ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΩΣ ΤΟ 1940

*Το παλαιό νοσοκομείο του Διδυμοτείχου. Πρώην Εβραϊκή σχολή

Του κ. Θεόδωρου Κυρκούδη*

Η ιατρική είναι μια ιδιαίτερη πτυχή της πολύχρονης ιστορίας του Διδυμοτείχου. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες εντοπίζονται στα κείμενα του λόγιου αρχιμανδρίτη της περιοχής Νικολάου Βαφείδη, αλλά και σε άλλες διάσπαρτες και αναξιοποίητες πηγές.

 Συγκεκριμένα για το παρόν άρθρο, αποδελτιώθηκαν αναφορές για την ιστορία της ιατρικής της περιοχής με ενδιαφέρουσες διηγήσεις περιστατικών από την καθημερινότητα  όπως η ακόλουθη: Το 1825 περίπου, σύμφωνα με μαρτυρία του Γεώργιου Λιόλιογλου, υπήρχε στην πόλη νοσοκομείο:  «τα σπιτάλια, ο χασταχανάς (το νοσοκομείο) ήταν ανάμεσα στα εβραϊκά νεκροταφεία και στα αλώνια και αποτελούνταν από τρεις- τέσσερις οντάδες (δωμάτια)». Επιπλέον έχουμε πληροφορίες για επικίνδυνο θανατηφόρο λοιμό από τον Α΄ Κώδικα της Μητρόπολης Διδυμοτείχου, ο οποίος αναφέρει «εις έτος αωκστ΄ (1826) έξοδα εις μόρτυδες (νεκροθάφτες) δια λοιμικής ασθένειας και εις φαγούραν (τροφή) και κιράν (αμοιβή) των ηγουμένων, που εκόμισαν την Αγίαν Ζώνην». (Σ.Σ. Η λέξη Μόρτης ετυμολογείται από το λατινικό mors- mortis, που σημαίνει θάνατος. Επρόκειτο για άτομα που είχαν πάθει ανοσία στην πανούκλα και προσέφεραν  τις υπηρεσίες τους θάβοντας τους νεκρούς και περιθάλποντας τους ασθενείς. Κιράς, είναι λέξη αραβικής προέλευσης που σημαίνει το ενοίκιο ή τον ναύλο για μεταφορές).

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Αφηγήσεις μιας ζωής στην πολιτική

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

  http://www.kathimerini.gr/933195/gallery/epikairothta/politikh/kwnstantinos-mhtsotakhs-afhghseis-mias-zwhs-sthn-politikh

 *Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε δεξίωση στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» με τον διπλωμάτη Τζώνυ Σωσσίδη, ο οποίος διαδραμάτισε κρίσιμο ρόλο στα γεγονότα του 1965.

Το βιβλίο «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια» βασίζεται σε πολύωρες συνεντεύξεις του Αλέξη Παπαχελά με τον Μητσοτάκη. Πρόκειται για αποκαλυπτικό κείμενο, καθώς ο βετεράνος πολιτικός μίλησε για πρόσωπα και πράγματα με τρόπο ωμό και καθαρό. Οι συνεντεύξεις έγιναν, άλλωστε, με τη δέσμευση του συγγραφέα ότι δεν θα δημοσιοποιηθούν πριν από τον θάνατο του Μητσοτάκη και πως επίσης δεν θα υπήρχαν περικοπές ή αλλοιώσεις στα λεγόμενά του. Ο λόγος του πρώην πρωθυπουργού ρέει σαν αφήγημα και καταφέρνει να εξηγήσει σκοτεινές και περίπλοκες πτυχές ταραγμένων δεκαετιών.

Το απόσπασμα του βιβλίου που δημοσιεύει η «Κ» αναφέρεται σε ένα επεισόδιο ανάμεσα στον Μητσοτάκη, που ήταν υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου το 1964, και τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου. Ο Μητσοτάκης επισημαίνει τον κίνδυνο να δημιουργηθεί δημοσιονομικό έλλειμμα, ενώ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε αφήσει πλεόνασμα στο δημόσιο ταμείο πριν χάσει τις εκλογές. Πρόκειται για εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο, καθώς με τη διήγησή του ο Μητσοτάκης το συνδέει με την κλιμάκωση της αντιπαράθεσής του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που μόλις είχε εμφανισθεί στην πολιτική σκηνή, αλλά και τα όσα ακολούθησαν πολύ μετά, όταν το ΠΑΣΟΚ ήλθε στην εξουσία.

Εμμ. Αργυρόπουλος: Ο πρώτος νεκρός της στρατιωτικής μας αεροπορίας

*Από την κηδεία του Εμμανουήλ Αργυρόπουλου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Εμμανουήλ Αργυρόπουλος, θεωρείται ο πρώτος νεκρός της στρατιωτικής μας Αεροπορίας, από τότε, που η χώρα μας απέκτησε πολεμικά αεροπλάνα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία στους Βαλκανικούς Πολέμους.

                Βέβαια είχε προηγηθεί η πτώση του πολιτικού αεροπλάνου του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Καραμανλάκη στον Κορινθιακό Κόλπο στα τέλη Αυγούστου 1912, δηλαδή περίπου 7 μήνες νωρίτερα.

                Ένα ψυχρό τηλεγράφημα που έφτασε από τη Θεσσαλονίκη, ανήγγειλε στις 4 Απριλίου 1913, την πτώση του αεροπλάνου και το θάνατο του αεροπόρου Αργυρόπουλου 26 ετών τότε. Λίγο αργότερα, ακολούθησαν και άλλα τηλεγραφήματα που επιβεβαίωναν το τραγικό γεγονός και επιπλέον διευκρίνιζαν ότι εκτός του Αργυρόπουλου έχασε τη ζωή του και ο συνεπιβαίνων Κωνσταντίνος Μάνος.

Οι εκδηλώσεις της Ορεστιάδας για το ΟΧΙ

*Η κ. Βέρα Μαυρίδου στην εκφώνηση της ομιλίας

Ολοκληρώθηκαν στη Νέα Ορεστιάδα, οι 9ήμερες πολιτιστικές εκδηλώσεις για τον εορτασμό της Εθνικής μας Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 με τίτλο «Θράκη- Ήπειρος: Προμαχώνες Ελληνισμού».

