*Η ανταπόκριση του Γεώργιου Βεντήρη για το βουλγαρικό λιμάνι στην Αλεξανδρούπολη
Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Η τύχη της ελληνικότητας του λιμανιού της
Αλεξανδρούπολης, το 1923, στο διάστημα που στη Λωζάνη συζητούσαν την υπογραφή
της ομώνυμης Συνθήκης, πέρασε από τεντωμένο σχοινί και τελικά παρέμεινε
οριστικά στην Ελλάδα, ενώ αυτό διεκδικούσε η Βουλγαρία.
Είναι
μια ιστορία, που δεν πρέπει να ξεχνάμε, γιατί οι γείτονες Βούλγαροι, αν και
ηττημένοι συνεχώς από το 1913, δεν έπαψαν ποτέ να διεκδικούν εδάφη της Δυτικής Θράκης
για να έχουν διέξοδο στη «ζεστή θάλασσα» δηλαδή στο Αιγαίο.
Η Βουλγαρία δεν έπαψε να
δραστηριοποιείται σε όλα τα διεθνή fora και κυρίως στο διπλωματικό τομέα, διεκδικώντας τη Δυτική
Θράκη. Στις συνομιλίες που διεξήχθησαν στη Γένοβα το 1922 και στη Διάσκεψη της
Λωζάνης κατά τα έτη 1922-1923, επεδίωξε την εδαφική της διέξοδο στο Αιγαίο και
χρησιμοποιώντας διαστρεβλωτικά επιχειρήματα ζητούσε την αναθεώρηση του άρθρου 48 της συνθήκης του
Νεϊγύ.
