Η πρώτη βουλγαρική κατοχή στο Δεδέαγατς

*Το άνω μέρος της πρώτης σελίδας της αναφοράς του προξενείου Ξάνθης 

(Αρχείο Ιδρύματος Ελ. Βενιζέλου)

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Θράκη εντελώς αδικημένη από τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα των μεγάλων, υποχρεώθηκε αν και είχε ελευθερωθεί από τις ελληνικές δυνάμεις στο δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, να υποστεί μια σκληρή βουλγαρική κατοχή από τα τέλη του 1913 έως το 1919. Μια βάρβαρη κατοχή, που άφησε  πικρές αναμνήσεις.

                Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της συνθήκης του Βουκουρεστίου, που συγκλήθηκε το 1913 και τερμάτισε τον πόλεμο Ελλάδας- Βουλγαρίας, όταν ο ελληνικός στρατός, είχε την δυνατότητα να φτάσει ακόμα και στη Σόφια… Δυστυχώς όμως, οι μεγάλοι επιδίκασαν την Δυτική Θράκη αν και είχε ελευθερωθεί από τις ελληνικές δυνάμεις, στην ηττημένη Βουλγαρία.

                Η βουλγαρική κατοχή συνοδεύτηκε με πρωτοφανείς ωμότητες εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού, που είχαν στόχο την αλλοίωση των δημογραφικών δεδομένων, την υπαγωγή των ναών στην σχισματική εξαρχία και την εγκαθίδρυση βουλγαρικών σχολείων. Εκείνη την εποχή επικράτησε στους Βουλγάρους πνεύμα ρεβανσιστικό και στόχευση εκβουλγαρισμού. Υπολογίζεται ότι 250.000  Έλληνες εγκατέλειψαν ακούσια τη Θράκη και  οδηγήθηκαν στην προσφυγιά.

Ξεπεράσαμε τις 500.000 επισκέψεις!!! Και συνεχίζουμε...

          Η πρώτη μέρα του Οκτωβρίου 2014, βρήκε το blog μου να το έχουν επισκεφθεί πλέον των 500.000 ατόμων, από τις 26 Οκτωβρίου 2009.

          Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τους φίλους που το στήριξαν με τις επισκέψεις τους σ' αυτό, διαβάζοντας τα κείμενά του και πολλές φορές κάνοντας σχόλια, ακόμα και ασκώντας κριτική.

          Αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.

          Σας ευχαριστώ όλους!!!

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η 200ή επέτειος της Φιλικής Εταιρείας

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://www.kathimerini.gr/785756/opinion/epikairothta/politikh/h-200h-epeteios-ths-filikhs-etaireias

*Η σφραγίδα της Φιλικής Εταιρείας

Γράφει ο Κ. Ι. ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ*

          Η εθνεγερσία των επί τετρακόσια χρόνια σχεδόν υπόδουλων Ελλήνων, συντελεσμένη από 1821 έως 1829 με πράξεις έξοχου ηρωισμού των ηθικά πρωτοπόρων της γενεάς εκείνης και με πολύ βαριές θυσίες του λαού, τελεσφορημένη, μερικά έστω, με τη συμπαράσταση Ρωσίας, Γαλλίας, Αγγλίας, αποτελεί πολιτικοϊστορικό γεγονός αξιοθαύμαστο.

          Τα πολιτικοϊστορικά γεγονότα εξηγούνται, όσο εξηγούνται, με τη διάγνωση και την αξιολόγηση πολλών συντελεστών. Μεταξύ αυτών κυριότερος είναι, ως ενεργοποιός και των άλλων, η πρωτοβουλία ορισμένων ανθρώπων, η συντακτική μεγάλης ομάδας ανθρώπων σε δράση πολιτική. Αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Και η προς αυτήν πρωτοβουλία έχει ένδοξη χρονολογία: 14 Σεπτεμβρίου 1814.

Το πρόβλημα της κεντρώας ενότητας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.kathimerini.gr/784813/article/epikairothta/ellada/to-provlhma-ths-kentrwas-enothtas

                Ο Γεώργιος Παπανδρέου  (αριστερά) και  ο Σοφοκλής Βενιζέλος, κορυφαίοι πολιτικοί και ικανοί ηγέτες, δεν μπόρεσαν πάντως  να σφυρηλατήσουν την κεντρώα ενότητα, η έλλειψη της οποίας είχε γίνει επώδυνα εμφανής κατά  τις κυβερνητικές  του θητείες το 1950-52 και στην περίοδο 1953-61. Το Κόμμα Φιλελευθέρων, που διασπάστηκε το 1955, επανενοποιήθηκε  το 1957 και ξαναδιασπάστηκε μετά την εκλογική συντριβή του 1958, δεν μπόρεσε,  να αρθρώσει  μια συνολική εναλλακτική πρόταση προς την ΕΡΕ  του Κ. Καραμανλή.

Γράφει ο κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ*

                Στις εκλογές του 1956 η συμμαχία Κέντρου και Αριστεράς, με την επωνυμία «Δημοκρατική Ένωσις», παρά το 48,15% που συγκέντρωσε δεν κατόρθωσε να αποσπάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, κι ενώ η Ελλάδα ζούσε στον αστερισμό του Κυπριακού, οι εξελίξεις στον πολιτικό χώρο του Κέντρου παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

                Την επαύριον των εκλογών η «Δημοκρατική Ένωσις» αυτοδιαλύθηκε. Κι αν η απομάκρυνση από την ΕΔΑ ήταν αναμενόμενη, το ότι οι κεντρώες δυνάμεις απέφυγαν να επιχειρήσουν την επανασυγκόλλησή τους δείχνει τα αδιέξοδα αυτού του πολιτικού χώρου. Στο προσκήνιο παρέμεναν οι παρουσίες του Σοφοκλή Βενιζέλου και του Γεωργίου Παπανδρέου.

