Ο Βενιζέλος το 1912, δεν ήθελε τη Θράκη!!!

*Απόσπασμα από τα Επίσημα Πρακτικά της Βουλής με τον Βενιζέλο να δηλώνει: "Ποιούμαι την θυσίαν ταύτην των πληθυσμών της Θράκης ζητών αλλαχού κατά το δυνατόν ανταλλάγματα"

*Θυσίασαν τη Θράκη το 1912-13

για να επιτύχουν ανταλλάγματα αλλού.

*Ο Βενιζέλος συνιστούσε 

να μην ξεσηκωθούν οι Θράκες 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Όταν ξέσπασε ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος και φάνηκε γρήγορα, πως οι δυνάμεις των συμμαχικών κρατών (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο) προχωρούσαν νικώντας, αναθάρρησαν οι υπόδουλοι στους Οθωμανούς λαοί των Βαλκανίων, ότι έφτασε και γι’ αυτούς η ώρα της ελευθερίας.

                Η ελπίδα αυτή φούντωσε στη Θράκη, όπου διαβιούσαν αμιγείς ελληνικοί πληθυσμοί, αλλά φευ, γρήγορα αποδείχθηκε ότι η τύχη της Θράκης είχε προδιαγραφεί από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία δέχονταν να την θυσιάσει προκειμένου να πάρει ανταλλάγματα αλλού!!!

                Στις 2 Μαρτίου 1913 διεξήχθη στη Βουλή μια συζήτηση, που εξόργισε τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος ξεκαθάρισε πως δεν θέλει την Θράκη και ότι ενημέρωσε για τις προθέσεις του τα συμμαχικά κράτη.

Οι συνέπειες της εξορίας Μακαρίου- Άρθρο 2ο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/772836/article/epikairothta/ellada/oi-synepeies-ths-e3orias-makarioy

*Θεσσαλονίκη, 12 Μαρτίου 1956. Φοιτητές καταλαμβάνουν στρατιωτικό όχημα 
σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη σύλληψη και τον εκτοπισμό του Μακαρίου.

Γράφει ο κ. ΜΑΝΟΛΗΣ ΚΟΥΜΑΣ*

            Η σύλληψη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου σηματοδότησε την απαρχή μιας περιόδου παρατεταμένης πολιτικής κρίσης, κατά την οποία η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή βρέθηκε στο επίκεντρο πραγματικής θύελλας.

            Σε πρώτη φάση, η ελληνική κυβέρνηση, διαμαρτυρόμενη για την πρωτοφανή αυτή βρετανική ενέργεια, απέσυρε τον Έλληνα πρεσβευτή από το Λονδίνο και κατέστησε σαφή την πρόθεσή της να επαναφέρει το κυπριακό ζήτημα στον ΟΗΕ. Όπως ήταν αναμενόμενο, η είδηση για τον εκτοπισμό του Ελληνοκύπριου ηγέτη προκάλεσε και την έντονη αντίδραση της ελλαδικής κοινής γνώμης. Έτσι, παρά τη σχετική απαγόρευση της κυβέρνησης, την επαύριον της σύλληψης πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις στις οποίες κυριαρχούσαν τα αντιβρετανικά συνθήματα και οι ένθερμες εκδηλώσεις υπέρ του Μακάριου. Την ίδια στιγμή, η αντιπολίτευση εξαπέλυσε δριμεία επίθεση εναντίον του υπουργού Εξωτερικών, Σπύρου Θεοτόκη, κατηγορώντας τον ανάμεσα στα άλλα ότι συνεργάστηκε με τους Βρετανούς για τη διατύπωση των προτάσεων Χάρντινγκ.

Η σχολική ζωή σε ένα ιστορικό σχολείο

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=603285

Βαρβάκειον Ίδρυμα. 150 χρόνια Βαρβάκειο.

Επιμέλεια Έλενα Γκίκα, Μαίρη Μπελογιάννη, 2013, σελ. 119

Του κ. Στάθη Ευσταθιάδη

            Δεν είναι εύκολο να περικλείσεις τη «σχολική ζωή» ενός σχολείου σε 110 σελίδες, ιδιαίτερα όταν αυτή η ζωή εκτυλίσσεται «σε ένα ιστορικό σχολείο» και μάλιστα στην εξέλιξη ενάμιση αιώνα. Το κατορθώνει όμως αρκετά καλά το λεύκωμα που κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες το Βαρβάκειο Ίδρυμα.

            Συνεργασία καθηγητών, διευθυντικών στελεχών και μαθητών του- μερικών από τους πιο επιτυχημένους Νεοέλληνες-, το λεύκωμα, με πλούτο φωτογραφιών, καταγράφει τη μορφή και την ποιότητα της διδασκαλίας ενός σχολείου της Αθήνας, που ίδρυσαν τα 700.000 ρούβλια του κληροδοτήματος Ιωάννη Βαρβάκη το 1843. Σύμβολο και σημαιοφόρος ταυτόχρονα της πραγματικής Παιδείας την οποία οραματιζόταν ο ευεργέτης, ακολουθεί και αυτό όχι μόνο τα δεινοπαθήματα της Παιδείας μας αλλά και της ιστορίας της χώρας.

Ο εκτοπισμός του Μακαρίου στις Σεϋχέλλες

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/771762/article/epikairothta/ellada/o-ektopismos-toy-makarioy-stis-seuxelles

 *Σεϋχέλλες. Από αριστερά, ο Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου, ο μητροπολίτης Κυρηνείας    Κυπριανός, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και ο Πολύκαρπος Ιωαννίδης.

Του κ. ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΠΟΛΥΒΙΟΥ*

                Το μεσημέρι της Παρασκευής 9 Μαρτίου 1956, πολύς κόσμος ήταν συγκεντρωμένος στο προαύλιο της Αρχιεπισκοπής Κύπρου και του καθεδρικού ναού του Αγίου Ιωάννη Λευκωσίας. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄ (1913-1977) επρόκειτο να ταξιδεύσει εκείνη τη μέρα στην Αθήνα, για διαβουλεύσεις με την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που είχε εξασφαλίσει στις πρόσφατες εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου τη λαϊκή επιδοκιμασία και ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

                Λίγες ημέρες πριν, στις 29 Φεβρουαρίου, οι συνομιλίες του Μακαρίου με τον κυβερνήτη, στρατάρχη Τζον Χάρντινγκ (1896-1989) είχαν καταλήξει σε αδιέξοδο. Η παρουσία στο τελευταίο στάδιο των συνομιλιών του υπουργού Αποικιών Άλαν Λένοξ Μπόιντ όχι μόνο δεν βοήθησε, αλλά, αντίθετα, έδωσε θεαματικές διαστάσεις στην αποτυχία των διαπραγματεύσεων. Την ίδια ημέρα (29 Φεβρουαρίου) είχε ανακοινωθεί η θανατική καταδίκη δύο άλλων νεαρών Κυπρίων αγωνιστών, του Ανδρέα Ζάκου και του Χαρίλαου Μιχαήλ: ο Χάρντινγκ επέμενε να αντιμετωπίζει άτεγκτα τους «τρομοκράτες» της ΕΟΚΑ, της οργάνωσης των Ελλήνων Κυπρίων που είχε ξεκινήσει την 1η Απριλίου 1955 ένοπλο αγώνα για την ένωση του νησιού με την Ελλάδα.

