1920, ενώ το Ελληνικό Γενικό Στρατηγείο και η Στρατιά Θράκης, άρχισαν να προετοιμάζουν την κατάληψη της Ανατολικής Θράκης.

                Με βάση αυτές τις εξελίξεις, ο Ταγιάρ οδηγήθηκε στη δημιουργία κομιτάτου «προς προάσπιση των Θρακικών δικαιωμάτων». Διέταξε επίσης επιστράτευση 10 ηλικιών των Μουσουλμάνων της περιοχής του, η οποία απέδωσε παρά την υποχρεωτικότητά της μόνο 3.500 έφεδρους στρατιώτες, αν και ο ίδιος ισχυρίζονταν ψευδώς (στο Κούλελι Μπουργκάς)  ότι μπορεί… να παρατάξει 60.000 λόγχες!

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

*Ο ναζισμός υπήρξε ο εφιάλτης της Ευρώπης

   Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

Συμπληρώθηκαν 71 χρόνια την 9η Μαΐου από τη νίκη των Συμμάχων κρατών κατά της Γερμανίας και τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του αιματηρότατου και καταστρεπτικότερου πολέμου, που γνώρισε η ανθρωπότητα στην πολύχρονη ιστορία της.

Ένας πόλεμος που άρχισε την 1η Σεπτεμβρίου 1939 με την αδικαιολόγητη και αυθαίρετη επίθεση της Γερμανίας εναντίον της Πολωνίας και ο οποίος στη συνέχεια επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο με την είσοδο σ΄ αυτόν της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, της Σοβιετικής Ένωσης, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και πολλών άλλων κρατών απέναντι στην τριπλή συμμαχία Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας. Την κατάληψη και το διαμελισμό της Πολωνίας ακολούθησαν μέχρι την 22α Ιουνίου 1940 η Νορβηγία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Γαλλία, μετά από άμυνα λίγων ημερών στην Γερμανική επίθεση, ενώ η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία, η μία μετά την άλλη προσχώρησαν στο πλευρό του Άξονα Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας.

Το Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Γ. Σεφέρη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/858352/article/epikairothta/ellada/to-nompel-logotexnias-ston-g-seferh

*10 Δεκεμβρίου 1963. Ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης παραλαμβάνει το δίπλωμα του Βραβείου Νομπέλ από τον βασιλιά της Σουηδίας Γουσταύο Στ΄Αδόλφο κατά την τελετή απονομής στη Σουηδική Ακαδημία.

Γράφουν: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΓΑΡΑΝΤΟΥΔΗΣ*, ΜΑΡΙΑ ΡΩΤΑ**

Στις 10 Δεκεμβρίου 1963, λίγες εβδομάδες μετά τη δολοφονία του Κένεντι, που προκάλεσε παγκόσμια αγωνία, ο Έλληνας ποιητής Γιώργος Σεφέρης αξιοποιεί την τελετή απονομής των βραβείων Νομπέλ για να απευθύνει ένα οικουμενικό μήνυμα, στο οποίο δεσπόζουν μακραίωνες ελληνικές αξίες (η αγάπη για τον άνθρωπο, η συνείδηση της δικαιοσύνης, η αναγκαιότητα της ποίησης):

«Τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα- και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης- κι ένας Θεός ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης. Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους.» («Δοκιμές Β΄»).

Η αναχώρηση Καραμανλή στο Παρίσι, το 1963

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/857781/article/epikairothta/ellada/h-anaxwrhsh-karamanlh-sto-parisi

*Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο Παρίσι. Η αποχώρηση από την ενεργό πολιτική εδραζόταν στη διαπίστωση ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα εμφανιζόταν ανήμπορο να μεταρρυθμιστεί προσαρμοζόμενο στις ανάγκες των καιρών.

Γράφει ο κ. ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ*

Στις 9 Δεκεμβρίου 1963, ενώ εξελισσόταν το μπαράζ των (πρακτικά) προεκλογικών παροχών της πρώτης κυβέρνησης της Ενώσεως Κέντρου, η οποία είχε αντισυνταγματικά παραμείνει στην εξουσία επί ένα μήνα χωρίς να προσέλθει στη Βουλή για να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναχωρούσε, οριστικά, για το Παρίσι. Ταυτόχρονα, με μια βαρυσήμαντη επιστολή του προς τους βουλευτές της ΕΡΕ, πρότεινε ως νέο αρχηγό του κόμματος τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.

