Χίοι αιχμάλωτοι στην Αδριανούπολη, το 1829

*Ο διάσημος πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά, για τη σφαγή της Χίου

*Απελευθερώθηκαν μέσω της Αίνου

*Αδημοσίευτα στοιχεία

*Αλληλογραφία του Καποδίστρια

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Στην Αδριανούπολη, είχαν πωληθεί ως σκλάβοι πολυάριθμοι Χιώτες και Χιώτισσες, μετά την δραματική καταστροφή του νησιού τους, το 1822, από τον Τούρκο ναύαρχο Καρά Αλή και τη σφαγή πολλών χιλιάδων κατοίκων του. Ένα χρόνο νωρίτερα, ο ίδιος ναύαρχος είχε μακελέψει και τη Σαμοθράκη, σφάζοντας 700 και πλέον κατοίκους της.

                Για την απελευθέρωση των σκλάβων της Χίου που βρίσκονταν στην Αδριανούπολη, εκδήλωσε ενδιαφέρον το 1829 ο Τσάρος της Ρωσίας και ο ναύαρχος Χέυδεν, που  δέχθηκαν να πληρώσουν και λύτρα. Ζήτησαν μάλιστα τη βοήθεια του Ιωάννη Καποδίστρια, ζητώντας να διαθέσει ελληνικά πλοία, για να παραληφθούν οι αιχμάλωτοι από το λιμάνι της Αίνου  και να μεταφερθούν σε ελληνικά παράλια.

                Η σχετική αλληλογραφία, είναι άγνωστη και περιλαμβάνεται στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, τα οποία φυλάσσονται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής.

                Ας δούμε όμως τα γεγονότα από την αρχή:

Αναγγέλοντας, πώς πυρπολήθηκε το τουρκικό δελίνι, έξω από τη Χίο το 1822

*Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας. Πίνακας του Ιβάν Αϊβαζόφσκι.

*Το τόλμημα του Κων. Κανάρη,

από τα Αρχεία της Παλιγγενεσίας.

*Άγνωστα ιστορικά έγγραφα.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας στη Χίο, τη νύχτα της 6ης προς 7η Ιουνίου 1822, υπήρξε μέγιστης σημασίας πολεμικό γεγονός για την εξέλιξη της Ελληνικής Επανάστασης. Εδραίωσε την πεποίθηση των αγωνιζομένων για την τελική νίκη, ικανοποίησε το αίσθημα της εκδίκησης κατά του Τούρκου ναυάρχου Καρά Αλή, ο οποίος προηγουμένως είχε καταστρέψει ολοσχερώς τη Χίο και είχε κατασφάξει χιλιάδες γυναικόπαιδων και εδραίωσε την κλονιζόμενη πειθαρχία των πληρωμάτων των πλοίων εξαιτίας της καθυστέρησης καταβολής των μισθών τους, αλλά και λόγω διαφωνιών μεταξύ των Υδραίων και των Σπετσιωτών ναυάρχων.

Το τόλμημα του Κωνσταντίνου Κανάρη και των άλλων πυρπολητών, είχε σαν σημαντικό αποτέλεσμα τον θάνατο του ναυάρχου Καρά Αλή. Το γεγονός αυτό, προκάλεσε τους πανηγυρισμούς ολόκληρου του Ελληνισμού αλλά και πανευρωπαϊκό θαυμασμό. Όπως έχει γράψει ο  Άγγλος ιστορικός Τόμας Γκόρντον, η πυρπόληση της ναυαρχίδας «ήταν ένα από τα πιο καταπληκτικά κατορθώματα που αναφέρει η ιστορία» και ο Κανάρης «ο πιο έξοχος εκπρόσωπος του ηρωϊσμού, που η Ελλάδα όλων των εποχών μπορεί να υπερηφανεύεται».

Το κατόρθωμα αυτό διαλάλησαν και οι επικεφαλής του ελληνικού στόλου, στέλνοντας τότε πολλές επιστολές προς διάφορες κατευθύνσεις. Πολλές από τις επιστολές αυτές έχουν διασωθεί και υπάρχουν στο Αρχείο της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, που υπάρχει στη Βιβλιοθήκη της Βουλής. Αξίζει να δούμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις ιστορικές αυτές επιστολές, για να ζήσουμε και εμείς την ατμόσφαιρα ηρωισμού εκείνης της εποχής, που οδήγησε στην ελευθερία της Ελλάδας.

Η καρδιά και η περιουσία του έντιμου Κωνσταντίνου Κανάρη

*Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ως πρωθυπουργός της Οικουμενικής κυβερνήσεως

*Υπόδειγμα εντιμότητας, ηρωισμού

και μεγάλου πολιτικού κύρους

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ήρωας της Επανάστασης του 1821, υπήρξε στα κατοπινά χρόνια πολιτικός με μεγάλο κύρος, αποδεκτός αλλά και θαυμαζόμενος για το ακέραιο του χαρακτήρα του και το λιτό βίο του. Ο θάνατός του προκάλεσε συγκίνηση σε όλο τον Ελληνισμό.

