Λυσσαλέος αντικομμουνιστής, αλαζών και με έπαρση ο Γρίβας, λένε οι Βρετανοί

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=645225

*Μακάριος και Γρίβας.

*Τα αρχεία των βρετανικών

μυστικών υπηρεσιών

για Γρίβα και Μακάριο

Γράφει ο Νίκος Χασαπόπουλος

           Ως «πικρόχολο άτομο», με έπαρση και αλαζονεία και με περιορισμένη διανοητική δύναμη, παρουσιάζουν τον Γεώργιο Γρίβα, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες σε έγγραφά τους που καλύπτουν την περίοδο 1945- 1962 και τα οποία και έχουν αποχαρακτηριστεί ως απόρρητα. Κάνουν λόγο για  την «Οργάνωση Χ» που ίδρυσε ο Γρίβας, όπως επίσης και για την αρχηγία του στον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων, για την μετέπειτα πορεία του, για τις σχέσεις του με τον Μακάριο και για την εμπλοκή του στις συμφωνίες Ζυρίχης.   

            Πρόκειται για σημαντικά έγγραφα που φωτίζουν ακόμα περισσότερο την ιστορία και τους αγώνες καθώς και τις προδοσίες της ταλαίπωρης Κύπρου. Σ΄ ένα σημείο των εγγράφων αναφέρεται ότι ο Μακάριος είχε παραδεχθεί ότι είχε κάνει λάθος μη αποδεχόμενους τους όρους που είχαν πρωτοπροσφερθεί από τον τότε κυβερνήτη της Κύπρου Χάρντινγκ κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μαζί του, όπως σημειώνονται και οι σκέψεις του Γρίβα να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα και μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης.

Γενικά Αρχεία του Κράτους αλλά όχι των πρωθυπουργών!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ     http://www.kathimerini.gr/789199/article/epikairothta/ellada/genika-arxeia-toy-kratoys-alla-oxi-twn-prw8ypoyrgwn

*Κινητή βιβλιοθήκη υπουργείου Εθνικής Παιδείας, 1957. ΓΑΚ, αρχείο Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών.

Της κ. ΓΙΟΥΛΗΣ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ

                Το 2000, επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, συστάθηκε μια ειδική υπηρεσία αρχείων πρωθυπουργού. Σκοπός ήταν να παραδίδονται εκεί τα αρχεία των πρωθυπουργών, όλων των στελεχών της κυβέρνησης και να τηρείται ένα ενιαίο αρχείο. Σε αυτή την υπηρεσία περιήλθε μόνο το αρχείο του κ. Σημίτη όταν αποχώρησε από την πρωθυπουργία.

                Το 2005 η υπηρεσία απορροφήθηκε από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), των οποίων πλέον αποτελεί τμήμα. Από τότε οι μόνοι που έχουν παραδώσει μέρος των αρχείων τους είναι οι πρωθυπουργοί Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος και Παναγιώτης Πικραμμένος.

                Αν πάμε πίσω στον χρόνο, τα στοιχεία είναι άκρως απογοητευτικά: από το σύνολο των πρωθυπουργών που έχουν περάσει από το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος ζήτημα είναι αν σώζονται τα αρχεία δέκα πρωθυπουργών, και όχι ολόκληρα. Και ας μη μιλήσουμε για τα αρχεία υπουργών.

Η ίδρυση της ΕΟΚ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/789538/article/epikairothta/kosmos/h-idrysh-ths-eok

*Ο χάρτης εξέλιξης της ΕΟΚ

*Με την συνθήκη της Ρώμης άρχισε η πορεία προς μια

«διαρκώς στενότερη ένωση» των χωρών της Ευρώπης.

Γράφει η κ. ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΡΑΜΟΥΖΗ*

            Στις 25 Μαρτίου 1957, υπογράφηκαν στη Ρώμη οι Συνθήκες που δημιουργούσαν την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (Ευρατόμ). Το γεγονός αυτό αποτέλεσε καμπή στην ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

            Λιγότερο από πέντε χρόνια μετά τη θέση σε ισχύ της Συνθήκης των Παρισίων που εγκαθίδρυσε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), και λιγότερο από τρία χρόνια μετά την αποτυχία της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (ΕΑΚ), τα έξι ιδρυτικά κράτη (Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ιταλία και οι χώρες της Μπενελούξ) έκαναν ένα κρίσιμο βήμα για την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. «Επανεκκίνηση της Ευρώπης» αποκλήθηκε η έντονη διπλωματική διεργασία που ξεκίνησε στη Μεσσήνη της Σικελίας την 1η Ιουνίου 1955, για να ακολουθήσουν οι διαβουλεύσεις των Έξι, υπό την προεδρία του Βέλγου υπουργού των Εξωτερικών, Πολ- Ανρί Σπάακ, κατά τη διακυβερνητική διάσκεψη που συνεκλήθη για να υλοποιήσει τα δύο παράλληλα σχέδια που αφορούσαν τη δημιουργία της Κοινής Αγοράς και της Ευρατόμ.

Ο ξεχασμένος σκιτσογράφος του ’40

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/789207/article/proswpa/proskhnio/o-3exasmenos-skitsografos-toy-40

*«Βοήθεια! Μου επιτίθεται!» («Help! He’s attacking me!», στο πρωτότυπο) λέει η λεζάντα 

που συνοδεύει το σκίτσο του Κίμωνα Ε. Μαραγκού, ένα από τα πολλά που φιλοτέχνησε ο 'Ελληνας σκιτσογράφος με θέμα την ήττα των ιταλικών στρατευμάτων από τον ελληνικό στρατό. 

Από το λεύκωμα «Salute to Greece».

Γράφει ο κ. Γ.Ν. ΑΝΤΩΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ*

            Ο αγώνας των Συμμάχων κατά του Άξονα δεν δόθηκε μόνον στα πεδία των μαχών. Εξίσου σφοδρός υπήρξε και στο πεδίο της προπαγάνδας, με στόχο αφενός μεν την καταρράκωση του ψυχικού σθένους των αντιπάλων, αφετέρου δε τη διατήρηση υψηλού φρονήματος στις τάξεις των συμμαχικών στρατευμάτων και των δοκιμαζόμενων αμάχων.

