Υποκλοπές και διαπραγματεύσεις

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    http://www.kathimerini.gr/856140/opinion/epikairothta/politikh/ypoklopes-kai-diapragmateyseis

*Καραμανλής και Αβέρωφ. Πίσω ο Γεώργιος Σεφέρης. Φωτογραφία του 1956 

από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το Κυπριακό

*Χρήσιμα μαθήματα 

διαχείρισης υποκλοπών, 

από το παρελθόν

Του κ. ΑΝΤΩΝΗ ΚΛΑΨΗ*

Π​​ριν από έξι δεκαετίες, η Ελλάδα είχε στραμμένη όλη την προσοχή της στο Κυπριακό. Εργώδεις διαπραγματεύσεις διεξάγονταν στο προσκήνιο αλλά και στο παρασκήνιο. 
Ήταν περίπου τέτοιες ημέρες το 1957 όταν ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας πληροφορήθηκε από την ΚΥΠ ότι Βρετανοί πράκτορες είχαν κατορθώσει να παγιδεύσουν (και κατ’ επέκταση υπέκλεπταν συνομιλίες από) μία εμπιστευτική τηλεφωνική γραμμή, την οποία χρησιμοποιούσε από την κατοικία του ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής.

 Όταν ενημερώθηκε για το ζήτημα, ο Καραμανλής οργίστηκε και ζήτησε από τον Αβέρωφ να διαμαρτυρηθεί έντονα στον Βρετανό πρεσβευτή Σερ Τσαρλς Πικ. Όμως ο Αβέρωφ είχε άλλη άποψη. Έπεισε τον Καραμανλή να μην αποκαλύψουν τίποτα, αλλά αντίθετα να σκηνοθετήσουν τρεις μεταξύ τους συνομιλίες μέσω της επίμαχης τηλεφωνικής γραμμής. Το περιεχόμενο αυτών των συνομιλιών ο Αβέρωφ το αποτύπωσε εγγράφως και φρόντισε ώστε το κείμενο να σφραγιστεί από τον επιφανέστερο συμβολαιογράφο της Βέρνης, πρωτεύουσα της αενάως ουδέτερης Ελβετίας.

Ο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ 1955-1959

*Από τον αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο Γρίβας με Κύπριους μαχητές

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

            Την 4η Ιουνίου 1878 υπογράφτηκε, μεταξύ Βρετανίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην Κωνσταντινούπολη μυστική συνθήκη για την Κύπρο, η οποία προνοούσε Βρετανική βοήθεια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, εάν η Ρωσία, μετά τον Ρωσο-Τουρκικό Πόλεμο του 1877, διατηρούσε τα κεκτημένα του πολέμου ή προχωρούσε σε κατάληψη και άλλων εδαφών της.

            Σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών αυτών παραχωρείτο η Κύπρος στην Βρετανία και στις 22 Ιουλίου ολοκληρωνόταν η κατάληψή της με την άφιξη του πρώτου Αρμοστή, του υποστρατήγου Garnet Wolseley. Με την Συνθήκη της Λωζάννης [1923] η Τουρκία αναγνώρισε την προσάρτηση της Κύπρου στην Βρετανία και το 1925 η Κύπρος ανακηρύχθηκε αποικία του Αγγλικού στέμματος.

            Οι σχέσεις Ελληνοκυπρίων και Αγγλικής Κυβέρνησης πολύ συχνά έφθαναν σε ένταση, η οποία οφείλονταν στην άρνηση των Άγγλων για παραχώρηση πραγματικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και για πραγματοποίηση της επιδίωξης των Κυπρίων να ενωθούν με την Ελλάδα. Η πρώτη εξέγερση των Κυπρίων εναντίον της Αγγλίας έγινε το 1931 εξαιτίας, εκτός των παραπάνω λόγων, της φτώχειας και της δυστυχίας των, λόγω της οικονομικής κρίσης και της βαριάς φορολογίας.

Ο Μαύρος Οκτώβρης της Κύπρου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/805532/article/epikairothta/kosmos/o-mayros-oktwvrhs-ths-kyproy

*Ο Αχυρώνας του Λιοπετρίου, πεδίο μιας από τις πιο κομβικές συγκρούσεις του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα.

