Σύνταγμα και θεμελιώδη δικαιώματα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/politics/561103714/syntagma-kai-themeliodi-dikaiomata/

*Το 1969, κατά τη διάρκεια της χούντας, η Ελλάδα είχε ουσιαστικά αποπεμφθεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης έπειτα από κατηγορίες για διενέργεια βασανιστηρίων. Το Σύνταγμα του 1975 είχε ως προτεραιότητα την πλήρη προσαρμογή της Ελλάδας στη διεθνή θεωρία και πρακτική των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σηματοδότησε την επάνοδο της χώρας στη διαμορφούμενη διεθνή νομιμότητα. Φωτ. ASSOCIATED PRESS

Γράφει ο κ. ΣΠΥΡΟΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ*

        Το Σύνταγμα του 1975 κατοχύρωσε έναν πλήρη και σύγχρονο (ιδίως για την εποχή του) κατάλογο θεμελιωδών δικαιωμάτων. Σε αντίθεση με τις οργανωτικές διατάξεις του Συντάγματος που αποτέλεσαν αντικείμενο έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης λόγω των λεγόμενων «υπερεξουσιών» του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι διατάξεις του Δεύτερου Μέρους του Συντάγματος του 1975 περί ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (άρθρα 4-25) δεν προκάλεσαν τριβές και συγκέντρωσαν τη σχεδόν καθολική αποδοχή των βουλευτών. 

         Ελάχιστες ήταν οι ρυθμίσεις στο πεδίο των δικαιωμάτων που προκάλεσαν τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, όπως η δυνατότητα απαγόρευσης των υπαίθριων συναθροίσεων (άρθρο 11 παρ. 2) και η απαγόρευση της καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος.

        Οι ρυθμίσεις του Συντάγματος του 1975 για τα θεμελιώδη δικαιώματα ενσωματώνουν, χωρίς να «δανείζονται» άκριτα, ορισμένες από τις διατάξεις αλλοδαπών Συνταγμάτων και κυρίως του Θεμελιώδους Νόμου της Βόννης. Αποδεικνύεται έτσι ότι ο συντακτικός νομοθέτης πρέπει να παρακολουθεί και να εμπνέεται από τις διεθνείς συνταγματικές εξελίξεις, χωρίς να τις υιοθετεί αβασάνιστα. Το χαρακτηριστικό αυτό του Συντάγματος του 1975 το επισημαίνει και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενώπιον της Ολομέλειας της Ε΄ Αναθεωρητικής Βουλής την ημέρα ψήφισης του Συντάγματος στις 7 Ιουνίου 1975: «Το παρόν Σύνταγμα… είναι πράγματι Ελληνικόν. Διότι ανταποκρίνεται εις τας ειδικάς συνθήκας της χώρας μας. Κατά την σύνταξίν του ουδένα εμιμήθημεν. Χωρίς να αγνοήσωμεν την διεθνή πρακτικήν, ελάβομεν υπ’ όψιν μας κυρίως την ιστορίαν του τόπου μας και την ιδιοσυγκρασίαν του λαού μας».

*Άγνωστες ηρωικές μορφές, της Θράκης, που έμειναν να φυλάγουν Θερμοπύλες!!!

*Ιωάννης Θεοδώρου: Ας μείνει το όνομά του στην ιστορία της Αλεξανδρούπολης

*Σε Αλεξανδρούπολη, Μαρώνεια,

Μάκρη και Αδριανούπολη

στα κρίσιμα 1913, αλλά και 1922.

*Ο λεμβούχος του Δεδέαγατς.

*Ο παπά Πυθαγόρας της Αδριανούπολης.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

        Τα κρίσιμα ιστορικά γεγονότα, συνήθως αναδεικνύουν ήρωες, που γίνονται γνωστοί και καθίστανται αντικείμενα θαυμασμού και εκτίμησης από τους συμπολίτες τους, αλλά και άλλους ταπεινούς και σεμνούς ανθρώπους, οι οποίοι αφού κάνουν το καθήκον τους, αποσύρονται διακριτικά στο παρασκήνιο.

        Τέτοια περιστατικά έχουν να αφηγηθούν όλοι, γιατί τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, τα γεγονότα ήταν σημαντικά, οι προκλήσεις μεγάλες και οι άνθρωποι έκαναν το πατριωτικό καθήκον τους πρόθυμα. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και η περιπέτειά μας στη Μικρά Ασία, ανέδειξαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις κυρίως αφανών και ανιδιοτελών ηρώων.

        Σήμερα θα δούμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις, που αφορούν τη Θράκη. Νοερά ας ζήσουμε για λίγο τις μέρες μετά την υπογραφή της άδικης συνθήκης του Βουκουρεστίου, που επιδίκασε στην ηττημένη Βουλγαρία τα εδάφη της Δυτικής Θράκης στο μεγαλύτερό τους μέρος. Ήδη οι ελληνικοί πληθυσμοί είχαν γνωρίσει για σύντομο χρονικό διάστημα τον ρεβανσισμό των “συμμάχων” Βουλγάρων, που είχαν εκδιώξει σε πρώτη φάση το 1912 του Τούρκους. Το 1913 οι ελληνικές δυνάμεις είχαν απελευθερώσει μεγάλο μέρος της Δυτικής Θράκης, αλλά η χαρά των Ελλήνων κράτησε πολύ λίγο, αφού η συνθήκη του Βουκουρεστίου άνοιγε ξανά την πόρτα στους Βουλγάρους να επανέλθουν στις πόλεις και τα χωριά της.

Το ανθεκτικό Σύνταγμα του 1975

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/politics/561094897/to-anthektiko-

syntagma-toy-1975/

*9 Ιουνίου 1975. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής υπογράφει το νέο Σύνταγμα της χώρας στην Αίθουσα των Τροπαίων της Βουλής.

