Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019

Όταν ο Όθων, κάρφωσε το Σταυρό στη στέγη των Ανακτόρων του, το 1839...

*Τα Ανάκτορα του Όθωνος, σε γκραβούρα εποχής






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Ο Σταυρός που στήνουν οι κτίστες όταν ολοκληρώνουν την κατασκευή ενός κτιρίου είναι, ένα πανελλήνιο έθιμο, που το τίμησαν και ο πρώτος βασιλιάς των Ελλήνων Όθων και η βασίλισσα Αμαλία, όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή της στέγης των Ανακτόρων τους, που σήμερα είναι το Μέγαρο της Βουλής!
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Φήμη» της 5ης Ιανουαρίου 1840, το βασιλικό ζεύγος, συνοδευόμενο από ανώτερους πολιτικούς υπαλλήλους και στρατιωτικούς επισκέφθηκε στις 31 Δεκεμβρίου1839 «τα νεοκτιζόμενα ανακτόρια», ενώ πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί και τους επευφημούσε, παρά την κακοκαιρία, που επικρατούσε εκείνη τη μέρα.
Εκεί ο Όθων, κάρφωσε συμβολικά το πρώτο καρφί στο Σταυρό της σκεπής. Αμέσως μετά ο εργαζόμενος στην οικοδόμηση των Ανακτόρων ανθυπολοχαγός του Μηχανικού Γ. Α. Μεταξάς εκφώνησε λογύδριο, τονίζοντας μεταξύ άλλων:
«Σήμερον επιστατούντων ημών, επιστεγάζονται τα λαμπρά Ανάκτορα του πρώτου Βασιλέως, όστις εκλήθη παρά της Θείας προνοίας να επαναγάγη εις το ελληνικόν ‘Εθνος την αρχαίαν δόξαν και ευδαιμονίαν του».

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2019

Σελίδες από την ιστορία των Φερών Έβρου

*Απόσπασμα από τα Θρακικά Έγγραφα της Βιβλιοθήκης της Βουλής






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Οι Φέρες είναι σήμερα μια δημιουργική και παραγωγική κωμόπολη, που συνορεύει με το Δέλτα του ποταμού Έβρου και κοσμείται από τον περικαλλή βυζαντινό ιερό ναό της Παναγίας της Κοσμοσώτειρας, που οι Οθωμανοί τον είχαν μετατρέψει σε τέμενος. Ο ναός αυτός είναι τμήμα από μοναστήρι, που ιδρύθηκε από τον σεβαστοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό στην τοποθεσία Βήρα, όπως ήταν η βυζαντινή ονομασία των Φερών. Κατά πάσα πιθανότητα, κτίσθηκε το 1152.
                Η ιστορική αυτή κωμόπολη, από τα πανάρχαια χρόνια ακολούθησε τη μοίρα του Ελληνισμού και συχνά υπήρξε στόχος ξένων εισβολέων. Κρίσιμα ήταν τα χρόνια μετά το σχίσμα της Βουλγαρικής Εκκλησίας το 1870, με σουλτανικό φιρμάνι και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
                Οι Φέρες αποτέλεσαν πολύ νωρίς, στόχο του Βουλγαρικού επεκτατισμού. Οι Βούλγαροι με έντονο εποικισμό κατόρθωσαν περί το 1880 και νωρίτερα, να παρουσιάζουν αυξημένο πληθυσμό έναντι των Ελλήνων.

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019

Η οδύσσεια των αγωνιστών του Υψηλάντη

*Ένας Έλληνας ιερέας, ένας Σπαρτιάτης (δεξιά) και ένας Υδραίος (αριστερά). 
Ο Σπαρτιάτης και ο Υδραίος αντιστοιχούν σε πραγματικά πορτρέτα 
Ελλήνων προσφύγων στη Ζυρίχη 
(ζωγραφιά του Ελβετού Γιόχαν Κόνραντ Φόσι, 1796-1870).