Γράφει ο κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΥΟΣ*

            Το κυπριακό ζήτημα κατά το δεύτερο μισό του 1958 είχε λάβει τον χαρακτήρα μετωπικής σύγκρουσης, με έκδηλη την αδυναμία των εμπλεκομένων μερών στο διεθνές πεδίο να καταλήξουν στην εξεύρεση μιας κοινώς αποδεκτής φόρμουλας λύσης.

            Η Βρετανία μέσω του Σχεδίου Μακμίλαν προσπάθησε να δημιουργήσει τετελεσμένα, που να ικανοποιούν τις απαιτήσεις της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων για διχοτόμηση του νησιού. Η πολιτική αυτή ήταν αντίθετη με το αίτημα των Ελλήνων της Κύπρου για ένωση της νήσου με την Ελλάδα. Ωστόσο, η διακηρυγμένη πρόθεση της βρετανικής ηγεσίας για μονομερή επιβολή του Σχεδίου τον Οκτώβριο του 1958 εξώθησε την ελληνική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τον ηγέτη των Ελληνοκυπρίων Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄ σε μια διαφορετική προσέγγιση, η οποία αφορούσε μια συμβιβαστική λύση όπως την ανακήρυξη της Κύπρου ως ανεξάρτητου κράτους.

Λυσσαλέος αντικομμουνιστής, αλαζών και με έπαρση ο Γρίβας, λένε οι Βρετανοί

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=645225

*Μακάριος και Γρίβας.

*Τα αρχεία των βρετανικών

μυστικών υπηρεσιών

για Γρίβα και Μακάριο

Γράφει ο Νίκος Χασαπόπουλος

           Ως «πικρόχολο άτομο», με έπαρση και αλαζονεία και με περιορισμένη διανοητική δύναμη, παρουσιάζουν τον Γεώργιο Γρίβα, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες σε έγγραφά τους που καλύπτουν την περίοδο 1945- 1962 και τα οποία και έχουν αποχαρακτηριστεί ως απόρρητα. Κάνουν λόγο για  την «Οργάνωση Χ» που ίδρυσε ο Γρίβας, όπως επίσης και για την αρχηγία του στον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων, για την μετέπειτα πορεία του, για τις σχέσεις του με τον Μακάριο και για την εμπλοκή του στις συμφωνίες Ζυρίχης.   

            Πρόκειται για σημαντικά έγγραφα που φωτίζουν ακόμα περισσότερο την ιστορία και τους αγώνες καθώς και τις προδοσίες της ταλαίπωρης Κύπρου. Σ΄ ένα σημείο των εγγράφων αναφέρεται ότι ο Μακάριος είχε παραδεχθεί ότι είχε κάνει λάθος μη αποδεχόμενους τους όρους που είχαν πρωτοπροσφερθεί από τον τότε κυβερνήτη της Κύπρου Χάρντινγκ κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μαζί του, όπως σημειώνονται και οι σκέψεις του Γρίβα να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα και μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης.

Το Κυπριακό στον ΟΗΕ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ      http://www.kathimerini.gr/787729/article/epikairothta/ellada/to-kypriako-ston-ohe

 *Ηνωμένα Έθνη, 12 Νοεμβρίου 1956, έναρξη της συζήτησης για το Κυπριακό. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον υπουργό Εξωτερικών Ευάγγελο Αβέρωφ, ο οποίος συνομιλεί με τον Γιώργο Σεφέρη, διευθυντή τότε της Β΄ Πολιτικής Διεύθυνσης του υπουργείου Εξωτερικών.

