Στη Θράκη των ονείρων, του 1920, με άλλη ματιά

*Ο βασιλεύς Αλέξανδρος εισέρχεται στην Αδριανούπολη πατώντας στα χειροποίητα χαλιά που είχαν στρώσει οι κάτοικοι της ιστορικής πόλης

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

                Το 1920, ήταν η χρονιά, που πήραν σάρκα και οστά τα όνειρα 500 και πλέον χρόνων, στην υποταγμένη στους Οθωμανούς Θράκη. Τα κύρια γεγονότα, που οδήγησαν στην απελευθέρωση διαδοχικά των μεγάλων πόλεων, είναι λίγο πολύ γνωστά. Άρχισαν από τις 14 Μαΐου 1920 με την απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης και ολοκληρώθηκαν τον Ιούλιο με την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης.

                Σήμερα θα επιχειρήσουμε μια διαφορετική προσέγγιση σε εκείνες τις δοξασμένες μέρες, με κάποια γεγονότα, όπως είχαν καταγραφεί από τον ελληνικό και διεθνή Τύπο και μας μεταφέρουν την ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε στη Θράκη, όπου οι πάντες αδημονούσαν να δουν την πατρίδα τους ελεύθερη.

Το ευτύχημα είναι ότι ο τόπος και ο πληθυσμός του, δεν ταλαιπωρήθηκαν από μακρές πολυήμερες και αιματηρές μάχες, διότι οι δύο δυνάστες του, Τούρκοι και Βούλγαροι, ως σύμμαχοι των Κεντρικών Αυτοκρατοριών της Τριπλής Συμμαχίας (Γερμανία, Αυστροουγγαρία και Ιταλία) ήταν ηττημένοι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και δεν είχαν δυνάμεις αντιπαράθεσης στον προελαύνοντα ελληνικό στρατό. Ωστόσο υπήρξαν και περιστατικά ένοπλων συγκρούσεων, που δεν έκριναν το τελικό αποτέλεσμα ως προς τις ελληνικές απελευθερωτικές προσδοκίες. Όπως για παράδειγμα η αντίσταση που επιχείρησε από την Αδριανούπολη ο Τζαφέρ Ταγιάρ και είχε άδοξη και κωμικοτραγική κατάληξη, η αιματηρή επίθεση Τουρκοβουλγάρων κομιτατζήδων της συνεργασίας Φουάτ Μπαλκάν και Τάνε Νικολώφ στο χωριό Πετρωτά, η μάχη στη γέφυρα της Αδριανούπολης κ.λπ.

*Από την επίθεση τουρκοβούλγαρων κομιτατζήδων στο χωριό Τοκμάκιοϊ (σημερινοί Μεταξάδες) τις μέρες της Απελευθέρωσης (Εφημερίδα "Εστία")

Ας αρχίσουμε την προσέγγισή μας από το φημισμένο Καραγάτς το οποίο απελευθέρωσε στις 15 προς  16 Μαΐου 1920 η Μεραρχία Ξάνθης,  που διοικούσε ο υποστράτηγος Λεοναρδόπουλος.

Το Καραγάτς γιόρτασε την ελευθερία του με  μια σπουδαία πρωτοβουλία. Άλλαξε την ονομασία του με μια νέα ονομασία, που ανταποκρίνονταν στις ιστορικές του ρίζες. Η κίνηση αυτή επισημάνθηκε αμέσως από τον Τύπο. Κάποιες εφημερίδες έγραψαν ότι η πόλη που το όνομά της θυμίζει… ξέσχισμα του χασέ (!!!) επανέρχεται εις την ελευθερίαν με το παλαιό ωραίο της όνομα: Ορέστεια. Με αυτό το όνομα είδαν το φως της δημοσιότητας τότε διάφορες ανταποκρίσεις. Η Ορέστεια, που στη πορεία της έγινε Ορεστιάδα.

 

Αρχή με fake news

 

Υπήρξαν και… fake news στη φάση της απελευθέρωσης της Θράκης; Ναι υπήρξαν!!! Στις 14 Μαΐου 1920 κυκλοφόρησαν φήμες στην πόλη της Κομοτηνής ότι έχουν τοιχοκολληθεί δήθεν, επαναστατικές προκηρύξεις κατά των ελευθερωτών Ελλήνων. Ο απεσταλμένος της «Εστίας» περίεργος για το γεγονός, έσπευσε να το διαπιστώσει… Και βλέποντας έναν όμιλο Μουσουλμάνων να διαβάζει κάτι σε ένα τοίχο, θέλησε να δει τι διάβαζαν… Περιχαρής διαπίστωσε ότι διάβαζαν την προκήρυξη του επιτρόπου της κυβερνήσεως Χαρίσιου Βαμβακά, γραμμένη στα Τουρκικά!!!

Δύο από τα πολλά τηλεγραφήματα που έφτασαν στην κυβέρνηση της Αθήνας και εκθείαζαν την λειτουργία επί Ελληνικής διοικήσεως της ισότητας, της ισοπολιτείας και της ισονομίας προέρχονταν από το χωριό Τσαουσλή Διδυμοτείχου (σήμερα ονομάζεται Κυανή). Το ένα, το υπέγραφε ο μουχτάρης (δήμαρχος) του χωριού Αμπντουλάχ Εφέντη. Το άλλο οι Τούρκοι προύχοντες του χωριού, που εκπροσωπούσαν και τους υπόλοιπους Τούρκους.

Στις 18 Μαΐου η Κομοτηνή φόρεσε τα καλά της για να τιμήσει ένα σημαντικό γεγονός… Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που την είχαν πάρει οι Βούλγαροι περνούσε ξανά σε χέρια ελληνικά. Στην τελετή καθαγιασμού χοροστάτησε ο μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (κατά κόσμον Φιλιππίδης) με καταγωγή από τη Γρατινή Κομοτηνής.

Όταν οι σύμμαχοι αποφάσισαν την εκδίωξη των Βουλγάρων από τη Δυτική Θράκη, φαίνεται πως δεν υπολόγισαν σωστά τα όρια της εξάπλωσης του Ελληνισμού στη Χερσόνησο του Αίμου. Έτσι έμειναν υπό Βουλγαρικό ζυγό, οι κατοικούμενες από Έλληνες περιοχές του Ορτάκιοϊ , της Μάνδριτσας κ.λπ. παρά τις παρακλήσεις των Ορτακινών προσωπικά  στον Αρχιστράτηγο των στρατευμάτων της Ανατολής Φρανσαί Ντ’ Εσπεραί.

Στις αρχές Ιουνίου 1920 είδαν το φως τις δημοσιότητας καταγγελίες, ότι στην περιοχή του Ορτάκιοϊ είχαν διασκορπισμοί κομιτατζήδες, όπως και στη Μάνδριτσα. Αρχηγοί των συμμοριών ήταν οι Τάνεφ, Ρουσόφ και Δημόφ. Πολλοί Βούλγαροι που απομακρύνθηκαν από τη Δυτική Θράκη, συνωστίζονταν στη Μάνδριτσα, όπου κατέστρεφαν χωράφια που ανήκαν σε Έλληνες.

Ο ανταποκριτής των «Τάϊμς» του Λονδίνου έστειλε από την Κωνσταντινούπολη ανταπόκριση, ότι οι Έλληνες στρατιώτες που βρίσκονταν στις προφυλακές της Αδριανούπολης, ανυπομονούσαν να εισέλθουν στην πόλη. Και όταν ο Ταγιάρ κήρυξε την αυτονομία της Ανατολικής Θράκης, κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες χαιρέτισαν το γεγονός με βολές έναντι των δικών μας, οι οποίοι ανταπέδωσαν αμέσως τα πυρά. Οι Έλληνες αξιωματικοί με δυσκολία μπόρεσαν να συγκρατήσουν τους στρατιώτες, οι οποίοι χωρίς να λογαριάζουν τίποτα ήθελαν να προχωρήσουν μπροστά, κατά τον Άγγλο ανταποκριτή.              