Γράφει ο κ. ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΠΑΡΣΕΝΟΣ*




Καθώς πλησιάζει η 200ή επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης, μία συγκινητική και εν πολλοίς άγνωστη ιστορία πατριωτισμού και φιλελληνισμού αναδεικνύει ο Γεώργιος Γκέκος, ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης και ιστοριοδίφης.
Το βιβλίο του «Η Επιστροφή» είναι το τελευταίο προϊόν της ενασχόλησής του με την ιστορική έρευνα. Είχαν προηγηθεί η γενική επιμέλεια του βιβλίου «Έλληνες στη Ζυρίχη» και η μονογραφία «Η ελληνική παρουσία στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης».
Τώρα ο συγγραφέας αξιοποιώντας ανέκδοτο αρχειακό υλικό μετά επισταμένη έρευνα στα ελβετικά και γερμανικά αρχεία, αναζητεί τα ίχνη των αγωνιστών του Αλέξανδρου Υψηλάντη μετά την αποτυχημένη εξέγερση στη Μολδοβλαχία το 1821, όταν αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να συνεχίσουν εκεί τον απελευθερωτικό Αγώνα. Με αφετηρία την Οδησσό και τελικό προορισμό τη Μασσαλία, περίπου 1.000 πολεμιστές ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο 1822 την οδύσσεια της επιστροφής, ακολουθώντας μια πορεία-εκατόμβη 3.000 χλμ., μέσω Ρωσίας, Πολωνίας, Γερμανίας και Ελβετίας, που είχε σχεδιαστεί υπολογίζοντας την πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη και τους ανταγωνισμούς των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2019

Από τη μαρτυρική ιστορία της Προσοτσάνης

*Η πλατεία της Προσοτσάνης






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Η Προσοτσάνη του νομού Δράμας, αναγνωρίσθηκε ως «μαρτυρική πόλη» με Προεδρικό Διάταγμα της 1ης Ιουνίου 2017 (ΦΕΚ 79, τεύχος Α’,  1/6/2017). Αυτό έγινε ως αναγνώριση των αγώνων και των ανθρώπινων απωλειών, που υπέστησαν οι κάτοικοί της κατά την περίοδο της βουλγαρικής κατοχής στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα μαρτύριά της όμως, συνεχίσθηκαν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Από το 1946 ως το 1949 η κωμόπολη υπέστη πολλές καταστροφές από επιθέσεις των ανταρτών.
Πάντως στη διάρκεια της Κατοχής σημειώθηκε στην Προσοτσάνη, μια εντυπωσιακή πράξη εθνικής αντίστασης, που πρέπει να αναφέρεται πάντα και να μην λησμονηθεί ποτέ.
Τον Σεπτέμβριο του 1944 και ενώ ολόκληρος ο νομός της Δράμας και της ευρύτερης Ανατολικής Μακεδονίας τελούσε υπό την φοβερή Κατοχή των Βουλγάρων, ο δάσκαλος Κωνσταντίνος Καζάνας μαζί με τον Αστέριο Αστεριάδη, υπέστειλαν τη βουλγαρική σημαία και ύψωσαν την ελληνική! Οι Βούλγαροι αφήνιασαν. Τους συνέλαβαν και τους καταδίκασαν.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2019

Ο άτυπος εμφύλιος που σφράγισε την Ελλάδα

*Τα μέλη της «τριανδρίας» 
– Ελευθέριος Βενιζέλος, Παναγιώτης Δαγκλής, Παύλος Κουντουριώτης – 
παραδίδουν τη σημαία του 2ου Συντάγματος της Μεραρχίας Σερρών 
στον συνταγματάρχη Ν. Χριστοδούλου (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο).