Γράφει ο κ. ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΛΑΨΗΣ*

          Στα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις απέφυγαν να εγείρουν δημόσια θέμα απόδοσης της Κύπρου στην Ελλάδα. Η Κύπρος δεν συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο με τις ελληνικές εδαφικές διεκδικήσεις που υποβλήθηκε στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, όπως άλλωστε είχε συμβεί και στην αντίστοιχη Συνδιάσκεψη που ακολούθησε τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

          Αυτή η σταθερή επιλογή της Αθήνας βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στις διπλωματικές παρακαταθήκες του Ελευθέριου Βενιζέλου και συνοψιζόταν στο αξίωμα ότι η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα δεν μπορούσε να επιτευχθεί παρά μόνο εάν προηγουμένως είχε εξασφαλισθεί η βρετανική συναίνεση. Σύμφωνα με την ίδια αντίληψη, οι εγκάρδιες ελληνοβρετανικές σχέσεις δεν θα έπρεπε να διαταραχθούν στον βωμό της δημόσιας ανακίνησης του Κυπριακού, από τη στιγμή μάλιστα που μια τέτοια κίνηση ήταν αμφίβολο εάν μπορούσε να αποδώσει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Ο απαγχονισμός Καραολή και Δημητρίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://www.kathimerini.gr/768599/article/epikairothta/ellada/o-apagxonismos-karaolh-kai-dhmhtrioy

*Αθήνα, πλατεία Ομονοίας, 10 Μαΐου 1956. Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επικείμενη εκτέλεση από τις βρετανικές αρχές Κύπρου των Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου καταλήγει σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Αποτέλεσμα έξι πολίτες νεκροί και 193 πολίτες και αστυνομικοί τραυματισμένοι.

Γράφει ο κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΥΟΣ*

            Η έναρξη της δράσης του ένοπλου ενωτικού κινήματος της ΕΟΚΑ, την 1η Απριλίου 1955, αναμφίβολα αποτέλεσε σοβαρή πρόκληση για το βρετανικό αποικιακό καθεστώς στην Κύπρο. Η Βρετανία, μη μπορώντας πλέον να αρνείται την ύπαρξη ενός Κυπριακού Προβλήματος, κατέφυγε σε πρωτοβουλίες στο διπλωματικό πεδίο (Τριμερής Διάσκεψη - Αύγουστος 1955), ώστε να ελέγξει την κατάσταση στο νησί.

            Παράλληλα, υιοθέτησε μια σειρά αντεπαναστατικών μέτρων σε επίπεδο αστυνόμευσης: κήρυξη της Κύπρου σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αύξηση του προσωπικού και των αρμοδιοτήτων του Στρατού και της Αστυνομίας, επιβολή κατ’ οίκον περιορισμών ή συλλογικών προστίμων, διεξαγωγή εκτεταμένων επιχειρήσεων έρευνας, εφαρμογή εκτεταμένων συλλήψεων και εγκλεισμού πολιτικών καταδίκων σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, εκτοπισμό του ηγέτη των Ελλήνων της Κύπρου (Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄) και εφαρμογή της θανατικής ποινής δι’ απαγχονισμού.

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ, 1955-1959

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/751757/article/epikairothta/kosmos/o-agwnas-ths-eoka-1955-1959

*Η έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, με βόμβες εναντίον των Άγγλων

Του Ανδρέα Κάρυου*

            Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδότησε την έναρξη πιέσεων σε περιοχές της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για τερματισμό της αποικιακής κυριαρχίας της. Ωστόσο, το Λονδίνο δεν ήταν πρόθυμο να συναινέσει σε οποιαδήποτε εξέλιξη θα επηρέαζε τα στρατηγικά και αμυντικά συμφέροντά του, ιδίως στη Μέση Ανατολή, μία κριτικής σημασίας περιοχή για τη διατήρηση της βρετανικής ισχύος.

            Κεντρικό σημείο στους βρετανικούς σχεδιασμούς αποτελούσε η Κύπρος ως στρατιωτικό στήριγμα για τη βρετανική αεροπορική παρουσία στην ευρύτερη περιοχή ή ως κατασκοπευτική βάση για την υποκλοπή πληροφοριών στο υπογάστριο του σοβιετικού μπλοκ. Η εν λόγω πολιτική ερχόταν σε αντίθεση με το μακροχρόνιο αίτημα που εξέφραζε η πλειοψηφία των Ελλήνων της Κύπρου ήδη από το 1878 για τερματισμό του αποικιακού καθεστώτος και ένωση του νησιού με την Ελλάδα (Ένωση).