Η συλλογή Vlanton φωτίζει πτυχές της ζωής στην Κατεχόμενη Θράκη του 1942

*Ένα από τα χαρακτηριστικά έγγραφα της συλλογής Vlanton.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

                Το Ελληνικό Λογοτεχνικό Αρχείο (ΕΛΙΑ) σε συνεργασία με το Μορφωτικό  Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, προχώρησαν σε μια σημαντική πρωτοβουλία, που θα βοηθήσει αποφασιστικά τους ερευνητές, που ασχολούνται με την ιστορία της Γερμανικής Κατοχής στη Ελλάδα. Συγκεκριμένα ψηφιοποίησε τα χιλιάδες έγγραφα της συλλογής Vlanton και τα διαθέτει ελεύθερα στο Διαδίκτυο.

            Η συλλογή Vlanton αποτελείται από έγγραφα των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, τα οποία αφορούν την Ελλάδα κατά την περίοδο της Κατοχής και τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση. Περιλαμβάνονται μαρτυρίες σχετικές με εγκλήματα των Ναζί, αναφορές πληροφοριοδοτών για τα σχέδια και τη δράση κομμουνιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων και εμπιστευτικές εκτιμήσεις των Αμερικανών για τις παρεμβάσεις των Βρετανών στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Η συλλογή συγκροτήθηκε από τον ερευνητή Elias Vlanton (Ηλίας Βλαντανόπουλος) ο οποίος μελετά στις ΗΠΑ, επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες, τα αποχαρακτηρισμένα αμερικανικά έγγραφα, που αφορούν την Ελλάδα.

            Οι επιμέρους πληροφορίες που μπορεί να αντλήσει κανείς μελετώντας τα πολύτιμα αυτά ντοκουμέντα, βοηθούν αποφασιστικά να ανασυσταθεί η ζοφερή ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης σε όλο τον ελληνικό χώρο που είχα κατακτηθεί, είχε τεμαχιστεί και είναι διανεμηθεί σε Γερμανούς, Ιταλούς και Βουλγάρους.

            Ειδικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η περιοχή της Θράκης, δύο νομοί της οποίας, η Ξάνθη και η Ροδόπη, μαζί με νομούς της Ανατολικής Μακεδονίας είχαν παραχωρηθεί στη Βουλγαρία, ενώ ο νομός Έβρου παρέμεινε υπό την στρατιωτική διοίκηση των Γερμανών, ενώ οι πολιτικές αρχές (νομάρχης και δήμαρχοι) είχαν αφεθεί στους Έλληνες. Η περιοχή της Αλεξανδρούπολης ειδικά παραχωρήθηκε στους Βουλγάρους για να έχουν διέξοδο στο Αιγαίο. Πρωτεύουσα του νομού κατέστη το Διδυμότειχο.

 

 

*Οι δολοφονηθέντες, νομάρχης Έβρου Ιωάννης Φραγκούλης (αριστερά) και δήμαρχος Σουφλίου Πασχάλης Νάνος (δεξιά)

Οι φοβερές πολιτικές δολοφονίες του 1942

 

            Το λαό του Έβρου το 1942, πέραν των επιμέρους γεγονότων, συντάραξαν δύο πολιτικές δολοφονίες, που δυστυχώς οφείλονταν σε χέρια ελληνικά και οι δράστες των ειδεχθών αυτών πράξεων καθώς και οι ηθικοί αυτουργοί τους, δεν συνελήφθησαν για να πληρώσουν. 

            Επρόκειτο για τη δολοφονία του νομάρχη Έβρου Ιωάννη Φραγκούλη το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, όταν επέστρεψε στο σπίτι του από την Ακολουθία των 12 Ευαγγελίων. Η δεύτερη ήταν η δολοφονία του δημάρχου Σουφλίου Πασχάλη Νάνου στις 3 Αυγούστου.

            Εν τω μεταξύ άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες αντιστασιακές ομάδες στο χωριά και στα ορεινά του νομού Έβρου.

            Το έτος 1942 ήταν δραματικό για όλους τους Έλληνες. Στις μεγάλες πόλεις θέριζε τον κόσμο η πείνα. Νεκροί από έλλειψη φαγητού στους δρόμους… Αλλά και νεκροί από τα βάρβαρα αντίποινα των Γερμανών. Φρίκη παντού…

*Έλληνες φαντάροι στη Μέση Ανατολή (Φωτογραφία Χρήστου Κιογλή)

Αρχίζουν οι διαφυγές προς τη Μέση Ανατολή

               

                Με βάση λοιπόν τα έγγραφα της συλλογής Vlanton θα επιχειρήσουμε για άλλη μια φορά να ζήσουμε στην ατμόσφαιρα της Κατοχής στο νομό Έβρου.

            Στα μέσα του 1942- χαρακτηριστικό ήταν αυτό φαινόμενο πατριωτισμού- είχαν ενταθεί οι διαφυγές Ελλήνων πατριωτών από τον ποταμό Έβρο προς Τουρκία για να φτάσουν στη Μέση Ανατολή. Οι Γερμανοί θέλησαν να ελέγξουν το φαινόμενο. Τον Ιούλιο του 1942 βρίσκουμε να ειδοποιούν τις αρχές Χωροφυλακής να επιβάλουν απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 8 μ.μ. εκτός αν υπάρχει άδεια των γερμανικών αρχών. Όσοι συλλαμβάνονταν χωρίς τέτοια άδεια θα τιμωρούνταν για ανυπακοή σε στρατιωτικές διαταγές. Η Αστυνομία υποχρεώνονταν να καταρτίσει καταλόγους των ξένων, που έμεναν στα ελληνικά παραποτάμια χωριά.

            Προς τα τέλη του Αυγούστου 1942 οι Αμερικανικές υπηρεσίες Πληροφοριών , γνωστοποιούσαν στις ΗΠΑ ότι οι διάφορες γερμανικές φρουρές στον Έβρο στελεχώνονταν από Αυστριακούς στρατιώτες παλαιοτέρων κλάσεων ή από Αυστριακούς στρατιώτες που είχαν τραυματιστεί και είχαν αναρρώσει. Οι Αυστριακοί, έλεγαν οι πληροφορίες,  συμπεριφέρονταν καλύτερα στον πληθυσμό από ό,τι οι Γερμανοί και είχαν την άποψη ότι η ρωσική αντίσταση δεν θα κατατροπωθεί και ότι η Γερμανία θα ηττηθεί.

*Ανακοινώσεις του νομάρχη Σταύρου Ευταξία προς τους αγρότες του Έβρου

Ο φόρος της δεκάτης

                Ο Σεπτέμβριος ήταν ο μήνας που είχαν ήδη συγκεντρωθεί από τους δήμους μεγάλες ποσότητες δημητριακών, από τον λεγόμενο φόρο της δεκάτης. Με το ισχύον τότε φορολογικό σύστημα οι αγρότες έδιναν το 1/10 της παραγωγής τους στην αυτοδιοίκηση ως φόρο. Ο νομάρχης Σταύρος Ευταξίας (που αντικατέστησε τον δολοφονηθέντα Ιωάννη Φραγκούλη) με εγκύκλιό του στους προέδρους των κοινοτήτων ζητούσε  να σχηματισθούν ομάδες πολιτοφυλακής από κατάλληλα άτομα, σε συνεργασία με τις τοπικές αστυνομικές αρχές για τη φύλαξη των αποθηκών που περιείχαν τη συγκεντρωμένη δεκάτη.

                Επίσης ζητούσε να επαληθεύσουν τυχόν στρέμματα που καλλιεργούνται πέραν του ορίου, για συμπληρωματικές εισπράξεις. Εφιστούσε επίσης  την προσοχή στη μη τήρηση του ορίου των επιτρεπόμενων ξένων καλλιεργειών.