Ήταν μια συνδιοργάνωση  του  Ιστορικού Λαογραφικού Μουσείου της πόλης με τον Σύλλογο  Ηπειρωτών Βορείου Έβρου και Φίλων «ΑΠΕΙΡΩΤΑΝ» και το Πολιτιστικό Πολύκεντρο της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Πολιτιστικής Ανάπτυξης Νέας Ορεστιάδας (ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α.Ο.) με έκθεση φωτογραφιών από το έπος του Σαράντα, ομιλίες, επισκέψεις σχολείων και ποικίλες άλλες εκδηλώσεις. Ανάμεσα σ’ αυτές είχε προγραμματισθεί και μια ομιλία μου με θέμα «Το Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, γράφτηκε για Θράκα Ανθυπολοχαγό». Επειδή δεν μπόρεσα να παρευρεθώ προσωπικά στην εκδήλωση, λόγω αναρρώσεως από ολική αρθροπλαστική αριστερού γόνατος,  την ομιλία μου εκφώνησε η διευθύντρια της Δημοτικής Ραδιοτηλεόρασης Νέας Ορεστιάδας και δημοσιογράφος, κ. Βέρα Μαυρίδου. 

Από το Έπος στον Εμφύλιο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/932231/article/epikairothta/ellada/apo-to-epos-ston-emfylio

*Ελληνες στρατιώτες μεταφέρουν εξαρτήματα πυροβόλου όπλου στο μέτωπο κατά τον πόλεμο του 1940.

Γράφει ο κ. ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ

Η τριπλή κατοχή άφησε πίσω της, τον Οκτώβριο του 1944, μια ερειπωμένη Ελλάδα πνιγμένη στο αίμα και τη φτώχεια και κληροδότησε πληγές διχασμού που άργησαν πολύ να επουλωθούν.

«Η πιο σκληρή κατοχή ήταν η βουλγαρική», λέει στην «Κ» ο αναπληρωτής καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ιάκωβος Μιχαηλίδης.

«Η χώρα χωρίστηκε από τους κατακτητές σε τρεις ζώνες. Οι Γερμανοί έδωσαν το 70% στους Ιταλούς, ένα 15%- δηλαδή την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη, πλην μιας στενής λωρίδας κατά μήκος του ποταμού Έβρου- στους Βούλγαρους συμμάχους τους και κράτησαν οι ίδιοι ένα 12% σε στρατηγικά σημεία, όπως τη Θεσσαλονίκη και την Κεντρική Μακεδονία, για να ελέγχουν την κοιλάδα του Αξιού, το λιμάνι του Πειραιά, την Κρήτη, πλην του νομού Λασιθίου, τα νησιά της Χίου, της Λήμνου και της Λέσβου, που γειτνιάζουν στα στενά των Δαρδανελλίων».

1913: Η Ελλάδα νίκησε, η Θράκη βασανίζονταν...

*Στην Αθήνα επικρατούσε πνεύμα ενθουσιασμού για τις νίκες του στρατού το 1913 ενατίον των Βουλγάρων, στη Θράκη όμως άρχιζαν τα μαρτύρια, που κράτησαν έως το 1919.  

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

               Η συνθήκη του Βουκουρεστίου το καλοκαίρι του 1913, τερμάτισε μεν μια αιματοχυσία στα Βαλκάνια, αλλά αναντίρρητα, υπήρξε απολύτως άδικη για την σημερινή Δυτική Θράκη, αφού η περιοχή αυτή, αν και ελευθερώθηκε από τον Ελληνικό στρατό, παραδόθηκε στους ηττημένους του δεύτερου Βαλκανικού Πολέμου, τους Βουλγάρους.

                Η πρωτοφανής ορμητική προέλαση του Ελληνικού στρατού, το 1913, όταν προκλήθηκε από τον Βουλγαρικό στρατό, υπήρξε επική. Αν αφήνονταν οι Έλληνες στρατιώτες, θα είχαν καταλάβει και την Σόφια. Ήδη όμως είχαν κατορθώσει να ελευθερώσουν την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη.  Όμως κάποιοι δεν ήθελαν την ολοκληρωτική ήττα της Βουλγαρίας.

                Αρχικά εκδηλώθηκε ρωσική παρέμβαση για τον τερματισμό των εχθροπραξιών και την διάσωση της Βουλγαρίας. Η ρωσική παρέμβαση σημειώθηκε στις 27 Ιουνίου 1913, με το παλαιό ημερολόγιο, την ίδια μέρα, που στον πόλεμο εισήρχετο εντελώς καιροσκοπικά και η Ρουμανία, η οποία έως τότε απέφευγε να εκτεθεί περιμένοντας να δει προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα.

Η σκοτεινή περίοδος 1947-1967

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/930549/article/politismos/vivlio/h-skoteinh--periodos--1947-1967

*Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος (τρίτος από αριστερά) περιστοιχισμένος από μέλη της δικτατορικής κυβέρνησης.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Ο Βιασμός της Ελληνικής

Δημοκρατίας. Ο Αμερικανικός

Παράγων, 1947-1967

πρόλογος: Λ. Β. Καραπαναγιώτης

(22η συμπλ. έκδοση)

εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2017

σελ. 524

Του κ. ΔΗΜΗΤΡΗ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Η πρώτη έκδοση της έρευνας του Αλέξη Παπαχελά για την εμπλοκή του αμερικανικού παράγοντα στις ελληνικές υποθέσεις είχε γίνει μόλις 30 χρόνια ύστερα από εκείνα τα κρίσιμα γεγονότα και δεν ήταν απλώς δημοσιογραφική έρευνα αλλά κάλυπτε και κενά της επιστημονικής ιστοριογραφίας. Η σχετική συζήτηση ήταν ακόμη τότε σε πρωταρχικό στάδιο, το βιβλίο ωστόσο είχε το πλεονέκτημα να κάνει χρήση μαρτυριών από όσους ήταν ακόμη εν ζωή.

Έτσι στο βιβλίο «ακούγονται» ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο Γ. Ι. Ράλλης, ο Κ. Μητσοτάκης, ο Λ. Κύρκος, ο πράκτορας της CIA Τζ. Φατσέας. Θα πρέπει, ωστόσο, να ομολογήσουμε ότι η σημερινή της επανέκδοση, η οποία μάλιστα συμπληρώνεται από εκείνες τις συνεντεύξεις, δεν βρίσκει την έρευνα σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο, σε ό,τι αφορά τις πρωτογενείς πηγές.