Αναζητώντας το αμερικανικό Δίστομο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/771325/article/epikairothta/ellada/anazhtwntas-to-amerikaniko-distomo

 *Ιούνιος 1944. Η καταστροφή του Διστόμου από τους Γερμανούς κατακτητές, 

σε αντίποινα για την ανάπτυξη της αντίστασης.

Γράφει ο Δρ. ΗΛΙΑΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ*

                Η σφαγή στο Δίστομο (10 Ιουνίου 1944) υπήρξε το βαθύτερο αποτύπωμα του ναζισμού στην Ελλάδα. Η αδυναμία του γερμανικού στρατού να καταστείλει την εντεινόμενη δράση του Ε.Λ.Α.Σ. σε συνδυασμό με την κτηνώδη ιδεολογία που υπηρετούσε οδήγησε σε μια αδυσώπητη πολιτική αντιποίνων, η εφαρμογή των οποίων αποκάλυπτε τα κατώτερα ένστικτα ενός ανώριμου έθνους.

                Σε ό,τι αφορά το αποτέλεσμα, το Δίστομο υπήρξε ένα από τα χίλια εφτακόσια εβδομήντα κατεστραμμένα χωριά της Ελλάδας στη διάρκεια του πολέμου. Είναι ο τρόπος της καταστροφής, ωστόσο, που καταδεικνύει τον ναζισμό ως τη μεγάλη πύλη των σκοτεινών δυνάμεων στην εποχή μας και τον πραγματικό Αρμαγεδδώνα. Έλληνες νοσταλγοί του ευτυχώς δεν υπάρχουν, αφού Ελληνισμός και βαρβαρότητα είναι αντίπαλες έννοιες. Υπάρχουν όμως λαθρομετανάστες του σκότους με ελληνική προβιά στους οποίους πρέπει συνεχώς να υπενθυμίζουμε τούτο: το Τρίτο Ράιχ ουδέποτε ήταν η οπερατικά στημένη Νυρεμβέργη, αλλά το αποκαλυπτικό Δίστομο.

                Η είδηση της σφαγής σύντομα έφτασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η τραγική σύμπτωση της πυρπόλησης στη Γαλλία μιας εκκλησίας στην οποίαν είχαν καταφύγει χίλιοι άμαχοι επέτρεψε την ανάδειξη της ναζιστικής θηριωδίας σε μείζον θέμα στον αμερικανικό Τύπο τις κρίσιμες εβδομάδες μετά τη συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία.

Η αντίσταση στη Νάξο και ο ΣΤΝ του Δέτση

*O αρχηγός της Ναξιακής αντίστασης Γεώργιος Δέτσης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Νάξος είναι ένα από τα ομορφότερα νησιά των Κυκλάδων. Νησί παραγωγικό με εργατικούς κατοίκους, οι οποίοι όταν τους χρειάσθηκε η πατρίδα έκαναν το καθήκον τους στο ακέραιο. Η ιστορία της Νάξου χάνεται στα βάθη των αιώνων.

                Ιδιαίτερη αναφορά θα κάνουμε σήμερα στην περίοδο της Κατοχής, όταν η Νάξος υπέστη τα πάνδεινα από τους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές, αλλά και έδειξε την φιλοπατρία των κατοίκων της, που αντιστάθηκαν στους εχθρούς. Άλλωστε στη Νάξο γεννήθηκε και ο Μανώλης Γλέζος, που η κατοχή τον βρήκε στην Αθήνα και όχι στο νησί του.

                Στις 5 Μαΐου 1941 άρχισε η μαύρη νύχτα της Κατοχής όταν αποβιβάσθηκαν στη Νάξο, τα πρώτα ιταλικά στρατεύματα και την κατέλαβαν χωρίς καμιά αντίσταση, αφού δεν υπήρχε εκεί στρατός και οχυρώσεις.

                Αργότερα όμως, όταν κατέρρευσε το καθεστώς του Μουσολίνι στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, τα ιταλικά στρατεύματα παρέδωσαν την εξουσία στους Γερμανούς οι οποίοι κατέλαβαν το τη Νάξο στις 12 Οκτωβρίου 1943.

                Η κατοχή έφερε πολλά δεινά στο ειρηνικό νησί. Ο επισιτισμός έγινε κύριο πρόβλημα, εξαιτίας των λεηλασιών και των αρπαγών των Ιταλών στην παραγωγή του νησιού. Σημειώθηκαν ακόμα και θάνατοι από πείνα ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές. Τα ίδια και όταν ήρθε η ναζιστική κατοχή. Μόνο για παράδειγμα στην Κόρωνο, αναφέρεται, ότι πέθαναν  πολλοί άνθρωποι από την πείνα. Γενικά η Νάξος κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έχασε το ένα τέταρτο του πληθυσμού της.

Οι 300 του Έβρου στη Μάχη της Κρήτης!!!

"H Μάχη της Κρήτης", 

Χρήστος Ρουσόπουλος, 

Εταιρεία Κρητικών Ιστορικών Μελετών 

( Μαρτυρίες 5), 2014

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

... Και να, η ώρα δύο το μεσημέρι της 27^ης του Μάη 1941 πάντα. Σε λίγο πλακώνουν αμέτρητα γερμανικά αεροπλάνα βομβαρδιστικά. Κάνουν κύκλους γύρω από το Ηράκλειο. πολυβολούν όπου καταλαβαίνουν ότι υπάρχει ελληνικός στρατός ή υποψιάζονται ότι υπάρχει. Αυτό βαστάει περίπου μία ώρα. Και σε μεμονωμένο στρατιώτη, αν δουν, κάνουν βουτιά και πολυβολούν. Τα αγγλικά αντιαεροπορικά συνέχεια βάλλουν στα αεροπλάνα αυτά, τόσο από το αεροδρόμιο όσο και από το λιμάνι και τη δυτική παραλία. Πολλά πετούν χαμηλά και κάνουν επίτηδες φοβερό κρότο, μήπως από το φόβο οι Έλληνες υψώσουν άσπρες σημαίες […]

Η ιστορία της ΧΙΙ Μεραρχίας και η Θράκη.