Του κ. ΝΙΚΟΥ Κ. ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ*

        Συμπληρώνονται φέτος 45 χρόνια από την ψήφιση του ισχύοντος Συντάγματος. Έτσι, πλην δραματικού απροόπτου, το Σύνταγμα του 1975 θα ξεπεράσει σε μακροημέρευση τον βίο του Συντάγματος του 1864, που εξακολουθεί να κατέχει το σχετικό ρεκόρ.

        Πού οφείλεται η επιτυχία του; Πώς κατάφερε να απορροφήσει τους κραδασμούς της αλλαγής του 1981 και την πρώτη συγκατοίκηση Καραμανλή-Παπανδρέου που επακολούθησε; Πώς διευθέτησε την χωρίς προηγούμενο έξαρση των παθών που προκάλεσε το σκάνδαλο Κοσκωτά, το 1989-90; Μετά το 2010, πώς άντεξε τα τρία μνημόνια, την κατάρρευση του κομματικού συστήματος και την άνοδο στην εξουσία ενός «αντισυστημικού» κόμματος; Μήπως, τέλος, από τον περασμένο Ιανουάριο, συνέβαλε και αυτό στην αποτελεσματική απόκρουση της απειλής του κορωνοϊού;

        Όπως πιστεύω, η μεγαλύτερη δυσκολία για να απαντήσει κανείς τα ανωτέρω ερωτήματα βρίσκεται στο ότι το Σύνταγμα του 1975, ως έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν μπορεί να αξιολογηθεί αυτοτελώς. Ήταν κατά πολλούς το μείζον επίτευγμά του, που σφράγισε τη «βελούδινη» μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία. Δεν είναι εύκολο, συνεπώς, να αποτιμηθεί ανεξάρτητα από τις προθέσεις του εμπνευστή του, ούτε από το κλίμα της εποχής που ψηφίστηκε.

Το σχέδιο Άτσεσον για το Καστελλόριζο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 https://www.kathimerini.gr/politics/561094246/to-schedio-atseson-gia-to-kastellorizo/

*Ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Αμερικανός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον κατά την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, 23-27 Ιουνίου 1964.

Γράφει ο κ. Παύλος Παπαδόπουλος

        «Η [ελληνική] προσφορά του Καστελλόριζου στην Τουρκία δεν μπορεί να θεωρηθεί πολύ γενναιόδωρη. Το νησί είναι γενικά άγονο, δεν έχει κάποιο σημαντικό αγροτικό ή βιοτεχνικό τομέα και υποστηρίζει έναν μειούμενο πληθυσμό. Διαθέτει ένα μικρό προστατευμένο λιμάνι αλλά δεν είναι εξοπλισμένο με εγκαταστάσεις επισκευής πλοίων, αποθηκών ή ανεφοδιασμού. [Επίσης] το Καστελλόριζο δεν είναι κατάλληλο για εγκαταστάσεις αεροπορίας».

        Η παραπάνω παράγραφος αποτελεί τμήμα της απόρρητης αναφοράς της CIA για το Καστελλόριζο που συντάχθηκε τον Αύγουστο του 1964, στο αποκορύφωμα των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, και αφορούσε την ελληνική πρόταση να δοθεί στους Τούρκους το Καστελλόριζο με αντάλλαγμα μια λύση που θα οδηγούσε στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Οι Αμερικανοί πήγαιναν πολλά βήματα πιο πέρα και όπως επιβεβαιώνουν αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA και του Λευκού Οίκου, εξέταζαν το ενδεχόμενο ανταλλαγής πληθυσμού μεταξύ Δωδεκανήσων και Κύπρου. Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, που πάντως δεν είχε τεθεί στο τραπέζι, τα Δωδεκάνησα θα περνούσαν στην Τουρκία, οι Τουρκοκύπριοι θα μετακόμιζαν εκεί και οι Έλληνες Δωδεκανήσιοι θα μετακόμιζαν στην Κύπρο…

Η προσφορά της Καστοριάς στην Εθνική Βιβλιοθήκη, όταν απελευθερώθηκε

*Η Καστοριά σε παλαιά καρτ ποστάλ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

        Η Καστοριά, υπήρξε αρχοντική πόλη, σε όλες τις περιόδους της ιστορίας της. Το ίδιο και οι κάτοικοί της. Εργατικοί, φιλοπρόοδοι, επιμελείς και πατριώτες.

        Οι Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13, αλλά και ο Μακεδονικός Αγώνας, που προηγήθηκε, υπήρξαν αφορμή για να εκδηλώσουν οι Καστοριανοί τα φιλογενή και πατριωτικά τους αισθήματα.

        Η απελευθέρωση της Καστοριάς έγινε στις 11 Νοεμβρίου 1912. Στην μακραίωνη ιστορία της, η Καστοριά γνώρισε πολιορκίες και κατακτήσεις από Βουλγάρους, Νορμανδούς και Τούρκους, διατηρώντας όμως μέχρι σήμερα τον ελληνικό χαρακτήρα της, καθώς και πλήθος βυζαντινών εκκλησιών, κειμηλίων και αρχοντικών. Όλα, τεκμήρια της ακμής της, λόγω της επιτυχημένης εμπορίας και διακίνησης των γουναρικών σε ακμάζοντα κέντρα της Ευρώπης.

        Ο Δήμος Καστοριάς, ίδρυσε to 1925 Δημοτική βιβλιοθήκη. Στις συλλογές της υπάρχουν μεταξύ άλλων 27.000 τόμοι βιβλίων, ανάμεσά τους και πολλά σπάνια για την τοπική ιστορία, αντίγραφα σπάνιων χειρογράφων της Μητρόπολης, εξαιρετικού ενδιαφέροντος παλαίτυπα, παλαιές φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ του 19ου και του 20ου αιώνα, 30 τίτλους περιοδικών και 15 τίτλους τοπικών εφημερίδων.