1968: Το «Σύνταγμα» της δικτατορίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/930695/gallery/epikairothta/ellada/to-syntagma-ths-diktatorias

*Παράδοση του σχεδίου «Συντάγματος» στον Γεώργιο Παπαδόπουλο, σε μια τελετή που αναδείκνυε τη ροπή της χούντας στην επικοινωνία και όχι στην ουσία.

Του κ. ΣΠΥΡΟΥ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ*

Το να μιλάει κανείς για το «Σύνταγμα» του 1968 προκαλεί ευλόγως κάποια αμηχανία. Και τούτο διότι τα γνήσια Συντάγματα συγκεντρώνουν δύο βασικά χαρακτηριστικά: Πρώτον, διαθέτουν δημοκρατική νομιμοποίηση, προέρχονται δηλαδή από αντιπροσωπευτικά σώματα. Δεύτερον, παρά τις δυσλειτουργίες, ακόμη και την παραβίαση διατάξεών τους, εφαρμόζονται και κατευθύνουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου.

Στην περίπτωση του «Συντάγματος» του 1968, δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε δημοκρατική κάλυψη υπήρχε (ως τέτοια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το νόθο δημοψήφισμα του 1968) ούτε οι διατάξεις του για τα ατομικά δικαιώματα και τις εκλογές εφαρμόστηκαν. Υπό τα δεδομένα αυτά, το «Σύνταγμα» του 1968 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια συντακτική πράξη του δικτατορικού καθεστώτος, στην προσπάθειά του να αποκτήσει μια επίφαση νομιμότητας.

Η χρυσή κληρονόμος και ο εθνάρχης

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=905637

 *Η Έλενα και ο Ελευθέριος σε αναμνηστική φωτογραφία μετά την τελετή του γάμου τους. Δίπλα τους οι γιοι του Βενιζέλου, Κυριάκος και Σοφοκλής, με τις συζύγους τους

Γράφει η Λαμπρινή Κουζέλη

«Ελενάκι μου, αρχίζω να γίνομαι υπερβολικά νευρικός και αρχίζω να χάνω την ηρεμίαν μου. Κακό σημάδι. Φοβούμαι μήπως κάμω καμμία brusquerie [χοντράδα]. Η Συνδιάσκεψις καταληφθείσα από τριών εβδομάδων από παραλυσίαν πηγαίνει να εκπνεύσει αδόξως...». Από τη Λωζάννη, όπου ηγείται της ελληνικής αντιπροσωπείας κατά τις εργασίες της Συνδιάσκεψης Ειρήνης με την Τουρκία, ο Ελευθέριος Βενιζέλος γράφει στις 21 Ιουνίου 1923 στη σύζυγό του Έλενα, στέλνοντας «πολλά φιλιά διά το Ελενάκι και να μη μου κουράζεται».

Δύο χρόνια νωρίτερα, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1921, ο πενηνταεπτάχρονος Βενιζέλος, χήρος από το 1894, με δυο γιους που κοντεύουν τα τριάντα, είχε παντρευτεί σε δεύτερο γάμο τη σαρανταοκτάχρονη Έλενα Σκυλίτση, με την οποία θα ζήσει ως τον θάνατό του, το 1936.

Οι αδελφοί Ξενοκράτες, υπέροχοι Θράκες ευεργέτες

*Κωνσταντίνος Ξενοκράτης. Θραξ εθνικός αγωνιστής και ευεργέτης

*Γεννήθηκαν στο Σαμάκοβο Αν. Θράκης

*Πλούτισαν στη Ρουμανία

*Ευεργέτησαν Ελλάδα και Ρουμανία

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης  

                Ο Κωνσταντίνος Ξενοκράτης και οι αδελφοί του Αθανάσιος και Θεόδωρος, είναι σπάνιες ευγενείς μορφές της Θράκης, που διακρίθηκαν για το απέραντο φιλανθρωπικό έργο τους και τον παραδειγματικό πατριωτισμό τους.

Οι αδελφοί  Ξενοκράτη γεννήθηκαν στο Σαμάκοβο της περιφέρειας των Σαράντα Εκκλησιών της Ανατολικής Θράκης. Ο Κωνσταντίνος ειδικά γεννήθηκε το 1803. Από την παιδική τους ηλικία εγκαταστάθηκαν τα αδέλφια Πασχάλης, Θεόδωρος, Κωνσταντίνος και Αθανάσιος στο Βουκουρέστι. Εκεί στα κατοπινά χρόνια ασχολήθηκαν με τις επιχειρήσεις, το εμπόριο και τη γεωργία και απέκτησαν μεγάλη περιουσία.

Θράκη: Η δύσκολη ζωή κατά τον 19ο αιώνα

*Αίνος: Η πύλη του φρουρίου 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η ζωή στη Θράκη και ειδικά στις μικρές πόλεις και τα χωριά, ποτέ δεν ήταν ομαλή. Οι Θράκες, ειδικά στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, είχαν να αντιμετωπίσουν μια άγρια καθημερινότητα, που ήταν συνδυασμός της απληστίας και της βαρβαρότητας του Οθωμανού κατακτητή, της επιθετικότητας του ανερχόμενου βουλγαρικού εθνικισμού, αλλά και άλλων απρόβλεπτων παραγόντων, όπως είναι π.χ. τα μεγάλα ατυχήματα, οι κακές καιρικές συνθήκες κ.λπ. Κοντά σ’ αυτά δεν πρέπει να λησμονούμε και την αδυναμία του ελληνικού κράτους, να προστατεύσει τους αλύτρωτους Έλληνες.  

                Ποια ήταν αυτή η άγρια καθημερινότητα; Την περιγράφει λιτά και άκρως παραστατικά, ένα γράμμα των Ελλήνων κατοίκων της Αίνου προς τον υπουργό Εξωτερικών Πέτρο Δεληγιάννη, με ημερομηνία 14 Απριλίου 1868 .

Η απόπειρα κατά του Γ. Παπαδόπουλου, το 1968

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/928859/article/epikairothta/ellada/h-apopeira-kata-toy-papadopoyloy

*Καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης του, ακόμη και στο εδώλιο, ο Αλέκος Παναγούλης βρίσκεται διαρκώς εν μέσω δύο αστυνομικών.