 *Το σημερινό σήμα της ΧΙΙ Μηχανοκίνητης Μεραρχίας "Έβρος". Δύο πετεινοί αλληλοσυγκρουόμενοι. Συμβολίζει την αποφασιστικότητα της Μεραρχίας να αγωνισθεί μέχρι τελικής πτώσεως του αντίπαλου, όπως ακριβώς πράττουν οι αγωνιστές πετεινοί. Εμπνευσμένο από τη "Μόρα των Αμυκλών" της αρχαίας Σπάρτης.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Η ΧΙΙ Μεραρχία, που συγκροτήθηκε όταν τα ελληνικά όπλα είχαν δοξασθεί στους Βαλκανικούς Πολέμους, συνδέθηκε στενά με τη Θράκη, σε καιρούς ειρήνης και σε καιρούς πολέμων. Η έδρα της σήμερα βρίσκεται στην Αλεξανδρούπολη και η ονομασία της είναι ΧΙΙ Μηχανοκίνητη Μεραρχία Πεζικού.

            Η συγκρότηση αυτής της Μεραρχίας, που υπήρξε η αγαπημένη των Θρακών, έγινε το 1913, όταν ο ελληνικός στρατός, το 1912-13 διπλασίασε την Ελλάδα, σε έκταση και πληθυσμό.

            Τότε, σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού, στις 23 Δεκεμβρίου 1913 με Βασιλικό Διάταγμα, ενοποιήθηκαν τα Συντάγματα Πεζικού 31^ο που έδρευε στην Κοζάνη, 32^ο που έδρευε στη Λαψίστα, το 33^ο που έδρευε στη Φλώρινα και η ΧΙΙ Μοίρα Ορειβατικού Πυροβολικού, που έδρευε και αυτή στην Κοζάνη. Όμως η ενοποίηση αυτή αφορούσε τα γενικότερα επιστρατευτικά σχέδια της χώρας μας, καθώς οι Βαλκανικοί Πόλεμοι είχαν τελειώσει, με την άδικη παράδοση της Θράκης, στην ηττημένη Βουλγαρία.

            Όταν αργότερε ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Ελλάδα χωρίστηκε στα δύο εξαιτίας του διχασμού, που άρχισε να έχει δραματικές συνέπειες, η νεόκοπη ΧΙΙ Μεραρχία, είχε υπαχθεί στο λεγόμενο «κράτος της Θεσσαλονίκης» της τριανδρίας Βενιζέλου- Δαγκλή- Κουντουριώτη, κατένειμε τις δυνάμεις της στη Δυτική Μακεδονία (Φλώρινα, Κοζάνη, Λαψίστα, Πτολεμαΐδα, Καστοριά) επιχειρώντας στο πλευρό των συμμάχων της Αντάντ.

            Τον Ιανουάριο του 1917, οι Αγγλογάλλοι σύμμαχοι  απαίτησαν να μετακινηθεί η ΧΙΙ Μεραρχία, όπως και άλλες μονάδες του ελληνικού στρατού στην Πελοπόννησο.

            Αργότερα όμως όταν ο Βενιζέλος εδραιώθηκε στην εξουσία επιστρέφοντας στην Αθήνα, η Μεραρχία άλλαξε έδρα.

Η πρόωρη απώλεια Καρτάλη και Σβώλου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/769879/article/epikairothta/ellada/h-prowrh-apwleia-kartalh-kai-svwloy

*Φεβρουάριος 1956. Ηγετικά στελέχη του Κέντρου σε προεκλογική εκδήλωση στην Αθήνα. 

Στην πρώτη σειρά διακρίνονται οι Στ. Αλαμανής, Γ. Καρτάλης, Σοφ. Βενιζέλος.

Γράφει ο κ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ*

                Προσωπικότητες εγνωσμένου κύρους και επιστημονικής κατάρτισης, ιδεαλιστές με έντονη δράση κατά την Κατοχή, ο Γεώργιος Καρτάλης και ο Αλέξανδρος Σβώλος υπήρξαν κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο βασικοί εκφραστές των ποικίλων τάσεων που είχαν ήδη αναπτυχθεί μέσα στον χώρο, που θα μπορούσε σχηματικά να ονομαστεί Κεντροαριστερά.

                Λίγα χρόνια αργότερα, οι δύο άνδρες επρόκειτο να συναντηθούν σε μία προσπάθεια συγκρότησης ενός πολιτικού φορέα σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού, του Δημοκρατικού Κόμματος Εργαζομένου Λαού, που αν και δεν γνώρισε ευρεία εκλογική απήχηση, επέδρασε σημαντικά στις πολιτικές ισορροπίες του ευρύτερου κεντρώου χώρου κατά τα αμέσως επόμενα χρόνια. Πορείες παράλληλες, με κοινούς στόχους, που όμως επρόκειτο να μείνουν απραγματοποίητοι: ο αιφνίδιος θάνατος των δύο ανδρών, σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών, άφησε ανολοκλήρωτο το όραμα για την ανάπτυξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού, λίγα χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου.

Οι Θράκες ζητούσαν γή από τον Καποδίστρια!!!

*Η σφραγίδα της Δ ΄Εθνικής Συνέλευσης με ημερομηνία 2 Αυγούστου 1829 

και η υπογραφή του Προέδρου της Γεωργίου Σισίνη 

*Άγνωστες πτυχές από την ιστορία 

των Θρακών και Βιθυνών αγωνιστών του 1821

*Αναφορά στις σφαγές της Θράκης, 

Κυδωνιών, Κωνσταντινουπόλεως.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

               Μια άγνωστη πτυχή της Επανάστασης του 1821, ήταν η προσπάθεια των Θρακών αγωνιστών, αλλά και των Κωνσταντινουπολιτών και των Βιθυνών, όταν δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος, να αποκτήσουν μια δική τους εστία, στην ελεύθερη πλέον πατρίδα, με σπίτια που θα έχτιζαν οι ίδιοι και γη που θα καλλιεργούσαν αυτοί, αφού ήταν δύσκολο να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, όπου μεταξύ των άλλων είχαν επισυμβεί και φοβερές σφαγές, από τους αγριεμένους Οθωμανούς, πού έχαναν μετά από 400 χρόνια τις κτήσεις τους.

                «Ζητούμεν τόπον πρόσφορον, δια να κτίσωμεν στέγην και να σκεπάσωμεν υπ’ αυτήν τα κεκμηκότα μέλη μας. Ζητούμεν χώραν αρόσιμον, δια να θρέψωμεν, καλλιεργώντας αυτήν, τας πεινάσασας οικογένειάς μας» τόνιζαν  σε αναφορά που είχαν υποβάλει στην νέα κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία είχε επικεφαλής της, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Εκείνος τυπικός, όπως συνήθιζε, παρέπεμψε την αίτηση των Θρακών και Βιθυνών, που είχαν κινηθεί από κοινού στην Δ΄ Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων, συνιστώντας μάλιστα ευνοϊκά το αίτημα αυτό. Υπενθυμίζεται, ότι η Βιθυνία είναι στρατηγικής σημασίας περιοχή της βορειοδυτικής Μικράς Ασίας, στον Εύξεινο Πόντο, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, με επίκεντρο τη Νικομήδεια.