Oι άλλοι αντάρτες της δεκαετίας 1940-’50

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 http://www.kathimerini.gr/784568/article/politismos/vivlio/oi-alloi-antartes-ths-dekaetias-1940-50

          *Ο Ναπολέων Ζέρβας μαζί με άλλα στελέχη του ΕΔΕΣ στο βουνό την περίοδο της Κατοχής. Ο Βαγγέλης Τζούκας εξετάζει τις ιδιαίτερες σχέσεις του ΕΔΕΣ με τους τοπικούς οπλαρχηγούς στην Ήπειρο.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΖΟΥΚΑΣ

Οι οπλαρχηγοί του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο 1942-44

Τοπικότητα και πολιτική ένταξη

εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας,

Αθήνα 2013, σελ. 258

Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΚΩΤΙΑΣ

          Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, η πλέον αδιερεύνητη ιστορικά πλευρά της δεκαετίας 1940-1950 είναι αυτή της παράταξης που εξήλθε νικήτρια από τις πολλαπλές συγκρούσεις της περιόδου. Μετά το τέλος του αιματηρού εμφυλίου, ο ιστορικός λόγος των νικητών ενσωματώθηκε στη γενικότερη καθεστωτική προπαγάνδα και έγινε γρήγορα ανυπόληπτος.

          Όταν το 1974 κατέρρευσε το εμφυλιοπολεμικό κράτος, η ιστοριογραφία, για μια μακρά περίοδο, ακολουθώντας το ιδεολογικό κλίμα της εποχής, ασχολήθηκε σχεδόν υπερπληθωριστικά με τη δράση και τις επιλογές της Αριστεράς εκείνη την κρίσιμη δεκαετία.

Ο Κρατσάϊζεν και η προσφορά του στην εικονογράφηση ηρώων του 1821

*Η είδηση του θανάτου του Κρατσάϊζεν 
στην "Εφημερίδα" του Δημητρίου Κορομηλά  στις 27 Ιανουαρίου 1878 

*Ανεκτίμητη η προσφορά του

στη διάσωση της μνήμης του '21

          Χάρη σ’ αυτόν, γνωρίζουμε τις μορφές μερικών ηρώων της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Χωρίς αυτόν κάποιοι αγωνιστές της ελευθερίας θα είχαν παραμείνει άγνωστοι ως προς την εμφάνισή τους.

          Με τα μολύβια και τα πενάκια του απαθανάτισε τις εικόνες τους. Φιλέλληνας και εθελοντής στην Επανάσταση του 1821 ο Κάρλ Κρατσάϊζεν (Karl Krazeisen) ήταν Γερμανός αξιωματικός του στρατού, που εικονογράφησε πορτραίτα μεγάλων μορφών του αγώνα της Παλιγγενεσίας.

          Ο Κρατσάϊζεν γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου  του 1794  στο Kαστελλάουμ  του Άνω Παλατινάτου της Βαυαρίας. Ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και πολέμησε το 1813 εναντίον της Γαλλίας κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων.

          Οι ειδήσεις για την εξέγερση των Ελλήνων φλόγισαν την καρδιά του και πήρε την απόφαση να καταταχθεί το 1826 σε σώμα Βαυαρών εθελοντών. Έτσι,  φέροντας το βαθμό του υπολοχαγού,  κατέβηκε στην επαναστατημένη  στην Ελλάδα για να αγωνισθεί μαζί με τους Έλληνες.     Στη χώρα μας έμεινε ένα χρόνο, αλλά πήρε μέρος σε σημαντικές μάχες όπως στην Αίγινα, στον Πόρο, στη Σαλαμίνα, στο Ναύπλιο, στη μάχη του Φαλήρου, στην πολιορκία της Αθήνας  (1826)  και στην πολιορκία της Ακρόπολης (1827).

Αιχμαλωτίσθηκε από το στρατό ο καπετάν Γιαννούλης το 1948…

*Ο καπετάν Γιαννούλης φωτογραφίζεται το 1947 στο Γράμμο με τα μέλη της  επιτροπής του ΟΗΕ, που ερευνούσε για τις συνθήκες του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. 

*Αποκαλύψεις (μετά θάνατον)

του  στρατηγού Γ. Κουμανάκου

στον σκηνοθέτη Ρ. Μανθούλη

            Οι υπενθυμίσεις από το blog αυτό για την άδικη εκτέλεση του καπετάν Γιώργου Γιαννούλη το 1948, από την ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ, προκάλεσαν απ’ ό,τι είδα στα σχόλια και ενδιαφέρον αλλά και δυσφορία, ακόμα και ύβρεις σε μια περίπτωση τουλάχιστον. Ας είναι… Όλοι έχουμε τις απόψεις μας, ακούμε όμως με σεβασμό και τις απόψεις των άλλων τουλάχιστον….

            Πρέπει να εξηγήσω, ότι όταν έγραφα το άρθρο για τον τουφεκισμό του Γιαννούλη, δεν είχα αντιληφθεί ένα ακόμα στοιχείο, εκείνης της τρομερής εποχής. Το στοιχείο αυτό, που ρίχνει κατά ένα μέρος φως στις άγνωστες πτυχές εκείνων των σκοτεινών ημερών, προήλθε από τον γνωστό σκηνοθέτη Ροβήρο Μανθούλη, ο οποίος γύρισε 7 ταινίες για τον Εμφύλιο 1946-49 και έγραψε και ένα σχετικό βιβλίο. Πρόκειται για μαρτυρία με μεγάλη σημασία (μου την υπέδειξε ο φίλος Νίκος Παπαδιονυσίου) και δημοσιεύθηκε λίγες μέρες νωρίτερα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (9 Αυγούστου 2014) με τίτλο «Όλγα Νικολάι Ζαχαριάδη». Αφορά την αιχμαλωσία του Γιώργου Γιαννούλη από τον τότε ταγματάρχη του ελληνικού στρατού Γεώργιο Κουμανάκο. Και εξηγεί ενδεχομένως, γιατί τόση αποστροφή της κομματικής νομενκλατούρας, προς τον άτυχο καπετάνιο. Γενικώς τον θεωρούσαν ύποπτο.

            Έγραφε μεταξύ άλλων ο Μανθούλης:

Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Από τον Πόντο στο στρατόπεδο αιχμαλωσίας του Γκαίρλιτς

*Η μοναδική φωτογραφία που διασώζεται από τις ηχογραφήσεις στο στρατόπεδο του Γκαίρλιτς. Ο 23χρονος λυράρης και βιολάτορας Μιχάλης Πολυχρονάκης πραγματοποιεί 

μια από τις παλαιότερες ηχογραφήσεις κρητικής μουσικής παγκοσμίως.  

