Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΕΒΡΟΥ

*Η πλατεία του Διδυμοτείχου το 1941. Στο κέντρο κυματίζει η σβάστικα των Ναζί.

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος  Πατιαλιάκας

                Σημαντική υπήρξε η ανάπτυξη της Εθνικής Αντίστασης στον νομό Έβρου, αν και σχετικώς άγνωστη, παρά το γεγονός ότι γεωγραφικά η περιοχή ήταν ουσιαστικά, μια στενή λωρίδα γης.

                Κατά τον Σεπτέμβριο του 1941 παρουσιάσθηκε εθνικιστική κίνηση στον νομό Έβρου με έδρα το Διδυμότειχο και υπό τον εργολάβο Άγγελο Ζωγράφο καθώς και τον Στέφανο Παπαδόπουλο, προϊστάμενο Τ.Τ.Τ. γραφείου Νέας Ορεστιάδας.                      Στις αρχές του 1942 άρχισε κάποια ανταρτική κίνηση υπό τον Έφεδρο Ανθυπολοχαγό Ζαφείρη Δρατζίδη και τον αδελφό του Γεώργιο, κατοίκους Πετράδων, Γεώργιο Στεφανάκη, κάτοικο Ασημενίου, Ιωάννη Μπούρα και Χρήστο Μπούρα, κατοίκους Πυθίου, Απόστολο Φαρφάρα και Αθανάσιο Φαρφάρα, κατοίκους Θυρέας, Ιωάννη Αναστασιάδη, κάτοικο Νέας Ορεστιάδας, και ένα άλλο άγνωστο πρόσωπο με το ψευδώνυμο Άρης (1).

Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ 1941-1944

*Η γέφυρα του Γοργοπόταμου

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

                Είναι η 27η Απριλίου 1941. Τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα και η γερμανική σημαία υψώνεται στην Ακρόπολη. 31 Μαΐου 1941 η Κρήτη καταλαμβάνεται από τα γερμανικά στρατεύματα και η αφέγγαρη νύκτα της κατοχής απλώνεται σ΄ ολόκληρη τη χώρα μας και η τραγωδία ενός σκλαβωμένου λαού αρχίζει.

                Δεν έχουν σβήσει ακόμα οι αστραπές της εποποιίας στη Βόρειο Ήπειρο και Αλβανία, στα Οχυρά της Μακεδονίας και Ελληνικής Θράκης καθώς και ο ηρωικός αγώνας της Κρήτης και η Ελλάδα μας καθημαγμένη με χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, αιματόβρεχτη και μισοπεθαμένη πάνω στις δάφνες της, σταυρωμένη και αιχμάλωτη τριών αδίστακτων δημίων, των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων, με τον λαό της βασανισμένο και αποδεκατισμένο από την πείνα και τις στερήσεις, βρήκε το κουράγιο και τη δύναμη να ορθώσει το ανάστημα και να στείλει τα παιδιά της στα βουνά, στην Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική για να συνεχίσουν τον «νυν υπέρ πάντων αγώνα», μέχρι την τελική νίκη, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».

Φλαγγίνειος Σχολή, μια εστία φωτός

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.kathimerini.gr/839201/article/epikairothta/kosmos/flaggineios-sxolh-mia-estia-fwtos

 *Το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας στο ponte dei Greci, τη Γέφυρα των Ελλήνων.

Γράφει ο κ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ*

                Είναι γνωστό το οικουμενικό σάλπισμα που αντήχησε σε ολόκληρη την Ευρώπη και πέραν του Ατλαντικού για τον φωτισμό του Γένους. Σάλπισμα παιδείας έντονο κι ελπιδοφόρο, υπείκον στην εντολή του Αδαμαντίου Κοραή, ως προαπαιτούμενο εφαλτήριο για την ανάσταση του έθνους. Και είναι, βεβαίως, γνωστή και τεκμηριωμένη η συνειδητή ανταπόκριση στο επιβαλλόμενο χρέος, σε πολλαπλές μορφές δραστηριότητας τού ανά τον κόσμο ελληνικού στοιχείου. Διανοούμενοι ιστόρησαν ή τραγούδησαν τους ασίγαστους πόθους του ελληνισμού. Πόθους και αίτημα για την ελευθερία και την κοινωνική ανεξαρτησία, για το όραμα που έμενε έντονο μετά την πτώση της Πόλης.

                Κι άλλοι, οι περισσότεροι, άμοιροι ενδεχομένως παιδείας, αλλά ενσυνείδητοι οραματιστές του αγαθού της ελευθερίας, προσέδραμαν, σε ανταπόκριση του αιτήματος, με τον μόχθο τους και την οικονομική συμβολή τους, και ίδρυσαν σχολεία, που έγιναν οάσεις αυτής της παιδείας, στον τουρκοκρατούμενο ελλαδικό χώρο και πέραν τούτου, όπου στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη ανθούσε ο παροικιακός ελληνισμός.

Σαράντα χρόνια, ακραία πολιτική βία στην Ελλάδα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  

http://www.kathimerini.gr/838322/article/politismos/vivlio/40-xronia-akraia-politikh-via-sthn-ellada

*Ο πρόεδρος της Οργάνωσης Θυμάτων Τρομοκρατίας «Ως Εδώ», Γιώργος Μομφεράτος, παρακολουθεί μαζί με τη μητέρα του Θάνου Αξαρλιάν, Σταυρούλα, τη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής την Πέμπτη 16 Απριλίου, με θέμα την επεξεργασία και εξέταση του σχεδίου νόμου «Μεταρρυθμίσεις ποινικών διατάξεων, κατάργηση των καταστημάτων κράτησης Γ΄ τύπου και άλλες διατάξεις».

Του κ. ΘΑΝΟΥ Π. ΝΤΟΚΟΥ*

                Η πολιτική βία, με τη μορφή της δράσης τρομοκρατικών οργανώσεων, αποτελεί, δυστυχώς, μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής ζωής από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Παρά τη σημασία του φαινομένου, που σε ορισμένες περιόδους προκάλεσε σοβαρούς κλυδωνισμούς τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο, η επιστημονική έρευνα, ανάλυση και σχετική βιβλιογραφία παραμένουν εξαιρετικά περιορισμένες.

                Το κενό αυτό φιλοδοξεί να καλύψει σε ένα βαθμό το βιβλίο του Γιώργου Κασιμέρη, πανεπιστημιακού στη Μεγάλη Βρετανία, και με πολυετή ενασχόληση με το φαινόμενο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα.

Δοσίλογοι, Τάγματα Ασφαλείας, οι δίκες τους

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ     http://www.kathimerini.gr/837580/article/politismos/vivlio/dosilogoi-tagmata-asfaleias-oi-dikes-toys

*«Οι ελληνικές κατοχικές κυβερνήσεις. Δίκες κατοχικών δοσιλόγων και εγκληματιών πολέμου» τιτλοφορείται το νέο βιβλίο του Σπύρου Γ. Γασπαρινάτου, το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις της Εστίας.

