Ανατολική Θράκη: Έφυγαν με φοβερή βροχή… «άλλαι δε γεννώσι καθ’ οδόν». Σε μια νύχτα υπό βροχή γέννησαν έξι γυναίκες στην Τυρολόη!!!

* Η κεφαλίδα της συγκλονιστικής έκθεσης του Μέραρχου Βλάση Τσιρογιάννη

 

* Η συγκλονιστική έκθεση Τσιρογιάννη

*Δάκρυσε και ο Νάνσεν στην Θράκη

*Γεννούσαν στο ύπαιθρο υπό βροχή

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

               Ο Βλάσης Τσιρογιάννης, υπήρξε ένας εξαίρετος αξιωματικός, που πολέμησε  για να μεγαλώσει η Ελλάδα. Αλλά με πόνο ψυχής έζησε τον Οκτώβριο του 1922 και τα γεγονότα, που συρρίκνωσαν την Ελλάδα, με την ουσιαστική παράδοση της Ανατολικής Θράκης στους Τούρκους, που δεν πολέμησαν για να την πάρουν. Παράδοση, που ανέλαβαν και διεκπεραίωσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής.

               Ο Τσιρογιάννης, που γεννήθηκε στην Αμφιλοχία το 1872, κατατάχθηκε αρχικά ως εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό και πήρε μέρος στον ατυχή Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Φοίτησε σε στρατιωτικές σχολές και το 1904 πήγε στη Μακεδονία όπου έδρασε στην περιοχή της Στρώμνιτσας με το ψευδώνυμο Ντάλης.

               Πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους ως ταγματάρχης, ενώ στην Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν διοικητής μεικτού αποσπάσματος στην κατάληψη της Κιουτάχειας, Ως αρχηγός Πεζικού της ΙΧ Μεραρχίας πολέμησε στα Σαγγάριο και στη συνέχεια απομακρύνθηκε από το Στράτευμα για λόγους πολιτικούς. Επανήλθε το 1922 όταν οι συνταγματάρχες Πλαστήρας και Γονατάς ανέτρεψαν την κυβέρνηση της Αθήνας και τοποθετήθηκε ως διοικητής της ΙΙΙ Μεραρχίας Πεζικού στη Θράκη. Πέθανε το 1928.

               Όταν όλα είχαν τελειώσει στη Δυτική Θράκη και το Στράτευμα μαζί με τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, είχαν περάσει δυτικά του Έβρου, οι διοικητές των μεγάλων στρατιωτικών σχηματισμών συνέταξαν εκθέσεις για την τραγωδία της εκδίωξης του Ελληνισμού από εκείνο το κομμάτι που σήμερα στους χάρτες το ονομάζουν Ευρωπαϊκή Τουρκία!!! «Ευρωπαϊκή»…

               Ο Τσιρογιάννης, υπέβαλε στο Β’  Σώμα Στρατού με ημερομηνία 20 Νοεμβρίου έκθεση για τις θυσίες και τα δεινοπαθήματα των Θρακών, που διώχτηκαν από τις πατρίδες τους.

               Η έκθεση αυτή ίσως είναι, από καλύτερα κείμενα που έχουν γραφεί για την απώλεια της Ανατολικής Θράκης. Με ακριβείς περιγραφές για τα επιμέρους γεγονότα, με συγκινητική προσέγγιση στα βάσανα του κόσμου αποτελεί ένα μνημειώδες ντοκουμέντο, αυθεντικό, αλλά και σπαρακτικό. Φυλάσσεται στο Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών και θα ήταν ευχής έργο να παραχωρηθούν αντίγραφά του σε όλα τα Μουσεία που λειτουργούν στη Θράκη, ώστε να εκτίθεται καδραρισμένο στους επισκέπτες.

               Ο εμπειροπόλεμος Μέραρχος Βλάσης Τσιρογιάννης, με βλέμμα διεισδυτικό, περιγράφει με λεπτομέρειες τα τραγικά γεγονότα, συναγωνιζόμενος τους έμπειρους δημοσιογράφους της εποχής του.

               Οι θεσμικοί φορείς της Θράκης, έχουν καθήκον να φροντίσουν ώστε οι εκθέσεις των μεγάλων στρατιωτικών σχηματισμών για τα γεγονότα του φοβερού Οκτωβρίου 1922, θα γίνουν κοινό κτήμα των Θρακών. Η διαφύλαξη τέτοιων αυθεντικών ντοκουμέντων υπήρξε πράξη επαινετέα. Αλλά τώρα που έχουν εκλείψει οι γενιές που έζησαν εκείνα τα γεγονότα, είναι χρήσιμο τα ντοκουμέντα αυτά, να φτάσουν στα σπίτια των Θρακών για να διαβάζονται. Από τις βιβλιοθήκες των πλούσιων, έως τα ράφια των φτωχών σπιτιών.

               Η καταπληκτική αυτή και αδημοσίευτη έκθεση, συνετάχθη στις 20 Νοεμβρίου και υποβλήθηκε στη Στρατιά Θράκης.

               Από αυτή την ταπεινή ιστοσελίδα προτρέπω όλους τους φίλους να διαβάσουν την έκθεση του Μέραρχου Τσιρογιάνη. Γιατί πραγματικά αξίζει:  

*Ο Μέραρχος Βλάσης Τσιρογιάννης

 

Β’ ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ                                                                                                          ΙΙΙ ΜΕΡΑΡΧΙΑ

##############                                                                                                            ############

Έ κ θ ε σ ι ς

Περί των θυσιών και δεινοπαθημάτων των μεταναστευσάντων εξ

Ανατολ. Θράκης μεταναστευσάντων

#####################

               Κατά την τραγικήν εκρίζωσιν του Ελληνισμού της Μ. Ασίας, την κατά χιλιάδας αποχώρησιν εξ αυτής Τούρκων (σ.σ. εδώ μάλλον πρόκειται για λάθος της δακτυλογράφησης, γιατί είναι φανερό πως εννοούσε, τους  Έλληνες) Αρμενίων και Κιρκασίων, ο Ελληνισμός της Ανατολ. Θράκης υφίσταται την αυτήν τύχην.

               Το πλείστον των προσφύγων Μικρασιατών της Βορείου Μικρασίας , είχε διαπεραιωθεί εις Ανατ. Θράκην πριν δε εισέτι συνέλθη  εκ του τρόμου και εκ της επελθούσης συμφοράς, υπεχρεούτο να υποστή τα αυτά μαρτύρια. 

               Οι πληθυσμοί της Αν. Θράκης ακούοντες τας φρικτάς αφηγήσεις των δυστυχών Μικρασιατών κατελαμβάνοντο υπό πανικού και ενώ ουδεμία εισέτι απόφασις είχε ληφθή περί της Πατρίδος των ωσεί να διαισθάνοντο την επερχομένη συμφοράν παρέλυσαν εις τας διαφόρους εργασίας των, και ανέμενον αγωνιωδώς το αποτέλεσμα. Ουδείς έστεργε να πιστεύση τούτο, ουδείς διενοείτο ότι και η Χριστιανική Ευρώπη θα ηγείτο παρά πάντα Θείον και ανθρώπινον Νόμον να παραδώση και πάλιν την χώραν  των, δια την ελευθερίαν της οποίας εχύθη τόσον    αίμα εις τους αγρίους και απολιτίστους Τούρκους.