            Προς τούτο οργανώθηκαν ειδικές υπηρεσίες, οι οποίες επεστράτευσαν σημαντικούς καλλιτέχνες, που παρά τις λίαν αντίξοες συνθήκες και τις χρονικές πιέσεις, συχνά επετύγχαναν οι φιλοτεχνούμενες εικόνες να διακρίνονται όχι μόνον για τη σαφήνεια του εμπεριεχομένου μηνύματος αλλά και για την εξαιρετική αισθητική αξία τους.

Οι φιλοναζιστικές οργανώσεις της Κατοχής

*Εθνική Νέμεσις: Η ανατίναξη των γραφείων της προδοτικής ΕΣΠΟ.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Κατοχή, είναι μια φάση της ελληνικής ιστορίας που γέννησε μεταξύ άλλων και πολλά «άνθη του κακού». Εννοούμε τις φιλογερμανικές οργανώσεις που ξεφύτρωσαν στη χώρα και υπήρξαν ελεεινό στίγμα, όταν η πλειοψηφία του λαού πολέμησε το φασισμό και το ναζισμό με απαράμιλλο ηρωισμό και ανέπτυξε από το 1941 έως το 1944 μια αντίσταση, η οποία προκάλεσε το θαυμασμό όλης της οικουμένης.

                Μπορεί οι οργανώσεις που προσανατολίστηκαν προς τις δυνάμεις του Άξονα να μη κατόρθωσαν να επηρεάσουν τις εξελίξεις κατά την Κατοχή και οι κατακτητές που κατείχαν την Ελλάδα υπέστησαν κατά διαστήματα τεράστιες απώλειες. Ταυτίστηκαν  όμως αυτές οι οργανώσεις με τους κατακτητές και ορισμένα μέλη τους, ακολούθησαν τους Ναζί, όταν ηττημένοι εγκατέλειψαν την Ελλάδα. Οι φιλογερμανικές οργανώσεις, υπήρξαν μια μελανή σελίδα στην ιστορία της Κατοχής.

                Είναι προφανές ότι ο κατάλογος αυτών των οργανώσεων δεν είναι πλήρης. Ωστόσο οι οργανώσεις που ακολουθούν είναι οι κυριότερες γνωστές και η ανάμνηση που άφησαν στον ελληνικό λαό, είναι μαύρη. Οι οργανώσεις αυτές πλην ελαχίστων δεν ανέπτυξαν ένοπλη δράση, αλλά κυρίως ιδεολογική, αλλά ταυτόχρονα και προδοτική.

                Ας δούμε τις οργανώσεις αυτές βάσει των στοιχείων που έχουν διασωθεί:

Μια νηφάλια αποτίμηση για τον Ελευθέριο Βενιζέλο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/788443/article/politismos/vivlio/mia-nhfalia-apotimhsh-gia-ton-eley8erio-venizelo

*Ο χάρτης της «Μεγάλης Ελλάδος των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», μετά τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920.

Γράφει ο κ. ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΠΑΡΣΕΝΟΣ*

ΠΑΥΛΟΣ Ν. ΤΖΕΡΜΙΑΣ

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η πολυτάραχη εποχή του

εκδ. Ι. Σιδέρης, 2014, σελ. 683

            O Παύλος Τζερμιάς, κορυφαίος ελληνιστής, που ζει εδώ και 65 χρόνια στη Ζυρίχη, ανήκει στην κατηγορία των ιστορικών που αποφεύγουν τον προσωποκεντρισμό και τη μυθοποίηση.

            Έτσι και στο τελευταίο βιβλίο του για τον Ελευθέριο Βενιζέλο προσεγγίζει τον πολυδιάστατο «φραγκοφορεμένο» Κρητικό με «κριτική διάθεση αλλά και κρητική αγάπη», μια και ο ίδιος έλκει την καταγωγή του από την Κρήτη. Στο ογκώδες βιβλίο του, προϊόν επισταμένης έρευνας, διεισδύει σε άγνωστες πτυχές της πολυτάραχης ζωής και της εποχής του εθνάρχη, βασιζόμενος σε πλούσια βιβλιογραφία αλλά και στα κατάλοιπα του πατέρα του Νικολάου Τζερμιά (1887-1975), που πολιτεύθηκε στον χώρο του βενιζελισμού, «χωρίς τα δεινά της μισαλλοδοξίας».

Ο θάνατος του στρατηγού Στέφανου Σαράφη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/788679/article/epikairothta/ellada/o-8anatos-toy-strathgoy-st-sarafh

*Ορεινή Ευρυτανία, 1944. Ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης (δεξιά) και ο Αλέξανδρος Σβώλος (στο κέντρο) αναχωρούν για τη Μέση Ανατολή. Αριστερά ο Πέτρος Ρούσος. (φωτ.: Σπύρος Μελετζής).

Γράφει ο κ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΚΚΑΣ*

            Στις 31 Μαΐου 1957 νωρίς το μεσημέρι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων βγήκε από το σπίτι του στον Άλιμο και κατευθύνθηκε προς την παραλία. Ηταν η ώρα που περνούσε τη λεωφόρο Ποσειδώνος, για να κάνει ένα μπάνιο, καθώς το συνήθιζε. Ενώ τη διέσχιζε, ένα αυτοκίνητο, οδηγούμενο από τον Ιταλοαμερικανό υποσμηνία Μάριο Μουζάλι και ερχόμενο από την αμερικανική βάση του Ελληνικού με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τους χτύπησε και τους έριξε αιμόφυρτους στην άσφαλτο.

