*Πώς αντιμετώπισε
το θάνατο του γιου του
στις μάχες της Μανωλιάσας
Γράφει
ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Καθημερινά είμαστε μάρτυρες του συνωστισμού
ατόμων στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου τιποτολογούντες θορυβωδώς, γεμίζουν δωρεάν
τα προγράμματα των καναλιών, προκειμένου να κερδίσουν λεπτά ή και δευτερόλεπτα
ακόμα, προσωπικής διαφήμισης. Ανούσιοι καυγάδες, προκλητικό και άθλιο
κουτσομπολιό και πάσης φύσεως ασημαντότητες…
Γενικά
ζούμε σε μια καθημερινή αθλιότητα επιπλεόντων φελλών, που θέλουν με κάθε τρόπο
να κάνουν γνωστή την συνήθως άχρηστη παρουσία τους στη ζωή μας. Όμως αυτή η κοινωνία,
δεν ήταν έτσι. Είχε αρχές, αξίες και μέτρο. Οι άνθρωποι δεν πρόβαλαν τον εαυτό
τους ακόμα και όταν είχαν να επιδείξουν πράξεις μεγάλες και σπουδαίες. Αγώνες
πραγματικούς και ηρωικά επιτεύγματα. Η σεμνότητα και η αίσθηση του μέτρου,
επέβαλαν συμπεριφορές διαφορετικές από τις σημερινές.
Τα
λέμε όλα αυτά σήμερα, για να αφηγηθούμε τον ηρωικό θάνατο του ανθυπολοχαγού Σπύρου
Καλλάρη το 1912 στη μάχη της Μανωλιάσας και τη μοναδική στάση του πατέρα του,
υποστράτηγου Κωνσταντίνου Καλλάρη, διοικητή της ΙΙ Μεραρχίας.