Η αποχώρηση του Μακεδόνα πολιτικού στο εξωτερικό έγινε έκτοτε αντικείμενο έντονων συζητήσεων. Σε μια χώρα στην οποία οι προσωπικές επιθέσεις εναντίον του Καραμανλή και των μελών του επιτελείου του αντικαθιστούσαν το πολιτικό επιχείρημα, ακούστηκαν και απίθανα πράγματα, που συνέχισαν να «ψιθυρίζονται» τα επόμενα χρόνια: ο Καραμανλής έφυγε πανικόβλητος, για να μη «δολοφονηθεί» από τη βασίλισσα Φρειδερίκη! Ο Καραμανλής, εγωπαθής και αλαζονικός, δεν καταδεχόταν να καθήσει στα έδρανα της αντιπολίτευσης, αποκαλύπτοντας τη θεμελιωδώς «αντιδημοκρατική» του νοοτροπία (χρησιμοποιήθηκαν και πιο σκληρές λέξεις). Εκδηλώθηκαν μικρότητες ψυχικής–παρά αντιθέσεις πολιτικής– υφής: π.χ. το πρωτοσέλιδο της «Ελευθερίας» την επομένη, που πανηγύριζε, «Ο κ. Καραμανλής ώχετο απιών». Στο ίδιο πρωτοσέλιδο, αναφερόταν ότι ο πρώην πρωθυπουργός είχε αναχωρήσει με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης» και είχε επιβιβαστεί στο αεροπλάνο «με λυγμούς». Στο κύριο άρθρο της, η εφημερίδα θριαμβολογούσε: «Εξήλθε χθες του δημοσίου βίου από την θύραν της υπηρεσίας όπως ακριβώς είχε εισέλθη. Υπήρξεν ηγέτης διά της δοτής εξουσίας. Αυτή, με τα “παραφερνάλιά” της, του έδωσεν ανάστημα. Η απώλειά της τον συνέτριψε».

ΜΕΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1941. ΑΥΤΟΚΤΟΝEI Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΛΕΞ. ΚΟΡΥΖΗΣ

*Ο Αλέξανδρος Κορυζής

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

Ο Αλέξανδρος Κορυζής γεννήθηκε στον Πόρο το 1885 και ήταν απόγονος αγωνιστή του 1821 και προγόνων πολιτικών. Σπούδασε νομικά και οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σε μικρή ηλικία διορίσθηκε στην Εθνική Τράπεζα, στην οποία αργότερα διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου. 
 Συμμετείχε στους Α΄ και Β΄ Βαλκανικούς Πολέμους αρχικά με το βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού και αργότερα του Υπολοχαγού στο Πυροβολικό. Για τη γενναιότητα του παρασημοφορήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό  του Τάγματος του Σωτήρος και με άλλα αναμνηστικά μετάλλια από το Βασιλέα Κωνσταντίνο τον Α΄.

Το 1925 συνέβαλε στην ίδρυση του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού(ΑΣΟ), του οποίου διετέλεσε και πρώτος Πρόεδρος(1925-1928). Το 1928 ανέλαβε Υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας και στις 5 Αυγούστου 1936 διορίσθηκε από τον Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά Υπουργός Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως με μεγάλη επιτυχία στα καθήκοντά του.

Τα πάθη της Θράκης κατά την Βουλγαροκρατία του 1913

*Αιχμάλωτοι Βούλγαροι αξιωματικοί, κρατούμενοι στον Πειραιά.

*Στόχος των Βουλγάρων 

ήταν η Εκκλησία της Ελλάδος

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η παρουσία των Βουλγάρων στα εδάφη της Θράκης, υπήρξε επώδυνη και τραυματική για τους ελληνικούς πληθυσμούς κάθε φορά που η μοίρα τους έφερνε στη Θράκη. Την εκδικητική μανία των Βουλγάρων δοκίμασαν οι Θρακιώτες κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, όταν με μια επιτυχημένη προέλαση απώθησαν τους Τούρκους και εγκαταστάθηκαν σε περιοχές της Ανατολικής και Δυτικής Θράκης.