Δημόσια διπλωματία και ελληνική εξωτερική πολιτική- Μία αναδρομή

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

https://www.kathimerini.gr/opinion/561085828/dimosia-diplomatia-kai-elliniki-exoteriki-politiki/

*Το κεντρικό κτίριο του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών

*Του κ. ΑΝΤΩΝΗ ΚΛΑΨΗ*

Πρόσφατα ξεκίνησε μια γόνιμη συζήτηση για τα οφέλη που μπορούν να προκύψουν για την Ελλάδα από την αξιοποίηση της δημόσιας διπλωματίας για την εξυπηρέτηση στόχων της εξωτερικής της πολιτικής. Υπάρχουν, πράγματι, ιστορικά παραδείγματα που καταδεικνύουν τη χρησιμότητα τέτοιων πρωτοβουλιών.

Τον Μάρτιο του 1956 η Ελλάδα κατέθεσε την τρίτη κατά σειράν προσφυγή στον ΟΗΕ με θέμα την αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού. Στην πρωθυπουργία βρισκόταν από τον Οκτώβριο του ’55 ο Κων. Καραμανλής, ενώ από τον Μάιο το χαρτοφυλάκιο του υπ. Εξωτερικών ανέλαβε ο Ευ. Αβέρωφ-Τοσίτσας. Από πλευράς περιεχομένου και στόχου, η τρίτη προσφυγή δεν διέφερε επί της ουσίας από τις δύο προηγούμενες. Διέφερε όμως ο τρόπος που οι Καραμανλής και Αβέρωφ προετοίμασαν το έδαφος ενόψει της συζήτησής της στον ΟΗΕ.

Δεμένους πισθάγκωνα ανά τέσσερις τους έπνιγαν στον ποταμό Έβρο, οι Βούλγαροι, το 1913!!! Νέα Στοιχεία

*Από την εφημερίδα "Εμπρός" 17 Αυγούστου 1913, κατά την εύρεση των πρώτων 20 πτωμάτων

*Ένα πρωτοφανές άγνωστο έγκλημα

*Μαρτυρίες των Πιέρ Λοτί και Έ. Ζέμερ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Ανακαλύψαμε και ονόματα πνιγέντων

        Όταν έγραψα το άρθρο που ακολουθεί ήξερα πως υπήρχε μια έλλειψη στην παρουσίαση του δραματικού αυτού θέματος. Δεν είχα βρει ονόματα θυμάτων. Δεν ξέχασα όμως και πάντα έψαχνα. Τελικά αρκετά ονόματα- όχι όλα- δημοσιεύθηκαν, αρκετά χρόνια αργότερα. Τα δημοσίευσε ο δημοσιογράφος Ανδρέας Κονιτόπουλος στην εφημερίδα “Πατρίς” τα Χριστούγεννα του 1919, όταν περιόδευσε στη Δυτική και Ανατολική Θράκη.

        Έχω καθήκον να συμπληρώσω το άρθρο αυτό δημοσιεύοντας όσα ονόματα βρέθηκαν, τιμώντας τη μνήμη των αθώων θυμάτων, που δεν πρέπει να ξεχαστούν.

        Μερικοί λοιπόν από αυτούς που έπνιξαν οι Βούλγαροι δεμένους πισθάγκωνα ήταν οι ακόλουθοι:

        Γ. Τσιαφαντούδης, Γ. Σαλαμούρας, Θ. Φερελούδης, Π. Τσιαπουντάδης, Ι. Μιριτσούδης, Γ. Καλπάκας, Β. Ζησούδης, Τ. Σωτηρίου, Γ. Τσιακρίδης, Χ. Αναστασίου, Ν. Τζιμουλούδης, Π. Γεωργίου, Α. Πουστόλας, Θ. Φυσικούδης, Μ. Καβουρούδης, Π. Γεωργίου, Α. Μαρούδης κ.λπ.

        Ο Κονιτόπουλος είχε γράψει τότε ότι οι Βούλγαροι “έπνιξαν 40 μάρτυρας της ιδέας, διότι διέπραξαν το μεγάλο έγκλημα να είναι Έλληνες” και υπογράμμιζε: “Όταν μια μέρα ο τσολιάς θα στήση εδώ την Ελληνική σημαία πρέπει να μπεί η επιγραφή: “Εδώ έπνιξαν 40 Έλληνας οι Μογγόλοι της Βαλκανικής”.

        Τελικά όπως ήρθαν τα πράγματα, κανένα μνημείο δεν στήθηκε για τους αθώους αυτούς, που δεν ήταν 40, αλλά 44... Ας μην τους ξεχάσουμε ποτέ!

    Στο ΦΩΣ της Θεσσαλονίκης, στις 30 Μαΐου 1922 ο Αδριανουπολίτης δημοσιογράφος Αθανάσιος Ζαρδαλίδης δημοσίευσε τον ακόλουθο πλήρη κατάλογο με τα ονόματα των θυμάτων αυτής της ειδεχθούς εγκληματικής πράξης των εκδικητικών Βουλγάρων:

Π. Αθανασιάδης 25/11/2020

*Από τη "Μαύρη Βίβλο" του Οικουμενικού Πατριαρχείου

        Η Ιστορία συνήθως καταγράφει τα μεγάλα γεγονότα, που επηρεάζουν την εξέλιξη των πραγμάτων και δικαίως. Καταγράφει πολέμους, μεγάλες μάχες, πολιτικούς αγώνες, μεγάλες ανακαλύψεις, εξαιρετικές πρωταγωνιστικές προσωπικότητες. Βέβαια η Ιστορία, απορροφά άλλα μικρότερα γεγονότα, τα οποία όμως δεν παύουν να έχουν είτε τοπικό ενδιαφέρον, είτε ειδικό ενδιαφέρον για ομάδες προσώπων, είτε ειδικό ενδιαφέρον για μελετητές.