*Ο Αντώνιος Σαχτούρης με την επίσημη διπλωματική στολή του

                           

Εν όψει της απελευθέρωσης της Ανατολικής Θράκης, εκεί κοντά, έφτασε πανέτοιμος για όλα και ο νέος ύπατος αρμοστής Αντώνιος Σαχτούρης. Περίμενε στο Δεδέαγατς (σήμερα Αλεξανδρούπολη). Εκεί συγκέντρωσε και τους υπαλλήλους που προορίζονταν για τις νεοαπελευθερωθείσες περιοχές και τους μίλησε. Έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι.

 

Οι Βούλγαροι το έφεραν βαρέως

  

Και ενώ όλα πήγαιναν καλά. Ο ευρωπαϊκός Τύπος, εντόπισε την μη υποκρυπτόμενη μοχθηρία των ηττημένων Βουλγάρων. Οι ευρωπαϊκές εφημερίδες υπογράμμιζαν ότι η γειτονία του Ταγιάρ με τη Δυτική Θράκη άνοιγε την όρεξη της Βουλγαρίας, που ξυπνούσε τις τυχοδιωκτικές της τάσεις και παρουσίαζε μια κινητικότητα την οποία χαρακτήριζαν «αυθάδη πρόκληση»!!! Ορισμένες ευρωπαϊκές εφημερίδες ζητούσαν «ελαφρότατο τρίξιμο των οδόντων της Βουλγαρίας» από την Ελλάδα.

                Kαι ενώ τα μάτια όλων ήταν στραμμένα στην επικείμενη απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης, τα ελληνικά όπλα που πολέμησαν στο πλευρό των συμμάχων στην Ουκρανία το 1919 εναντίον των μπολσεβίκων, δεν είχαν για τη δράση τους, την ανάλογη προβολή. Έτσι υπήρξε έκπληξη όταν αναγγέλθηκε τον Ιούλιο του 1920 ότι ήταν έτοιμη ογκώδης και λεπτομερής ιστορία της δράσης των ελληνικών δυνάμεων από τον διευθυντή της «Νέας Εφημερίδος» Ιωάννη Μουρέλο. Ο Μουρέλος ως λοχαγός του Α΄ Σώματος Στρατού είχε πάρει μέρος σε ολόκληρη την εκστρατεία και είχε γνώση των γεγονότων.

 

Οι «σύντροφοι» του Ισλάμ

 

                Ένα γεγονός που επισήμαναν οι δημοσιογράφοι, έδειχνε ακροθιγώς τις αλλαγές οι οποίες έρχονταν σιγά- σιγά στην Τουρκία, που την καθοδηγούσε πλέον Μουσταφά Κεμάλ. Ο ανταποκριτής του «Νταίηλυ Εξπρές» στην Κωνσταντινούπολη Πέρσιβαλ Φίλιπς μετέδωσε στο Λονδίνο ότι ο Κεμάλ, εξέδωσε μια φλογερή προκήρυξη, αλλά με όρους μπολσεβικικούς. Για πρώτη φορά απευθύνονταν στους οπαδούς του στην Ανατολία που τους αποκαλούσε όπως πάντα αδελφούς του Ισλάμ, αλλά τώρα πρόσθεσε και μια νέα λέξη. Τους αποκαλούσε και «συντρόφους»!!! Η αρχή της εκκοσμίκευσης του Ισλαμισμού.

                Η προετοιμασία απελευθέρωσης της Αδριανούπολης άρχισε από τις 10 Ιουλίου 1920 μετά την έκδοση σχετικής διαταγής από το Γενικό Στρατηγείο. Ήταν μεσάνυχτα όταν άρχισαν οι στρατιώτες με ασυγκράτητο ενθουσιασμό να διαβαίνουν τον ποταμό  Έβρο από γέφυρες εκστρατείας μεταξύ Σουφλίου και Κορνοφωλιάς και σε κάποια άλλα σημεία του.

                Έως την ώρα εκείνη, στο Καραγάτς, τα δύο αντίπαλα στρατεύματα στέκονταν αντιμέτωπα στο μέσο της λεωφόρου που οδηγούσε στην Αδριανούπολη, ακριβώς στους δύο οικίσκους,  που ήταν το ελληνικό και το τουρκικό τελωνείο. Όταν δόθηκε η διαταγή τα ελληνικά στρατεύματα προέλασαν έως την λίθινη γέφυρα στην οποία σταματούσε το τρένο της Κωνσταντινουπόλεως. Ταυτόχρονα προώθησαν τις γραμμές τους σε όλο το μήκος του ποταμού Έβρου μπροστά από την Αδριανούπολη καταλαμβάνοντας όλη την παραποτάμια δασώδη περιοχή από τη γέφυρα των Μαρασίων και το Μποσνάκιοϊ έως το Μουσταφά Πασά (σήμερα Σβίλεγκραντ  Βουλγαρίας). Ήταν τόσο κοντά, που οι Τούρκοι δεν μπορούσαν πλέον να τους βομβαρδίσουν γιατί κινδύνευαν να πλήξουν … και τα δικά τους στρατεύματα. 

                Τα fake news και τότε όπως και τώρα, δεν έλειψαν ποτέ. Η εφημερίδα του Λονδίνου «Νταίηλυ Εξπρές» δημοσίευσε στις 11 Ιουλίου τηλεγράφημα του ανταποκριτή της από την Κωνσταντινούπολή ότι οι Ελληνικές προφυλακές εισήλθαν στην Αδριανούπολη και ότι οι Τούρκοι υποχωρούντες, ανατίναξαν όλες τις γέφυρες επί του ποταμού Έβρου, καθώς και την μεγάλη ιστορική γέφυρα του Ουζούν Κιοπρού (Μακρά Γέφυρα). Επίσης οι Τούρκοι ανατίναξαν όλες τις γέφυρες της Τσατάλτζας έως το Λουλέ Μπουργκάς και τις γέφυρες επί του ποταμού Εργίνη και του Τουρλού Ντερέ. Ο Ταγιάρ διέταξε επίσης την εκκένωση της Αδριανούπολης και άλλων πόλεων της Ανατολικής Θράκης. Τελικά τίποτα από αυτά  δεν συνέβη…

*Η Μακρά Γέφυρα (Ουζούν Κιοπρού)

                Στον τομέα του ποταμού Έβρου βομβάρδισαν πάντως τα ελληνικά προγεφυρώματα στο Κούλελη Μπουργκάς (σήμερα Πύθιο) χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα. Μια επίθεση μετά από προπαρασκευή Πυροβολικού οι Τούρκοι επιχείρησαν, η οποία όμως αποκρούσθηκε με ευχέρεια.

                Παράλληλα, τα στρατεύματα που είχαν αποβιβασθεί από πολεμικά πλοία στη θάλασσα του Μαρμαρά, άρχισαν την προέλασή τους προς την Τυρολόη, που την κατέλαβαν στις 5 το απόγευμα και αμέσως στράφηκαν προς Δυσμάς με στόχο την κατάληψη του Μουρατλή, που απείχε περί τα 35 χιλμ.

                Ο βασιλεύς Αλέξανδρος, που ήδη βρίσκονταν στο Δεδέαγατς, ξεκίνησε προς την γραμμή των επιχειρήσεων για να παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις κινήσεις των ελληνικών δυνάμεων.

                Στις 11 Ιουλίου βρίσκονταν στο Διδυμότειχο, όπου δέχθηκε τους αντιπροσώπους των κοινοτήτων και συνομίλησε μαζί τους. Ειδικά ο πρόεδρος των Μουσουλμάνων Αλή Μπέης που συνοδεύονταν και από τον ιμάμη Χουλουσή, εξέφρασε την ικανοποίησή του για την απόλυτη ελευθερία που απολάμβαναν όλοι οι κάτοικοι της πόλης ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος, αλλά και την αφοσίωση των ομοδόξων του προς το πρόσωπο του βασιλέως Αλέξανδρου.