                Ο νομάρχης Ευταξίας προειδοποιούσε τους αλευρόμυλους, να μην επιτρέπουν την άλεση οποιωνδήποτε δημητριακών χωρίς την προσκόμιση της απόδειξης για την δεκάτη της παραγωγής. Επιπλέον απαγόρευσε την εξαγωγή ζώων από τις Γερμανοκρατούμενες περιοχές στη Βουλγαρία. Ο αστυνομικός διοικητής Διδυμοτείχου Δρεμπέλας, διευκρίνιζε στις υπηρεσίες του, ότι όχι μόνο απαγορεύεται η εξαγωγή ζώων  στη Βουλγαρία, αλλά απαγορεύεται ακόμα και η βόσκηση τους!!!

                Ο Σεπτέμβριος είναι και ο μήνας που ανοίγουν τα σχολεία. Στις μεγάλες πόλεις  Βουλγαροκρατούμενης Θράκης άνοιξαν από ένα ή δύο σχολεία για τα παιδιά των Βουλγάρων αξιωματούχων και των στρατιωτικών και όσων Αρμενίων ήθελαν να στείλουν τα παιδιά τους.

*Το Γερμανικό έγκλημα εις βάρος της Θράκης

 

Οι πιέσεις για να γραφούν οι Έλληνες ως Βούλγαροι

 

                Εν τω μεταξύ στα μέσα του μηνός οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ειδοποιούσαν ότι στις βουλγαροκρατούμενες περιοχές άρχισαν οι διώξεις. Οι Βούλγαροι ασκούσαν πιέσεις στο ελληνικό στοιχείο να επιλέξει τη βουλγαρική υπηκοότητα. Μάλιστα για να τους δοθεί το «προνόμιο» αυτό, όπως το θεωρούσαν, έπρεπε να πληρώσουν 2.000 λέβα. Οι διώξεις του ελληνικού στοιχείου που δεν επέλεγε τη βουλγαρική υπηκοότητα άρχισαν να αυξάνονται και υπήρχαν επιπλέον στοιχεία για λεηλασίες και τρομοκρατία. Τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα φυλάσσονταν στενά, τα συνοριακά φυλάκια είχαν αυξηθεί και οι περιπολίες ήταν συχνές. Η μετακίνηση κατοίκων από τη μία περιφέρεια στην άλλη, ή πιο συγκεκριμένα από τον ένα νομό στον άλλον, απαγορεύονταν αυστηρά. Η κυκλοφορία των κατοίκων σε εξωτερικούς χώρους απαγορεύονταν μετά τις 6.30 μ.μ.  Ταυτόχρονα μειώθηκε στις βουλγαροκρατούμενες περιοχές και η μερίδα του ψωμιού κατ’ άτομο για τους Έλληνες, ημερησίως.

                *Στην Αλεξανδρούπολη έδιναν 45 δράμια της οκάς, την ημέρα.

                *Στην Κομοτηνή, την Ξάνθη και τη Δράμα 60 δράμια την ημέρα.

                *Στις Σέρρες 75 δράμια την ημέρα.

                Το φθινόπωρο του 1942 ήταν εμφανής και η έλλειψη διαφόρων άλλων ειδών. Στα Αμερικανικά έγγραφα της συλλογής Βλάντον διαβάζουμε ότι στο νομό Έβρου υπήρξε έλλειψη ελαιολάδου, αφού ελιές δεν καλλιεργούνταν πλην της Μάκρης, η οποία ανήκε πλέον στους Βούλγαρους. Τυπικά ήταν αδύνατο να προμηθευτεί κανείς στην περιοχή του  Έβρου ελαιόλαδο. Αντίθετα εύρισκε κανείς δημητριακά, φασόλια κ.λπ. Η συγκομιδή φασολιών εκτιμήθηκε στην περιοχή του Έβρου σε περίπου 25.000 τόνους.

            Μια άλλη πληροφορία που έφτασε στους Αμερικανούς από τα δίκτυα κατασκοπεία, στις 15 Σεπτεμβρίου 1942 ανέφερε ότι στο Διδυμότειχο κλήθηκαν για υποχρεωτική εργασία άνδρες της κλάσης του 1920. Επρόκειτο για 250 άτομα, ανάμεσα στο οποία υπήρχαν και 50 Εβραίοι. Εν μεταξύ έγινε γνωστό ότι οι Γερμανοί ετοίμασα λίστα με 20-25 ονόματα ανδρών που ήθελαν να τα στείλουν στη Γερμανία για εργασία. Ανάμεσά τους υπήρχαν και Αρμένιοι. 

            Από τον Οκτώβριο του  1942 και νωρίτερα, οι Βούλγαροι είχαν εγκαταστήσει γραφείο των μυστικών υπηρεσιών τους στα γερμανοκρατούμενα Μαράσια. Γερμανοί τελωνειακοί εγκαταστάθηκαν στο Πύθιο, τη Νέα Βύσσα, τα Μαράσια και τα Δίκαια. 

Πληροφορίες για τα πρώτα αντάρτικα

 

                Τον ίδιο μήνα στις συμμαχικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής έφταναν αναφορές του συνταγματάρχη Ξένου για το οπλισμό των ανταρτών, σε όλο τον ελληνικό χώρο. Οι ελληνικές αντάρτικες δυνάμεις- κατά τον Ξένο- είχαν άφθονο απόθεμα τυφεκίων και πυρομαχικών, που έμειναν στους αγρότες όταν ο Ελληνικός Στρατός υποχώρησε. Πιθανότατα-έγραφε- είναι αρκετά καλά εξοπλισμένοι με ελαφρά πολυβόλα και πιθανώς έχουν ένα αρκετά μεγάλο απόθεμα πυρομαχικών για αυτά τα όπλα. Ωστόσο, είναι αμφίβολο αν έχουν πολλά βαριά  πολυβόλα  και πιθανώς σχεδόν καθόλου τα ανάλογα  πυρομαχικά. Κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει καθόλου πυροβολικό, στους αντάρτες.

            Υπάρχουν αρκετά τρόφιμα στα ορεινά χωριά για να εφοδιάσουν τις ομάδες των ανταρτών, ειδικά επειδή όλοι οι αγρότες θα τους βοηθήσουν στα όρια της δύναμής τους. Η κατάσχεση τροφίμων σε αυτές τις ορεινές περιοχές είναι πολύ δύσκολη για τις δυνάμεις κατοχής του Άξονα.

                Ο ανταρτοπόλεμος διεξάγονταν, κατά τον συνταγματάρχη Ξένο, σύμφωνα με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο, σχεδόν το ίδιο είδος πολέμου, που διεξήγαγαν οι κλέφτες εναντίον των Τούρκων.

            Η κατοχή ήταν η εποχή τον μαυραγοριτών, οι οποίοι επινοούσαν διάφορα κόλπα για να κερδίζουν εις βάρος των άλλων. Σε μια περίπτωση όπως ανέφεραν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ένας μαυραγορίτης έμπορος παρακάμπτοντας τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις όταν πληροφορήθηκε πως οι Γερμανοί θα μάζευαν για τις ανάγκες τους 100.000 οκάδες αμυγδάλων, πήγε στα γύρω χωριά και  συγκέντρωσε την παραγωγή αμυγδάλων. Στους Γερμανούς παρέδωσε την ποσότητα που ήθελαν χωρίς υπερβολική τιμή. Τα υπόλοιπα όμως τα πούλησε στη μαύρη αφορά, κερδίζοντας μεγάλα ποσά!!!

            Τον Νοέμβριο του 1942 παρατηρήθηκε αύξηση του ρυθμού εποικισμού οικογενειών από τη Βουλγαρία, που τις εγκαθιστούσαν στις περιοχές της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας. Κάποιες ομάδες εποίκων κατευθύνθηκαν προς την Κομοτηνή, τις Σάπες και τη Δράμα. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του βουλγαρικού εποικισμού με στόχο να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία της περιοχής, σε ένα έγγραφο αναφέρεται ότι στο σταθμό της Κομοτηνής στις 2 Οκτωβρίου είχαν φτάσει 1.000 Βούλγαροι και προσεχώς αναμένονταν άλλες 6.000. Επρόκειτο για πάμπτωχους Βούλγαρους, που τους εγκαθιστούσαν σε σπίτια ελληνικών οικογενειών.