Ο ηρωικός πυρπολητής και ναυμάχος γεννήθηκε στα Ψαρά το 1793  και πέθανε στην Αθήνα, στις 2 Σεπτεμβρίου 1877. Υπήρξε σπουδαία μορφή του ναυτικού αγώνα κατά την Επανάσταση του 1821, αλλά και εξέχουσα προσωπικότητα  της πολιτικής στα κατοπινά χρόνια. Διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας σε ένα διάστημα 33,5 ετών αρχίζοντας από το 1844, με πρωθυπουργική θητεία 2 ετών και 3 μηνών συνολικά.

Δύο γεγονότα αξίζει να υπομνησθούν για να περιγραφεί η συμβολή του Κανάρη ως πολιτικού άνδρα Το έτος 1864 έγινε ο πρώτος που συμπληρώνει 4 πρωθυπουργίες από την πλήρη εφαρμογή Συντάγματος στη χώρα το 1844  και κυρίως ο μόνος πρωθυπουργός, που επί των ημερών του η Βουλή ψηφίζει ή αναθεωρεί το Σύνταγμα της Ελλάδας δυο φορές, το 1844 και το 1864.

Ο ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΚΑΝΑΡΗΣ, ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΝΔΡΟΣ

*Ο Κωνσταντίνος Κανάρης

*Υπόδειγμα πατριωτισμού

και πολιτικής ανιδιοτέλειας
*Επιστολή- κόλαφος στον Όθωνα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, δεν υπήρξε μόνο ο ήρωας της Επανάστασης του 1821. Υπήρξε και ένας έντιμος και συνετός πολιτικός, που πρόσφερε πολλά στην πατρίδα. Μια πτυχή της πολιτικής του δράσης και της ανιδιοτέλειάς του, θα αφηγηθούμε σήμερα.

                Ήταν ο καιρός, που ζυμώνονταν οι λαϊκές αντιδράσεις, οι οποίες οδήγησαν στην έξωση του Όθωνα, οποίος δεν άκουσε έγκαιρα τις σοφές συμβουλές του απολύτως ακέραιου ήρωα και πολιτικού.

                Το 1861 ήταν μια δύσκολη χρονιά, πολιτικά. Οι βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου, διεξήχθησαν από την κυβέρνηση του Αθανάσιου Μιαούλη, μετά τη διάλυση της Βουλής στις 16 Νοεμβρίου 1860 από τον Βασιλιά Όθωνα. Για τις εκλογές του 1861 διατυπώθηκαν πολλές κατηγορίες για νοθεία, εκτεταμένες  παρανομίες και παρεμβάσεις της Αυλής.

ΚΑΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ ΘΥΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΜΙΚΡΟΝΟΙΑΣ

*Ο σεμνός και απέριττος τάφος του Κωνσταντίνου Κανάρη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Μπορεί η κρατική (και πολιτική) μικρόνοια να σταθεί εμπόδιο, να τιμηθεί από ιδιώτες ένας διακεκριμένος πολίτης, ένας μοναδικός ήρωας, ένας ανιοδοτελής πολιτικός οικουμενικής αποδοχής;

          Ένα τέτοιο άγνωστο περιστατικό του 1861- 62, με κεντρική προσωπικότητα τον Κωνσταντίνο Κανάρη, θα αφηγηθούε σήμερα.

          Περί τα μέσα του Δεκεμβρίου του 1861 κάποιοι διακεκριμένοι Αθηναίοι, συνέτρωγαν στο «Ξενοδοχείο του Στέμματος». Εκεί ένaς από αυτούς, έρριξε την ιδέα να τιμηθεί ο υπέργηρος  ήρωας Κωνσταντίνος Κανάρης την  Πρωτοχρονιά του 1862 με ένα λεύκωμα τιμής. Όλοι ομόφωνα είπαν το «ναι» και συναποφάσισαν να κάνουν ένα άτυπο έρανο, βάζοντας κάθε πολίτης που θα το επιθυμούσε, ένα δεκάλεπτο. Στόχος ήταν να υπάρχει μεγαλύτερη λαϊκή συμμετοχή στο τιμητικό λεύκωμα, που θα ετοίμαζαν.

ΙΘ΄ ΑΙΩΝΑΣ: ΟΡΕΙΝΟΙ ΚΑΙ ΠΕΔΙΝΟΙ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

*Οι Πεδινοί της Γιαλλικής Εθνοσυνέλευσης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Στις μέρες μας όλο και σπανιότερα χρησιμοποιείται για τη Βουλή, η ονομασία «ορεινά» για να προσδιορίσει τα απώτατα έδρανα της αίθουσας των συνεδριάσεων της Ολομέλειας.

          Ωστόσο ο διαχωρισμός, όχι μόνο του χώρου, αλλά και των πολιτικών μερίδων μέσα στο Κοινοβούλιο, ανάγεται στη Γαλλική Επανάσταση του 1789, χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα στην Ελλάδα στην μετα-Οθωνική εποχή και κατέληξε στις μέρες μας, να σημαίνει, τα τελευταία έδρανα.

          Στους Πεδινούς και Ορεινούς της Γαλλικής Επανάστασης αλλά και της Ελληνικής Εθνοσυνέλευσης του 1862, θα μεταφερθούμε σήμερα.