                Το κείμενο αυτό και η σχετική αλληλογραφία, που δεν αξιώθηκαν ποτέ δημοσιότητας και ιστορικής διερεύνησης, υπάρχουν στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας.

                Δημοσιεύω σήμερα με χαρά, τα έγγραφα αυτά για τους συμπατριώτες μου Θράκες κυρίως, αλλά και για τους λοιπούς φιλίστορες αναγνώστες αυτού του ιστότοπου. 

Ο απαγχονισμός Καραολή και Δημητρίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://www.kathimerini.gr/768599/article/epikairothta/ellada/o-apagxonismos-karaolh-kai-dhmhtrioy

*Αθήνα, πλατεία Ομονοίας, 10 Μαΐου 1956. Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επικείμενη εκτέλεση από τις βρετανικές αρχές Κύπρου των Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου καταλήγει σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Αποτέλεσμα έξι πολίτες νεκροί και 193 πολίτες και αστυνομικοί τραυματισμένοι.

Γράφει ο κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΥΟΣ*

            Η έναρξη της δράσης του ένοπλου ενωτικού κινήματος της ΕΟΚΑ, την 1η Απριλίου 1955, αναμφίβολα αποτέλεσε σοβαρή πρόκληση για το βρετανικό αποικιακό καθεστώς στην Κύπρο. Η Βρετανία, μη μπορώντας πλέον να αρνείται την ύπαρξη ενός Κυπριακού Προβλήματος, κατέφυγε σε πρωτοβουλίες στο διπλωματικό πεδίο (Τριμερής Διάσκεψη - Αύγουστος 1955), ώστε να ελέγξει την κατάσταση στο νησί.

            Παράλληλα, υιοθέτησε μια σειρά αντεπαναστατικών μέτρων σε επίπεδο αστυνόμευσης: κήρυξη της Κύπρου σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αύξηση του προσωπικού και των αρμοδιοτήτων του Στρατού και της Αστυνομίας, επιβολή κατ’ οίκον περιορισμών ή συλλογικών προστίμων, διεξαγωγή εκτεταμένων επιχειρήσεων έρευνας, εφαρμογή εκτεταμένων συλλήψεων και εγκλεισμού πολιτικών καταδίκων σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, εκτοπισμό του ηγέτη των Ελλήνων της Κύπρου (Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄) και εφαρμογή της θανατικής ποινής δι’ απαγχονισμού.

Οι Βούλγαροι κακοποιοί του 1821

*Η σφραγίδα της Αστυνομίας του Άργους. Φαίνεται πως δεν ήλεγχε τους τραμπούκους

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Επανάσταση του 1821, είναι ένα σημαντικό εθνικό επίτευγμα, αφού μετά από δουλεία 400 ετών, ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες, αποτίναξαν το ζυγό και απέκτησαν με κόπους και αίματα την απελευθέρωσή τους και την αποκατάσταση των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων τους.

                Είναι γεγονός, ότι και ορισμένοι παραπλήσιοι λαοί των Βαλκανίων επιχείρησαν να απελευθερωθούν από τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά ανεπιτυχώς. Όπως για παράδειγμα οι Σέρβοι με τις δύο εξεγέρσεις τους.

                Μέσα στη φωτιά του Αγώνα, οι Έλληνες  δέχτηκαν ως  συναγωνιστές τους και άνδρες των άλλων Βαλκανικών χωρών, που προσήλθαν εθελοντικά να πολεμήσουν.  Έτσι, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι, Πομάκοι και Βούλγαροι, βρέθηκαν στα ίδια μετερίζια με τους Έλληνες φορούσαν σχεδόν τις ίδιες φορεσιές και πολλές φορές μιλώντας άνετα και τα Ελληνικά. Δεν μιλάμε βέβαια για τους εγχώριους Αρβανίτες, οι οποίοι ήταν ταυτισμένοι με τους Έλληνες.

                Ο Βούλγαρος ακαδημαϊκός και διπλωμάτης Νικολάι Τοντόροφ δημοσίευσε κατάλογο με τα ονόματα των αγωνιστών που συμμετείχαν στο κίνημα του Υψηλάντη στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Εκτός των Ελλήνων, πρόκειται για 199 Μολδαβούς, 9 Βλάχους, 132 Βούλγαρους, 72 Σέρβους, 2 Μαυροβούνιους, 2 Βόσνιους, 4 Δαλματούς,7 Αλβανούς, 4 Ούγγρους, και 3 εκχριστιανισμένους Τούρκους.

Συνταγματικά Κείμενα της Ηγεμονίας Σάμου

*Το εξώφυλλο της νέας έκδοσης

       Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία παρουσιάζει την ολοκληρωμένη έκδοση των Συνταγματικών Κειμένων της Ηγεμονίας Σάμου. Το ανά χείρας έργο έρχεται σε συνέχεια της έκδοσης τωνΣυνταγματικών Κειμένων των Ιονίων Νήσων, που πραγματοποίησε το Ίδρυμα το 2008.

          Η έκδοση των κειμένων συνιστά μελέτη των πολιτειακών θεσμών έτσι όπως αυτοί αναπτύχθηκαν στην Ηγεμονία Σάμου (1834-1912) με βάση τα παραχωρημένα από την Υψηλή Πύλη συνταγματικά κείμενα. 

          Συνιστούν μια προσπάθεια συγκερασμού των (άτυπων) θεσμών της προεπαναστατικής περιόδου όπως λειτούργησαν στη Σάμο, λ.χ. η συνέλευση της κοινότητας, με τα κανονιστικά πλαίσια που έθετε η οθωμανική κυβέρνηση. Στην έκδοση των συνταγματικών και άλλων– σχετικών με την οργάνωση των θεσμών της Ηγεμονίας της Σάμου– κειμένων αποτυπώνεται η πολιτική διελκυστίνδα μεταξύ των φιλελεύθερων επιδιώξεων των Σαμίων και των ορίων που έθετε το οθωμανικό κράτος. Τα “συντάγματα” συνδέθηκαν με τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του οθωμανικού κράτους κατά την περίοδο του Τανζιμάτ και αποτυπώνουν έως ένα βαθμό τους πειραματισμούς των Οθωμανών ιθυνόντων για τον εκσυγχρονισμό της κρατικής οργάνωσης και την εν μέρει φιλελευθεροποίηση του κράτους.

Την επιστημονική επιμέλεια του τόμου είχε η Σοφία Λαΐου, επίκουρη καθηγήτρια του Ιονίου Πανεπιστημίου.