Η πρώτη μέριμνά τους ήταν να προχωρήσουν σε προγράμματα εκβουλγαρισμού των περιοχών που ανήκαν σε Έλληνες από τα πανάρχαια χρόνια, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα όπως καταλήψεις ναών, σχολείων, δολοφονίες, βιασμούς και ποικίλες άλλες διώξεις.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΔΙΩΞΗ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ. « ΦΑΚΕΛΟΣ ΚΥΠΡΟΥ»

*Από το ανόητο πραξικόπημα των χουντικών που χτύπησαν και το Προεδρικό Μέγαρο, 
άρχισε η τραγωδία της Κύπρου

 Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

Αμέσως μετά τη Τουρκική εισβολή και κατάληψη του 37% τους εδάφους της Κύπρου με τους «ΑΤΤΙΛΑΣ Ι» και «ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ» άρχισε, κατόπιν διαταγής του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, η συγκέντρωση όλου του υλικού, που αναφερόταν «εις το δημιουργηθέν αρχείον εις τας αιθούσας Επιχειρήσεων των Αρχηγείων των Ενόπλων Δυνάμεων, του Στρατού, του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας, κατά την διάρκειαν της Ελληνοτουρκικής- Κυπριακής κρίσεως του 1974, αφορών εις πάσης φύσεως πληροφορίας και αλληλογραφίαν επί της κρίσεως..». Με την υπ. αριθ. 45/7-3-1975 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου ανεστάλη για εθνικούς λόγους η δικαστική έρευνα και η ποινική δίωξη των υπευθύνων της Κυπριακής τραγωδίας.

Μετά από πολλές ταλαντεύσεις και αναβολές, που είχαν να κάνουν και με αντιδικίες των πολιτικών κομμάτων της εποχής εκείνης, μετά από πρόταση 129 Βουλευτών του ΠΑΣΟΚ προς τον Πρόεδρο της Βουλής για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής αποφασίσθηκε ομόφωνα στις 21 Φεβρουαρίου 1986 από την Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων η σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής για τη δικαστική έρευνα και την ποινική δίωξη των υπευθύνων της Κυπριακής τραγωδίας, το άνοιγμα δηλαδή του «Φακέλου της Κύπρου». Στην απόφαση καθορίζονταν ότι έργο της Επιτροπής ήταν η συγκέντρωση και αξιολόγηση των στοιχείων της Κυπριακής τραγωδίας, προθεσμία έξι (6) μηνών για την υποβολή του πορίσματος και τονίζονταν οι εξουσίες και υποχρεώσεις της, χωρίς κανένα περιορισμό. Η προθεσμία αυτή παρατάθηκε, μετά από αιτήσεις της Επιτροπής, για πέντε φορές με αποφάσεις της Ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων.

Η πρώτη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/857082/article/epikairothta/ellada/prwth-kyvernhsh-enwsews-kentroy

*Ο Γ. Παπανδρέου περιστοιχιζόμενος από τον Γ. Νόβα, δεξιά του, και τον Σοφοκλή Βενιζέλο, αριστερά του, και άλλα μέλη της πρώτης κυβέρνησης της Ενώσεως Κέντρου, μετά τη νίκη του κόμματός του στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963.

Γράφει ο κ. ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ*

Οι εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963 και η ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Γεώργιο Παπανδρέου από τον βασιλιά Παύλο, τρεις ημέρες αργότερα, επανέφεραν το Κέντρο στην εξουσία, έντεκα χρόνια μετά τη συντριπτική νίκη του στρατάρχη Παπάγου το 1952.

