Η συλλογή Vlanton φωτίζει πτυχές της ζωής στην Κατεχόμενη Θράκη του 1942

*Ένα από τα χαρακτηριστικά έγγραφα της συλλογής Vlanton.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

                Το Ελληνικό Λογοτεχνικό Αρχείο (ΕΛΙΑ) σε συνεργασία με το Μορφωτικό  Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, προχώρησαν σε μια σημαντική πρωτοβουλία, που θα βοηθήσει αποφασιστικά τους ερευνητές, που ασχολούνται με την ιστορία της Γερμανικής Κατοχής στη Ελλάδα. Συγκεκριμένα ψηφιοποίησε τα χιλιάδες έγγραφα της συλλογής Vlanton και τα διαθέτει ελεύθερα στο Διαδίκτυο.

            Η συλλογή Vlanton αποτελείται από έγγραφα των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, τα οποία αφορούν την Ελλάδα κατά την περίοδο της Κατοχής και τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση. Περιλαμβάνονται μαρτυρίες σχετικές με εγκλήματα των Ναζί, αναφορές πληροφοριοδοτών για τα σχέδια και τη δράση κομμουνιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων και εμπιστευτικές εκτιμήσεις των Αμερικανών για τις παρεμβάσεις των Βρετανών στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Η συλλογή συγκροτήθηκε από τον ερευνητή Elias Vlanton (Ηλίας Βλαντανόπουλος) ο οποίος μελετά στις ΗΠΑ, επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες, τα αποχαρακτηρισμένα αμερικανικά έγγραφα, που αφορούν την Ελλάδα.

            Οι επιμέρους πληροφορίες που μπορεί να αντλήσει κανείς μελετώντας τα πολύτιμα αυτά ντοκουμέντα, βοηθούν αποφασιστικά να ανασυσταθεί η ζοφερή ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης σε όλο τον ελληνικό χώρο που είχα κατακτηθεί, είχε τεμαχιστεί και είναι διανεμηθεί σε Γερμανούς, Ιταλούς και Βουλγάρους.

            Ειδικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η περιοχή της Θράκης, δύο νομοί της οποίας, η Ξάνθη και η Ροδόπη, μαζί με νομούς της Ανατολικής Μακεδονίας είχαν παραχωρηθεί στη Βουλγαρία, ενώ ο νομός Έβρου παρέμεινε υπό την στρατιωτική διοίκηση των Γερμανών, ενώ οι πολιτικές αρχές (νομάρχης και δήμαρχοι) είχαν αφεθεί στους Έλληνες. Η περιοχή της Αλεξανδρούπολης ειδικά παραχωρήθηκε στους Βουλγάρους για να έχουν διέξοδο στο Αιγαίο. Πρωτεύουσα του νομού κατέστη το Διδυμότειχο.

 

 

*Οι δολοφονηθέντες, νομάρχης Έβρου Ιωάννης Φραγκούλης (αριστερά) και δήμαρχος Σουφλίου Πασχάλης Νάνος (δεξιά)

Οι φοβερές πολιτικές δολοφονίες του 1942

 

            Το λαό του Έβρου το 1942, πέραν των επιμέρους γεγονότων, συντάραξαν δύο πολιτικές δολοφονίες, που δυστυχώς οφείλονταν σε χέρια ελληνικά και οι δράστες των ειδεχθών αυτών πράξεων καθώς και οι ηθικοί αυτουργοί τους, δεν συνελήφθησαν για να πληρώσουν. 

            Επρόκειτο για τη δολοφονία του νομάρχη Έβρου Ιωάννη Φραγκούλη το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, όταν επέστρεψε στο σπίτι του από την Ακολουθία των 12 Ευαγγελίων. Η δεύτερη ήταν η δολοφονία του δημάρχου Σουφλίου Πασχάλη Νάνου στις 3 Αυγούστου.

            Εν τω μεταξύ άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες αντιστασιακές ομάδες στο χωριά και στα ορεινά του νομού Έβρου.

            Το έτος 1942 ήταν δραματικό για όλους τους Έλληνες. Στις μεγάλες πόλεις θέριζε τον κόσμο η πείνα. Νεκροί από έλλειψη φαγητού στους δρόμους… Αλλά και νεκροί από τα βάρβαρα αντίποινα των Γερμανών. Φρίκη παντού…

*Έλληνες φαντάροι στη Μέση Ανατολή (Φωτογραφία Χρήστου Κιογλή)

Αρχίζουν οι διαφυγές προς τη Μέση Ανατολή

               

                Με βάση λοιπόν τα έγγραφα της συλλογής Vlanton θα επιχειρήσουμε για άλλη μια φορά να ζήσουμε στην ατμόσφαιρα της Κατοχής στο νομό Έβρου.

            Στα μέσα του 1942- χαρακτηριστικό ήταν αυτό φαινόμενο πατριωτισμού- είχαν ενταθεί οι διαφυγές Ελλήνων πατριωτών από τον ποταμό Έβρο προς Τουρκία για να φτάσουν στη Μέση Ανατολή. Οι Γερμανοί θέλησαν να ελέγξουν το φαινόμενο. Τον Ιούλιο του 1942 βρίσκουμε να ειδοποιούν τις αρχές Χωροφυλακής να επιβάλουν απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 8 μ.μ. εκτός αν υπάρχει άδεια των γερμανικών αρχών. Όσοι συλλαμβάνονταν χωρίς τέτοια άδεια θα τιμωρούνταν για ανυπακοή σε στρατιωτικές διαταγές. Η Αστυνομία υποχρεώνονταν να καταρτίσει καταλόγους των ξένων, που έμεναν στα ελληνικά παραποτάμια χωριά.

            Προς τα τέλη του Αυγούστου 1942 οι Αμερικανικές υπηρεσίες Πληροφοριών , γνωστοποιούσαν στις ΗΠΑ ότι οι διάφορες γερμανικές φρουρές στον Έβρο στελεχώνονταν από Αυστριακούς στρατιώτες παλαιοτέρων κλάσεων ή από Αυστριακούς στρατιώτες που είχαν τραυματιστεί και είχαν αναρρώσει. Οι Αυστριακοί, έλεγαν οι πληροφορίες,  συμπεριφέρονταν καλύτερα στον πληθυσμό από ό,τι οι Γερμανοί και είχαν την άποψη ότι η ρωσική αντίσταση δεν θα κατατροπωθεί και ότι η Γερμανία θα ηττηθεί.

*Ανακοινώσεις του νομάρχη Σταύρου Ευταξία προς τους αγρότες του Έβρου

Ο φόρος της δεκάτης

                Ο Σεπτέμβριος ήταν ο μήνας που είχαν ήδη συγκεντρωθεί από τους δήμους μεγάλες ποσότητες δημητριακών, από τον λεγόμενο φόρο της δεκάτης. Με το ισχύον τότε φορολογικό σύστημα οι αγρότες έδιναν το 1/10 της παραγωγής τους στην αυτοδιοίκηση ως φόρο. Ο νομάρχης Σταύρος Ευταξίας (που αντικατέστησε τον δολοφονηθέντα Ιωάννη Φραγκούλη) με εγκύκλιό του στους προέδρους των κοινοτήτων ζητούσε  να σχηματισθούν ομάδες πολιτοφυλακής από κατάλληλα άτομα, σε συνεργασία με τις τοπικές αστυνομικές αρχές για τη φύλαξη των αποθηκών που περιείχαν τη συγκεντρωμένη δεκάτη.

                Επίσης ζητούσε να επαληθεύσουν τυχόν στρέμματα που καλλιεργούνται πέραν του ορίου, για συμπληρωματικές εισπράξεις. Εφιστούσε επίσης  την προσοχή στη μη τήρηση του ορίου των επιτρεπόμενων ξένων καλλιεργειών.

                Ο νομάρχης Ευταξίας προειδοποιούσε τους αλευρόμυλους, να μην επιτρέπουν την άλεση οποιωνδήποτε δημητριακών χωρίς την προσκόμιση της απόδειξης για την δεκάτη της παραγωγής. Επιπλέον απαγόρευσε την εξαγωγή ζώων από τις Γερμανοκρατούμενες περιοχές στη Βουλγαρία. Ο αστυνομικός διοικητής Διδυμοτείχου Δρεμπέλας, διευκρίνιζε στις υπηρεσίες του, ότι όχι μόνο απαγορεύεται η εξαγωγή ζώων  στη Βουλγαρία, αλλά απαγορεύεται ακόμα και η βόσκηση τους!!!