            Διερχόμενοι οδηγοί τους μετέφεραν σε νοσοκομείο της λεωφόρου Συγγρού, όπου μετά από περίπου μια ώρα ο άντρας υπέκυψε στα τραύματά του. Η γυναίκα του υπέστη ελαφρά εγκεφαλική διάσειση και επέζησε. Ο Μουζάλι παραλήφθηκε από Αμερικανούς αξιωματικούς και μεταφέρθηκε στη βάση του Ελληνικού. Τον Γενάρη του 1958 καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία από αμέλεια σε δέκα μήνες φυλάκιση και σε καταβολή 20.000 δραχμών για ψυχική οδύνη.

Ο Πάγκαλος σχεδίαζε δικτατορία από το 1922

*Ελευθέριος Βενιζέλος: Διαφωνώ ριζικώς...

*Η αλληλογραφία με τον Βενιζέλο

*Η Βολσεβική Ρωσία!!!

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ένας ικανός και πολιτικά δραστήριος αξιωματικός του πρώτου μισού του 20^ου αιώνα, άφησε την σφραγίδα του με μια δικτατορία, η οποία εκτός από την άδοξη πτώση της, έμεινε στην εθνική συλλογική μνήμη από διάφορες φαιδρότητες (π.χ. το μάκρος της φούστας των γυναικών).

                Τα ξημερώματα της 25ης Ιουνίου 1925, ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, ανέτρεψε πραξικοπηματικά την κυβέρνηση του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου και ανέλαβε την εξουσία.

                Ποιος ήταν ο Πάγκαλος; Τι εικόνα είχαν γι’ αυτόν οι σύγχρονοί του; Πολύ επιγραμματικά  είχε γράψει γι’ αυτόν: «Ο Πάγκαλος είχε χωρίς αμφιβολία πολλά στρατηγικά προσόντα». Και συνέχιζε στις «Αναμνήσεις» του ο Μακεδονομάχος και πολιτικός Γεώργιος Μόδης: «Είχε μόρφωσι, φαντασίαν, πυγμήν. Πολλοί τον θεωρούσαν τον καλλίτερο Στρατηγό μας… Ήταν όμως και “εξαιρετικό τυρί σε σκυλίσιο τομάρι”, όπως πολλοί έλεγαν».

                Ωστόσο η δικτατορία του 1925, που είχε στήσει ακόμα και αγχόνες για καταχραστές του δημοσίου χρήματος αξιωματικούς, ήταν ίσως ένας σταθμός για τις άμετρες φιλοδοξίες του. Ο Πάγκαλος πολύ πριν είχε κατά νουν την επιβολή μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Μετέσχε στην Επανάσταση του Στρατιωτικού Συνδέσμου το 1909, η οποία δεν κατέληξε, πολύ σοφά, σε δικτατορία.

«Ελευθέριος Βενιζέλος, ο διπλωμάτης και ο επαναστάτης: Πτυχές από τη δράση του»

*Ο Ελευθέριο Βενιζέλο με τους ηγέτες και τις αντιπροσωπείες των βαλκανικών κρατών κατά την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, 1913.

*Έκθεση στην Αίθουσα Εκδηλώσεων 

της Βουλής των Ελλήνων 

(Λεωφόρος Αμαλίας 22)

        Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών & Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» και το Μουσείο Μπενάκη, συνδιοργανώνουν έκθεση με τίτλο «Ελευθέριος Βενιζέλος, ο διπλωμάτης & ο επαναστάτης: πτυχές από τη δράση του» στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Βουλής των Ελλήνων (Λεωφόρος Αμαλίας 22).

        Τα εγκαίνια της έκθεσης, που πραγματοποιείται στο πλαίσιο του εορτασμού της επετείου των 150 χρόνων από τη γέννηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, θα πραγματοποιήσει ο αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, κ. Χρήστος Ε. Μαρκογιαννάκης, αύριο Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014 και ώρα 19.00.

Το Κυπριακό στον ΟΗΕ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ      http://www.kathimerini.gr/787729/article/epikairothta/ellada/to-kypriako-ston-ohe

 *Ηνωμένα Έθνη, 12 Νοεμβρίου 1956, έναρξη της συζήτησης για το Κυπριακό. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον υπουργό Εξωτερικών Ευάγγελο Αβέρωφ, ο οποίος συνομιλεί με τον Γιώργο Σεφέρη, διευθυντή τότε της Β΄ Πολιτικής Διεύθυνσης του υπουργείου Εξωτερικών.

Γράφει ο κ. ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΛΑΨΗΣ*

          Στα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις απέφυγαν να εγείρουν δημόσια θέμα απόδοσης της Κύπρου στην Ελλάδα. Η Κύπρος δεν συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο με τις ελληνικές εδαφικές διεκδικήσεις που υποβλήθηκε στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, όπως άλλωστε είχε συμβεί και στην αντίστοιχη Συνδιάσκεψη που ακολούθησε τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

          Αυτή η σταθερή επιλογή της Αθήνας βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στις διπλωματικές παρακαταθήκες του Ελευθέριου Βενιζέλου και συνοψιζόταν στο αξίωμα ότι η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα δεν μπορούσε να επιτευχθεί παρά μόνο εάν προηγουμένως είχε εξασφαλισθεί η βρετανική συναίνεση. Σύμφωνα με την ίδια αντίληψη, οι εγκάρδιες ελληνοβρετανικές σχέσεις δεν θα έπρεπε να διαταραχθούν στον βωμό της δημόσιας ανακίνησης του Κυπριακού, από τη στιγμή μάλιστα που μια τέτοια κίνηση ήταν αμφίβολο εάν μπορούσε να αποδώσει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Η πρώτη πτήση της Ολυμπιακής

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/786699/article/epikairothta/ellada/h-prwth-pthsh-ths-olympiakhs

*24 Απριλίου 1957. Η άφιξη του πρώτου Comet 4B στην Αθήνα. Πίσω από τον κυβερνήτη 

Παύλο Ιωαννίδη, ο συγκυβερνήτης Κώστας Ανταχόπουλος.

Γράφει ο κ. ΠΑΥΛΟΣ Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ*

          Στις αρχές του 1956 ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε τους εφοπλιστές Αριστοτέλη Ωνάση και Σταύρο Νιάρχο να επενδύσουν στην Ελλάδα στους τομείς των ναυπηγείων και των αεροπορικών συγκοινωνιών.