Με μια πρώτη ματιά, η εξέλιξη αυτή παρέπεμπε σε σχετική ομαλοποίηση της ελληνικής πολιτικής ζωής: η Ένωσις Κέντρου ήταν ένα αστικό κόμμα, που διέθετε ηγεσία υψηλής ποιότητας: Γ. Παπανδρέου, Σ. Βενιζέλος, Κ. Μητσοτάκης, Γ. Μαύρος, κ.ά. Η ενοποίηση των δυνάμεων του παλαιοβενιζελικού χώρου το 1961– για πρώτη φορά μετά τις εκλογές του 1920– τούς επέτρεψε να διεκδικήσουν την εξουσία από τη νέα Δεξιά, που είχε αναδυθεί μετά το 1952 και ιδίως μετά το 1956. Χαρακτηριζόμενη από ορμητική ρητορεία, και προβάλλοντας τους βασικούς στόχους της ανάπτυξης και της ένταξης στη Δύση, η ‘Ενωσις Κέντρου καλείτο να συνεχίσει– και να επεκτείνει σε νέους τομείς– την ανοδική πορεία της χώρας. Άλλωστε, η ανάπτυξη μιας ολόκληρης κοινωνίας δεν μπορούσε να βασίζεται αποκλειστικά στην ύπαρξη ενός και μόνον κυβερνητικού επιτελείου– της ΕΡΕ υπό τον Κ. Καραμανλή. Έπρεπε να βασίζεται στην εναλλαγή στην εξουσία κομμάτων που θα συνέκλιναν σε τούτη τη βασική στόχευση.

ΙΝΤΖΕ ΒΟΪΒΟΝΤΑ: ΕΝΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

 

*Απεικόνιση του Ιντζέ Βοϊβόντα από τον Βούλγαρο ζωγράφο Ιλία Πετρόφ 

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης

“Το δάσος έκλαψε

το δάσος και το βουνό

και στο βουνό το δέντρο

για τον Ιντζέ Βοϊβόντα.

Πού΄ σαι Ιντζέ να έρθεις

με πεντακόσια νέα παλληκάρια

το δάσος να χαρεί;”

(Βουλγάρικο κλέφτικο τραγούδι)

Μελετώντας κανείς τα τελευταία σκιρτήματα της Επανάστασης στη Μολδοβλαχία, και ειδικότερα τη Μάχη του Σκουλενίου, σκοντάφτει στο όνομα του Ιντζέ. Κάποια πηγή τον θέλει Σέρβο. Οι περισσότερες εξιστορήσεις, δεν αναφέρουν τίποτε γι' αυτόν, αφήνοντας μέσα στην πλημμυρίδα των ηρωικών τους επιθέτων, την εντύπωση πως ο Ιντζές υπήρξε ένας ακόμη άγνωστος Έλληνας οπλαρχηγός, που έτυχε να φέρει τούρκικο όνομα.

Ένας περίπου αιώνας εθνικών διεκδικήσεων και εθνικιστικών παθών που δίχασαν και εξακολουθούν διχάζουν τα Βαλκάνια, καταδίκασε τον Βούλγαρο κλεφταρματωλό Στογιάν–Ιντζέ Βοϊβόντα στην αφάνεια. Οι Έλληνες τον αγνοούν, μα κι οι ομοεθνείς του στέκονται αμήχανοι μπροστά στο τέλος του. Ποιος ήταν άραγε ο Ιντζέ;

Γεννήθηκε στα μισά του 18ου αιώνα, πιθανόν στην Ανατολική Θράκη, κατ΄ άλλους στην κεντροανατολική Βουλγαρία, με το όνομα Στογιάν. Γρήγορα ορφάνεψε από πατέρα, η μάνα του ξαναπαντρεύτηκε– κι ο πατριός του τον έδωσε γενίτσαρο στους Τούρκους. Αφού εκείνος έλαβε την στρατιωτική εκπαίδευση στο Τάγμα των Γενιτσάρων, όπου έλαβε το όνομα Ιντζέ, επιστρέφοντας στη Βουλγαρία δολοφόνησε τον διοικητή του, κι οι άνδρες του τον ανακήρυξαν αρχηγό τους, για να συγκροτήσουν στη συνέχεια το δικό του ένοπλο σώμα στη Στράντζα της Θράκης. Ο θρύλος τον θέλει μετά το 1792 να ανδρώνεται ως αρματωλός και να ενώνεται με τις ομάδες των Κιρτζαλήδων, να ξεχωρίζει ως δίκαιος πολεμιστής, προστάτης του απλού λαού και στη συνέχεια αρχηγός των Κλεφτών της Βουλγαρίας. Όπως διαπιστώνουν οι ιστορικοί ωστόσο, τα παραπάνω συνιστούν την επιτομή μιας λαϊκής εξιδανίκευσης– ενός ρομαντισμού όχι άγνωστου και στην Ελλάδα, αν κρίνουμε από την εργασία του Τάκη Κανδηλώρου για τον “Αρματωλισμό στην Πελοπόννησο”: Το παιδομάζωμα είχε σταματήσει πολύ πριν την γέννηση του Ιντζέ, οι Κιρτζαλήδες ήσαν διαβόητοι ληστές, και κάποια παλαιότερα και μάλλον γνησιότερα δημοτικά τραγούδια δεν περιποιούν τιμή στον ίδιο και τη δράση του. Ίσως πάλι η διήγηση που θέλει τον Βούλγαρο οπλαρχηγό, να κολακεύεται από το τραγούδι που του χάρισε κάποιος φοβισμένος αγρότης και να αποφασίζει πως η δόξα είναι προτιμότερη από τα λάφυρα, να μην απέχει πολύ απ' την πραγματικότητα.

