Ελληνικός ανταρτοπόλεμος και Γιουγκοσλαβία του Τίτο

*Τμήμα ανταρτών έτοιμο για την επίθεση κατά της Κόνιτσας

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Η στάση της Γιουγκοσλαβίας κατά τη  διάρκεια του ελληνικού εμφύλιου πολέμου κατά τα έτη 1946-1949, υπήρξε ένας σημαντικός εξωγενής παράγων, που επηρέασε αρνητικά και θετικά τις εξελίξεις της εθνικής τραγωδίας μας, κατά ένα μέρος.

Το 1948 σημειώθηκε σειρά γεγονότων, που ουσιαστικά άρχισαν να κρίνουν την τελική έκβαση της ανταρσίας στην Ελλάδα.

Βασικό γεγονός ήταν η ευρεία κρίση στο κομμουνιστικό στρατόπεδο, από τις διαφωνίες Στάλιν- Τίτο. Ο Στάλιν δεν έβλεπε με καλό μάτι τις φιλοδοξίες του Τίτο να μετατρέψει τη χώρα του σε σημαντική περιφερειακή δύναμη και το στρατό του να είναι απεξαρτημένος από την επιρροή του Κόκκινου Στρατού της Μόσχας. Η ΕΣΣΔ αρνήθηκε να υπογράψει οικονομική συμφωνία, με το Βελιγράδι, ανακάλεσε τους πολιτικούς και στρατιωτικούς συμβούλους της και στις 28 Ιουνίου 1948 η Κομινφόρμ (σ.σ. η μεγάλη κεντρική οργάνωση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος από το 1947 έως το 1956) κάλεσε με ψήφισμά της τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας να απομακρύνουν τους ηγέτες τους και να τους αντικαταστήσουν με νέα ηγεσία. Η πλειοψηφία όμως των Γιουγκοσλάβων κομμουνιστών παρέμεινε πιστή στην Τιτοϊκή ηγεσία.

ΙΟΥΝΙΟΣ 1948: Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΤΙΤΟ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

*Στάλιν και Τίτο. Η διένεξή τους επηρέασε το ελληνικό ανταρτικό κίνημα

 Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

Νύκτα της 30ης προς 31η Μαρτίου 1946, παραμονή των πρώτων βουλευτικών εκλογών, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τα κατοχικά στρατεύματα και επικρατούσε μια δικαιολογημένη ηρεμία. Το ΚΚΕ που είχε επιλέξει την αποχή, μια ενέργεια που και ο ίδιος ο Στάλιν χαρακτήρισε ως ανοησία, αποφάσισε την κήρυξη του ένοπλου αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας, αντί των δημοκρατικών διαδικασιών, με την επίθεση κατά του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου.

 Έτσι τυπικά άρχισε ο αδελφοκτόνος Εμφύλιος Πόλεμος με σημαντικές απώλειες σε μαχητές και αμάχους, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, με ανυπολόγιστες καταστροφές σε έργα υποδομής, σε δημόσια κτίρια, οικίες και περιουσίες πολιτών, ιδιαίτερα στην επαρχία.

Κατά τη διάρκεια του 1947, παρά τη δράση του Ελληνικού Στρατού και τις αναληφθείσες από αυτόν σοβαρής έκτασης εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Σχεδίου «ΤΕΡΜΙΝΟΥΣ», είχαν σχεδόν πραγματοποιηθεί οι προθέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ για το έτος αυτό με τη σημαντική αύξηση της δύναμης των ανταρτικών τμημάτων στην ύπαιθρο, η οποία ανήλθε περίπου στις 20.000 μαχητές και την εκτέλεση πολλών και σημαντικών επιδρομών κατά τμημάτων αφενός του Ελληνικού Στρατού και της Ελληνικής Χωροφυλακής και αφετέρου κατά κατοικημένων επαρχιακών πόλεων και χωριών. Ήδη τα ανταρτικά τμήματα κυριαρχούσαν σε ευρείες ορεινές περιοχές της χώρας με αποκορύφωμα τις επιθέσεις κατά των Γρεβενών, του Μετσόβου και της Κόνιτσας. Τέλος προσπάθησε με την ανακοίνωση στις 24 Δεκεμβρίου της ίδρυσης και συγκρότησης  «Προσωρινής Κυβέρνησης» να δώσει πολιτική και διεθνή διάσταση και υπόσταση στον ένοπλο αγώνα του.

Η κρίση Αθηνών- Βελιγραδίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/842149/article/epikairothta/ellada/h-krish-a8hnwn---veligradioy

*Ο πρόεδρος Τίτο με τον υπ. Εξωτερικών Κότσα Πόποβιτς. Ο Τίτο δημιούργησε το νεόκοπο σλαβομακεδονικό κράτος, αλλά μετά τη ρήξη του με τον Στάλιν έθετε τη διατήρηση των καλών σχέσεων με την Αθήνα ως μείζονα προτεραιότητά του.

