*Περίπολος στρατιωτών στην περιοχή της Κόνιτσας
Από τα... παραλειπόμενα
του εμφυλίου πολέμου
Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Ο εμφύλιος πόλεμος, σε κάθε χώρα, είναι μια κατάρα. Μια τέτοια κατάρα
δοκίμασε η χώρα μας αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κράτησε από
το 1946 έως το 1949. Σκόρπισε το θάνατο και την καταστροφή και στις δυο
αντιμαχόμενες μερίδες. Οι πληγές σε ορισμένες περιπτώσεις παραμένουν ακόμα
ανεπούλωτες. Στα νεκροταφεία πόλεων και χωριών υπάρχουν μνήματα ανθρώπων που
έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας ανελέητα, στα βουνά της πατρίδας μας. Και
υπάρχουν νεκροί, που σκόρπισαν τα κόκκαλά τους, εκεί που σκοτώθηκαν και δεν
βρέθηκαν ποτέ, για να τους κάνουν οι δικοί τους ένα απέριττο μνήμα.
Η φρίκη
αυτού του πολέμου, έχει αποτυπωθεί στις περιγραφές των μεγάλων μαχών, στα απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών, στις
σελίδες των εφημερίδων της εποχής και στην μνήμη των ανθρώπων, που έζησαν
εκείνη την εποχή και ζουν ακόμα.
Ένα
είναι αναμφισβήτητο γεγονός: Όταν μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και
την ήττα του ναζισμού και του φασισμού, οι λαοί της Ευρώπης, σήκωναν τα μανίκια
και έπεφταν με τα μούτρα στη δουλειά για να ανασυγκροτήσουν τις χώρες τους,
στην Ελλάδα πολεμούσαμε μεταξύ μας, με υποδαύλιση και απέξω, και προσθέταμε
θανάτους και ερείπια, σε όσα έμειναν από την γερμανική, την ιταλική και τη
βουλγαρική λαίλαπα!
Στο
άρθρο αυτό δεν θα περιγράψουμε μεγάλες μάχες και σφοδρές συγκρούσεις. Δεν θα
περιγράψουμε προσωπικούς ηρωισμούς ούτε της μιας ούτε της άλλης πλευράς. Θα
περιγράψουμε μικρά, ίσως και ταπεινά περιστατικά της καθημερινότητας των
μαχόμενων. Με κοινό παρονομαστή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα φρίκης ένθεν
κακείθεν, συμβουλευόμενοι τα στρατιωτικά και άλλα αρχεία.