*Η μεγάλη μέρα της Aπελευθέρωσης με τον βασιλέα Αλέξανδρο παρόντα στην Αδριανούπολη

Η ιστορική μέρα Aπελευθέρωσης της Αδριανούπολης

 

Η 13^η Ιουλίου 1920, ήταν μια ιστορική μέρα. Τα ελληνικά στρατεύματα απελευθέρωσαν την Αδριανούπολη και μπήκε μέσα θριαμβευτής ο βασιλιάς Αλέξανδρος, ο οποίος είχε διαμείνει στην οικία του δημάρχου Αλτιναλμάζη. Η υποδοχή του από τον κόσμο υπήρξε αποθεωτική. Οι Αδριανουπολίτες έστρωνα χαλιά να περάσει ο Αλέξανδρος και τον  έραιναν με λουλούδια. Αυτά είναι γνωστά. Από εκείνη την αξέχαστη μέρα, στις δέλτους της ιστορίας παραμένει ανεξίτηλο το ανακοινωθέν του Αρχιστράτηγου Λεωνίδα Παρασκευόπουλου. Είναι η ζώσα ιστορία. Αξίζει να το ξαναδιαβάσουμε:

«Μέτωπο Θράκης: Αποβατική φάλαγξ εξακολουθήσασα ταχείαν προέλασιν επί της οδού Μπαμπά Εσκή- Αδριανουπόλεως, συνεδέθη μετά της Στρατιάς Θράκης, παρά το Σαλού-κιοϊ. Ο εχθρός διασπαρείς, έφυγε πανικόβλητος, απορρίπτων τα όπλα του.

Η Αδριανούπολις παρεδόθη. Αι επιχειρήσεις κατά των κυρίων δυνάμεων του Ταγιάρ, αρξάμεναι την πρωΐαν της 7^ης τρέχοντος δια της εις Ραιδεστόν αποβάσεως δύνανται να θεωρηθούν λήξασαι. Διήρκεσαν ημέρας. Η συνδυασμένη ενέργεια της Στρατιάς Θράκης από του Έβρου και της αποβατικής φάλαγγος Ραιδεστού επέτυχε τελείως.

Ξένοι ανώτεροι αξιωματικοί παρακολουθούντες εκφράζονται ενθουσιωδώς δια την επιτυχίαν των ελιγμών, την θαυμασίαν ορμήν και την δραστηριότητα των στρατευμάτων».

 

Από την επομένη της εισόδου των ελληνικών στρατευμάτων στην Αδριανούπολη, άρχισε η εγκατάσταση των ελληνικών αρχών. Με μεγάλη ταχύτητα μάλιστα εγκαταστάθηκαν οι αρχές και σε άλλες πόλεις της Ανατολικής Θράκης.  Αυτοί που μπήκαν μεταξύ των πρώτων στην Αδριανούπολη ήταν Έλληνες και ξένοι δημοσιογράφοι. Οι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι με την βοήθεια των ελληνικών αρχών, έστειλαν μακρές ανταποκρίσεις περιγράφοντας τον ενθουσιασμό του πληθυσμού για την απελευθέρωση καθώς και για τη απαράμιλλη αξιοπρέπεια του ελληνική στρατού.

Ήταν το όνειρο της απελευθέρωσης, που ζωντάνευε!!!  Ήταν οι προσδοκίες των υπόδουλων που θέριευαν τις ελπίδες τους.

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

Υστερόγραφο

Για το ίδιο αντικείμενο, διαβάστε και τα ακόλουθα παράπλευρα θέματα:

*https://sitalkisking.blogspot.com/2016/05/1920.html

*https://sitalkisking.blogspot.com/2017/04/blog-post_21.html

*https://sitalkisking.blogspot.com/2023/01/1920.html

 

Το κλίμα στην Αδριανούπολη λίγο πριν από την απελευθέρωση του 1920.

*Ο Γεώργιος Τσαγρής

 

 

*Ανέκδοτες πληροφορίες

*Ο άτυχος Γεώργιος Τσαγρής

*Οι Γάλλοι ήθελαν προτεκτοράτο

 

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Ο Γεώργιος Τσαγρής, έφεδρος υπίατρος το 1920, κατά την εποχή δηλαδή της απελευθέρωσης της Θράκης υπηρετούσε αποσπασμένος στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, στην Αδριανούπολη. Εκτός από τα κύρια καθήκοντα του για την περίθαλψη ασθενών και παροχή φαρμάκων ενημέρωνε κρυφά και τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις για την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή όπου υπηρετούσε. Επιπλέον στήριξε αποφασιστικά τον Μητροπολίτη Πολύκαρπο ενόψει της εισόδου του ελληνικού στρατού στην Αδριανούπολη, τον Ιούλιο του 1920.

               Ο Απρίλιος εκείνης της χρονιάς παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είχε αρχίσει με διακήρυξη του Τούρκου συνταγματάρχη Τζαφέρ Ταγιάρ, ότι κηρύσσει την ανεξαρτησία της Θράκης και δεν αναγνωρίζει πλέον την κυβέρνηση του σουλτάνου, η οποία είχε υπογράψει της ανακωχή με τους συμμάχους της Αντάντ.

               Στις 11 Απριλίου όμως, οι ειδήσεις, έδιναν  σάρκα και οστά στα όνειρα των Θρακών. Η Συνδιάσκεψη των πρωθυπουργών στο Σαν Ρέμο, συζήτησε και καθόρισε τα σύνορα των ευρωπαϊκών εδαφών της Τουρκίας. Σε επίσημη ανακοίνωση, η Ελλάδα έπαιρνε ολόκληρη τη Θράκη έως τη γραμμή της Τσατάλτζας καθώς και την Χερσόνησο της Καλλίπολης, η οποία θα αποτελούσε μέρος της κυριαρχίας της, αλλά θα τελούσε υπό τον έλεγχο της Διεθνούς Επιτροπής των Δαρδανελίων. Στην Κωνσταντινούπολη εγκαταστάθηκαν Ύπατοι Αρμοστές των Συμμαχικών Δυνάμεων.

               Στη φάση αυτή ο ρόλος του Τσαγρή, φαίνεται τώρα από σημειώματά του, που βρέθηκαν σε διάφορες καίριες υπηρεσίας και θα αναπτυχθούν παρακάτω.

Ο Γεώργιος Τσαγρής γεννήθηκε στο χωριό Βισταγή του Ρεθύμνου και σταδιοδρόμησε σαν γιατρός.  Έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην απελευθέρωση της Αδριανούπολης τον Ιούλιο του 1920 μαζί με τον Μητροπολίτη Πολύκαρπο Μετά την απελευθέρωση της Θράκης εξελέγη βουλευτής Αδριανούπολης, την 1^η Νοεμβρίου 1920. Τον φοβερό Οκτώβριο του 1922 όταν εκδιώχθηκε ο Ελληνισμός από τα εδάφη της Ανατολικής Θράκης, ο Τσαγρής μαζί με τους άλλους Θράκες βουλευτές είχε κινηθεί και αυτός σε διάφορες ενέργειες για να προληφθεί αυτή η απώλεια. Είχε αγαπήσει τη Θράκη…

 Επανεξελέγη βουλευτής Ρεθύμνης το 1923- 1925. Διορίσθηκε νομάρχης Ρεθύμνου το 1941.

Υπήρξεν όμως άτυχος. Σκοτώθηκε από βομβαρδισμό των Γερμανών στις 22 Μαΐου 1941, κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης.

Εμμανουήλ Ζωνουδάκης: Ένας άγνωστος ήρωας, στη Θράκη της απελευθέρωσης

*Ο θάνατος του Ζωνουδάκη στην εφημερίδα "Μακεδονία"

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Ο Κρητικός ανθυπολοχαγός Εμμανουήλ Ζωνουδάκης, είναι ένας άγνωστος ήρωας, που έχασε τη ζωή του με τρόπο βασανιστικό, όταν η Ελλάδα, ήταν έτοιμη να απελευθερώσει το καλοκαίρι του 1920 την Ανατολική Θράκη. Σήμερα, κανένας δεν γνωρίζει τη θυσία του. Κανένας δεν τον μνημονεύει πλέον…

               Βέβαια, τον Αύγουστο 1920, η πόλη της Αδριανούπολης, περίπου 40 μέρες μετά την απελευθέρωσή της τίμησε τη μνήμη των παλληκαριών, που έδωσαν τη ζωή τους τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς, για να πνεύσει άνεμος ελευθερίας, μετά από σκλαβιά σχεδόν 600 ετών. Η Αδριανούπολη, η μητρόπολη του Θρακικού Ελληνισμού και η ΙΧ Μεραρχία τέλεσαν το μνημόσυνο των πεσόντων, με μεγάλη επισημότητα. Τότε μετά την κατάθεση στεφάνων στο κενοτάφιο που είχε στηθεί, έγινε προσκλητήριο νεκρών και ανάμεσα στα άλλα ακούσθηκε και το όνομα του ανθυπολοχαγού Ζωνουδάκη.