Γράφει ο κ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΣΦΕΤΑΣ*

                Η κρίση των σχέσεων Αθηνών- Βελιγραδίου το 1960-62, η οποία προκλήθηκε κυρίως λόγω της συχνής ανακίνησης ζητήματος «μακεδονικής μειονότητας» από την ηγεσία των Σκοπίων με την ανοχή και την κάλυψη της ομόσπονδης γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, αποτέλεσε ίσως το σοβαρότερο επεισόδιο στις ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις κατά τη μεταπολεμική περίοδο.

                Η έκπληξη της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν κατανοητή, αν ληφθούν υπόψη οι λεπτοί διπλωματικοί χειρισμοί που απαιτήθηκαν το 1950/51 για την αποκατάσταση των ελληνογιουγκοσλαβικών σχέσεων με την παράκαμψη μειονοτικών ζητημάτων. Η Αθήνα εκτιμούσε ότι η πολύπλευρη προώθηση της ελληνογιουγκοσλαβικής συνεργασίας μετά το 1951 καθιστούσε άστοχη την ανακίνηση τέτοιων ζητημάτων, τη στιγμή που η ομοσπονδιακή γιουγκοσλαβική κυβέρνηση το 1954, στον απόηχο της υπογραφής του τριμερούς αμυντικού Βαλκανικού Συμφώνου Ελλάδος, Γιουγκοσλαβίας και Τουρκίας (1953/54), είχε αποστασιοποιηθεί από την πολιτική των Σκοπίων και απαγορεύσει την έκδοση της εφημερίδας «Η Φωνή των Αιγαιατών», όργανο των Σλαβομακεδόνων προσφύγων. Κατά τις διμερείς συναντήσεις των πολιτικών ανδρών της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας μετά το 1953 θίγονταν ζητήματα διεθνούς πολιτικής ή διμερούς ελληνογιουγκοσλαβικής συνεργασίας. Η Γιουγκοσλαβία στήριζε την Ελλάδα στο Κυπριακό, είτε η αυτοδιάθεση ερμηνευόταν ως ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα είτε ως ανεξαρτησία της Κύπρου.

Η προσέγγιση Καραμανλή- Τίτο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/762540/article/epikairothta/ellada/h-proseggish-karamanlh---tito

*Βελιγράδι, 30 Ιουνίου 1960. Ο Καραμανλής συνομιλεί με τον στρατάρχη Τίτο, κατά τη διάρκεια της τριήμερης ανεπίσημης επίσκεψής του στη Γιουγκοσλαβία.

Γράφει ο κ. Ιάκωβος Μιχαηλίδης*

          Οι ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις, οι οποίες δοκιμάσθηκαν σοβαρά την περίοδο 1945-1949, αναθερμάνθηκαν ραγδαία στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950.

         Ο τερματισμός του ελληνικού εμφυλίου πολέμου και η τελεσίδικη έκβαση του αγώνα για τον πολιτικό έλεγχο της Ελλάδας, η προοδευτική μείωση της ανασφάλειας για το μέλλον των βορείων ελληνικών επαρχιών, η αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφόρμ, η σταδιακή επιστροφή στην Ελλάδα πολλών «απαχθέντων ελληνοπαίδων» που είχαν μεταφερθεί σε γιουγκοσλαβικό έδαφος, ο έλεγχος διαφόρων αποσταθεροποιητικών παραγόντων– κυρίως των αλυτρωτικών στοιχείων που έδρευαν στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας– καθώς και οι προβληματικές σχέσεις τόσο της Αθήνας όσο και του Βελιγραδίου με την πλειοψηφία των υπόλοιπων Βαλκάνιων γειτόνων τους υπήρξαν γεγονότα που σφυρηλάτησαν τον άξονα Αθήνας- Βελιγραδίου, ώστε σε πολλά ποιοτικά τους σημεία οι διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών ξυπνούσαν μνήμες του προπολεμικού μεγαλείου τους. Η υπογραφή μάλιστα των Τριμερών Συμφώνων, τη διετία 1953-1954, ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Γιουγκοσλαβία και την Τουρκία αποτέλεσε την κορωνίδα της σχετικής πολιτικής και διπλωματικής δραστηριότητας.