Τα τρένα, ο μεγάλος στόχος των ανταρτών 1946-49

 

*Ανατιναγμένο τρένο στη Θράκη, το 1947

*Ανατινάξεις, νάρκες

και ένοπλες επιθέσεις

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο σιδηρόδρομος στη χώρα μας, υπήρξε μεγάλο θύμα της εμφύλιας διαμάχης κατά τα έτη 1946-49. Τα τρένα, οι σιδηροδρομικές γεφυρούλες, και τα οικήματα των σταθμών, συχνά υπήρξαν στόχοι  ανατινάξεων και εμπρησμών. Ήταν εύκολος στόχος, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, όπου οι αντάρτες είχαν ευκολία πρόσβασης στις συνήθως αφύλακτες γραμμές.

          Η λειτουργία των τρένων στη διάρκεια του Εμφυλίου ήταν μια πραγματική εποποιία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων, οι οποίοι με πραγματική αυτοθυσία κινούσαν τους συρμούς πάνω στις συχνά υπονομευμένες με νάρκες γραμμές. Ή έπρεπε να αντέξουν τις ένοπλες επιθέσεις των ανταρτών, οι οποίοι χτυπούσαν με όποιο τρόπο μπορούσαν τις διερχόμενες αμαξοστοιχίες.

          Οι ζημιές που προκλήθηκαν στις υποδομές των σιδηροδρόμων ήταν τεράστιες. Τραύματα στο κορμί της χώρας μας, που επουλώθηκαν πολύ αργότερα.

          Σήμερα με βάση διασωθείσες αναφορές των ελληνικών σιδηροδρόμων προς τις στρατιωτικές αρχές, αλλά και δημοσιεύματα εφημερίδων, θα δούμε ένα πανόραμα των ανατινάξεων τρένων και υποδομών. Οι αναφορές αυτές, που υπογράφονταν κυρίως από τους  διευθυντές Σιδηροδρόμων Θεσσαλονίκης Βεκρή και Καβούρη και απευθύνονταν στο Γ΄ΣΣ (Α2 γραφείο), υπάρχουν στα Αρχεία της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού. Οπωσδήποτε, δεν αποτελούν συνολική ιστορία των σιδηροδρόμων κατά τα έτη 1946-49. Αποτελούν όμως ένα μεγάλο ψηφιδωτό αρμολογημένο από τις μικρές ψηφίδες των κατά τόπους περιστατικών. Τα τρένα ήταν συνήθης στόχος των ανταρτών , γιατί αποτελούσαν πολύτιμο συνεργάτη του εθνικού στρατού (μεταφορά οπλιτών, πυρομαχικών κ.λπ.).

          Υπολογίζεται ότι κατά τα έτη 1946-49, πραγματοποιήθηκαν από τους αντάρτες 525 δολιοφθορές σε σιδηροδρομικές γραμμές. Καταστράφηκαν 330 σιδηροδρομικές γέφυρες.  

Οι εκλογές του 1956

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  

http://www.kathimerini.gr/766579/article/epikairothta/ellada/oi-ekloges-toy-1956

*1956. Ο Κων. Καραμανλής στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου. Η συμμετοχή των γυναικών για πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές ωφέλησε την ΕΡΕ, καθώς η γυναικεία ψήφος προτιμούσε την πολιτική σταθερότητα. Η αναμέτρηση του 1956 έχει μείνει γνωστή για το περίπλοκο εκλογικό σύστημα διεξαγωγής της.

Της κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΣ Ε. ΜΠΟΤΣΙΟΥ*

                Στις αφηγήσεις για τη μεταπολεμική Ελλάδα οι εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956 επισκιάζονται συνήθως από τις προηγούμενες, του Νοεμβρίου 1952, και τις επόμενες, του Μαΐου 1958: στις πρώτες ο Ελληνικός Συναγερμός του Αλέξανδρου Παπάγου τερμάτισε μια οδυνηρή διετία πολιτικής αστάθειας σαρώνοντας τις παλαιές δυνάμεις του Εθνικού Διχασμού και το θνησιγενές πλαστηρικό Κέντρο. Στις δεύτερες δέσποσε η ανάδειξη της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, εννέα μόλις χρόνια μετά τον Εμφύλιο, γεγονός που επιτάχυνε τη μετεξέλιξη των παλαιών Φιλελεύθερων σε μια νέα κεντρώα πρόταση που θα αποτελούσε «εθνική αντιπολίτευση» και ανάχωμα προς την Αριστερά.

                Η πιο γνώριμη διάσταση των εκλογών του 1956 είναι το περίπλοκο και αμφισβητούμενο εκλογικό σύστημα διεξαγωγής τους. Στιγματίστηκε ως «τριφασικό» από τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης, η οποία, παρότι πλειοψήφησε στην κάλπη με 1.620.007 ψήφους και ποσοστό 48,15%, συγκέντρωσε πολύ λιγότερες έδρες (132) από την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος σχημάτισε τελικά κυβέρνηση με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 165 εδρών – διαθέτοντας 1.594.112 ψήφους και ποσοστό 47,38%. Επρόκειτο για ένα κατά βάση πλειοψηφικό σύστημα καταγόμενο από τον βενιζελικό νόμο του 1929 για την εκλογή των γερουσιαστών που μετέβαλε την αναλογικότητα μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος ανά τύπο περιφέρειας: ήταν πλειοψηφικό σε περιφέρειες που εξέλεγαν έως τρεις βουλευτές, πλειοψηφικό με περιορισμένη εκπροσώπηση του δεύτερου κόμματος ή συνασπισμού σε μεσαίες περιφέρειες, όπου εκλέγονταν τέσσερις έως δέκα βουλευτές και αναλογικό στις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες, όπου εκλέγονταν περισσότεροι από δέκα βουλευτές.

Πολεμώντας στον σκληρό Εμφύλιο

*Εμφύλιος. Σκηνή από επίθεση για κατάληψη υψώματος

*Οι σκληρές συνθήκες στα βουνά

*Η καθημερινότητα στο μέτωπο

*Από τα ημερολόγια ταγμάτων πεζικού

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο εμφύλιος πόλεμος, είναι κατάρα για όλα τα έθνη. Η Ελλάδα βασανίστηκε πολύ από τον τελευταίο εμφύλιο των ετών 1946-1949. Χωρίσθηκε στα δυο. Μάτωσαν τα παιδιά της. Γέμισε η χώρα τάφους. Αναγκαστική προσφυγιά για πολλούς. Καταστράφηκαν πολλές υποδομές της χώρας, όταν οι άλλες χώρες της Ευρώπης  μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προχωρούσαν με αλματώδη βήματά την ανάπτυξή τους.