                                                                  Γράφει ο Γεράσιμος Αλεξάτος, συγγραφέας

  

          Καθώς επανέρχεται στη συλλογική μνήμη η ξεχασμένη έως πρόσφατα «υπόθεση Γκαίρλιτς», που συντάραξε επί πολλά χρόνια το πανελλήνιο και αποτύπωσε όσο καμιά άλλη τα πάθη τού Εθνικού Διχασμού, έρχονται σταδιακά στο φως και πολλές μικρότερες αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσες επί μέρους πτυχές της.

          Μία από αυτές αφορά την παρουσία στο Γκαίρλιτς στρατιωτών από όλα τα μήκη και πλάτη τού διάσπαρτου τότε ελληνικού κόσμου- εντός και εκτός του Ελληνικού Βασιλείου- και τη συμμετοχή τους σε μια από τις παλαιότερες και πλέον εκτεταμένες ηχητικές καταγραφές ελληνικού λόγου και μουσικής, που έλαβαν χώρα το καλοκαίρι του 1917 στο στρατόπεδο των Ελλήνων αιχμαλώτων.

          Μεταξύ αυτών και τρεις τουλάχιστον στρατιώτες από τον Πόντο που η φιλοπατρία, οι συγκυρίες και η σκληρή μοίρα τους, τούς φόρτωσε εκόντες άκοντες στα τρένα της αιχμαλωσίας για το μακρινό στρατόπεδο της Γερμανίας.

          Όμως ας πιάσουμε το νήμα των γεγονότων από την αρχή.

Ευθύνες Μπελογιάννη στην εκτέλεση Γιαννούλη το 1948;

*Ο καπετάν Γιώργος Γιαννούλης

                Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Γιώργος Γιαννούλης, καπετάνιος των ανταρτών στο Γράμμο, είναι μια χαρακτηριστική τραγική μορφή, των μαύρων εκείνων ημερών. Δοξάστηκε από τους ομοϊδεάτες του που τον θαύμαζαν για τις πολεμικές του αρετές, αλλά εκτελέσθηκε στον τόπο των μαχών, με εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη, γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. Και στην υπόθεση αυτή φαίνεται να εμπλέκεται και ο Νίκος Μπελογιάννης, που η άκριτη εκτέλεσή του μετά από απόφαση στρατοδικείου, έδωσε αφορμή στην Αριστερά να τον «καθαγιάσει» αν και δεν είναι λίγες οι φωνές που ισχυρίσθηκαν ότι η ανακάλυψή του από την Αστυνομία οφειλόταν σε «καρφί» της ζαχαριαδικής ομάδας.

                Ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.

                Ο Γιαννούλης γεννήθηκε το 1915 στο Επταχώρι του Γράμμου. Το βουνό που τον γέννησε, τον άνδρωσε και τον δέχτηκε εκτελεσμένο στο χώμα του. Ο παππούς του από την πλευράς της μητέρας του ήταν Μακεδονομάχος. Για το λόγο αυτό η οικογένεια Γιαννούλη είχε στενό σύνδεσμο με την οικογένεια των Δραγούμηδων. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και κατά τη διάρκεια των σπουδών του δούλευε στο γραφείο του πολιτευτή Φίλιππου Δραγούμη. Όταν στρατεύθηκε επελέγη ως υποψήφιος έφεδρος αξιωματικός στη σχολή της Σύρου, όπου παρέμεινε μετά την αποφοίτησή του ως εκπαιδευτής των νέων εφέδρων αξιωματικών.

Το ΚΚΕ τίμησε τον Ζαχαριάδη στη Σιβηρία!!!

*Ο Νίκος Ζαχαριάδης, σε ρωσική καρτ ποστάλ, πριν από την πτώση του

                        Το ΒΗΜΑ ανάρτησε σήμερα το πρωί 8 Σεπτεμβρίου 2014, στην ιστοσελίδα του, την ακόλουθη είδηση με ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον για την πολύπαθη χώρα μας:

                        «Αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής την Αλέκα Παπαρήγα, βρέθηκε στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, τον τόπο εξορίας του Νίκου Ζαχαριάδη, όπου έζησε τα τελευταία 11 χρόνια της ζωής του. 

                        Εκεί, η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ συμμετείχε σε εκδήλωση των τοπικών αρχών, στη διάρκεια της οποίας έγιναν τα αποκαλυπτήρια τιμητικής πλάκας για τον Νίκο Ζαχαριάδη, κλείνοντας με αυτόν τον τρόπο τον κύκλο της αποκατάστασής του.

                        Το ΚΚΕ προχώρησε στην πλήρη κομματική και πολιτική αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, τον Αύγουστο του 2011, δηλαδή 55 χρόνια μετά την αποκαθήλωσή του από το ανώτατο αξίωμα του κόμματος.

Η πρώτη εκλεγμένη Ελληνίδα δήμαρχος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 
http://www.kathimerini.gr/782773/article/epikairothta/ellada/h-prwth-eklegmenh-ellhnida-dhmarxos

*Ορκωμοσία του Δημοτικού Συμβουλίου Κερκυραίων, το οποίο προέκυψε από τις δημοτικές εκλογές του 1959. 

Τρίτη από αριστερά η Μαρία Καποδίστρια-Δεσύλλα.

*Η Μαρία Καποδίστρια-Δεσύλλα

υπήρξε μια προσωπικότητα,

που έζησε στο μεταίχμιο δύο κόσμων.

*Μια γυναίκα χειραφετημένη, δραστήρια,

με πλατιά κουλτούρα και αυστηρή προσήλωση

στην ιδέα του καθήκοντος.

Γράφουν ο κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ. ΖΥΜΑΡΗΣ 

και η κ. ΝΤΑΡΙΑ ΚΟΣΚΟΡΟΥ*

            Γεννήθηκε στην Αθήνα, την 25η Μαρτίου 1898 και απεβίωσε στην Κέρκυρα, στις 15 Αυγούστου του 1980. Πατέρας της ήταν ο νομικός Γεώργιος Καποδίστριας, εγγονός του μικρότερου αδελφού του Κυβερνήτη, Γεωργίου, και μητέρα της η Ελένη Καραπάνου, κόρη του γνωστού αρχαιολόγου και πολιτικού Κωνσταντίνου Καραπάνου.