Γράφει ο κ. ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ


Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια πολύ ενδιαφέρουσα, γόνιμη έξαψη πάνω στη μελέτη και την έρευνα της περιόδου του Εθνικού Διχασμού, ενός άτυπου εμφύλιου σπαραγμού με άφθονο μίσος (αλλά και νεκρούς), που είχε ως αποτέλεσμα μια βαθύτατη πολιτική κρίση στη χώρα με τεράστιες διεθνείς προεκτάσεις.
Η διχοτόμηση της Ελλάδας στα δύο, πάνω στο αποκορύφωμα ενός παγκοσμίου πολέμου, το τοξικό μίσος μεταξύ των αντιπάλων σε επίπεδο μαζών ακόμα, το πολιτειακό ζήτημα, καθώς επίσης το κρίσιμο ερώτημα με ποιο «στρατόπεδο» θα πρέπει να συνταχθεί η Ελλάδα σε αυτό τον Μεγάλο Πόλεμο, είχαν δραματικές συνέπειες για την πορεία της χώρας, αρχής γενομένης με την καταστροφική εκστρατεία στη Μικρά Ασία, έως το βενιζελικό κίνημα του 1935 και, βέβαια, τον ίδιο τον Εμφύλιο της δεκαετίας του ’40.
Η επέτειος των εκατό χρόνων από εκείνη την ταραγμένη εποχή και, βέβαια, οι εξαιρετικά δημοφιλείς ιστορικές μελέτες που εξέδωσε πριν από λίγα χρόνια κυρίως ο ιστορικός Γιώργος Μαυρογορδάτος έδωσαν, κατά κάποιον τρόπο, την εκκίνηση για να ασχοληθούμε με μια ελάχιστα γνωστή, μέχρι πρότινος, αλλά ιδιαίτερα σημαντική ιστορική περίοδο για τη νεότερη ιστορία της χώρας.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019

Ο Λεόν Τρότσκι καταγγέλλει Βουλγαρικές θηριωδίες εναντίον Τούρκων αιχμαλώτων στο Διδυμότειχο, το 1912

*Ο Τρότσκι ως δημοσιογράφος


Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης       


                Είναι άγνωστο, αλλά ο Λεόν Τρότσκι ο περίφημος δημιουργός του Κόκκινου Στρατού της ΕΣΣΔ, κατήγγειλε το 1912, ως δημοσιογράφος, απίστευτες Βουλγαρικές θηριωδίες εναντίον Τούρκων αιχμαλώτων, στο Διδυμότειχο!!!
                O Λεφ Νταβίντοβιτς Μπρονστέιν όπως ήταν το πραγματικό και πλήρες όνομά του, υπήρξε δυναμικός Μπολσεβίκος επαναστάτης εβραϊκής καταγωγής, αλλά και πολυγραφότατος θεωρητικός του Μαρξισμού. Διετέλεσε Κομισσάριος (υπουργός) Εξωτερικών αμέσως μετά την κομμουνιστική επανάσταση το 1917 και στη συνέχεια, στα χρόνια της Αντεπανάστασης, ίδρυσε τον Κόκκινο Στρατό και διετέλεσε Κομισσάριος Πολέμου. Υπήρξε ο θεωρητικός εμπνευστής της ιδέας της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης και της διαρκούς επανάστασης.  Μετά το θάνατο του Βλαντίμιρ Λένιν τον διέγραψαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα, λόγω της αγεφύρωτης  διαφωνίας του στην πολιτική που άρχισε να εφαρμόζει ο Ιωσήφ Στάλιν. Εξορίστηκε το 1928 από την Σοβιετική Ένωση και κατέφυγε στο Μεξικό, όπου δολοφονήθηκε το 1940, από τον Ισπανό πράκτορα των Σοβιετικών, Ραμόν Μερκαντέρ.
                Ο Τρότσκι είχε έντονη επαναστατική δραστηριότητα πολλά χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Το 1907 εξορίστηκε και με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Βιέννη ως το 1914, όπου εργάσθηκε ως δημοσιογράφος.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019

Ιστορικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής- Χρειάστηκαν 86 χρόνια για να φθάσει στο «Δ»

*Το Αρχείο του Ιστορικού Λεξικού είναι εκτάσεως περίπου 4 εκατομμυρίων χάρτινων δελτίων, που αποτελεί και το μεγαλύτερο και παλαιότερο λεξικογραφικό και διαλεκτολογικό αρχείο στην Ελλάδα.