          Η ζωή στο μέτωπο και στις δύο αντίπαλες μερίδες, ήταν  δραματική. Μάλλον πιο δραματική για την μερίδα των ανταρτών, που αντιμετώπιζαν τα δραστικά πυρά του στρατού, την έλλειψη πυρομαχικών πολλές φορές, την ψείρα και την πείνα. Η πείνα συχνά τους θέριζε…

          Αλλά και οι στρατιώτες που πολεμούσαν, ζούσαν σε καθεστώς διαρκούς ανασφάλειας. Νάρκες παντού, ανατίναζαν αυτοκίνητα και σκότωναν όσους τις πατούσαν ανύποπτοι. Γύρω τους σαν φαντάσματα υπήρχαν αντάρτες αθέατοι, έτοιμοι να τραβήξουν τη σκανδάλη. Φόβος απλώνονταν παντού…

Στο Ληξούρι ο θησαυρός της Χάλκης

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/764908/article/epikairothta/ellada/sto-lh3oyri-o-8hsayros-ths-xalkhs

 *Ιδρύθηκε το 1843 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γερμανό Δ΄ η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, στην ήρεμη θάλασσα του Μαρμαρά.

Γράφει ο κ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ*

            Φάρος ανέσπερος για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία σε χρόνους δύσκολους, από τα μέσα του 19ου αιώνα, και σε χώρο έντονων εθνικοθρησκευτικών κραδασμών, ιδρύθηκε το 1843 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γερμανό Δ΄ κι έμενε φωτίζουσα η περίφημη Θεολογική Σχολή της Χάλκης.

            Απέναντι από τη βασιλίδα των πόλεων, στην ήρεμη νησίδα της Προποντίδας, όπου η παλαιότερη μονή της Αγίας Τριάδας, υπό τη σκέπη πάντοτε του Οικουμενικού Πατριαρχείου -και παράλληλα με τη Μεγάλη του Γένους Σχολή- με λαμπρούς σχολάρχες και δασκάλους πολυτάλαντους, επιβιώνει στον χρόνο, με θαυμαστή αποτελεσματικότητα, στοχεύουσα «ες αεί» στην παιδεία των πνευματικών ηγετών αυτού του Γένους και των στελεχών της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η ίδρυση της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης, το 1956

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/765410/article/epikairothta/ellada/h-idrysh-ths-e8nikhs-rizospastikhs-enwshs

*Αθήνα, Φεβρουάριος 1956. Εγκαίνια του εκλογικού κέντρου της ΕΡΕ. Η σύντομη προεκλογική περίοδος διεξήχθη σε υψηλούς τόνους. Ο προγραμματικός στόχος ήταν η ευημερία. Η ΕΡΕ προσέφερε μια προοπτική για το μέλλον, ένα υλοποιήσιμο πρόγραμμα, που θα έσπαγε τους φαύλους κύκλους της φτώχειας.

Γράφει ο κ. ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΦΙΛΑΝΔΡΟΣ*

            Στις 4 Ιανουαρίου 1956 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανακοίνωσε την ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα επανασυντάσσοντας το κομματικό σύστημα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Έκτοτε και ως την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, το 1967, η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση αναδείχτηκε σε ηγέτιδα δύναμη της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

            Ασφαλώς τα πρόσωπα, οι ηγεσίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην Ιστορία, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, πολιτικού με εγνωσμένες ηγετικές ικανότητες και αναμφισβήτητο πολιτικό έργο. Η χαρισματική του παρουσία όμως, δεν θα πρέπει να επισκιάσει τα ευρύτερα χαρακτηριστικά και τις ζυμώσεις που είχαν συντελεστεί στη δεξιά παράταξη τα χρόνια που είχαν προηγηθεί.

Η επιστολή των Τσάμηδων στο Μουσολίνι, το 1943

*Τσάμηδες με φιλοναζιστικά σύμβολα, διαδηλώνουν.

*Ομολογείται η φιλία τους

προς τον φασισμό της Ιταλίας

*Ήθελαν να φύγουν από τη Θεσπρωτία

 Γράφει ο Παντελής Στεφ, Αθανασιάδης

                Η κατοχή των ετών 1941-1944, υπήρξε άκρως δραματική για την Ελλάδα, η οποία εκτός των τραύματα που της δημιούργησε ο πόλεμος, την τριπλή κατοχή και τα χιλιάδες θύματα της πείνας, δημιούργησε κινδύνους αποσπάσεως εδαφών της και εθνικού ακρωτηριασμού.

          Τέτοια ήταν, η στόχευση της Βουλγαρίας, που ανέκαθεν εποφθαλμιούσε τη Θράκη και τη Μακεδονία. Προσπάθειες που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε αποσπάσεις εδαφών αν η νίκη έγερνε υπέρ των δυνάμεων του Άξονα, υποδαύλισε η Ιταλία σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις.

          Αυτές ήταν η προσπάθεια της δημιουργίας του «Πριγκιπάτου της Πίνδου» με ανακήρυξη των Βλάχων σε απογόνους της 5^ης Ρωμαϊκής Λεγεώνας. Το σχέδιο αυτό δεν στηρίχθηκε από τους Γερμανούς, πολεμήθηκε από τους ίδιους τους Βλάχους και χτυπήθηκε σκληρά από τις αντιστασιακές δυνάμεις του ΕΛΑΣ.

Η κρίση του Σουέζ και η Ελλάδα- Μέρος Β΄

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ     http://www.kathimerini.gr/764420/article/epikairothta/ellada/h-krish-toy-soyez-kai-h-ellada

*Μάλτα, 1956. Συνωστισμένα θωρηκτά του βρετανικού βασιλικού ναυτικού «περιμένουν» 

στο λιμάνι της πόλης Σλιέμα κατά τη διάρκεια της κρίσης του Σουέζ.

Γράφει ο κ. ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΒΕΛΑΣ*

            Η «αδέσμευτη» πολιτική του Νάσερ, που στόχευε στην εκμετάλλευση της αμερικανοσοβιετικής αντιπαλότητας, αποτέλεσε το υπόβαθρο της κρίσης του Σουέζ, του φθινοπώρου του 1956, μιας εκ των σοβαρότερων διεθνών κρίσεων κατά την πρώτη φάση του Ψυχρού Πολέμου.

            Η απόφαση της κυβέρνησης Αϊζενχάουερ να μη χρηματοδοτήσει την κατασκευή του φράγματος του Ασουάν όπως είχε υποσχεθεί, ως αντίδραση στην επίσημη αναγνώριση από την Αίγυπτο του κομμουνιστικού καθεστώτος της Κίνας και στην απόφαση του Νάσερ να προμηθευθεί όπλα από τον ανατολικό συνασπισμό, αποτέλεσε την άμεση αφορμή για την εκδήλωση της κρίσης. Τον Ιούλιο 1956 ο Νάσερ εξήγγειλε την εθνικοποίηση της εταιρείας της διώρυγας του Σουέζ, η οποία ελεγχόταν από βρετανικά κυρίως συμφέροντα και ήταν στρατηγικής σημασίας για τον δυτικό κόσμο. Με τη Βρετανία, η οποία εξέλαβε την εθνικοποίηση της διώρυγας ως ευθεία αμφισβήτηση της θέσης της στη Μέση Ανατολή, συντάχθηκαν η Γαλλία και το Ισραήλ, που από το 1954 είχαν αναπτύξει μία ιδιαίτερη στρατιωτική σχέση, κυρίως με τη μορφή αυξημένης στρατιωτικής ενίσχυσης από την πλευρά της Γαλλίας προς το Ισραήλ.