               Ότε όμως υπό του Τύπου επληροφορήθησαν τα αποτελέσματα της διασκέψεως των Μουδανιών, ότι δηλαδή απεφασίσθη ανέκκλητα υπό των Δυνάμεων η παράδοσις της Ανατ. Θράκης εις την Τουρκίαν και ότι όσοι των κατοίκων Ελλήνων επιθυμούσι δύνανται να παραμείνωσιν εις τας εστίας των όσοι δε δεν επιθυμούσι δύνανται να απέλθωσιν εις την ελευθέραν Ελλάδα, ο δε Ελληνικός Στρατός ώφειλεν εντός 15νθημέρου να εκκενώση την Ανατ. Θράκην, είναι αδύνατον να περιγραφή τι επηκολούθησε.

               Ουδέποτε δια μέσου των αιώνων η Ιστορία έχει να παρουσιάση παρομοίαν τραγωδίαν.

               Καίτοι 15 όλας ημέρας μετά την αποχώρησιν  του Ελληνικού Στρατού η Αν. Θράκη κατελαμβάνετο δια την τήρησιν της τάξεως και ασφαλείας υπό Διασυμμαχικών Στρατευμάτων, εν τούτοις όμως οι ατυχείς πληθυσμοί ως μόνην προστασίαν μόνον τον Ελληνικόν Στρατόν εθεώρουν, ουδεμίαν δ’ εμπιστοσύνην είχον εις τα Διασυμμαχικά Στρατεύματα, διότι αι δυνάμεις αυτών ήσαν μικραί και επομένως ουχί ικαναί, ίνα προλάβωσι κακουργήματα των Τούρκων και διότι δια τινας εκ τούτων υπήρχε ερριζωμένη η ιδέα  του φιλοτουρκισμού.

*Αρχίζει η μεγάλη και άδικη φυγή (Βρετανικά αρχεία PATHE)

               Ένεκα τούτου δε άπαντες έσπευδον εγκαταλείποντες τας περιουσίας των, να φύγωσιν το ταχύτερον συναποκομίζοντες  μόνον μερικά των κινητών α, των πραγμάτων.

               Ούτω, οι μεν διαθέτοντες μεταγωγικά μέσα, συναποκομίζοντες ότι ταύτα ηδύναντο να μεταφέρωσι, σχηματίζοντες καραβάνια και έχοντες κατά νουν μόνον την μάχαιραν του κατακτητού να αποφύγωσιν, ανεχώρουν πεζή προς Δυτικήν Θράκην, οι δε μη δυνάμενοι να διαθέσωσι μεταγωγικά μέσα συνεκεντρούντο με ό,τι ηδύναντο να παραλάβωσι μεθ’ εαυτών εις τους Σιδ. Σταθμούς και εις διαφόρους λιμένας, ίνα απέλθωσι Σιδηροδρομικώς ή ατμοπλοϊκώς.

               Η Μεραρχία κατά την παραμονήν της εν Αν. Θράκη εστάθμευεν εις την περιοχήν της Τυρολόης- Συλημβρίας- Μηδείας- Ανακτορίου. 

               Ειδικώς εις την περιοχήν ταύτην συνέβαινον τα εξής:

               Οι κάτοικοι της Τυρολόης και των περιχώρων αυτής άμα τη αγγελία της αποφάσεων των Συμμάχων περί της τύχης της Πατρίδος των, εκινήθησαν ως μία μάζα και ως να κατεδιώκοντο υπό εχθρού προς τον Σιδ. Σταθμόν  Τυρολόης, μεταφέροντες μαζύ των παν ό,τι ήτο δυνατόν δια των προχείρων  μεταφορικών μέσων. Οι πλείστοι τούτων μη έχοντες ούτε τα μέσα ταύτα έσπευδον και εζήτουν κλαίοντες από τας Στρατιωτικάς Αρχάς να χορηγηθή αυτοίς μέσον τι δια να μεταφέρουν από τα χωρία των μόνον τα προς το ζην. Εις τούτους παρεχωρήθησαν υπό των Στρατ. Αρχών μέσα μεταφοράς (αραμπάδες) οίτινες εχρησιμοποιούντο δια Στρατιωτικάς ανάγκας, αγγαρείαι δε στρατιωτών διετίθεντο προς φόρτωσιν των ειδών των επί των συρμών. Έβλεπέ τις καθ’ οδόν γέροντας, οίτινες μόλις ηδύναντο να κινηθούν εν τη εστία των να σπεύδουν πεζή υπό βροχήν και άλλαι να γεννώσιν καθ οδόν. Παρά τον σιδ. Σταθμόν γυνή της χωρική εγέννησε δύο άρρενα υπό τας χειρίστας καιρικάς συνθήκας, εκτεθειμένη εις το ύπαιθρον και καλούσα πάντα διαβάτην διερχόμενον έμπροσθέν της με φωνάς συγκινητικάς να καλέση ιατρόν όπως της παράσχη τας βοηθείας του δια το δύσκολον του τοκετού, ενώ είχον περικυκλώσει ταύτην τα τρία τέκνα της, άτινα βλέποντα την μητέρα των να κλαίη και να φωνάζη έκλαιον και ταύτα συγκινούντα τους πάντας.

               Εις ταύτην παρεχωρήθη έν δωμάτιον του σιδ. σταθμού Τυρολόης, τροφή δια τας ημέρας άς διέμεινεν εν αυτώ και ιατρική βοήθεια υπό του Ιατρού του Φρουραρχείου Τυρολόης.

               Την νύκτα της 3^ης Οκτωβρίου υπό βροχήν εν τω σιδ. Σταθμώ Τυρολόης εγέννησαν 6 γυναίκες και παρέμειναν εκεί εν υπαίθρω ουχί μόνον κατά την νύκτα εκείνη, αλλά επί πολλά εισέτι ημερονύκτια καθημερινώς δε εν τω Σιδ. Σταθμώ ελάμβανον χώραν τοκετοί υπό τας άνω περιπτώσεις.

               Μικρά παιδία διέτρεχον τα πλησίον του σιδ. Σταθμού καπηλεία ζητούντα τεμάχιον άρτου. Περιετριγύριζον τους Στρατιωτικούς καταυλισμούς ζητούντα σταγόνα ροφήματος και ολίγον φαγητόν. Εις ταύτα παρείχοντο παν ό,τι ήτο δυνατόν. Οι δε στρατιώται βλέποντες την οικτράν των κατάστασιν συνεκινούντο τόσον ώστε επροτίμων να στερήσουν τον εαυτόν των και να χορηγήσουν τον άρτον και το συσσίτιόν των εις τα παιδία ταύτα.