Γράφει ο κ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ



Με έναν νέο, τον έβδομο, τόμο απαντούν εμμέσως πλην σαφώς τα στελέχη της Ακαδημίας Αθηνών σε όσους αντιμετωπίζουν με πολιτική απάθεια το τιτάνιο έργο της έκδοσης του Ιστορικού Λεξικού της Νέας Ελληνικής (ΙΛΝΕ). Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», ο έβδομος τόμος του Λεξικού έχει ολοκληρωθεί και, μετά τα διαδικαστικά, εκτιμάται ότι θα εκδοθεί από το Εθνικό Τυπογραφείο στις αρχές του 2020.
Ο νέος τόμος παίρνει το νήμα από τη λέξη «διάλεκτος» με την οποία κλείνει ο έκτος τόμος και, ξεκινώντας τη λέξη «διάλεξη» θα περιλαμβάνει όλες τις λέξεις του «δ» που ακολουθούν. «Η έκδοση του ΙΛΝΕ είναι θέμα μείζονος εθνικής σημασίας. Το “άρθρο πρώτον” του κανονισμού της Ακαδημίας ορίζει πως “είναι εθνική ανάγκη όπως η Ακαδημία μελετά και κανονίζει τα της εθνικής ημών γλώσσης”» ανέφερε στην «Κ» ο τέως πρόεδρος της Ακαδημίας κ. Αντώνης Κουνάδης, στον οποίο άλλωστε οφείλεται η αναζωογόνηση των ρυθμών για την έκδοση του Λεξικού.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

Ο ρόλος των ΗΠΑ στην Ελληνική Επανάσταση


*Ζωγράφος John Trumbull, 1819. Η κατάθεση στο Κογκρέσο της Αμερικανικής Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας από την πενταμελή επιτροπή που τη συνέγραψε. Πρώτος από αριστερά ο Άνταμς, τέταρτος ο Τζέφερσον και πέμπτος ο Φραγκλίνος.





Του κ. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΧΑΤΖΗ*



Όταν τα νέα για την Ελληνική Επανάσταση έφτασαν στις ΗΠΑ, ο ενθουσιασμός πολλών απλών πολιτών αλλά και πολιτειακών παραγόντων ήταν μεγάλος. Σχηματίστηκαν φιλελληνικές επιτροπές, γράφτηκαν ένθερμα κείμενα, κατατέθηκαν ακόμα και προτάσεις για δυναμική στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο με σκοπό την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών αλλά και τη βοήθεια προς στους Έλληνες.
Η στρατιωτική επέμβαση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλά αν κρίνουμε από την εσωτερική αλληλογραφία του Ελληνικού Βουλευτικού με το Εκτελεστικό Σώμα, τον Μάρτιο του 1824, συζητήθηκε σοβαρά. Άλλωστε, ο αμερικανικός στόλος στη Μεσόγειο επισκέφθηκε την απελευθερωμένη Πελοπόννησο στις αρχές του καλοκαιριού του 1821, διερευνητικά μεν, αλλά με φιλική διάθεση και αναγνωρίζοντας εμμέσως τους Έλληνες ως εμπόλεμους.
Παρά τις αρχικές ενθουσιώδεις προθέσεις, η αμερικανική κυβέρνηση δεν επενέβη δυναμικά ούτε στο διπλωματικό πεδίο. Οι Αμερικανοί είχαν ήδη έρθει ανεπίσημα σε διακανονισμό με τους Βρετανούς και το δόγμα Μονρόε ήταν υπό διαμόρφωση. Για να αποφύγουν τις επεμβάσεις των Ευρωπαίων στην αμερικανική ήπειρο θα απέφευγαν με τη σειρά τους την εμπλοκή στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Έτσι, παρά την επιμονή και τον ενθουσιασμό φιλελλήνων βουλευτών, όπως ο Ντάνιελ Γουέμπστερ και ο Σαμ Χιούστον αλλά και πολλών ισχυρών προσωπικοτήτων της Βοστώνης, της Νέας Υόρκης και της Ουάσιγκτον (πολιτικών, διανοούμενων, επιχειρηματιών), η αμερικανική κυβέρνηση και το Κογκρέσο εξέφραζαν απλώς τα φιλικά αισθήματά τους για τον αγώνα των Ελλήνων. Η πολιτεία της Νότιας Καρολίνας, μάλιστα, ζήτησε ρητά με μνημειώδη απόφαση του τοπικού Κοινοβουλίου την αναγνώριση της Ελλάδας. Η σημαντικότερη επιτυχία των φιλελλήνων ήταν η ξεκάθαρα φιλελληνική θέση του προέδρου Μονρόε στις ετήσιες ενημερώσεις του προς το Κογκρέσο, από το 1822 έως και το 1824. Η αναγνώριση του Αγώνα των Ελλήνων δεν ήταν μόνο έμμεση αλλά άμεση και απερίφραστη. Μπορεί να μην είχε τυπική ισχύ, είχε όμως μεγάλο διπλωματικό βάρος, καθώς οι ΗΠΑ ήταν η πρώτη ισχυρή χώρα που το έκανε.