ΜΙΑ ΠΤΥΧΗ ΤΟΥ ΜΑΥΡΑΓΟΡΙΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

*Το έγγραφο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, που διασώθηκξε στα Αρχεία της ΔΙΣ/ΓΕΣ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο μαυραγοριτισμός κατά την διάρκεια της Κατοχής, υπήρξε ένα από τα πλέον απεχθέστερα φαινόμενα, που συνδέθηκε με την προσπάθεια εύκολου κέρδους πάση θυσία, όταν πολλοί Έλληνες και κυρίως παιδιά πέθαιναν στους δρόμους από την πείνα.

          Οι δυνάμεις της τριπλής Κατοχής, άρπαζαν με τη βία τους πόρους της κατεχόμενης χώρας μας. Σε συνδυασμό με τα πολεμικά γεγονότα, τους αποκλεισμούς κ.λπ.  πολύ σύντομα η αγορά εμφάνισε σημαντικές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, γεγονός που επέτρεψε σε διάφορα άτομα ρευστής συνείδησης να πλουτίσουν εκμεταλλευόμενα τις αδήριτες ανάγκες των συμπολιτών τους. Από τα χρόνια της κατοχής η λέξη μαυραγορίτης σημαίνει τον αδίστακτο κερδοσκόπο, χωρίς συνειδησιακούς φραγμούς, χωρίς νοιάζεται για τις παρενέργειες των πράξεών τους, αρκεί να αποκομίσει κέρδος με κάθε τρόπο, ακόμα και αθέμιτο.

          Οι παλαιότεροι, που έζησαν τα μαύρα χρόνια της Κατοχής είχαν να αφηγηθούν πολλές ιστορίες με τα ελεεινά κατορθώματα των μαυραγοριτών, η μετακίνηση των οποίων γινόταν βασικά με τα τρένα  Οι μαυραγορίτες είχαν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο αναίδειας που ταξίδευαν ακόμα και…. χωρίς εισιτήριο. Και όταν δεν εύρισκαν θέση ανέβαιναν στην σκεπή των βαγονιών με τα τσουβάλια του εμπορεύματός τους,  μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.

Η κρίση του Σουέζ το 1956

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/763441/article/epikairothta/kosmos/h-krish-toy-soyez

*Μέλη ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ περιπολούν στην Αίγυπτο, στο πλαίσιο αποστολής, 

την εποχή της κρίσης στο Σουέζ το 1956. 

Γράφει ο κ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΚΚΑΣ*

          Η κρίση στο Σουέζ το 1956 αποτελεί καμπή στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Μέσης Ανατολής. Δύο ισχυρές αποικιοκρατικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, η Βρετανία και η Γαλλία, σε συνεργασία με το Ισραήλ, επενέβησαν στρατιωτικά στην Αίγυπτο με σκοπό να ανατρέψουν τον νέο πρόεδρο της χώρας, Τζαμάλ Αμπντ αλ Νάσερ.

          Η κρίση γρήγορα έλαβε διεθνείς διαστάσεις και απείλησε την παγκόσμια ειρήνη. Τελικά υπό την πίεση των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης οι εισβολείς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το εγχείρημά τους και να αποσυρθούν βαθιά ταπεινωμένοι.

          Οι αιτίες της κρίσης βρίσκονται στην αντιπαράθεση των Αιγύπτιων εθνικιστών με τους Βρετανούς, η οποία κορυφώθηκε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το καθεστώς των Ελεύθερων Αξιωματικών του Νάσερ απέβλεπε στην απομάκρυνση των βρετανικών δυνάμεων από την Αίγυπτο, χωρίς όμως να διαρρήξει τις σχέσεις του με τη Δύση. Η Αίγυπτος δεν έπρεπε να ενταχθεί σ’ ένα αμυντικό σύμφωνο για τη Μέση Ανατολή, στο οποίο θα συμμετείχαν οι ΗΠΑ ή η Βρετανία, αφού στην αραβική κοινή γνώμη αυτό θα φαινόταν ως διαιώνιση της δυτικής κυριαρχίας. Από την άλλη, η συνεργασία των Αράβων με τη Δύση ήταν αναγκαία για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού, αλλά οι ίδιοι οι Άραβες θα καθόριζαν τον χρόνο και τον χαρακτήρα αυτής της συνεργασίας.

Άγνωστες πτυχές του Γαλλικού Φιλελληνισμού

*Γαλλική λιθογραφία εποχής με παιδιά που παίζουν "Έλληνες και Τούρκους" 

(όπως εμείς καουμπόυδες και Ινδιάνοι, ,κλέφτες κι αστυνόμοι κ.λπ) στις γειτονιές... 

*"Η ΥΣΤΑΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"

*ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 19Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ,

ΗΜΕΡΑ  ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΚΑΙ  ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Γράφει ο Ανδρέας Ν. Μακρίδης

          Τον Οκτώβριο του 1827 στο Ναυαρίνο, ο στόλος της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, με πρωτοβουλία του άγγλου αντιναυάρχου Εδουάρδου Κόδριγκτον, βύθισε στο Ναυαρίνο τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο του Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, δίνοντας το φιλί της ζωής στην ελληνική Επανάσταση, που είχε ηττηθεί στρατιωτικά και λυγίσει ψυχικά.

          Το γεγονός σκόρπισε ρίγη ενθουσιασμό στους φιλελεύθερους της Ευρώπης και σε όσους ευαίσθητους ανθρώπους παρακολουθούσαν με αγωνία το δράμα των Ελλήνων από την ώρα που ξεκίνησαν τον τίμιο "υπέρ Πίστεως και Πατρίδος" αγώνα τους.

          "Η νίκη του Ναυαρίνου, κατακτήθηκε από τους λαούς" αναφέρει ο φιλέλληνας γάλλος ποιητής Πιέρ-Αντονίν Λεμπρούν στο έργο του "Το ταξίδι της Ελλάδας". "Διακηρύττει την αρχή μιας καινούργιας εποχής και τον θρίαμβο της δύναμης της κοινής γνώμης, που για πρώτη φορά επιβάλλεται στις κυβερνήσεις και αναδεικνύεται σε πραγματική ηγέτιδα αρχή, που διαθέτει όπλα και στόλους...".

