Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α.
Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας
Στις αρχές του 20ου αιώνα τα χριστιανικά κράτη της Βαλκανικής ανέπτυξαν
έντονη δραστηριότητα με στόχο την απελευθέρωση των υποδούλων στην Οθωμανική
Αυτοκρατορία ομοεθνών τους και την ανάκτηση των τουρκοκρατούμενων εδαφών τους.
Το 1912 η εθνικιστική πολιτική
των Νεοτούρκων σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών επέβαλε τη σύμπραξη των
Βαλκανικών χωρών, οι οποίες προχώρησαν στη σύναψη διμερών αμυντικών συμβάσεων
και τελικά στην κήρυξη επιστράτευσης.
Στις 25 Σεπτεμβρίου 1912 πρώτο το
Μαυροβούνιο κήρυξε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Μετά την απόρριψη της κοινής
διακοίνωσης Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας για την εφαρμογή ριζικών
μεταρρυθμίσεων στη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Τουρκίας, Βουλγαρία και Σερβία
κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας στις 4 Οκτωβρίου, ενώ την επομένη
ακολούθησε και η Ελλάδα. Επακολούθησαν οι μάχες του Σαρανταπόρου, Γιαννιτσών, η
κατάληψη της Θεσσαλονίκης και της Δυτικής Μακεδονίας, η μάχη του Μπιζανίου, η
κατάληψη των Ιωαννίνων και η απελευθέρωση της Βόρειας Ηπείρου, με τη λήξη του
Α΄ Βαλκανικού Πολέμου.