            Στην Αθήνα μεγάλωσε σ’ ένα καλλιεργημένο μεγαλοαστικό περιβάλλον και από πολύ νέα ανέπτυξε τη διάθεση για κοινωνική προσφορά, συμμετέχοντας στον Ερυθρό Σταυρό, ήδη από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παντρεύτηκε τον Κερκυραίο διπλωμάτη Λουδοβίκο Σκάρπα, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες, την Ελένη (Νένα) Μπουφίδη και τη Δαρεία- Ερρικέτη (Ντάρια) Σκάρπα. Ο γάμος τους όμως κράτησε πολύ λίγο.

«Άνθη» του καλού μέσα στο κακό και τον χαλασμό του Εμφυλίου!

*"Ανταρτόπληκτοι" της Ηπείρου, ξεριζωμένοι από τα χωριά τους... 

               

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Ο εμφύλιος πόλεμος 1946-49, υπήρξε πολύ σκληρός. Βιαιότητες πολλές φορές αδικαιολόγητες σημειώθηκαν και από τις δύο πλευρές και το αίμα που χύθηκε έκανε το κλίμα αφόρητο. Οι καταστροφές που προκλήθηκαν στις υποδομές της χώρας, δεν επέτρεψαν την ανάπτυξή της, επί μία δεκαετία, όταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έκαναν άλματα αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

            Η ιστοριογραφία δίνει βάρος και λογικά, στην εξιστόρηση μαχών που κόστισαν ζωές, σαμποτάζ που άφηναν ερείπια, αντεκδικήσεων που συντηρούσαν το μίσος και πολιτικού αμοραλισμού που εξαγρίωνε τα πολιτικά ήθη. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι κάτι που πρέπει να λησμονούμε και να το προσπερνούμε;

            Όχι, είναι η απάντηση. Η μελέτη όλων των πτυχών του βοηθάει στον εντοπισμό των λαθών, ώστε να αποφεύγεται η επανάληψή τους.

            Ωστόσο, όπως ανάμεσα στα άνθη του κακού ανθίζουν και όμορφα λουλούδια, έτσι και στα πολλά και ποικίλα περιστατικά του εμφυλίου, τα μικρά και τα μεγάλα, μπορούμε να απομονώσουμε και ελάσσονα γεγονότα, που μπορούμε και πρέπει να προβάλουμε, παράλληλα με τα άσχημα και δραματικά γεγονότα, που δεν τιμούν κανέναν.

Ο Μακάριος στην Αθήνα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    
http://www.kathimerini.gr/781785/article/epikairothta/ellada/o-makarios-sthn-a8hna

 *17 Απριλίου 1957. Ο Μακάριος και οι συνεξόριστοι στις Σεϋχέλλες φτάνουν μέσα σε πανηγυρική υποδοχή στην Αθήνα.

Γράφει η Αναστασία Γιάγκου*

            Στις 28 Μαρτίου 1957, έπειτα από ένα χρόνο εξορίας στις Σεϋχέλλες, ο Βρετανός υπουργός Αποικιών, Άλαν Λένοξ Μπόιντ, ανακοίνωσε την απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

            Είχαν προηγηθεί η προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ, τον Φεβρουάριο του 1957 (αποτέλεσμα της οποίας ήταν ψήφισμα το οποίο ζητούσε την επανάληψη διαπραγματεύσεων με σκοπό επίτευξη λύσης) και η κήρυξη εκεχειρίας εκ μέρους της ΕΟΚΑ στα μέσα Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, τόσο για την ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιών όσο και για αναδιοργάνωση σε επιχειρησιακό επίπεδο. Καθώς οι Βρετανοί απαγόρευσαν την επιστροφή του Ελληνοκύπριου ηγέτη στη Μεγαλόνησο, ο Μακάριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Από εκεί, μαζί με την ελληνική κυβέρνηση, παρακολούθησε την εξέλιξη του Κυπριακού Ζητήματος μέχρι τη σύναψη των συμφωνιών Ζυρίχης- Λονδίνου το 1959.

Ρεσάλτο σε ελληνικά νερά

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/780583/article/politismos/eikastika/resalto-se-ellhnika-nera

*Η δράση των πειρατών δεν είχε αντίκτυπο μόνον στο εμπόριο και στην οικονομική δραστηριότητα, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο και σε στρατιωτική επιρροή. 

*Συνέδριο στο Μουσείο 

Κυκλαδικής Τέχνης

17-19 Οκτωβρίου

Της Μαργαρίτας Πουρνάρα

                Πριν ακόμα από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, η Ανατολική Μεσόγειος βρέθηκε σε μια «μέγγενη»: Το 1390 οι Οθωμανοί είχαν φτάσει ήδη στα παράλια της Μικράς Ασίας και διψούσαν να κυριαρχήσουν στη θάλασσα, παρότι δεν διέθεταν ναυτική παράδοση ούτε τεχνογνωσία. Ο βενετσιάνικος στόλος από την άλλη, με την κατάρρευση του Βυζαντίου, είχε αρχίσει να θεωρεί την ευρύτερη περιοχή, ως νοητή επικράτεια. Ανάμεσα στα πυρά των δύο εχθρικών δυνάμεων, βρέθηκαν τα νησιά καθώς και οι παραθαλάσσιες πόλεις της στεριάς, που έγιναν αντικείμενο διεκδίκησης για οικονομικούς λόγους αλλά και για γόητρο.

                Καθώς όμως, ούτε οι Ενετοί αλλά ούτε οι Οθωμανοί μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλεια των εμπορικών θαλάσσιων δρόμων, εμφανίστηκε ένας τρίτος παράγοντας με καταλυτικό ρόλο: οι πειρατές και οι κουρσάροι, που με την παρουσία τους έγερναν την πλάστιγγα προς τη μια ή την άλλη μεριά.

Η αδιαλλαξία των ανταρτών το 1946, έβαψε με αίμα τον Έβρο...