          Φυσικό θα ήταν να προτιμήσουν τον τομέα των ναυπηγείων δεδομένου ότι και οι δύο διέθεταν σημαντικούς στόλους στην ποντοπόρο ναυτιλία. Παρόλα ταύτα όμως, ο Αριστοτέλης Ωνάσης επέλεξε να επενδύσει στις αεροπορικές συγκοινωνίες και στις 30 Ιουλίου 1956 υπέγραψε τη σύμβαση εκμεταλλεύσεως των ελληνικών αεροπορικών συγκοινωνιών με την ελληνική κυβέρνηση, η οποία κυρώθηκε με το νομοθετικό διάταγμα 35/6 στις 6 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου.

          Οι αεροπορικές συγκοινωνίες ήταν ένας εντελώς καινούργιος τομέας γι’ αυτόν. Τον οδήγησε σ’ αυτόν η έμφυτη τάση του να δημιουργεί και να πρωτοτυπεί επιχειρηματικά. Θα ήταν ο δεύτερος ιδιοκτήτης αεροπορικής εταιρείας παγκοσμίως μετά τον Howard Hughes ιδιοκτήτη της αμερικανικής εταιρείας TWA.

71)ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΒΟΥΛΗΣ: ΜΠΑΚΛΑΤΖΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

*Ο Εμμανουήλ Μπακλατζής

Γράφει ο Παντελής Στέφ. Αθανασιάδης

          Δικηγόρος και δημοσιογράφος με πολυετή θητεία στην πολιτική ήταν ο Εμμανουήλ Μπακλατζής, ο οποίος άσκησε εκτάκτως καθήκοντα Προέδρου της Βουλής, κατά το κρίσιμο καλοκαίρι του 1965 εν μέσω πολιτικής κρίσης.

          Ο Εμμανουήλ Μπακλατζής γεννήθηκε το έτος 1900 στο χωριό Μονή, της επαρχίας Σελίνου των Χανίων.

          Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία, παράλληλα με την ενασχόλησή του και στη δημοσιογραφία.

Το 1922-1923 αναδείχθηκε, πρόεδρος των Κρητών φοιτητών.

Πτυχιούχος πλέον της Νομικής, διορίσθηκε επόπτης Αγροφυλακής στο Νομό Λασιθίου. Παραιτήθηκε το 1928 και άσκησε δικηγορία. Το 1926 ίδρυσε την εφημερίδα "Παρατηρητής" και από τις στήλες της έδινε καθημερινά μάχες για τις φιλελεύθερες ιδέες του.

Το 1935 μετέσχε ενεργά στο βενιζελικό κίνημα.

Η δράση του καπετάν Κατσιά στην Κρητική Αντίσταση

*Ο καπετάνιος των Σφακίων Ιωάννης Κατσιάς

*Πολέμησε τους Γερμανούς,

με κάθε τρόπο στην Κρήτη.

*Πνίγηκε στη Φαλκονέρα το 1966.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο καπετάν Γιάννης Κατσιάς οπλαρχηγός της Εθνικής Αντίστασης στην Κρήτη, είναι η χαρακτηριστική περίπτωση του ανθρώπου που αγωνίσθηκε ενάντια στη λαίλαπα του Ναζισμού, αλλά έχασε τη ζωή του άδοξα στον καιρό της ειρήνης, θύμα ενός φρικτού ναυαγίου.

          Ήταν κτηνοτρόφος στα Σφακιά, όταν οι Γερμανοί εκπόρθησαν την Κρήτη, μετά από πολυήμερες και αιματηρές μάχες. Δεν έμεινε ούτε στιγμή άπραγος.  

          Αμέσως πήρε μέρος στη μάχη της Κρήτης, το Μάιο του 1941, επικεφαλής μιας ομάδας ελεύθερων σκοπευτών. Πάνω από 150 άτομα πολέμησαν υπό τις διαταγές του και αμέσως μετά υποστήριξαν τη σύμπτυξη των αγγλικών και των ελληνικών στρατευμάτων, που κατευθύνονταν στο όρμο Σφακίων για να διαφύγουν στη Μέση Ανατολή. Στον αγώνα της σύμπτυξης ο Κατσιάς βοήθησε στην περιοχή Καμητάδων Χανίων, στην προστασία των κατάκοπων στρατιωτών που επιβιβάζονταν στα καράβια και έφευγαν, ενώ οι Γερμανοί προωθούνταν σε όλο το νησί. Χάρη στους άνδρες του Κατσιά, οι Γερμανοί έχασαν εκεί περί τους 70 άνδρες τους.

Όταν η ηγουμένη Ιεροθέα συνάντησε τη Λέλα Καραγιάννη

*Η Λέλα Καραγιάννη, ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Λέλα Καραγιάννη, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες ηρωίδες της Εθνικής Αντίστασης. Μορφή ευγενική και ανιδιοτελής, πρόσφερε ακόμα και τη ζωή της στον αγώνα της να περιθάλψει τραυματίες των συμμαχικών δυνάμεων, που δεν μπόρεσαν να εγκαταλείψουν τη Ελλάδα, όταν μπήκαν οι Γερμανοί, στην διενέργεια κατασκοπείας και δολιοφθορών από την οργάνωση «Μπουμπουλίνα» που ίδρυσε η ίδια.

                Η Λέλα Καραγιάννη συνελήφθη τον Ιούλιο του 1944, από την Γκεστάπο μαζί με πέντε από τα παιδιά της, βασανίστηκε στα κολαστήρια της οδού Μέρλιν, μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου και εκτελέσθηκε στο άλσος Χαϊδαρίου μαζί με άλλους 27 αγωνιστές της Αντίστασης, στις 8 Σεπτεμβρίου 1944. Δηλαδή περίπου ένα μήνα πριν οι Γερμανοί εγκαταλείψουν ηττημένοι την Ελλάδα (ακριβώς πριν από 70 χρόνια).