            Το πρόγραμμα των Βουλγάρων ήταν να αλλοιώσουν πληθυσμιακά τις κατεχόμενες περιοχές, με την συνεχή μεταφορά εποίκων. Στις 9 Δεκεμβρίου 1942 σύμφωνα με μια έγκυρη πηγή, οικογένειες Βουλγάρων μεταναστών είχαν εγκατασταθεί στα ακόλουθα χωριά: Άβας, Ποταμός, Αμφιτρίτη, Μάκρη, Απαλός, Νέα Χηλή και Συκαράγη. Σε αυτούς τους μετανάστες είχε χορηγηθεί δάνειο ύψους 50.000 λέβα, για μια περίοδο δέκα ετών, άτοκο, καθώς και τους δόθηκαν σπόροι και ζώα, για να αρχίσουν να καλλιεργούν.

            Η καταναγκαστική εργασία ήταν εφεύρημα των Βουλγάρων. Έστελναν ομαδικά εργάτες σε βαριές εργασίες στη Βουλγαρία. Τα απαίσιας μνήμης «ντουρντουβάκια». Στη συλλογή Βλάντον εντοπίσαμε ένα τηλεγράφημα της 28ης Δεκεμβρίου 1942 σταλμένο από πράκτορες της OSS, που έλεγε ότι οι Βούλγαροι υποχρεώνουν  Έλληνες χωρικούς να εργάζονται νυχθημερόν στα καταναγκαστικά έργα τους. Από το νομό Έβρου πήραν 176 εργάτες και τους έστειλαν να εργασθούν υποχρεωτικά στη Γερμανία. Ανάμεσά τους ήταν και 6 γυναίκες. Όλοι τους έφυγαν μέσω Σβίλεγκραντ.

 

Οι εγγλέζικες λίρες και ποιοι τις καρπώθηκαν

 

                Ευρύτατες συζητήσεις για πολλά χρόνια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε προκαλέσει το θέμα της χρηματικής βοήθειας, που οι Άγγλοι είχαν χορηγήσει στη ελληνική αντίσταση, δεξιά και αριστερή, και μάλιστα σε χρυσές λίρες. Ταυτόχρονα οι Έλληνες είχαν επιφυλάξεις για την Αγγλική πολιτική στην Ελλάδα. Πίστευαν μάλιστα τότε το 1942 ακόμα, ότι σημειώθηκε μια σειρά από «περιττές και επικίνδυνες εμπειρίες με τη Βρετανική Ιντέλιτζενς Σέρβις».

                Έλεγαν οι Αμερικανοί ότι ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός, είχε πει πως οι Βρετανοί επικοινώνησαν με κάθε άτομο που προσποιήθηκε ότι είχε έστω και ένα ίχνος πληροφορίας και διένειμαν μεγάλα ποσά σε «υποκριτές και «λάθος άτομα», μέχρι που «η απάτη της αφαίμαξης των Βρετανών» έγινε αστείο μεταξύ των Ελλήνων στην Αίγυπτο!!! Δεν έλαβαν καμία συμβουλή από κανέναν αξιωματούχο Έλληνα ούτε για το τι να κάνουν, ούτε πώς να «προχωρήσουν» ούτε σε ποιον να απευθυνθούν. Οι πράκτορές τους εργάστηκαν ανεξάρτητα από τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες και συχνά, ντροπιαστικά και για αντικρουόμενους σκοπούς. Δεν υπήρξε ανταλλαγή πληροφοριών ούτε καν για σκοπούς ελέγχου. Αν και ο πρωθυπουργός δεν διευκρίνισε συγκεκριμένες περιπτώσεις, δήλωνε ότι υπήρξαν σοβαρά λάθη, υπονοώντας και απώλεια ζωών.

                Πάντως δεν ήταν και λίγοι αυτοί που επωφελήθηκαν από τις αγγλικές λίρες για την αντίσταση και αυτό φάνηκε στον καιρό της ειρήνης αργότερα, όταν ξεφύτρωναν από το πουθενά δουλειές και χρηματοδοτήσεις.

                Αυτή ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην κατεχόμενη Ελλάδα και κυρίως στη Θράκη. Αλλά θα χρειαστεί να συνεχίσουμε με το επόμενο έτος 1943.

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Η ζωή στον Έβρο κατά τη διάρκεια της Κατοχής

*Γερμανοί αξιωματικοί στο Διδυμότειχο (Αρχείο Γ. Αγγέλη)

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

Η παρουσία κατακτητών στη χώρα που γεννήθηκες αποτελεί σε κάθε περίπτωση τραυματική εμπειρία για κάθε λαός, όταν μάλιστα στο διάβα της ιστορίας αποδείχτηκε ότι δεν υπήρξε εθελόδουλος. Αντίθετα μάλιστα πίστευε πάντα στη ελευθερία του και πάντα αγωνίζονταν γι’ αυτήν θυσιάζοντας ζωές και περιουσίες.

Η τελευταία οδυνηρή κατάκτηση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους από το 1941 έως το 1944 έχει σωρεύσει απαίσιες μνήμες. Ο νομός Έβρου αποτελεί μια ιδιότυπη περίπτωση διότι γλίτωσε κατά την ομολογία όλων των  Βορειοελλαδιτών τα χειρότερα γιατί παρέμεινε υπό Γερμανική Κατοχή και δεν παραδόθηκε στους Βουλγάρους όπως οι άλλοι νομοί της Θράκης και της Ανατολικής Μακεδονίας. Κοινή πεποίθηση: Καμιά Κατοχή δεν είναι καλή, αλλά η Βουλγαρική ήταν τρισχειρότερη!!!

Ας αναλογισθούμε αυτό με κάποια δόση υπερβολής, πίκρας και ειρωνείας αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες: Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον, βέλτιστον…

Η ζωή στον Έβρο κατά τη διάρκεια της Κατοχής δεν έπαψε να έχει τις δυσκολίες της και τα καθημερινά της προβλήματα. Αυτός ο νομός απέκτησε ξαφνικά πανελλήνιο  ενδιαφέρον γιατί όλοι ήθελαν να φτάσουν εκεί διασχίζοντας Γερμανοκρατούμενες και Βουλγαροκρατούμενες περιοχές, για να διασχίσουν τον ποταμό, να βρεθούν στην Τουρκική επικράτεια και να προωθηθούν στη Μέση Ανατολή, όπου ήδη η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, πολεμούσε με τους συμμάχους, τον ναζισμό. Άλλοι πάλι έφταναν εκεί για να προμηθευτούν γεωργικά προϊόντα για τη διατροφή τους, κυρίως αλεύρι, καλαμπόκι, ηλιέλαιο κ.λπ.

*Η πλατεία του Διδυμοτείχου κατά την Κατοχή. Διακρίνεται στα δεξιά το αρτοποιείο Παναγιώτη Ψωμά (Αρχείο Μιλτιάδη Δημητριάδη)

Οι διαρροές από το ποτάμι

 

                Οι διαρροές από τον ποταμό  Έβρο προς των Τουρκία, άρχισαν νωρίς. Είτε επρόκειτο για μεμονωμένα άτομα, είτε επρόκειτο για οργανωμένες ομαδικές διαφυγές. Όλοι ήθελαν να βρεθούν στη Μέση Ανατολή να τεθούν στη διάθεση της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης και να πολεμήσουν το φασισμό και τον ναζισμό.