                Ο Σεπτέμβριος είναι και ο μήνας που ανοίγουν τα σχολεία. Στις μεγάλες πόλεις  Βουλγαροκρατούμενης Θράκης άνοιξαν από ένα ή δύο σχολεία για τα παιδιά των Βουλγάρων αξιωματούχων και των στρατιωτικών και όσων Αρμενίων ήθελαν να στείλουν τα παιδιά τους.

*Το Γερμανικό έγκλημα εις βάρος της Θράκης

 

Οι πιέσεις για να γραφούν οι Έλληνες ως Βούλγαροι

 

                Εν τω μεταξύ στα μέσα του μηνός οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ειδοποιούσαν ότι στις βουλγαροκρατούμενες περιοχές άρχισαν οι διώξεις. Οι Βούλγαροι ασκούσαν πιέσεις στο ελληνικό στοιχείο να επιλέξει τη βουλγαρική υπηκοότητα. Μάλιστα για να τους δοθεί το «προνόμιο» αυτό, όπως το θεωρούσαν, έπρεπε να πληρώσουν 2.000 λέβα. Οι διώξεις του ελληνικού στοιχείου που δεν επέλεγε τη βουλγαρική υπηκοότητα άρχισαν να αυξάνονται και υπήρχαν επιπλέον στοιχεία για λεηλασίες και τρομοκρατία. Τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα φυλάσσονταν στενά, τα συνοριακά φυλάκια είχαν αυξηθεί και οι περιπολίες ήταν συχνές. Η μετακίνηση κατοίκων από τη μία περιφέρεια στην άλλη, ή πιο συγκεκριμένα από τον ένα νομό στον άλλον, απαγορεύονταν αυστηρά. Η κυκλοφορία των κατοίκων σε εξωτερικούς χώρους απαγορεύονταν μετά τις 6.30 μ.μ.  Ταυτόχρονα μειώθηκε στις βουλγαροκρατούμενες περιοχές και η μερίδα του ψωμιού κατ’ άτομο για τους Έλληνες, ημερησίως.

                *Στην Αλεξανδρούπολη έδιναν 45 δράμια της οκάς, την ημέρα.

                *Στην Κομοτηνή, την Ξάνθη και τη Δράμα 60 δράμια την ημέρα.

                *Στις Σέρρες 75 δράμια την ημέρα.

                Το φθινόπωρο του 1942 ήταν εμφανής και η έλλειψη διαφόρων άλλων ειδών. Στα Αμερικανικά έγγραφα της συλλογής Βλάντον διαβάζουμε ότι στο νομό Έβρου υπήρξε έλλειψη ελαιολάδου, αφού ελιές δεν καλλιεργούνταν πλην της Μάκρης, η οποία ανήκε πλέον στους Βούλγαρους. Τυπικά ήταν αδύνατο να προμηθευτεί κανείς στην περιοχή του  Έβρου ελαιόλαδο. Αντίθετα εύρισκε κανείς δημητριακά, φασόλια κ.λπ. Η συγκομιδή φασολιών εκτιμήθηκε στην περιοχή του Έβρου σε περίπου 25.000 τόνους.

            Μια άλλη πληροφορία που έφτασε στους Αμερικανούς από τα δίκτυα κατασκοπεία, στις 15 Σεπτεμβρίου 1942 ανέφερε ότι στο Διδυμότειχο κλήθηκαν για υποχρεωτική εργασία άνδρες της κλάσης του 1920. Επρόκειτο για 250 άτομα, ανάμεσα στο οποία υπήρχαν και 50 Εβραίοι. Εν μεταξύ έγινε γνωστό ότι οι Γερμανοί ετοίμασα λίστα με 20-25 ονόματα ανδρών που ήθελαν να τα στείλουν στη Γερμανία για εργασία. Ανάμεσά τους υπήρχαν και Αρμένιοι. 

            Από τον Οκτώβριο του  1942 και νωρίτερα, οι Βούλγαροι είχαν εγκαταστήσει γραφείο των μυστικών υπηρεσιών τους στα γερμανοκρατούμενα Μαράσια. Γερμανοί τελωνειακοί εγκαταστάθηκαν στο Πύθιο, τη Νέα Βύσσα, τα Μαράσια και τα Δίκαια. 

Πληροφορίες για τα πρώτα αντάρτικα

 

                Τον ίδιο μήνα στις συμμαχικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής έφταναν αναφορές του συνταγματάρχη Ξένου για το οπλισμό των ανταρτών, σε όλο τον ελληνικό χώρο. Οι ελληνικές αντάρτικες δυνάμεις- κατά τον Ξένο- είχαν άφθονο απόθεμα τυφεκίων και πυρομαχικών, που έμειναν στους αγρότες όταν ο Ελληνικός Στρατός υποχώρησε. Πιθανότατα-έγραφε- είναι αρκετά καλά εξοπλισμένοι με ελαφρά πολυβόλα και πιθανώς έχουν ένα αρκετά μεγάλο απόθεμα πυρομαχικών για αυτά τα όπλα. Ωστόσο, είναι αμφίβολο αν έχουν πολλά βαριά  πολυβόλα  και πιθανώς σχεδόν καθόλου τα ανάλογα  πυρομαχικά. Κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει καθόλου πυροβολικό, στους αντάρτες.

            Υπάρχουν αρκετά τρόφιμα στα ορεινά χωριά για να εφοδιάσουν τις ομάδες των ανταρτών, ειδικά επειδή όλοι οι αγρότες θα τους βοηθήσουν στα όρια της δύναμής τους. Η κατάσχεση τροφίμων σε αυτές τις ορεινές περιοχές είναι πολύ δύσκολη για τις δυνάμεις κατοχής του Άξονα.

                Ο ανταρτοπόλεμος διεξάγονταν, κατά τον συνταγματάρχη Ξένο, σύμφωνα με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο, σχεδόν το ίδιο είδος πολέμου, που διεξήγαγαν οι κλέφτες εναντίον των Τούρκων.

            Η κατοχή ήταν η εποχή τον μαυραγοριτών, οι οποίοι επινοούσαν διάφορα κόλπα για να κερδίζουν εις βάρος των άλλων. Σε μια περίπτωση όπως ανέφεραν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ένας μαυραγορίτης έμπορος παρακάμπτοντας τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις όταν πληροφορήθηκε πως οι Γερμανοί θα μάζευαν για τις ανάγκες τους 100.000 οκάδες αμυγδάλων, πήγε στα γύρω χωριά και  συγκέντρωσε την παραγωγή αμυγδάλων. Στους Γερμανούς παρέδωσε την ποσότητα που ήθελαν χωρίς υπερβολική τιμή. Τα υπόλοιπα όμως τα πούλησε στη μαύρη αφορά, κερδίζοντας μεγάλα ποσά!!!

            Τον Νοέμβριο του 1942 παρατηρήθηκε αύξηση του ρυθμού εποικισμού οικογενειών από τη Βουλγαρία, που τις εγκαθιστούσαν στις περιοχές της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας. Κάποιες ομάδες εποίκων κατευθύνθηκαν προς την Κομοτηνή, τις Σάπες και τη Δράμα. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του βουλγαρικού εποικισμού με στόχο να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία της περιοχής, σε ένα έγγραφο αναφέρεται ότι στο σταθμό της Κομοτηνής στις 2 Οκτωβρίου είχαν φτάσει 1.000 Βούλγαροι και προσεχώς αναμένονταν άλλες 6.000. Επρόκειτο για πάμπτωχους Βούλγαρους, που τους εγκαθιστούσαν σε σπίτια ελληνικών οικογενειών.

            Το πρόγραμμα των Βουλγάρων ήταν να αλλοιώσουν πληθυσμιακά τις κατεχόμενες περιοχές, με την συνεχή μεταφορά εποίκων. Στις 9 Δεκεμβρίου 1942 σύμφωνα με μια έγκυρη πηγή, οικογένειες Βουλγάρων μεταναστών είχαν εγκατασταθεί στα ακόλουθα χωριά: Άβας, Ποταμός, Αμφιτρίτη, Μάκρη, Απαλός, Νέα Χηλή και Συκαράγη. Σε αυτούς τους μετανάστες είχε χορηγηθεί δάνειο ύψους 50.000 λέβα, για μια περίοδο δέκα ετών, άτοκο, καθώς και τους δόθηκαν σπόροι και ζώα, για να αρχίσουν να καλλιεργούν.