                Μία από τις πρώιμες αντιστασιακές πράξεις της Λέλας Καραγιάννη, ήταν να προμηθεύσει  με τρόφιμα και φάρμακα τους Βρετανούς στρατιώτες, που είχαν βρει καταφύγιο στη Μονή Αγίου Ιεροθέου Μεγάρων.

                Στα αρχεία της ΔΙΣ/ΓΕΣ, έχει διασωθεί μια συγκινητική αφήγηση της τότε ηγουμένης της Μονής Αγίου Ιεροθέου Μεγάρων Ιεροθέας Πανταλέοντος, η οποία είχε συναντήσει την Λέλα Καραγιάννη, χωρίς να την γνωρίζει. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στις εκδόσεις του ΓΕΣ για την Εθνική Αντίσταση περιλαμβάνονται πολύτιμα στοιχεία για την ιστορία μας. Δημιουργός, επιμελητής ύλης και επικεφαλής της ομάδας σύνταξης των τόμων για την Εθνική Αντίσταση ήταν ο υποστράτηγος ε.α. Γεώργιος Γκορέζης.

Η πρώτη βουλγαρική κατοχή στο Δεδέαγατς

*Το άνω μέρος της πρώτης σελίδας της αναφοράς του προξενείου Ξάνθης 

(Αρχείο Ιδρύματος Ελ. Βενιζέλου)

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Θράκη εντελώς αδικημένη από τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα των μεγάλων, υποχρεώθηκε αν και είχε ελευθερωθεί από τις ελληνικές δυνάμεις στο δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, να υποστεί μια σκληρή βουλγαρική κατοχή από τα τέλη του 1913 έως το 1919. Μια βάρβαρη κατοχή, που άφησε  πικρές αναμνήσεις.

                Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της συνθήκης του Βουκουρεστίου, που συγκλήθηκε το 1913 και τερμάτισε τον πόλεμο Ελλάδας- Βουλγαρίας, όταν ο ελληνικός στρατός, είχε την δυνατότητα να φτάσει ακόμα και στη Σόφια… Δυστυχώς όμως, οι μεγάλοι επιδίκασαν την Δυτική Θράκη αν και είχε ελευθερωθεί από τις ελληνικές δυνάμεις, στην ηττημένη Βουλγαρία.

                Η βουλγαρική κατοχή συνοδεύτηκε με πρωτοφανείς ωμότητες εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού, που είχαν στόχο την αλλοίωση των δημογραφικών δεδομένων, την υπαγωγή των ναών στην σχισματική εξαρχία και την εγκαθίδρυση βουλγαρικών σχολείων. Εκείνη την εποχή επικράτησε στους Βουλγάρους πνεύμα ρεβανσιστικό και στόχευση εκβουλγαρισμού. Υπολογίζεται ότι 250.000  Έλληνες εγκατέλειψαν ακούσια τη Θράκη και  οδηγήθηκαν στην προσφυγιά.

Ξεπεράσαμε τις 500.000 επισκέψεις!!! Και συνεχίζουμε...

          Η πρώτη μέρα του Οκτωβρίου 2014, βρήκε το blog μου να το έχουν επισκεφθεί πλέον των 500.000 ατόμων, από τις 26 Οκτωβρίου 2009.

          Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τους φίλους που το στήριξαν με τις επισκέψεις τους σ' αυτό, διαβάζοντας τα κείμενά του και πολλές φορές κάνοντας σχόλια, ακόμα και ασκώντας κριτική.

          Αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.

          Σας ευχαριστώ όλους!!!

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η 200ή επέτειος της Φιλικής Εταιρείας

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://www.kathimerini.gr/785756/opinion/epikairothta/politikh/h-200h-epeteios-ths-filikhs-etaireias

*Η σφραγίδα της Φιλικής Εταιρείας

Γράφει ο Κ. Ι. ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ*

          Η εθνεγερσία των επί τετρακόσια χρόνια σχεδόν υπόδουλων Ελλήνων, συντελεσμένη από 1821 έως 1829 με πράξεις έξοχου ηρωισμού των ηθικά πρωτοπόρων της γενεάς εκείνης και με πολύ βαριές θυσίες του λαού, τελεσφορημένη, μερικά έστω, με τη συμπαράσταση Ρωσίας, Γαλλίας, Αγγλίας, αποτελεί πολιτικοϊστορικό γεγονός αξιοθαύμαστο.

          Τα πολιτικοϊστορικά γεγονότα εξηγούνται, όσο εξηγούνται, με τη διάγνωση και την αξιολόγηση πολλών συντελεστών. Μεταξύ αυτών κυριότερος είναι, ως ενεργοποιός και των άλλων, η πρωτοβουλία ορισμένων ανθρώπων, η συντακτική μεγάλης ομάδας ανθρώπων σε δράση πολιτική. Αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Και η προς αυτήν πρωτοβουλία έχει ένδοξη χρονολογία: 14 Σεπτεμβρίου 1814.

Το πρόβλημα της κεντρώας ενότητας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.kathimerini.gr/784813/article/epikairothta/ellada/to-provlhma-ths-kentrwas-enothtas

                Ο Γεώργιος Παπανδρέου  (αριστερά) και  ο Σοφοκλής Βενιζέλος, κορυφαίοι πολιτικοί και ικανοί ηγέτες, δεν μπόρεσαν πάντως  να σφυρηλατήσουν την κεντρώα ενότητα, η έλλειψη της οποίας είχε γίνει επώδυνα εμφανής κατά  τις κυβερνητικές  του θητείες το 1950-52 και στην περίοδο 1953-61. Το Κόμμα Φιλελευθέρων, που διασπάστηκε το 1955, επανενοποιήθηκε  το 1957 και ξαναδιασπάστηκε μετά την εκλογική συντριβή του 1958, δεν μπόρεσε,  να αρθρώσει  μια συνολική εναλλακτική πρόταση προς την ΕΡΕ  του Κ. Καραμανλή.