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2019

Χίοι αιχμάλωτοι στην Αδριανούπολη, το 1829

*Ο διάσημος πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά, για τη σφαγή της Χίου







*Απελευθερώθηκαν μέσω της Αίνου
*Αδημοσίευτα στοιχεία
*Αλληλογραφία του Καποδίστρια





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


                Στην Αδριανούπολη, είχαν πωληθεί ως σκλάβοι πολυάριθμοι Χιώτες και Χιώτισσες, μετά την δραματική καταστροφή του νησιού τους, το 1822, από τον Τούρκο ναύαρχο Καρά Αλή και τη σφαγή πολλών χιλιάδων κατοίκων του. Ένα χρόνο νωρίτερα, ο ίδιος ναύαρχος είχε μακελέψει και τη Σαμοθράκη, σφάζοντας 700 και πλέον κατοίκους της.
                Για την απελευθέρωση των σκλάβων της Χίου που βρίσκονταν στην Αδριανούπολη, εκδήλωσε ενδιαφέρον το 1829 ο Τσάρος της Ρωσίας και ο ναύαρχος Χέυδεν, που  δέχθηκαν να πληρώσουν και λύτρα. Ζήτησαν μάλιστα τη βοήθεια του Ιωάννη Καποδίστρια, ζητώντας να διαθέσει ελληνικά πλοία, για να παραληφθούν οι αιχμάλωτοι από το λιμάνι της Αίνου  και να μεταφερθούν σε ελληνικά παράλια.
                Η σχετική αλληλογραφία, είναι άγνωστη και περιλαμβάνεται στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, τα οποία φυλάσσονται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής.
                Ας δούμε όμως τα γεγονότα από την αρχή:

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019

Η χούντα του Ιωαννίδη και η Τουρκία


*Η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο το 1967 επιδείνωσε τη στρατιωτική, και κατ’ επέκταση διαπραγματευτική, θέση της Ελλάδας.