            Η καταναγκαστική εργασία ήταν εφεύρημα των Βουλγάρων. Έστελναν ομαδικά εργάτες σε βαριές εργασίες στη Βουλγαρία. Τα απαίσιας μνήμης «ντουρντουβάκια». Στη συλλογή Βλάντον εντοπίσαμε ένα τηλεγράφημα της 28ης Δεκεμβρίου 1942 σταλμένο από πράκτορες της OSS, που έλεγε ότι οι Βούλγαροι υποχρεώνουν  Έλληνες χωρικούς να εργάζονται νυχθημερόν στα καταναγκαστικά έργα τους. Από το νομό Έβρου πήραν 176 εργάτες και τους έστειλαν να εργασθούν υποχρεωτικά στη Γερμανία. Ανάμεσά τους ήταν και 6 γυναίκες. Όλοι τους έφυγαν μέσω Σβίλεγκραντ.

 

Οι εγγλέζικες λίρες και ποιοι τις καρπώθηκαν

 

                Ευρύτατες συζητήσεις για πολλά χρόνια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε προκαλέσει το θέμα της χρηματικής βοήθειας, που οι Άγγλοι είχαν χορηγήσει στη ελληνική αντίσταση, δεξιά και αριστερή, και μάλιστα σε χρυσές λίρες. Ταυτόχρονα οι Έλληνες είχαν επιφυλάξεις για την Αγγλική πολιτική στην Ελλάδα. Πίστευαν μάλιστα τότε το 1942 ακόμα, ότι σημειώθηκε μια σειρά από «περιττές και επικίνδυνες εμπειρίες με τη Βρετανική Ιντέλιτζενς Σέρβις».

                Έλεγαν οι Αμερικανοί ότι ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός, είχε πει πως οι Βρετανοί επικοινώνησαν με κάθε άτομο που προσποιήθηκε ότι είχε έστω και ένα ίχνος πληροφορίας και διένειμαν μεγάλα ποσά σε «υποκριτές και «λάθος άτομα», μέχρι που «η απάτη της αφαίμαξης των Βρετανών» έγινε αστείο μεταξύ των Ελλήνων στην Αίγυπτο!!! Δεν έλαβαν καμία συμβουλή από κανέναν αξιωματούχο Έλληνα ούτε για το τι να κάνουν, ούτε πώς να «προχωρήσουν» ούτε σε ποιον να απευθυνθούν. Οι πράκτορές τους εργάστηκαν ανεξάρτητα από τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες και συχνά, ντροπιαστικά και για αντικρουόμενους σκοπούς. Δεν υπήρξε ανταλλαγή πληροφοριών ούτε καν για σκοπούς ελέγχου. Αν και ο πρωθυπουργός δεν διευκρίνισε συγκεκριμένες περιπτώσεις, δήλωνε ότι υπήρξαν σοβαρά λάθη, υπονοώντας και απώλεια ζωών.

                Πάντως δεν ήταν και λίγοι αυτοί που επωφελήθηκαν από τις αγγλικές λίρες για την αντίσταση και αυτό φάνηκε στον καιρό της ειρήνης αργότερα, όταν ξεφύτρωναν από το πουθενά δουλειές και χρηματοδοτήσεις.

                Αυτή ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην κατεχόμενη Ελλάδα και κυρίως στη Θράκη. Αλλά θα χρειαστεί να συνεχίσουμε με το επόμενο έτος 1943.

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Στη Θράκη των ονείρων, του 1920, με άλλη ματιά

*Τα ελληνικά στρατεύματα εισέρχονται στην Αδριανούπολη. Στιγμες ιστορικές.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

                Το 1920, ήταν η χρονιά, που πήραν σάρκα και οστά τα όνειρα 500 και πλέον χρόνων, στην υποταγμένη στους Οθωμανούς Θράκη. Τα κύρια γεγονότα, που οδήγησαν στην απελευθέρωση διαδοχικά των μεγάλων πόλεων, είναι λίγο πολύ γνωστά. Άρχισαν από τις 14 Μαΐου 1920 με την απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης και ολοκληρώθηκαν τον Ιούλιο με την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης.

                Σήμερα θα επιχειρήσουμε μια διαφορετική προσέγγιση σε εκείνες τις δοξασμένες μέρες, με κάποια γεγονότα, όπως είχαν καταγραφεί από τον ελληνικό και διεθνή Τύπο και μας μεταφέρουν την ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε στη Θράκη, όπου οι πάντες αδημονούσαν να δουν την πατρίδα τους ελεύθερη.

Το ευτύχημα είναι ότι ο τόπος και ο πληθυσμός του, δεν ταλαιπωρήθηκαν από μακρές πολυήμερες και αιματηρές μάχες, διότι οι δύο δυνάστες του, Τούρκοι και Βούλγαροι, ως σύμμαχοι των Κεντρικών Αυτοκρατοριών της Τριπλής Συμμαχίας (Γερμανία, Αυστροουγγαρία και Ιταλία) ήταν ηττημένοι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και δεν είχαν δυνάμεις αντιπαράθεσης στον προελαύνοντα ελληνικό στρατό. Ωστόσο υπήρξαν και περιστατικά ένοπλων συγκρούσεων, που δεν έκριναν το τελικό αποτέλεσμα ως προς τις ελληνικές απελευθερωτικές προσδοκίες. Όπως για παράδειγμα η αντίσταση που επιχείρησε από την Αδριανούπολη ο Τζαφέρ Ταγιάρ και είχε άδοξη και κωμικοτραγική κατάληξη, η αιματηρή επίθεση Τουρκοβουλγάρων κομιτατζήδων της συνεργασίας Φουάτ Μπαλκάν και Τάνε Νικολώφ στο χωριό Πετρωτά, η μάχη στη γέφυρα της Αδριανούπολης κ.λπ.

*Από την επίθεση τουρκοβούλγαρων κομιτατζήδων στο χωριό Τοκμάκιοϊ (σημερινοί Μεταξάδες) τις μέρες της Απελευθέρωσης (Εφημερίδα "Εστία")

Ας αρχίσουμε την προσέγγισή μας από το φημισμένο Καραγάτς το οποίο απελευθέρωσε στις 15 προς  16 Μαΐου 1920 η Μεραρχία Ξάνθης,  που διοικούσε ο υποστράτηγος Λεοναρδόπουλος.

Το Καραγάτς γιόρτασε την ελευθερία του με  μια σπουδαία πρωτοβουλία. Άλλαξε την ονομασία του με μια νέα ονομασία, που ανταποκρίνονταν στις ιστορικές του ρίζες. Η κίνηση αυτή επισημάνθηκε αμέσως από τον Τύπο. Κάποιες εφημερίδες έγραψαν ότι η πόλη που το όνομά της θυμίζει… ξέσχισμα του χασέ (!!!) επανέρχεται εις την ελευθερίαν με το παλαιό ωραίο της όνομα: Ορέστεια. Με αυτό το όνομα είδαν το φως της δημοσιότητας τότε διάφορες ανταποκρίσεις. Η Ορέστεια, που στη πορεία της έγινε Ορεστιάδα.

Η ζωή στον Έβρο κατά τη διάρκεια της Κατοχής

*Γερμανοί αξιωματικοί στο Διδυμότειχο (Αρχείο Γ. Αγγέλη)

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

Η παρουσία κατακτητών στη χώρα που γεννήθηκες αποτελεί σε κάθε περίπτωση τραυματική εμπειρία για κάθε λαός, όταν μάλιστα στο διάβα της ιστορίας αποδείχτηκε ότι δεν υπήρξε εθελόδουλος. Αντίθετα μάλιστα πίστευε πάντα στη ελευθερία του και πάντα αγωνίζονταν γι’ αυτήν θυσιάζοντας ζωές και περιουσίες.

Η τελευταία οδυνηρή κατάκτηση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους από το 1941 έως το 1944 έχει σωρεύσει απαίσιες μνήμες. Ο νομός Έβρου αποτελεί μια ιδιότυπη περίπτωση διότι γλίτωσε κατά την ομολογία όλων των  Βορειοελλαδιτών τα χειρότερα γιατί παρέμεινε υπό Γερμανική Κατοχή και δεν παραδόθηκε στους Βουλγάρους όπως οι άλλοι νομοί της Θράκης και της Ανατολικής Μακεδονίας. Κοινή πεποίθηση: Καμιά Κατοχή δεν είναι καλή, αλλά η Βουλγαρική ήταν τρισχειρότερη!!!