                Η Τουρκία όπως προκύπτει από αναρίθμητα περιστατικά, έπαιζε το ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου». Έτσι πολλές φορές, οι μεθοριακές αρχές της, διευκόλυναν τους διαφεύγοντες για να τα έχουν καλά με τους συμμάχους, ενώ άλλες φορές παρέδιδαν διαφεύγοντες στους Γερμανούς!!! Υπάρχουν πάμπολλες σχετικές αφηγήσεις. Στο Διδυμότειχο δρούσε οργάνωση πατριωτών, που συντόνιζε τις διαφυγές προς Μέση Ανατολή μέσω του ποταμού Έβρου. 

                Όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της διαφυγής ομάδας 20 εθελοντών, στις 30 Αυγούστου 1941, που αναγκάσθηκαν να φτάσουν έως και την Κωνσταντινούπολη, όπου διέμειναν τέσσερις μέρες, για να πάρουν θεωρήσεις στα διαβατήριά τους. Και οι υπηρεσίες επικαλούνταν άγνοια των διαδικασιών που θεσπίστηκαν τότε εκτάκτως, ενώ απουσίαζαν σκόπιμα ο νομάρχης και ο αστυνομικός διευθυντής.

Η επόμενη ομάδα των 70 ατόμων πέρασε στην Τουρκία στις 17  Σεπτεμβρίου 1941, συμπτωματικά την ημέρα που επέστρεψε ο αστυνομικός διευθυντής Αδριανούπολης.  Αυτός από την πρώτη στιγμή άρχισε να αντιδρά και με διάφορα προσχήματα, κράτησε την αποστολή εθελοντών στην Αδριανούπολη για οκτώ επιπλέον μέρες, αγνοώντας τις διευθετήσεις που είχε κάνει το προξενείο με τον νομάρχη Αδριανούπολης. Όταν τελικά κανονίσθηκε το ζήτημα με επέμβαση ακόμα και της ελληνικής πρεσβείας της Άγκυρας δόθηκαν διαταγές όχι μόνο να επιτραπεί η περαιτέρω αποστολή των διαφευγόντων προς την Αδριανούπολη, αλλά να διευκολυνθούν για τη μετάβασή τους στην Αίγυπτο και όσοι είχαν καταφύγει από τα νησιά στην Μερσίνα, όπως και όσοι μεμονωμένα κατέφθαναν στην Τουρκία. Ειδικά στην Αδριανούπολη Τούρκοι μυστικοί αστυνομικοί είχαν διασκορπισθεί στην περιοχή, φθάνοντας έως τις Καστανιές για να ανακαλύψουν κρυμμένους Έλληνες.

Μια άλλη αποστολή εθελοντών για τη Μέση Ανατολή έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου. Αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση η στάση της  Αστυνομίας ήταν αρνητική. Διαρκώς πρόβαλε διάφορα προσκόμματα και περιέφερε την αποστολή στους κεντρικούς δρόμους της Αδριανούπολης για να δημιουργεί αρνητικές εντυπώσεις κατά των διαφευγόντων, παρά την προσπάθεια του προξενείου να γίνονται οι αποστολές με πλήρη μυστικότητα. Είχε μισθώσει μάλιστα και ένα οίκημα κατάλληλο για την προσωρινή παραμονή των εθελοντών, σε απομακρυσμένο σημείο της πόλης.

Ο αστυνομικός διευθυντής της Αδριανούπολης ήταν ένα φανατικός γερμανόφιλος, ο οποίος στις συζητήσεις με τον Έλληνα πρόξενο Νικόλαο Καμπαλούρη τάσσονταν υπέρ της γερμανικής νίκης και της καταστροφής των συμμάχων!!!

*Εικόνα από το Σουφλί κατά την Κατοχή

Με λίρες Τουρκίας μόνον;

 

Γύρω από το θέμα της χρηματοδότησης της αντίστασης με χρυσές λίρες Αγγλίας υπάρχει μια αρκετά ανεπτυγμένη μυθολογία, αλλά στοιχεία γύρω από αυτά τα ζητήματα συνήθως δεν υπάρχουν ή δεν εμφανίζονται. Είναι όμως ομολογημένο το γεγονός της ποικίλης βοήθειας που έλαβαν οι αντάρτες του Έβρου μέσω του Ελληνοαμερικανού πράκτορα της OSS, Αλέκου Γεωργιάδη, ο οποίος δρούσε με την κάλυψη του ελληνικού προξενείου της Αδριανούπολης, λόγω του ονόματός του.

Είναι γνωστές εξάλλου δύο μεγάλες περιπτώσεις προώθησης όπλων για τους αντάρτες του Έβρου, που είναι απίθανο να μην περιλάμβαναν και χρυσές λίρες Αγγλίας για τις ανάγκες του αγώνα.

Η πρώτη γνωστή περίπτωση αναφέρεται στα Αμερικανικά Εθνικά Αρχεία. Πράγματι στις 15 Μαΐου 1944, βρετανικό αεροπλάνο έκανε ρίψεις οπλισμού σε πεδίο που είχε διαμορφωθεί στα ορεινά της Λευκίμης, στην τοποθεσία Γιαγκίν Αλάν, ανάμεσα στους ορεινούς όγκους της Γκύμπραινας και του Ίντσαλι.

Η άλλη γνωστή μεγάλη αποστολή οργανώθηκε από τους Αμερικανούς. Με την μεσολάβηση του αξιωματικού του Ναυτικού Τζων Άθενς, που δρούσε στο Κάιρο, φορτώθηκε από την Κύπρο ένα καΐκι, το οποίο έφερε όπλα στις εκβολές του ποταμού Έβρου. Εκεί πήγαν πολλά βοϊδάμαξα Εβριτών αγροτών, φόρτωσαν τα όπλα και τα μετέφεραν στα αντάρτικα λημέρια. Συνολικά από αέρα και θάλασσα συγκεντρώθηκαν 750 ατομικά τυφέκια και εξοπλίστηκαν με αυτά νέοι αντάρτες από τη Δαδιά, την Κορνοφωλιά, το Σουφλί και από άλλα μέρη του Έβρου.

Η ίδια η Ελλάδα, χώρα κατεχόμενη με εξόριστη κυβέρνηση, διέθεσε και αυτή χρήματα για τον αγώνα. Χρήματα ελάχιστα. Ειδικά στο νομό Έβρου τα χρήματα που δίνονταν ήταν… χάρτινες λίρες Τουρκίας!!!

Από κάποια στοιχεία που έγιναν γνωστά, στην Αδριανούπολη λειτουργούσε Κέντρο Επαφής με το νομό Έβρου. Μέσω αυτού οι σύμμαχοι και η Ελληνική κυβέρνηση από το Κάιρο πραγματοποιούσαν τις συνεργασίες με πρόσωπα και ομάδες που δρούσαν κατά των  Γερμανών στον όμορο νομό. Η αγγλική υπηρεσία της Κωνσταντινούπολης  χρηματοδοτούσε το Κέντρο Επαφής της Αδριανούπολης δαπανώντας  9.000 λίρες Τουρκίας μηνιαίως από τα κονδύλια του μυστικού πολέμου. Η ελληνική κυβέρνηση έδινε 300 λίρες Τουρκίας για τον αγώνα κατά των Γερμανών και 1.000 λίρες Τουρκίας για να βοηθά οικογένειες εκτελεσμένων αγωνιστών του Έβρου από τους Γερμανούς. Οι Άγγλοι πολύ σύντομα περιέκοψαν αυτά τα κονδύλια κατά το ένα τρίτο. Τελικά έγινε γνωστό ότι από την 1^η Σεπτεμβρίου 1944 οι αγγλικές μυστικές υπηρεσίες θα αποχωρούσαν από τη Θράκη και η δικαιοδοσία τους θα περιέρχονταν στις αντίστοιχες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Από τα Αμερικανικά Εθνικά Αρχεία είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Ελληνοαμερικανός πράκτωρ Αλέκος Γεωργιάδης που περνούσε κρυφά στον Γερμανοκρατούμενο νομό Έβρου στις 3 Δεκεμβρίου 1943, μιλώντας στα αντάρτικα λημέρια είχε υποσχεθεί ως μέλος της Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ ότι μπορεί να τους εφοδιάζει «με χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης ή άλλο τι, το οποίον θα ηδυνάμην να αγοράσω εις Τουρκίαν και να τους το αποστείλω» ανέφερε στο ελληνικό προξενείο.