Γράφει ο κ. ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΛΑΨΗΣ*



Ο τελευταίος δικτάτορας, ο διοικητής της ΕΣΑ, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, δεν ανέλαβε κάποιο πολιτικό αξίωμα. Προτίμησε να κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο, επιλογή που του χάρισε το προσωνύμιο του «αόρατου δικτάτορα». Σχηματίστηκε κυβέρνηση ανδρεικέλων, με πρωθυπουργό τον Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο.
Εκτεταμένες αλλαγές επήλθαν και στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων. Η μετάλλαξη του χουντικού καθεστώτος συνδυάστηκε με την ενίσχυση των καταπιεστικών μέτρων στο εσωτερικό.
Στο διεθνές πεδίο, σηματοδότησε την επιδείνωση της διπλωματικής απομόνωσης της Ελλάδας, η οποία είχε δρομολογηθεί ήδη από την επαύριον του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. Η παράμετρος αυτή ήταν ιδιαίτερα κρίσιμη, διότι η εγκαθίδρυση της νέας μορφής της δικτατορίας έγινε σε μια περίοδο μεγάλης διεθνούς ρευστότητας, που επηρέαζε άμεσα τον ευρύτερο ελληνικό περίγυρο: είχε προηγηθεί τον Οκτώβριο του 1973 ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος, ενώ ταυτόχρονα εκδηλώθηκε η πετρελαϊκή κρίση, η οποία έπληξε σημαντικά την παγκόσμια οικονομία.
Σε αυτό το περιβάλλον, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έμελλε να επιδεινωθούν άμεσα και ραγδαία. Το χρονίζον πρόβλημα, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ήταν το Κυπριακό. Στη συγκυρία του 1973, προοπτική συνεννόησης ανάμεσα στην Αθήνα και στην Άγκυρα για τη συνολική διευθέτηση του ζητήματος δεν υπήρχε. Η ελληνική στρατιωτική, και κατ’ επέκταση διαπραγματευτική, θέση είχε επιδεινωθεί από το φθινόπωρο του 1967, όταν η χούντα είχε εξαναγκαστεί, υποχωρώντας άτακτα υπό το βάρος της τουρκικής απειλής πολέμου, να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία δεν φαινόταν πια διατεθειμένη να αποδεχθεί οποιαδήποτε λύση δεν θα άφηνε ανοιχτή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, την πιθανότητα διχοτόμησης του νησιού. Η διεθνής ανυποληψία της Ελλάδας διευκόλυνε τα τουρκικά σχέδια.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019

Αναγγέλοντας, πώς πυρπολήθηκε το τουρκικό δελίνι, έξω από τη Χίο το 1822

*Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας. Πίνακας του Ιβάν Αϊβαζόφσκι.





*Το τόλμημα του Κων. Κανάρη,
από τα Αρχεία της Παλιγγενεσίας.
*Άγνωστα ιστορικά έγγραφα.




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας στη Χίο, τη νύχτα της 6ης προς 7η Ιουνίου 1822, υπήρξε μέγιστης σημασίας πολεμικό γεγονός για την εξέλιξη της Ελληνικής Επανάστασης. Εδραίωσε την πεποίθηση των αγωνιζομένων για την τελική νίκη, ικανοποίησε το αίσθημα της εκδίκησης κατά του Τούρκου ναυάρχου Καρά Αλή, ο οποίος προηγουμένως είχε καταστρέψει ολοσχερώς τη Χίο και είχε κατασφάξει χιλιάδες γυναικόπαιδων και εδραίωσε την κλονιζόμενη πειθαρχία των πληρωμάτων των πλοίων εξαιτίας της καθυστέρησης καταβολής των μισθών τους, αλλά και λόγω διαφωνιών μεταξύ των Υδραίων και των Σπετσιωτών ναυάρχων.
Το τόλμημα του Κωνσταντίνου Κανάρη και των άλλων πυρπολητών, είχε σαν σημαντικό αποτέλεσμα τον θάνατο του ναυάρχου Καρά Αλή. Το γεγονός αυτό, προκάλεσε τους πανηγυρισμούς ολόκληρου του Ελληνισμού αλλά και πανευρωπαϊκό θαυμασμό. Όπως έχει γράψει ο  Άγγλος ιστορικός Τόμας Γκόρντον, η πυρπόληση της ναυαρχίδας «ήταν ένα από τα πιο καταπληκτικά κατορθώματα που αναφέρει η ιστορία» και ο Κανάρης «ο πιο έξοχος εκπρόσωπος του ηρωϊσμού, που η Ελλάδα όλων των εποχών μπορεί να υπερηφανεύεται».
Το κατόρθωμα αυτό διαλάλησαν και οι επικεφαλής του ελληνικού στόλου, στέλνοντας τότε πολλές επιστολές προς διάφορες κατευθύνσεις. Πολλές από τις επιστολές αυτές έχουν διασωθεί και υπάρχουν στο Αρχείο της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, που υπάρχει στη Βιβλιοθήκη της Βουλής. Αξίζει να δούμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις ιστορικές αυτές επιστολές, για να ζήσουμε και εμείς την ατμόσφαιρα ηρωισμού εκείνης της εποχής, που οδήγησε στην ελευθερία της Ελλάδας.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...