Ας αναλογισθούμε αυτό με κάποια δόση υπερβολής, πίκρας και ειρωνείας αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες: Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον, βέλτιστον…

Η ζωή στον Έβρο κατά τη διάρκεια της Κατοχής δεν έπαψε να έχει τις δυσκολίες της και τα καθημερινά της προβλήματα. Αυτός ο νομός απέκτησε ξαφνικά πανελλήνιο  ενδιαφέρον γιατί όλοι ήθελαν να φτάσουν εκεί διασχίζοντας Γερμανοκρατούμενες και Βουλγαροκρατούμενες περιοχές, για να διασχίσουν τον ποταμό, να βρεθούν στην Τουρκική επικράτεια και να προωθηθούν στη Μέση Ανατολή, όπου ήδη η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, πολεμούσε με τους συμμάχους, τον ναζισμό. Άλλοι πάλι έφταναν εκεί για να προμηθευτούν γεωργικά προϊόντα για τη διατροφή τους, κυρίως αλεύρι, καλαμπόκι, ηλιέλαιο κ.λπ.

*Η πλατεία του Διδυμοτείχου κατά την Κατοχή. Διακρίνεται στα δεξιά το αρτοποιείο Παναγιώτη Ψωμά (Αρχείο Μιλτιάδη Δημητριάδη)

Οι διαρροές από το ποτάμι

 

                Οι διαρροές από τον ποταμό  Έβρο προς των Τουρκία, άρχισαν νωρίς. Είτε επρόκειτο για μεμονωμένα άτομα, είτε επρόκειτο για οργανωμένες ομαδικές διαφυγές. Όλοι ήθελαν να βρεθούν στη Μέση Ανατολή να τεθούν στη διάθεση της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης και να πολεμήσουν το φασισμό και τον ναζισμό.

                Η Τουρκία όπως προκύπτει από αναρίθμητα περιστατικά, έπαιζε το ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου». Έτσι πολλές φορές, οι μεθοριακές αρχές της, διευκόλυναν τους διαφεύγοντες για να τα έχουν καλά με τους συμμάχους, ενώ άλλες φορές παρέδιδαν διαφεύγοντες στους Γερμανούς!!! Υπάρχουν πάμπολλες σχετικές αφηγήσεις. Στο Διδυμότειχο δρούσε οργάνωση πατριωτών, που συντόνιζε τις διαφυγές προς Μέση Ανατολή μέσω του ποταμού Έβρου. 

                Όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της διαφυγής ομάδας 20 εθελοντών, στις 30 Αυγούστου 1941, που αναγκάσθηκαν να φτάσουν έως και την Κωνσταντινούπολη, όπου διέμειναν τέσσερις μέρες, για να πάρουν θεωρήσεις στα διαβατήριά τους. Και οι υπηρεσίες επικαλούνταν άγνοια των διαδικασιών που θεσπίστηκαν τότε εκτάκτως, ενώ απουσίαζαν σκόπιμα ο νομάρχης και ο αστυνομικός διευθυντής.

Η επόμενη ομάδα των 70 ατόμων πέρασε στην Τουρκία στις 17  Σεπτεμβρίου 1941, συμπτωματικά την ημέρα που επέστρεψε ο αστυνομικός διευθυντής Αδριανούπολης.  Αυτός από την πρώτη στιγμή άρχισε να αντιδρά και με διάφορα προσχήματα, κράτησε την αποστολή εθελοντών στην Αδριανούπολη για οκτώ επιπλέον μέρες, αγνοώντας τις διευθετήσεις που είχε κάνει το προξενείο με τον νομάρχη Αδριανούπολης. Όταν τελικά κανονίσθηκε το ζήτημα με επέμβαση ακόμα και της ελληνικής πρεσβείας της Άγκυρας δόθηκαν διαταγές όχι μόνο να επιτραπεί η περαιτέρω αποστολή των διαφευγόντων προς την Αδριανούπολη, αλλά να διευκολυνθούν για τη μετάβασή τους στην Αίγυπτο και όσοι είχαν καταφύγει από τα νησιά στην Μερσίνα, όπως και όσοι μεμονωμένα κατέφθαναν στην Τουρκία. Ειδικά στην Αδριανούπολη Τούρκοι μυστικοί αστυνομικοί είχαν διασκορπισθεί στην περιοχή, φθάνοντας έως τις Καστανιές για να ανακαλύψουν κρυμμένους Έλληνες.

Μια άλλη αποστολή εθελοντών για τη Μέση Ανατολή έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου. Αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση η στάση της  Αστυνομίας ήταν αρνητική. Διαρκώς πρόβαλε διάφορα προσκόμματα και περιέφερε την αποστολή στους κεντρικούς δρόμους της Αδριανούπολης για να δημιουργεί αρνητικές εντυπώσεις κατά των διαφευγόντων, παρά την προσπάθεια του προξενείου να γίνονται οι αποστολές με πλήρη μυστικότητα. Είχε μισθώσει μάλιστα και ένα οίκημα κατάλληλο για την προσωρινή παραμονή των εθελοντών, σε απομακρυσμένο σημείο της πόλης.

Ο αστυνομικός διευθυντής της Αδριανούπολης ήταν ένα φανατικός γερμανόφιλος, ο οποίος στις συζητήσεις με τον Έλληνα πρόξενο Νικόλαο Καμπαλούρη τάσσονταν υπέρ της γερμανικής νίκης και της καταστροφής των συμμάχων!!!

*Εικόνα από το Σουφλί κατά την Κατοχή

Με λίρες Τουρκίας μόνον;

 

Γύρω από το θέμα της χρηματοδότησης της αντίστασης με χρυσές λίρες Αγγλίας υπάρχει μια αρκετά ανεπτυγμένη μυθολογία, αλλά στοιχεία γύρω από αυτά τα ζητήματα συνήθως δεν υπάρχουν ή δεν εμφανίζονται. Είναι όμως ομολογημένο το γεγονός της ποικίλης βοήθειας που έλαβαν οι αντάρτες του Έβρου μέσω του Ελληνοαμερικανού πράκτορα της OSS, Αλέκου Γεωργιάδη, ο οποίος δρούσε με την κάλυψη του ελληνικού προξενείου της Αδριανούπολης, λόγω του ονόματός του.

Είναι γνωστές εξάλλου δύο μεγάλες περιπτώσεις προώθησης όπλων για τους αντάρτες του Έβρου, που είναι απίθανο να μην περιλάμβαναν και χρυσές λίρες Αγγλίας για τις ανάγκες του αγώνα.

Η πρώτη γνωστή περίπτωση αναφέρεται στα Αμερικανικά Εθνικά Αρχεία. Πράγματι στις 15 Μαΐου 1944, βρετανικό αεροπλάνο έκανε ρίψεις οπλισμού σε πεδίο που είχε διαμορφωθεί στα ορεινά της Λευκίμης, στην τοποθεσία Γιαγκίν Αλάν, ανάμεσα στους ορεινούς όγκους της Γκύμπραινας και του Ίντσαλι.

Η άλλη γνωστή μεγάλη αποστολή οργανώθηκε από τους Αμερικανούς. Με την μεσολάβηση του αξιωματικού του Ναυτικού Τζων Άθενς, που δρούσε στο Κάιρο, φορτώθηκε από την Κύπρο ένα καΐκι, το οποίο έφερε όπλα στις εκβολές του ποταμού Έβρου. Εκεί πήγαν πολλά βοϊδάμαξα Εβριτών αγροτών, φόρτωσαν τα όπλα και τα μετέφεραν στα αντάρτικα λημέρια. Συνολικά από αέρα και θάλασσα συγκεντρώθηκαν 750 ατομικά τυφέκια και εξοπλίστηκαν με αυτά νέοι αντάρτες από τη Δαδιά, την Κορνοφωλιά, το Σουφλί και από άλλα μέρη του Έβρου.

Η ίδια η Ελλάδα, χώρα κατεχόμενη με εξόριστη κυβέρνηση, διέθεσε και αυτή χρήματα για τον αγώνα. Χρήματα ελάχιστα. Ειδικά στο νομό Έβρου τα χρήματα που δίνονταν ήταν… χάρτινες λίρες Τουρκίας!!!