Από την καθημερινή αλληλογραφία της ελληνικής πρεσβείας με το υπουργείο Εξωτερικών στο Κάιρο προκύπτουν γνωστοποιήσεις, ότι η συμμαχική υπηρεσία Αδριανούπολης επιχορηγούσε το αντάρτικο Έβρου.

 

Το στρατόπεδο προσφύγων στη Μακρά Γέφυρα

 

Στη Μακρά Γέφυρα, οι Τούρκοι δημιούργησαν ένα στρατόπεδο όπου διέμεναν τελικά οι διαφεύγοντες έως ότου ρυθμισθεί η προώθησή τους προς την Αίγυπτο ή την Παλαιστίνη. Αλλά και από αυτό το στρατόπεδο οι Τούρκοι, τον Ιούλιο του 1942 παρέδωσαν στους Γερμανούς τους Έλληνες Σταμάτιο Λύρη και Χρ.  Καραολάνη. Εκείνες τις μέρες μερικοί διαφεύγοντες συνελήφθησαν από την αστυνομία και παραπέμφθηκαν στις δικαστικές αρχές και καταδικάσθηκαν για παράνομη διάβαση των συνόρων. Πάντως η συμπεριφορά των υπευθύνων στο στρατόπεδο της Μακράς Γέφυρας ήταν σαφώς καλύτερη από τη συμπεριφορά του νομάρχη και του αστυνομικού διευθυντή Αδριανούπολης.

Ο νομάρχης ήταν αγγλόφιλος και ο αστυνομικός διευθυντής γερμανόφιλος και μεταξύ τους συνεχώς υπέβοσκε μια αντιπαλότητα γιατί φοβόταν ο ένας μήπως τον παρεξηγήσει ο άλλος και τανάπαλιν και προκύψουν μεγαλύτερα προβλήματα καριέρας γι’ αυτούς του δύο!!!

*Κατοχή, στην Ορεστιάδα

Άγνωστοι ήρωες του Έβρου

 

Υπήρξαν ήρωες για τους οποίους δεν μάθαμε ποτέ τίποτα. Ένας τέτοιος ήρωας που αξίζει να ξέρουμε το όνομά του και να το μνημονεύουμε, είναι ο Σταμάτιος Μηντιούρης από τα Λάβαρα, ο οποίος έδρασε εθνικά, συνελήφθη και βασανίσθηκε.  Παρά τις φοβερές πιέσεις των Γερμανών επέδειξε θάρρος και αξιοθαύμαστο πατριωτισμό. Δεν αποκάλυψε κανένα μυστικό της οργάνωσης στην οποία ανήκε και δρούσε. Τελικά εκτελέσθηκε τον Ιούλιο του 1943.

Σε μια περίπτωση, εντελώς ξεχασμένη σήμερα, στις 23 και 24 Ιουνίου του ίδιου έτους  οι Γερμανοί εκτέλεσαν στο Διδυμότειχο συνολικά οκτώ άτομα, τα οποία συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις. Μεταξύ των εκτελεσθέντων ήταν και ένας από τους συνεργάτες του προξενείου της Αδριανούπολης. Το όνομά του παρέμεινε άγνωστο γιατί δεν γράφτηκε σε κανένα έγγραφο.  Όμως έγινε αναφορά ότι «καθ’ όλον το διάστημα της προς τον τόπον εκτελέσεως πορείας του, εζητωκραύγαζεν υπέρ της Ελλάδος και απέθνησκεν με τας λέξεις «Ζήτω η Ελλάς». Τιμημένο παλληκάρι του Έβρου….

*Γερμανοί στρατιώτες γυαλίζουν τις μπότες τους σε λούστρους, στην πλατεία Διδυμοτείχου (Αρχείο Μ. Δημητριάδη)

Γερμανικές μπαγαμποντιές και άλλες αθλιότητες.

 

Τον Νοέμβριο του 1943- σύμφωνα με πληροφορίες που είχαν φτάσεις στην εξόριστη κυβέρνηση στο Κάιρο- άγνωστοι τοποθέτησαν εκρηκτικές ύλες στη σιδηροδρομική γέφυρα που υπήρχε μεταξύ Ορεστιάδος και Θουρίου, ενώ επρόκειτο να περάσει τουρκική αμαξοστοιχία. Πρόλαβαν οι Γερμανοί και βρήκαν τα καψούλια, τα καλώδια και τον δυναμίτη.

Μεταξύ του πληθυσμού όμως διαδίδονταν ότι η γέφυρα υπονομεύθηκε από τους ίδιους τους Γερμανούς και για πολιτικούς λόγους, αλλά και το κυριότερο, να υποχρεώσουν τους κατοίκους να φυλάγουν τη σιδηροδρομική γραμμή σε όλο το μήκος της εκεί. Γεγονός που άρχισε αμέσως, με υποχρέωση φύλαξης της σιδηροδρομικής  γραμμής από άνδρες των κλάσεων 1940 και 1941.

Έκαναν όμως οι Ναζί και άλλες αθλιότητες.

Στις 15 Νοεμβρίου 1943 πάλι στο Θούριο δύο Γερμανοί στρατιώτες του Φρουραρχείου Ορεστιάδας υποβοηθούμενοι και από έναν «Έλληνα» συνεργάτη τους τον Αλ. Μ. παρέσυραν έξω από το χωριό τη δασκάλα δήθεν για να την μεταφέρουν στο Διδυμότειχο για εργασία που είχε και αφού ασέλγησαν επάνω της όλη τη νύχτα, την παράτησαν στα χωράφια.  Καθάρματα…

 

Τα γουρουνόπουλα της Νέας Βύσσας και των Καστανεών

 

Οι κατακτητές, που φρόντιζαν να καλοτρώνε ακόμα και εις βάρος των λαών που κατακτούσαν, φαίνεται πως από το 1942 τουλάχιστον είχαν ανακαλύψει ότι τα γουρουνόπουλα της Νέας Βύσσας και των Καστανεών, ήταν ιδιαιτέρως νόστιμα και άρχισαν να απαιτούν να τους παραδοθούν από τη Νέα Βύσσα 50 χοίρο , από τις Καστανιές άλλοι  35 κλπ.

Εκείνη τη χρονιά, στις 16 Νοεμβρίου ένας Γερμανός αξιωματικός της Γκεστάπο κατέφθασε στη Νέα Βύσσα και συναντήθηκε με τον δήμαρχο Παπαναστασίου. Μεταξύ άλλων ζήτησε να μάθει, αν οι κάτοικοι του Έβρου γενικά είχαν πληροφορηθεί ότι οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί πούλησαν την Ελλάδα στην συνάντηση των ηγετών των συμμάχων στη Μόσχα, στους… Ρώσους και ότι ο νομός Έβρου θα παραχωρηθεί από τους Ρώσους στους Βουλγάρους. Και τελικά ζήτησε από τον Παπαναστασίου να συστήσει στους κατοίκους… να συνεργάζονται με τους Γερμανούς για το συμφέρον τους!!! Χοντροκομμένη προπαγάνδα…

                Αυτά που περιγράφηκαν εδώ, είναι μικρά περιστατικά της οδυνηρής κατοχικής καθημερινότητας. Η πραγματική, η μεγάλη και συνολική ιστορία για την Κατοχή στον νομό Έβρου δεν έχει γραφεί ακόμα. ‘Ο,τι έχει γραφεί είναι ευπρόσδεκτη συμβολή.