        Τέτοια γεγονότα, τις περισσότερε φορές καλύπτονται από τη λήθη του χρόνου ή από έλλειψη ενδιαφέροντος. Σ’ αυτό συντελούν πολύ παράγοντες, από την γενική αδιαφορία έως την σκόπιμη προσπάθεια να ξεχαστούν κυρίως όταν υπάρχουν ένοχοι.

        Ας έρθουμε όμως στα δικά μας στη Θράκη.

        Οι Βαλκανικοί πόλεμοι υπήρξαν μια τεράστια δοκιμασία για τους αλύτρωτους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λόγω των πολεμικών γεγονότων, αλλά και λόγω της εναλλαγής νικητών σε κάθε περιοχή. Από τους Οθωμανούς πέρασαν στους Βουλγάρους και στους Έλληνες και μετά πάλι στους Οθωμανούς αλλά και στους Βουλγάρους ξανά. Στο διάστημα των δύο Βαλκανικών Πολέμων ο Ελληνισμός της Θράκης, που άγγιξε την ελευθερία του και την έχασε με την άδικη συνθήκη του Βουκουρεστίου, υπέστη φοβερές ταλαιπωρίες. Χύθηκε πολύ αίμα στις τρομερές σφαγές, υπήρξε προσφυγιά, επιδημία χολέρας και ένα σωρό άλλες δοκιμασίες.

«Άνοιγμα» Καραμανλή στα Βαλκάνια

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

https://www.kathimerini.gr/politics/561085594/anoigma-karamanli-sta-valkania/

*Η φιλική υποδοχή που επιφύλαξε ο βουλγαρικός λαός στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον πρώτο Έλληνα πρωθυπουργό που επισκέφθηκε επίσημα τη Σόφια, απεικόνιζε την έναρξη νέας εποχής στις σχέσεις των δύο χωρών. Φωτ. ΙΔΡΥΜΑ «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ»

Γράφει ο κ. Λυκούργος Κουρκουβέλας

Η στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974, και η συνακόλουθη μετάβαση, στην Ελλάδα, από τη δικτατορία στην κοινοβουλευτική δημοκρατία μετέβαλαν ουσιαστικά τις θεμελιώδεις παραμέτρους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Οι κυβερνήσεις Εθνικής Ενότητας (Ιούλιος – Νοέμβριος 1974) και της Νέας Δημοκρατίας, από τον Νοέμβριο του 1974, υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ανέλαβαν την αναδιαμόρφωση της ελληνικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής με κύρια διακυβεύματα την έξοδο της χώρας από τη διεθνή απομόνωση και την εμπέδωση των δημοκρατικών κοινοβουλευτικών θεσμών.

Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, οι κύριες εξελίξεις που καθόριζαν το περιφερειακό και διεθνές πλαίσιο ήταν η τουρκική απειλή και η ανάδυση ενός καινοφανούς περιβάλλοντος «ύφεσης» ως προς τον ψυχροπολεμικό ανταγωνισμό. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο μετέβαλε δραματικά τις προτεραιότητες άμυνας και ασφάλειας της Ελλάδας, καθώς επί δεκαετίες ως κύριοι εχθροί θεωρούνταν τα κράτη στα βόρεια σύνορα της χώρας, ιδιαίτερα η Βουλγαρία. Στο εξής, η αντιμετώπιση του τουρκικού ηγεμονισμού στην ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής και της Ανατολικής Μεσογείου θα αποτελούσε μία από τις κύριες προτεραιότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ως προς το διεθνές σύστημα, οι κυβερνήσεις Καραμανλή αναλάμβαναν τα ηνία της χώρας σε μια περίοδο κορύφωσης μιας πρωτοφανούς «ύφεσης» μεταξύ του καπιταλιστικού και του κομμουνιστικού κόσμου σε δύο επίπεδα: σε αυτό των δύο υπερδυνάμεων, ΕΣΣΔ και ΗΠΑ, και των διακρατικών σχέσεων στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Το κίνημα Αυτονομίας της Δυτικής Θράκης, το 1913 και οι κάπηλοι του

*Κομοτηνή, τότε Γκιουμουλτζίνα, ήταν η έδρα της Αυτόνομης Δοίκησης Θράκης το 1913

*Το στήριξαν Μουσουλμάνοι

και Χριστιανοί κάτοικοι

*Το “πούλησε” η Τουρκία

στην ηττημένη Βουλγαρία

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Συχνά βλέπουμε διάφορους “παραγοντίζοντες” της Θράκης, να φωτογραφίζονται με φόντο τη σημαία της λεγόμενης Ανεξάρτητης Διοίκησης Θράκης, υποδαυλίζοντας με τον τρόπο αυτό εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας. Συνήθως αγνοούν πολλά ιστορικά γεγονότα ή σκόπιμα και δόλια, τα παραγνωρίζουν.

          Δηλαδή παραγνωρίζουν ότι η βραχύβια Ανεξάρτητη Διοίκηση Θράκης, που δημιουργήθηκε το 1913, ήταν ένας συνασπισμός Μουσουλμάνων (κυρίως Πομάκων) και Ελλήνων, εναντίον των Βουλγάρων, στους οποίους επιδικάσθηκε η Δυτική Θράκη με βάση την άδικη συνθήκη του Βουκουρεστίου. Επίσης παραγνωρίζουν ότι το τέλος της Διοίκησης αυτής, διατάχθηκε από την Υψηλή Πύλη όταν Βούλγαροι και Τούρκοι υπέγραψαν συμφωνία για την οριοθέτηση των εδαφών τους στην περιοχή.