               Εις Σηλύμβριαν εστάθμευε το 18^ον  Συν/μα Πεζικού . Οι κάτοικοι της Σηλυμβρίας ήταν κατά τα ¾  Έλληνες. Οι όλοι κάτοικοι ανήρχοντο εις 8 χιλιάδας, είχον δε καταφύγει εις αυτήν και περί τας 6 χιλιάδες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας.

               Και οι κάτοικοι της πόλεως ταύτης και των περιχώρων, άμα τη αναγγελία της επιδικάσεως της Θράκης εις τους Τούρκους, παρά τας παροτρύνσεις των Στρατ. και Πολιτικών Αρχών όπως μη κατέλθωσιν αμέσως και όλοι εις την παραλίαν, ούτοι ως μόνην σωτηρίαν εγκαταλείποντες τα πάντα και αλλόφρονες κατήλθον εις την παραλίαν και επεζήτουν ως μόνην σωτηρίαν την εις τα πλοία επιβίβασίν των, μη συναποκομίζοντες ειμή ελάχιστα των τιμαλφών αντικειμένων και ολίγα σιτηρά.

*Η φυγή με τα ιστιοφόρα

               Ούτως εντός δύο ημερών συνεκεντρώθησαν εις την παραλίαν περί τας 16 χιλιάδας. 

               Αι χιλιάδες αύται ανέμενον ημέραν και νύκτα  την σειράν επιβιβάσεώς των, υφιστάμενοι μετά καρτερίας την πείναν και την δίψαν, την ζέστην και το δριμύ ψύχος της νυκτός. Πατέρες, μητέρες και γέροντες, υπεβαστάζοντο υπό των τέκνων των, παιδιά δε μόλις ιδόντα το φως του ηλίου υφίστανται τα καιρικάς μεταβολάς εν τη παραλία, γυναίκες πλείσται ασθενείς και γέροντες εύρον τον θάνατον εν τη παραλία. Η όλη όψις συγκινητική και αφαντάστου αθλιότητος.

*Ο Νάνσεν στην Ανατολική Θράκη με πρόσφυγες

               Της τραγικής ταύτης τραγωδίας παρέστη αυτόπτης μάρτυς και αυτός ούτος ο Αντιπρόσωπος της Κοινωνίας των Εθνών κ. Φρίντγιοφ Νάνσεν, όστις δεν ηδυνήθη να κρατήσει τα δάκρυα του, με όλας τας προσπαθείας άς κατέβαλεν ίνα ενθαρρύνη και συγκρατήση τον δυστυχή τούτον πληθυσμόν εκ του πανικού, συμβουλεύων αυτούς όπως παραμείνωσι και παραλάβωση μεθ’ εαυτών παν ό,τι είχον κινητόν και ό,τι είχε δοθή αρκετή προθεσμία προς παραλαβήν των σιτηρών και άλλων ειδών. Αλλ’ ούτοι εις ουδένα έδιδον εμπιστοσύνην, ειμή μόνον εις την παρουσίαν του Ελληνικού Στρατού, της μόνης των ελπίδος και παρηγορίας και μόνον ερώτημά των ήτο πόσας ημέρας θα μείνη ο Ελληνικός Στρατός, ώστε να δυνηθούν να παραλάβουν υπό την προστασίαν αυτού και μόνον παν το δυνάμενον να παραληφθή.

               Τα μέσα της επιβιβάσεως ήσαν μόνο δύο βενζινάκατοι και μερικά πλοιάρια, μία δε και μόνη αποβάθρα, μη ούσα ικανή δια την επιβίβασιν τόσου πληθυσμού, κατεχομένου υπό μόνης της επιθυμίας να εγκαταλείψη το πατρώον έδαφος προς αποφυγήν της ατιμώσεως. Τούτου ένεκα το 18^ον Συν/μα Πεζικού  κατέβαλεν  υπερανθρώπους προσπαθείας δια τε των Αξιωματικών και οπλιτών του, ίνα  αφ’ ενός   μεν μη η τάξις διασαλευθεί, αφ’ ετέρου όπως η επιβίβασις γίνη όσον το δυνατόν κανονική. Περίπολοι διέτρεχον την πόλιν νυκτός τε και ημέρας με επικεφαλής Αξιωματικούς, άλλοι δε Αξιωματικοί, ερρύθμιζον και επέβλεπον την επιβίβασιν, της λοιπής δυνάμεως ασχολουμένης εις την φόρτωσιν και μεταφοράν των ειδών των εκπατριζομένων αδελφών των, εκτελούντων και χρέη ακόμη αχθοφόρων και λεμβούχων. Πλείστοι των Αξιωματικών  και οπλιτών ημίγυμνοι, ερρίπτοντο εις την θάλασσαν ίνα βοηθήσωσιν την φόρτωσιν των περιουσιών των κακή τη τύχη εκπατριζομένων Ελλήνων, καθ’ όσον δεν ήτο δυνατόν να χρησιμοποιηθή η μόνη αποβάθρα, λόγω της μεγάλης συσσωρεύσεως.

               Οι στρατιώται μας τον άρτον των και αυτό το συσσίτιον των, διένειμον εις τα κατατρυχόμενα υπό της πείνης γυναικόπαιδα, τα δε κλινοσκεπάσματα των προσέφερον δια την θέρμανσιν κατά την νύκτα των γερόντων και μικρών παιδίων, επιδείξαντες όλην των  την ψυχικήν θλίψιν προ της αθλιότητος, ήτις εμάστιζε τους δυστυχείς Έλληνας αδελφούς μας.

               Τας τρεις πρώτας ημέρας επεβιβάσθησαν περί τας 6 χιλιάδας, ελλείψει ατμοπλοίων την δε τετάρτην και πέμπτην ημέραν, περί τας 4 χιλιάδας. Το δε υπόλοιπον παρέμεινεν εις την παραλίαν, ότε ήλθε διαταγή της αποχωρήσεως του Ελληνικού Στρατού.

               Η απόγνωσις των εναπομεινάντων έφθασεν εις το κατακόρυφον. Οι πρώτοι έσπευδον να ακολουθήσωσι το Σύνταγμα εγκαταλείποντες τα πάντα εις δε το τμήμα του Συμμαχικού Στρατού, ουδεμίαν εμπιστοσύνην είχον, εξώρκιζον δε τους στρατιώτας κλαίοντες και οδυρόμενοι να μην τους εγκαταλείψωσι.

               Δευτέρα όμως διαταγή ανέστειλε την πρώτην μέχρι της 7^ης  8/βρίου ότε κατορθώθη η επιβίβασις και του υπολοίπου πληθυσμού.

               Το 6^ον Σύν/μα Πεζικού εστάθευεν εις την περιφέρειαν Σεράϊ. Και οι κάτοικοι της περιφερείας ταύτης άμα τω αγγέλματι έσπευσαν εις τους σιδ. σταθμούς, οι δε έχοντες μεταγωγικά μέσα  φορτώνοντες επ’  αυτών ότι ηδύναντο να μεταφέρωσιν, ανεχώρουν πεζή εις της Δυτικήν Θράκην.