 Η ζωή στο νομό  Έβρου κυλούσε πάντα με προβλήματα, αλλά και με άσβεστες ελπίδες για την πολυπόθητη λευτεριά. Η οποία ήρθε πολύ νωρίς. Το Διδυμότειχο απελευθερώθηκε με μάχη που έδωσαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, στις 29 Αυγούστου, πολύ νωρίτερα μάλιστα και από ευρωπαϊκές πόλεις.

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

 

 

ΠΗΓΕΣ

*Eθνικά Αρχεία OSS, ΗΠΑ

*Ιστορικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών

*Βαγγέλης Κασάπης (Κρίτων) «Στον Κόρφο της Γκύμπρενας» Εκδόσεις Κάλβος, 1977.

 

Ναζιστική Κατοχή. Η κατάσταση που επικρατούσε στον νομό Έβρου

*Η πρώτη σελίδα του ενδιαφέροντος κειμένου για τον νομό  Έβρου

 

*Ανέκδοτα στοιχεία

*Δρούσαν 570 ένοπλοι αντάρτες

*Μία ασπιρίνη 1.000 δραχμές

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Μια αδρή εικόνα της κατάστασης που επικρατούσε στον νομό Έβρου τον Απρίλιο του 1944 και υπό τον ζυγό της Ναζιστικής Κατοχής, μας δίνει ένα ανυπόγραφο χειρόγραφο κείμενο έξι σελίδων, που γράφτηκε στην Αδριανούπολη, στις 3 του μηνός, προφανώς προς χρήση του Ελληνικού Προξενείου της πόλης και των υπαλλήλων του, που εργάζονταν εκεί. Δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για τον συντάκτη του κειμένου, το οποίο επιγράφεται «Η παρούσα κατάσταση εν Έβρω- Ανταρτικά».

               Για να κατανοήσει κανείς σήμερα τα γεγονότα εκείνων των ημερών θα πρέπει να εξηγήσουμε, ότι το κείμενο αυτό, γράφτηκε μετά την άγρια εκτέλεση του ταγματάρχη Γεώργιου Σταθάτου με εντολή του καπετάν Οδυσσέα, αρχηγού των ανταρτών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στα ορεινά της Δαδιάς (23/12/1943), και την έλευση στον Έβρο του Αθηνόδωρου Κατσαβουνίδη (με καταγωγή από τις Φέρες) ο οποίος ως απεσταλμένος του ΚΚΕ από την Θεσσαλονίκη μεθόδευσε την σύλληψη και εκτέλεση του Οδυσσέα, με απόφαση του ανταρτοδικείου. Ο Έβρος έβγαινε μέσα από ένα φοβερό τούνελ τρομοκρατίας που είχε επιβάλει ο Οδυσσέας (Για τα γεγονότα αυτά και για καλύτερη αντίληψη της κατάστασης διαβάστε στο https://sitalkisking.blogspot.com/2021/01/1943.html και στο https://sitalkisking.blogspot.com/2019/05/1944.html#more).

Και έτσι μπήκαμε στο «γύρο του θανάτου» το 1946…

*Εικόνα από τις μάχες του ανταρτοπολέμου. Το Πυροβολικό του εθνικού στρατού βάλλει κατά θέσεων των ανταρτών, κάπου στην Ελλάδα.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Οδυνηρές είναι οι εθνικές μνήμες από το έτος 1946, το οποίο ορίζεται ως έτος έναρξης του ένοπλου αγώνα των κομμουνιστών ανταρτών εναντίον του ισχύοντος κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος. Αυτός ο πόλεμος που οπισθοδρόμησε την Ελλάδα, μετέβαλε χωριά και μικρές πόλεις σε σωρούς ερειπίων και γέμισε τα νεκροταφεία της, αλλά και τις πλαγιές των βουνών με νεκρούς, κράτησε έως τον Αύγουστο του 1949.

               Το 1946, που άρχισε ο ανταρτοπόλεμος στην Ελλάδα, ήταν γεμάτο με γεγονότα, αλλά τα όσα συνέβαιναν στο εσωτερικό του ΚΚΕ, έδειχναν ότι ο γενικός γραμματέας του Νίκος Ζαχαριάδης ήταν αποφασισμένος να οδηγήσει στην ένοπλη σύγκρουση. Στο βιβλίο του «Καινούργια κατάσταση, καινούργια καθήκοντα» που κυκλοφόρησε το 1950 ο Ζαχαριάδης είχε γράψει:

               «Η 2^η Ολομέλεια, αφού στάθμισε εσωτερικούς παράγοντες, βαλκανική και διεθνή κατάσταση, αποφάσισε να προχωρήσει στην οργάνωση της νέας ένοπλης πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφηνιασμό».

               Η 2^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ συνήλθε στην Αθήνα στις 12 Φεβρουαρίου 1946.

               Ακολούθησε η απόφαση του ΚΚΕ για αποχή από τις εκλογές που είχαν προκηρυχθεί για τις 31 Μαρτίου. Η απόφαση αυτή αποδείχθηκε λανθασμένη. Γιατί δεν επέτρεψε στην Αριστερά να καταλάβει έδρες στη Βουλή, να είναι παρούσα και να παίζει ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Αντίθετα άφησε ολόκληρο το πεδίο ελεύθερο στη Δεξιά και στο Κέντρο. Και η αποχή έγινε παρά τις υποδείξεις του Στάλιν και του Μολότωφ, όπως αποκάλυψαν εκ των υστέρων (το 1976) Μάρκος Βαφειάδης και Μήτσος Παρτσαλίδης.

Αργότερα, την 1^η Σεπτεμβρίου διεξήχθη δημοψήφισμα (με συμμετοχή αυτή τη φορά της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς) για τη μορφή του Πολιτεύματος. Κερδισμένοι ήταν οι φιλοβασιλικοί. Η επιστροφή του βασιλιά Γεώργιου Β’ συγκέντρωσε το 68,3% των ψήφων. Ο Γεώργιος Β’ επέστρεψε στην Αθήνα στις 27 Σεπτεμβρίου 1946.

Ο ένοπλος αγώνας του ΚΚΕ, άρχισε τη νύχτα της 30^ης προς την 31^η Μαρτίου 1946, με αιφνιδιαστική επίθεση δύναμης ανταρτών της περιοχής του Ολύμπου, εναντίον του Λιτοχώρου, το οποίο υπεράσπιζε δύναμη της Εθνοφυλακής και της Χωροφυλακής. Από τη μάχη έχασαν τη ζωή τους εννέα χωροφύλακες, και από την Εθνοφυλακή δύο λοχίες και ένας οπλίτης. Οι αντάρτες έφυγαν ανενόχλητοι παίρνοντας μαζί τους τέσσερις αιχμαλώτους και αρκετά όπλα και πυρομαχικά. Με το επεισόδιο αυτό εγκαινιάστηκε ο ολέθριος εμφύλιος πόλεμος, που τερματίσθηκε το 1949.

Οι μαύρες μέρες της κατοχής του 1942, στο νομό Έβρου

*Τα δύο διακεκριμένα θύματα δολοφονιών στο νόμο Έβρου το 1942. 

Αριστερά ο νομάρχης  Ιωάννης Φραγκούλης, δεξιά ο δήμαρχος Σουφλίου Πασχάλης Νάνος. 

*Στοιχεία από τα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

 

               Η ζωή στο νομό Έβρου κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όπως και σε όλη την κατεχόμενη Ελλάδα, υπήρξε σκληρή και αδυσώπητη. Ο ακριτικός νομός, δεν παραδόθηκε από τους Χιτλερικούς κατακτητές στους Βουλγάρους, όπως συνέβη με τους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης και τους νομούς της Ανατολικής Μακεδονίας.