Οι εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/856203/article/epikairothta/ellada/oi-ekloges-ths-3hs-noemvrioy-1963

*Ο αρχηγός της Ένωσης Κέντρου Γεώργιος Παπανδρέου φθάνει στη Θεσσαλονίκη, 
κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του κόμματός του, 
ενόψει των εκλογών της 3ης Νοεμβρίου 1963.

Γράφει ο κ. ΣΩΤΗΡΗΣ ΡΙΖΑΣ*

Η παραίτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στις 11 Ιουνίου 1963 σήμαινε ταυτόχρονα την έναρξη της πορείας προς νέες εκλογές, αν και η θητεία της Βουλής έληγε το φθινόπωρο του 1965.

Ο ίδιος ο αρχηγός της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ) απέβλεπε σε άμεση προσφυγή στις κάλπες με το πλειοψηφικό σύστημα που είχε προβλέψει ο εκλογικός νόμος του 1961 για τις μεθεπόμενες εκλογές. Κάτι τέτοιο όμως προσέκρουε στην επιθυμία των Ανακτόρων να αποτρέψουν επικράτηση του Καραμανλή στο σκληρό πολιτικό παιχνίδι που εξελισσόταν από το 1961. Ήταν επίσης εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσο το Κέντρο θα συμμετείχε σε εκλογές με πλειοψηφικό, με προφανείς συνέπειες σε περίπτωση αποχής για τη νομιμοποίηση του Στέμματος και γενικότερα του πολιτικού συστήματος.

Υποκλοπές και διαπραγματεύσεις

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    http://www.kathimerini.gr/856140/opinion/epikairothta/politikh/ypoklopes-kai-diapragmateyseis

*Καραμανλής και Αβέρωφ. Πίσω ο Γεώργιος Σεφέρης. Φωτογραφία του 1956 

από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το Κυπριακό

*Χρήσιμα μαθήματα 

διαχείρισης υποκλοπών, 

από το παρελθόν

Του κ. ΑΝΤΩΝΗ ΚΛΑΨΗ*

Π​​ριν από έξι δεκαετίες, η Ελλάδα είχε στραμμένη όλη την προσοχή της στο Κυπριακό. Εργώδεις διαπραγματεύσεις διεξάγονταν στο προσκήνιο αλλά και στο παρασκήνιο. 
Ήταν περίπου τέτοιες ημέρες το 1957 όταν ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας πληροφορήθηκε από την ΚΥΠ ότι Βρετανοί πράκτορες είχαν κατορθώσει να παγιδεύσουν (και κατ’ επέκταση υπέκλεπταν συνομιλίες από) μία εμπιστευτική τηλεφωνική γραμμή, την οποία χρησιμοποιούσε από την κατοικία του ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής.

 Όταν ενημερώθηκε για το ζήτημα, ο Καραμανλής οργίστηκε και ζήτησε από τον Αβέρωφ να διαμαρτυρηθεί έντονα στον Βρετανό πρεσβευτή Σερ Τσαρλς Πικ. Όμως ο Αβέρωφ είχε άλλη άποψη. Έπεισε τον Καραμανλή να μην αποκαλύψουν τίποτα, αλλά αντίθετα να σκηνοθετήσουν τρεις μεταξύ τους συνομιλίες μέσω της επίμαχης τηλεφωνικής γραμμής. Το περιεχόμενο αυτών των συνομιλιών ο Αβέρωφ το αποτύπωσε εγγράφως και φρόντισε ώστε το κείμενο να σφραγιστεί από τον επιφανέστερο συμβολαιογράφο της Βέρνης, πρωτεύουσα της αενάως ουδέτερης Ελβετίας.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ ΕΞΙ ΣΤΟ ΓΟΥΔΙ. ΔΙΚΗ ΠΡΙΓΚΗΠΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