Η Συμφωνία της Άγκυρας, το 1953

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_25/08/2013_531154

*Ο Τύπος αναγγέλλει την υπογραφή του τριμερούς συμφώνου στην Άγκυρα ("Ελευθερία")

*Ελλάδα, Τουρκία και Γιουγκοσλαβία

υπέγραψαν συνθήκες φιλίας
και συνεργασίας, που απεδείχθησαν

θνησιγενείς 60 χρόνια πριν

Της Δώρας Γκότα-Σμυρνιούδη*

          Τον Φεβρουάριο του 1953 έκπληκτη η διεθνής κοινότητα παρακολουθούσε τις διπλωματικές επαφές μεταξύ της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας του Τίτο και δύο μελών του ΝΑΤΟ, της Ελλάδας και της Τουρκίας, για δημιουργία περιφερειακής στρατιωτικής συμμαχίας στα Βαλκάνια.

          Και μπορεί στη σημερινή εποχή, που ο Ψυχρός Πόλεμος έχει λήξει, η προσέγγιση κρατών με διαφορετικό ιδεολογικό υπόβαθρο να μην προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το 1953 όμως φάνταζε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

          Την εποχή εκείνη η σύγκρουση Ανατολής και Δύσης δεν ήταν μόνο θεωρητική, αφού ο πόλεμος της Κορέας, που είχε ξεσπάσει τον Ιούνιο του 1950 και διαρκούσε ακόμη, με την εμπλοκή πολυεθνικής δύναμης του ΟΗΕ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και κομμουνιστικών κινεζικών στρατευμάτων να αποτελεί την πρώτη μεγάλης εμβέλειας σύρραξη μεταξύ των δύο συνασπισμών.

Oι ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_18/11/2012_502119

*Καραμανλής- Τίτο: Προσδιόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις ελληνογιουγκσλαβικές σχέσεις

*Από την πρώτη προσέγγιση των Αμερικανών με τον στρατάρχη Τίτο έως την ανταλλαγή πρεσβευτών με την Αθήνα 62 χρόνια πριν

Του κ. Σπυρίδωνος Σφέτα*

Η αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφόρμ (28.6.1948) και η διαπίστωση των Αμερικανών ότι η ρήξη του Τίτο με τον Στάλιν δεν ήταν τελικά ένα απλό επεισόδιο, επέφεραν, το 1949, την πρώτη προσέγγιση της Αμερικής με τη Γιουγκοσλαβία. 
Αρχικά οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν το βάθος και την ουσία της κρίσης των σοβιετογιουγκοσλαβικών σχέσεων, ωστόσο δεν είχαν καμιά αμφιβολία ότι ο Τίτο έπρεπε να στηριχθεί. Η καταδίκη από το τιτοϊκό καθεστώς σε θάνατο του Μιχαήλοβιτς (1946), του ηγέτη των Σέρβων εθνικιστών και αντιπάλου του Τίτο στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τους Αγγλοαμερικανούς το 1941- 43, λησμονήθηκε γρήγορα και αμέσως μετά την απόφαση της Κομινφόρμ οι Αμερικανοί αποδέσμευσαν τα γιουγκοσλαβικά αποθέματα χρυσού στις αμερικανικές τράπεζες.

Η ρήξη Τίτο- Στάλιν

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_06/05/2012_481221

*Ο Τίτο και ο Στάλιν

*Οφειλόταν στην προσπάθεια ηγεμονισμού

του Γιουγκοσλάβου ηγέτη στα Βαλκάνια

και επηρέασε τον ελληνικό Εμφύλιο 64 χρόνια πριν

Του Σπυρίδωνα Σφέτα*

Η εξασφάλιση της γιουγκοσλαβικής βοήθειας ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τον Ζαχαριάδη προκειμένου να αρχίσει τον ένοπλο αγώνα το 1946, με σταδιακή κλιμάκωση, φθάνοντας και στην ολομέτωπη σύγκρουση. Μέσω Γιουγκοσλαβίας (Πάντσεβο - Μοναστήρι) διερχόταν ο κύριος όγκος της βοήθειας της Σοβιετικής Ενωσης και άλλων ανατολικών χωρών.

Τραυματίες του Δημοκρατικού Στρατού περιθάλπονταν σε νοσοκομεία της Γιουγκοσλαβίας, στο Βελιγράδι είχε εγκατασταθεί το Δεύτερο Κλιμάκιο του ΚΚΕ, από γιουγκοσλαβικό έδαφος εξέπεμπε ο ραδιοφωνικός σταθμός των ανταρτών, ενώ οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού μπορούσαν να καταφεύγουν σε γιουγκοσλαβικό έδαφος, εφόσον τα σύνορα ήταν ανοιχτά.