Γράφει ο κ. ΜΙΧΑΛΗΣ Ν. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ*

Την Τρίτη 13 Αυγούστου 1968, γύρω στις 8.20 το πρωί, η λιμουζίνα με τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, κατευθυνόμενη από τη βίλα του στο Λαγονήσι- που του είχε προσφέρει ο Αριστοτέλης Ωνάσης- προς την Αθήνα, με προπορευόμενους δύο μοτοσικλετιστές και ακόλουθους σε ένα αστυνομικό αυτοκίνητο, πλησίαζε στο 31ο χιλιόμετρο την παραλιακής οδού Αθηνών-Σουνίου. Μία έκρηξη ανατίναξε το κατάστρωμα της οδού. Η πομπή μόλις είχε περάσει. Η λιμουζίνα σταμάτησε, ο δικτάτορας κατέβηκε να δει τι είχε συμβεί, ενώ οι χωροφύλακες κυνηγούσαν στα βράχια, κάτω από τον δρόμο έναν άνδρα ξυπόλυτο και με μαγιό μέχρι που τον συνέλαβαν.

Ο Παπαδόπουλος συνέχισε προς Αθήνα και λίγο μετά τις 09.00 προήδρευε της προγραμματισμένης συνόδου του υπουργικού συμβουλίου χωρίς να ενημερώσει τα μέλη του για το συμβάν. Και όμως, την ώρα εκείνη είχε ήδη αρχίσει να εξελίσσεται η πολιτική πλέον αντιπαράθεση ενός ατρόμητου αγωνιστή της Δημοκρατίας, του Αλέκου Παναγούλη, με τον πανούργο ηγέτη του ποικίλων συμφερόντων δικτατορικού καθεστώτος που είχε προκύψει μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ     http://www.kathimerini.gr/927960/article/epikairothta/politikh/oi-proedrikes-ekloges-sthn-kypro 

*Ο καταλυτικός ρόλος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου επιβεβαιώθηκε με την πανηγυρική εκλογή του και το 1968. Για τα επόμενα χρόνια, παρέμεινε ο μόνος εκλεγμένος ηγέτης του Ελληνισμού, κάτι που συνέβαλε και στη στοχοποίησή του από τη χούντα των Αθηνών.

Του κ. ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΠΟΛΥΒΙΟΥ*

Στις 25 Φεβρουαρίου 1968 έγιναν προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, οι δεύτερες στην πολιτική ιστορία του νεαρού ανεξάρτητου κράτους, στην πραγματικότητα οι πρώτες που οργανώθηκαν από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Είχαν περάσει οκτώ χρόνια ύστερα από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση για την προεδρία του υπό σύσταση κράτους, τον Δεκέμβριο του 1959, στη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου από την αποικιακή διακυβέρνηση στην ανεξαρτησία, η οποία ανακηρύχθηκε επισήμως στις 16 Αυγούστου 1960. Εκείνες τις εκλογές τις είχε κερδίσει ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (1913-1977) με ποσοστό 66,85%, ενώ ο συνυποψήφιός του, Ιωάννης Κληρίδης (1887-1961), συγκέντρωσε ποσοστό 33,15%.

Επειδή έγραφα στο «γόνατο» τόσα χρόνια… (χα χα χα!!!)

*Η είσοδος του ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟΥ Βούλας

...και μια πονεμένη σελίδα

από τα βάσανα της Θράκης

Από τον Παντελή Στεφ. Αθανασιάδη

                Φίλες και Φίλοι, με λύπη μου θα σας στερηθώ για κάποιες μέρες. Την Τρίτη το πρωί, μπαίνω στο ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ  της Βούλας, για να κάνω την Τετάρτη ολική αρθροπλαστική επέμβαση στο αριστερό γόνατο.

                Στο επάγγελμά μας, στη δημοσιογραφία, από χρόνια επικρατούσε μεταξύ μας το αστείο «γράφεις στο γόνατο» για να υποδηλώσει ένα φτωχό κείμενο, ένα ελλιπές και διαψευδόμενο ρεπορτάζ, μια κακή χρήση λέξεων κ.λπ. Ίσως και εγώ να την έχω πάθει την οστεοαρθρίτιδα, «γράφοντας» με το δικό μου τρόπο, τόσα χρόνια!

Πάντως δεν θα δεχθώ και την παρηγορητική παρέμβαση φίλων, που μου λένε «τι περίμενες από αριστερό γόνατο; Άχρηστο εκ προοιμίου. Γιατροπόρεψέ το να γίνει σαν το δεξιό». Μεταξύ μας και το δεξιό φοβάμαι, πως θα φθαρεί όπως και το αριστερό. Γιατί εγώ θα εξακολουθήσω να γράφω…

Σας κούρασα με τα δικά μου. Απλά ευχηθείτε μου, όπως εσείς νομίζετε. Και μακριά από μένα όλοι σας, όσο θα κουτσαίνω ακόμα. Γιατί αν πλησιάσετε θα μάθετε και εσείς να κουτσαίνετε. Άλλωστε οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν πει «ει χωλώ παροικήσεις, υποσκάζειν μαθήσεις» (Αν κατοικήσεις κοντά σε κουτσό και εσύ θα μάθεις να κουτσαίνεις).

Οι γερουσιαστές της Θράκης 1929-1935

*Η ορκωμοσία των γερουσιαστών το 1929

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η Γερουσία είναι πανάρχαιος ελληνικός πολιτικός θεσμός, που όμως στη νεώτερη ιστορίας μας σχετικώς ελάχιστα ενεργοποιήθηκε στα πολιτικά μας πράγματα. Τελευταία ενεργοποίηση του θεσμού αυτού είχε υπάρξει από το 1929 έως το 1935. Η Γερουσία που προβλέφθηκε από το Σύνταγμα του 1927 ιδρύθηκε ως δευτέρου βαθμού νομοθετικό σώμα. 