Γράφει ο κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ*

                Στις εκλογές του 1956 η συμμαχία Κέντρου και Αριστεράς, με την επωνυμία «Δημοκρατική Ένωσις», παρά το 48,15% που συγκέντρωσε δεν κατόρθωσε να αποσπάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, κι ενώ η Ελλάδα ζούσε στον αστερισμό του Κυπριακού, οι εξελίξεις στον πολιτικό χώρο του Κέντρου παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

                Την επαύριον των εκλογών η «Δημοκρατική Ένωσις» αυτοδιαλύθηκε. Κι αν η απομάκρυνση από την ΕΔΑ ήταν αναμενόμενη, το ότι οι κεντρώες δυνάμεις απέφυγαν να επιχειρήσουν την επανασυγκόλλησή τους δείχνει τα αδιέξοδα αυτού του πολιτικού χώρου. Στο προσκήνιο παρέμεναν οι παρουσίες του Σοφοκλή Βενιζέλου και του Γεωργίου Παπανδρέου.

Oι άλλοι αντάρτες της δεκαετίας 1940-’50

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 http://www.kathimerini.gr/784568/article/politismos/vivlio/oi-alloi-antartes-ths-dekaetias-1940-50

          *Ο Ναπολέων Ζέρβας μαζί με άλλα στελέχη του ΕΔΕΣ στο βουνό την περίοδο της Κατοχής. Ο Βαγγέλης Τζούκας εξετάζει τις ιδιαίτερες σχέσεις του ΕΔΕΣ με τους τοπικούς οπλαρχηγούς στην Ήπειρο.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΖΟΥΚΑΣ

Οι οπλαρχηγοί του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο 1942-44

Τοπικότητα και πολιτική ένταξη

εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας,

Αθήνα 2013, σελ. 258

Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΚΩΤΙΑΣ

          Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, η πλέον αδιερεύνητη ιστορικά πλευρά της δεκαετίας 1940-1950 είναι αυτή της παράταξης που εξήλθε νικήτρια από τις πολλαπλές συγκρούσεις της περιόδου. Μετά το τέλος του αιματηρού εμφυλίου, ο ιστορικός λόγος των νικητών ενσωματώθηκε στη γενικότερη καθεστωτική προπαγάνδα και έγινε γρήγορα ανυπόληπτος.

          Όταν το 1974 κατέρρευσε το εμφυλιοπολεμικό κράτος, η ιστοριογραφία, για μια μακρά περίοδο, ακολουθώντας το ιδεολογικό κλίμα της εποχής, ασχολήθηκε σχεδόν υπερπληθωριστικά με τη δράση και τις επιλογές της Αριστεράς εκείνη την κρίσιμη δεκαετία.

Ο Κρατσάϊζεν και η προσφορά του στην εικονογράφηση ηρώων του 1821

*Η είδηση του θανάτου του Κρατσάϊζεν 
στην "Εφημερίδα" του Δημητρίου Κορομηλά  στις 27 Ιανουαρίου 1878 

*Ανεκτίμητη η προσφορά του

στη διάσωση της μνήμης του '21

          Χάρη σ’ αυτόν, γνωρίζουμε τις μορφές μερικών ηρώων της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Χωρίς αυτόν κάποιοι αγωνιστές της ελευθερίας θα είχαν παραμείνει άγνωστοι ως προς την εμφάνισή τους.

          Με τα μολύβια και τα πενάκια του απαθανάτισε τις εικόνες τους. Φιλέλληνας και εθελοντής στην Επανάσταση του 1821 ο Κάρλ Κρατσάϊζεν (Karl Krazeisen) ήταν Γερμανός αξιωματικός του στρατού, που εικονογράφησε πορτραίτα μεγάλων μορφών του αγώνα της Παλιγγενεσίας.

          Ο Κρατσάϊζεν γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου  του 1794  στο Kαστελλάουμ  του Άνω Παλατινάτου της Βαυαρίας. Ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και πολέμησε το 1813 εναντίον της Γαλλίας κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων.

          Οι ειδήσεις για την εξέγερση των Ελλήνων φλόγισαν την καρδιά του και πήρε την απόφαση να καταταχθεί το 1826 σε σώμα Βαυαρών εθελοντών. Έτσι,  φέροντας το βαθμό του υπολοχαγού,  κατέβηκε στην επαναστατημένη  στην Ελλάδα για να αγωνισθεί μαζί με τους Έλληνες.     Στη χώρα μας έμεινε ένα χρόνο, αλλά πήρε μέρος σε σημαντικές μάχες όπως στην Αίγινα, στον Πόρο, στη Σαλαμίνα, στο Ναύπλιο, στη μάχη του Φαλήρου, στην πολιορκία της Αθήνας  (1826)  και στην πολιορκία της Ακρόπολης (1827).

Αιχμαλωτίσθηκε από το στρατό ο καπετάν Γιαννούλης το 1948…

*Ο καπετάν Γιαννούλης φωτογραφίζεται το 1947 στο Γράμμο με τα μέλη της  επιτροπής του ΟΗΕ, που ερευνούσε για τις συνθήκες του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. 

*Αποκαλύψεις (μετά θάνατον)

του  στρατηγού Γ. Κουμανάκου

στον σκηνοθέτη Ρ. Μανθούλη

            Οι υπενθυμίσεις από το blog αυτό για την άδικη εκτέλεση του καπετάν Γιώργου Γιαννούλη το 1948, από την ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ, προκάλεσαν απ’ ό,τι είδα στα σχόλια και ενδιαφέρον αλλά και δυσφορία, ακόμα και ύβρεις σε μια περίπτωση τουλάχιστον. Ας είναι… Όλοι έχουμε τις απόψεις μας, ακούμε όμως με σεβασμό και τις απόψεις των άλλων τουλάχιστον….