               Το 6^ον Συν/μα Πεζικού παρέσχε πάσαν δυνατήν συνδρομήν εις τους κατοίκους του Ανακτορίου, διευκολύναν κατά πολύ την μετακίνησιν αυτών δια της χορηγήσεως των ιδίων αυτού μεταφορικών μέσων και δια της επιτάξεως αραμπάδων κ.λπ.

               Ουχ’ ήττον όμως οι δυστυχείς ούτοι εγκατέλειψαν τας οικίας των πλήρεις επίπλων και τροφίμων άτινα προώριζον δια την συντήρησίν των κατά τον παρόντα χειμώνα.    

               Την νύκτα της 2-3 8/βρίου ε.έ. παραμονήν της αναχωρήσεώς του Συντάγματος εξ Ανακτορίου (Σεράϊ) περί το μεσονύκτιον κατέφθασαν υπό βροχήν και ψύχος δριμύ,  Έλληνες κάτοικοι της κωμοπόλεως Μηδείας, η οποία άμα τη αναχωρήσει  εκείθεν του Ελληνικού Στρατού , εγκατέλειψαν την πατρικήν  στέγην, μη αναμείναντες τον κατάπλουν  εις τον λιμένα των ατμοπλοίων προς επιβίβασίν των , καίτοι είχε καταφθάσει εις Μηδείαν εγκαίρως Απόσπασμα Γαλλικού Ιππικού. Εις τούτους το Σύνταγμα εχορήγησε περί τους 50 αραμπάδας, ίνα δι’ αυτών μεταφέρωσι την επομένην τους γέροντας, τα παιδία των και τινας ασθενήσαντας εκ του ψύχους και της κοπώσεως κατά την πορείαν της νυκτός ταύτης.

*Όλοι έτρεχαν στο περάσματα του ποταμού Έβρου για να περάσουν στη Δυτική Θράκη 

               Χαρακτηριστικόν της απογνώσεως των εκτοπιζομένων κατοίκων, είναι το κάτωθι τηλ/μα ληφθέν κατά την προμνησθείσαν νύκτα.

Διοικητήν του Συν/ματος Πεζικού

Ανακτόριον προς διευκόλυνσιν

               Κάτοικοι Βιζύης ποιούνται έκκλησιν εις φιλάνθρωπα υμών αισθήματα όπως ευαρεστηθήτε και χορηγήσητε αυτοίς αριθμόν τινα αραμπάδων εξ υμετέρας περιοχής προς διευκόλυνσιν μεταναστεύσεως. Γυναίκες, παιδία και γέροντες εν απογνώσει, καθισταμένης αδυνάτου της μεταναστεύσεως λόγω εξαντλήσεως μεταγωγικών μέσων περιοχής των, ικετεύουσιν υμάς όπως φανήτε χρήσιμος, εις την κρίσιμον ταύτην περίπτωσιν.

Δ ή μ α ρ χ ο ς

(Υπογρ. Μιχαλόπουλος)

*Τα καραβάνια των  προσφύγων στους κάμπους της Ανατολικής Θράκης

               Την φάλαγγα του Συντάγματος κατά τα κινήσεις της, προς Έβρος, ηκολούθουν ομάδες προσφύγων προς προστασίαν, καθ’ όσον πολλαί τοιαύται ομάδες κινούμεναι μεμονωμέναι, ενέπεσαν εις χείρας κακοποιών στοιχείων, υφ’ ών εληστεύθησαν και εκακοποιήθησαν παντοιοτρόπως. Προς δε εσημειώθησαν και φόνοι προσφύγων παρά τοιούτων κακοποιών.

               Οι Τούρκοι κάτοικοι Μυριοφύτου και των πέριξ χωρίων, αρχάς 8/βρίου διέπραξαν πολλάς βιαιοπραγίας κατά των ομογενών, άλλους μεν φονεύσαντες, άλλους δε τραυματίσαντες και άλλους ληστεύσαντες, αφαιρούντες τα κτήνη και λοιπά υπάρχοντά των.

               Προς καταδίωξιν και καταστολήν των άνω, απεστάλη, κατόπιν διαταγής της Στρατιάς, απόσπασμα του 18^ου  Συντάγματο Πεζικού, όπερ εύρεν πολλούς φονευθέντες και τραυματίας, ούς και περισυνέλεξεν.

               Επίσης εις τον κόλπον Ξηρού παρά το χωρίον Πλωμάριον, κατέπλευσαν λόγω τρικυμίας περί τα 8 ιστιοφόρα επί των οποίων ήσαν περί τα 40 άτομα Αρμενίων προσφύγων, προερχομένων εκ Κων/πόλεως. Ούτοι άμα ως απεβιβάσθησαν εις παραλίαν, εδέχθησαν όλως αιφνιδίως πυροβολισμούς εκ Τούρκων χωρικών και ηναγκάσθησαν να διασκορπισθώσιν. Αποσταλέν υπό του 12^ου Συν/ματος απόσπασμα κατώρθωσε να περισυλλέξη περί τα 30 άτομα εκ των ανωτέρων προσφύγων άνευ των αποσκευών των.

               Τούτους επεβίβασεν ατμόπλοιον δια Θεσσαλονίκην.

               Ομοίως εις την περιφέρειαν Καδίκιοϊ διεπράχθησαν πλείσται βιαιοπραγίαι, αναγκασθέντων των Χριστιανών να εγκαταλείψωσι τα χωρία των.

               Ομοίως οι Τούρκοι της περιοχής Ραιδεστού- Μαλγάρων, επετέθησαν κατά των διερχομένων προσφύγων και άλλους μεν ελήστευσαν, άλλους εκακοποίησαν. Ως εκ τούτου, εστάλη εις Μάλγαρα είς λόχος του 12^ου Συν/ματος Πεζικού. Προς καταδίωξιν τούτων είχον σχηματισθή  αποσπάσματα εκ 15-20 ανδρών με Αξιωματικούς επί κεφαλής, άτινα περιώδευον τα χωρία περιοχής Περιστάσεως- Καδήκιοϊ- Εξαμίλια κ.λπ.

               Την 8ην 8/βρίου λόχος του Ανεξαρτήτου Συν/ματος Μηχανικού αποσταλείς χωρίον Καραστεράν προς σύλληψιν εχθρικής ομάδος ήτις προσέβαλε διερχομένους εκ χωρίου τούτου πρόσφυγας, εδέχθη κατ’ αρχάς πυρά εκ των οικιών, βραδύτερον δε  εκυκλώθη υπό προστρεξάντων ενόπλων εκ των πέριξ χωρίων. Μετά την συμπλοκήν ο λόχος αποσυρθείς εκτός του χωρίου εξηκολούθησε συμπλοκήν  μέχρις 11.30 ώρας

               Ενισχυθείς εν τω μεταξύ εξετέλεσεν την εντολήν του. Συνελήφθησαν 30 όμηροι οίτινες και απεστάλησαν εις το Γ΄ Σώμα Στρατού. Η δύναμις υπελογίσθη εις 130 άνδρας, διοικητής της συμμορίας ταύτης ο Λοχαγός Μεμέτ Βέης ελθών εκ Κων/πόλεως μέσω Σεράϊ. Απώλειαι του εχθρού εξηκριβωμέναι 8. Ημέτεροι είς στρατιώτης ελαφρώς τραυματίας και εν κτήνος.