Οι πρώτες εκλογές για την συγκρότηση της Γερουσίας έγιναν στις 21 Απριλίου 1929 μαζί με τις βουλευτικές εκλογές. Συνολικά τότε εξελέγησαν 92 γερουσιαστές ενώ επιπλέον 18 εξελέγησαν από τα διοικητικά συμβούλια επαγγελματικών οργανώσεων και τα πνευματικά ιδρύματα. Σε αυτούς προστέθηκαν άλλοι 10, που εξέλεξε η Βουλή, σύνολο 120. Η γερουσιαστική θητεία ήταν 9 χρόνια κατ’ ανώτατο όριο, αλλά κάθε τρία χρόνια ανανεώνονταν η σύνθεσή του Σώματος κατά το ένα τρίτο με καθολική ψηφοφορία στο ένα τρίτο των εκλογικών περιφερειών της χώρας.

Εθνομάρτυρας ή αίτιος δεινών;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    http://www.kathimerini.gr/923930/article/politismos/vivlio/e8nomartyras-h-aitios-deinwn 

Γράφει ο κ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Β. ΣΤΕΡΓΙΟΥΛΗΣ*

Ο Διονύσιος ο «Φιλόσοφος» ή «Σκυλόσοφος» [1541(;) - 1611], μητροπολίτης Λαρίσης αν και υπήρξε εκκλησιαστικός άνδρας, πρωταγωνίστησε σε δύο αποτυχημένες επαναστατικές κινήσεις στη Θεσσαλία (1600) και στην Ήπειρο (1611) με μοναδικό του όραμα την απελευθέρωση του γένους. Μπορεί να μην πέτυχε τον στόχο του, αλλά σήμανε το πατριωτικό προανάκρουσμα της εθνεγερσίας του 1821 και της αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού.

Την προσωπικότητα και τη δράση του Διονυσίου μελετά στην παρούσα έκδοση ο αναπληρωτής καθηγητής της ΑΕΑΘ Δημήτρης Παπάζης αξιολογώντας πρώτη φορά στις λεπτομέρειές τους όλες τις δημοσιευμένες αρχειακές πηγές, οι οποίες αντλήθηκαν από ευρωπαϊκά, κυρίως, αρχεία. Πολύτιμος αρωγός στην έρευνα του Δ. Παπάζη και στην έκδοση της παρούσας μελέτης η Ι. Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου, η οποία την ενέταξε στη σειρά των εκδόσεών της.

Ο ποιητής Ματσούκας στον Έβρο, το 1922

*Με τη φουστανέλα στη Βουλή...

*Εξέδωσε το 1923 ποιητική συλλογή

με τίτλο  «Τα τραγούδια του Έβρου»

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Το κλείσιμο του 1922 και οι πρώτοι μήνες του 1923, ήταν κρίσιμη εποχή για την Ελλάδα, που μόλις είχε βγει από την Μικρασιατική Καταστροφή και προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της, γιατί είχε να αντιμετωπίσει τεράστια οικονομικά προβλήματα και την περίθαλψη 1.500.000 και πλέον προσφύγων της Μικράς Ασίας.

                Η Θράκη αιμορραγούσε από την άδικη απώλεια του Ανατολικού κομματιού της και την εκκένωσή του από τους αυτόχθονες Έλληνες κατοίκους της, ενώ στον Έβρο η Επανάσταση των Γονατά- Πλαστήρα, αγωνίζονταν να ανασυγκροτήσει αξιόμαχο στρατό, αναμένοντας εναγωνίως και τα αποτελέσματα της Διάσκεψης της Λωζάννης. 

Το «λογχισμένο Ευαγγέλιο» της Σαμοθράκης

*Το "λογχισμένο Ευαγγέλιο της Σαμοθράκης" όπως είχε εκτεθεί στη Βουλή το έτος 2000 (Φωτογραφία Σάββα Σταθάκη).

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Είμαι βέβαιος, ότι οι περισσότεροι από τους συμπατριώτες μου Θρακιώτες, δεν έτυχε να δουν το λεγόμενο «λογχισμένο Ευαγγέλιο της Σαμοθράκης» που αποτελεί πολύτιμο αντικείμενο των συλλογών του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Είναι όμως στην πραγματικότητα, ανεκτίμητο ενθύμιο των παθών του Θρακικού Ελληνισμού.

Το «λογχισμένο Ευαγγέλιο της Σαμοθράκης» σχετίζεται άμεσα με το Ολοκαύτωμα του μαρτυρικού νησιού του βορειανατολικού Αιγαίου, κατά την Επανάσταση του 1821.

Συνοπτικά τα γεγονότα: Οι άνθρωποι της Φιλικής Εταιρείας είχαν προετοιμάσει ψυχικά τους κατοίκους της Σαμοθράκης για τον εθνικό ξεσηκωμό, που έρχονταν και ήταν όλοι αποφασισμένοι. Έτσι οι Σαμοθρακίτες επαναστάτησαν τον Αύγουστο του 1821, αρνούμενοι να πληρώσουν φόρους.

Όμως 1η Σεπτεμβρίου 1821 των λεγόμενη στο τοπικό ιδίωμα «πρωτοσταυρινιά» αποβιβάστηκαν στη Σαμοθράκη τα αγήματα των Τούρκων υπό τον υποναύαρχο Καρά-Αλή (σ.σ. είναι αυτός που αργότερα τον Ιούνιο του 1822, ανατίναξε μαζί με την ναυαρχίδα του, ο πυρπολητής Κωνσταντίνος Κανάρης). Αμέσως άρχισαν το έργο της σφαγής και των λεηλασιών. Σφαγιάσθηκαν μερικές χιλιάδες άνδρες και αγόρια. Τα γυναικόπαιδα πουλήθηκαν στα παζάρια σκλάβων  της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης. Τα σπίτια τους κάηκαν. Το νησί ερημώθηκε.

Πώς ο Π. Κουντουριώτης απέτρεψε… μονομαχίες, το 1914

*Ο Αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου Παύλος Κουντουριώτης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Οι μονομαχίες υπήρξαν ένα βάρβαρο και ακατανόητο αιματηρό έθιμο. Στο έθιμο αυτό, κατά τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, ενέδωσαν και πολλοί αξιωματικοί, πολιτικοί, και άλλοι αξιόλογοι άνδρες, με τραγικά επακόλουθα. Το 1914, επιχειρήθηκε η εμπλοκή σε μονομαχία, ακόμα και του αντιναυάρχου τότε Παύλου Κουντουριώτη, για γελοία αιτία, αλλά αυτός, άνθρωπος σοβαρός και συνετός, δεν ενέδωσε στην πρόκληση αψίκορου μονομάχου, απόστρατου αξιωματικού του Ναυτικού.