          Τι ακριβώς ήταν η Ανεξάρτητη Διοίκηση Θράκης;

          Η είδηση ότι στα εδάφη της Δυτικής Θράκης επιστρέφουν οι Βούλγαροι που είχαν εκδιωχθεί, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στον πληθυσμό ασχέτως θρησκεύματος, διότι η παρουσία τους στον Α΄ και στο Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο συσσώρευσε δραματικές αναμνήσεις εξαιτίας των εγκλημάτων που διέπραξαν εις βάρος του άμαχου πληθυσμού, όλων των φυλών και θρησκειών.

          Έτσι, προέκυψε η ανάγκη συσπείρωσης Μουσουλμάνων και Χριστιανών για να μην επιτραπεί εκ νέου η εγκατάσταση των Βουλγάρων. Η συσπείρωση αυτή υλοποιήθηκε με τον σχηματισμό προσωρινής Διοίκησης και εθελοντικών ένοπλων ομάδων, κυρίως για την αυτοάμυνα πόλεων και χωριών. Ο κύριος πυρήνας των επαναστατών ήταν στο νομό Ροδόπης. Και μιλούσαν για πληθυσμό εκεί 200.000 ανθρώπων και δυνατότητα παράθεσης 30.000 τυφεκιοφόρων.

Η επίσκεψη Καραμανλή στη Βόννη το 1975

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/politics/561077152/i-episkepsi-karamanli-sti-vonni-2/

*Τον Έλληνα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο ο Γερμανός αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών Χανς Ντήτριχ Γκένσερ, ο οποίος στην προσφώνησή του χαιρέτισε την επιστροφή της Ελλάδας στη δημοκρατία (Φωτ. Ίδρυμα "ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ")

Γράφει η κ. ΔΕΣΠΟΙΝΑ-ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΚΟΥ*

          Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, πρώτιστο μέλημα του Κων. Καραμανλή αποτέλεσε η υιοθέτηση μιας πολύπλευρης εξωτερικής πολιτικής που θα επανατοποθετούσε την Ελλάδα στο διεθνές σύστημα, επιτρέποντας την πλήρη ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΟΚ. Την «ευρωπαϊκή εξόρμηση» της Αθήνας εγκαινίασε το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1975 που κρίθηκε ως απολύτως επιτυχημένο.

           Επόμενος σταθμός ήταν η Βόννη. Από τη δεκαετία του 1950, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ) είχε αναδειχθεί σε έναν από τους πλέον σημαντικούς οικονομικούς εταίρους της Ελλάδας, διαδραματίζοντας κυρίαρχο ρόλο στις εξαγωγές, στις επενδύσεις, στην παραγωγή ενέργειας αλλά και στην άμεση χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας μέσω διμερών δανείων. Στη διάρκεια της δικτατορίας, οι ελληνογερμανικές σχέσεις περιήλθαν εν πολλοίς σε τέλμα, παραμένοντας ευγενικά τυπικές.

          Οι ομοσπονδιακές αρχές φρόντισαν να κρατήσουν τα προσχήματα, σε μία προσπάθεια να μη θέσουν σε κίνδυνο τα σημαντικά γερμανικά οικονομικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Η αναστήλωση της δημοκρατίας έδινε πλέον τη δυνατότητα στις δύο πλευρές να παραμερίσουν τις δυσκολίες του παρελθόντος.

          Η διήμερη επίσκεψη του Κ. Καραμανλή ξεκίνησε στις 15 Μαΐου 1975. Στην ατζέντα βρίσκονταν το Κυπριακό, η επανενεργοποίηση της Συμφωνίας Σύνδεσης με την ΕΟΚ, η ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων με την αγορά γερμανικών εξοπλισμών, καθώς και η χρηματοδότηση της χώρας.

Το Φανάρι στα Σεπτεμβριανά του 1955

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/society/561068407/to-fanari-sta-septemvriana-toy-1955/    

*Ολική καταστροφή για την "Παναγία των Έξι Μαρμάρων". Μόνο 7 από τις 80 εκκλησίες της Πόλης διέφυγαν τον βανδαλισμό και την ερήμωση (Φωτ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΛΟΥΜΕΝΟΣ)

Του κ. ΑΛΕΞΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ*

          Η απότομη διακοπή του μήνα του μέλιτος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις λόγω του Κυπριακού το 1954-1955 δεν μπορούσε να αφήσει ανέπαφους τους Ελληνορθόδοξους της Πόλης και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καθώς η Άγκυρα κατέστησε σαφή την πρόθεσή της να χρησιμοποιήσει το διπλωματικό πλεονέκτημα της Τουρκίας στο ελληνοτουρκικό μειονοτικό ισοζύγιο που είχε επιτευχθεί με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923.

          Με το ιδιαίτερα ανεπτυγμένο βιοτικό και μορφωτικό της επίπεδο, αλλά και την ανεκτίμητη περιουσία των εκκλησιαστικών, εκπαιδευτικών και φιλανθρωπικών της ιδρυμάτων, η κωνσταντινουπολίτικη Ρωμιοσύνη δεν μπορούσε να συγκριθεί με την πολύ πιο περιορισμένη παρουσία, εκτόπισμα και συλλογική οργάνωση της μουσουλμανικής μειονότητας στην ελληνική Θράκη. Η ασύμμετρη ελληνοτουρκική μειονοτική συνιστώσα γινόταν ακόμη πιο έκδηλη εξαιτίας της παρουσίας στην τουρκική επικράτεια του ιστορικού Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο έχαιρε διεθνούς αναγνώρισης και κύρους. Τον ισχυρό διαπραγματευτικό μοχλό της κωνσταντινουπολίτικης Ρωμιοσύνης «αξιοποίησε» ad nauseam η τουρκική διπλωματία προκειμένου να υποχρεώσει την Ελλάδα σε παραχωρήσεις στο Κυπριακό. Άλλωστε πάγια και διαχρονική υπήρξε η τουρκική επιθυμία να ξεφορτωθεί κάθε ελληνική παρουσία στην Τουρκία.

