*«Σκεφθήκατε ποτέ την οδύνη που εδοκίμασα το πρωινό που τα
ξένα ραδιόφωνα μετέδιδαν την είδηση ότι η ελληνική Βουλή απεφάσισε την
παραπομπήν μου και μάλιστα για πράξεις ατιμωτικές; [...] Θα προτιμούσα δέκα
φορές να με είχαν δολοφονήσει», έγραφε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, από το
Παρίσι, στον Κωνσταντίνο Τσάτσο, στις 5
Οκτωβρίου 1966, αναφερόμενος σε ένα γεγονός που δεν λησμόνησε– και δεν
συγχώρησε– μέχρι το τέλος της ζωής του.
Γράφει ο κ. ΑΝΤΩΝΗΣ
ΚΛΑΨΗΣ*
Το 1965 δεν είχε ξεκινήσει
ευοίωνο για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Η διογκούμενη όξυνση των παθών
δεν προμήνυε θετικές εξελίξεις. Η μετωπική αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση
της Ένωσης Κέντρου και στην αξιωματική αντιπολίτευση της Εθνικής Ριζοσπαστικής
Ένωσης (ΕΡΕ) αποκτούσε σταδιακά χαρακτήρα ανοικτής και ανεξέλεγκτης σύγκρουσης.
Η έλλειψη συνοχής και οι έριδες
στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος περιέπλεκαν ακόμα περισσότερο την
κατάσταση. Η αναμόχλευση υποθέσεων του παρελθόντος θα αποδεικνυόταν η χειρότερη
δυνατή τακτική για τη συνεννόηση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις εν όψει της
κρίσης που θα κορυφωνόταν το καλοκαίρι του ίδιου έτους.