* Ο Στρατός εκκενώνει την Ανατολική Θράκη (Βρετανικά αρχεία PATHE)

               Τα δεινοπαθήματα των ούτω οδικώς μεταναστευόντων προσφύγων είναι απερίγραπτα. Εβάδιζον υπό βροχήν και καθ΄ οδόν τα μεταγωγικά των μέσα ηχρηστούντο και ούτως εγκατέλειπον εις τας οδούς και τα ελάχιστα άτινα συναπεκόμιζον. Ο Στρατός εβοήθει παντοιοτρόπως τους πρόσφυγας τούτους μεριμνών δια την μεταφοράν των αποσκευών, άς εγκατέλειπον καθ’ οδόν στεγάζων αυτούς   κατά τας σταθμεύσεις και παρέχων δια των ιατρών του ιατρικήν περίθαλψιν.

               Πολλοί εκ των δυστυχών τούτων προσφύγων διακομιζόμενοι ασθενείς, ως και παιδιά ανήλικα έθνησκον καθ’ οδόν.

               Η Στρατιωτική Υπηρεσία και αι Πολιτικαί Αρχαί πολυτρόπως εθεράπευον τας ανάγκας των προσφύγων, εις πολλά δε Ελληνικώτατα και εγκαταλελειμένα χωρία, συγκέντρωσαν διάφορα μηχανήματα αγροτικά οίον άροτρα, αλωνιστικάς μηχανάς και μεγάλας ποσότητας σίτου, κριθής και αραβοσίτου, άς ηδυνήθησαν να μεταφέρωσι σιδηροδρομικώς παρ’ όλας τας παρουσιασθείσας αντιδράσεις εκ μέρους και αυτών των διασυμμαχικών επιτροπών.

               Ούτως εξεκενούτο η Αν. Θράκη. Οι δυστυχείς πρόσφυγες απεβιβάζοντο υπό των αμαξοστοιχιών ως επί το πλείστον εις τους κατά μήκος του Έβρου Σιδ. Σταθμούς.

               Εκεί νέα μαρτύρια, νέα αναμονή δια την μεταφοράς εις το Εσωτερικόν εν ώ ατελεύτητος σειρά αραμπάδων διήκεν από Διδυμοτείχου  μέχρι Δεδέαγατς, όπου καταυλισμός χιλιάδων προσφύγων οίτινες ανέμενον εκεί την αποστολήν των εις το εσωτερικόν.

               Η ελπίς προς τον Ελληνικόν Στρατόν των προσφύγων δεν διεψεύσθη. Ούτος υπήρξε το μόνον στήριγμα και η μόνη βοήθεια κατά την επελθούσαν συμφοράν.

               Αυτός ήδη είναι και η μόνη ελπίς επανόδου των εις το Πάτριον έδαφος, την  οποίαν η Ελληνική ψυχή θεωρεί προσεχή.

Στρατηγείον τη 20η Νοεμβρίου 1922

Ο

Διοικητής της Μεραρχίας

Βλ. Τσιρογιάννης

* Η υπογραφή του Μέραρχου Τσιρογιάννη

               Η έκθεση του Τσιρογιάννη και των άλλων στρατιωτικών διοικητών, που πικράθηκαν γιατί υποχρεώθηκαν να παραδώσουν αμαχητί ελληνική γη, γιατί είδαν δίπλα τους το δράμα των ξεριζωμένων Ανατολικοθρακιωτών, αποτελούν παρακαταθήκες διαχρονικές και υπομνήσεις απαράγραπτες για τις επερχόμενες γενεές. Όλοι έχουν καθήκον να μην επιτρέψουν, όσα χρόνια και αν περάσουν, η Ιστορία να μην προσπεράσει αδιάφορα από την Ανατολική Θράκη και το δράμα της. Η «ατελεύτητος σειρά αραμπάδων» ας γίνει ατελεύτητη υπόμνηση αυτού του καθήκοντός μας!!!

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Το «λογχισμένο Ευαγγέλιο» της Σαμοθράκης

*Το "λογχισμένο Ευαγγέλιο της Σαμοθράκης" όπως είχε εκτεθεί στη Βουλή το έτος 2000 (Φωτογραφία Σάββα Σταθάκη).

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Είμαι βέβαιος, ότι οι περισσότεροι από τους συμπατριώτες μου Θρακιώτες, δεν έτυχε να δουν το λεγόμενο «λογχισμένο Ευαγγέλιο της Σαμοθράκης» που αποτελεί πολύτιμο αντικείμενο των συλλογών του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Είναι όμως στην πραγματικότητα, ανεκτίμητο ενθύμιο των παθών του Θρακικού Ελληνισμού.

Το «λογχισμένο Ευαγγέλιο της Σαμοθράκης» σχετίζεται άμεσα με το Ολοκαύτωμα του μαρτυρικού νησιού του βορειανατολικού Αιγαίου, κατά την Επανάσταση του 1821.

Συνοπτικά τα γεγονότα: Οι άνθρωποι της Φιλικής Εταιρείας είχαν προετοιμάσει ψυχικά τους κατοίκους της Σαμοθράκης για τον εθνικό ξεσηκωμό, που έρχονταν και ήταν όλοι αποφασισμένοι. Έτσι οι Σαμοθρακίτες επαναστάτησαν τον Αύγουστο του 1821, αρνούμενοι να πληρώσουν φόρους.

Όμως 1η Σεπτεμβρίου 1821 των λεγόμενη στο τοπικό ιδίωμα «πρωτοσταυρινιά» αποβιβάστηκαν στη Σαμοθράκη τα αγήματα των Τούρκων υπό τον υποναύαρχο Καρά-Αλή (σ.σ. είναι αυτός που αργότερα τον Ιούνιο του 1822, ανατίναξε μαζί με την ναυαρχίδα του, ο πυρπολητής Κωνσταντίνος Κανάρης). Αμέσως άρχισαν το έργο της σφαγής και των λεηλασιών. Σφαγιάσθηκαν μερικές χιλιάδες άνδρες και αγόρια. Τα γυναικόπαιδα πουλήθηκαν στα παζάρια σκλάβων  της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης. Τα σπίτια τους κάηκαν. Το νησί ερημώθηκε.