 *Ο Βαγγέλης Κασάπης (καπετάν Κρίτωνας) το 1945 στην Αλεξανδρούπολη

*Η άγνωστη πρόταση 

του βουλευτή Χρυσοστόμου 

για συμφιλίωση από το 1946

* Ο αρνητικός ρόλος 

του καπετάν Κρίτωνα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η αδιαλλαξία των ανταρτών απέτρεψε στα τέλη του 1946, μια σπουδαία ευκαιρία, να τερματισθεί ο εμφύλιος σπαραγμός τουλάχιστον στην περιοχή του νομού Έβρου, πριν φουντώσει για τα καλά και σκορπίσει το θάνατο και την καταστροφή.

                Είναι μια από τις άγνωστες πτυχές της μικροϊστορίας μας, που αν πετύχαινε θα μπορούσε να μετρήσει σαν μοντέλο και σε άλλες περιοχές και να γλυτώσει η χώρα από τα τεράστια δεινά που επισώρευσε η ανταρσία των ετών 1946-1949.

                Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από τον βουλευτή Έβρου του κόμματος των Φιλελευθέρων Γρηγόριο Χρυσοστόμου, τον φθινόπωρο του 1946, αλλά προσέκρουσε στην άρνηση του καπετάν Κρίτωνα (Βαγγέλη Κασάπη) και του καπετάν Λάμπρου (Νίκου Κανακαρίδη).

Πώς δεν αιχμαλωτίσθηκε από τους αντάρτες ο στρατηγός Δ. Γιαντζής το 1947!!!

*Ο στρατηγός Δημήτριος Γιαντζής, στόχος των ανταρτών στη Γραβιά

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Γραβιά δοξάστηκε στις 8 Μαΐου του 1821, όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με 120 παλληκάρια,  ταμπουρωμένος στο γνωστό Χάνι, νίκησε την στρατιά του Ομέρ Βρυώνη. Μια μάχη με υψηλούς στόχους, οργανώθηκε και το 1947 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου στο σιδηροδρομικό σταθμό της Γραβιάς, χωρίς να επιτύχει τον μέγιστο των στόχων της, αλλά μέρος  μόνο των στόχων.

                Κορυφαίο γεγονός του Ιανουαρίου 1947, όταν για δεύτερη χρονιά φούντωνε ο εμφύλιος πόλεμος, ήταν η μάχη της Γραβιάς. Ο «Ριζοσπάστης» που δεν είχε απαγορευθεί ακόμα η κυκλοφορία του και κάποιες άλλες εφημερίδες είχαν γράψει ότι η επίθεση στο σταθμό της Γραβιάς «επισκίασε όλες τις ειδήσεις του 48ώρου».

                Αξίζει να αναφέρουμε ότι στις 27 Δεκεμβρίου οι αντάρτες ανακοίνωσαν ότι το κίνημά τους παίρνει την ονομασία «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας». Αυτό το γεγονός επέβαλε μια εντυπωσιακή νίκη, που να δείχνει ότι οι αντάρτες ακολουθούσαν πλέον νέα τακτική στις μάχες, ακόμα και σε μάχες εκ παρατάξεως, όταν ευνοούσαν οι συνθήκες. Από την πλευρά του η ηγεσία του εθνικού στρατού αγωνίζονταν να αυξήσει τη δύναμη των αξιωματικών και στρατιωτών από 100.000 σε 130.000, αλλά συναντούσε την απροθυμία της Αγγλικής Στρατιωτικής Αποστολής, η οποία δεν ήθελε να αυξήσει τις δαπάνες για την κατάσταση στην Ελλάδα, προσπαθώντας μάλιστα να απαγκιστρωθεί από τη χώρα μας.

                Ας δούμε όμως τα γεγονότα της μάχης της Γραβιάς του 1947, με τη σειρά:

1941: Θάβοντας στην Κρήτη, σκουληκιασμένα πτώματα Ναζί

*Ο Χρήστος Ρουσσόπουλος (δεξιά) μόλις έχει πάρει το απολυτήριο από το στρατόπεδο αιχμαλώτων Ηρακλείου Κρήτης, Ιανουάριος 1942.

*Φρικιαστικές περιγραφές

από αιχμάλωτους στρατιώτες

*Πολλοί Εβρίτες υποχρεώθηκαν

να καθαρίσουν τα πεδία μαχών

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Το βιβλίο για τους 300 του Έβρου στη Μάχη της Κρήτης, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, έχει προκαλέσει μεγάλες και ενδιαφέρουσες συζητήσεις στην περιοχή του νομού Έβρου, αλλά και στην Κρήτη. Αυτά τα παλληκάρια, νεοσύλλεκτοι της κλάσης του 1941 και αγύμναστοι ακόμα, βρέθηκαν στη φωτιά της φοβερής αυτής μάχης, το Μάιο του 1941.

                Η έκδοση του σημαντικού αυτού βιβλίου, ανάγεται στο 2009 όταν η κ. Μαίρη Τζιβελέκη από την Αλεξανδρούπολη ήρθε σε επαφή με το Ιστορικό Μουσείο της Κρήτης αναζητώντας πληροφορίες για τον παππού της Θεοφάνη Δημοσχάκη, ο οποίος έχασε τη ζωή του πολεμώντας το 1941 στον τομέα του Ηρακλείου. Η έρευνά της την οδήγησε στην κ. Ελένη Θεοδωρακοπούλου, της οποίας ο πατέρας Χρήστος Ρουσσόπουλος από το Νέο Χειμώνιο Ορεστιάδας πολέμησε με άλλους Θρακιώτες στη Μάχη της Κρήτης και κατέγραψε τις αναμνήσεις του. Η κ. Θεοδωρακοπούλου πείσθηκε από την κ. Τζιβελέκη να  παραδώσει το χειρόγραφο για έκδοση στην Εταιρεία Κρητικών Ιστορικών Μελετών. Έτσι προέκυψε αυτό το σημαντικό βιβλίο, που ρίχνει φως σε μια άγνωστη πτυχή της δράσης Θρακών στην Μεγαλόνησο.

