Γράφει
ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Μια πτυχή της Επανάστασης του 1821, που δεν
έχει ερευνηθεί επαρκώς, είναι η τύχη των χαρεμιών, πασάδων, μπέηδων και αγάδων,
που είχαν την ατυχία να ηττηθούν από τους επαναστατημένους Έλληνες.
Δεν
πρόκειται για συγκλονιστικές εξελίξεις μιας Επανάστασης, αλλά αυτή η πτυχή
δείχνει ξεκάθαρα, τον τρόπο διοίκησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εξηγεί
εν μέρει και τις αιτίες της ήττας του ισχυρού ισλαμικού κατεστημένου.
Οι
γραπτές πηγές σχετικά με τα χαρέμια και την Επανάσταση του 1821 είναι
ολίγιστες. Κυριότερες είναι οι αναφορές στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας
(που εναπόκεινται στη Βουλή των Ελλήνων) για τις προσπάθειες διάσωσης του
χαρεμιού του Χουρσίτ πασά, όταν οι Έλληνες κατέλαβαν την Τρίπολη.
Είναι γνωστό ότι η
πολιορκία της Τρίπολης το 1821, ήταν η πιο οργανωμένη ενέργεια των Ελλήνων υπό
την διοίκηση των Κολοκοτρώνη και Νικηταρά.
Οι άλλες πόλεις με τα κάστρα που διέθεταν προσφέρονταν για πολιορκία από ομάδες ατάκτων που τους διοικούσαν καπεταναίοι της περιοχής, προεστοί ή κληρικοί, που είχαν ξεσηκωθεί.