                Δεινός μελετητής της ταραγμένης δεκαετίας του ’40, ο συγγραφέας καταπιάνεται ενδελεχώς με ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα, αμφιλεγόμενα ζητήματα εκείνης της περιόδου. Όπως γράφει στον πρόλογο, «η θεματολογία του βιβλίου αποτυπώνεται στον τίτλο του και διαχωρίζεται σε τρία αυτοτελή μέρη: κατοχικές κυβερνήσεις των Αθηνών, δίκες κατά κατοχικών δοσιλόγων, δίκες κατά εγκληματιών πολέμου».

                Ιδιαίτερα σημαντική είναι η ενότητα του βιβλίου όπου «αναπτύσσεται το τι επακολούθησε μετά τις δίκες και καταδίκες όσων εκρίθηκαν ένοχοι για δοσιλογισμό. Εκτελέσθηκαν οι καταδίκες μέχρι συμπλήρωσης των ποινών που επιβλήθηκαν; Ή η μεταλλαγή των πολιτικών συνθηκών, ιδίως μετά τα Δεκεμβριανά, επέφερε πλήρη ανατροπή της συνολικής εικόνας, με συνέπεια τον ουσιαστικό εκμηδενισμό του διατακτικού των εκδοθεισών καταδικαστικών αποφάσεων;».

ΜΙΚΡΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ

*Ο Μικρός Ήρωας Γεράσιμος Ραφτόπουλος

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

                Σε καιρό πολέμου πολλά είναι αυτά που λαμβάνουν χώρα, τα οποία κάτω από κανονικές συνθήκες θα ήταν αδιανόητα.

                Συγκλονιστικές είναι οι περιπτώσεις συμμετοχής στη πρώτη γραμμή του μετώπου μαχητών μικρής ηλικίας, στην κυριολεξία ανηλίκων. Αναλύονται δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπως παρακάτω:

Αγροτική κοινωνική ασφάλιση

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ      http://www.kathimerini.gr/837085/article/epikairothta/ellada/agrotikh-koinwnikh-asfalish

*«Ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, φωτογραφούμενος με μίαν αγρότιδα, κατά την χθεσινήν εορτήν εις το Ζάππειον, κατά την οποίαν επεδόθησαν τα πρώτα βιβλιάρια συντάξεων εις αγρότας εκ διαφόρων χωρίων της Ελλάδος» γράφει η λεζάντα πρωτοσέλιδης φωτογραφίας στην «Κ» της 10ης Ιουνίου 1962.

Γράφει ο κ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ*

                Η ίδρυση του Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων (ΟΓΑ) στις 20 Ιουλίου 1961 βάσει του νόμου 4169/1961 και η θεσμοθέτηση της πλήρους ασφάλισης των αγροτών και της παραγωγής τους αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για την εξέλιξη του θεσμού των κοινωνικών ασφαλίσεων, ως ο δεύτερος σταθμός του ασφαλιστικού συστήματος μετά την ίδρυση του ΙΚΑ, καθώς αφορούσε τον μισό πληθυσμό της χώρας, που συνεισέφερε το περίπου 35% του ΑΕΠ και περισσότερο από το 85% των εξαγωγών.

                Οι κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή ενστερνίστηκαν από τα τέλη του 1955 τις διεθνείς οικονομικές τάσεις που, με πρότυπο την κοινωνική οικονομία της αγοράς, όπως θεμελιώθηκε στη Δυτική Γερμανία των αρχών της δεκαετίας του 1950, απέβλεψαν στη σταθεροποίηση της μεταπολεμικής φιλελεύθερης δημοκρατίας μέσα από τη δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου, εξέλιξη που οδήγησε στην εδραίωση του κράτους ευημερίας (welfare state) και τη διαμόρφωση συνθηκών κοινωνικής ισορροπίας και συναίνεσης.

Το υπαρκτό φάντασμα του εμφυλίου πολέμου

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=748239

*Οι πρωταγωνιστές της Συμφωνίας της Βάρκιζας ύστερα από την υπογραφή της 

*Οι πολιτικοί επιστήμονες

Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης

ξανασυζητούν, ανεξίθρησκα και με μέθοδο,

τη σύγχρονη ελληνική διχοστασία

*Το νέο βιβλίο των Καλύβα και Μαραντζίδη

Στάθης Ν. Καλύβας, Νίκος Μαραντζίδης

Εμφύλια Πάθη.

23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο

Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2015,

σελ. 528, τιμή 16,60 ευρώ

Γράφει ο Αναστάσης Βιστωνίτης

                Υποθέτει κανείς πως μετά τις χιλιάδες σελίδες που έχουν γραφτεί για τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο το θέμα θα είχε εξαντληθεί και το σύνολο του επιστημονικού κόσμου της χώρας μας, σε κάποιο γενικό τουλάχιστον πλαίσιο, θα είχε συμφωνήσει ως προς τα αίτιά του. Είναι βεβαίως αδύνατον να υπάρξει συμφωνία ως προς τον καταλογισμό των ευθυνών της κάθε πλευράς. Δεδομένου ότι απουσιάζει η συμφωνία όσον αφορά τα αίτια, ο καταλογισμός των ευθυνών μοιάζει αν όχι αδύνατος, τουλάχιστον εξαιρετικά δυσχερής.

                Ο Στάθης Ν. Καλύβας, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Yale, και ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ανήκουν στους νεότερους επιστήμονες που ερευνούν το θέμα συστηματικά εδώ και μερικά χρόνια και έχουν δημοσιεύσει σχετικές εργασίες. Οι απόψεις τους έχουν προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων από μεγάλη μερίδα της Αριστεράς και είναι σχεδόν βέβαιο ότι το ίδιο θα συμβεί και με το πρόσφατο βιβλίο Εμφύλια πάθη που έγραψαν από κοινού, μολονότι είναι η πιο «ανεξίθρησκη» εργασία τους σε σύγκριση με τις προηγούμενες, χωρίς ωστόσο να αφίσταται των παλαιότερων απόψεών τους - γι' αυτό και αξίζει ιδιαίτερης προσοχής.

ΤΟ ΠΑΡΘΕΝΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΘΩΡΗΚΤΟΥ «ΑΒΕΡΩΦ»

*Καρτ ποστάλ των Βαλκανικών Πολέμων με το θρυλικό θωρηκτό "Αβέρωφ" και επάνω δεξιά την εικόνα του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ.

 Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

                Το θωρακισμένο καταδρομικό (Θ/Κ ), ακριβέστερα θωρακισμένο εύδρομο, «ΑΒΕΡΩΦ» είναι ιστορικό πλοίο της νεότερης Ελλάδας. Παρά το γεγονός ότι αναφέρεται ως θωρηκτό, είναι θωρακισμένο καταδρομικό κλάσης ΠΙΖΑ. Ήταν ακριβές αντίγραφο του παλαιότερου θωρακισμένου καταδρομικού «Pisa», που είχε ναυπηγηθεί το 1907 με βάση σχέδιο του ναυπηγού Ιωσήφ Ορλάντο.

                Το «ΑΒΕΡΩΦ» ναυπηγήθηκε την περίοδο 1908-1911 στα ναυπηγεία του Ορλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας και εντάχθηκε στο Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό. Η τότε Κυβέρνηση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη δαπάνησε το ποσό των 23.650.000 χρυσών δραχμών για την απόκτησή του. Το ποσό των 8.000.000 χρυσών δραχμών προερχόταν από κληρονομιά του Εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ και το υπόλοιπο ποσό των 15.650.000 χρυσών δραχμών καλύφθηκε από το Ταμείο του Εθνικού Στόλου. Είχε εκτόπισμα 10.118 τόννων, 19.000 ίππους, διέθετε πυροβόλα, ταχυβόλα και αντιαεροπορικά πολυβόλα διαφόρων τύπων, τρεις τορπιλοσωλήνες κ.ά. και ανέπτυσσε μεγίστη ταχύτητα 23 κόμβων.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΟ 1886

*Σχολική αίθουσα, από το "Αλφαβητάριον Μικρόν Αλφαβητάριον Μικρόν, προς εύκολον μάθησιν των παιδιών, Βιέννη, τυπογραφία Δ. Δαβιδοβίκη, 1820. 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Παιδεία, υπήρξε πάντα ο μεγάλος στόχος και μια από τις εθνικές προτεραιότητες των αλύτρωτων Ελλήνων, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.

                Από το λεγόμενο «Κρυφό Σχολειό» των μικρών χωριών, έως τα ονομαστά εκπαιδευτήρια των μεγάλων κέντρων του Ελληνισμού (Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Αδριανούπολη, Φιλιππούπολη, Ιωάννινα κ.λπ.), οι Έλληνες υπηρέτησαν την ιδέα της εκπαίδευσης με ποικίλους τρόπους, ειδικά μάλιστα από την εποχή των Τανζιμάτ, δηλαδή των εκτεταμένων μεταρρυθμίσεων, που επέβαλαν οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία του 19^ου αιώνα. Τα Τανζιμάτ υπήρξαν η μεγάλη ελπίδα των υπόδουλων λαών, αλλά δεν απέδωσαν συνολικά, τα αναμενόμενα, κυρίως λόγω της διολίσθησης των Σουλτάνων, αλλά και του κατεστημένου της Τουρκίας προς τον αυταρχισμό.

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ 1974. Η ΑΔΙΚΑΙΩΤΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

*Η απόβαση στο Πέντε Μίλι, που στην πραγματικότητα ήταν αποβίβαση, 
εξαιτίας της ανεπάρκειας της στρατιωτικής ηγεσίας

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

                Το πραξικόπημα ανατροπής του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ στις 15 Ιουλίου 1974 ήταν η αφορμή για την στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974.

                Επικαλούμενη το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεως, η Τουρκία εισέβαλε στη νήσο (Σχέδιο «Αττίλας Ι») , με σκοπό την αποκατάσταση, όπως ισχυρίζονταν , της συνταγματικής τάξης και την προστασία των Τουρκοκυπρίων. Η πρώτη φάση της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο έληξε στις 22 Ιουλίου 1974 με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που προέβλεπε την άμεση κατάπαυση του πυρός και τον τερματισμό της στρατιωτικής επέμβασης στο νησί. Στις 14 Αυγούστου 1974, μετά την αποτυχία της ειρηνευτικής διάσκεψης της Γενεύης, η Τουρκία έβαλε σε εφαρμογή το Σχέδιο «Αττίλας ΙΙ». Σε διάστημα τριών ημερών, οι Τουρκικές δυνάμεις, ενισχυμένες με εκατοντάδες άρματα μάχης και με την ισχυρή υποστήριξη δυνάμεων αεροπορίας και μονάδων πυροβολικού, προέλασαν σε βάθος 40 χιλιομέτρων Δυτικά και 60 χιλιομέτρων Ανατολικά, καταλαμβάνοντας μέχρι το απόγευμα της 16ης Αυγούστου το 37% του Κυπριακού εδάφους και εκτοπίζοντας 200.000 Ελληνοκυπρίους, σχεδόν το 40% του συνολικού πληθυσμού, με τη βία από τις πατρογονικές τους εστίες, οι οποίοι αναγκάσθηκαν να καταφύγουν ως πρόσφυγες στο ελεύθερο νότιο τμήμα του νησιού.

28 Οκτωβρίου 1940... στη Γαλλία

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/836248/article/epikairothta/ellada/28-oktwvrioy-1940-sth-gallia

*Αθήνα. Διαδήλωση την 28η Οκτωβρίου 1940. Ο ελληνικός λαός έκανε δεκτή με ενθουσιασμό την απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου. Ο πάνδημος ξεσηκωμός του Ελληνισμού άγγιξε ιδιαίτερα την ταλανιζόμενη γαλλική κοινωνία.

Γράφει ο κ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ*

                Ιούνιος 1940. Περιέρχεται αρχικά στους ναζί η Βόρεια Γαλλία και στο νότιο τμήμα της, που τυπικά μένει ελεύθερο, επιβάλλεται δικτατορία από τον στρατηγό Henri- Philippe Pétain και ορίζεται πρωθυπουργός ο συνεργάτης των ναζί Pierre Laval. Η «νέα τάξη» του Αδόλφου Χίτλερ εγγίζει τα σύνορα της νοτιότερης Ευρώπης.

                Στην Ελλάδα τα γεγονότα παραπέμπουν σε σκεπτικισμό της ηγεσίας. Σε αναμονή των εξελίξεων και ενώπιον της επερχόμενης καταιγίδας, η ηγεσία της χώρας περιορίζει τις κινήσεις της ερειδόμενη στην πολιτική της ουδετερότητας. Ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς, όπως είναι γνωστό, ακόμη και μετά τον τορπιλισμό της «Έλλης» στο λιμάνι της Τήνου, με στρατηγική νηφαλιότητα αλλά και με την επιβαλλόμενη ετοιμότητα, τηρεί στάση αναμονής.

Η «Λευκή Βίβλος» της ιταλικής επίθεσης κατά της Ελλάδας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/835736/article/epikairothta/kosmos/h-leykh-vivlos-ths-italikhs-epi8eshs-kata-ths-elladas

*Ιταλοί στρατιώτες του αλβανικού μετώπου ανυψώνουν λευκή σημαία έτοιμοι να παραδοθούν στον Ελληνικό Στρατό. Ο Μουσολίνι δεν μπορούσε να παραδεχθεί την ήττα της επίλεκτης Μεραρχίας αλπινιστών "Τζούλια". 

Γράφει η κ. ΧΡΥΣΑ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

                Η Λευκή Βίβλος, που δημοσιεύτηκε το 1940 στα ελληνικά, τα γερμανικά και τα γαλλικά, περιλαμβάνει όλα τα διπλωματικά έγγραφα τα οποία αναφέρονται στις προθέσεις και στα σχέδια της ιταλικής κυβερνήσεως έναντι της Ελλάδος, σχέδια που άρχισαν να γίνονται σαφέστερα τον Απρίλιο του 1939, όταν κατελήφθη η Αλβανία. Ο τόμος με τα διπλωματικά έγραφα καθιερώθηκε να αποκαλείται Λευκή Βίβλος, διότι στη ράχη της γερμανικής έκδοσης υπάρχει ο τίτλος Das Weissbuch.

                Στο πρώτο μέρος της «Βίβλου» καταγράφονται οι φιλικές εκδηλώσεις των Ιταλών προς την Ελλάδα καθώς και οι διαβεβαιώσεις ότι η Ιταλία σέβεται την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, ενώ καταγράφονται και τα γεγονότα που καλύπτουν την περίοδο που ξεκινάει από την ιταλική επίθεση κατά της Αλβανίας και καταλήγουν στην είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο, ήτοι από 7 Απριλίου έως 10 Ιουνίου 1940.

Ελληνοϊταλικός πόλεμος 1940, μια νίκη της ελληνικής κοινωνίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/835733/article/epikairothta/ellada/ellhnoitalikos-polemos-1940-mia-nikh-ths-ellhnikhs-koinwnias

*Έλληνες στρατιώτες μεταφέρουν εξαρτήματα πυροβόλου όπλου στο μέτωπο 

κατά τον πόλεμο του 1940.

Γράφει ο κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ*

                Είναι λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιά του 1941, στην περιοχή Κάλια του αλβανικού μετώπου. Ο πυροβολητής Πεζικού, ο Πειραιώτης Βλάσης Καρατζίκας, λαϊκό παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας, έχει μόλις φθάσει με τον ουλαμό του στο μέτωπο, μετά από εξοντωτική πορεία ημερών, υπό άθλιες καιρικές συνθήκες. Παρά ταύτα, ο ενθουσιασμός του, που βρίσκεται εκεί είναι έκδηλος.

                Γράφει μάλιστα στο ημερολόγιό του (εκ. Ερμής): «Κατά την ώρα της βολής το κρύο μάς πειρούνιαζε έως τα κόκκαλα. Ευτυχώς που εθαιρμένετο ο σωλήν του πυροβόλου και ζεσταίναμε τα χέρια μας. Το μεγάλο κατόρθωμα του ουλαμού μας ήταν το εξής: Είχαμε μείνει με λίγα βλήματα, διότι είχον ψωφήσει τα μουλάρια, διετάχθησαν λοιπόν οι άνδρες κάπου 60, να μεταφέρουν 4 βλήματα ο καθείς στον ώμο. Ήτο πραγματικό μαρτύριο αυτό διότι με το φορτίο 13 οκ (άδες) στον ώμο έφευγαν από τη Ζέη και βάδιζαν 4 1/2 ώρες μέσα σε λάσπη έως το γόνατο και ήρχοντο που είμεθα εμείς με τα πυροβόλα. Ήρχοντο κατάκοποι, μούσκεμα στον ιδρώτα και λασπωμένοι, ήσαν πραγματικοί ήρωες, τους έβλεπα και τους ελυπόμουν, αλλά χάρις όμως σε αυτούς εδοξάσθη ο ουλαμός μας. Έλεγον δε σε μας τους πυρ/τάς “ρίχνετε καλά, παιδιά, και εμείς θα σας φέρνουμε βλήματα. Καρατζίκα σκόπευε καλά, κατάστρεφέ τους αράδα τα πυροβόλα και πολυβόλα τους”».

ΜΝΗΜΕΣ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ: ΜΑΧΗΣ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ- ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

 *Μεταφορά τραυματία στο βουνά της Βορείου Ηπείρου

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

                Η Ιταλία, στο πλαίσιο της εφαρμογής των επεκτατικών σχεδίων της στη Μεσόγειο, κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940. Οι επιχειρήσεις μεταξύ των αντιπάλων έλαβαν χώρα σε δύο  επιμέρους θέατρα επιχειρήσεων, της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας, με ενδιάμεσο σύνδεσμο τον τομέα της Πίνδου. Η Ελληνοϊταλική σύγκρουση διακρίνεται σε τρεις περιόδους, στις αμυντικές επιχειρήσεις στην Ήπειρο και στη Βορειοδυτική Μακεδονία (28 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου 1940), στην αντεπίθεση και προέλαση του Ελληνικού Στρατού στη Βόρειο Ήπειρο (14 Νοεμβρίου 1940-6 Ιανουαρίου 1941) και στις επιθετικές επιχειρήσεις του Β΄ Σώματος Στρατού και εαρινή επίθεση του Ιταλικού Στρατού (7 Ιανουαρίου-26 Μαρτίου 1941).

                Οι ανεπιτυχείς επιχειρήσεις της Ιταλίας για ταχεία κατάληψη της Ελλάδας προκάλεσαν την επέμβαση της Γερμανίας. Η εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων στο έδαφος της Ελλάδας, στις 6 Απριλίου 1941, σήμανε την έναρξη της Μάχης των Οχυρών, του τετραήμερου αγώνα στα 21 οχυρά της Γραμμής Μεταξά, κατά μήκος της Ελληνο-Βουλγαρικής Μεθορίου. Μετά τη διάσπαση της αμυντικής τοποθεσίας από τα Ελληνο- Γιουγκοσλαβικά σύνορα η Γερμανική προέλαση συνεχίσθηκε προς την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, Θεσσαλία και Στερεά Ελλάδα και περατώθηκε με την κατάληψη στις 27 Απριλίου της Αθήνας και αργότερα και της Πελοποννήσου. Στις 20 Μαΐου 1941 στη Κρήτη οι Ελληνικές Δυνάμεις μαζί με τα  Συμμαχικά στρατεύματα δέχθηκαν την επίθεση του πιο επίλεκτου στρατιωτικού σώματος του Γ΄ Ράιχ, τους αλεξιπτωτιστές. Μετά από άνισο αγώνα η Κρήτη στις 31 Μαΐου καταλήφθηκε από τα Γερμανικά στρατεύματα, παρά την άμυνα των Βρετανο- Ελληνικών στρατευμάτων και την γενναία αντίσταση του λαού της νήσου. Από την πρόσφατη έκδοση «Μνήμες Πολέμου 1897-1974, οι αγώνες του Ελληνικού Έθνους μέσα από προσωπικές μαρτυρίες», της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού, αντλούμε τις ακόλουθες μαρτυρίες:

Ας ζήσουμε στο κλίμα του 1940!!!

*Ο ηρωικός θάνατος του άγνωστου στρατιώτη στα βουνά της Πίνδου

           Στο Πολεμικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, εκτίθεται η προσωπική συλλογή του δημοσιογράφου και βουλευτή Κώστα Γκιουλέκα με τίτλο "Έτσι Πολεμήσαμε το 1940-41". 
            Η έκθεση αποτελεί ένα ειδικό και λεπτομερές αφιέρωμα στη συμμετοχή της Ελλάδας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που εκκινεί από την προετοιμασία του ελληνοιταλικού πολέμου και φθάνει μέχρι και την απελευθέρωση της χώρας από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής τον Οκτώβριο του 1944.

Η επίσκεψη Καραμανλή στις ΗΠΑ, το 1961

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/835368/article/epikairothta/ellada/h-episkeyh-karamanlh-stis-hpa

*Συνάντηση Καραμανλή- Κένεντι στον Λευκό Οίκο. Επρόκειτο για την πρώτη επίσημη επίσκεψη Δυτικού ηγέτη την οποία δέχθηκε ο πρόεδρος Τζον Κένεντι- δείγμα του αναβαθμισμένου κύρους της χώρας μετά τη ραγδαία ανάπτυξή της τα προηγούμενα χρόνια.

Γράφει ο κ. ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΒΕΛΑΣ*

                Η ενσωμάτωση στον δυτικό κόσμο και τους συλλογικούς θεσμούς του αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής πολιτικής των κυβερνήσεων Καραμανλή της περιόδου 1955-1963. Σε μία εποχή κατά την οποία ο Ψυχρός Πόλεμος μαινόταν, η αλληλεξάρτηση της Ελλάδας με τη Δύση ήταν, για τους ιθύνοντες της ελληνικής διπλωματίας, το κύριο μέσο για τη χάραξη μιας αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής που διασφάλιζε με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα της χώρας.

                Σε αυτή την κατεύθυνση, η ελληνική κυβέρνηση καλλιέργησε τις σχέσεις της με τις τρεις κύριες δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις (Γαλλία, Δ. Γερμανία, αλλά και τη Βρετανία, ιδιαίτερα μετά την επίλυση του Κυπριακού το 1959) ενώ, ως αποκορύφωμα της πολιτικής αυτής, ενέταξε αποφασιστικά την Ελλάδα στους κόλπους της ευρωπαϊκής ενοποίησης που εξελισσόταν αυτή ακριβώς την περίοδο: Το 1961 η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που συνδεόταν με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Από την άλλη μεριά, η απαρέγκλιτη προσήλωση στη Δύση τέθηκε σε δοκιμασία με την ανάδυση του Κυπριακού, το οποίο από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 περιέπλεξε δραματικά τις σχέσεις με τους δυτικούς συμμάχους και έθεσε σε αμφισβήτηση τον διεθνή προσανατολισμό της Ελλάδας.

Ποιος έκλεψε τη χρυσή λάρνακα με τα οστά του Κυρίλλου ΣΤ’;

*Ο αδριάντας του Κυρίλλου στην Νέα Ορεστιάδα

*Μέγιστη ύβρις του Ελληνικού κράτους

κατά του Θρακικού Ελληνισμού

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Μια από τις μεγαλύτερες ύβρεις της διοίκησης του ελληνικού κράτους προς τη Θράκη, για την οποία δεν γίνεται ποτέ συζήτηση και σκεπάστηκε από τη σκόνη της ιστορίας, είναι η εξαφάνιση της χρυσής λάρνακας, με τα οστά του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Κύριλλου ΣΤ΄, που τον απαγχόνισαν οι Τούρκοι στην Αδριανούπολη, το 1821!!!

                Η κατηγορία που διατυπώνω σήμερα με το άρθρο αυτό, είναι βαρειά, και δεν περιμένω να βρεθούν τα οστά αυτά!!! Για την χρυσή λάρνακα δεν το συζητάω, αυτήν κάποιοι θα την έλειωσαν και θα την πούλησαν για χρυσό…

                Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακήρυξε το 1993 άγιο τον απαγχονισθέντα Πατριάρχη Κύριλλο, με ενέργειες του τότε Μητροπολίτη Διδυμοτείχου Ορεστιάδος και Σουφλίου Νικηφόρου (Πράξη 403/8-7-1993) χωρίς να εντοπίσει και αυτή, κατά την μελέτη τον φακέλων, τι έγινε από το 1922 και μετά, η λάρνακα αυτή. Η μνήμη του τιμάται στις 18 Απριλίου ή μεταφέρεται την Κυριακή του Θωμά.

ΜΝΗΜΕΣ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1946-1949. ΜΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΔΙΣ/ΓΕΣ

*Η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

                Πρόσφατα η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού του Γενικού Επιτελείου Στρατού εξέδωσε τόμο με τίτλο «Μνήμες Πολέμου 1897-1974. Οι αγώνες του Ελληνικού Έθνους μέσα από προσωπικές μαρτυρίες». Η έκδοση αυτή δεν αποτελεί προϊόν ιστορικής έρευνας βασισμένης σε επίσημες πηγές, αλλά, όπως δείχνει ο τίτλος της, παρουσιάζει τις πολεμικές αναμετρήσεις του Ελληνικού Στρατού με βάση τις προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι καταγράφουν τα γεγονότα μέσα από προσωπική, ενδεχομένως πιο συναισθηματική και εκ των πραγμάτων υποκειμενική ματιά.

                Οι μαρτυρίες αυτές, οι περισσότερες των οποίων έχουν αντληθεί από ημερολόγια αγωνιστών, συνιστούν μια επιπλέον «ηρωική» πράξη των ανθρώπων αυτών. Η ιστορική πραγματικότητα που αποτυπώνεται μέσα από τις προσωπικές μαρτυρίες και από την αβίαστη έκφραση συνειδήσεων αναδεικνύει τους ευρύτατους ορίζοντες του Έθνους και φέρνει κοντά το σήμερα με τις αξίες και τις παραδόσεις του χθες, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να φωτισθούν αμφίπλευρα το παρελθόν και το παρόν.

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

*Πανοραμική εικόνα την ημέρα των αποκαλυπτηρίων του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη. Αρχείο Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας

   Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

                Στο πέρασμα των αιώνων πολλοί στρατιώτες έδωσαν τη ζωή τους και έπεσαν στα διάφορα πεδία των μαχών, χωρίς να αναγνωρισθούν ή να ανευρεθούν οι σωροί τους. Η ανάγκη να εκπροσωπηθούν όλοι οι άγνωστοι πεσόντες και να επιτευχθεί η απονομή επίσημης συνολικής τιμής στη μνήμη των υπέρ πατρίδας πεσόντων στρατιωτών οδήγησε τα έθνη στη δημιουργία ενός συμβολικού μνημείου, τον τάφο του άγνωστου στρατιώτη.

                Ο τάφος του άγνωστου στρατιώτη εξωτερικεύει την έννοια της φιλοπατρίας, αποδεικνύει τα στοιχεία μιας υψηλής πατριωτικής πράξεως και αποτελεί χαρακτηριστική εκδήλωση του οφειλόμενου επαίνου και της δόξας, που πρέπει να ακολουθεί τη μνήμη των πεσόντων και την εθελοθυσία τους υπέρ της πατρίδας.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΡΩΣΙΑ ΤΟ 1919

*Ο αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Νίδερ με το επιτελείο του, μπροστά στην ελληνική πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης, κατά την επιστροφή τους από την Ουκρανία και καθ' οδόν προς την Σμύρνη

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας,  Αντιστράτηγος ε.α.

                Με τον τερματισμό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Δυτικοί αντιμετώπισαν έναν ενοχλητικό πονοκέφαλο. Τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν αρχίσει να αποχωρούν από τα κατεχόμενα εδάφη της Ρωσίας, τα οποία καταλάμβαναν οι Μπολσεβίκοι. Οι Δυτικοί ήθελαν να προλάβουν, πριν το κομουνιστικό καθεστώς της Ρωσίας, που αντιμετωπίζονταν ως ένα είδος επιδημίας, λάβει ανησυχητικές διαστάσεις εξάπλωσης.

                Για να προστατεύσει το δικό της φιλελεύθερο σύστημα η καπιταλιστική Δύση έπρεπε να αντιδράσει, να δημιουργήσει έναν φραγμό, μια «υγειονομική ζώνη», από τη Βαλτική μέχρι την Μαύρη Θάλασσα και να εμποδίσει την εξάπλωση της «αρρώστιας» προς Δυσμάς και Νότο. Παράλληλα με την αποβίβαση στρατευμάτων της Αμερικής, της Βρετανίας και της Ιαπωνίας σε εδάφη της Σιβηρίας, αποφασίσθηκε από τους Συμμάχους η κατάληψη εδαφών της Νότιας Ρωσίας από Γαλλικά στρατεύματα. Επειδή η Γαλλία αντιμετώπιζε οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, καθώς και προβλήματα αποστολής στρατευμάτων, ζητήθηκε η συμμετοχή και άλλων κρατών της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας.

Ρωγμές στην αφήγηση για τον εμφύλιο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/833127/article/politismos/vivlio/rwgmes-sthn-afhghsh-gia-ton-emfylio

*Έκρηξη βόμβας ναπάλμ σε οχυρώσεις του Δημοκρατικού Στρατού από την Αεροπορία, με το Πεζικό έτοιμο να εφορμήσει. Υψώματα Τσάγκος και Καραούλι, Γράμμος, Αύγουστος 1949.

Της κ. ΣΙΣΣΥΣ ΑΛΩΝΙΣΤΙΩΤΟΥ

                Το Πάσχα του 1795 ο Friedrich August Wolf, Γερμανός μελετητής του Ομήρου, υποστήριξε ότι η γραφή ήταν ακόμη άγνωστη στον Όμηρο και ότι τα ομηρικά έπη, καθώς είχαν συντεθεί από μνήμης και παραδοθεί από στόμα σε στόμα, δεν πήραν τη σταθερή μορφή τους παρά αιώνες αργότερα, και ότι, με τα δεδομένα αυτά, η ενότητα και το αδιαίρετο του Ομήρου ήταν πράγματα πολύ αμφίβολα.

                Ο Botiiger, φίλος του Wolf, ήθελε τότε, όπως έγραψε στον Wolf από τη Βαϊμάρη, να χτυπήσει «τις καμπάνες του κινδύνου» και να ειδοποιήσει για την «πυρκαγιά»: «Κινδυνεύει η ενότητα και το αδιαίρετο του Ομήρου! Από παντού υψώνονται φλόγες! Όποιος έχει διάθεση και καρδιά να βοηθήσει, ας τρέξει με τον πυροσβεστικό του κάδο!». Όποιος ήθελε να τη σβήσει έτρεχε με τον κάδο του. Καθώς όμως άλλοι, από αντίδραση, συδαύλιζαν ακόμα περισσότερο τη φωτιά, ο αγώνας των στοιχείων συνεχίστηκε (Wolfgang Schadewaldt, Από τον κόσμο και το έργο του Ομήρου, Α΄ τόμος, σελ.19, εκδ. ΜΙΕΤ).

7η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1947: Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΟΥΦΛΙΟΥ

*Το Σουφλί

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

                Βρισκόμαστε στο 1947. Δεύτερος χρόνος διεξαγωγής του Εμφυλίου Πολέμου. Το αντάρτικο είχε ανάψει για τα καλά σε ολόκληρη την ηπειρωτική χώρα με ανορθόδοξες επιχειρήσεις, με καταστροφές και άφθονο αίμα να ρέει, Ελληνικό και μόνο Ελληνικό.

                Την ίδια χρονιά, μετά το Δόγμα Τρούμαν, ο Ελληνικός Στρατός, που είχε πλέον αναλάβει την ευθύνη διεξαγωγής των επιχειρήσεων για την αντιμετώπιση των ανταρτών, βρίσκονταν στη φάση της ανασυγκρότησης, του επανεξοπλισμού, της πρόσκλησης νέων κλάσεων και της εκπαίδευσής των. Οι αντάρτες, μετά τις επιθέσεις κατά των χωριών Κορύμβου, Κυριακής, Μεταξάδων, Λάδης κ.ά. αποφάσισαν την 7η Δεκεμβρίου 1947 να επιτεθούν και κατά της πόλης του Σουφλίου. Από την έκθεση διεξαγωγής της επίθεσης του Διοικητού του 551 Τάγματος Πεζικού, Αντισυνταγματάρχου Αθανασίου Φροντιστή, μετέπειτα Αρχηγού Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμύνης, που στάθμευε τότε στο Σουφλί, αντλούμε τα ακόλουθα στοιχεία:

Ο ΑΤΥΧΗΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 1897

*Διαδηλώσεις μπροστά στα Ανάκτορα

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

                Κατά την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα η προσοχή όλων, κυβερνώντων και λαού, ήταν στραμμένη σε δύο σημεία του ορίζοντα. Στον Βορρά, στην Μακεδονία, οι Βούλγαροι κομιτατζήδες είχαν αρχίσει την εγκληματική δράση τους, από την άνοιξη του 1895. Στον Νότο στην Μεγαλόνησο, όχι βέβαια στην Κύπρο, αλλά στην Κρήτη, ο επαναστατικός πυρετός των Κρητικών είχε φουντώσει και απαιτούσαν την ένωση με την Μητέρα Ελλάδα.

                Η χώρα δεν διέθετε, όπως και σήμερα, ενιαία, μακροπρόθεσμη και σταθερή Εξωτερική Πολιτική. Δεν προλάμβανε τα γεγονότα, αλλά τα ακολουθούσε με σπασμωδικές αντιδράσεις. Το Εθνικό θέμα, το Κρητικό, αντί να κρατηθεί σε υπερκομματικό επίπεδο, είχε μεταφερθεί στην αίθουσα της Βουλής των Ελλήνων και είχε γίνει αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης, σε μια περίοδο διπλωματικής απομόνωσης της χώρας. Η στάση της Γερμανίας εχθρική και των άλλων κρατών της Ευρώπης καιροσκοπική, εν αναμονή σε νέα κρίση του Ανατολικού Ζητήματος.

Σμύρνη 1922: Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/832596/article/epikairothta/ellada/egklhma-kata-ths-an8rwpothtas

*Η ώρα της καταστροφής. «Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη; Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτίρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες» γράφει ο Falih Rifki Atay, επιφανής Τούρκος δημοσιογράφος που ανήκε στο στενό περιβάλλον του Μουσταφά Κεμάλ.

Γράφει ο κ. ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*

                Ο Βρετανός ιστορικός Giles Milton θεωρεί ότι η Σμύρνη ήταν μια «κοσμοπολίτικη ελληνική πόλη» και ότι η καταστροφή της «είναι από τις στιγμές που άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας της Ελλάδας, αλλά ήταν εξίσου σημαντική και για τη Δύση». Ξαφνιάζεται επίσης για το γεγονός ότι «οι Ευρωπαίοι δεν διδάσκονται στα σχολεία τους την Ιστορία της Μικράς Ασίας» και θεωρεί ότι είναι «άδικο να έχει παραλειφθεί τόσο σημαντικό κεφάλαιο από τη διδασκαλία». Τονίζει επίσης ότι «στη Μικρά Ασία είχαμε μια γενοκτονία, εθνική εκκαθάριση, τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμού, ανάμειξη πολλών κυβερνήσεων».

                Αυτό όμως που είναι αυτονόητο για τον Milton δεν είναι αυτονόητο στον τρόπο που ο σύγχρονος ελληνισμός βλέπει εκείνα τα γεγονότα. Η καταστροφή της Σμύρνης, η σφαγή των Ελλήνων και των Αρμενίων των ιωνικών παραλίων τον Σεπτέμβριο του ’22, η στάση των συμμαχικών χωρών αλλά και της τότε ελληνικής κυβερνήσεως αποτελούν έως σήμερα σημεία έντονης αντιπαράθεσης. Το κοινό αφήγημα απουσιάζει τόσο στον χώρο της νεοελληνικής ιστοριογραφίας όσο και σ’ αυτόν της δημόσιας απεικόνισης. Τα μικρασιατικά- συμπεριλαμβανομένων των ποντιακών- γεγονότα συγκροτούν έως σήμερα ένα πεδίο συνάντησης και σύγκρουσης διαφορετικών ερμηνευτικών αναλύσεων, καθώς και αναθεωρητικών συμπεριφορών («συνωστισμός», ακύρωση της Δίκης των Εξ κ.ά.), που προέρχονται απ’ όλο το πολιτικό φάσμα. Το φαινόμενο αυτό ερμηνεύεται βεβαίως λόγω της βαρύτητας και της έντασης των πολιτικών αλλά και ιδεολογικών επιλογών των ελλαδικών ελίτ μετά το ’22. Μόλις στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 η προσφυγική μνήμη, που είχε συντηρηθεί με ευλάβεια μέσα στις κοινότητες των προσφύγων, θα καταφέρει να διεκδικήσει χώρο στο κοινό εθνικό συλλογικό αφήγημα.

Μικρές ιστορίες της μεγάλης κατάρας του Εμφυλίου

*Περίπολος στρατιωτών στην περιοχή της Κόνιτσας 

Από τα... παραλειπόμενα

του εμφυλίου πολέμου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

               Ο εμφύλιος πόλεμος, σε κάθε χώρα, είναι μια κατάρα. Μια τέτοια κατάρα δοκίμασε η χώρα μας αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κράτησε από το 1946 έως το 1949. Σκόρπισε το θάνατο και την καταστροφή και στις δυο αντιμαχόμενες μερίδες. Οι πληγές σε ορισμένες περιπτώσεις παραμένουν ακόμα ανεπούλωτες. Στα νεκροταφεία πόλεων και χωριών υπάρχουν μνήματα ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας ανελέητα, στα βουνά της πατρίδας μας. Και υπάρχουν νεκροί, που σκόρπισαν τα κόκκαλά τους, εκεί που σκοτώθηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ, για να τους κάνουν οι δικοί τους ένα απέριττο μνήμα.

                Η φρίκη αυτού του πολέμου, έχει αποτυπωθεί στις περιγραφές των μεγάλων μαχών,  στα απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών, στις σελίδες των εφημερίδων της εποχής και στην μνήμη των ανθρώπων, που έζησαν εκείνη την εποχή και ζουν ακόμα.

                Ένα είναι αναμφισβήτητο γεγονός: Όταν μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα του ναζισμού και του φασισμού, οι λαοί της Ευρώπης, σήκωναν τα μανίκια και έπεφταν με τα μούτρα στη δουλειά για να ανασυγκροτήσουν τις χώρες τους, στην Ελλάδα πολεμούσαμε μεταξύ μας, με υποδαύλιση και απέξω, και προσθέταμε θανάτους και ερείπια, σε όσα έμειναν από την γερμανική, την ιταλική και τη βουλγαρική λαίλαπα!

                Στο άρθρο αυτό δεν θα περιγράψουμε μεγάλες μάχες και σφοδρές συγκρούσεις. Δεν θα περιγράψουμε προσωπικούς ηρωισμούς ούτε της μιας ούτε της άλλης πλευράς. Θα περιγράψουμε μικρά, ίσως και ταπεινά περιστατικά της καθημερινότητας των μαχόμενων. Με κοινό παρονομαστή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα φρίκης ένθεν κακείθεν, συμβουλευόμενοι τα στρατιωτικά και άλλα αρχεία.

Το Αλουμίνιον της Ελλάδος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://www.kathimerini.gr/830751/article/epikairothta/ellada/to-aloyminion-ths-ellados

*Το Αλουμίνιον Α.Ε. (στη φωτ. το εργοστάσιο στον Άγιο Νικόλαο) αποτελεί μία από τις σπάνιες περιπτώσεις σε διεθνές επίπεδο πλήρους καθετοποιημένης επιχείρησης βωξίτη - αλουμίνας - αλουμινίου, με ισχυρότατη εξαγωγική επίδοση, που συνεχίζει να διατηρεί την ανταγωνιστικότητά του σε μία σκληρή διεθνή αγορά.

Γράφει ο κ. ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΣΤΗΣ*

                Το Αλουμίνιον Α.Ε., διάδοχος επιχείρηση του Αλουμινίου της Ελλάδος Α.Ε., εξακολουθεί και είναι μία από τις λίγες ελληνικές επιχειρήσεις, που δημιουργήθηκαν κατά την ένδοξη για την ελληνική μεταποίηση δεκαετία του 1960 και που συνεχίζει να παράγει και να διατηρεί την ανταγωνιστικότητά του σε μία σκληρή και εν πολλοίς απρόβλεπτη διεθνή αγορά.

                Ένα μέρος της μακρόχρονης επιτυχίας του οφείλεται σε μία ιδιαιτερότητα: αποτελεί μιαν από τις σπάνιες περιπτώσεις σε διεθνές επίπεδο πλήρους καθετοποιημένης επιχείρησης βωξίτη–αλουμίνας– αλουμινίου, με ισχυρότατη εξαγωγική επίδοση και τεχνικές επιδόσεις που, ακόμη και σήμερα, θα τις ζήλευαν πολλές κατά πολύ νεότερες επιχειρήσεις του κλάδου. Αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο που εξηγεί την επιβίωσή του τη στιγμή που επιβαρυνόταν με υψηλότερο κόστος ηλεκτρικής ενέργειας σε σύγκριση με τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές του.

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΛΑΖΑΡΩΝ

*Εδώ συνεδρίαζε η Βουλή των Λαζάρων

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

                Στην Ελληνική πολιτική και πλούσια συνταγματική ιστορία, με τις συχνές βουλευτικές εκλογές, τις Συντακτικές και Αναθεωρητικές Βουλές, τα δημοψηφίσματα, τις επαναστάσεις και τα πραξικοπήματα, μία Βουλή έμεινε με την ονομασία Βουλή των Λαζάρων. Προέκυψε από μία συνταγματικά αμφιλεγόμενη πρωτοβουλία του Ελευθερίου Βενιζέλου και ήταν αποτέλεσμα των δραματικών γεγονότων του Εθνικού Διχασμού, της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα.

                Στις 28 Ιουλίου 1914 η Αυστρία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Σερβίας, ο οποίος στη συνέχεια μετατράπηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με αντιμαχόμενες δυνάμεις από τη μία πλευρά την ΑΝΤΑΝΤ, δηλαδή την Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία και Ιταλία, και από την άλλη πλευρά τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες, δηλαδή την Γερμανία και την Αυστρία-Ουγγαρία. Οι εμπόλεμες δυνάμεις από την αρχή επιδίωξαν την προσχώρηση προς αυτές της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας, για τους δικούς τους λόγους.

ΤΑ ΝΟΕΜΒΡΙΑΝΑ ΤΟΥ 1916

*Ο ναύαρχος Φουρνέ, που βομβάρδισε την Αθήνα το 1916

 Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας,  Αντιστράτηγος ε.α.  

                Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεσπάσει στις 28 Ιουλίου 1914.Οι δύο εμπόλεμες παρατάξεις η Αντάντ, με τις Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία και Ιταλία και οι Κεντρικές Αυτοκρατορίες, με την Γερμανία και Αυστρία, προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν νέους συμμάχους.

                Η Ελλάδα είχε παραμείνει ουδέτερη. Της αρνήθηκαν το δικαίωμα της ουδετερότητας. Δεν την ήθελαν απλώς ως φίλη, την ήθελαν ως σύμμαχο ή εχθρό. Την εκβίαζαν με εδαφικούς ακρωτηριασμούς, επεμβάσεις στα εσωτερικά της και ταπεινωτική συμπεριφορά, να ενταχθεί σε ένα από τα δύο στρατόπεδα.

                Η Γερμανία της επέβαλε να παραδώσει στους Βουλγάρους, που έγιναν σύμμαχοί της, το οχυρό Ρούπελ. Την υποχρέωσε να δεχθεί την αιχμαλωσία του Δ΄ Σώματος Στρατού της και την μεταφορά του στο Γκαίρλιτς, με αποτέλεσμα να μείνει η Ανατολική Μακεδονία ανυπεράσπιστη και να υποστεί τα πάνδεινα ο πληθυσμός της από τα Βουλγαρικά στρατεύματα. Από την άλλη πλευρά, η Αντάντ απαιτούσε με τη βία την προσχώρηση της Ελλάδας. Μετά την αποτυχία της εκστρατείας στα Δαρδανέλλια είχαν αποβιβασθεί στρατεύματα της Αντάντ στη Θεσσαλονίκη, ενώ είχαν καταληφθεί το λιμάνι του Μούδρου, η Κέρκυρα και άλλα νησιά μας.

Μέρες κατοχής: Αθήνα- Ορεστιάδα- Κάιρο. Ιστορίες διαφυγής

*Ο Χαράλαμπος Περογιαννάκης σε σκηνή στην έρημο. Πίσω από τη φωτογραφία του είχε γράψει ο ίδιος: Αεροδρόμιο Καμπούτ, παρά το Τομπρούκ 1943, 13 HELLENIC SQUADRON

*Αφήγηση της διαφυγής στη Μ. Ανατολή 

του αεροπόρου Χαράλαμπου Περογιαννάκη

Η διαφυγή Ελλήνων κατά την Κατοχή προς τη Μέση Ανατολή για να συμμετάσχουν στον αγώνα κατά του φασισμού και του ναζισμού, είναι μία από τις πολλές πτυχές της εποποιίας της Εθνικής Αντίστασης από ποικίλα μετερίζια. Κάθε διαφυγή και μια προσωπική ιστορία. Κάθε ιστορία και μια αγωνία. Οι κίνδυνοι δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν.

Μια τέτοια αφήγηση κατοχικής διαφυγής έκανε το 2003, όταν πλέον είχε φτάσει σε ηλικία 88 ετών, ο ανώτατος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας Χαράλαμπος Περογιαννάκης, στον επί θυγατρί γαμπρό του ιατρό Ιωάννη Παν. Λεκατσά.  

                Ο Χαράλαμπος Περογιαννάκης, με καταγωγή από τους Παπαγιαννάδες Σητείας, υπήρξε ιπτάμενος της Πολεμικής Αεροπορίας της τάξης του 1939, της Σχολής Ικάρων.

                Το μέτωπο στην κυρίως Ελλάδα είχε καταρρεύσει όπως είναι γνωστό τον Απρίλιο του 1941. Όσοι επέζησαν από τη λαίλαπα των γερμανικών και των ιταλικών επιθέσεων, επέστρεψαν όπως- όπως στα σπίτια τους.

ΚΥΠΡΟΣ: «ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ»

*Η σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

                Αυτόν τον τίτλο έδωσε στο γνωστό δίτομο βιβλίο του ο Ευάγγελος Αβέρωφ, που διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών από το 1956 μέχρι τον Ιούνιο του 1963 και χειρίσθηκε το πρόβλημα της Μεγαλονήσου. Ήταν ο αρχιτέκτονας των λίαν συκοφαντημένων Συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Για πρώτη φορά τέθηκε το θέμα της Κύπρου από την Ελλάδα στην Βρετανία την άνοιξη του 1941, όταν προέκυψε το πρόβλημα της εγκατάστασης του Βασιλέως Γεωργίου Β΄ και της Ελληνικής Κυβέρνησης, μετά από μία πιθανή κατάληψη της Ελλάδας από τα Γερμανικά στρατεύματα σε περίπτωση επίθεσης της Γερμανίας κατά της χώρας μας.

                Αλλά ας αφήσουμε το νήμα της ιστορίας να ξετυλιχθεί για τα γεγονότα της Μεγαλονήσου.

Η επίσκεψη Καραμανλή στη Γαλλία, το 1960

                            ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.kathimerini.gr/829829/article/epikairothta/ellada/h-episkeyh-karamanlh-sth-gallia

*Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον Γάλλο πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ. Αριστερά, ο Ευ. Αβέρωφ ανάμεσα στον Α. Μαρλό και τον Μ. Κουβ ντε Μιρβίλ.

Γράφει ο κ. ΜΑΝΟΛΗΣ ΚΟΥΜΑΣ*

                Τον Ιούλιο του 1960 ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, συνοδευόμενος από τον υπουργό των Εξωτερικών, Ευάγγελο Αβέρωφ- Τοσίτσα, και υπηρεσιακούς παράγοντες, πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στο Παρίσι.

                Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη γαλλική πρωτεύουσα, ο Καραμανλής είχε σειρά επαφών με τον Γάλλο ομόλογό του, Μισέλ Ντεμπρέ, καθώς και με τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, Σαρλ ντε Γκωλ. «Η Ελλάς και η Γαλλία», υπογράμμισε κατά την άφιξή του στο Παρίσι ο Έλληνας πρωθυπουργός, «είναι προορισμέναι να έχουν την αυτήν αποστολήν εν τω κόσμω, διότι τας ενώνουν κοινά πνευματικά και ανθρώπινα ιδανικά, η ελευθερία, η ισότης και η αδελφοσύνη». «Η παιδεία μας, το πνεύμα μας, δεν θα ήσαν ό,τι είναι εάν δεν είχον μεσολαβήσει, εις το απώτερον παρελθόν, οι αιώνες του ελληνισμού. Δεν ευρίσκεσθε εδώ επί ξένης γης», επεσήμανε κατά την προσφώνησή του ο Ντεμπρέ.