*Στιγμιότυπο από τη δίκη του πρίγκιπα Ανδρέα (Αρχείο ΕΡΤ)

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

Στις 15 Νοεμβρίου 1922 στο Γουδί είχε καταγραφεί ο επίλογος της Μικρασιατικής Εκστρατείας με την εκτέλεση των έξι (6) υπευθύνων Δημητρίου Γούναρη, Νικολάου Στράτου, Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, Νικολάου Θεοτόκη, Γεωργίου Μπαλτατζή και Γεωργίου Χατζανέστη, οι οποίοι είχαν παραπεμφθεί από την Επαναστατική Επιτροπή στο Έκτακτο Στρατοδικείο, που τους καταδίκασε σε θάνατο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Για την εποχή εκείνη η εκτέλεση ήταν μια προσπάθεια κάθαρσης από τη μικρασιατική εμπλοκή μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή.

ΕΓΩ, Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΞΙΩΤΗΣ: ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://www.kathimerini.gr/854291/article/politismos/vivlio/stis-mylopetres-ths-istorias

 *Το εξώφυλλο του αυτοβιογραφικού βιβλίου του Μανώλη Αξιώτη

*Βιβλίο για τα πάθη

των Μικρασιατών 

Του Κώστα Λεονταρίδη

Γενιές που τα χρόνια τους πέρασαν ανάμεσα σε μυλόπετρες, με τις ζείδωρες ανάσες να είναι μικρά διαλείμματα. Κι άντε πάλι. Γενιές των συνεχών πολέμων, της πείνας, του ξεριζωμού. Γενιές γαλβανισμένες σ’ ανηφόρα της μιας ζωής.

Ο Μανώλης Αξιώτης ήταν ένας από τους κληρωτούς τέτοιας γενιάς. Όσα έζησε γέμισαν το μυαλό του, γράφτηκαν στο πετσί του και τα μετέφερε στο χαρτί. Γεννημένος το 1894 στο ελληνοχώρι Κιρκιντζές της Εφέσου, στη Μικρά Ασία, άφησε την τελευταία του πνοή στην Κοκκινιά, το 1980. Από τους τυχερούς, θα πουν πολλοί σημερινοί, και γερό κόκαλο.

«... Τα λεγόμενα Τάγματα Εργασίας είχαν οργανωθεί με την εντολή του περιβόητου Λίμαν φον Ζάντερς και ήταν για την εξόντωση των μη Μουσουλμάνων νέων. Είχαν πάρει πάνω από 150.000 νέους ... το συσσίτιο ούτε ένας σκύλος θα το έτρωγε. Ρούχα, παπούτσια, σκεπάσματα δεν είχαν δώσει. Γιατροί, φάρμακα δεν υπήρχαν. Οποιος αρρώσταινε πετιόνταν σε ένα τσαντίρι και εκεί χωρίς καμιά φροντίδα πέθαινε σαν σκύλος».

Η ανολοκλήρωτη σχέση με την αρχαιότητα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/854290/article/politismos/vivlio/h-anoloklhrwth-sxesh-me-thn-arxaiothta

*Το Ναύπλιο την εποχή του πρώτου κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια (έργο του Πεϊτιέ).

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Χ. ΠΕΤΡΑΚΟΣ

Ημερολόγιο αρχαιολογικό. Τα χρόνια του Καποδίστρια, 1828-1832

εκδ. Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις

Αρχαιολογικής Εταιρείας, αρ. 301, τ. 1-3.

*Οι αρχαιολογικές πολιτικές 

τα πρώτα χρόνια 

του νεοελληνικού κράτους 

Του κ. Ν.Ε. ΚΑΡΑΠΙΔΑΚΗ*

Η σχέση με την αρχαιότητα συνιστά μια ιδρυτική συνθήκη για την Ευρώπη, τον νέο ελληνισμό και το ελληνικό κράτος. Η αρχαιότητα μετατράπηκε μετά τον 16ο αιώνα σε ένα είδος κατόπτρου, μέσα από το οποίο η Ευρώπη διαμόρφωνε την εικόνα της, τα πολιτικά και τα πολιτιστικά της πρότυπα.