Πώς ακριβώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα εκείνων των ημερών;

Προς τα τέλη Μαρτίου 1914 είχε προκύψει ζήτημα προαγωγής πέντε πλοιάρχων των Ι. Δαμιανού, Π. Γκίνη, I. Βρατσάνου, Ανδρ. Μιαούλη και Φ. Κανελλόπουλου. Ο υπουργός Ναυτικών είχε στείλει στους υπουργούς αντίγραφα όλων των εγγράφων που σχετίζονταν μα αυτές τις κρίσεις, καθώς είχαν διατυπωθεί και διάφορες μομφές εναντίον τους, απότοκοι κυρίως πολιτικών ανταγωνισμών και προσωπικών φιλοδοξιών.

Η φυλάκιση του Ανδρέα Παπανδρέου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    http://www.kathimerini.gr/922542/article/epikairothta/politikh/h-fylakish-toy-andrea-papandreoy

*24 Δεκεμβρίου 1967. Μετά την απελευθέρωσή του, ο Ανδρέας Παπανδρέου φθάνει στο σπίτι του. Από αριστερά, η μητέρα του Σοφία Μινέικο, τα παιδιά του Νίκος, Γιώργος, Ανδρέας και Σοφία, η σύζυγός του Μαργαρίτα και ο Γιώργος Κατσιφάρας. Πίσω από τον Ανδρέα, ο Αντώνης Στρατής.

Του κ. ΣΠΥΡΟΥ ΔΡΑΪΝΑ*

Στην ταραχώδη πολιτική καριέρα του Ανδρέα Παπανδρέου, η σύλληψή του τις πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου 1967 αποτελούσε «ώρα μηδέν». Στα τρία χρόνια που προηγήθηκαν, ο αμφιλεγόμενος πολιτικός αναδείχθηκε σε κεντρικό παράγοντα στις εκρηκτικές πολιτικές συγκρούσεις- με τη μοναρχία, τις αμερικανικές διπλωματικές και μυστικές υπηρεσίες και τις συνωμοτικές ομάδες Ελλήνων αξιωματικών- οι οποίες κατέληξαν στη βίαιη ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας. Η απομόνωσή του στις Φυλακές Αβέρωφ, όπου θα μείνει για σχεδόν εννέα μήνες, του στέρησε το κεντρικό στοιχείο της ταυτότητάς του ως κινητήριας δύναμης στα πολιτικά δρώμενα.

Παραδόξως, η ίδια η πολιτική ακινητοποίηση του Παπανδρέου τον καθιστούσε σημαντικό παράγοντα στις πολιτικές διεργασίες που θα καθόριζαν τη μοίρα της παπαδοπουλικής χούντας στον πρώτο χρόνο της στην εξουσία, ιδιαίτερα στις ζωτικής σημασίας σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα, από τις πρώτες ώρες μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος, η σύλληψη του Ανδρέα Παπανδρέου υπήρχε αγκάθι στο πλευρό της κυβέρνησης Τζόνσον των ΗΠΑ.

“Θεσσαλονίκη 1917: H Φωτιά που Γέννησε μια Πόλη”

*Παντού αποκαΐδια

*Το ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη 

Γρηγόρη Βαρδαρινού

στην 82η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης

Ταξίδι ενός αιώνα πίσω στο παρελθόν επιχειρεί το ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη Γρηγόρη Βαρδαρινού, το οποίο αφορά την πυρκαγιά που έπληξε την πόλη της Θεσσαλονίκης τον Αύγουστο του 1917 και αποτέλεσε τον καταλυτικό παράγοντα για την διαμόρφωση της πόλης όπως την γνωρίζουμε σήμερα.

Το ντοκιμαντέρ αναβιώνει τα γεγονότα της πιο καταστροφικής πυρκαγιάς στην ιστορία της Θεσσαλονίκης και τον τρόπο με τον οποίο η πόλη ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της.

Το αντικίνημα του Κωνσταντίνου το 1967

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ     

 http://www.kathimerini.gr/921626/article/epikairothta/politikh/to-antikinhma-toy-kwnstantinoy

*13.9.1967: Η ηγεσία της χούντας υποδέχεται στο αεροδρόμιο του Ελληνικού τον Κωνσταντίνο, 

ο οποίος επιστρέφει από τις ΗΠΑ.

Του κ. ΑΝΤΩΝΗ ΚΛΑΨΗ*

Η επικράτηση του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 έφερε τον νεαρό βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄, ο οποίος μόλις είχε συμπληρώσει τρία χρόνια από την ανάρρησή του στον θρόνο, αντιμέτωπο με ένα τετελεσμένο γεγονός που αδυνατούσε να ελέγξει. Η χούντα είχε επιβληθεί όχι από την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, η οποία ήταν πιστή στο Στέμμα και διατηρούσε ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας μαζί του, αλλά από αξιωματικούς που βρίσκονταν χαμηλότερα στην ιεραρχία και είχαν κατορθώσει να κινηθούν πολύ αποτελεσματικά στα παρασκήνια.

Επρόκειτο για πρόσωπα τα οποία βρίσκονταν μακριά από το βασιλικό περιβάλλον και ήταν εν πολλοίς άγνωστα στον Κωνσταντίνο. Η εχθρική ατμόσφαιρα που επικράτησε κατά τη διάρκεια των πρώτων επαφών του με τα μέλη της ηγετικής τριανδρίας των πραξικοπηματιών, η οποία αποτελούνταν από τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τους συνταγματάρχες Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο, ήταν απολύτως ενδεικτική. Με την ενέργειά τους τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου, όχι μόνο είχαν διασαλεύσει τη συνταγματική τάξη, αλλά είχαν κατορθώσει να καταστήσουν τον Κωνσταντίνο υποχείριό τους. Επιλέγοντας να ορκίσει την πρώτη χουντική κυβέρνηση, στην οποία υπουργικά χαρτοφυλάκια ανέλαβαν και οι τρεις ηγέτες του πραξικοπήματος, ο βασιλιάς αποδέχθηκε την ήττα του και προσυπέγραψε τη συνθηκολόγησή του, θέτοντας ως μοναδικό όρο τη μη ανάληψη της πρωθυπουργίας από στρατιωτικό: στη βάση αυτού του συμβιβασμού, πρωθυπουργός ορκίστηκε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνος Κόλλιας.