               Στο μνημόσυνο εκείνο είχαν παραστεί ο ύπατος αρμοστής Αντώνιος Σαχτούρης, ο διοικητής της IX Μεραρχίας υποστράτηγος Λεοναρδόπουλος, ο γενικός πρόξενος Αθανάσιος Χαλκιόπουλος, ο δήμαρχος Αδριανούπολης, ο μουφτής Χιλμή, ο τέως δήμαρχος Αδριανούπολης Σεφκέτ Μπέης. Το μνημόσυνο τέλεσε ο μητροπολίτης Πολύκαρπος.

               Στο ιστορικό εκείνο μνημόσυνο εκφωνήθηκε δεύτερο κατά το προσκλητήριο νεκρών το όνομα «Ζωνουδάκης Εμμανουήλ, ανθυπολοχαγός του 2^ου Λόχου Πολυβόλων, έπεσε γενναίως μαχόμενος κατά την μάχην της 8^ης Ιουλίου εν Καραγάτς». Το πρώτο όνομα ήταν το όνομα του λοχαγού Νικόλαου Διαμάντη. Όμως αυτό δεν ήταν αληθές για τον ανθυπολοχαγό Ζωνουδάκη. Προφανώς επικράτησαν κάποιοι λόγοι σκοπιμότητας και ανάγκης των καιρών. Η αλήθεια όμως για το θάνατο του Κρητικού ανθυπολοχαγού ήταν διαφορετική.

Βασιλεύς Αλέξανδρος: Πορεία νίκης και ελευθερίας από Σμύρνη, σε Πάνορμο, σε Ραιδεστό, σε Δεδέαγατς και Αδριανούπολη, το 1920.

*Ο βασιλεύς Αλέξανδρος παρακολουθεί από τον "Αβέρωφ" την απόβαση των ελληνικών δυνάμεων στη Ραιδεστό 

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Η μεγάλη περιοδεία, που έκανε στις αρχές του Ιουλίου 1920, ο βασιλεύς Αλέξανδρος ήταν μια αλησμόνητη πορεία νίκης και ελευθερίας. Ξεκίνησε από το Παλαιό Φάληρο επιβαίνοντας στο θρυλικό θωρηκτό «Αβέρωφ» πήγε μόνο στο λιμάνι της Σμύρνης, επισκέφθηκε τον αρχιστράτηγο Λεωνίδα Παρασκευόπουλο στην Πάνορμο, παρέστη στην απόβαση απελευθέρωσης της Ραιδεστού, πήγε σε Αλεξανδρούπολη και Κομοτηνή και μέσω Διδυμοτείχου έφτασε στο Καραγάτς για να εισέλθει στην Αδριανούπολη, μια μέρα μετά την απελευθέρωσή της. Το έθνος ζούσε τότε μοναδικές και αλησμόνητες στιγμές σε όλα τα μέτωπα.

               Τον Ιούλιο του 1920 ο βασιλεύς Αλέξανδρος είχε πρόθεση να επισκεφθεί τη Σμύρνη και το Μικρασιατικό Μέτωπο. Από την πλευρά όμως των Μεγάλων Δυνάμεων διατυπώθηκαν αντιρρήσεις για την επίσκεψη αυτή. Η κυβέρνηση Βενιζέλου φαίνεται πώς θορυβήθηκε και αποφάσισε να μην γίνει η επίσκεψη αυτή, παρά το γεγονός ότι ο λαός της Σμύρνης  είχε αρχίσει προετοιμασίες για μεγάλη υποδοχή.

               Τελικά στις 10 μ.μ. στις 2 Ιουλίου ο Αλέξανδρος φορώντας στολή ναυάρχου πήγε στο Φάληρο και  επιβιβάσθηκε στο θωρηκτό «Αβέρωφ» για να αναχωρήσει. Τον συνόδευαν οι υπασπιστές του Σούτσος, Σκουμπουρδής, Μελάς και Σοφιανός, καθώς και ο αρχηγός του Στρατιωτικού του Οίκου στρατηγός Κόρακας.

               Στην πλατεία του Φαλήρου ο κόσμος τον χειροκρότησε και ζητωκραύγαζε:

-Και στην Πόλη!!!

Στις 4 Ιουλίου έκπληκτος ο λαός διάβαζε στις εφημερίδες ότι οι Βούλγαροι κομιτατζήδες συνέχιζαν στην Θράκη τις εγκληματικές τους δραστηριότητες εις βάρος των Ελλήνων, παρά την παρουσία εκεί ελληνικού στρατού.

Τουρκοβουλγαρική συνωμοσία σε Διδυμότειχο και Κομοτηνή τις μέρες της απελευθέρωσης του 1920

*Το Διδυμότειχο με τον Ερυθροπόταμο

 

 

               Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Οι μέρες της απελευθέρωσης της Δυτικής Θράκης, το Μάιο του 1920, επιχειρήθηκε από Τούρκους και Βουλγάρους να μετατρέψουν τη χαρά σε μέγιστη λύπη και τραγωδία, εξαιτίας της απόπειρας σκοτεινών κύκλων και από τις δύο πλευρές να συνωμοτήσουν και να ανατρέψουν τις συνθήκες του Νεϊγύ η οποία διέταξε την απομάκρυνση των Βουλγάρων από την  περιοχή και της συνθήκης του Σαν Ρέμο, που παραχωρούσε ολόκληρη τη Θράκη στους Έλληνες.

               Πρωταγωνιστής στην συνωμοσία αυτή ήταν ο διαβόητος Φουάτ Μπέης, αξιωματικός του Τουρκικού στρατού, που έδρασε με παράνομες ληστανταρτικές ομάδες. Μετά τη συνθηκολόγηση της Τουρκίας με τη συνθήκη του Μούδρου, παρέμεινε στα βουνά της Θράκης με εντολή των Μουσταφά Κεμάλ και Ισμέτ Πασά, με στόχο την συνεχή απασχόληση Ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων, ώστε να μην περισσεύουν για να σταλούν στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Η δράση του Φουάτ Μπέη έχει εξιστορηθεί  στην ιστοσελίδα αυτή με τρία άρθρα (Τα links τους στο τέλος του άρθρου).

               Ας έρθουμε όμως στο σημερινό μας θέμα. Την άγνωστη εξουδετέρωση της συνωμοσίας αυτής στο Διδυμότειχο, χάρη στην προθυμία ιδιωτών, που συνέλαβαν έξω από τα Λάβαρα αγγελιοφόρους των συνωμοτών.

*Το Διδυμότειχο της δεκαετίας του 1920

Η σύλληψη των αγγελιοφόρων

 

Σύμφωνα με αναφορά της υπομοιραρχίας Διδυμοτείχου στις 18 Μαΐου 1920 εμφανίσθηκαν δύο ιδιώτες ο Νικόλαος Χατζάρας, ο Δημήτριος Πασχάλης και ο Σαράντης Δρόσος, που ανέφεραν τα ακόλουθα:

               Νωρίς το πρωί εκείνης της μέρας βρίσκονταν έξω από το χωριό Σαλτίκιοϊ (σήμερα Λάβαρα) αντιλήφθηκαν δύο άτομα, που κατάλαβαν ότι είναι Οθωμανοί. Προφανώς κινούνταν ύποπτα. Ζήτησαν να εξακριβώσουν την ταυτότητά τους και τον τόπο προέλευσής τους. Οι Οθωμανοί όμως τράπηκαν σε φυγή. ΟΙ τρεις ιδιώτες τους καταδίωξαν και τους συνέλαβαν, μετά από μικρή συμπλοκή στην οποία σημειώθηκαν και τραυματισμοί.  Έκαναν σωματική έρευνα και ανακάλυψαν στον Αλή Χασάν Ογλού μια επιστολή προερχόμενη από τον αρχηγό του Τουρκοβουλγαρικού κομιτάτου Τεφήκ Μπέη. Ο Οθωμανός ομολόγησε ότι την επιστολή τη μετέφερε στο Διδυμότειχο για να την παραδώσει στον εκεί διαμένοντα Χασάν Μπέη. Στους δύο Οθωμανούς προσφέρθηκαν οι πρώτες βοήθειες, ενώ οι τρείς ιδιώτες κατευθύνθηκαν στη Χωροφυλακή όπου έκαναν τις σχετικές καταγγελίες.