Εκατό χρόνια από τις μεγάλες αλλαγές στην Ήπειρο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤHS ΚΥΡΙΑΚΗΣ 
http://www.kathimerini.gr/777475/article/epikairothta/ellada/ekato-xronia-apo-tis-megales-allages-sthn-hpeiro

*Αργυρόκαστρο, 17 Φεβρουαρίου 1914. Ανακήρυξη Αυτονομίας της Βορείας Ηπείρου. Διακρίνονται ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος (αριστερά), ο πρωθυπουργός της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου Γεώργιος Ζωγράφος (κέντρο) και ο μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδων (δεξιά). Κάτω, καλλιτεχνική απεικόνιση από τη μάχη για την κατάληψη της Κορυτσάς, στις 6 Δεκεμβρίου του 1912.

Γράφει ο κ. ΗΛΙΑΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ*

            Η τραγωδία των εγκλωβισμένων Ηπειρωτών αναδεικνύεται στο δραματικό ψήφισμα που οι κάτοικοι της Κορυτσάς επέδωσαν στους πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων στο Λονδίνο το 1913 και το οποίο τελικά οδήγησε στο Πρωτόκολλο της Κέρκυρας (1914), την πρώτη διεθνή αναγνώριση της ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου. Αντίγραφο του ψηφίσματος στα αγγλικά ανακαλύφθηκε πρόσφατα στις συλλογές του Ινστιτούτου Χούβερ από τον γράφοντα.

            Το πεντασέλιδο κείμενο, δωρεά του καθηγητή Louis A. Gray, αρχίζει με ανυπόγραφη εισαγωγή: «Η Βόρεια Ήπειρος προσαρτήθηκε στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας ενάντια στη θέληση των κατοίκων της... Οι Αλβανοί ισχυρίζονται ότι η Κορυτσά είναι η καρδιά της Νότιας Αλβανίας. Θα ήταν καλό να ακούσουμε τους ίδιους τους κατοίκους της να μας μιλούν για τους εθνικούς τους πόθους». 

Η συμβολή των Ελλήνων στην Ιταλική Αναγέννηση: Μύθος ή πραγματικότητα;

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΉ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ" ΤΕΎΧΟΣ 99-100

*Μπρούτζινο άγαλμα του Θεού Ερμή στην Φλωρεντία.

 Γράφει ο Ανθυπολοχαγός (ΠΖ) Γεώργιος Δημητρόπουλος*

                Μετά τη διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε ανατολικό και δυτικό τμήμα το 395 μ.Χ., τα δύο αυτά τμήματα συνέχισαν την παράλληλη εξέλιξή τους. 

                 Το ανατολικό μέρος κατάφερε να επιβιώσει των βαρβαρικών επιδρομών που συντάραξαν τη βαλκανική χερσόνησο και επέζησε μέχρι την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους. Το δυτικό μέρος, όμως, δεν είχε την ίδια τύχη: υπέκυψε στις εισβολές των βαρβαρικών φυλών και τελικά καταλύθηκε από τους Οστρογότθους το 476 μ.Χ. Με τον τρόπο αυτό, εισήλθε στην περίοδο του Μεσαίωνα, η οποία, σύμφωνα με πολλούς ερευνητές, χαρακτηρίσθηκε από τη σημαντική επιρροή της Εκκλησίας στην κοινωνική και προσωπική ζωή των ανθρώπων, καθώς και από επιστημονική στασιμότητα και σχολαστικισμό, ερμηνεία, δηλαδή, των φαινομένων με βάση τις χριστιανικές αρχές.

                Ο άνθρωπος του Μεσαίωνα ήταν ένας άνθρωπος υποταγμένος: στη γη την οποία καλλιεργούσε, στη βούληση του φεουδάρχη, στην κοινότητα στην οποία ανήκε καθώς και στη Θεία βούληση, η οποία εκφράζονταν μέσω της Εκκλησίας. Η αξία του υπολογίζονταν μόνον ως μέρος ενός συνόλου, ενώ ο ίδιος έβλεπε όλη του τη ζωή ως μια γραμμική πορεία προς τον θάνατο, στην οποία δεν μπορούσε να παρέμβει, ένα παροδικό επεισόδιο το οποίο έπρεπε να υποστεί με καρτερία, προκειμένου να γευτεί τα αγαθά της μετά θάνατον ζωής.

1878: Οι Αλεξανδρουπολίτες προς το Συνέδριο του Βερολίνου...

*Το Δεδέαγατς, η σημερινή Αλεξανδρούπολη, σε καρτ ποστάλ του 1898

*Ένα σημαντικό 
και αδημοσίευτο ντοκουμέντο 
από την ιστορία 
της Αλεξανδρούπολης 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ένα σημαντικό και αδημοσίευτο ντοκουμέντο από την ιστορία της Αλεξανδρούπολης, υπάρχει στο Ιστορικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών.

          Οι κάτοικοι του άσημου ακόμα Δεδέαγατς, με συγκινητικό ζήλο, όταν επήλθε η ρωσική κατοχή της περιοχής μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του1878, ζήτησαν με υπογραφές των προκρίτων, να μην υπαχθούν υπό Βουλγαρική διοίκηση, όταν διαπίστωσαν, ότι οι Ρώσοι μετά τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, επιχειρούν να αποκαταστήσουν τους Βουλγάρους, ως επικυρίαρχους της περιοχής. Οι εκκλήσεις τους έφθασαν έως και στο Συνέδριο του Βερολίνου.

          Ας δούμε όμως το ιστορικό περίγραμμα της εποχής για να κατανοήσουμε καλύτερα τα γεγονότα εκείνων των ημερών.

Διακοπές στη Σίκινο....

Από αύριο Παρασκευή, 

αρχίζουν οι διακοπές μου στη Σίκινο. 

Εύχομαι σε όλους τους φίλους 

και τις φίλες, 

καλό καλοκαίρι, καλές διακοπές 

και καλή επάνοδο!!!