Πώς ο Π. Κουντουριώτης απέτρεψε… μονομαχίες, το 1914

*Ο Αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου Παύλος Κουντουριώτης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Οι μονομαχίες υπήρξαν ένα βάρβαρο και ακατανόητο αιματηρό έθιμο. Στο έθιμο αυτό, κατά τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, ενέδωσαν και πολλοί αξιωματικοί, πολιτικοί, και άλλοι αξιόλογοι άνδρες, με τραγικά επακόλουθα. Το 1914, επιχειρήθηκε η εμπλοκή σε μονομαχία, ακόμα και του αντιναυάρχου τότε Παύλου Κουντουριώτη, για γελοία αιτία, αλλά αυτός, άνθρωπος σοβαρός και συνετός, δεν ενέδωσε στην πρόκληση αψίκορου μονομάχου, απόστρατου αξιωματικού του Ναυτικού.

Πώς ακριβώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα εκείνων των ημερών;

Προς τα τέλη Μαρτίου 1914 είχε προκύψει ζήτημα προαγωγής πέντε πλοιάρχων των Ι. Δαμιανού, Π. Γκίνη, I. Βρατσάνου, Ανδρ. Μιαούλη και Φ. Κανελλόπουλου. Ο υπουργός Ναυτικών είχε στείλει στους υπουργούς αντίγραφα όλων των εγγράφων που σχετίζονταν μα αυτές τις κρίσεις, καθώς είχαν διατυπωθεί και διάφορες μομφές εναντίον τους, απότοκοι κυρίως πολιτικών ανταγωνισμών και προσωπικών φιλοδοξιών.

Ο θάνατος του ταγματάρχη Παπαδήμα το 1912, παράδειγμα θάρρους

*Ο ηρωικός ταγματάρχης Αγησίλαος Παπαδήμας

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Στις στρατιωτικές σχολές, αλλά και στην εκπαίδευση ακόμα των νεοσυλλέκτων πάντα ετίθετο  το δίλημμα. Σε μια μάχη εκ του συστάδην ο επικεφαλής αξιωματικός πρέπει να μπαίνει μπροστά για να ενθαρρύνει τους άνδρες του ή πρέπει να τους ακολουθεί για να μπορεί να διευθύνει την κίνησή τους αποφασιστικά; Διότι και η απώλεια του επικεφαλής στη διάρκεια της μάχης, μπορεί να κρίνει την έκβασή της προς το χειρότερο.

                Για το ζήτημα αυτό εκφράστηκαν πολλές απόψεις κατά καιρούς. Προσωπικά δεν έχω καταλήξει οριστικά. Πιστεύω ότι οι εκάστοτε συνθήκες της μάχης διαμορφώνουν κάθε φορά την απόφαση του επικεφαλής αξιωματικού ή και υπαξιωματικού. Και κυρίως οι εποχές, γιατί σήμερα η δραστικότητα των όπλων, δεν επιτρέπει άσκοπους ηρωισμούς.

                Το δίλημμα αυτό ήταν πάντοτε προ οφθαλμών, κυρίως των κατώτερων αξιωματικών, που ηγούντο δυνάμεων επίθεσης (λόχοι, διμοιρίες) σε παλαιότερες εποχές. Σήμερα έχουν αλλάξει οι συνθήκες των πολεμικών συγκρούσεων.

                Σε παλαιότερους πολέμους έχουμε πολλά παραδείγματα ηρωικών θανάτων αξιωματικών, που με την αυταπάρνησή τους έγραψαν δοξασμένες σελίδες στους ελληνικούς πολέμους. Σήμερα θα θυμηθούμε τον ηρωικό θάνατο του ταγματάρχη Αγησίλαου Παπαδήμα, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.

«Οι Θράκες επολέμησαν ως λέοντες στη Μικρά Ασία»

*Αιώνιος τίτλο τιμής για τα παλληκάρια της Θράκης

*Απαράμιλλη η ανδρεία των Θρακών

*Έχυσαν πολύ αίμα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

“Οι Θράκες επολέμησαν ως λέοντες”!  Είναι ένας επαινετικός τίτλος εφημερίδας, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας αιώνιος τίτλος τιμής, για τα παλληκάρια από τη Θράκη, που σχεδόν μόλις γνώρισαν τη λευτεριά μετά από 600 χρόνια σκλαβιάς, στρατεύθηκαν και πολέμησαν στη Μικρά Ασία χύνοντας το αίμα τους.

Βασικά, οι περισσότεροι είχαν ενταχθεί στην ΧΙΙ Μεραρχία, η οποία από τότε έως σήμερα, απέκτησε ακατάλυτους δεσμούς με τη Θράκη.

         Η ΧΙΙ Μεραρχία από το 1920 με έδρα αρχικά την Ξάνθη, είχε καταρτισθεί από το 14^ο, το 41^ο και το 46^ο Σύνταγμα Πεζικού στα οποία κατετάγησαν οι περισσότεροι τότε από τους στρατευθέντες Θράκες. Μόνο τα στελέχη της Μεραρχίας προέρχονταν από τα παλαιά συντάγματα. Το Μάιο του 1920 η νεοσύστατη Μεραρχία πήρε μέρος στην απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης, ξεκινώντας από την Ξάνθη. Τον Ιούνιο του 1920, μεταφέρθηκε στη Μικρά Ασία και πήρε μέρος σε επιχειρήσεις εναντίον Τούρκων ατάκτων. Τον επόμενο μήνα μεταφέρθηκε πάλι στη Θράκη και συμμετέσχε με άλλες μονάδες του Ελληνικού στρατού στην απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης. Ειδικότερα τον Απρίλιο του 1921, το 14^ο Σύνταγμα έδρευε στην Αδριανούπολη. Εκεί κατατάχθηκαν πάρα πολλοί νεοσύλλεκτοι Θράκες στην επιστράτευση που διατάχθηκε.

Το σπάνιο παράδειγμα του υποστράτηγου Καλλάρη!!!

*Έφιππος ο στρατηγός Καλλάρης στη Θεσσαλονίκη

*Πώς αντιμετώπισε 

το θάνατο του γιου του 

στις μάχες της Μανωλιάσας

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Καθημερινά είμαστε μάρτυρες του συνωστισμού ατόμων στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου τιποτολογούντες θορυβωδώς, γεμίζουν δωρεάν τα προγράμματα των καναλιών, προκειμένου να κερδίσουν λεπτά ή και δευτερόλεπτα ακόμα, προσωπικής διαφήμισης. Ανούσιοι καυγάδες, προκλητικό και άθλιο κουτσομπολιό και πάσης φύσεως ασημαντότητες…

          Γενικά ζούμε σε μια καθημερινή αθλιότητα επιπλεόντων φελλών, που θέλουν με κάθε τρόπο να κάνουν γνωστή την συνήθως άχρηστη παρουσία τους στη ζωή μας. Όμως αυτή η κοινωνία, δεν ήταν έτσι. Είχε αρχές, αξίες και μέτρο. Οι άνθρωποι δεν πρόβαλαν τον εαυτό τους ακόμα και όταν είχαν να επιδείξουν πράξεις μεγάλες και σπουδαίες. Αγώνες πραγματικούς και ηρωικά επιτεύγματα. Η σεμνότητα και η αίσθηση του μέτρου, επέβαλαν συμπεριφορές διαφορετικές από τις σημερινές.