Το άγνωστο παρασκήνιο του «Βυθίσατε το Χόρα», τον Αύγουστο του 1976

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/politics/561068356/to-agnosto-paraskinio-toy-vythisate-to-chora-ton-aygoysto-toy-1976-k/

*Το σύνθημα «Βυθίσατε το Χόρα» προήλθε έπειτα από μυστική συμφωνία του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Ανδρέα Παπανδρέου ή ήταν μια μονομερής προτροπή του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ; Ο εξ απορρήτων του Καραμανλή, πρέσβης Πέτρος Μολυβιάτης, δηλώνει στην «Κ» ότι δεν υπήρχε καμία συνεννόηση, κάτι που αμφισβητούν συνεργάτες του Παπανδρέου. (Φωτ. ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Γράφει ο κ. Παύλος Παπαδόπουλος

     Το σύνθημα «Βυθίσατε το Χόρα» προήλθε έπειτα από μυστική συμφωνία του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Ανδρέα Παπανδρέου ή ήταν μια μονομερής προτροπή του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ; Ο εξ απορρήτων του Καραμανλή, πρέσβης Πέτρος Μολυβιάτης, δηλώνει στην «Κ» ότι δεν υπήρχε καμία συνεννόηση, κάτι που αμφισβητούν συνεργάτες του Παπανδρέου.

     Τον Αύγουστο του 1976, η κυβέρνηση Καραμανλή βρέθηκε αντιμέτωπη με την πρώτη κρίση με την Τουρκία μετά την εισβολή στην Κύπρο. Η κρίση εκδηλώθηκε με την έξοδο του ερευνητικού πλοίου «Χόρα» στο Αιγαίο, βορειοανατολικά της Λέσβου. Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποστήριξε δημοσίως ότι η Ελλάδα έπρεπε να δώσει μια στρατιωτική απάντηση. Γνώριζε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ότι ο Παπανδρέου θα δήλωνε «Βυθίσατε το Χόρα»; Είχαν συνεννοηθεί τηλεφωνικά προκειμένου να σταλεί στην Τουρκία ένα σκληρό μήνυμα που δεν θα μπορούσε να στείλει ο ίδιος ο πρωθυπουργός;

     Το «Βυθίσατε το Χόρα» έχει εξελιχθεί σε νεοελληνικό αρχέτυπο που ανασύρεται από τη μνήμη κάθε φορά που εκδηλώνεται μια νέα κρίση. Ήταν μια μυστική κοινή πρωτοβουλία των δύο ηγετών ή μια μονομερής ενέργεια του Παπανδρέου; Μιλώντας στην «Κ» ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, πρέσβης Πέτρος Μολυβιάτης δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν υπήρξε καμία συνεννόηση, υπογραμμίζοντας ότι την Παρασκευή 6 Αυγούστου 1976 ο Καραμανλής δεν μίλησε τηλεφωνικά με τον Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου μίλησε μόνον με τον ίδιο τον κ. Μολυβιάτη, ο οποίος ήταν ο στενότερος συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Έτσι έσφαξε ο Μαχμούτ Β΄ το 1826, χιλιάδες γενίτσαρους μέσα στην Πόλη!!!

*Το τέμενος σουλτάν Αχμέτ και η πλατεία Ατ Μεϊντάν, επίκεντρο των φοβερών σφαγών του 1826. (Φωτογραφία eski turkiye fotograflari)

*Τον επηρέασαν η επιτυχία

της Ελληνικής Επανάστασης

και οι νίκες του Ιμπραήμ

κατά των Ελλήνων.

*Οι γενίτσαροι δεν ήθελαν

στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η σφαγή 6.000 και πλέον ανθρώπων μόνο στην Τουρκική ιστοριογραφία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί Vaka-I hairiye, δηλαδή… «Ευοίωνον Γεγονός»!!! Πρόκειται για τη σφαγή των Γενιτσάρων, που διέταξε ο σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ το 1826, για να απαλλαγεί από το σώμα αυτό των υπερασπιστών του καθεστώτος του, που η συνεχής παραχώρηση προνομίων το κατέστησε αντίπαλο πόλο της σουλτανικής εξουσίας, την οποία αμφισβήτησαν κατ’ επανάληψη.

Είναι γνωστό ότι τα σώματα των γενιτσάρων, που είχε θεσπίσει η Οθωμανική αυτοκρατορία, στελεχώνονταν από το απεχθές παιδομάζωμα (ντεβσιρμέ). Η ονομασία γενίτσαροι σημαίνει «γενί τσερί» δηλαδή «νέα στρατεύματα». Τα σώματα αυτά λόγω κακής διοίκησης είχαν παρακμάσει τρομερά, είχαν εθισθεί στις συνωμοσίες και όπως απέδειξε και η Ελληνική Επανάσταση του 1821, δεν αποτελούσαν πλέον τον υπερασπιστικό βραχίονα του σουλτανικού καθεστώτος, όταν ουσιαστικά άοπλοι και ανεκπαίδευτοι αλλά ψυχωμένοι χωρικοί, τσοπαναραίοι και ναυτικοί, κατανίκησαν τα γενιτσαρικά τάγματα, τα οποία στην ουσία παρέμεναν στις μεγάλες πόλεις είτε συνωμοτώντας είτε σφάζοντας αμάχους για να εκδικηθούν τις νίκες των επαναστατημένων, τους οποίους δεν μπόρεσαν να νικήσουν στρατιωτικά.

