*Στάλιν και Τίτο. Η διένεξή τους επηρέασε το ελληνικό ανταρτικό κίνημα
Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α.
Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας
Νύκτα της 30ης προς 31η Μαρτίου
1946, παραμονή των πρώτων βουλευτικών εκλογών, μετά την απελευθέρωση της
Ελλάδας από τα κατοχικά στρατεύματα και επικρατούσε μια δικαιολογημένη ηρεμία.
Το ΚΚΕ που είχε επιλέξει την αποχή, μια ενέργεια που και ο ίδιος ο Στάλιν
χαρακτήρισε ως ανοησία, αποφάσισε την κήρυξη του ένοπλου αγώνα για την κατάληψη
της εξουσίας, αντί των δημοκρατικών διαδικασιών, με την επίθεση κατά του
Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου.
Έτσι τυπικά άρχισε ο αδελφοκτόνος Εμφύλιος
Πόλεμος με σημαντικές απώλειες σε μαχητές και αμάχους, ανεξαρτήτως φύλου και
ηλικίας, με ανυπολόγιστες καταστροφές σε έργα υποδομής, σε δημόσια κτίρια,
οικίες και περιουσίες πολιτών, ιδιαίτερα στην επαρχία.
Κατά τη διάρκεια του 1947, παρά
τη δράση του Ελληνικού Στρατού και τις αναληφθείσες από αυτόν σοβαρής έκτασης εκκαθαριστικές
επιχειρήσεις του Σχεδίου «ΤΕΡΜΙΝΟΥΣ», είχαν σχεδόν πραγματοποιηθεί οι προθέσεις
της ηγεσίας του ΚΚΕ για το έτος αυτό με τη σημαντική αύξηση της δύναμης των
ανταρτικών τμημάτων στην ύπαιθρο, η οποία ανήλθε περίπου στις 20.000 μαχητές
και την εκτέλεση πολλών και σημαντικών επιδρομών κατά τμημάτων αφενός του
Ελληνικού Στρατού και της Ελληνικής Χωροφυλακής και αφετέρου κατά κατοικημένων
επαρχιακών πόλεων και χωριών. Ήδη τα ανταρτικά τμήματα κυριαρχούσαν σε ευρείες ορεινές
περιοχές της χώρας με αποκορύφωμα τις επιθέσεις κατά των Γρεβενών, του Μετσόβου
και της Κόνιτσας. Τέλος προσπάθησε με την ανακοίνωση στις 24 Δεκεμβρίου της
ίδρυσης και συγκρότησης «Προσωρινής
Κυβέρνησης» να δώσει πολιτική και διεθνή διάσταση και υπόσταση στον ένοπλο
αγώνα του.