Το «μαύρο» Πάσχα του 1914 στην Ανατολική Θράκη

*Καταυλισμός προσφύγων της Ανατολικής Θράκης στη Θεσσαλονίκη, το 1914 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο διωγμός των Ελλήνων της Θράκης (αλλά και της Μικράς Ασίας) το 1914, έχει όλα τα στοιχεία για να πάρει χαρακτηρισμούς όπως Γενοκτονία ή Εθνοκάθαρση. Έτσι λοιπόν σήμερα, όταν εξιστορούμε πτυχές των θλιβερών εκείνων γεγονότων, αποφεύγουμε ενδεχομένως να προβάλλουμε όρους με βαριά νομική σημασία, αλλά δεν παύουμε να έχουμε την άποψη ότι οι Τούρκοι συμπεριφέρθηκαν τότε με πρωτοφανή βαρβαρότητα, ξεριζώνοντας τους Έλληνες.

                Ένα μέρος του συνολικού δράματος, θα επιχειρήσουμε σήμερα με βάση της ειδησεογραφία των ημερών εκείνων, να περιγράψουμε. Δεν είναι επιτρεπτό η λήθη να λειτουργεί συγχωρητικά για όσους διέπραξαν πολιτικά και ποινικά αδικήματα, πρωτοφανούς σκληρότητας.

                Οι Νεότουρκοι με την επανάσταση του 1908, έδωσαν στη διεθνή κοινότητα ένα πρόσωπο αρκούντως πολιτισμένο και ευρωπαϊκό, που παρέσυρε τα υποταγμένα έθνη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία να πιστέψουν ότι θα αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα. Γρήγορα όμως λειτούργησε η εθνική αφύπνιση των Τούρκων, που συνέβαλε στην εντελώς εχθρική αντιμετώπιση των μειονοτήτων. Στο στόχαστρο βρέθηκαν βασικά οι Έλληνες (Θράκες, Μικρασιάτες, Πόντιοι) οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι.

Στην αρχή του 1914 είχαν γίνει μεταναστεύσεις Μουσουλμάνων της Σερβίας, της Βουλγαρίας και της Ελλάδας προς τη Μικρά Ασία, υποκινημένες από την Νεοτουρκική κυβέρνηση. Αυτό το γεγονός υπήρξε η αιτιολογία της τουρκικής κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη είσοδο της Τουρκίας στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, να εκδιώξει τους Έλληνες.

Η ελληνοτουρκική κρίση του Νοεμβρίου 1967

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/920606/article/epikairothta/ellada/h-krish-toy-noemvrioy-1967

*14 Νοεμβρίου 1967. Άνδρες της Εθνικής Φρουράς εισέρχονται στο χωριό Άγιος Θεόδωρος, νότια της Λευκωσίας. Την επομένη, η περιοχή έγινε θέατρο σφοδρών συγκρούσεων μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Του κ. ΣΩΤΗΡΗ ΡΙΖΑ*

Η αποτυχία της ελληνοτουρκικής συνάντησης κορυφής του Έβρου τον Σεπτέμβριο 1967 αντιμετωπίστηκε από το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς με μια αυτοσχέδια πολιτική «πυγμής», που αποσκοπούσε στην ανάδειξη της ένωσης ως κεντρικού θέματος της ατζέντας του Κυπριακού.

Δημοσιεύματα στον Τύπο, δημόσιες δηλώσεις και επισκέψεις κορυφαίων παραγόντων της δικτατορίας στη Μεγαλόνησο εντάσσονταν στο πλαίσιο αυτό. Αν αυτά συνέτειναν στη χειροτέρευση της ατμόσφαιρας στο Κυπριακό, η στρατιωτική επιχείρηση της Εθνικής Φρουράς στον τουρκοκυπριακό θύλακο Κοφίνου- Αγίων Θεοδώρων στις 15-16 Νοεμβρίου αποτέλεσε την αφετηρία μιας κρίσης που οδήγησε στα πρόθυρα ελληνοτουρκικού πολέμου. Αυτός αποφεύχθηκε μόνο με την εξασθένηση της ελληνικής θέσης στην Κύπρο.

Για τους Θρακιώτες που ασχολούνται με την ποίηση: Κώστας Θαλλίδης

Ο Κώστας Θαλλίδης είναι ένας μάλλον άγνωστος ποιητής, αλλά ένα ποίημά του έγινε πανελληνίως γνωστό κάποτε.

Γεννήθηκε στη Σωζόπολη της Ανατολικής Ρωμυλίας το 1816 και το οικογενειακό του όνομα ήταν Μαστρονικολάκογλου.

Ποικίλοι κίνδυνοι για τη ζωή του, τον ανάγκασαν να καταφύγει στην Αθήνα και στον Πειραιά. Όταν ανακαλύφθηκε το ταλέντο του στη μουσική και στην ποίηση η βασίλισσα Αμαλία τον έστειλε στην Ιταλία, όπου ο Θαλλίδης σπούδασε εφτά χρόνια μουσική, από το 1840 έως το 1847. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, προσελήφθη ως γραμματέας και μουσικός στα Ανάκτορα του Όθωνα, όπου υπηρέτησε δώδεκα χρόνια. Παράλληλα έγραφε ποιήματα και τα μελοποιούσε ο ίδιος. Μελοποιούσε επίσης εκκλησιαστικά άσματα, γιατί γνώριζε και βυζαντινή μουσική.

Τελικά τον συκοφάντησαν ότι τα ποιήματά του αφορούσαν την βασίλισσα.  Έτσι ο Θαλλίδης αναγκάσθηκε να φύγει από τα Ανάκτορα. Προσβλήθηκε από στηθικό νόσημα και αποφάσισε να επιστρέψει στη Σωζώπολη, όπου μετά από 33 ημέρας, την παραμονή των Χριστουγέννων του 1861 πέθανε και ετάφη στο νεκροταφείο του Αγίου Ζωσίμου.

Για να γνωρίσετε τον Κώστα Θαλλίδη παραθέτω και ένα δημοσίευμα της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ της 19^ης Ιουνίου 1936.

Η οπλαρχηγός Κωστακίτσαινα των Βαλκανικών Πολέμων

*Η Κωστακίτσαινα, σε φωτογραφία των αρχών του 1913

*Μια άγνωστη ηρωίδα της Ηπείρου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Κωστακίτσαινα, είναι μια λαμπρή, ανιδιοτελής και σεμνή ηρωίδα της Ηπείρου. Έδρασε ως οπλαρχηγός εθελοντικού σώματος του χωριού Γεωργάνοι Ιωαννίνων, στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Τιμήθηκε με μετάλλια από το ελληνικό κράτος, αλλά απολύθηκε, όταν διορίστηκε επιστάτρια σε σχολείο, γιατί οι καρεκλοκένταυροι των γραφείων διαπίστωσαν εκ των υστέρων  ότι η μπαρουτοκαπνισμένη καπετάνισσα… δεν είχε τα τυπικά προσόντα!!!

Το 1913 υπολογίζεται ότι είχε ηλικία, ανάμεσα σε 45 έως 48 ετών. Το οικογενειακό της όνομα ήταν Μαρία Ναστούλη και κατάγονταν από τα Δερβίζιανα.

Μάλλον ψηλή, εύρωστη και ζωσμένη με φυσεκλίκια. Κορμοστασιά ευζωνική θα έλεγε όποιος την συναντούσε για πρώτη φορά. Είχε μαζί της και ένα σπαθί καθώς και ένα τυφέκιο  Μάουζερ, που ήταν λάφυρα από μάχη με Τούρκους. Φωνή μάλλον βραχνή και πρόσωπο σκληρό. Κάπνιζε πολύ και στο απανώχειλό της υπήρχε ένα χνούδι, όπως στους εφήβους.

                Μόνο τα φορέματα και τα μαλλιά της πρόδιδαν ότι είναι γυναίκα.

Η Ελληνοτουρκική συνάντηση στον Έβρο, το 1967

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/919635/article/epikairothta/ellada/ellhnotoyrkikh-synanthsh-ston-evro

*Οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας Κωνσταντίνος Κόλλιας (στη μέση) και της Τουρκίας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ (δεξιά) τη δεύτερη μέρα των συνομιλιών που διεξήχθησαν στην Αλεξανδρούπολη.

Του κ. ΣΩΤΗΡΗ ΡΙΖΑ*

Η ελληνοτουρκική συνάντηση του Έβρου τον Σεπτέμβριο 1967 αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση βιαστικής και ελλιπώς προετοιμασμένης διπλωματικής προσπάθειας που κατέληξε σε αποτυχία. Ταυτόχρονα, υπήρξε μια σημαντική στροφή στη διαχείριση του Κυπριακού με αρνητικές βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες συνέπειες.

Η σύλληψη της πολιτικής που οδήγησε στη συνάντηση του Έβρου μπορεί να αποδοθεί σε δύο παράγοντες. Η πρώτη παραδοχή της ηγεσίας του στρατιωτικού καθεστώτος, που προέκυψε από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ήταν ότι μπορούσε να επιτύχει ταχύτατα την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ακολουθώντας μια διπλωματία που δεν θα υφίστατο τους περιορισμούς των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Η δεύτερη παραδοχή της ήταν ότι η Αθήνα μπορούσε να επιτύχει μια πολιτική διευθέτηση στη βάση του σχεδίου Άτσεσον (Acheson) του Αυγούστου του 1964, όταν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, στο πλαίσιο αμερικανικής πρωτοβουλίας επίλυσης του Κυπριακού, είχε προτείνει την ένωση του νησιού με την Ελλάδα έναντι της εκμίσθωσης μιας έκτασης ίσης με το 5% του κυπριακού εδάφους. Αυτή η ζώνη θα χρησιμοποιείτο ως στρατιωτική βάση από την Τουρκία. Επίσης προβλεπόταν και ευρεία αυτοδιοίκηση σε περιοχές όπου πλειοψηφούσαν Τουρκοκύπριοι.

Δημοσιογράφοι πεσόντες στους αγώνες....

 

*Η ιστορική εφημερίδα "Αδέσμευτη Γνώμη" που εκδόθηκε 

στη διάρκεια της μεγάλης απεργίας του 1975

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Το σώμα των Ελλήνων δημοσιογράφων περνάει τις μέρες αυτές τη μεγαλύτερη δοκιμασία του, καθώς διάφορες ανάλγητες πολιτικές αποφάσεις (κυβερνητικές και μνημονιακές), διαλύουν την κοινωνική του ασφάλιση, χωρίς καμιά πρόβλεψη αντικατάστασης του υπάρχοντος συστήματος με άλλο. Αξίζει εδώ να τονίσουμε ότι το κράτος ουδέποτε διέθεσε έστω και ένα ευρώ για την ασφάλιση των δημοσιογράφων, όπως και οι εργοδότες τους. Όμως οι δημοσιογράφοι επέτυχαν να έχουν ικανοποιητική κοινωνική ασφάλιση. Αυτό το σύστημα επιχειρείται τώρα να ισοπεδωθεί, να απαλλοτριωθεί, να μηδενιστεί, αφού ήδη ληστεύθηκαν υπέρ του κράτους, δεκάδες εκατομμυρίων από τα αποθεματικά του. Και οι δημοσιογράφοι με τις οικογένειές τους μένουν ανασφάλιστοι…

                Αυτές οι δραματικές ημέρες, μας κάνουν να στρεφόμαστε στο παρελθόν… στα πεπραγμένα των δημοσιογράφων… στην ιστορία τους... Γιατί και οι δημοσιογράφοι, έγραψαν ιστορία μαζί με όλους τους Έλληνες, σε όλους τους αγώνες, έδωσαν εκτός από τον ιδρώτα τους και το αίμα τους, για να υπάρξει αυτό το κράτος. Αυτό το απόθεμα ιδρώτα και αίματος, που τώρα επιχειρείται να δημευθεί!

                Δεν είναι εφικτό να παρουσιασθεί η συνολική προσφορά των δημοσιογράφων σε όλους τους αγώνες του Έθνους. Ωστόσο με μια φευγαλέα ματιά, μπορούμε να δούμε την προσφορά των ανθρώπων του Τύπου στους αγώνες αυτούς, μαζί με όλους τους Έλληνες. Θα επιλέξουμε την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, που διπλασίασαν την Ελλάδα, σε έκταση και πληθυσμό.