               Οι δύο Οθωμανοί εξετάσθηκαν στη  συνέχεια από τις αρχές ασφαλείας και κατέθεσα ότι στις 16 Μαΐου 1920 πήγε στο χωριό τους Μεχρικόζ (σήμερα Κέχρος) της περιφέρειας Σουφλίου ο Τεφήκ Μπέης επικεφαλής μιας ομάδας 255 ενόπλων και προσκάλεσε μέσω του παρέδρου του χωριού Μποσταντζή Ογλού Αμέτ τον Οθωμανό χωρικό Αλή Χασάν Ογλού και του παρέδωσε την επιστολή για την μεταφέρει  στο Διδυμότειχο και να την παραδώσει στον ιδιώτη Χασάν Μπέη.

*Διδυμότειχο, το μαυσωλείο του Ουρούτς Πασά, γνωστό και ως "Πυροστιά"

Σύμφωνα με την κατάθεσή του «αγγελιοφόρου» αρχικά αρνήθηκε να παραλάβει την επιστολή, από φόβο γιατί ο Ελληνικός στρατός είχε μόλις καταλάβει τα μέρη τους και φοβόταν μήπως τον ανακαλύψουν. Τελικά-ισχυρίσθηκε- τον απείλησαν και έτσι αναγκάσθηκε να υπακούσει. Αμέσως πήγε σε ένα διπλανό χωριό και πήρε μαζί του το φίλο του Ντελή Μπεκίρ Ογλού Αμέτ. Μαζί ξεκίνησαν για το Διδυμότειχο, για να παραδώσουν την επιστολή στον Χασάν Μπέη.

Καθ’ οδόν όμως συνελήφθησαν και η επιστολή κατασχέθηκε και παραδόθηκε στη Χωροφυλακή.

*Το Διδυμότειχο της εποχής της απελευθέρωσης

Η σύλληψη του Χασάν Μπέη στο Διδυμότειχο

 

Άμεση ήταν και η σύλληψη του Χασάν Μπέη. Ταυτόχρονα μεταφράσθηκε η επιστολή, που ήταν γραμμένη στην παλαιοτουρκική γραφή, από ειδικό υπάλληλο της υποδιοίκησης Διδυμοτείχου. Από την επιστολή φάνηκε ότι προϋπήρχε συνεννόηση και συνεργασία του Χασάν Μπέη με το Τουρκοβουλγαρικό κομιτάτο. Ο ίδιος αρνήθηκε κάθε κατηγορία εναντίον του. Πρόσθεσε ότι ουδέποτε συνάντησε, ούτε γνώριζε τον Τεφήκ Μπέη. Παραδέχθηκε όμως ότι δύο μήνες νωρίτερα ο Τεφήκ Μπέης του είχε στείλε επιστολή και του ανήγγειλε, ότι είχε εκλεγεί πρόεδρος της Οθωμανικής κοινότητας της Γκιουμουλτζίνας (Κομοτηνή) γιατί ο προκάτοχός του είχε αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη, όταν καταλήφθηκε η Δυτική Θράκη από τους Γάλλους (σ.σ. εννοεί την δημιουργία της Διασυμμαχικής Θράκης).

Τότε ο Τεφήκ Μπέης με επιστολή του προς την Μουσουλμανική κοινότητα Διδυμοτείχου ζήτησε πληροφορίες για τον μουσουλμανικό πληθυσμό του Διδυμοτείχου, αλλά η κοινότητα των Μουσουλμάνων, δεν έδωσε καμιά απάντηση.  Πρόεδρος της Μουσουλμανικής κοινότητας Διδυμοτείχου είχε εκλεγεί ο αδελφός του Αλή Εφέντη, ενώ ο ίδιος ο Χασάν Μπέης είχε εκλεγεί πάρεδρος.

               Η υπομοιραρχία Διδυμοτείχου είχε υποβάλει τότε στην Ανωτέρα Διοίκηση Χωροφυλακής Δυτικής Θράκης στην Κομοτηνή αντίγραφο της ύποπτης επιστολής σε μετάφραση, γιατί η πρωτότυπη επιστολή του Τεφήκ Μπέη και μία προκήρυξη υποβλήθηκαν στον κυβερνητικό εκπρόσωπο στη Διασυμμαχική Θράκη, τον Χαρίσιο Βαμβακά. Η άλλη προκήρυξη είχε περιληφθεί στη σχετική δικογραφία.

*Απόσπασμα της Τουρκοβουλγαρικής συνωμοτικής επιστολής σε μετάφραση

Η επίμαχη επιστολή

 

               Με την επιστολή του ο Τεφήκ Μπέης ανέφερε ότι σχηματίσθηκε κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας Δυτικής Θράκης και ότι οι προκηρύξεις έπρεπε να προωθηθούν στην Αδριανούπολη. Στο Διδυμότειχο αλλά και σε άλλα μέρη υπό την διοίκηση του Χασάν Μπέη θα έπρεπε να σχηματισθεί μία αρχή ασφαλείας με εξουσία αλλά και με χωροφύλακες που θα πρέπει να βρεθούν. Στο Διδυμότειχο επίσης θα πρέπει να σχηματισθεί  μια ταχυδρομική υπηρεσία, που θα αποτελεί κέντρο εξασφάλισης της διανομής αλληλογραφίας μεταξύ του ενεργού στρατού του Τζαφέρ Ταγιάρ διοικητή της Αδριανούπολης και της Εθνικής Αμύνης Δυτικής Θράκης, που έδρευσε στο Μεχρικόζ (Κέχρος). Αμέσως μόλις ολοκληρωθεί η συμπλήρωση όλων των εντολών, αυτά να γίνουν γνωστά στους κατοίκους. Την επιστολή υπέγραφε ο γραμματέας του Κέντρου Εθνικής Αμύνης. Η υπογραφή του είναι δυσανάγνωστη.

               Αποκαλυπτική των προθέσεων Τούρκων και Βουλγάρων ήταν η προκήρυξη, ο οποία απευθύνονταν προς «τους κατοίκους της Δυτικής Θράκης» και άρχιζε με τη φράση:

«Ο αποτελών την αρχαίαν πλειονοψηφίαν της Δυτικής Θράκης Οθωμανικός λαός από την σύναψη της ανακωχής μέχρι σήμερον και υπό την σκέπην του αντιπροσώπου της Γαλλίας ευρίσκετο εις συνεννοήσεις με τους διαφόρους πολιτικούς προς επίτευξιν ανεξαρτησίας. Το αποτέλεσμα της πολιτικής ταύτης υπήρξεν η διοίκησις της Δυτικής Θράκης με τα γνωστά σημερινά σύνορά της και η οποία ανετέθη εις τον γενικόν Διοικητήν της Ανατολικής δυνάμεως στρατηγόν Δεσπεραί, εκ μέρους του οποίου διορισθείς διοικητής Θράκης είναι ο στρατηγός Σαρπύ».

*Το Συμβούλιο της Διασυμμαχικής Θράκης με τον στρατηγό Σαρπύ

               Στην προκήρυξη εκφράζονταν η άποψη ότι υπό την σκέπη της Γαλλίας το Οθωμανικό έθνος θα εξασφάλιζε μια διεθνή διοίκηση για τη Θράκη και για το σκοπό αυτό ασχολήθηκε η πολιτική τους. Τόνιζαν επίσης ότι η βάση των ενεργειών τους ήταν οι διακηρύξεις του Αμερικανού προέδρου Ουίλσον περί ισότητας και ελευθερίας, αλλά εξέφραζαν την λύπη τους γιατί η επιθυμία του λαού θυσιάσθηκε στην πολιτική της Ελλάδας.