Η γνώση των κειμένων και των αντικειμένων της αρχαιότητας έδινε, και σ’ ένα βαθμό δίνει ακόμα, δικαιώματα ιδιοποίησης του κλασικού παρελθόντος και άρα προσέδιδε μεγαλύτερο γόητρο στα πρόσωπα και στις χώρες που ήταν οι φορείς αυτής της γνώσης. Το νεοελληνικό κράτος, προϊόν σ’ ένα μεγάλο βαθμό της ανακάλυψης της αρχαιότητας, δεν μπορούσε να την αγνοήσει.

Η αξία του βιβλίου του Βασιλείου Χ. Πετράκου για τη μέριμνα και τις αρχαιολογικές πολιτικές του πρώτου νεοελληνικού κράτους, ιδίως κατά τα καποδιστριακά χρόνια, είναι ουσιώδης καθόσον αφορά στην κατανόηση της δύσκολης– και ακόμα σήμερα ανολοκλήρωτης– σχέσης του νέου ελληνισμού με την αρχαιότητα. Ο συγγραφέας του βιβλίου αξιοποιεί και αναδεικνύει ένα πλούσιο και διασκορπισμένο σε πολλούς φορείς αρχειακό υλικό, που ένα μέρος του ήταν εντελώς άγνωστο έως πρόσφατα. Και εννοούμε το υλικό του αρχείου Ανδρέα Μουστοξύδη που φυλάσσεται στην Ιερά Μητρόπολη Κέρκυρας. Ο μόνος που το είχε μελετήσει ήταν ο αρχαιολόγος Ι. Κ. Παπαδημητρίου, του οποίου τα κατάλοιπα αξιοποιεί ο Β. Χ. Πετράκος, αποτίοντας και ένα φόρο τιμής σ’ αυτόν τον εξαιρετικό αρχαιολόγο, του οποίου το έργο υπήρξε πράγματι αξιοθαύμαστο.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΤΣΕΣΟΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΎ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ;

*Γεώργιος Παπανδρέου, Λύντον Τζόνσον και Σταύρος Κωστόπουλος 

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

Το Νοέμβριο του 1963 ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος υπέβαλε στον Αντιπρόεδρο Τουρκοκύπριο Φαζίλ Κιουτσούκ, με κοινοποίηση στις τρείς (3) εγγυήτριες δυνάμεις, Βρετανία, Ελλάδα και Τουρκία, δέκα τρεις (13) προτάσεις για τροποποίηση ορισμένων διατάξεων του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 Τη 16η Δεκεμβρίου 1963 η Τουρκία απέρριψε τις προτάσεις και αμέσως την ακολούθησε και η Τουρκοκυπριακή ηγεσία. Ακολούθησαν απειλές για στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο, πρόκληση από μέρους των Τουρκοκυπρίων συγκρούσεων με τα όργανα της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατάληψη τμήματος της Λευκωσίας και ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ οπλισμένων ομάδων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΡΑΒΟΪΣΡΑΗΛΙΝΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1973

*Οι δύο δικτάτορες Γεώργιος Παπαδόπουλος και Δημήτριος Ιωαννίδης

 Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

  

Οι κρίσεις που εκδηλώθηκαν, συνεχόμενες σχεδόν ανά δεκαετία μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο χώρο της Μέσης Ανατολής, δεν είχαν πάντοτε την ίδια αφορμή, είχαν όμως κοινή αφετηρία, το πετρέλαιο. Η εκμετάλλευσή του προκάλεσε τις πρώτες αναταραχές στα κράτη του Αραβικού κόσμου, οργανωμένες στη βάση αντιαποικιακών συνθημάτων κατά των ξένων εταιρειών της Δύσης, που ήταν εγκατεστημένες στα εδάφη τους.

Οι Αραβο-Ισραηλινοί Πόλεμοι το 1948, το 1957, το 1967, ο γνωστός Πόλεμος των Έξι Ημερών, και το 1973 από 6ης μέχρι 26ης Οκτωβρίου, ο γνωστός Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, από την ομώνυμη θρησκευτική εορτή του Εβραϊκού ημερολογίου με την οποία συνέπεσε, αποτέλεσαν πηγή αστάθειας στην περιοχή, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την προσθήκη και άλλων αιτιών.