               Ο νομός Έβρου παρέμεινε υπό τους Γερμανούς, που φυσικά είχαν τη στρατιωτική διοίκηση, αλλά η πολιτική διοίκηση, δηλαδή νομαρχία και δήμοι και κοινότητες, παρέμειναν σε ελληνικά χέρια. Η έδρα της νομαρχίας μεταφέρθηκε από την Αλεξανδρούπολη στο Διδυμότειχο. Η Αλεξανδρούπολη είχε παραχωρηθεί  στους Βουλγάρους. Οι κάτοικοι του νομού δεν δοκίμασαν μεγάλη πείνα, διότι η γεωργική παραγωγή σε σιτηρά και άλλα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα κάλυπταν τις ανάγκες του νομού και πολλές φορές γίνονταν και εξαγωγές σε άλλες περιοχές που πραγματικά υπέφεραν. Υπήρχαν μόνο ελλείψεις προϊόντων που δεν παράγονταν επιτοπίως. Π.χ. δεν υπήρχε ζάχαρη ή ελαιόλαδο, αλλά οι «γιαχανάδες» τα σησαμελαιοτριβεία παρήγαν άφθονο σησαμέλαιο ή σπορέλαιο από τους ηλίανθους.

               Στα Αμερικανικά Εθνικά Αρχεία, έχουν διασωθεί έγγραφες αναφορές με πληροφορίες από την κατεχόμενη Ελλάδα, σταλμένες από την Ελληνική Υπηρεσία Πληροφοριών, που είχε συστήσει στο Κάιρο η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση. Τις αναφορές αυτές συνήθως υπέγραφαν οι πλοίαρχοι του Πολεμικού Ναυτικού Ν. Τσαγκάρης και Ε. Κορτέσης.

               Με βάση αυτές τις αναφορές και άλλες εγχώριες πηγές, μπορούμε σήμερα να ανασυστήσουμε κατά ένα μέρος την ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών και ειδικά του έτους 1942, όταν άρχισε να γεννιέται η αντίδραση κατά την Γερμανών, αλλά και άλλες ενέργειες, που τρομοκράτησαν τον πληθυσμό.

*Από τα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ

Οι τραγικές εκτελέσεις αυτοδιοικητικών παραγόντων στο νομό Έβρου κατά την ναζιστική Κατοχή

*Το συνοδευτικό έγγραφο με το οποίο υποβλήθηκε στο υπουργείο Εσωτερικών η κατάσταση με τα ονόματα των εκτελεσθέντων αυτοδιοικητικών παραγόντων του νομού Έβρου 

 

 

*Ανέκδοτος κατάλογος με ονόματα

Από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Οι εκφραστές της τοπικής αυτοδιοίκησης στο νομό Έβρου, κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής 1941-1944, πλήρωσαν και αυτοί βαρύ φόρο αίματος, τόσο από τους κατακτητές Γερμανούς όσο και από τους ‘Έλληνες ταξικούς αντιπάλους, που αποσκοπούσαν στην κατάληψη της εξουσίας αμέσως μετά την απελευθέρωση.

               Το 1946 είχαν ζητηθεί από το υπουργείο Εσωτερικών στοιχεία για τους εκτελεσθέντες κατά την Κατοχή αυτοδιοικητικούς, δημάρχους προέδρους κοινοτήτων, γραμματείς κλπ. όλης της χώρας.

               Ο νομάρχης Έβρου Ιωάννης Βούρβουλης συνέταξε στις 5 Σεπτεμβρίου 1946 ένα τέτοιο κατάλογο και τον υπέβαλε στη Διεύθυνση Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο υπουργείο Εσωτερικών και τον  κοινοποίησε στη Γενική Διεύθυνση του υπουργείου Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη και στη Γενική Διοίκηση Θράκης στην Κομοτηνή.

               Ένα αντίγραφο με τα ονόματα των θυμάτων της Κατοχής από την τοπική αυτοδιοίκηση του νομού Έβρου διασώζεται σήμερα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Από την μελέτη του πίνακα αυτού προκύπτει ότι τα περισσότερα θύματα εκτελέσεων σημειώθηκαν προς τα τέλη του 1943 και στις αρχές του 1944. Στον πίνακα αυτό δεν υπάρχει το όνομα του νομάρχη Έβρου Ιωάννη Φραγκούλη, που δολοφονήθηκε Μεγάλη Πέμπτη του 1942 στο Διδυμότειχο, που τότε ήταν έδρα νομαρχίας γιατί η Αλεξανδρούπολη είχε παραχωρηθεί από τους Ναζί στους Βουλγάρους.

Δυστυχώς κατά τη διάρκεια της Κατοχής σημειώθηκαν στον Έβρο, εκτελέσεις αυτοδιοικητικών παραγόντων, οι περισσότερες από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, που τον καθοδηγούσε αποκλειστικά το ΚΚΕ, οποίο δεν επέτρεψαν ανάπτυξη άλλου αντάρτικου στο νομό (περίπτωση δολοφονίας Γεωργίου Σταθάτου)  και λιγότερες από τους κατακτητές Γερμανούς.

Η δύσκολη ζωή στον Έβρο με Βούλγαρους κομιτατζήδες και Τούρκους ληστές, το 1924

*Χάρτης του νομού Έβρου

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Ο πληθυσμός του νομού Έβρου τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θράκης, βρέθηκε μεταξύ σφύρας και άκμονος, σε ό,τι αφορά την ασφαλή και ειρηνική διαβίωσή του σε καθεστώς ελευθερίας. Δυτικά οι Βούλγαροι και Ανατολικά οι Τούρκοι, αποτελούσαν πάντοτε παράγοντες ποικίλων κινδύνων, για τους κατοίκους των  μικρών χωριών, που είχαν αντιμετωπίσουν την εκδικητικότητα των Βουλγάρων και την απληστία των Τούρκων.

               Ειδικά οι Βούλγαροι συνέχιζαν με την παράδοση των κομιτατζήδων, να δολοφονούν, να ληστεύουν, να πυρπολούν  και να τρομοκρατούν. Η δράση των κομιτατζήδων μετά το 1920 κράτησε πολλά χρόνια σχεδόν έως τις παραμονές του Β ΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Λειτουργούσαν ως παρακρατική οργάνωση με την ανοχή όλων των Βουλγαρικών κυβερνήσεων, παρά τις διαφορές που είχαν μεταξύ τους οι διάφορες ομάδες και οι οπλαρχηγοί τους.

               Εκείνες τις μέρες δολοφονήθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ο Τόντορ Αλεξανδρώφ αρχηγός των παρακρατικών κομιτατζήδων της Βουλγαρίας. Τον πυροβόλησε  ένας από τους κομιτατζήδες του στις 31 Αυγούστου, 1924 στα όρη του Πιρίν. Κατά την εφημερίδα «Εμπρός» δολοφονήθηκε μαζί με οπαδούς του γιατί είχε αντιταχθεί στο σχέδιο άλλων κομιτατζήδων (Τσάουλεφ κ.λπ.) να δοθεί σαφής μπολσεβικικός χαρακτήρας στο λεγόμενο «Μακεδονικό Κίνημα». Η Βουλγαρία πέρασε στο εσωτερικό της δύσκολες μέρες λόγω των συγκρούσεων που ξέσπασαν μεταξύ των οπαδών του Αλεξανδρώφ και των οπαδών του Τσάουλεφ, οι οποίοι επέμειναν σε συνεργασία με τους κομμουνιστές. Νέος αρχηγός των λεγόμενων Μακεδονικών Οργανώσεων, οι οποίες είχαν ως μέλη κομιτατζήδες ανέλαβε ο απόστρατός στρατηγός Πρωτογέρωφ.

Τέλη Αυγούστου, ο Έλληνας πρεσβευτής στη Σόφια Δελμούζος επέδωσε διακοίνωση της Ελληνικής κυβέρνησης, με την οποία προειδοποιούσαν τους Βούλγαρους ότι σε περίπτωση που συνεχισθεί η δράση των κομιτατζήδων στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο, τα Ελληνικά στρατεύματα  έλαβαν εντολή να τους καταδιώξουν και μέσα στο βουλγαρικό έδαφος αν χρειασθεί.