            Πρέπει να εξηγήσω, ότι όταν έγραφα το άρθρο για τον τουφεκισμό του Γιαννούλη, δεν είχα αντιληφθεί ένα ακόμα στοιχείο, εκείνης της τρομερής εποχής. Το στοιχείο αυτό, που ρίχνει κατά ένα μέρος φως στις άγνωστες πτυχές εκείνων των σκοτεινών ημερών, προήλθε από τον γνωστό σκηνοθέτη Ροβήρο Μανθούλη, ο οποίος γύρισε 7 ταινίες για τον Εμφύλιο 1946-49 και έγραψε και ένα σχετικό βιβλίο. Πρόκειται για μαρτυρία με μεγάλη σημασία (μου την υπέδειξε ο φίλος Νίκος Παπαδιονυσίου) και δημοσιεύθηκε λίγες μέρες νωρίτερα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (9 Αυγούστου 2014) με τίτλο «Όλγα Νικολάι Ζαχαριάδη». Αφορά την αιχμαλωσία του Γιώργου Γιαννούλη από τον τότε ταγματάρχη του ελληνικού στρατού Γεώργιο Κουμανάκο. Και εξηγεί ενδεχομένως, γιατί τόση αποστροφή της κομματικής νομενκλατούρας, προς τον άτυχο καπετάνιο. Γενικώς τον θεωρούσαν ύποπτο.

            Έγραφε μεταξύ άλλων ο Μανθούλης:

Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Από τον Πόντο στο στρατόπεδο αιχμαλωσίας του Γκαίρλιτς

*Η μοναδική φωτογραφία που διασώζεται από τις ηχογραφήσεις στο στρατόπεδο του Γκαίρλιτς. Ο 23χρονος λυράρης και βιολάτορας Μιχάλης Πολυχρονάκης πραγματοποιεί 

μια από τις παλαιότερες ηχογραφήσεις κρητικής μουσικής παγκοσμίως.  

                                                                  Γράφει ο Γεράσιμος Αλεξάτος, συγγραφέας

  

          Καθώς επανέρχεται στη συλλογική μνήμη η ξεχασμένη έως πρόσφατα «υπόθεση Γκαίρλιτς», που συντάραξε επί πολλά χρόνια το πανελλήνιο και αποτύπωσε όσο καμιά άλλη τα πάθη τού Εθνικού Διχασμού, έρχονται σταδιακά στο φως και πολλές μικρότερες αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσες επί μέρους πτυχές της.

          Μία από αυτές αφορά την παρουσία στο Γκαίρλιτς στρατιωτών από όλα τα μήκη και πλάτη τού διάσπαρτου τότε ελληνικού κόσμου- εντός και εκτός του Ελληνικού Βασιλείου- και τη συμμετοχή τους σε μια από τις παλαιότερες και πλέον εκτεταμένες ηχητικές καταγραφές ελληνικού λόγου και μουσικής, που έλαβαν χώρα το καλοκαίρι του 1917 στο στρατόπεδο των Ελλήνων αιχμαλώτων.

          Μεταξύ αυτών και τρεις τουλάχιστον στρατιώτες από τον Πόντο που η φιλοπατρία, οι συγκυρίες και η σκληρή μοίρα τους, τούς φόρτωσε εκόντες άκοντες στα τρένα της αιχμαλωσίας για το μακρινό στρατόπεδο της Γερμανίας.

          Όμως ας πιάσουμε το νήμα των γεγονότων από την αρχή.

Ευθύνες Μπελογιάννη στην εκτέλεση Γιαννούλη το 1948;

*Ο καπετάν Γιώργος Γιαννούλης

                Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Γιώργος Γιαννούλης, καπετάνιος των ανταρτών στο Γράμμο, είναι μια χαρακτηριστική τραγική μορφή, των μαύρων εκείνων ημερών. Δοξάστηκε από τους ομοϊδεάτες του που τον θαύμαζαν για τις πολεμικές του αρετές, αλλά εκτελέσθηκε στον τόπο των μαχών, με εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη, γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. Και στην υπόθεση αυτή φαίνεται να εμπλέκεται και ο Νίκος Μπελογιάννης, που η άκριτη εκτέλεσή του μετά από απόφαση στρατοδικείου, έδωσε αφορμή στην Αριστερά να τον «καθαγιάσει» αν και δεν είναι λίγες οι φωνές που ισχυρίσθηκαν ότι η ανακάλυψή του από την Αστυνομία οφειλόταν σε «καρφί» της ζαχαριαδικής ομάδας.

                Ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.

                Ο Γιαννούλης γεννήθηκε το 1915 στο Επταχώρι του Γράμμου. Το βουνό που τον γέννησε, τον άνδρωσε και τον δέχτηκε εκτελεσμένο στο χώμα του. Ο παππούς του από την πλευράς της μητέρας του ήταν Μακεδονομάχος. Για το λόγο αυτό η οικογένεια Γιαννούλη είχε στενό σύνδεσμο με την οικογένεια των Δραγούμηδων. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και κατά τη διάρκεια των σπουδών του δούλευε στο γραφείο του πολιτευτή Φίλιππου Δραγούμη. Όταν στρατεύθηκε επελέγη ως υποψήφιος έφεδρος αξιωματικός στη σχολή της Σύρου, όπου παρέμεινε μετά την αποφοίτησή του ως εκπαιδευτής των νέων εφέδρων αξιωματικών.

Το ΚΚΕ τίμησε τον Ζαχαριάδη στη Σιβηρία!!!

*Ο Νίκος Ζαχαριάδης, σε ρωσική καρτ ποστάλ, πριν από την πτώση του

                        Το ΒΗΜΑ ανάρτησε σήμερα το πρωί 8 Σεπτεμβρίου 2014, στην ιστοσελίδα του, την ακόλουθη είδηση με ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον για την πολύπαθη χώρα μας:

                        «Αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής την Αλέκα Παπαρήγα, βρέθηκε στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, τον τόπο εξορίας του Νίκου Ζαχαριάδη, όπου έζησε τα τελευταία 11 χρόνια της ζωής του. 