Το αιματοβαμμένο 1948 του Εμφυλίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_26/02/2012_474007

 *Στιγμιότυπο από τον ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο 

*Οι συγκρούσεις μεταξύ

του υπό αναδιοργάνωση

Εθνικού Στρατού και του ΔΣΕ

εξαπλώθηκαν σχεδόν

σε όλη την επικράτεια 64 χρόνια πριν

Του Ιάκωβου Δ. Μιχαηλίδη*

Το τέλος του 1947 βρήκε την Ελλάδα στο μέσον του Εμφυλίου Πολέμου. Είχαν προηγηθεί στη διάρκεια της άνοιξης του ίδιου έτους η «μεταβίβαση» της Ελλάδας από τη βρετανική στην αμερικανική σφαίρα επιρροής μετά την εξαγγελία του δόγματος του Αμερικανού προέδρου Χάρι Τρούμαν για την παραχώρηση οικονομικής βοήθειας σε Ελλάδα και Τουρκία, αλλά και οι σκληρές ένοπλες αναμετρήσεις ανάμεσα στη νόμιμη κυβέρνηση και τον στρατό των ανταρτών.

Οι τελευταίοι, μάλιστα, είχαν αποφασίσει στις 12 Σεπτεμβρίου στο πλαίσιο της 3ης Ολομέλειας, την υλοποίηση του στρατιωτικού επιχειρησιακού σχεδίου «Λίμνες», που προέβλεπε τη δημιουργία τακτικού στρατού προσδοκώμενης δύναμης 50.000-60.000 ανδρών σε μια προσπάθεια ολοκληρωτικής αντιπαράθεσης με τους αντιπάλους τους. Μπαίνοντας στο 1948, ήταν δεδομένο ότι το σχέδιο αυτό επρόκειτο να δοκιμαστεί και να κριθεί στην πράξη.

ΒΟΡΕΙΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΙΟΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_04/12/2011_465006

*Πορεία ανταρτών στα βουνά

*Η αλλαγή τακτικής 

του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας,

από την «αυτοάμυνα» 

στην ολομέτωπη ένοπλη επίθεση

64 χρόνια πριν

Του Σπυρίδωνα Σφέτα*

«Το ΚΚΕ έλαβε φιλικές συμβουλές για συμμετοχή στις εκλογές, όμως οι συμβουλές αυτές βασίζονταν σε μια μη ολότελα ακριβή αντίληψη για την τακτική του ΚΚΕ. Την τακτική του τελευταίου την αντιλήφθηκαν με έναν απλουστευμένο τρόπο. Θεωρήθηκε δηλαδή ότι το ΚΚΕ είχε μόνο δύο διεξόδους: εμφύλιο ή συμμετοχή στις εκλογές. Σε αυτές τις συνθήκες η συμμετοχή στις εκλογές θα μπορούσε πραγματικά να φανεί περισσότερο σωστή απόφαση παρά ο εμφύλιος πόλεμος. Ωστόσο, το ΚΚΕ, στην πραγματικότητα, επέλεξε την τρίτη λύση, δηλαδή το μποϊκοτάζ των εκλογών και την περαιτέρω διεξαγωγή του αγώνα με κάθε δυνατή μέθοδο, μη φθάνοντας ωστόσο στην ένοπλη εξέγερση».

Aυτή ήταν η απάντηση που έδωσε ο Ζαχαριάδης στον Σοβιετικό πρέσβη στην Αθήνα, Ροντιόνοφ, κατά τη συνάντησή τους στις 4 Μαΐου 1946, όταν ο τελευταίος ρώτησε τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ για την τακτική του ΚΚΕ και την απόφασή του να απόσχει από τις εκλογές. Πράγματι, στις αρχές του 1946 ο Μολότoφ μέσω του Δημητρόφ επισήμανε στον Ζαχαριάδη ότι το ΚΚΕ έπρεπε να ακολουθήσει όχι τον δρόμο προς την ένοπλη εξέγερση, αλλά προς την ανάπτυξη του μαζικού αγώνα για δημοκρατία, συμμετέχοντας στις εκλογές, σε συνδυασμό με μαζική αυτοάμυνα. 

Από τη Βάρκιζα στην έναρξη του Εμφυλίου

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_11/09/2011_455708

*Η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας από τους εκπροσώπους του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ 

Ηλία Τσιριμώκο, Γιώργη Σιάντο και Μήτσο Παρτσαλίδη

*Η εσωτερική διαμάχη στην Ελλάδα  συνδέθηκε με την αντιπαλότητα ΕΣΣΔ  και Δυτικών στα Βαλκάνια

Του Βασίλη Κόντη*


Η Συμφωνία της Βάρκιζας έδωσε τέλος στην εμφύλια σύρραξη του Δεκεμβρίου, αλλά δεν έλυσε τα βαθύτερα πολιτικά της προβλήματα, αυτά που κατά κύριο λόγο προκαλούσαν τη σύγκρουση.                                                                                     Στο εξής, η εσωτερική διαμάχη στην Ελλάδα συνδέθηκε με την αντιπαλότητα μεταξύ της Σοβιετικής Ενωσης και των δυτικών δυνάμεων στα Βαλκάνια, δίνοντας έτσι μεγάλη διεθνή διάσταση στον ελληνικό πολιτικό αγώνα.