Από κάποια στοιχεία που έγιναν γνωστά, στην Αδριανούπολη λειτουργούσε Κέντρο Επαφής με το νομό Έβρου. Μέσω αυτού οι σύμμαχοι και η Ελληνική κυβέρνηση από το Κάιρο πραγματοποιούσαν τις συνεργασίες με πρόσωπα και ομάδες που δρούσαν κατά των  Γερμανών στον όμορο νομό. Η αγγλική υπηρεσία της Κωνσταντινούπολης  χρηματοδοτούσε το Κέντρο Επαφής της Αδριανούπολης δαπανώντας  9.000 λίρες Τουρκίας μηνιαίως από τα κονδύλια του μυστικού πολέμου. Η ελληνική κυβέρνηση έδινε 300 λίρες Τουρκίας για τον αγώνα κατά των Γερμανών και 1.000 λίρες Τουρκίας για να βοηθά οικογένειες εκτελεσμένων αγωνιστών του Έβρου από τους Γερμανούς. Οι Άγγλοι πολύ σύντομα περιέκοψαν αυτά τα κονδύλια κατά το ένα τρίτο. Τελικά έγινε γνωστό ότι από την 1^η Σεπτεμβρίου 1944 οι αγγλικές μυστικές υπηρεσίες θα αποχωρούσαν από τη Θράκη και η δικαιοδοσία τους θα περιέρχονταν στις αντίστοιχες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Από τα Αμερικανικά Εθνικά Αρχεία είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Ελληνοαμερικανός πράκτωρ Αλέκος Γεωργιάδης που περνούσε κρυφά στον Γερμανοκρατούμενο νομό Έβρου στις 3 Δεκεμβρίου 1943, μιλώντας στα αντάρτικα λημέρια είχε υποσχεθεί ως μέλος της Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ ότι μπορεί να τους εφοδιάζει «με χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης ή άλλο τι, το οποίον θα ηδυνάμην να αγοράσω εις Τουρκίαν και να τους το αποστείλω» ανέφερε στο ελληνικό προξενείο.

Από την καθημερινή αλληλογραφία της ελληνικής πρεσβείας με το υπουργείο Εξωτερικών στο Κάιρο προκύπτουν γνωστοποιήσεις, ότι η συμμαχική υπηρεσία Αδριανούπολης επιχορηγούσε το αντάρτικο Έβρου.

 

Το στρατόπεδο προσφύγων στη Μακρά Γέφυρα

 

Στη Μακρά Γέφυρα, οι Τούρκοι δημιούργησαν ένα στρατόπεδο όπου διέμεναν τελικά οι διαφεύγοντες έως ότου ρυθμισθεί η προώθησή τους προς την Αίγυπτο ή την Παλαιστίνη. Αλλά και από αυτό το στρατόπεδο οι Τούρκοι, τον Ιούλιο του 1942 παρέδωσαν στους Γερμανούς τους Έλληνες Σταμάτιο Λύρη και Χρ.  Καραολάνη. Εκείνες τις μέρες μερικοί διαφεύγοντες συνελήφθησαν από την αστυνομία και παραπέμφθηκαν στις δικαστικές αρχές και καταδικάσθηκαν για παράνομη διάβαση των συνόρων. Πάντως η συμπεριφορά των υπευθύνων στο στρατόπεδο της Μακράς Γέφυρας ήταν σαφώς καλύτερη από τη συμπεριφορά του νομάρχη και του αστυνομικού διευθυντή Αδριανούπολης.

Ο νομάρχης ήταν αγγλόφιλος και ο αστυνομικός διευθυντής γερμανόφιλος και μεταξύ τους συνεχώς υπέβοσκε μια αντιπαλότητα γιατί φοβόταν ο ένας μήπως τον παρεξηγήσει ο άλλος και τανάπαλιν και προκύψουν μεγαλύτερα προβλήματα καριέρας γι’ αυτούς του δύο!!!

*Κατοχή, στην Ορεστιάδα

Άγνωστοι ήρωες του Έβρου

 

Υπήρξαν ήρωες για τους οποίους δεν μάθαμε ποτέ τίποτα. Ένας τέτοιος ήρωας που αξίζει να ξέρουμε το όνομά του και να το μνημονεύουμε, είναι ο Σταμάτιος Μηντιούρης από τα Λάβαρα, ο οποίος έδρασε εθνικά, συνελήφθη και βασανίσθηκε.  Παρά τις φοβερές πιέσεις των Γερμανών επέδειξε θάρρος και αξιοθαύμαστο πατριωτισμό. Δεν αποκάλυψε κανένα μυστικό της οργάνωσης στην οποία ανήκε και δρούσε. Τελικά εκτελέσθηκε τον Ιούλιο του 1943.

Σε μια περίπτωση, εντελώς ξεχασμένη σήμερα, στις 23 και 24 Ιουνίου του ίδιου έτους  οι Γερμανοί εκτέλεσαν στο Διδυμότειχο συνολικά οκτώ άτομα, τα οποία συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις. Μεταξύ των εκτελεσθέντων ήταν και ένας από τους συνεργάτες του προξενείου της Αδριανούπολης. Το όνομά του παρέμεινε άγνωστο γιατί δεν γράφτηκε σε κανένα έγγραφο.  Όμως έγινε αναφορά ότι «καθ’ όλον το διάστημα της προς τον τόπον εκτελέσεως πορείας του, εζητωκραύγαζεν υπέρ της Ελλάδος και απέθνησκεν με τας λέξεις «Ζήτω η Ελλάς». Τιμημένο παλληκάρι του Έβρου….

*Γερμανοί στρατιώτες γυαλίζουν τις μπότες τους σε λούστρους, στην πλατεία Διδυμοτείχου (Αρχείο Μ. Δημητριάδη)

Γερμανικές μπαγαμποντιές και άλλες αθλιότητες.

 

Τον Νοέμβριο του 1943- σύμφωνα με πληροφορίες που είχαν φτάσεις στην εξόριστη κυβέρνηση στο Κάιρο- άγνωστοι τοποθέτησαν εκρηκτικές ύλες στη σιδηροδρομική γέφυρα που υπήρχε μεταξύ Ορεστιάδος και Θουρίου, ενώ επρόκειτο να περάσει τουρκική αμαξοστοιχία. Πρόλαβαν οι Γερμανοί και βρήκαν τα καψούλια, τα καλώδια και τον δυναμίτη.

Μεταξύ του πληθυσμού όμως διαδίδονταν ότι η γέφυρα υπονομεύθηκε από τους ίδιους τους Γερμανούς και για πολιτικούς λόγους, αλλά και το κυριότερο, να υποχρεώσουν τους κατοίκους να φυλάγουν τη σιδηροδρομική γραμμή σε όλο το μήκος της εκεί. Γεγονός που άρχισε αμέσως, με υποχρέωση φύλαξης της σιδηροδρομικής  γραμμής από άνδρες των κλάσεων 1940 και 1941.

Έκαναν όμως οι Ναζί και άλλες αθλιότητες.

Στις 15 Νοεμβρίου 1943 πάλι στο Θούριο δύο Γερμανοί στρατιώτες του Φρουραρχείου Ορεστιάδας υποβοηθούμενοι και από έναν «Έλληνα» συνεργάτη τους τον Αλ. Μ. παρέσυραν έξω από το χωριό τη δασκάλα δήθεν για να την μεταφέρουν στο Διδυμότειχο για εργασία που είχε και αφού ασέλγησαν επάνω της όλη τη νύχτα, την παράτησαν στα χωράφια.  Καθάρματα…

 

Τα γουρουνόπουλα της Νέας Βύσσας και των Καστανεών

 

Οι κατακτητές, που φρόντιζαν να καλοτρώνε ακόμα και εις βάρος των λαών που κατακτούσαν, φαίνεται πως από το 1942 τουλάχιστον είχαν ανακαλύψει ότι τα γουρουνόπουλα της Νέας Βύσσας και των Καστανεών, ήταν ιδιαιτέρως νόστιμα και άρχισαν να απαιτούν να τους παραδοθούν από τη Νέα Βύσσα 50 χοίρο , από τις Καστανιές άλλοι  35 κλπ.