Στα ίχνη των κλεμμένων της Κατοχής

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 
        http://www.kathimerini.gr/776077/gallery/epikairothta/ellada/sta-ixnh-twn-klemmenwn-ths-katoxhs

*Ο φάκελλος με τις κλοπές αρχαιολογικών θησαυρών κατά την Κατοχή

Ρεπορτάζ: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ, Φωτογραφίες: ENRI CANAJ

          Στις 30 Μαρτίου του 2013, ο Ρόναλντ Ομπερμάιερ, μηχανικός στο επάγγελμα, πήγε στο ταχυδρομείο της μικρής γερμανικής πόλης Ρίμσινγκ όπου ζει, κρατώντας ένα δέμα, που ύστερα από πολλή σκέψη είχε αποφασίσει να αποχωριστεί. Το προηγούμενο βράδυ είχε αμπαλάρει το περιεχόμενό του με μεγάλη προσοχή: 73 αρχαία αντικείμενα που χρονολογούνται από τα ελληνιστικά χρόνια μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ.- αγαλματίδια, λυχνάρια, γυάλινα αγγεία και νομίσματα. Μια ζωή θυμόταν τα αρχαία αυτά στην κεντρική βιτρίνα του σαλονιού του σπιτιού του και τον πατέρα του να τα περιεργάζεται και να του αφηγείται τη συναρπαστική τους ιστορία.

          «Μεγάλωσα με αυτά, αλλά μια ημέρα είπα στον εαυτό μου ότι ήρθε η ώρα. Πρέπει τα αρχαία να επιστρέψουν εκεί όπου ανήκουν». Ο παραλήπτης του δέματος ήταν το Αρχαιολογικό Μουσείο της Κω, εκεί όπου είχε ζήσει ο πατέρας του Ομπερμάιερ ως πολεμικός ανταποκριτής του γερμανικού ναυτικού πριν από επτά δεκαετίες, το 1942, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν το νησί.

          Στο χειρόγραφο γράμμα που έστειλε ο Ομπερμάιερ στο μουσείο και δημοσιεύει για πρώτη φορά η «Κ», εξιστορεί όσα θυμάται από τις διηγήσεις του πατέρα του για την «ιστορία των αρχαιοτήτων», όπως το τιτλοφορεί: «Ως τοπικό αρχηγείο (οι Γερμανοί) κατέλαβαν ένα κτίριο που χρησίμευε ως μουσείο. Τα εκθέματα που βρίσκονταν εκεί τα πέταξαν από το παράθυρο. Ο πατέρας μου μάζεψε μερικά κομμάτια και κέρματα από αυτά και τα έφερε στη Γερμανία. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου, το 1996, έχω εγώ αυτά τα εκθέματα και θα ήθελα πολύ να τα επιστρέψω σε ένα μουσείο στην Κω».

Μια απίστευτη εγκύκλιος του Φλωράκη το 1949

               

 *Ο υποστράτηγος Γιώτης (Χαρίλαος Φλωράκης) με αξιωματικούς του

*Ανεπιτυχής προπαγανδιστική

απόπειρα υποτίμησης των Λοκατζήδων,
κατά τη διάρκεια του εμφυλίου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Το 1949, ήταν χρονιά- σταθμός στην εξέλιξη του εμφυλίου πολέμου, αφού από τις αρχές του έτους άρχισε να γέρνει η πλάστιγγα της νίκης εις βάρος των κομμουνιστών ανταρτών, οι οποίοι συνεχώς έχαναν έδαφος ενώπιον του εθνικού στρατού, που ενισχυμένος και από την αμερικανική βοήθεια σε υλικά και συμβούλους, προήλαυνε και τους έκλεινε σε Γράμμο και Βίτσι. Μέσα στον αδελφοκτόνο σπαραγμό των ετών 1946-1949 αναδείχθηκε και η προσωπικότητα του Χαρίλαου Φλωράκη, που δρούσε με το ψευδώνυμο Γιώτης.

            Ο Φλωράκης πήρε μέρος στον εμφύλιο ως διοικητής της 1^ης Μεραρχίας των ανταρτών. Εντύπωση είχε κάνει η συμμετοχή του τον Ιανουάριο του 1949 με τον καπετάν Διαμαντή (Ιωάννης Αλεξάνδρου) της 2^ης Μεραρχίας των ανταρτών, όταν κατόρθωσε να καταλάβει στις 20 Ιανουαρίου το Καρπενήσι και να το κρατήσει έως τις 8 Φεβρουαρίου. Όταν έφυγε από το Καρπενήσι κατόρθωσε να επανέλθει μέσα από περιπετειώδεις διαδρομές στο Γράμμο, καταδιωκόμενος από το στρατό.

Θεσσαλονίκη, μνήμη και ιστορία μιας πολυεθνικής πόλης

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ     

  http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=605540

*Η ιστορική και κοινωνική της ταυτότητα μέσα από τον βίο και την πολιτεία του πλήθους των πρωταγωνιστών της. Η Θεσσαλονίκη, μια πόλη κατ’ εξοχήν του εμπορίου, με ένα από τα σημαντικότερα φυσικά λιμάνια στη Μεσόγειο, κατοικήθηκε από πολλές εθνότητες που άφησαν απτά δείγματα της παρουσίας τους: οικήματα, μνημεία, νεκροταφεία, ναούς και σχολεία

Χρίστος Ζαφείρης

Θεσσαλονίκη, η παρουσία των απόντων.

Η κληρονομιά Ρωμαίων, Μουσουλμάνων, Εβραίων,

Ντονμέδων, Φράγκων, Αρμενίων και Σλάβων

Πρόλογος Ι.Κ. Χασιώτης.

Εκδόσεις Επίκεντρο, 2014,

σελ. 290, τιμή 19 ευρώ

Γράφει ο Αναστάσης Βιστωνίτης

                «Η ανασυγκρότηση της Θεσσαλονίκης αποδείχθηκε ότι ήταν ένα μόνο από τα τεράστια σφάλματά του που όχι μόνον οδήγησαν στον πολιτικό του θάνατο αλλά συνέβαλαν στη διεύρυνση του Εθνικού Σχίσματος - την πόλωση των Ελλήνων σε δύο εχθρικά στρατόπεδα».