          Τα λέμε όλα αυτά σήμερα, για να αφηγηθούμε τον ηρωικό θάνατο του ανθυπολοχαγού Σπύρου Καλλάρη το 1912 στη μάχη της Μανωλιάσας και τη μοναδική στάση του πατέρα του, υποστράτηγου Κωνσταντίνου Καλλάρη, διοικητή της ΙΙ Μεραρχίας.

Ο θάνατος του Άρη Βελουχιώτη στη Μεσούντα.

*Το μίσος περίσσεψε... "Τα κεφάλια τα κρέμασαν στην πλατεία...". Αυθεντική περιγραφή.

*Αυθεντική ιδιόχειρη περιγραφή,

μιας σκληρής σελίδας της ιστορίας

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Οι συνθήκες θανάτου του Άρη Βελουχιώτη και της ταφής του (που φαίνεται πως δεν έγινε ποτέ) εξακολουθούν να παραμένουν ένα άλυτο μυστήριο, μιας εποχής που όλοι θέλουν να ξεχάσουν, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα από την αρχή…

          Ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε απολύτως αντίθετος στη συμφωνία της Βάρκιζας και στις συμβιβαστικές δεσμεύσεις του EAM έναντι του βρετανικού παράγοντα και της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου . Ανοιχτά είχε ταχθεί υπέρ της συνέχισης της ένοπλης δράσης, ενώ είχε εκπονήσει και σχέδιο για την κατάληψη της Αθήνας αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

          Είναι γνωστό εξάλλου πως ουσιαστικά δεν είχε γίνει απόλυτα δεκτός από την ηγεσία του ΚΚΕ (Σιάντος και Ζαχαριάδης) από τότε που βγήκε στο βουνό έως το θάνατό του. Έτσι μετά και τη σύναξη των καπεταναίων στη Λαμία, αφού είχε επέλθει η Απελευθέρωση, ο Άρης βρέθηκε να περιφέρεται με μια ομάδα πιστών του στα βουνά της Ηπείρου, αφού και η Αλβανία, δεν επέτρεψε την είσοδό του στο έδαφός της, απ’ όπου έλπιζε πως θα έφτανε στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Για την εξόντωσή του είχαν κινηθεί δραστήρια, ο Στρατός, η Χωροφυλακή και οι ένοπλες παρακρατικές ομάδες  που δρούσαν τότε ανεξέλεγκτα.

Τα κατοχικά υπομνήματα για την Βουλγαροκρατία

*Ομάδα Σερραίων ομήρων των Βουλγάρων

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος επισώρευσε τεράστια δεινά στη Ελλάδα και είναι γνωστοί οι θάνατοι από την πείνα του χειμώνα του 1941, αλλά και οι καταστροφές και εκτελέσεις από τους Ναζί κατακτητές.

          Μια ιδιάζουσα πτυχή του ελληνικού δράματος ήταν το «δώρο» του Χίτλερ, ο οποίος χάρισε την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη (πλην του νομού Έβρου, από τον οποίο μια μικρή εδάφη περιοχή στο Τρίγωνο εξαιρέθηκε) στους συμμάχους του Βουλγάρους, έστω και με τον τυπικό χαρακτηρισμό ότι επρόκειτο για «προσωρινή» παραχώρηση, αφού η οριστική τύχη αυτών των περιοχών παραπέμπονταν στο τέλος του Πολέμου και τις αποφάσεις που θα ελαμβάνοντο μελλοντικά.

Από το Διδυμότειχο στην O.S.S. στην Κατοχή

*Η κεντρική πλατεία του Διδυμοτείχου στην Κατοχή. Μαύρα χρόνια.... 

Στον ιστό κυματίζει η σβάστικα

*Δίκτυα κατασκοπείας περνάνε από

Διδυμότειχο- Αδριανούπολη

και καταλήγουν στην Μέση Ανατολή.

*Ιωάννης Δεμερτζής, Αλέκος Γεωργιάδης

και Λάμπρος Αντωνίου, πρωταγωνιστούν

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Με έδρα του το Διδυμότειχο, ένας ριψοκίνδυνος υπενωμοτάρχης της Χωροφυλακής, δημιούργησε στην Κατοχή, τρεις φορές μυστικές αντιστασιακές οργανώσεις κατασκοπείας, υπηρετώντας τον κοινό συμμαχικό αγώνα εναντίον του Ναζισμού και των άλλων δυνάμεων του Άξονα. Οι Αμερικανοί εκτίμησαν τις υπηρεσίες του και τις ικανότητές του και τον κάλεσαν δύο φορές στο Κάιρο όπου τον εκπαίδευσαν στον μυστικό πόλεμο και στο τέλος τον έστειλαν στην Δυτική Ελλάδα.

                Πρόκειται για τον Λάμπρο Αντωνίου του Δημοσθένη και της Πολυξένης, που είχε γεννηθεί το 1912 στο Θέρμο Τριχωνίδας. Η Κατοχή τον βρήκε να υπηρετεί στην υποδιοίκηση Χωροφυλακής Διδυμοτείχου, με τον βαθμό του υπενωμοτάρχη.

                Τον Ιούλιο του 1942, έλαβε μια έγγραφη εντολή…

                Ήταν από τον διευθυντή της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ελληνικού Προξενείου Αδριανούπολης, τον έφεδρο λοχαγό Ιωάννη Δεμερτζή, ο οποίος στα κατοπινά χρόνια ζούσε στο Σουφλί, δικηγορώντας.  Ο Δεμερτζής παράγγειλε στον υπαξιωματικό της Χωροφυλακής Λάμπρο Αντωνίου, που ήταν στο Διδυμότειχο, να προχωρήσει  στη συγκρότηση οργάνωσης συλλογής πληροφοριών, με σκοπό να παρακολουθούνται οι κινήσεις των γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής στον Έβρο, καθώς και των Βουλγάρων οι οποίοι είχαν πατήσει πόδι στην Ανατολική Μακεδονία και από τη Θράκη στους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης.

Βόμβες στη Βουλή και στο σπίτι του Συγγρού, το 1893

*Ο Ανδρέας Συγγρός στόχος βομβιστών

*Η πτώχευση της Ελλάδος επί Τρικούπη

*Βόμβες και προκηρύξεις

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Δεκέμβριος του 1893 υπήρξε τραγικός για την Ελλάδα. Συνεδρίαση της Βουλής, την 1^η  Δεκεμβρίου 1893 με το παλαιό ημερολόγιο. Το κλίμα βαρύ. Τα οικονομικά του κράτους σε άθλια κατάσταση. Υπερδανεισμός, έκτακτες πολεμικές δαπάνες των προηγούμενων ετών, έλλειψη παραγωγικών πηγών, υψηλή φορολογία. Είναι η εικόνα κράτους της εποχής εκείνης, το οποίο αντιμετώπιζε οξεία δημοσιονομική κρίση και τεράστιες πιέσεις από τους δανειστές του εξωτερικού. Κάτι ανάλογο με τις μέρες που ζούμε.