Εκείνη τη χρονιά, στις 16 Νοεμβρίου ένας Γερμανός αξιωματικός της Γκεστάπο κατέφθασε στη Νέα Βύσσα και συναντήθηκε με τον δήμαρχο Παπαναστασίου. Μεταξύ άλλων ζήτησε να μάθει, αν οι κάτοικοι του Έβρου γενικά είχαν πληροφορηθεί ότι οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί πούλησαν την Ελλάδα στην συνάντηση των ηγετών των συμμάχων στη Μόσχα, στους… Ρώσους και ότι ο νομός Έβρου θα παραχωρηθεί από τους Ρώσους στους Βουλγάρους. Και τελικά ζήτησε από τον Παπαναστασίου να συστήσει στους κατοίκους… να συνεργάζονται με τους Γερμανούς για το συμφέρον τους!!! Χοντροκομμένη προπαγάνδα…

                Αυτά που περιγράφηκαν εδώ, είναι μικρά περιστατικά της οδυνηρής κατοχικής καθημερινότητας. Η πραγματική, η μεγάλη και συνολική ιστορία για την Κατοχή στον νομό Έβρου δεν έχει γραφεί ακόμα. ‘Ο,τι έχει γραφεί είναι ευπρόσδεκτη συμβολή.

 Η ζωή στο νομό  Έβρου κυλούσε πάντα με προβλήματα, αλλά και με άσβεστες ελπίδες για την πολυπόθητη λευτεριά. Η οποία ήρθε πολύ νωρίς. Το Διδυμότειχο απελευθερώθηκε με μάχη που έδωσαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, στις 29 Αυγούστου, πολύ νωρίτερα μάλιστα και από ευρωπαϊκές πόλεις.

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

 

 

ΠΗΓΕΣ

*Eθνικά Αρχεία OSS, ΗΠΑ

*Ιστορικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών

*Βαγγέλης Κασάπης (Κρίτων) «Στον Κόρφο της Γκύμπρενας» Εκδόσεις Κάλβος, 1977.

 

Ναζιστική Κατοχή. Η κατάσταση που επικρατούσε στον νομό Έβρου

*Η πρώτη σελίδα του ενδιαφέροντος κειμένου για τον νομό  Έβρου

 

*Ανέκδοτα στοιχεία

*Δρούσαν 570 ένοπλοι αντάρτες

*Μία ασπιρίνη 1.000 δραχμές

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Μια αδρή εικόνα της κατάστασης που επικρατούσε στον νομό Έβρου τον Απρίλιο του 1944 και υπό τον ζυγό της Ναζιστικής Κατοχής, μας δίνει ένα ανυπόγραφο χειρόγραφο κείμενο έξι σελίδων, που γράφτηκε στην Αδριανούπολη, στις 3 του μηνός, προφανώς προς χρήση του Ελληνικού Προξενείου της πόλης και των υπαλλήλων του, που εργάζονταν εκεί. Δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για τον συντάκτη του κειμένου, το οποίο επιγράφεται «Η παρούσα κατάσταση εν Έβρω- Ανταρτικά».

               Για να κατανοήσει κανείς σήμερα τα γεγονότα εκείνων των ημερών θα πρέπει να εξηγήσουμε, ότι το κείμενο αυτό, γράφτηκε μετά την άγρια εκτέλεση του ταγματάρχη Γεώργιου Σταθάτου με εντολή του καπετάν Οδυσσέα, αρχηγού των ανταρτών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στα ορεινά της Δαδιάς (23/12/1943), και την έλευση στον Έβρο του Αθηνόδωρου Κατσαβουνίδη (με καταγωγή από τις Φέρες) ο οποίος ως απεσταλμένος του ΚΚΕ από την Θεσσαλονίκη μεθόδευσε την σύλληψη και εκτέλεση του Οδυσσέα, με απόφαση του ανταρτοδικείου. Ο Έβρος έβγαινε μέσα από ένα φοβερό τούνελ τρομοκρατίας που είχε επιβάλει ο Οδυσσέας (Για τα γεγονότα αυτά και για καλύτερη αντίληψη της κατάστασης διαβάστε στο https://sitalkisking.blogspot.com/2021/01/1943.html και στο https://sitalkisking.blogspot.com/2019/05/1944.html#more).

Το κλίμα στην Αδριανούπολη λίγο πριν από την απελευθέρωση του 1920.

*Ο Γεώργιος Τσαγρής

 

 

*Ανέκδοτες πληροφορίες

*Ο άτυχος Γεώργιος Τσαγρής

*Οι Γάλλοι ήθελαν προτεκτοράτο

 

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Ο Γεώργιος Τσαγρής, έφεδρος υπίατρος το 1920, κατά την εποχή δηλαδή της απελευθέρωσης της Θράκης υπηρετούσε αποσπασμένος στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, στην Αδριανούπολη. Εκτός από τα κύρια καθήκοντα του για την περίθαλψη ασθενών και παροχή φαρμάκων ενημέρωνε κρυφά και τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις για την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή όπου υπηρετούσε. Επιπλέον στήριξε αποφασιστικά τον Μητροπολίτη Πολύκαρπο ενόψει της εισόδου του ελληνικού στρατού στην Αδριανούπολη, τον Ιούλιο του 1920.

               Ο Απρίλιος εκείνης της χρονιάς παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είχε αρχίσει με διακήρυξη του Τούρκου συνταγματάρχη Τζαφέρ Ταγιάρ, ότι κηρύσσει την ανεξαρτησία της Θράκης και δεν αναγνωρίζει πλέον την κυβέρνηση του σουλτάνου, η οποία είχε υπογράψει της ανακωχή με τους συμμάχους της Αντάντ.

               Στις 11 Απριλίου όμως, οι ειδήσεις, έδιναν  σάρκα και οστά στα όνειρα των Θρακών. Η Συνδιάσκεψη των πρωθυπουργών στο Σαν Ρέμο, συζήτησε και καθόρισε τα σύνορα των ευρωπαϊκών εδαφών της Τουρκίας. Σε επίσημη ανακοίνωση, η Ελλάδα έπαιρνε ολόκληρη τη Θράκη έως τη γραμμή της Τσατάλτζας καθώς και την Χερσόνησο της Καλλίπολης, η οποία θα αποτελούσε μέρος της κυριαρχίας της, αλλά θα τελούσε υπό τον έλεγχο της Διεθνούς Επιτροπής των Δαρδανελίων. Στην Κωνσταντινούπολη εγκαταστάθηκαν Ύπατοι Αρμοστές των Συμμαχικών Δυνάμεων.

               Στη φάση αυτή ο ρόλος του Τσαγρή, φαίνεται τώρα από σημειώματά του, που βρέθηκαν σε διάφορες καίριες υπηρεσίας και θα αναπτυχθούν παρακάτω.

Ο Γεώργιος Τσαγρής γεννήθηκε στο χωριό Βισταγή του Ρεθύμνου και σταδιοδρόμησε σαν γιατρός.  Έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην απελευθέρωση της Αδριανούπολης τον Ιούλιο του 1920 μαζί με τον Μητροπολίτη Πολύκαρπο Μετά την απελευθέρωση της Θράκης εξελέγη βουλευτής Αδριανούπολης, την 1^η Νοεμβρίου 1920. Τον φοβερό Οκτώβριο του 1922 όταν εκδιώχθηκε ο Ελληνισμός από τα εδάφη της Ανατολικής Θράκης, ο Τσαγρής μαζί με τους άλλους Θράκες βουλευτές είχε κινηθεί και αυτός σε διάφορες ενέργειες για να προληφθεί αυτή η απώλεια. Είχε αγαπήσει τη Θράκη…

 Επανεξελέγη βουλευτής Ρεθύμνης το 1923- 1925. Διορίσθηκε νομάρχης Ρεθύμνου το 1941.

Υπήρξεν όμως άτυχος. Σκοτώθηκε από βομβαρδισμό των Γερμανών στις 22 Μαΐου 1941, κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης.

Και άλλο αποκαλυπτικό έγγραφο για τη συμπεριφορά του Τουρκικού όχλου κατά την εκδίωξη των Ελλήνων από την Ανατολική Θράκη

*Η περιγραφή επιθέσεων κατά τρένων και σιδηροδρομικών σταθμών

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

Η ιστορική έρευνα συνήθως είναι ανεξάντλητη και πολύ συχνά φέρνει στο φως πάντα νέα στοιχεία, που πλουτίζουν τις δέλτους της, αλλά και την δική μας γνώση. Η περιπέτεια που έζησε η Ανατολική Θράκη το 1922, όταν παραδόθηκε αμαχητί στους Τούρκους από τις Μεγάλες Δυνάμεις της Αντάντ, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Διότι η περίπτωση αυτής της ιστορικής περιοχής του Ελληνισμού δεν μελετήθηκε εξαντλητικά από τους ιστορικούς.

Έσχατο παράδειγμα η δημοσιοποίηση αναφορών των μεγάλων στρατιωτικών σχηματισμών, που έδρευαν τότε στην Ανατολική Θράκη και διατάχτηκαν να περάσουν δυτικά του ποταμού Έβρου, δηλαδή στη Δυτική Θράκη. Οι αναφορές αυτές αποτελούν σημαντικά αυθεντικά ντοκουμέντα.

Ντοκουμέντα με μεγάλο ενδιαφέρον, αποτελούν και τα δημοσιογραφικά κείμενα αν και ενίοτε μπορούν να εντοπισθούν υπερβολές για λόγους εντυπωσιασμού ή αποκρύψεις πτυχών των γεγονότων για λόγους πολιτικούς ή άλλους. Ντοκουμέντα μπορούν να χαρακτηρισθούν και ορισμένα λογοτεχνικά κείμενα που περιγράφουν την ατμόσφαιρα κάποιας εποχής, αλλά και εκεί μπορούν να εντοπισθούν ανακρίβειες και υποκειμενισμοί. Τα υπηρεσιακά έγγραφα και ιδίως τα στρατιωτικά συνήθως αποτελούν αυθεντικότερες πηγές. Οι αξιωματικοί που τα υπογράφουν οφείλουν να είναι ακριβείς κατά το δυνατόν, τόσο γιατί έχουν καθήκον, όσο και γιατί οι αναφορές τους αποτελούν και αυτές στοιχεία της περαιτέρω προαγωγής. Πόσο μάλιστα όταν, πρόκειται για αναφορές που σχετίζονται με κρίσιμα γεγονότα…

        Η συνεχής έρευνα λοιπόν, έχει τώρα να παρουσιάσει κάποιες δραματικές πτυχές του Ελληνισμού, όταν το 1922 εκδιώχθηκε βίαια από την Ανατολική Θράκη, όπου ήταν ριζωμένος από χιλιάδες χρόνια. Στις 23 Φεβρουαρίου η ιστοσελίδα αυτή δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Λεπτομερειακή περιγραφή εγκλημάτων του Τουρκικού όχλου κατά των διωγμένων Ελλήνων, τον Οκτώβριο του 1922, στην Ανατολική Θράκη». Νέα έρευνα αποκαλύπτει ένα επί πλέον έγγραφο προερχόμενο από το ΙΙΙ Επιτελικό Γραφείο της Στρατιάς Θράκης. Το έγγραφο αυτό αναφέρεται σε επιθέσεις Τούρκων ατάκτων κατά των συγκοινωνιών, σιδηροδρομικών σταθμών κ.λπ. από τις αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι 14 Νοεμβρίου 1922. Από την ανάγνωση της έκθεσης αυτής προκύπτει ότι σε ορισμένες επιθέσεις, συνέπρατταν και Βούλγαροι κομιτατζήδες.

        Η έκθεση αυτή, που συντάχθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1922, προφανώς στην Αλεξανδρούπολη, όπου είχε εγκατασταθεί η Στρατιά Θράκης, με διοικητή τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Νίδερ, βρίσκεται σήμερα στο Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών. 

*Εικόνα της βίαιης εκκένωσης της Ανατολικής Θράκης

        Το πλήρες περιεχόμενό της, άγνωστο μέχρι σήμερα, είναι το ακόλουθο:  

 

ΣΤΡΑΤΙΑ ΘΡΑΚΗΣ

ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΝ

ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΙΙΙον           

Ε Κ Θ Ε Σ Ι Σ

Των γενομένων υπό Τούρκων ατάκτων προσβολών κατά συγκοινωνιών, σιδ/κών συρμών κ.λπ. από αρχών Σ/βρίου μέχρι 14 Ν/βρίου ε.έ.

-----

9^ην Σεπτεμβρίου. Επιβατική αμαξοστοιχία Αδριανουπόλεως – Δεδέαγατς επυροβολήθη  παρά 200μελούς συμμορίας μεταξύ Σουφλίου και σιδ/κού σταθμού Μπιντικλί (χιλ. 59, σ.σ. πρόκειται για το σημερινό Τυχερό). Ετραυματίσθησαν 7 πολίται, 1 στρατιώτης. Εις χιλ. 59.500 ανευρέθησαν δύο βόμβαι τοποθετημέναι επί σιδηροδρομικής γραμμής και παραπλεύρως χειροβομβίδες και Τουρκικαί εφημερίδες.

*Αναχώρηση στρατού και λαού από το Αλπουλού Ανατολικής Θράκης

9^ην Σεπτεμβρίου. Νύκτα 20 συμμορίται επετέθησαν καθ’ ημετέρου φυλακίου  σιδ/κής γραμμής Αν. Καρίκιοϊ μεταξύ Κούλελη και Αλπουλού. Εφονεύθη είς των συμμοριτών (καταγόμενος εκ Χαριουπόλεως) ετραυματίσθη ελαφρώς είς στρατιώτης.

10^ην Σεπτεμβρίου. 11^ην ώραν άμαξα  ταχυδρομική Ανακτορίου - Μηδείας συνοδευομένη υπό 7 χωρικών, 4 οπλιτών υπέστη αιφνιδιαστικήν επίθεσιν ενεδρευόντων κομιτατζήδων Αν. Ανηλίου. Εις βοήθειαν προσέτρεξαν φυλάκιον Ανηλίου και Αστυνομική δύναμις  Σουλτάν Μπακτσέ. Αποτέλεσμα αιφνιδιασμού φόνος ενός χωροφύλακος, τραυματισμός δύο και εξαφάνισις τετάρτου και ενός διόπου. Δύναμις επιτεθέντων 35 ένοπλοι ομοιομόρφων ενδεδυμένοι., οίτινες μετά επίθεσιν κατηυθύνθησαν προς όγκον Στράγγα Βαλκά.

16^ην Σεπτεμβρίου. Άγνωστοι επυροβόλησαν δια κυνηγετικού όπλου σκοπόν μας παρά χιλ. 12.200 σιδ/κής γραμμής Δεδέαγατς - Αδριανουπόλεως άνευ αποτελέσματος. Αντιπυροβοληθέντες ετράπησαν εις φυγήν.

20^ην Σεπτεμβρίου. Απόσπασμα 61^ου Συντάγματος συνεπλάκη προς τετραμελή συμμορίαν περί το χωρίον  Μπουρουνσούζ (10 χιλ. Β. του Παυλίκοϊ). Αποτέλεσμα φόνος δύο , σύλληψις αρχηγού και ενός συμμορίτου εισέτι. Είς των συλληφθέντων απέθανεν είτα εκ των τραυμάτων του.

22^αν Σεπτεμβρίου. Συμμορία 50 ανδρών ενεδρεύουσα 4 περίπου χιλιόμετρα Β.Α. Σουλτάν Μπαξέ (Μηδείας) επετέθη  κατά αμάξης εφ΄ ής επέβαινον δύο στρατιώται. Ετραυμάτισε τον ένα και εφόνευσε δύο Οθωμανούς και ένα Έλληνα.

*Έφευγαν όπως- όπως!!!

29^ην Σεπτεμβρίου. Δεκαμελής περίπου ομάς κομιτατζήδων επετέθη κατά ημετέρου φυλακίου σιδ/κής γραμμής 5 χιλ. Ανατ. Κίρκα. Μετά συμπλοκήν μιας περίπου ώρας ομάς απεσύρθη. Ετραυματίσθη είς στρατιώτης. Κάτοικοι χωρίου Καρά Καγιά απουσίαζον άπαντες κατά συμπλοκήν. Μετά μεσονύκτιον 29^ης εικοσαμελής συμμορία Κομιτατζήδων επεδόθη εις υπονόμευσιν γραμμής και τραβερσών παρά γέφυραν  5 χιλ. Αν. σταθμούς Κίρκα. Σκοπός φυλακίου γεφύρας αντιληφθείς κρότον σκαπάνης έσπευσεν προς τα εκεί, οπόθεν πυροβοληθείς αντεπυροβόλησε.

30^ην Σεπτεμβρίου. Νύκτα ημέτερον φυλάκιον σιδ/κής γραμμής 6 χιλ Ν.Α. Ποροΐων συνεπλάκη προς τριμελή συμμορίαν. Αποτέλεσμα τραυματισμός συμμορίτου.

3^ην Οκτωβρίου. Οθωμανοί επετέθησαν κατά Ελλήνων  προσφύγων και απεπειράθησαν να καταστρέψωσι ξυλίνην γέφυραν παρά χωρίον Δογατζέ (Β. Σιδ/κής Γραμμής).

2^αν ώραν φυλάκιον σιδ/κής γραμμής μεταξύ Αλπουλού και Παυλίκιοϊ επυροβολήθη παρ’ αγνώστων, οίτινες αντιπυροβοληθέντες ετράπησαν εις φυγήν.

5^ην Οκτωβρίου. Κάτοικοι χωρίου Τσερκέζ Μουσελίμ (10 χιλ. Β. Χαιρεπόλεως) προσέβαλον κινουμένους πρόσφυγας φονεύσαντες τινάς εξ αυτών.

6^ην Οκτωβρίου. Εις Μακράν Γέφυραν αφίκετο αστυνομικός σταθμάρχης Τσερκέζ Μουσελίμ μετά δύο χωροφυλάκων άπαντες τραυματισμένοι παρά κατοίκων Οθωμανών, απελευθερωθέντες παρ’ αδειούχων στρατιωτών,

7^ην Οκτωβρίου. Φάλαγξ αυτοκινήτων μεταβαίνουσα εκ 40 Εκκλησιών εις Βιζύην επυροβολήθη παρά χωρίον Πυργιαλί υπό κατοίκων άνω χωρίου.

11^ην Οκτωβρίου, 11^ην ώραν ομάς ενόπλων επιχειρήσασα εισέλθη χωρίον  Σκοπόν συνεπλάκη μετά εκεί Αστυνομικού σταθμού. Απώλεια αυτής είς νεκρός, δύο τραυματίαι και 4 αιχμάλωτοι.

12^ην Οκτωβρίου. Εξαμελής ομάς επετέθη κατά του υπ΄ αριθμ. 30 φυλακίου σιδ/κης γραμμής μεταξύ Κίρκα και Μπόντιμα.

*Ο φοβερός Οκτώβριος του 1922, στην Ανατολική Θράκη

13^ην Οκτωβρίου. 5^ην ώραν ομάς διακοσίων περίπου ατάκτων επετέθη κατά του φυλακίου σιδ/κης γραμμής  παρά το 236 χιλ. Δυτ. Μάνδρας. Αποσταλείσα ενίσχυσις εβλήθη εκ του  χωρίου Κατράτζας.

23^ην Οκτωβρίου. Περί 20^ην ώραν άγνωστοι ένοπλοι επετέθησαν κατά ανδρών 37^ου φυλακίου 307 σιδ/κής γραμμής. Επηκολούθησε συμπλοκή άνευ αποτελέσματος.

Δέκα άγνωστοι επετέθησαν κατά φυλακίου σήραγγος σιδ. γραμμής 4 χιλ. Δυτ. Μπουκίων αποκρουσθέντες.

2^αν Νοεμβρίου. Ημέτερα φυλάκια υπ΄ αρ. 37 και 38 από Κιρκά προς Ποταμόν προσεβλήθησαν υπό 50μελούς συμμορίας ώραν 22^αν  ως και σοδ/κον σταθμόν Κιρκά. Διερχομένη αμαξοστοιχία προσεβλήθη φονευθέντος ενός πρόσφυγος και τραυματισθέντων επτά.

15^ην Νοεμβρίου 24^ην ώραν βόμβα εκραγείσα  επί σιδ/κής γραμμής 2 χιλ. Βορ. Φερρών κατέστρεψε  ράβδους επί μήκους τριών μέτρων ανορυχθείσης τάφρου βάθους ενός μέτρου.

Εν Στρατηγείω τη 17^η Νοεμβρίου 1922

Το

ΙΙΙον Γραφείον Στρατιάς

(Υπογραφή δυσανάγνωστη)

*Το τέλος του ιστορικού εγγράφου της Στρατιάς Θράκης

        Συμπέρασμα: Βασικά το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης, αλλά και όλοι οι άλλοι θεσμικοί φορείς της περιοχής, οφείλουν να ενθαρρύνουν και ειδικά μέσω των νέων επιστημόνων και ιστορικών, την συνεχή, εντατική και εις βάθος έρευνα της ιστορίας της ενιαίας Θράκης και την διάχυση αυτών των εργασιών σε σχολεία, μουσεία και συλλόγους, αλλά και στις βιβλιοθήκες των σπιτιών. Η ιστορία της Θράκης, στο παρελθόν δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε από την εθνική ιστοριογραφία, τώρα πρέπει να σπάσει τα κελύφη, που την κρατούσαν αγνοημένη και να γίνει κοινό κτήμα.

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Λεπτομερειακή περιγραφή εγκλημάτων του Τουρκικού όχλου κατά των διωγμένων Ελλήνων, τον Οκτώβριο του 1922, στην Ανατολική Θράκη

*Η έκθεση της III Μεραρχίας με τα συγκλονιστικά ντοκουμέντα

*Ντοκουμέντο της ΙΙΙ Μεραρχίας 

*Το σύνθημα «γιάγμα, κεσίμ γιασίμ».

*Ακατάσχετη λεηλασία σε ελληνικά σπίτια

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η III Μεραρχία, που τον φοβερό Οκτώβριο του 1922 βρέθηκε στην Ανατολική Θράκη, εκτός από την καταπληκτική σε αφήγηση λεπτομερειακή περιγραφή των τραγικών γεγονότων  της εκκένωσης, από τον Μέραρχο Βλάση Τσιρογιάννη (Βλέπε σχετικά στο https://sitalkisking.blogspot.com/2025/02/blog-post_16.html) έχει αφήσει ως ιστορική παρακαταθήκη και ένα άλλο ντοκουμέντο μεγάλης αξίας.

Πρόκειται για μια αναλυτική περιγραφή των εγκλημάτων, που πραγματοποίησε ο τουρκικός όχλος εις βάρος των Ελλήνων, οι οποίοι είτε με τα βοϊδάμαξα είτε με τα πόδια προσπαθούσαν να περάσουν τον ποταμό Έβρο, για να βρεθούν διωγμένοι στην ελεύθερη Ελλάδα.

Είναι γνωστό με τη συνθήκη των Μουδανιών, που λειτούργησε ως ταφόπετρα της Μεγάλης Ιδέας, αποφασίσθηκε οι στρατοί Ελλάδας και Τουρκίας να μην βρεθούν αντιμέτωποι στην Ανατολικής Θράκη, για να μην επαναληφθούν οι συγκρούσεις. Για το λόγο αυτό αναπτύχθηκαν συμμαχικές στρατιωτικές δυνάμεις για λόγους τάξης και ασφάλειας. Όμως καμία τάξη δεν υπήρξε και καμία ασφάλεια. Άλλωστε όλοι οι παράγοντες στρατιωτικοί και πολιτικοί αντιλαμβάνονταν ότι οι δυνάμεις αυτές δεν ήταν επαρκείς ούτε ικανές να εξασφαλίσουν την ευταξία στη διαδικασία της εκκένωσης. Γιατί οι σύμμαχοί στρατηγοί στα Μουδανιά, θέλοντας να παραδώσουν περιοχή αυτή στον Μουσταφά Κεμάλ, δεν υπολόγισαν έναν άγνωστο γι’ αυτούς παράγοντα, τον Τουρκικό όχλο!!!

Είναι γνωστό, ότι οι Τούρκοι μεταβάλλονται πολύ γρήγορα από φιλήσυχοι πολίτες σε επιθετική μάζα με αρπακτικά και δολοφονικά ένστικτα. Και αυτό φάνηκε από την πρώτη μέρα της εκκένωσης, όταν από τα χωριά από τα οποία περνούσαν οι φάλαγγες των άτυχων προσφύγων ξεπρόβαλλαν αγριεμένοι Τούρκοι, για να αρπάξουν ότι βρουν, να ατιμάσουν και αν χρειαστεί να σκοτώσουν. Ιστορικά την τάση αυτή των Τούρκων έχει απεικονίσει ένα σύνθημα τριών λέξεων που χρησιμοποιήθηκε στα χρόνια των διωγμών κατά των Ελλήνων. «Γιάγμα, γιασίμ, κεσίμ». (Yagma, kesim, yasim). Η τρομακτική αυτή φράση στα χείλη του όχλου σήμαινε «Λεηλασία, σφαγή, καταστροφή».  Ένα εφιαλτικό σύνθημα, που πήγαζε θα έλεγε κανείς από τα σπλάχνα τους, από τα βάθη του DNA τους, όταν διαμορφώνονταν οι κατάλληλες συνθήκες.