Η απειθαρχία των γενιτσαρικών ταγμάτων στην σουλτανική εξουσία, οι αλλεπάλληλες ήττες και η απώλεια εδαφών δημιούργησαν τις σκέψεις για μεταρρυθμίσεις και στις ένοπλες δυνάμεις από τον προκάτοχο Σουλτάνο Σελίμ Γ΄. Η αποτυχία του όμως να ολοκληρώσει τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού του κράτους (αφού τον εκθρόνισαν και τον δολοφόνησαν οι γενίτσαροι) δεν στάθηκε ικανή να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων, που επέβαλαν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Τα έκλεψαν από τη Θράκη, τα πουλούσαν στην αγορά του Βόλου, το 1878!!!

*Απόσπασμα ανταπόκρισης του Καρλ ΄Ογλ, αναδημοσιευμένο στην "Κλειώ" της Τεργέστης

*Αιμόφυρτα ψέλλια,

όπλα και προβασκάνια!!!

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Το 1878 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς ο ρωσοτουρκικός πόλεμος, που άρχισε την προηγούμενη χρονιά, οδήγησε στην επώδυνη ήττα των Τούρκων, διέψευσε τις ελπίδες των αλύτρωτων Ελλήνων και εξέθρεψε τον εθνικισμό των Βουλγάρων.

Το ελληνικό κράτος, μικρό και αδύναμο, ταλαιπωρούμενο από πλείστα εσωτερικά προβλήματα, δεν κινήθηκε επιθετικά για να επιτύχει εδαφικά κέρδη, παρά τις τοπικές εξεγέρσεις των αλύτρωτων σε Θεσσαλία, Μακεδονία και Κρήτη. Η κυβέρνηση των Αθηνών παρά τις ρωσικές προτροπές να κινηθεί κατά της Τουρκίας, εμφανίζονταν διστακτική. Μοναδική κίνηση ήταν του στρατηγού Σκαρλάτου Σούτσου που μετακίνησε στρατιωτικές δυνάμεις από τη Χαλκίδα προς τα σύνορα της Μελούνας, δηλαδή την περιοχή της Λαμίας.

Οι εξελίξεις στη Θεσσαλία είχαν αρχικά κάποια επιτεύγματα, καθώς οι επαναστάτες του Πηλίου κατόρθωσαν να επικρατήσουν και να απωθήσουν τους Οθωμανούς, οι οποίοι τελικά κάλεσαν σε επικουρία ατάκτους Αλβανούς, αλλά μετέφεραν και δικά τους στρατεύματα από τη Θράκη, μετά την ήττα τους.

Στο Πήλιο, μετέβη τότε ο Άγγλος δημοσιογράφος των “Τάιμς” Καρλ Όγλ, ο οποίος με πολλές ανταποκρίσεις του μετέφερε στο ευρωπαϊκό κοινό την ατμόσφαιρα του επαναστατημένου Πηλίου. Προικισμένος με εξαιρετικές αφηγηματικές ικανότητες, έδωσε ολοζώντανες εικόνες, από τον επαναστατικό οργασμό, που επικρατούσε στο βουνό των Κενταύρων.

Όταν απογειώθηκε η Ελλάδα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

https://www.kathimerini.gr/1091950/article/epikairothta/ellada/otan-apogeiw8hke-h-ellada

*'O,τι απέμεινε στο έρημο Ελληνικό από τον παλιό, μεγάλο στόλο της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Φωτ. ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ

Γράφει ο κ. ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΧΕΚΙΜΟΓΛΟΥ*

Η ιστορία της πολιτικής αεροπορίας στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ένα παράδοξο: Παρόλο που επιβάτες, ιδέες και προϊόντα διακινούνται με αεροπλάνα στη χώρα μας για τουλάχιστον οκτώ δεκαετίες και η αεροπορία με συνέπεια λειτουργεί καταλυτικά για την οικονομική δραστηριότητα, η βιβλιοπαραγωγή που την εξιστορεί στην κυριολεξία μετριέται στα δάχτυλα.

Ο παλιός αεροπόρος της ΕΕΕΣ Ι. Θεολόγης, ο ιπτάμενος μηχανικός της Ολυμπιακής Αεροπορίας Αθ. Παπαγεωργίου, ο αειθαλής πιλότος της ΤΑΕ και της Ολυμπιακής και επίτιμος αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση Παύλος Ιωαννίδης, το παλιό στέλεχος της τεχνικής βάσης της Ολυμπιακής Κώστας Λώμης, o ερευνητής Γ. Παπανδρώνος και ο ειδικός στην αεροπορική ασφάλεια Αντώνης Βασάκης είναι όλοι όσοι αφιέρωσαν χρόνο και πνεύμα ώστε να βάλουν σε μια σειρά μια συναρπαστική ιστορία σε βάθος σχεδόν ενός αιώνα. Σε αυτά τα βιβλία πρέπει να προστεθούν οι μελέτες του οικονομολόγου Ι. Λαϊνού– επικεφαλής του τμήματος μελετών της άλλοτε κρατικής Ο.Α.– και μαρτυρίες, όπως αυτή του Τρύφωνα Κουταλίδη, όπως την αποτύπωσε στον «Δικηγόρο» του Παπινιανού.

