ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
*Μόσχα
1959, απονομή του βραβείου Λένιν στον
Βάρναλη. Δίπλα του ο Έρενμπουργκ. (Φωτ.:
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΕΔΡΟΥ)
Της
κ. Μαρίας Ρώτα*
Ήταν
14 Δεκεμβρίου 1956 όταν ο Δημήτρης Ψαθάς
έγραφε στην εφημερίδα «Τα Νέα» μεταξύ
άλλων τα ακόλουθα: «Όποιες
ιδέες πολιτικές κι αν έχεις [αναγνώστη],
άφησέ τες έστω και για μια στιγμή. […]
Αγαπώ με πάθος τους τίμιους κι αλέκιαστους
ανθρώπους. […] Ο Βάρναλης για μένα είναι
το φεγγοβόλο πρότυπο που διατηρεί σ’
όλα του τα χρόνια την θεία εκείνη αρμονία
–την πλήρη ισορροπία– ανάμεσα στη ζωή
του και το έργο του. Είναι ένας άντρας
τίμιος που δεν βουτά την πένα του στο
μελάνι της υποκρισίας, ούτε όταν
οιστρηλατείται στα λυρικά ή τα επαναστατικά
ξεσπάσματά του, ούτε όταν ασκεί την
κριτική του με το πικρόχολο εκείνο γέλιο
του σατιρικού του οίστρου, αλλά βουτά
την πένα του μέσα στην αλήθεια της ίδιας
της ζωής του. Αυτό που πιστεύει αυτό και
ζει. Κι αυτό που ζει αυτό και μόνο κάνει
τέχνη: Ποίηση λυρική, επαναστατική ή
σάτιρα».
Οι
παραπάνω γραμμές έρχονταν ως απόηχος
του εορτασμού για τα πενήντα χρόνια
πνευματικής προσφοράς του Κώστα Βάρναλη
σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο
αθηναϊκό θέατρο Ιντεάλ, στις 9 Δεκεμβρίου
1956, με πρωτοβουλία της Εταιρείας Ελλήνων
Λογοτεχνών και με απώτερη αφετηρία την
πρόσφατη τότε επανέκδοση έργων του από
τον «Κέδρο» της Νανάς Καλλιανέση (που
διακινδύνευε με την πρωτοβουλία της
αυτή να της κλείσουν τον εκδοτικό οίκο
με διάφορα προσχήματα).