                Στο βήμα της Βουλής, ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, περιγράφει την κατάσταση και αναλύει το νομοσχέδιο με τα μέτρα, που πρέπει να ληφθούν. Μέτρα, που στην πράξη αποτελούσαν απόλυτο πτωχευτικό συμβιβασμό της μικρής και αδύναμης Ελλάδας, με τους πανίσχυρους δανειστές του εξωτερικού.

                Η αντίδραση στα λαϊκά στρώματα, εύλογη. Η χώρα πτώχευε!!!

                Στις 2.15’ της νύχτας της 14^ης προς 15^η Δεκεμβρίου 1893, μια ισχυρή έκρηξη αναστάτωσε το κέντρο της Αθήνας.

                Η έκρηξη σημειώθηκε στην οικία του Ανδρέα Συγγρού, δηλαδή στο κτίριο που σήμερα στεγάζεται το υπουργείο Εξωτερικών στην αρχή της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, που τότε ονομάζονταν ακόμα λεωφόρος Κηφισίας. Ακριβώς απέναντι από τα Ανάκτορα.

Ο ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΚΑΝΑΡΗΣ, ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΝΔΡΟΣ

*Ο Κωνσταντίνος Κανάρης

*Υπόδειγμα πατριωτισμού

και πολιτικής ανιδιοτέλειας
*Επιστολή- κόλαφος στον Όθωνα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, δεν υπήρξε μόνο ο ήρωας της Επανάστασης του 1821. Υπήρξε και ένας έντιμος και συνετός πολιτικός, που πρόσφερε πολλά στην πατρίδα. Μια πτυχή της πολιτικής του δράσης και της ανιδιοτέλειάς του, θα αφηγηθούμε σήμερα.

                Ήταν ο καιρός, που ζυμώνονταν οι λαϊκές αντιδράσεις, οι οποίες οδήγησαν στην έξωση του Όθωνα, οποίος δεν άκουσε έγκαιρα τις σοφές συμβουλές του απολύτως ακέραιου ήρωα και πολιτικού.

                Το 1861 ήταν μια δύσκολη χρονιά, πολιτικά. Οι βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου, διεξήχθησαν από την κυβέρνηση του Αθανάσιου Μιαούλη, μετά τη διάλυση της Βουλής στις 16 Νοεμβρίου 1860 από τον Βασιλιά Όθωνα. Για τις εκλογές του 1861 διατυπώθηκαν πολλές κατηγορίες για νοθεία, εκτεταμένες  παρανομίες και παρεμβάσεις της Αυλής.

Τα διαχρονικά σκάνδαλα στα εξοπλιστικά προγράμματα!!!

*Η φρεγάτα "Ελλάς". Καμάρι και σκάνδαλο.

*Το σκάνδαλο των φρεγατών 
της επαναστατημένης Ελλάδας
*Ο άθλιος ρόλος των Αμερικανών
*Η βύθιση στον Πόρο από τον Μιαούλη, 
της φρεγάτας "Ελλάς"

  

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Τώρα, που διεξάγεται η δίκη Τσοχατζόπουλου για τις μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα, η υπόθεση με το υποβρύχιο που γέρνει και η γενική τραγική εικόνα ανικάνων υπευθύνων πολιτικών προσώπων για όλα αυτά, ξαναφέρνουν στο νου μας την τραγική υπόθεση με τις φρεγάτες, που παράγγειλε η επαναστατημένη Ελλάδα τον Αύγουστο του 1824 στην Αμερική. Μια παραγγελία, που αποδείχθηκε σκάνδαλο και φιάσκο!

          Η επαναστατημένη ελληνική κυβέρνηση, έχοντας υπόψη της και το αγγλικό δάνειο, υπέγραψε σύμβαση με αμερικανούς ναυπηγούς παραγγέλλοντας οκτώ ατμοκίνητα πολεμικά πλοία, μεταξύ των οποίων και δύο φρεγάτες.  Ήταν οι φρεγάτες «Σωτηρία» και «Ελλάς».

          Η παραγγελία αυτή είχε κακή εξέλιξη. Κατά τη διάρκεια της ναυπήγησης οι Αμερικανοί απαίτησαν μεγαλύτερα από τα συμφωνηθέντα ποσά και καθυστερούσαν την ναυπήγηση των πλοίων.

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΟΥΛΤΑΝΟ ΜΑΧΜΟΥΤ Β΄ ΤΟ 1826

*Ο σουλτάνος Μαχμούτ Β', που εξολόθρευσε τους γενίτσαρους το 1826

Λουτρό αίματος στην Κωνσταντινούπολη

που έμεινε στην τουρκική  ιστορία 

ως "Ευοίωνον Γεγονός"

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Τα σώματα των γενιτσάρων, που είχε θεσπίσει η Οθωμανική αυτοκρατορία, αποτελούσαν αφύσικο γεγονός, αφού η στελέχωσή τους βασίστηκε στο απεχθές παιδομάζωμα, ενώ η συνεχής παραχώρηση προνομίων τα κατέστησε αντίπαλο πόλο της σουλτανικής εξουσίας, την οποία αμφισβήτησαν κατ’ επανάληψη.

Η ιστορία του παιδομαζώματος είναι γνωστή στους υπόδουλους Ορθόδοξους λαούς, μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και δεν θα αναφερθούμε σ’ αυτήν. Η ονομασία γενίτσαροι υποδηλώνει την φιλοσοφία αυτών των σωμάτων που τα επάνδρωναν παιδιά από το παιδομάζωμα. Γενίτσαροι σημαίνει «γενί τσερί» δηλαδή «νέα στρατεύματα».

Η ανείπωτη λύπη αυτών που έχαναν τα παιδιά τους στο μισητό παιδομάζωμα (ντεβσιρμέ) έχει καταγραφεί σε ένα δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου, που αξίζει να το αναφέρουμε εδώ:

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Η ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ ΤΟΥ ΙΘ΄ ΑΙΩΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ

*Το τέμενος του Σουλτάνου Σελήμ, αρχιτεκτόνημα του φημισμένου Σινάν

Διάλεξη του δημοσιογράφου

ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΤΕΦ. ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ

στην Αλεξανδρούπολη το 2003.

Κυρίες και κύριοι,

       Θέλω να ευχαριστήσω από βάθους καρδίας την πρόεδρο κ. Τζούλια Φανφάνη- Μαλακόζη και ολόκληρο το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Φίλων Αδριανούπολης, για τη  ευγενική τους πρόσκληση.

Αποτελεί τιμή για μένα, που μου δίνουν την ευκαιρία να σας μιλήσω απόψε για μια πόλη από τις αλησμόνητες πατρίδες, για μια πόλη αγλάισμα, στην οποία μεγαλούργησε ο Ελληνισμός από τα πανάρχαια χρόνια, αλλά είχε την ατυχία, εξαιτίας των διεθνών σκοπιμοτήτων να βρεθεί εκτός του ελληνικού εθνικού κορμού.

        Και έρχομαι στο θέμα μου: