Ο ΑΤΥΧΗΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 1897

*Διαδηλώσεις μπροστά στα Ανάκτορα

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

                Κατά την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα η προσοχή όλων, κυβερνώντων και λαού, ήταν στραμμένη σε δύο σημεία του ορίζοντα. Στον Βορρά, στην Μακεδονία, οι Βούλγαροι κομιτατζήδες είχαν αρχίσει την εγκληματική δράση τους, από την άνοιξη του 1895. Στον Νότο στην Μεγαλόνησο, όχι βέβαια στην Κύπρο, αλλά στην Κρήτη, ο επαναστατικός πυρετός των Κρητικών είχε φουντώσει και απαιτούσαν την ένωση με την Μητέρα Ελλάδα.

                Η χώρα δεν διέθετε, όπως και σήμερα, ενιαία, μακροπρόθεσμη και σταθερή Εξωτερική Πολιτική. Δεν προλάμβανε τα γεγονότα, αλλά τα ακολουθούσε με σπασμωδικές αντιδράσεις. Το Εθνικό θέμα, το Κρητικό, αντί να κρατηθεί σε υπερκομματικό επίπεδο, είχε μεταφερθεί στην αίθουσα της Βουλής των Ελλήνων και είχε γίνει αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης, σε μια περίοδο διπλωματικής απομόνωσης της χώρας. Η στάση της Γερμανίας εχθρική και των άλλων κρατών της Ευρώπης καιροσκοπική, εν αναμονή σε νέα κρίση του Ανατολικού Ζητήματος.

Η ιστορία της Ελλάδας, είναι ιστορία δανείων

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=441840&h1=true

*Ο Χαρίλαος Τρικούπης

*Η επικαιρότητα της πρότασης Μέρκελ 

για την οικονομική επιτροπεία 

μέσα από την αναδρομή στην πτώχευση του 1893 

και στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.

*Προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Γιώργου Ρωμαίου

Αμέσως μετά τη χρεοκοπία του 1893, η κυβέρνηση Τρικούπη ξεκίνησε τις δύσκολες, δίχως αμφιβολία, διαπραγματεύσεις με τους αντιπροσώπους των χωρών που είχαν επηρεαστεί στον μεγαλύτερο βαθμό από την αδυναμία πληρωμής των ελληνικών εξωτερικών δανείων. 

Ομως τον Αύγουστο του 1894, όταν ο συμβιβασμός που είχε συνάψει η κυβέρνηση Τρικούπη με τους ξένους αντιπροσώπους τέθηκε στο συμβούλιο των άγγλων ομολογιούχων, αυτοί τον απέρριψαν, με την αιτιολογία ότι η Ελλάδα ήταν σε θέση να προσφέρει καλύτερες εγγυήσεις και όρους, καθώς και ότι η πτώχευσή της ήταν «δόλια», άποψη που αναπαραγόταν συνεχώς από μεγάλης κυκλοφορίας βρετανικές εφημερίδες και περιοδικά, όπως οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς και ο Εκόνομιστ.

Από την πτώχευση του 1893 στο Γουδί

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_02/07/2011_447956

*Ο Χαρίλαος Τρικούπης  *Η φούσκα του δανεισμού,  η καταστροφική ήττα του 1897,  ο διεθνής οικονομικός έλεγχος  και οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού Του Μιχάλη Ψαλιδόπουλου* Η ιστορική παραδοχή του Χαρίλαου Τρικούπη «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» στις 10 Δεκεμβρίου 1893 σηματοδοτεί ανάγλυφα τη θλιβερή κατάληξη μιας οικονομικής πολιτικής μεγάλων φιλοδοξιών και αγαθών προαιρέσεων, τα διδάγματα της οποίας δεν έχουν ακόμα, έναν αιώνα αργότερα, συζητηθεί ευρέως.  Η πολιτική αυτή ανάγκασε το 1898 την Ελλάδα στην αποδοχή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) ο οποίος υποχρέωσε τη χώρα σε πολιτική αυστηρότατης λιτότητας, ως το 1910 τουλάχιστον, για να καταργηθεί τυπικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Τρικούπης κυβέρνησε τη χώρα λίγους μήνες το 1875 και το 1880, λίγες μέρες το 1878, καθώς και μεταξύ 1882-85 και 1886-90. Διετέλεσε πρωθυπουργός και μεταξύ Ιουνίου 1892-Μαΐου 1893 και μεταξύ Νοεμβρίου 1893-Ιανουαρίου 1895, για να αποσυρθεί στη συνέχεια από την πολιτική, λίγο πριν από τον θάνατό του. Ο κύριος πολιτικός του αντίπαλος Θεόδωρος Δηλιγιάννης κυβέρνησε στις περιόδους 1885-86, 1890-92 και 1895-97 καθώς και για μικρότερα διαστήματα το 1903 και το 1905, για να δολοφονηθεί στις 31 Μαΐου 1905 από έναν χαρτοπαίκτη.

ΡΟΖΟΥ: Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝ ΤΩΝ ΘΕΩΡΕΙΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

*Δημοσίευμα της εφημερίδας "Ακρόπολις" της 2ας Μαρτίου 1884 

με τους χουλιγκανισμούς της Ροζούς

·     Αντίπαλος του Χαρ. Τρικούπη

·     Οπαδός του Θεόδ. Δηλιγιάννη

·     Κυρία του καλού κόσμου, αλλά… γλωσσού

·     Κυριαρχούσε στα θεωρεία της Βουλής

·     “Πελματώδη ποδοκροτήματα, χειλώδη σφυρίγματα” και άλλα ευτράπελα!…

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

*Σκίτσο της Ροζούς στο ΡΩΜΗΟ του Γεωργίου Σουρή

          Ήταν κυρία του καλού κόσμου, αλλά έμεινε στην ιστορία σαν η μεγαλύτερη χούλιγκαν του Κοινοβουλίου! Η δράση της έφερε σε δύσκολη θέση, ακόμα και τον μεγάλο Χαρίλαο Τρικούπη.

          Ήταν η περίφημη Ροζού, δυναμική, εφευρετική και γλωσσού! Την γνώρισαν οι κοινοβουλευτικοί άνδρες των τελών του προπερασμένου αιώνα. Άλλοι την φοβήθηκαν και άλλοι την είχαν σύμμαχο και στήριγμα.

Τα πολύ παλαιότερα χρόνια, τις μεγάλες διαμάχες των πολιτικών- ιδιαίτερα δε των πολιτικών αρχηγών- παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον οι πολίτες από τα  θεωρεία του κοινού της Βουλής, η οποία τότε στεγάζονταν στο Μέγαρο του σημερινού Μουσείου της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας στην οδό Σταδίου, πίσω από τον ανδριάντα του έφιππου Κολοκοτρώνη. Ένα μεγάλο διάστημα μάλιστα η Βουλή, στεγάζονταν και σε παρακείμενο χώρο, σε μια… παράγκα «πλινθόκτιστον» και «σανιδόπηκτον» όπως έγραφαν οι χρονογράφοι της εποχής.

"ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ"... ΕΛΕΧΘΗ Ή ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΡΙΛΑΟ ΤΡΙΚΟΥΠΗ?

    Η φράση, που ιστορικά έχει συνδεθεί με τον Χαρίλαο Τρικούπη, «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ελέχθη μέσα στη Βουλή ή όχι; Για το θέμα αυτό και τις αμφισβητήσεις που εγέρθηκαν, θα μιλήσουμε σήμερα εδώ. 
     Συνεδρίαση της Βουλής, 1 Δεκεμβρίου 1893 με το παλαιό ημερολόγιο. Το κλίμα βαρύ. Τα οικονομικά του κράτους σε άθλια κατάσταση. Υπερδανεισμός, έκτακτες πολεμικές δαπάνες των προηγούμενων ετών, έλλειψη παραγωγικών πηγών, υψηλή φορολογία. Είναι η εικόνα κράτους της εποχής εκείνης, το οποίο αντιμετώπιζε οξεία δημοσιονομική κρίση και τεράστιες πιέσεις από τους δανειστές του εξωτερικού.

     Στο βήμα ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, περιγράφει την κατάσταση και αναλύει το νομοσχέδιο με τα μέτρα, που πρέπει να ληφθούν. Μέτρα, που στην πράξη αποτελούσαν απόλυτο πτωχευτικό συμβιβασμό της μικρής και αδύναμης Ελλάδας, με τους πανίσχυρους δανειστές του εξωτερικού.
     Τελικά, ο Τρικούπης είπε ή δεν είπε την περίφημη φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» που συνοδεύει την πολιτική του ιστορία έκτοτε; Στα Πρακτικά της Βουλής, δεν έχει καταγραφεί, η φράση αυτή.
     Ο ιστορικός Παύλος Καρολίδης εκφράζει την άποψη, ότι η περίφημη φράση δεν ελέχθη προς τη Βουλή, αλλά την παρενέβαλε ο Τρικούπης εν τη ρύμη του λόγου του, απευθυνόμενος εκτός Βουλής προς τους δανειστές. Υποστηρίζει μάλιστα ότι τη φράση εκμεταλλεύθηκε η αντιπολίτευση αποσκοπώντας να παρουσιάσει τους βουλευτές του Τρικουπικού κόμματος να χειροκροτούν την αναγγελία των σκληρών οικονομικών μέτρων και να επιδοκιμάζουν την πολιτική εκείνη.
     Αντίθετα ο Ανδρέας Συγγρός που την εποχή εκείνη ήταν και βουλευτής, και είχε ανάμιξη στα δάνεια του εξωτερικού, στα Απομνημονεύματά του είναι κατηγορηματικός. Διαβεβαιώνει ότι ο ίδιος που ήταν παρών στη συνεδρίαση, άκουσε τη φράση.
     Μια ανάλογη άποψη εξέφρασε και ο Εμμανουήλ Ρέπουλης σε άρθρο του με τίτλο «Η Βουλή της βασιλείας του Γεωργίου» που είχε δημοσιευθεί σε συλλογική έκδοση του Βλάση Γαβριηλίδη το 1896.

    Την ημέρα της κατάθεσης του νομοσχεδίου, ο βουλευτής της αντιπολίτευσης Κορομάντζος, είχε μιλήσει για επαίσχυντη χρεοκοπία. Την επομένη 2 Δεκεμβρίου 1893 ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Θεόδωρος Δηλιγιάννης απαντώντας στον πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη τόνισε χαρακτηριστικά: «Ωνόμασα το νομοσχέδιον περί πτωχεύσεως ενώ ο εισαγαγών αυτό υπουργός των Οικονομικών, ωνόμασεν αυτό «Περί υπηρεσίας εθνικών δανείων».

     Πάντως τέσσερις μέρες μετά την κατάθεση του επίμαχου νομοσχεδίου, ο ποιητής Ευάγγελος Κουσουλάκος, είχε δημοσιεύει με το ψευδώνυμο «Πελαργός» σατιρικό ποίημα, υπογραμμίζοντας:

"Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά 

Δεν δίνουμε κουπόνι 

Τα βρήκαμε πολύ στενά 

Και ρίχνουμε κανόνι".

     Άσχετα αν την είπε ή δεν την είπε μέσα στη Βουλή, η πτώχευση της Ελλάδος, υπήρξε ένα αναμφισβήτητο γεγονός, με τραγικές και επιζήμιες συνέπειες, που φάνηκαν και αργότερα με την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.

Π.Σ.Α.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΗΛΙΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΟ 1905

Η δολοφονία του πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη από ένα μπράβο χαρτοπαικτικής λέσχης, στα σκαλοπάτια της Βουλής, υπήρξε ένα από δραματικότερα γεγονότα της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας.
Ήταν 5 το απόγευμα της 31ης Μαΐου 1905. Ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης επιβαίνοντας στην άμαξά του, με μαύρη ρεντιγκότα και γκρίζο ημίψηλο καπέλο, προσέρχεται στο Μέγαρο της Βουλής, που τότε ήταν στον οδό Σταδίου, για να πάρει μέρος στη συνεδρίαση. Τον συνόδευε μόνο ο πιστός ακόλουθός του Γιάννης Πάνου.
Η άμαξα στάθμευσε λίγο πιο πίσω από εκεί που σήμερα βρίσκεται το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, μέσα στον περιφραγμένο χώρο. Στο προαύλιο της Βουλής κάτω από τα δύο δέντρα ήταν μαζεμένα στη σκιά λίγα άτομα, μαζί με τους στρατιώτες της φρουράς. Μόλις επιχείρησε ο πρωθυπουργός να ανεβεί τα σκαλιά, συνέβη το μοιραίο.
Ένα άγνωστο ψηλό άτομο, μαυριδερό και κακοντυμένο, πλησίασε τον Δηλιγιάννη, ο οποίος είχε μια καταπληκτική επαφή με το λαό και έδειξε πως θέλει να του παραδώσει κάτι. Έτσι ο πρωθυπουργός αμέριμνος, στράφηκε προς το μέρος του αγνώστου. Εκείνος με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλε το δίκοπο μαχαίρι του και το κάρφωσε στον πρωθυπουργό.