«Η δοθείσα απόφασις εις την συνδιάσκεψιν του Σαν Ρέμο αφήνει την Πατρίδα μας εις την κατάληψιν της Ελλάδος. Ιδού οι κάτοικοι Τούρκοι και Βούλγαροι της Δυτικής Θράκης σήμερον επί των σημείων αυτών απεφάσισαν σύμφωνοι και σύσσωμοι να αμυνθούν προς περιφρούρησιν της υπάρξεώς των. Όλη η ανθρωπότης συμφωνεί. Ιδού σήμερον σύμφωνοι με τους Εθνικούς πόθους και με την γενικήν επιθυμίαν η σύμπραξις των Βουλγάρων δια την Εθνικήν  Άμυναν και υπό την σκέπην της Γαλλίας επισήμως δηλούται. Το κράτος μας με όλας τας δυνάμεις τους εις το ζήτημα τούτο θα υποστηρίξη τα δίκαια των Θρακών» αναφέρονταν στην τουρκοβουλγαρική προκήρυξη.  

               Η προκήρυξη κατέληγε με την ευχή «να ζήσει η υπό την σκέπην της Γαλλίας μέλλουσα κυβέρνησις της Εθνικής Αμύνης Δ. Θράκης» και με ζητωκραυγή υπέρ των κατοίκων της Δυτικής Θράκης.

               Στην προκήρυξη υπήρχε και η σύνθεση της ψευδοκυβέρνησης των Τουρκοβουλγάρων, που αξίζει- για την ιστορία- να τους γνωρίζουμε:

        Πρόεδρος Τεφήκ Μπέης

Υπουργός Εσωτερικών  Χασάν Ταχσίν Μπέης

Υπουργός Στρατιωτικών Φουάτ Μπέης

Δικαιοσύνης Αμντουλχαλίμ Εφέντης

Εμπορίου- Γεωργίας δόκτωρ Δότσκωφ

Ταχυδρομείων- Τηλεγραφείων Βαγγέλ Γεωργίεφ

Μααρίφ (Εκπαίδευσης) Τζελάλ Μπέης

Οικονομικών Τεφήκ Μπέης (επιτροπικώς)

Θρησκευτικών Χασάν Χουσί Εφέντη

Οδοποιΐας (Ναφά) Κόστα Γεωργίεφ

Όλο αυτό το ευχολόγιο για τη σκέπη της Γαλλίας, επιβεβαιώνει τη φημολογία των ημερών εκείνων, ότι Γάλλοι των μυστικών υπηρεσιών κινούνταν στο παρασκήνιο για να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο κρατίδιο Θράκης, το οποίο θα λειτουργούσε ως Γαλλικό προτεκτοράτο. Ιδιαίτερο ρόλο είχε παίξει ο Γάλλος λοχαγός Ζαμπά, ο οποίος είχε στενή συνεργασία στην Αδριανούπολη με το συνταγματάρχη Τζαφέρ Ταγιάρ, προωθώντας τις ιδέες αυτές.

*Ο Τάνε Νικολώφ και ο Φουάτ Μπέης

 

Ο ρόλος του Φουάτ Μπέη

 

               Σημαντικός για την προώθηση των Τουρκοβουλγαρικών σχεδίων- αν και απέτυχε τελικά- ήταν ο ρόλος του ταγματάρχη Φουάτ Μπέη, που ενεργούσε με βάση τις εντολές του Μουσταφά Κεμάλ.

Η ιστορία του Φουάτ Μπέη, άρχισε πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έδρασε εναντίον των Σέρβων στην ευρύτερη περιοχή των Σκοπίων και των Ελλήνων στη Δυτική Θράκη και Ανατολική Μακεδονία, συνεργαζόμενος με Βούλγαρους κομιτατζήδες.  Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1887 και πέθανε το 1970.

Φοίτησε στη στρατιωτική σχολή της Αδριανούπολης και ως υπολοχαγός εντάχθηκε στο Κίνημα των Νεοτούρκων, των οποίων αποτέλεσε δραστήριο στέλεχος, αναλαμβάνοντας διάφορες αποστολές κατασκοπείας ή υπονομευτικής δράσης στα Βαλκάνια. Επιδόθηκε από μικρός στο άθλημα της ξιφασκίας, όπου και διέπρεψε. Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες των Παρισίων το 1924 αγωνίστηκε αλλά έχασε μεταξύ άλλων και από τον Έλληνα Κωνσταντίνο Κοτζιά, ο οποίος είχε χρηματίσει αργότερα δύο φορές δήμαρχος Αθηναίων και υπουργός στην κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά. Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ το 1928 έφτασε στους ημιτελικούς. Ίδρυσε στην Κωνσταντινούπολη την αθλητική ομάδα Μπεσίκτας.

Στη Θράκη φαίνεται να έδρασε κατά διαστήματα από το 1913 έως το 1923. Η δραστηριότητά  του, κυμάνθηκε στα πλαίσια της δράσης άτακτων ληστανταρτών και κομιτατζήδων, που σκόρπισαν αίμα και πόνο, αλλά δεν κατόρθωσαν να αποσπάσουν τη Θράκη από την Ελλάδα. Ο Φουάτ Μπέης έδρασε κυρίως ως πράκτορας της Teşkîlât-ı Mahsûsa. Η μυστική αυτή παρακρατική οργάνωση ιδρύθηκε από τον Εμβέρ Πασά στο πλαίσιο της Επιτροπής Ένωσης και Προόδου των Νεοτούρκων. Στόχος της ήταν να πραγματοποιεί, αναταραχές, προπαγάνδα και δολοφονίες στην Τουρκία και στο εξωτερικό.

*Το Νοέμβριο του 1922, ο Φουάτ Μπέης περιφέρονταν στην περιφέρεια Διδυμοτείχου 

Ο ίδιος ο Φουάτ Μπέης στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του αναφέρει ότι το 1913 επί Προσωρινής Αυτόνομης Διοίκησης της Θράκης, με τουρκικές δυνάμεις έκαψε τα χωριά Έβρου και Ροδόπης Teke (σήμερα Ταύρη), Torbalı (σήμερα Πυλαία), Pişman (σήμερα Πεσσάνη), Vakıf (σήμερα Βάκος), Çamurdere, Domuzdere (τοποθεσία ΒΑ κοντά στην Πόρπη Ροδόπης με πολλά αγριογούρουνα),Çukur, Bahadirviran (σήμερα Νέα Σάντα), Derbent (σήμερα Δέρειο), Papaz, Fındıcak (σήμερα Λεπτοκαριά), Şıçanlık (σήμερα Ποντίκια, χωριό επάνω από τη Νέα Σάντα), Merhemli (σήμερα Πέπλος), Balik (σήμερα Μελία).

Το 1920 συμμετείχε στην οργάνωση της πολύνεκρης εισβολής κομιτατζήδων στα Πετρωτά και το Μάιο του 1923 πήρε μέρος στην επίθεση στον Εχίνο, που κατέληξε στο φόνο του ταγματάρχη Πετρουτσάκου.

Επί Διασυμμαχικής Θράκης το 1919, ο Τεφήκ Μπέης και οι συνεργάτες του Σαμπρή και Μαχμούτ Νεδήμ είχαν επισκεφθεί κατ’ επανάληψη τον Χαρίσιο Βαμβακά, τον οποίο διαβεβαίωναν ότι εργάζονται για την προσέγγιση με την Ελλάδα, αλλά παρασκηνιακά δρούσαν εναντίον της. Για τον Τεφήκ Μπέη γνωρίζουμε ότι τελικά κατέφυγε στη Βουλγαρία.

Το 1921 είχαν  διατυπωθεί κατηγορίες ότι η αντιβενιζελική κυβέρνηση, προσπαθούσε να προσεγγίσει το τουρκικό στοιχείο. Και επέτρεψε να επιστρέψει από τη Βουλγαρία ο Τεφήκ Μπέης, πρόεδρος της λεγόμενης Θρακικής κυβέρνησης, προστατευόμενος του νομάρχη Ροδόπης  Γιαννόπουλου. Επετράπη επίσης να επιστρέψουν και πολλοί φυγάδες Τούρκοι, που εντάσσονταν στο κόμμα του Δημητρίου Γούναρη.

