Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Οι Θρακιώτες κατά τη διάρκεια της
Ναζιστικής Κατοχής, έκαναν το καθήκον τους και εντάχθηκαν στις ομάδες εθνικής
αντίστασης που σχηματίσθηκαν στις περιοχές της Δυτικής Θράκης, πολεμώντας τον
κατακτητή. Σημειώθηκαν «παρατράγουδα»; Ναι σημειώθηκαν και κυρίως οφείλονταν σε
ιδεολογικές υπερβολές και προσωπικές φιλοδοξίες. Μελανό σημείο, ήταν οι
δολοφονίες του νομάρχη Έβρου Ιωάννη Φραγκούλη στο Διδυμότειχο και του δημάρχου
Πασχάλη Νάνου στο Σουφλί το 1942, η εκτέλεση από τον καπετάν Οδυσσέα του ΕΛΑΣ
του ταγματάρχη Γεωργίου Σταθάτου τις μέρες των Χριστουγέννων του 1943 στη Δαδιά
και οι πολλές δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων.
Ωστόσο, υπήρξαν αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, με καταγωγή από την Ανατολική Θράκη, που βρέθηκαν να κατοικούν στην Ανατολική Μακεδονία, την οποία είχαν παραχωρήσει οι Ναζί στους συμμάχους τους, τους Βούλγαρους. Επρόκειτο για Ανατολικοθρακιώτες, που γνώρισαν την βάρβαρη γενοκτονική πολιτική των Νεοτούρκων, ευτύχησαν να ζήσουν τη σύντομη χαρά της λευτεριάς το 1920 και δοκίμασαν την πίκρα του ξεριζωμού τον Οκτώβριο του 1922. Ρίζωσαν σε διάφορες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας. Αλλά και πάλι η μοίρα τους επεφύλασσε άλλη μια δυστυχία, την Ναζιστική Κατοχή και σε ορισμένες περιοχές την άγρια Βουλγαρικής Κατοχή.
Αυτοί οι Ανατολικοθρακιώτες, είναι οι άγνωστοι ήρωές μας, που οφείλουμε να τους τιμούμε. Είναι όμως σχεδόν βέβαιο, ότι κανένας σήμερα δεν τους γνωρίζει πέρα από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Την μνήμη αυτών των αγωνιστών, οφείλουμε να ανακαλούμε και να προσπαθούμε να μην τους καλύψει, η σκόνη του χρόνου και η λήθη των ανθρώπων.