Ένα τμήμα αυτού του κενού ήρθε να καλύψει ένα νέο βιβλίο για την ιστορία της Ολυμπιακής Αεροπορίας από τον Γκράχαμ Μ. Σίμονς, έναν «βετεράνο» ερευνητή της αεροπορίας που έχει στο ενεργητικό του μακρύ κατάλογο πονημάτων. Ο Σίμονς κατάφερε να ξεπεράσει το γλωσσικό φράγμα και να γράψει το «Olympic Airways: A History», με αιχμή του δόρατος τον μεγάλο Σμυρνιό Αριστοτέλη Ωνάση.

Όταν ζητούσαμε το 1946, αλλαγή των ελληνοβουλγαρικών συνόρων σε Θράκη και Μακεδονία, αλλά...

*Η Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, το 1946

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η τύχη της μορφής των ελληνοβουλγαρικών συνόρων στη Θράκη μετά την λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν ένα από τα αιτήματα της ελληνικής κυβέρνησης στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης των Παρισίων, αλλά οι μεγάλες δυνάμεις το αντιπαρήλθαν, αγνοώντας τις θυσίες της χώρας μας.

Η Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, πραγματοποιήθηκε το 1946 με στόχο να διευθετήσει τις διεθνείς εκκρεμότητες, που προέκυψαν από τον ολέθριο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στη διάσκεψη συμμετείχε και η Ελλάδα προβάλλοντας κυρίως κρίσιμα ζητήματα εδαφικών διεκδικήσεων. Οι εδαφικές διεκδικήσεις αφορούσαν την ένταξη των Δωδεκανήσων και της Βορείου Ηπείρου στην ελληνική επικράτεια, καθώς και τη διαρρύθμιση των συνόρων με τη Βουλγαρία.

Ένας φουστανελάς της Ρούμελης και δύο βρακοφόροι Κρητικοί στη Βουλή το 1915

*Μακράκης και Αναγνωστάκης στη Βουλή ("Πατρίς" 7 Ιουλίου 1915)

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η Βουλή, που προέκυψε από τις εκλογές της 31ης Μαΐου 1915, είχε όλα τα χαρακτηριστικά, που της προσέδιδε ο Εθνικός Διχασμός και αυτό φάνηκε από τον ολιγόμηνο βίο της. Ωστόσο είχε και ορισμένα χαρακτηριστικά ελληνικότητας, που της προσέδωσαν η… παρουσία ενός φουστανελοφόρου βουλευτή και δύο Κρητικών βρακοφόρων!!!

          Υπενθυμίζουμε ότι τις βουλευτικές εκλογές της 31ης Μαΐου 1915 κέρδισε ο Ελευθέριος Βενιζέλος με το κόμμα των Φιλελευθέρων, λαμβάνοντας 186 από τις 316 έδρες.

          Τα γεγονότα όμως στην Ευρώπη έτρεχαν και οι κίνδυνοι στον βαλκανικό μας περίγυρο γιγαντώνονταν. Τον Σεπτέμβριο του 1915 η Βουλγαρία εισήλθε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Αυτοκρατοριών. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος κήρυξε επιστράτευση και ζήτησε από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο την είσοδο στον πόλεμο στο πλευρό της ΑΝΤΑΝΤ, πλην όμως ο τελευταίος, που μόλις είχε περάσει μια σοβαρή κρίση υγείας, αρνήθηκε, γεγονός που προκάλεσε την παραίτησή του πρώτου.

Από το Καραγάτς στο Κουμ Τσιφλίκ, η γέννηση της Νέας Ορεστιάδας, το 1923

*Το πρώτο σπίτι που χτίσθηκε στην Νέα Ορεστιάδα

*Η γέννηση το 1923

της νεώτερης πόλης της Ελλάδας

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η Νέα Ορεστιάδα, νεώτερη πόλη της Ελλάδας και ίσως και όλης της Ενωμένη Ευρώπης, γιόρτασε στις 12 Αυγούστου τα γενέθλιά της. Στις 12 Αυγούστου 1923, Καραγατσιανοί και Αδριανουπολίτες διωγμένοι από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, υπό την ηγεσία του ποιμενάρχη τους Πολύκαρπου φώλιασαν κοντά στη πατρίδα που είχαν τις ρίζες τους και δημιούργησαν τη Νέα Ορεστιάδα, πόλη σημαντική της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης.

          Οι συνθήκες του διωγμού των Ελλήνων από την Ανατολική Θράκη το φθινόπωρο του 1922 είναι γνωστές.

          Η αρχή γι’ αυτή τη δυσμενή εξέλιξη για τον Ελληνισμό άρχισε από τα Μουδανιά. Η διάσκεψη των στρατηγών των Συμμαχικών Δυνάμεων στις 28 Σεπτεμβρίου 1922, με την Ελλάδα να μην έχει υπογράψει, είχε προδιαγράψει την τύχη της Ανατολικής Θράκης: Παραχώρηση στους Τούρκους, που δεν πολέμησαν καθόλου, όταν την απελευθέρωσαν οι Έλληνες τον Ιούλιο του 1920. Ούτε πολέμησαν για να την ανακαταλάβουν. Ο Τύπος έγραφε απροκάλυπτα, ότι η Θράκη θυσιάσθηκε! Έτσι είχαμε την δραματική και αναγκαστική εκκένωση της Ελληνικής Ανατολικής Θράκης από τον γηγενή ελληνικό πληθυσμό, που άνθιζε εκεί από τα πανάρχαια χρόνια. Έφυγαν όλοι μέσα σε δραματικές συνθήκες, ακόμα και του καιρού, που τον Οκτώβριο του 1922 ήταν πολύ βροχερός. Ο ουρανός έκλαιγε… Καραβάνια προσφύγων, βουτηγμένα στη λάσπη…

          Το 1923, σημειώθηκε το δεύτερο σκέλος της μεγάλης δοκιμασίας του Ελληνισμού. Είχαν αρχίσει στη Λωζάνη της Ελβετίας οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.