Έλληνες και Γάλλοι κατά Μπολσεβίκων

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  http://www.kathimerini.gr/763076/article/politismos/vivlio/ellhnes-kai-galloi-kata-mpolsevikwn

*Θάλαμος στρατιωτικού νοσοκομείου με τραυματίες πολέμου. Όρθιος στο βάθος, ένστολος, ο Νικόλαος Σμπαρούνης, ο οποίος υπηρέτησε με το Υγειονομικό Σώμα στο Μακεδονικό Μέτωπο (1918), στην Ουκρανία (1919) και στη Μικρά Ασία (1919-1922).

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΜΠΑΡΟΥΝΗΣ-ΤΡΙΚΟΡΦΟΣ

Ημερολόγιον της εις Ρωσσίαν εκστρατείας

Εισαγωγή, μεταγραφή κειμένου,

επιμέλεια: Ιωάννα Παπαθανασίου

εκδ. Βιβλιόραμα, σελ. 208

  Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΗ

          Τον Νοέμβριο του 1918 ο «Μεγάλος Πόλεμος», όπως αποκλήθηκε ο Πρώτος Παγκόσμιος, τελείωνε. Η ανθρωπότητα, η Ευρώπη ορισμένως, έμπαινε μόνον επιφανειακά σε έναν δρόμο ειρήνευσης, που επρόκειτο να αποδειχθεί λίαν απατηλός πριν συμπληρωθεί 20ετία.

          Η μικρή Ελλάδα, έχοντας βγει ενισχυμένη από τους Βαλκανικούς Πολέμους, ζούσε τη σύντομη φαντασίωση του μεγαλείου της, που θα κορυφωνόταν με τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920 και θα συντριβόταν με τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922.

          Δυσοίωνο προανάκρουσμα της τραγικής κατάληξης αποτελεί η σύντομη στρατιωτική περιπέτεια της ελληνικής εκστρατείας στη μεσημβρινή Ρωσία από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 1919. Κομμάτια αυτής της «ουκρανικής εκστρατείας», μιας μάλλον άγνωστης σελίδας της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αποτυπώνονται στην υπό συζήτηση έκδοση του ημερολογίου του στρατιωτικού γιατρού Νικόλαου Σμπαρούνη- Τρικόρφου (1888-1966). Φυλάσσεται στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), όπου κατατέθηκε μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό αρχείο του Σμπαρούνη από τη Λευκή Μολφέση το 1996.

Ένα παράσημο, που δεν παρέλαβε ο τιμημένος με αυτό!!!

 *Από την "Εφετηρίδα του Βασιλείου της Ελλάδος" που εξέδιδε ο ιατρός Κλάδος. 

Ένα ετήσιο αλμανάκ της Οθωνικής περιόδου (1837) με το διάταγμα απονομής "αργυρών νομισμάτων". Ο Γκαλίνα ως απολιτογράφητος αναγράφεται χωριστά.

*Δικαιούχος ο Ιταλός Βικέντιος Γκαλίνα

*Συντάκτης του Συντάγματος της Επιδαύρου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Ιταλός Βικέντιος Γκαλίνα, σχεδόν ξεχασμένος σήμερα, άφησε βαθύ αποτύπωμα στην ελληνική συνταγματική ιστορία, δεδομένου ότι υπήρξε ο βασικός συντάκτης, με όποιες γνώσεις είχε, του πρώτου φιλελεύθερου μάλιστα συντάγματος, που ψήφισαν οι επαναστατημένοι Έλληνες, μέσα στη φωτιά της μάχης, στην Επίδαυρο, την 1^η Ιανουαρίου 1821.  

                Η Α΄ Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων συνεδρίασε στην Πεδιάδα της Επιδαύρου, την γνωστή Πιάδα, όπως την ονόμαζαν οι κάτοικοι της περιοχής, στις 20 Δεκεμβρίου 1821.

          Η ιστορική αυτή Εθνοσυνέλευση, την 1η Ιανουαρίου 1822,  διακήρυξε την πολιτική ύπαρξη και την ανεξαρτησία του Ελληνικού Έθνους, ψήφισε το πρώτο Σύνταγμα, το Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος και συνέστησε την Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος. Οι αγωνιστές επειδή δεν ήταν έτοιμοι, αλλά δεν είχαν και τις απαραίτητες γνώσεις, κατέφυγαν στις υπηρεσίες ενός Ιταλού φιλέλληνα του Βικέντιου Γκαλίνα, ο οποίος προετοίμασε ένα σχέδιο Συντάγματος, το οποίο βασίζονταν στο ισχύον τότε Βελγικό Σύνταγμα. Εκείνο το σχέδιο με διάφορες προοδευτικότερες για την εποχή τροποποιήσεις, έγινε δεκτό, από την Α΄ Εθνική Συνέλευση.

          Υπενθυμίζεται πως με το ιστορικό εκείνο σύνταγμα, οι Έλληνες εντελώς πρωτοποριακά για την Ευρώπη της αποικιοκρατίας, θέσπισαν την κατάργηση της δουλείας.

Η προσέγγιση Καραμανλή- Τίτο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/762540/article/epikairothta/ellada/h-proseggish-karamanlh---tito

*Βελιγράδι, 30 Ιουνίου 1960. Ο Καραμανλής συνομιλεί με τον στρατάρχη Τίτο, κατά τη διάρκεια της τριήμερης ανεπίσημης επίσκεψής του στη Γιουγκοσλαβία.

Γράφει ο κ. Ιάκωβος Μιχαηλίδης*

          Οι ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις, οι οποίες δοκιμάσθηκαν σοβαρά την περίοδο 1945-1949, αναθερμάνθηκαν ραγδαία στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950.

         Ο τερματισμός του ελληνικού εμφυλίου πολέμου και η τελεσίδικη έκβαση του αγώνα για τον πολιτικό έλεγχο της Ελλάδας, η προοδευτική μείωση της ανασφάλειας για το μέλλον των βορείων ελληνικών επαρχιών, η αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφόρμ, η σταδιακή επιστροφή στην Ελλάδα πολλών «απαχθέντων ελληνοπαίδων» που είχαν μεταφερθεί σε γιουγκοσλαβικό έδαφος, ο έλεγχος διαφόρων αποσταθεροποιητικών παραγόντων– κυρίως των αλυτρωτικών στοιχείων που έδρευαν στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας– καθώς και οι προβληματικές σχέσεις τόσο της Αθήνας όσο και του Βελιγραδίου με την πλειοψηφία των υπόλοιπων Βαλκάνιων γειτόνων τους υπήρξαν γεγονότα που σφυρηλάτησαν τον άξονα Αθήνας- Βελιγραδίου, ώστε σε πολλά ποιοτικά τους σημεία οι διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών ξυπνούσαν μνήμες του προπολεμικού μεγαλείου τους. Η υπογραφή μάλιστα των Τριμερών Συμφώνων, τη διετία 1953-1954, ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Γιουγκοσλαβία και την Τουρκία αποτέλεσε την κορωνίδα της σχετικής πολιτικής και διπλωματικής δραστηριότητας.