                        Εκεί, η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ συμμετείχε σε εκδήλωση των τοπικών αρχών, στη διάρκεια της οποίας έγιναν τα αποκαλυπτήρια τιμητικής πλάκας για τον Νίκο Ζαχαριάδη, κλείνοντας με αυτόν τον τρόπο τον κύκλο της αποκατάστασής του.

                        Το ΚΚΕ προχώρησε στην πλήρη κομματική και πολιτική αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, τον Αύγουστο του 2011, δηλαδή 55 χρόνια μετά την αποκαθήλωσή του από το ανώτατο αξίωμα του κόμματος.

Η πρώτη εκλεγμένη Ελληνίδα δήμαρχος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 
http://www.kathimerini.gr/782773/article/epikairothta/ellada/h-prwth-eklegmenh-ellhnida-dhmarxos

*Ορκωμοσία του Δημοτικού Συμβουλίου Κερκυραίων, το οποίο προέκυψε από τις δημοτικές εκλογές του 1959. 

Τρίτη από αριστερά η Μαρία Καποδίστρια-Δεσύλλα.

*Η Μαρία Καποδίστρια-Δεσύλλα

υπήρξε μια προσωπικότητα,

που έζησε στο μεταίχμιο δύο κόσμων.

*Μια γυναίκα χειραφετημένη, δραστήρια,

με πλατιά κουλτούρα και αυστηρή προσήλωση

στην ιδέα του καθήκοντος.

Γράφουν ο κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ. ΖΥΜΑΡΗΣ 

και η κ. ΝΤΑΡΙΑ ΚΟΣΚΟΡΟΥ*

            Γεννήθηκε στην Αθήνα, την 25η Μαρτίου 1898 και απεβίωσε στην Κέρκυρα, στις 15 Αυγούστου του 1980. Πατέρας της ήταν ο νομικός Γεώργιος Καποδίστριας, εγγονός του μικρότερου αδελφού του Κυβερνήτη, Γεωργίου, και μητέρα της η Ελένη Καραπάνου, κόρη του γνωστού αρχαιολόγου και πολιτικού Κωνσταντίνου Καραπάνου.

            Στην Αθήνα μεγάλωσε σ’ ένα καλλιεργημένο μεγαλοαστικό περιβάλλον και από πολύ νέα ανέπτυξε τη διάθεση για κοινωνική προσφορά, συμμετέχοντας στον Ερυθρό Σταυρό, ήδη από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παντρεύτηκε τον Κερκυραίο διπλωμάτη Λουδοβίκο Σκάρπα, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες, την Ελένη (Νένα) Μπουφίδη και τη Δαρεία- Ερρικέτη (Ντάρια) Σκάρπα. Ο γάμος τους όμως κράτησε πολύ λίγο.

«Άνθη» του καλού μέσα στο κακό και τον χαλασμό του Εμφυλίου!

*"Ανταρτόπληκτοι" της Ηπείρου, ξεριζωμένοι από τα χωριά τους... 

               

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Ο εμφύλιος πόλεμος 1946-49, υπήρξε πολύ σκληρός. Βιαιότητες πολλές φορές αδικαιολόγητες σημειώθηκαν και από τις δύο πλευρές και το αίμα που χύθηκε έκανε το κλίμα αφόρητο. Οι καταστροφές που προκλήθηκαν στις υποδομές της χώρας, δεν επέτρεψαν την ανάπτυξή της, επί μία δεκαετία, όταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έκαναν άλματα αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

            Η ιστοριογραφία δίνει βάρος και λογικά, στην εξιστόρηση μαχών που κόστισαν ζωές, σαμποτάζ που άφηναν ερείπια, αντεκδικήσεων που συντηρούσαν το μίσος και πολιτικού αμοραλισμού που εξαγρίωνε τα πολιτικά ήθη. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι κάτι που πρέπει να λησμονούμε και να το προσπερνούμε;

            Όχι, είναι η απάντηση. Η μελέτη όλων των πτυχών του βοηθάει στον εντοπισμό των λαθών, ώστε να αποφεύγεται η επανάληψή τους.

            Ωστόσο, όπως ανάμεσα στα άνθη του κακού ανθίζουν και όμορφα λουλούδια, έτσι και στα πολλά και ποικίλα περιστατικά του εμφυλίου, τα μικρά και τα μεγάλα, μπορούμε να απομονώσουμε και ελάσσονα γεγονότα, που μπορούμε και πρέπει να προβάλουμε, παράλληλα με τα άσχημα και δραματικά γεγονότα, που δεν τιμούν κανέναν.

Ο Μακάριος στην Αθήνα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    
http://www.kathimerini.gr/781785/article/epikairothta/ellada/o-makarios-sthn-a8hna

 *17 Απριλίου 1957. Ο Μακάριος και οι συνεξόριστοι στις Σεϋχέλλες φτάνουν μέσα σε πανηγυρική υποδοχή στην Αθήνα.

Γράφει η Αναστασία Γιάγκου*

            Στις 28 Μαρτίου 1957, έπειτα από ένα χρόνο εξορίας στις Σεϋχέλλες, ο Βρετανός υπουργός Αποικιών, Άλαν Λένοξ Μπόιντ, ανακοίνωσε την απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

            Είχαν προηγηθεί η προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ, τον Φεβρουάριο του 1957 (αποτέλεσμα της οποίας ήταν ψήφισμα το οποίο ζητούσε την επανάληψη διαπραγματεύσεων με σκοπό επίτευξη λύσης) και η κήρυξη εκεχειρίας εκ μέρους της ΕΟΚΑ στα μέσα Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, τόσο για την ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιών όσο και για αναδιοργάνωση σε επιχειρησιακό επίπεδο. Καθώς οι Βρετανοί απαγόρευσαν την επιστροφή του Ελληνοκύπριου ηγέτη στη Μεγαλόνησο, ο Μακάριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Από εκεί, μαζί με την ελληνική κυβέρνηση, παρακολούθησε την εξέλιξη του Κυπριακού Ζητήματος μέχρι τη σύναψη των συμφωνιών Ζυρίχης- Λονδίνου το 1959.