Ελληνοαμερικανοί σαμποτέρ, ανατινάζουν γέφυρες στον νομό Έβρου το 1944

*Μια σπάνια φωτογραφία: Σπύρος Καπόνης, Μάικ Άντζελο και Τζιμ Κέλλις, που ανατίναξαν γέφυρες στο νομό Έβρου το 1944

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Στα χρόνια της Κατοχής η στενή λωρίδα γης που αποτελεί γεωγραφικά το νομό Έβρου, απέκτησε ειδικό ενδιαφέρον για τους συμμάχους, μεταξύ άλλων και λόγω του σιδηροδρομικού δικτύου του. Από ένα μέρος του εδάφους του διέρχονταν η σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε την Κεντρική Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή.

        Όπως είναι γνωστό η Τουρκία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τήρησε μια υποκριτική ουδετερότητα, αλλά διατήρησε καλές οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις με τη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, πουλώντας μετάλλευμα χρωμίου, που ήταν απαραίτητο στη γερμανική πολεμική βιομηχανία     

        Είναι γνωστό ότι στον ελληνικό χώρο κυριάρχησε από το Νοέμβριο του 1942 η αγγλική πολιτική με τις μυστικές υπηρεσίες της SOE που είχαν την ανώτερη ευθύνη στα Βαλκάνια, αλλά και με ομάδες αλεξιπτωτιστών και σαμποτέρ, που έπεσαν, στην Ρούμελη και συνδέθηκαν με την ελληνική εθνική αντίσταση.

Η OSS ξεκίνησε τις δραστηριότητές της στην χερσόνησο του Αίμου το 1943.

        Πρώτος γνωστός Ελληνοαμερικανός πράκτορας της OSS στη Θράκη, ήταν ο ταγματάρχης Αλέκος Γεωργιάδης που λόγω του ελληνικού ονόματός του διαπιστεύθηκε το 1943 ως γραμματέας του Ελληνικού Προξενείου της Αδριανούπολης και  είχε επαφές με το αντιστασιακό κίνημα του νομού Έβρου.

Ο νομός αυτός διατηρήθηκε ως «ουδετέρα ζώνη» ενώ η υπόλοιπη Δυτική Θράκη με την Ανατολική Θράκη είχε παραχωρηθεί το 1941 από τους Χιτλερικούς στους Βούλγαρους συμμάχους τους.

Δεμένους πισθάγκωνα ανά τέσσερις τους έπνιγαν στον ποταμό Έβρο, οι Βούλγαροι, το 1913!!! Νέα Στοιχεία

*Από την εφημερίδα "Εμπρός" 17 Αυγούστου 1913, κατά την εύρεση των πρώτων 20 πτωμάτων

*Ένα πρωτοφανές άγνωστο έγκλημα

*Μαρτυρίες των Πιέρ Λοτί και Έ. Ζέμερ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Ανακαλύψαμε και ονόματα πνιγέντων

        Όταν έγραψα το άρθρο που ακολουθεί ήξερα πως υπήρχε μια έλλειψη στην παρουσίαση του δραματικού αυτού θέματος. Δεν είχα βρει ονόματα θυμάτων. Δεν ξέχασα όμως και πάντα έψαχνα. Τελικά αρκετά ονόματα- όχι όλα- δημοσιεύθηκαν, αρκετά χρόνια αργότερα. Τα δημοσίευσε ο δημοσιογράφος Ανδρέας Κονιτόπουλος στην εφημερίδα “Πατρίς” τα Χριστούγεννα του 1919, όταν περιόδευσε στη Δυτική και Ανατολική Θράκη.

        Έχω καθήκον να συμπληρώσω το άρθρο αυτό δημοσιεύοντας όσα ονόματα βρέθηκαν, τιμώντας τη μνήμη των αθώων θυμάτων, που δεν πρέπει να ξεχαστούν.

        Μερικοί λοιπόν από αυτούς που έπνιξαν οι Βούλγαροι δεμένους πισθάγκωνα ήταν οι ακόλουθοι:

        Γ. Τσιαφαντούδης, Γ. Σαλαμούρας, Θ. Φερελούδης, Π. Τσιαπουντάδης, Ι. Μιριτσούδης, Γ. Καλπάκας, Β. Ζησούδης, Τ. Σωτηρίου, Γ. Τσιακρίδης, Χ. Αναστασίου, Ν. Τζιμουλούδης, Π. Γεωργίου, Α. Πουστόλας, Θ. Φυσικούδης, Μ. Καβουρούδης, Π. Γεωργίου, Α. Μαρούδης κ.λπ.

        Ο Κονιτόπουλος είχε γράψει τότε ότι οι Βούλγαροι “έπνιξαν 40 μάρτυρας της ιδέας, διότι διέπραξαν το μεγάλο έγκλημα να είναι Έλληνες” και υπογράμμιζε: “Όταν μια μέρα ο τσολιάς θα στήση εδώ την Ελληνική σημαία πρέπει να μπεί η επιγραφή: “Εδώ έπνιξαν 40 Έλληνας οι Μογγόλοι της Βαλκανικής”.

        Τελικά όπως ήρθαν τα πράγματα, κανένα μνημείο δεν στήθηκε για τους αθώους αυτούς, που δεν ήταν 40, αλλά 44... Ας μην τους ξεχάσουμε ποτέ!

    Στο ΦΩΣ της Θεσσαλονίκης, στις 30 Μαΐου 1922 ο Αδριανουπολίτης δημοσιογράφος Αθανάσιος Ζαρδαλίδης δημοσίευσε τον ακόλουθο πλήρη κατάλογο με τα ονόματα των θυμάτων αυτής της ειδεχθούς εγκληματικής πράξης των εκδικητικών Βουλγάρων:

Π. Αθανασιάδης 25/11/2020

*Από τη "Μαύρη Βίβλο" του Οικουμενικού Πατριαρχείου

        Η Ιστορία συνήθως καταγράφει τα μεγάλα γεγονότα, που επηρεάζουν την εξέλιξη των πραγμάτων και δικαίως. Καταγράφει πολέμους, μεγάλες μάχες, πολιτικούς αγώνες, μεγάλες ανακαλύψεις, εξαιρετικές πρωταγωνιστικές προσωπικότητες. Βέβαια η Ιστορία, απορροφά άλλα μικρότερα γεγονότα, τα οποία όμως δεν παύουν να έχουν είτε τοπικό ενδιαφέρον, είτε ειδικό ενδιαφέρον για ομάδες προσώπων, είτε ειδικό ενδιαφέρον για μελετητές.

        Τέτοια γεγονότα, τις περισσότερε φορές καλύπτονται από τη λήθη του χρόνου ή από έλλειψη ενδιαφέροντος. Σ’ αυτό συντελούν πολύ παράγοντες, από την γενική αδιαφορία έως την σκόπιμη προσπάθεια να ξεχαστούν κυρίως όταν υπάρχουν ένοχοι.

        Ας έρθουμε όμως στα δικά μας στη Θράκη.

        Οι Βαλκανικοί πόλεμοι υπήρξαν μια τεράστια δοκιμασία για τους αλύτρωτους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λόγω των πολεμικών γεγονότων, αλλά και λόγω της εναλλαγής νικητών σε κάθε περιοχή. Από τους Οθωμανούς πέρασαν στους Βουλγάρους και στους Έλληνες και μετά πάλι στους Οθωμανούς αλλά και στους Βουλγάρους ξανά. Στο διάστημα των δύο Βαλκανικών Πολέμων ο Ελληνισμός της Θράκης, που άγγιξε την ελευθερία του και την έχασε με την άδικη συνθήκη του Βουκουρεστίου, υπέστη φοβερές ταλαιπωρίες. Χύθηκε πολύ αίμα στις τρομερές σφαγές, υπήρξε προσφυγιά, επιδημία χολέρας και ένα σωρό άλλες δοκιμασίες.