                Τα παραπάνω βρίσκονται στη σελίδα 349 του ογκώδους βιβλίου The Balkans 1804-1999. Nationalism, War and the Great Powers (Granta Books, 1999) του ιστορικού και δημοσιογράφου Μίσα Γκλένι, ο οποίος στον αγγλόφωνο Τύπο έτυχε θερμής υποδοχής. Αυτός στον οποίο αναφέρεται είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, τον οποίο αντιμετωπίζει με εμπάθεια απαράδεκτη για ιστορικό, θεωρώντας τον αποκλειστικά υπεύθυνο του Εθνικού Διχασμού - όχι μόνο εδώ αλλά και όπου αλλού τον αναφέρει, χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα «στενόμυαλο τεχνικό της εξουσίας». Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς που υποστηρίζει πως από τις χώρες που συμμετείχαν στους Βαλκανικούς Πολέμους η Ελλάδα είχε τις μικρότερες απώλειες και τα μεγαλύτερα κέρδη (σε αντίθεση με τους «ατυχείς» Βουλγάρους). Δεν χρειάζονται «πατριωτικά» γυαλιά για να δει κανείς πόσο στενόμυαλος (επιεικώς) θα πρέπει να είναι ακριβώς εκείνος ο οποίος χαρακτηρίζει «στενόμυαλο τεχνικό της εξουσίας» κάποιον που για να ανασυγκροτήσει τη Θεσσαλονίκη και να της δώσει χαρακτηριστικά πόλης κάλεσε να την ανασχεδιάσει μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1917 έναν από τους κορυφαίους αρχιτέκτονες-πολεοδόμους του 20ού αιώνα: τον Ερνέστ Εμπράρ.

Μια εξαιρετικά ενοχλητική επέτειος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/773972/article/epikairothta/kosmos/mia-e3airetika-enoxlhtikh-epeteios

*Η στρογγυλή επέτειος της αποφράδας 28ης Ιουνίου του 1914 από την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου πέρασε μάλλον στα ψιλά. Παρά το γεγονός ότι αφάνισε 14 εκατομμύρια ανθρώπους και γκρέμισε τέσσερις αυτοκρατορίες.

Γράφει ο κ. ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

            Σαν χθες, πριν από έναν ακριβώς αιώνα, ο Σερβοβόσνιος εθνικιστής Γκαβρίλο Πρίντσιπ δολοφόνησε στο Σεράγεβο τον διάδοχο της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, αρχιδούκα Φραγκίσκο-Φερδινάνδο, και τη σύζυγό του, γεγονός που στάθηκε αφορμή για την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

            Ωστόσο, η στρογγυλή επέτειος της αποφράδας 28ης Ιουνίου του 1914 πέρασε μάλλον στα ψιλά. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο χτυπητή η διαφορά με τις επετείους της 9ης Μαΐου του 1945, όταν ο πολιτισμένος κόσμος γιορτάζει την αντιφασιστική νίκη, ή της 6ης Ιουνίου του 1944, όταν οι ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων σπεύδουν στις ματωμένες ακτές της Νορμανδίας.

Άγνωστες πτυχές γύρω από το Κυπριακό

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/773527/article/epikairothta/ellada/agnwstes-ptyxes-gyrw-apo-to-kypriako

*Ουάσιγκτον, Λευκός Οίκος, Ιούνιος 1964. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Παπανδρέου χειροκροτείται μετά την ομιλία του από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον. Δεξιά, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Κωστόπουλος.

Γράφει ο κ. ΗΛΙΑΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ*

            Η ανακάλυψη στο αρχείο του Σπύρου Π. Σκούρα (Stanford University) υλικού με θέμα την επίσκεψη του Γεωργίου Παπανδρέου στην Αμερική τον Ιούνιο του 1964 αλλά και επιστολογραφίας με τον πρόεδρο Τζόνσον αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές μιας περιόδου που ακόμα προσεγγίζεται με αριστερή μυωπία.

            Η άρνηση του Έλληνα πρωθυπουργού για κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του δεν ήταν ακριβώς Σπαρτιάτικο «όχι» στον Αμερικανό πρόεδρο. Ούτε ο τελευταίος έσυρε σε συνομιλίες τις δύο επίμαχες πλευρές εις βάρος της Ελλάδας. Η δε περιβόητη (αλλά ιδιωτική και συνηθισμένη) βωμολοχία του ήταν ξέσπασμα ενός πολιτικού της δράσης ενάντια στην εκμετάλλευση των θεσμών από πολιτικούς που δεν εννοούν να λύσουν ένα ακανθώδες πρόβλημα. Στην ιστορία μετράνε οι πράξεις. Ο Τζόνσον υπήρξε ο μόνος Αμερικανός πρόεδρος που προσωπικά επιχείρησε να λύσει το Κυπριακό, προσφέροντας μάλιστα την ευνοϊκότερη δυνατή ρύθμιση στους Ελληνοκυπρίους.

Ιστορία πέντε αιώνων πειρατείας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.kathimerini.gr/773542/article/politismos/vivlio/istoria-pente-aiwnwn-peirateias

*Έγχρωμη γκραβούρα που απεικονίζει τη σύγκρουση Βρετανών και Ελλήνων πειρατών 

σε ελληνικό πειρατικό πλοίο.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΡΑΝΤΟΝΕΛΛΗ-

ΒΟΚΟΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ιστορία της πειρατείας (τρεις τόμοι)

εκδόσεις "Εστία"

Γράφει ο κ. ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

                Η δυσεύρετη τα τελευταία χρόνια τριλογία της πειρατείας της Αλεξάνδρας Κραντονέλλη, «Ιστορία της πειρατείας στους πρώτους χρόνους της τουρκοκρατίας 1390-1538», η «Ιστορία της πειρατείας στους μέσους χρόνους της τουρκοκρατίας, 1538-1699» και η «Ελληνική πειρατεία και κούρσος τον ΙΗ΄ αιώνα και μέχρι την Ελληνική Επανάσταση» (πρωτοδημοσιευμένα το 1985, 1991 και 1998, αντίστοιχα), επανεκδόθηκε το 2014 από την «Εστία». 
                Οι τρεις τόμοι του έργου ζωής, για το οποίο η Κραντονέλλη βραβεύτηκε το 1986 από την Ακαδημία Αθηνών, αποτελούν ένα πραγματικό πανόραμα της πειρατείας, την πρώτη επιχείρηση μελέτης της σε τόσο μεγάλη κλίμακα.