Η Τουρκοβουλγαρική συνομωσία, που πλανιόταν επάνω από την μόλις απελευθερωθείσα Θράκη, σκόνταψε τελικά στο Διδυμότειχο...

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

Υστερόγραφο

*Για να γίνει κατανοητή η δράση του Φουάτ Μπέη, που κατόπιν μετονομάστηκε σε Φουάτ Μπαλκάν, συνιστώ να διαβάσετε και τρία επιπλέον άρθρα, που αναφέρονται στην δράση του εναντίον της απελευθέρωσης της Θράκης, στους ακόλουθους συνδέσμους:

1)  https://sitalkisking.blogspot.com/2021/05/blog-post_22.html

2) https://sitalkisking.blogspot.com/2021/07/blog-post_18.html

3) https://sitalkisking.blogspot.com/2021/06/blog-post_5.html

 

ΠΗΓΗ

*Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών

 

              

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ"

Η μαϊμού που δάγκωσε το βασιλιά Αλέξανδρο, ήταν…δύο τελικά!!!

*Ο βασιλιάς Αλέξανδρος και το λυκόσκυλο Φρίτς, που άρχισε το σκυλοκαβγά με τη μαϊμού

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 

 

               Μια μαϊμού, άλλαξε τη ροή της ιστορίας της Ελλάδας το 1920 και έφερε τα πάνω- κάτω. Ήταν η μαϊμού που δάγκωσε το βασιλιά Αλέξανδρο και προκάλεσε τον αδόκητο θάνατο του στις 12 Δεκεμβρίου 1920 (παλαιό ημερολόγιο). Τα γεγονότα όμως άρχισαν ουσιαστικά από το 1917 και είχαν αυτό το τραγικό τέλος.

            To  1917, ήταν μια κρίσιμη χρονιά. Στην Ευρώπη μαίνονταν ακόμα ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Εκείνη όμως τη χρονιά μπήκε στον πόλεμο η Αμερική στο πλευρό των συμμάχων της Αντάντ, κάτι που έκρινε αποφασιστικά την έκβασή του. Την ίδια χρονιά στη Ρωσία επικρατούσε η επανάσταση των μπολσεβίκων.

Και ενώ συνέβαιναν αυτά γύρω μας, η χώρα ζούσε στο αποκορύφωμα του Εθνικού Διχασμού, με τον βασιλιά Κωνσταντίνο να επιμένει στην ουδέτερη στάση της Ελλάδας και τον Βενιζέλο να επιζητεί την έξοδο της Ελλάδας στο πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Άλλωστε από το 1916 ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε προχωρήσει σε χωριστικό κίνημα, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη και επέτρεψε την αποβίβαση συμμαχικών στρατευμάτων στο λιμάνι της.

Το 1917 λοιπόν, με επέμβαση των συμμάχων, έγινε αποκλεισμός του λιμανιού του Πειραιά, απόβαση στρατευμάτων και κανονιοβολισμό της Αθήνας. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα και με το διάδοχο του Γεώργιο και τα άλλα μέλη της οικογένειάς του, εγκαταστάθηκε στην Ελβετία. Νέος βασιλιάς μετά από πολλά παρασκήνια ορκίσθηκε τον  Ιούνιο του 1917, ο βασιλόπαις Αλέξανδρος νεώτερος γιος του Κωνσταντίνου.

1920: Η Θράκη απελευθερώθηκε, αλλά ο τρόμος παρέμενε

*Ζεύξη του ποταμού Άρδα από τα βουλγαρικά στρατεύματα το 1913

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                                                                                         

 

               Το μεσοδιάστημα από την απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης το Μάιο του 1920 έως την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης, αλλά και νωρίτερα, υπήρξε χρόνος αγαλλίασης, που όμως παρά την παρουσία του ελληνικού στρατού δεν κατόρθωσε να εξαλείψει το φόβο από την εγκληματικής δράση Τούρκων και Βουλγάρων εναντίον του Ελληνικού στοιχείου.

               Μέγιστο παράδειγμα η φοβερή επίθεση Τουρκοβουλγαρικής συμμορίας  στα Πετρωτά του Βορείου Έβρου.    

Στις 17 Μαρτίου 1920, μια συμμορία Βουλγάρων και Τούρκων κομιτατζήδων με αρχηγό τον  Αμέτ Μπέη από τη Νέα Βύσσα μπήκε ξαφνικά στο Καραμπάγ (Πετρωτά). Μαζί με τους Τούρκους κομιτατζήδες, που τους καθοδηγούσε ο Φουάτ Μπαλκάν, αξιωματικός του Τουρκικού στρατού συνέπραττε όπως διαπιστώθηκε αργότερα και μια διμοιρία του βουλγαρικού στρατού υπό τον υπολοχαγό Ζαχάρωφ. Η εισβολή εκείνη υπήρξε άκρως αιματηρή. (Εξιστόρηση εκείνης της επίθεσης μπορείτε να διαβάσετε στη θέση https://sitalkisking.blogspot.com/2018/02/1920.html).

Η ίδρυση τραπεζικών καταστημάτων στην απελευθερωμένη Θράκη το 1920

*Το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην Αδριανούπολη

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Η ανασυγκρότηση της Θράκης κατά την φάση της απελευθέρωσή της το 1920, υπήρξε βασική μέριμνα του κράτους, δεδομένου ότι ο ελληνικός πληθυσμός της αντιμετώπισε τρομερές διώξεις και ποικίλες καταστροφές. Διώξεις που άγγιξαν τον ορισμό της γενοκτονίας και καταστροφές κάθε περιουσιακού στοιχείου, από τα σπίτια έως τα μικρότερα γεωργικά εργαλεία.

               Το βασικό τραπεζικό ίδρυμα της χώρας, η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θράκης, άρχισε να ιδρύει υποκαταστήματα και να επεκτείνει τις εργασίες της με στόχο την υποστήριξη της γεωργικής, εμπορικής και βιομηχανικής πίστης. Το κράτος απέβλεπε στην οικονομική ενίσχυση του πληθυσμού της Θράκης «από οκταετίας διωκομένου και καταδυναστευομένου» όπως είχε γράψει τότε μια εφημερίδα.

               Όταν απελευθερώθηκε αρχικά  η Δυτική Θράκη το Μάιο του 1920, η Εθνική Τράπεζα έσπευσε να ιδρύσει υποκαταστήματα στην Ξάνθη, την Γκιουμουλτζίνα (Κομοτηνή) και το Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) με διευθυντές αντίστοιχα τους Μωραΐτη, Νεζερίτη και Κανέτσο.

               Στη συνέχεια, όταν καταλήφθηκε η Ανατολική Θράκη από τον Ελληνικό στρατό τον Ιούλιο του 1920 εστάλη στην Αδριανούπολη ο επιθεωρητής της Εθνικής Τράπεζα Χονδροδήμος με εντολή να ιδρύσει και να οργανώσει υποκαταστήματα και τραπεζικά πρακτορεία σε περισσότερες πόλεις της Θράκης. Ταυτόχρονα τον επιθεωρητή Χονδροδήμο ανατέθηκαν και καθήκοντα οικονομικού συμβούλου του Ύπατου Αρμοστή Αντώνιου Σαχτούρη. Ο Χονδροδήμος περιόδευσε στη Θράκη και μελέτησε την δυνατότητα ίδρυσης υποκαταστημάτων στην Αδριανούπολη, τις Σαράντα Εκκλησίες, τη Ραιδεστό και την Καλλίπολη και πρακτορείων σε άλλες πόλεις.

Τα βάσανα της Θράκης και ο ληστής Καραμπιγιούκ, που ήταν Έλληνας!!!

*Η ληστανταρτική ομάδα του Δημήτρη Καραμπιγιούκ (Οθωμανικά Αρχεία)

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Οι μέρες της απελευθέρωσης της Δυτικής Θράκης, μέρες χαράς και Ανάστασης, δεν είχαν αντιστοίχιση και στην Ανατολική Θράκη, καθώς τις προσδοκίες της λύτρωσης, σκίαζαν απερίγραπτα περιστατικά βίας και καταδίωξης των Χριστιανών της υπαίθρου.

               Περιγραφές της δυσχερούς διαβίωσης λείπουν από τον Τύπο της ελεύθερης Ελλάδας. Αντίθετα οι υπηρεσιακές αναφορές των διπλωματικών μας εκπροσώπων, διασώζουν σε αδρές γραμμές το δράμα των Ανατολικοθρακιωτών, που ενώ περίμεναν από μέρα σε μέρα να ζήσουν και αυτοί το θαύμα της απελευθέρωσης, έπρεπε ταυτόχρονα επειδή ζούσαν σε κλίμα τρόμου, να οργανώνουν την προσωπική και οικογενειακή τους άμυνα.

               Γνωρίζουμε ότι η Δυτική Θράκη μετά από συναίνεση και των συμμάχων της Αντάντ, απελευθερώθηκε από τα Ελληνικά στρατεύματα το Μάιο του 1920, ενώ η απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης, έγινε τον Ιούλιο του ίδιου έτους.

               Αρκετά πριν από το Μάιο του 1920, η δημόσια τάξη και ασφάλεια είχε διασαλευθεί στην περιοχές των Μαλγάρων και της Κεσσάνης, όπου επικρατούσε φόβος και τρόμος . Η Υπάτη Αρμοστεία της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη, πληροφορούσε το εθνικό κέντρο, ότι ληστρικές συμμορίες Τουρκικές αλλά και Ελληνικές διέπρατταν πολλά κακουργήματα και φόνους κατά των Χριστιανών εκβιάζοντας και αποσπώντας χρήματα. Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε, ότι ίσως μερικές Ελληνικές ληστανταρτικές ομάδες, συγκροτήθηκαν για να αποτελέσουν μια μορφή άμυνας των χωρικών στις διώξεις και στα κάθε μορφής κακουργήματα των Τούρκων.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

 

*Από την εκπομπή της 17ης Μαΐου 2022

               Αυτό ήταν το 15ο επεισόδιο της εκπομπής των "Καστρινών Διαλόγων" για την χρονική περίοδο 2021-22. Είχε επετειακό χαρακτήρα και αναφορά στο γεγονός της απελευθέρωσης του Διδυμοτείχου το Μάιο του 1920.

Προσκεκλημένος ομιλητής ήταν ο κ. Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης, δημοσιογράφος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας. Παρουσίαση Γιάννης Σαρσάκης, συγγραφέας.

1922 – Τα αναπάντητα ερωτήματα της καταστροφής: Άλλαξαν την πορεία και την κατάληξη της εκστρατείας οι εκλογές του 1920;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/world/561790588/1922-ta-anapantita-erotimata-tis-katastrofis-allaxan-tin-poreia-kai-tin-katalixitis-ekstrateias-oi-ekloges-toy-1920/ 

*Ο Κωνσταντίνος και η Σοφία σε μια άμαξα στο Σεν Μόριτζ το 1920. Το ζήτημα της επανόδου του στον ελληνικό θρόνο βρέθηκε στο επίκεντρο των εκλογών του 1920. (Michel de Grèce, «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ-ΣΠΑΝΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΜΑΡΥΛΛΙΔΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ»)

 

 

 

*Η ήττα του Βενιζέλου,

η επαναφορά του Κωνσταντίνου

και οι εσωτερικές και διεθνείς διεργασίες

 

Γράφουν οι κ. ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΗΝΑΚΑΚΗΣ,

ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

  

Στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 οι νικήτριες δυνάμεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέγραφαν στη Γαλλία τη Συνθήκη των Σεβρών, που διαμοίραζε τα εδάφη της πρώην αυτοκρατορίας. Με τη συνθήκη περιέρχονταν στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Θράκης, η ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης, η Ίμβρος και η Τένεδος, καθώς και η Λήμνος, η Λέσβος, η Χίος, η Ικαρία, η Σαμοθράκη και η Σάμος.

Ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας και πρωθυπουργός, ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε καταφέρει να σχηματίσει την «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», σύμφωνα με την έκφραση της εποχής – τουλάχιστον σε διπλωματικό επίπεδο. Ποιος όμως θα επέβαλλε στο πεδίο την εύθραυστη Συνθήκη των Σεβρών; Την ίδια απορία είχε τότε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ από τη θέση του υπουργού Πολέμου της Μεγάλης Βρετανίας: «Επιτέλους ειρήνη με την Τουρκία. Και για την επικύρωσή της, πόλεμος με την Τουρκία. Παρ’ όλα αυτά, όσον αφορά τις μεγάλες συμμαχικές δυνάμεις, ο πόλεμος θα δινόταν μέσω πληρεξουσίου. Και οι πόλεμοι που δίνονται από τα μεγάλα έθνη μέσω πληρεξουσίου αποβαίνουν πολύ επικίνδυνοι για τον πληρεξούσιο» (Τζάιλς Μίλτον, «Χαμένος Παράδεισος», Μίνωας, 2022, σ. 212).Στο έδαφος της Μικράς Ασίας συνεχίζονταν οι επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού απέναντι στις δυνάμεις του Μουσταφά Κεμάλ, αλλά τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της εκστρατείας είχαν αρχίσει να γίνονται φανερά.

Ο Βενιζέλος πίστευε ότι οι διπλωματικές επιτυχίες του θα ήταν και το εισιτήριό του για τη νίκη στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του 1920. Το ίδιο πίστευαν το επιτελείο του και οι ξένοι σύμμαχοι. Για πρώτη φορά θα ψήφιζε η Ανατολική Θράκη, ενώ με ειδικά ψηφοδέλτια θα ψήφιζε επίσης ο στρατός στον τόπο υπηρεσίας του. Ωστόσο, κανείς δεν είχε υπολογίσει σωστά τις πολιτικές διεργασίες στο εκλογικό σώμα.

Επιπλέον, ο αιφνίδιος θάνατος του βασιλιά Αλέξανδρου (12 Οκτωβρίου) από δάγκωμα πιθήκου δημιούργησε ένα κλίμα «επιστροφής» του βασιλιά Κωνσταντίνου στις τάξεις των αντιβενιζελικών –και όχι μόνο– και μετέτρεψε τις εκλογές του Νοεμβρίου σε άτυπο δημοψήφισμα για τη μοναρχία.

Περιμένοντας τη λευτεριά στη Θράκη, το 1920

*Το Διδυμότειχο του 1920

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Η άνοιξη του 1920 στη Θράκη δεν ήταν ίδια όπως τις προηγούμενες χρονιές. Είχε πλέον απέραντη προσμονή γιατί ήταν φανερό πώς πλησίαζε η ώρα της ελευθερίας. Όλων τα βλέμματα ήταν στραμμένα προς τα δυτικά για να ανταμώσουν με το βλέμμα τους τα ελληνικά στρατεύματα, που θα έφερναν το άγγελμα της χαράς. Τα βράδια όμως, υπήρχε ακόμα φόβος. Οι μέρες της άνοιξης του 1920 στη Θράκη, ήταν ανάμικτες. Αδημονία και τρομοκρατία, ελπίδα και φόβος. Όμως η απελευθέρωση ζύγωνε…

               Ο στρατός από το Μάιο 1919 είχε αποβιβαστεί στη Σμύρνη. Άλλες δυνάμεις περίμεναν στην ήδη απελευθερωμένη Ξάνθη από τον Οκτώβριο της ίδια χρονιάς. Και οι νικητές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου συνεδρίαζαν στο Παρίσι για να ρυθμίσουν τις συνθήκες της ειρήνης.

Στη Θράκη οι γυναίκες άσπριζαν τα σπίτια τους και έραβαν ελληνικές σημαίες για να υποδεχτούν τα φανταράκια. Επικεφαλής των στρατιωτικών δυνάμεων που θα προχωρούσαν σε απελευθέρωση αρχικά της Δυτικής Θράκης και μετά της Ανατολικής είχε τοποθετηθεί ο διοικητής του Σώματος Εθνικής Άμυνας αντιστράτηγος Εμμανουήλ Ζυμπρακάκης, με απόφαση του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου.