Η συμφωνία Μπίτσιου – Κίσινγκερ

*Χειραψία των υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας, Δημήτρη Μπίτσιου, και των Ηνωμένων Πολιτειών, Χένρι Κίσινγκερ, μετά τη συμφωνία για τετραετή παροχή βοήθειας ύψους 700 εκατομμυρίων δολαρίων προς την Ελλάδα. (Φωτ. ASSOCIATED PRESS)

 

*Η καθιέρωση της ισορροπίας 7:10

στην αμερικανική στρατιωτική βοήθεια

προς την Ελλάδα και την Τουρκία

 

 

 

Γράφει ο κ. ΣΩΤΗΡΗΣ ΡΙΖΑΣ*

 

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974 έτυχε της ανοχής των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς η στρατηγική σημασία της Τουρκίας εκτιμήθηκε από τους Αμερικανούς υπευθύνους ως υπέρτερη των ζητημάτων αρχής που αφορούσαν την προστασία της εδαφικής ακεραιότητας ενός κράτους-μέλους των Ηνωμένων Εθνών και τα ανθρώπινα δικαιώματα των 160.000 Ελλήνων της Κύπρου που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

Στην πολιτική της εκτελεστικής εξουσίας, την οποία επηρέαζε σε μεγάλο βαθμό ο υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ, είχε αντιπαραβληθεί εντούτοις, για πρώτη φορά με τόση ένταση στη μεταπολεμική εποχή, η πολιτική της νομοθετικής εξουσίας, υπό την επίδραση των φιλελεύθερων στοιχείων του Κογκρέσου και του ελληνοαμερικανικού λόμπι, το οποίο επεδίωκε μια στοιχειώδη αμερικανική αντίδραση στην τουρκική πολιτική στην Κύπρο. Ήταν η εποχή του πολέμου του Βιετνάμ, ο οποίος πλησίαζε στο τέλος του, και του Ουότεργκεϊτ, λόγω του οποίου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση ο πρόεδρος Νίξον. Οι φιλελεύθεροι του Κογκρέσου απέβλεπαν συνεπώς στην περιστολή της παντοδυναμίας του Λευκού Οίκου σε θέματα εθνικής ασφαλείας. Στο πλαίσιο αυτό τέθηκε σε ισχύ, στις 5 Φεβρουαρίου 1975, εμπάργκο όπλων έναντι της Τουρκίας. Σε αντίποινα, η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε την αναστολή της λειτουργίας των αμερικανικών βάσεων στην Τουρκία. Επρόκειτο για εγκαταστάσεις κρίσιμες για τη διεξαγωγή του Ψυχρού Πολέμου αλλά και τη διαφύλαξη των αμερικανικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή. Η επιβολή του εμπάργκο εδραίωνε τη δυσλειτουργία στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ καθώς, ήδη από τον Αύγουστο του 1974, η ελληνική κυβέρνηση είχε αποσύρει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απραξία της Ατλαντικής Συμμαχίας και των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της επανάληψης της τουρκικής προέλασης στην Κύπρο, τον γνωστό Αττίλα ΙΙ.

Η Αναβάθμιση της πολιτιστικής πολιτικής μετά το 1974

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/politics/561349981/anavathmisi-tis-politistikis-politikis/

*Ο Κων. Καραμανλής και ο Κων. Τρυπάνης στην Ακρόπολη. Ο κεντρικός σχεδιασμός είχε στόχο την ενσωμάτωση του ευρύτερου αρχαιολογικού χώρου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Φωτ. ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

 

 

*Η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας

συνοδεύεται από μεγαλόπνοο

και φιλόδοξο πρόγραμμα

στον τομέα του πολιτισμού

 

Γράφει η κ. ΑΝΤΙΓΟΝΗ – ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΟΙΜΕΝΙΔΟΥ*

 

 

Η πτώση των συνταγματαρχών και η αποκατάσταση της δημοκρατίας εγκαινίασαν ένα νέο κεφάλαιο στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία. Παρόλο που πίσω από την εικόνα θριάμβου της επιστροφής Καραμανλή κρυβόταν μια εύθραυστη πραγματικότητα, καθότι ο κίνδυνος αποτυχίας παρέμενε υψηλός, η μετάβαση στέφθηκε από επιτυχία.

Το αποκαλούμενο «ελληνικό θαύμα» της διετίας 1974-75 πέτυχε όχι μόνο την απομάκρυνση των χουντικών και των υπερσυντηρητικών στοιχείων, ενδυναμώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη δημοκρατία, αλλά παράλληλα έδωσε τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν σημαντικές μεταρρυθμίσεις – οι πιο σημαντικές από το 1911. Η εδραίωση ενός νέου κοινοβουλευτικού καθεστώτος συνδυάστηκε με την παράλληλη προσπάθεια για πλήρη και θεσμική ένταξη στο κίνημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Τα περίστροφα, δώρα του Αβραάμ Λίνκολν στην Αδριανούπολη, το 1864

*Τα δώρα του Αβραάμ Λίνκολν προς την Αδριανούπολη. Σήμερα εκτίθενται στο Μουσείο Φραγκλίνου  Ρούζβελτ

 

*Η δολοφονία του Αμερικανού

επισκόπου Μέρριαμ

*Περίστροφα Colt τα δώρα

*Απαγχονίστηκαν οι δράστες

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Σήμερα είναι απολύτως άγνωστο, αλλά ο θρυλικός Αμερικανός Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν, είχε στείλει δώρο στην Αδριανούπολη το 1864, δύο ασημοκαπνισμένα περίστροφα, που οι ασημένιες  λαβές τους, είχαν γίνει στο φημισμένο πολυτελές κοσμηματοπωλείο Tiffany’s της Νέας Υόρκης!!! Τα περίστροφα αυτά διασώθηκαν και κοσμούν σήμερα το Μουσείο και την Προεδρική Βιβλιοθήκη του Φραγκλίνου Ρούσβελτ.

        Πώς όμως βρέθηκαν τα περίστροφα αυτά στην Αδριανούπολη και τώρα βρίσκονται ξανά στις ΗΠΑ;

        Είναι μεγάλη και δραματική η ιστορία αυτών των περιστρόφων, που ξεκινάει το μακρινό 1862.

          Εκείνη τη χρονιά, το μεγάλο θέμα που αναστάτωσε την ενιαία Θράκη, αλλά και την Κωνσταντινούπολη, ήταν η δολοφονία του αγγλοαμερικανού επισκόπου Μερριάμ (William Ward Merriam), που βρέθηκε στη Θράκη, προφανώς για να ενισχύσει τους προσηλυτισμούς τους οποίους προωθούσαν όλα τα δόγματα και όλες οι Εκκλησίες στα Βαλκάνια.

          Στις 21 Ιουνίου 1862, λοιπόν, μια ομάδα ταξιδιωτών ανάμεσα στους οποίους ο αγγλοαμερικανός επίσκοπος Μέρριαμ, η έγκυος σύζυγός του με ένα μωρό στην αγκαλιά που θήλαζε και μια υπηρέτριά τους, κατευθύνονταν από την Κωνσταντινούπολη προς τη Φιλιππούπολη. Επίσης στο καραβάνι των ταξιδιωτών ήταν ο μεγαλέμπορος της Φιλιππούπολης, Έλληνας υπήκοος  Χατζή Γεώργιος Χατζηκωνσταντίνου, ένας αρτοποιός ονόματι Ιωάννης, ένας μουφτής με την οικογένειά του και ο αδελφός του διερμηνέα του αυστριακού υποπροξενείου, που ήταν στρατιωτικός γιατρός στην Κωνσταντινούπολη.

Συνάντηση Ιωαννίδη με άνθρωπο της CIA, σε κλίμα σουρεαλιστικό, για το πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974

*Αριστερά ο Χένρυ Τάσκα, δεξιά ο Δημήτριος Ιωαννίδης

              

 

 

 

*Έσπασε δύο ποτήρια!!!

*Επιδόθηκε σε χυδαιότητες.

*Δεν παρουσίασε στοιχεία,

για ανάμιξη των ΗΠΑ.

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Ο Ιούλιος του 1974, υπήρξε δραματικός για την Ελλάδα και την Κύπρο, εξαιτίας της παρουσίας του ταξίαρχου Δημήτριου Ιωαννίδη και της ομάδας των επίορκων αξιωματικών που τον ακολουθούσε. Τα γεγονότα είναι γνωστά και αφορούν την εκδήλωση πραξικοπήματος για ανατροπή του Αρχιεπισκόπου και Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριου Γ΄ και την τουρκική εισβολή και κατοχή της Βόρειας Κύπρου.

        Στα αμερικανικά εθνικά αρχεία, υπάρχει σωρεία αποχαρακτηρισμένων εγγράφων που αφορούν τα δύο αυτά μείζονος σημασίας γεγονότα. Δεν είναι βέβαια το σύνολο των εγγράφων που υπάρχουν αλλά και στα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα μερικές φορές παρατηρούμε τη διαγραφή λέξεων ή και αράδων από το κείμενο.

        Ένα από τα έγγραφα αυτά, που είναι πλήρες χωρίς περικοπές, περιγράφει τη συνάντηση του λεγόμενου «αόρατου δικτάτορα» Δημήτριου Ιωαννίδη με εκπρόσωπο του Αμερικανό πρεσβευτή Χένρυ Τάσκα την επομένη του πραξικοπήματος των χουντικών στην Κύπρο, 16 Ιουλίου 1974. Τη συνάντηση αυτή είχε ζητήσει με προσωπικό τηλεγράφημά του στην Αμερικανική πρεσβεία ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρυ Κίσσιγκερ, την ίδια ημέρα του πραξικοπήματος, δηλαδή στις 15 Ιουλίου (Cyprus Coup. For Ambassador From the Secretary. You should seek an immediate appointment with Ioannides to convey the following:). Ο Τάσκα αρνήθηκε να συναντήσει προσωπικά τον Ιωαννίδη, ο οποίος όμως επικοινωνούσε με στελέχη της CIA, τα οποία όμως δεν ενημέρωναν τον πρέσβη. Τελικά φαίνεται πως αναγκάσθηκε, για να μην πάει ο ίδιος, έστειλε τα στελέχη της μυστικής υπηρεσίας Γκαστ Αβρακότο (Γουσταύρος Λάσκαρης Αβράκωτος με ρίζες από τη Λήμνο) και Ρον Έστες. "Χρησιμοποίησα ασφαλές αξιόπιστο κανάλι απευθείας στον στρατηγό Ιωαννίδη" έγραψε ο Τάσκα προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η συνάντηση έγινε σε κλίμα φορτισμένο.

        Από το τηλεγράφημα αυτό, δεν προκύπτουν άμεσα στοιχεία για το αν κάποιοι Αμερικανοί είχαν ενθαρρύνει τον Ιωαννίδη να ανατρέψει το Μακάριο, όπως ο ίδιος είχε ισχυρισθεί στον αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Σίσκο, λίγο μετά την τουρκική εισβολή, αλλά προκύπτουν από άλλες πληροφορίες που υπάρχουν για την εποχή εκείνη.

Τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και η CIA περί το 1950

*Ο δρόμος αυτός κάπου στο Βόρειο Έβρο δείχνει τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η δρυς δεξιά είναι το όριο από την πλευρά της Ελλάδας (Αρχείο Βασ. Πενταλοφιώτη)

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

        Τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, ήταν πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του λαού της Θράκης, γιατί προσδιόριζαν το επέκεινα ενός εχθρικού κόσμου, όπως αποδείχτηκε πολλές φορές στο παρελθόν. Πρόσφατη ήταν η φοβερή βουλγαρική κατοχή (πλην του νομού  Έβρου) των ετών 1941-44 και η παντοειδής στήριξη των Ελλήνων ανταρτών από το 1946 έως το 1949.

        Στα σύνορα αυτά, είχε απλωμένα τα μάτια της η αμερικανική μυστική υπηρεσία CIA, επειδή μετά την επικράτηση των κομμουνιστών η Βουλγαρία είχε περιέλθει στο λεγόμενο τότε Σιδηρούν Παραπέτασμα. Αλλά και η ίδια η Βουλγαρία, που φοβόταν αποδράσεις πολιτών της στο εξωτερικό, αλλά και διεισδύσεις πρακτόρων στο εσωτερικό της, ενίσχυσε τη φύλαξη των συνόρων με κάθε τρόπο. Το ενδιαφέρον της CIA φαίνεται στα αρχεία της μυστικής υπηρεσίας που απελευθερώθηκαν.

        Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι κάτοικοι της Θράκης δεν είχαν γνώση για τις κινήσεις πρακτόρων στην περιοχή τους. Γνώριζαν ωστόσο την ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων από την πλευρά της Βουλγαρίας. Είχε αποκτήσει διαστάσεις μύθου η περίφημη οργωμένη και φρεζαρισμένη ζώνη ώστε να φαίνονται οι πατημασιές δραπετών ή το πέρασμα ανεπιθύμητων ατόμων. Και η μυθοπλασία της εποχής εκείνης, ήθελε τους Έλληνες πράκτορες να κατασκευάζουν παπούτσια με ανάποδα καρφωμένες τις σόλες ώστε οι πατημασιές να δείχνουν έξοδο από τη χώρα, άρα δραπέτευση αντικαθεστωτικών και όχι παράνομη είσοδο αλλοδαπών πρακτόρων!!!

        Ωστόσο φαίνεται πως οι Αμερικανοί είχαν κάποιο δίκτυο πρακτόρων  στη Θράκη προσπαθώντας να έχουν κάποια σχετική πληροφόρηση.

«Αλή Πασάς Τεπελενλής»: Μια ασυνήθιστη εφημερίδα στην Αθήνα του 1875!!!

*Η προμετωπίδα της εφημερίδας "Αλή Πασάς Τεπελενλής"

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

Στα ράφια της Βιβλιοθήκης της Βουλής, είναι στοιβαγμένα μερικά φύλα- όσα διασώθηκαν-  μιας παράδοξης σατιρικής εβδομαδιαίας εφημερίδας με τον ασυνήθιστο τίτλο «Αλή Πασάς Τεπελενλής».

Σχεδόν τίποτα δεν γνωρίζουμε για τον ρηξικέλευθο εκδότη και μοναδικό συντάκτη της, το όνομα του οποίου ως υπεύθυνου εμφανίζεται σποραδικά. Ούτε γνωρίζουμε πότε διέκοψε την έκδοσή της, η οποία φαίνεται να διήρκεσε από 1875 έως το 1877, αλλά και πάλι με ενδιάμεσες διακοπές. Αφού η αρίθμηση του 1877 αρχίζει πάλι με τον αριθμό 1.

        Θαρραλέος πάντως εμφανίζεται ο εκδότης της, ο οποίος ξεκίνησε το εγχείρημά του χωρίς να έχει εξασφαλισμένη άδεια κυκλοφορίας, που την εποχή εκείνη την παραχωρούσε ο νομάρχης Αττικής για την Αθήνα. Φαίνεται όμως, γνωρίζοντας το πολιτικό κλίμα της εποχής, σκέφθηκε να πάρει και μια άδεια, έτσι για να του βρίσκεται…

Λίγες μέρες πριν από την έκδοση, ο εκδότης είχε επισκεφθεί το νομάρχη Αττικής και του επέδωσε αίτηση για να πάρει άδεια έκδοσης και κυκλοφορίας της  εφημερίδας με τίτλο «Αλή Πασάς Τεπελενλής»!!!

Την επομένη πήγε για να παραλάβει την άδεια, αλλά ο γραμματέας του είπε, ότι ο νομάρχης δεν δίνει άδεια να εκδοθεί εφημερίδα με τούρκικο όνομα και τον παρέπεμψε να συναντήσει τον ίδιο το νομάρχη για να ακούσει από το στόμα του την άρνηση!!!

ΣΤ ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗΣ- ΧΡ. ΤΣΟΥΝΤΑΣ: ΔΥΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΘΡΑΚΕΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ

*Αγάπησαν την πατρίδα τους τη Θράκη, 

αλλά δεν μπόρεσαν να την ανασκάψουν!

*Διεθνούς φήμης ανασκαφείς. 

*Aνεκτίμητη η προσφορά τους.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η Θράκη σεμνύνεται για δύο τέκνα της, πρωτοπόρους και κορυφαίους αρχαιολόγους, που τίμησαν την επιστήμη τους και άνοιξαν καινούργιους δρόμους στην Αρχαιολογία και στη σπουδή της, σε πανεπιστημιακό επίπεδο, πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες στην Ελλάδα, αλλά λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούσαν τότε, δεν κατόρθωσαν να αγγίξουν με την σκαπάνη τους τη Θρακική γη, που τους γέννησε.
Πρόκειται για τον Αδριανουπολίτη Στέφανο Κουμανούδη και τον Στενηματίτη Χρήστο Τσούντα.

Η περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   https://www.kathimerini.gr/culture/561333835/i-perikefalaia-toy-kolokotroni/

*Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης όπως τον ζωγράφισε ο Peter von Hess, το 1833. Από τον κατάλογο της έκθεσης «Αθήνα-Μόναχο» στην Εθνική Πινακοθήκη το 2000, με επιμέλεια Μαριλένας Ζ. Κασιμάτη. 

 

 

 

Γράφει ο κ. ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΜΑΥΡΟΓΟΡΔΑΤΟΣ*

 

 

Αν ακούσεις τη λέξη «περικεφαλαία», πού τρέχει ο λογισμός σου, ιδίως εφέτος; Μάλλον στον Θεόδωρο (ή «Θοδωράκη») Κολοκοτρώνη. Αυτός αποδεικνύεται ασύγκριτα πιο επιτυχημένος από όλους τους άλλους πρωταγωνιστές του 1821, όχι μόνο ως στρατιωτικός ηγέτης, αλλά και ως ιδιοφυής μάστορας στην αυτοπροβολή και στην αυτομυθοποίηση – δηλαδή, στην κατασκευή του ίδιου του δικού του μύθου για την αιωνιότητα.

Το έκανε βέβαια με τις αναμνήσεις του, που υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη – πρώτα δικαστή του, αλλά ύστερα θαυμαστή του και θεματοφύλακα του μύθου του. Αυτός βρήκε και τον μεγαλόστομο τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής», ενώ δεν πρόκειται παρά για εντελώς προσωπικά απομνημονεύματα. Στο πεδίο του γραπτού λόγου, τον Κολοκοτρώνη ξεπέρασε μόνο ο Ιωάννης Μακρυγιάννης. Αλλά στο πεδίο της εικόνας, ο Κολοκοτρώνης αποδείχθηκε ασυναγώνιστος – χάρη στην περικεφαλαία του.

Πολλές ξεχωριστές προσωπικότητες έχουν επίγνωση της σημασίας που αποκτά η εμφάνισή τους, αν πρόκειται να εντυπωθεί και να εντυπωσιάσει τους συγχρόνους τους, αλλά και τους μεταγενέστερους. Το πρώτο παράδειγμα που έρχεται στον νου είναι ο Ναπολέων Βοναπάρτης, με το απλό και γυμνό από στολίδια μαύρο καπέλο του (από το οποίο σώζονται αρκετά δείγματα). Για να εκτιμήσουμε πόσο ρηξικέλευθο και εντυπωσιακό υπήρξε τότε, ως «σήμα κατατεθέν», πρέπει να το συγκρίνουμε όχι τόσο με τα τρίκοχα καπέλα των παλαιών αριστοκρατών, όσο με τα φανταχτερά χρυσοποίκιλτα καπέλα των στρατηγών της Γαλλικής Επανάστασης, φορτωμένα φτερά και άλλα λοφία. Τέτοιο φόρεσε και αυτός, ως στρατηγός της Δημοκρατίας. Ως αυτοκράτορας, όμως, όχι μόνο δεν το χρειαζόταν πια, αλλά έπρεπε επιπλέον να ξεχωρίζει από τους στρατάρχες του, που συνέχισαν να φορούν τέτοια καπέλα. 

Tέλος εποχής: Η κηδεία του πρίγκιπα Φίλιππου, δούκα του Εδιμβούργου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/opinion/561335317/telos-epochis-16/

*Η βασίλισσα της Αγγλίας Ελισσάβετ και ο σύζυγός της πρίγκιπας Φίλιππος

Γράφει ο Κώστας Ιορδανίδης

 

Ο πρίγκιπας Φίλιππος, δούκας του Εδιμβούργου, ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, που ήρθε στον κόσμο σε μια ταραχώδη εποχή. Γεννήθηκε το 1921, βασιλικός πρίγκιπας της Ελλάδος και της Δανίας, στο Μον Ρεπό στην Κέρκυρα. Αλλά τα πρώτα χρόνια της ζωής του κάθε άλλο παρά τα πέρασε «πριγκιπικά».

Ο πατέρας του, πρίγκιπας Ανδρέας, γιος του βασιλέα των Ελλήνων Γεωργίου Α΄ διέφυγε με τη σύζυγό του, πριγκίπισσα Αλίκη, και τα πέντε παιδιά τους, χάρις στην παρέμβαση του βασιλέως της Αγγλίας Γεωργίου Ε΄ για να σωθεί από τη μανία των βενιζελικών μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Η μοίρα τα έφερε και έμεινε μόνος δίχως χρήματα σε ηλικία επτά χρόνων. Η πρώτη γλώσσα που διδάχτηκε ήταν η γαλλική, όταν εφιλοξενείτο στο Παρίσι, έως ότου τελικά κατέληξε στην οικογένεια της μητέρας του, στους Μαουντμπάτεν, στο Λονδίνο. Και ήταν χάρη στον θείο του, τον «Ντίκι» Μαουντμπάτεν που γνώρισε και παντρεύτηκε την πριγκίπισσα και μετέπειτα βασίλισσα Ελισάβετ Β΄.

Το βρετανικό κατεστημένο τον θεωρούσε παρείσακτο, φτωχό και ξένο. Το γεγονός ότι οι τέσσερις αδελφές του παντρεύτηκαν Γερμανούς ευγενείς φιλοναζιστές δυσχέραινε ακόμη περισσότερο τα πράγματα, αν και ο Φίλιππος ως αξιωματικός του βρετανικού Ναυτικού πολέμησε εναντίον του Άξονος.

Το χρυσάφι που έκλεβαν οι Χιτλερικοί έφτανε και στην Τουρκία

*Στιγμιότυπο από την υπογραφή του συμφώνου φιλίας μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και της Τουρκίας

 

*Ο κλεμμένος χρυσός

της κατακτημένης Ευρώπης

στις τράπεζες της Τουρκίας

*Τα χρυσά δόντια

των νεκρών Εβραίων

πλούτιζαν την Τουρκία

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Η υποκριτική στάση της Τουρκίας κατά τη διάρκεια του Β΄  Παγκοσμίου Πολέμου  που διακήρυσσε προς κάθε κατεύθυνση ότι θα τηρήσει ουδετερότητα, είναι ένα από τα κεφάλαια της ιστορίας που έχει υπόβαθρο όχι μόνο διπλωματικό και πολιτικό, αλλά και έντονα οικονομικό. Πρόκειται για μέγιστο καιροσκοπισμό! Καζάν- καζάν που θα έλεγε και ο Ερντογάν!!!

        Σύμφωνα με τα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της OSS, που αποδεσμεύθηκαν και δόθηκαν το 2019 στην δημόσια ιστορική έρευνα, υπάρχει ένα συμπέρασμα, που ποτέ δεν το ανέτρεψε η Τουρκία.

        Και το συμπέρασμα αυτό είναι ότι τα αποθέματα χρυσού της Τουρκίας, που ήταν 27 τόνοι όταν άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έφθασαν στο τέλος του στις αρχές του 1945 τους 216 τόνους.

Είναι γνωστό, πως όταν στις 6 Απριλίου 1941 τα στρατεύματα της Ναζιστικής Γερμανίας εισέβαλαν στα Βαλκάνια, οι Άγγλοι ζήτησαν από την Τουρκία να διακόψει τις διπλωματικές της σχέσεις με τον Άξονα. Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Σουκρού Σαράτσογλου αρνήθηκε να προσχωρήσει η χώρα του στον πόλεμο, στο πλευρό των συμμάχων. Ούτε συζήτηση βέβαια, να αποδοκιμάσει η κυβέρνηση της Άγκυρας την επίθεση κατά της Ελλάδας.

Η διπλωματική αλληλογραφία για την κατάληψη Θράκης και Ανατολικής Μακεδονίας το 1941

    

*Μια φωτογραφία που τα λέει όλα. Ο Χίτλερ και ο βασιλιάς της Βουλγαρίας Μπόρις στο Βερολίνο

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Ο σκληρός Απρίλης του 1941, ήταν βαρύτατα τραυματικός για την Ελλάδα, καθώς υποχρεώθηκε μετά από μια μεγαλειώδη αντίσταση στα φασιστικά στρατεύματα του Μουσολίνι, να υποκύψει και να συνθηκολογήσει στη βία των χιτλερικών δυνάμεων. Ήταν στις 20 Απριλίου όταν ο στρατηγός Τσολάκογλου υπέγραψε στο Βοτονόσι της Ηπείρου τη συνθηκολόγηση. Άρχιζε από τη στιγμή εκείνη η φρικτή περίοδος της ναζιστικής Κατοχής.

        Η Ελλάδα μοιράστηκε σε τρείς ζώνες Κατοχής. Τη Γερμανική, την Ιταλική και τη Βουλγαρική. Η παραχώρηση αυτή ήταν πρωτοφανή και ασυνήθης για τα διεθνή δεδομένα, γιατί η Βουλγαρία δεν είχε κηρύξει πόλεμο κατά της Ελλάδας. Αποστολή της ήταν η «τήρηση της ησυχίας, τάξης και ασφάλειας» σε μια περιοχή που εκτεινόταν από τον ποταμό Στρυμόνα έως το Δέλτα του ποταμού Έβρου. Περιλάμβανε, δηλαδή, το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης. Παρέμεινε μόνο ο νομός Έβρου, (η Αλεξανδρούπολη παραδόθηκε στους Βουλγάρους) υπό Γερμανική στρατιωτική κατοχή με ελληνικές πολιτικές αρχές (νομαρχία στο Διδυμότειχο και δήμοι) προκειμένου να μην προκληθεί η υποκριτικά ουδέτερη στον πόλεμο Τουρκία. Στις 9 Απριλίου 1941, ο αγώνας ανατολικά του Νέστου είχε ουσιαστικά τερματισθεί, μετά  την εγκατάλειψη των οχυρών Νυμφαίας και Εχίνου στις νότιες πλαγιές της Ροδόπης. Τα γερμανικά στρατεύματα προσέγγισαν στα ελληνικά σύνορα, από το συμμαχικό τους βουλγαρικό έδαφος.

Ελληνοαμερικανοί σαμποτέρ, ανατινάζουν γέφυρες στον νομό Έβρου το 1944

*Μια σπάνια φωτογραφία: Σπύρος Καπόνης, Μάικ Άντζελο και Τζιμ Κέλλις, που ανατίναξαν γέφυρες στο νομό Έβρου το 1944

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Στα χρόνια της Κατοχής η στενή λωρίδα γης που αποτελεί γεωγραφικά το νομό Έβρου, απέκτησε ειδικό ενδιαφέρον για τους συμμάχους, μεταξύ άλλων και λόγω του σιδηροδρομικού δικτύου του. Από ένα μέρος του εδάφους του διέρχονταν η σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε την Κεντρική Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή.

        Όπως είναι γνωστό η Τουρκία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τήρησε μια υποκριτική ουδετερότητα, αλλά διατήρησε καλές οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις με τη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, πουλώντας μετάλλευμα χρωμίου, που ήταν απαραίτητο στη γερμανική πολεμική βιομηχανία     

        Είναι γνωστό ότι στον ελληνικό χώρο κυριάρχησε από το Νοέμβριο του 1942 η αγγλική πολιτική με τις μυστικές υπηρεσίες της SOE που είχαν την ανώτερη ευθύνη στα Βαλκάνια, αλλά και με ομάδες αλεξιπτωτιστών και σαμποτέρ, που έπεσαν, στην Ρούμελη και συνδέθηκαν με την ελληνική εθνική αντίσταση.

Η OSS ξεκίνησε τις δραστηριότητές της στην χερσόνησο του Αίμου το 1943.

        Πρώτος γνωστός Ελληνοαμερικανός πράκτορας της OSS στη Θράκη, ήταν ο ταγματάρχης Αλέκος Γεωργιάδης που λόγω του ελληνικού ονόματός του διαπιστεύθηκε το 1943 ως γραμματέας του Ελληνικού Προξενείου της Αδριανούπολης και  είχε επαφές με το αντιστασιακό κίνημα του νομού Έβρου.

Ο νομός αυτός διατηρήθηκε ως «ουδετέρα ζώνη» ενώ η υπόλοιπη Δυτική Θράκη με την Ανατολική Θράκη είχε παραχωρηθεί το 1941 από τους Χιτλερικούς στους Βούλγαρους συμμάχους τους.

Ο Μεταξάς και η δίκη των Έξι

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

*Ανδρες του Γ΄ Σώματος Στρατού εισέρχονται στο Εσκί Σεχίρ τον Ιούλιο του 1921. Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, η προσπάθεια κατάληψης της πόλης είχε καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία. (Φωτ. ΕΘΝΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ)

 

 

 

*Γιατί δεν πήγε ο Μεταξάς  

μάρτυρας στη Δίκη των Έξι;

*Η συνάντηση τον Μάρτιο του 1921

με Γούναρη, Θεοτόκη, Πρωτοπαπαδάκη

 

 

Γράφει ο κ. ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΜΑΥΡΟΓΟΡΔΑΤΟΣ*

 

Υπάρχουν δύο κείμενα του Ιωάννη Μεταξά, δημοσιευμένα με το ημερολόγιό του από το 1960-64, που θα έπρεπε να είναι πασίγνωστα – αν η χώρα είχε εκπαιδευτικό σύστημα αντάξιό της. Το ένα είναι η εμπιστευτική ομιλία του στους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του αθηναϊκού Τύπου στις 30 Οκτωβρίου 1940, στην οποία εξήγησε διεξοδικά το «Όχι» του. Όποτε την επικαλούμαι, οι περισσότεροι ξεσπούν ότι δεν είχαν ιδέα…

Το άλλο κείμενο είναι η επίσης λεπτομερέστατη καταγραφή δύο συνομιλιών που είχε ο Μεταξάς στις 25 και 29 Μαρτίου 1921 με την ηγεσία του Αντιβενιζελισμού: Δημήτριο Γούναρη, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη και Νικόλαο Θεοτόκη. Παρών ήταν και ο στρατιωτικός Αθανάσιος Εξαδάκτυλος, παλιός του συνάδελφος στο Επιτελείο. Ο Μεταξάς είχε πλήρη επίγνωση της σημασίας όσων ειπώθηκαν και γι’ αυτό ασχολήθηκε δύο μήνες με την αναλυτική καταγραφή τους.

Μόλις είχε σχηματιστεί, επιτέλους, κυβέρνηση Γούναρη, με υπουργό Οικονομικών τον Πρωτοπαπαδάκη και υπουργό Στρατιωτικών τον ανίδεο Θεοτόκη. Θορυβημένοι από την ήττα της Στρατιάς Μικράς Ασίας στο Εσκί Σεχίρ, αυτοί προσπάθησαν μάταια να φορτώσουν στον Μεταξά την ουσιαστική ευθύνη για τη διεξαγωγή ενός πολέμου, στον οποίο ήταν αντίθετος από το 1915.

Κατοχή: Η διαφυγή προς την Τουρκία από τον Έβρο και τα προβλήματά της

*Σημερινή φωτογραφία του ελληνικού προξενείου της Αδριανούπολης 

στην οδό Şükrüpaşa Mah. Sok. 123, No: 2, παρμένη από τους χάρτες της Google.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

Η περιοχή του νομού Έβρου, κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου απέκτησε καίρια σημασία για τους Έλληνες, που ήθελαν να ακολουθήσουν την εξόριστη κυβέρνηση του Καΐρου στο αγώνα κατά της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας.

Ήταν η μοναδική διέξοδος προς τη Μέση Ανατολή, λόγω των ποτάμιων συνόρων (συν το χερσαίο τμήμα του Καραγάτς). Άλλωστε υπήρχε στην Αδριανούπολη ελληνικό προξενείο, αλλά και κάποιος υποτυπώδης άτυπος σταθμός βοήθειας στους διαφεύγοντες στις Σαράντα Εκκλησίες. Υπήρχε βέβαια και η θαλάσσια οδός διαφυγής, από τα νησιά μας.

Η Τουρκία θέλοντας να διατηρεί καλές σχέσεις με τους Άγγλους και τους άλλους συμμάχους, επέτρεπε την είσοδο Ελλήνων στο έδαφος της και την προώθησή τους στη Μέση Ανατολή, μέσω της Νίγδης. Καλές σχέσεις όμως διατηρούσε και με τους παραδοσιακούς φίλους της τους Γερμανούς. Έτσι πολλές φορές συλλαμβάνονταν Έλληνες διαφεύγοντες και παραδίδονταν στους Γερμανούς.

Είναι γνωστό, ότι η Τουρκία όταν εξερράγη ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, είχε αδιαμφισβήτητο φιλογερμανικό προσανατολισμό, ιστορικά και πρακτικά αποδεδειγμένο. Η τουρκική πολιτική υποκριτικά εμφανίζονταν να επιμένει στην "ουδετερότητα". Κατά βάθος περίμενε γερμανική νίκη, ώστε μέσα σε ένα νέο πλαίσιο ανακατανομής ζωνών επιρροής να μπορέσει να ανασυστήσει την Οθωμανική αυτοκρατορία, με σύμφωνη γνώμη και των Γερμανών του Χίτλερ.

Η βασική σκόπευση της Τουρκίας ήταν να εισέλθει στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας σε περίπτωση νίκης της τελευταίας στο μέτωπο του Καυκάσου. Η νίκη αυτή, θα άνοιγε το δρόμο της κατάκτησης της Μέσης Ανατολής. Με άλλα λόγια θα άνοιγε για τον Χίτλερ ο δρόμος και για τα πετρέλαια της Μοσούλης.

Οι Δυτικοί σύμμαχοι προσπαθώντας να κερδίσουν την Τουρκία της πρόσφεραν ακόμα και οπλικά συστήματα, έως τον Δεκέμβριο του 1944! Αυτά τα συμμαχικά όπλα η Τουρκία φυσικά δεν τα χρησιμοποίησε ποτέ εναντίον της Ναζιστικής Γερμανίας.

Η επίσκεψη Καραμανλή στην Αίγυπτο

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

https://www.kathimerini.gr/politics/561302176/i-episkepsi-karamanli-stin-aigypto/

*Επίσκεψη στα αξιοθέατα. Ελλάδα και Αίγυπτος εκδήλωσαν την πρόθεσή τους να ενισχυθεί η συνεργασία τους στη ναυτιλία και στις κατασκευές – τομείς που παρουσίαζαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ελληνικές ιδιωτικές επιχειρήσεις. Φωτ. ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

 

*Στο πλαίσιο της αναμόρφωσης

της εξωτερικής πολιτικής της,

η Αθήνα προσπαθεί

να προσεγγίσει τον αραβικό κόσμο

 

 

 

Του κ. ΔΙΟΝΥΣΗ ΧΟΥΡΧΟΥΛΗ*

 

 

Σχεδόν αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις του Κων. Καραμανλή ανέπτυξαν πολύπλευρη δραστηριότητα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Στόχος, να ενισχυθεί η διεθνής θέση της χώρας και να ανευρεθούν πρόσθετα ερείσματα προς εξισορρόπηση της Τουρκίας.

Με τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις να είναι προβληματικές και τις σχέσεις με την άλλη υπερδύναμη –τη Σοβιετική Ένωση– να παραμένουν ψυχρές, η Αθήνα έκανε «ανοίγματα» προς τη Δυτική Ευρώπη, τους βόρειους Βαλκάνιους γείτονες και τον αραβικό κόσμο. H βελτίωση των σχέσεων της Ελλάδας με τα κράτη της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής που ήταν ομόθρησκα με την Τουρκία– ιδίως με τις αραβικές χώρες– αποτέλεσε βασικό άξονα της ελληνικής διπλωματίας κατά την περίοδο μετά το 1974.

Αντώνης Κατσαντώνης: Ο σταυραητός της κλεφτουριάς

*Ο Αντώνης Κατσαντώνης από τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ

 

 

Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος

 

Καλησπέρα σας και Χρόνια Πολλά! Ενόψει της Εθνικής Επετείου θα σας παρουσιάσω το αριστούργημα του Κωνσταντίνου Ράμφου "Κατσαντώνης». Πρόκειται για το ομώνυμο μυθιστόρημα, το οποίο ο Ράμφος συνέγραψε το 1884.

Σύμφωνα με την παράδοση καταγόταν από το Βασταβέστι ή Βασταβέτσι (Πετροβούνι) της Ηπείρου από σαρακατσάνικη οικογένεια, εξ ου και το παρεπώνυμο Κάτσο Αντώνης. Το κανονικό του όνομα ήταν Αντώνης Μακρυγιάννης, ο Γιάννης Μακρυγιάννης, ο πατέρας του Κατσαντώνη, καταγόταν επίσης από το Βασταβέτσι. Επειδή όμως είχε αναπτύξει κλέφτικη δράση, πήγε και εγκαταστάθηκε τελικά στο Μάραθο (Μύρισι) Αγράφων Ευρυτανίας, όπου παντρεύτηκε την Αρετή, κόρη του επίσης κλεφτοκαπετάνιου στα Άγραφα Βασίλη Δίπλα.

Το ζευγάρι απέκτησε τρία αγόρια: τον Κατσαντώνη, ο οποίος γεννήθηκε στο Μάραθο και πήρε το όνομα του σύμφωνα με άλλη παράδοση από τη παράκληση της μάνας του να μην πάει στα βουνά ως αρματολός και του έλεγε «Κάτσε Αντώνη, κάτσε Αντώνη»,

Αρκετοί άλλοι μελετητές αναφέρουν πως το ζευγάρι είχε έναν ακόμη γιο το Χρήστο ή Κούτσικο,  που πέθανε φυλακισμένος από τους Τούρκους στα Μετέωρα, καθώς και μια κόρη, τη Κατερίνα, που παντρεύτηκε κατόπιν στο χωριό Βελαώρα των Απεραντίων αλλά δεν είναι γνωστό με ποιόν. Στο Μάραθο γεννήθηκε το πρώτο παιδί της οικογένειας, ο Αντώνης, ο μετέπειτα γνωστός ως Κατσαντώνης το 1775.

Πριν ξεκινήσει την επαναστατική του δράση ήταν βοσκός στο κοπάδι του πατέρα του και είχε γυρίσει όλα τα βουνά των Αγράφων. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές παντρεύτηκε μια τσελιγκοπούλα που ονομαζόταν Αγγελική Δράκου και έκανε μαζί της έναν γιο, τον Αλέξανδρο, αλλά οι πληροφορίες για αυτούς είναι λιγοστές και δεν έχουν εξακριβωθεί.

Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ο Κατσαντώνης έμενε με τους γονείς του στη Λεπενού όταν καταγγέλθηκε (το 1800 ή 1802), άδικα κατά κάποιους, στον Αλή Πασά από κάποιον Γιάγκο Καραγκούνη, πως όλη η οικογένεια του Γιάννη Μακρυγιάννη προέβαινε σε συστηματική ζωοκλοπή σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Τότε ο Αλή Πασάς διέταξε τη σύλληψή του μαζί με το γιο του, τον Κατσαντώνη, οι οποίοι και οδηγήθηκαν στις φυλακές των Ιωαννίνων. Τότε ο Κατσαντώνης υποχρεώθηκε για να πετύχει την ελευθερία του πατέρα του να καταβάλει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, όπως κι έγινε. 

Η δολοφονία του Ρίτσαρντ Γουέλς

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/society/561279286/i-dolofonia-toy-ritsarnt-goyels/

*Το αυτοκίνητο του Ρίτσαρντ Γουέλς. Ήταν το πρώτο θύμα της 17Ν.

 

 

*Η εμφάνιση 

της επαναστατικής οργάνωσης 17Ν

και του φαινομένου 

της πολιτικής τρομοκρατίας

στην Ελλάδα

 

 

Γράφει η κ. ΜΑΙΡΗ ΜΠΟΣΗ*

Η εμφάνιση των οργανώσεων και πράξεων τρομοκρατίας στην Ελλάδα, σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διεξήχθη με χρονική καθυστέρηση. Η αιτία αυτής της καθυστέρησης αποδίδεται στην επτάχρονη δικτατορία που είχε βυθίσει τη χώρα σε ένα τέλμα επιβολής ολοκληρωτικού κοινωνικού ελέγχου μέσω της αναστολής των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, της διάβρωσης των θεσμών, της ιδιότυπης εξάρτησης και του διεθνούς απομονωτισμού.

Η δικτατορία είχε καταρρεύσει το καλοκαίρι του 1974 μέσω των δραματικών γεγονότων του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου και εν συνεχεία της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ενώ στην Ελλάδα άρχιζε ένα χρόνο μετά η δίκη των πρωτεργατών της. Η χώρα έβγαινε από την επτάχρονη δικτατορία με οδυνηρές μνήμες και συνέπειες.

Μεταξύ πολλών άλλων, μνήμες διωγμών, βασανιστηρίων, εξορίας, άδικες καταδίκες χιλιάδων ανθρώπων, υστέρηση στην ανάπτυξη, οικονομικό τέλμα, κ.ά. Συντριπτικά τα φρονήματα και η πολιτική συμπεριφορά του ελληνικού λαού ήταν πλήρως καταγεγραμμένα και κατά το κοινώς λεγόμενο, ο ελληνικός λαός στο σύνολό του ήταν «φακελωμένος» από τις αρχές ασφαλείας. Αναρίθμητες υπήρξαν οι προσαγωγές πολιτών «δι’ υπόθεσίν σας» σε ανακριτικά γραφεία, ενώ η λογοκρισία και ο φόβος κυριαρχούσαν σε κάθε πτυχή έκφρασης και επικοινωνίας.

Αν και για τη συγκεκριμένη εποχή έχουν γραφτεί πολλά και εξαιρετικά αναλυτικά άρθρα και βιβλία, επισημαίνεται ότι βρισκόμαστε στην περίοδο του διπολισμού στην οποία διαγράφονται οι μεγάλες εντάσεις μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Η δικτατορία των συνταγματαρχών που επιβλήθηκε στην Ελλάδα καταλύοντας κάθε έννοια έννομης τάξης, υποστηρίχθηκε από τις αμερικανικές υπηρεσίες, οι οποίες κατά την ίδια χρονική περίοδο είχαν ανατρέψει πολλές δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις ανά την υφήλιο και επέβαλαν δικτατορίες υπό το σκεπτικό της πρόληψης της πιθανότητας κάποια κράτη να περάσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο των χωρών του «Ανατολικού Συνασπισμού». Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια (βλ. επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ στην Αθήνα Μπιλ Κλίντον το 1996) για να εκφράσουν επισήμως οι ΗΠΑ τη «συγγνώμη» τους για τις πράξεις και παρεμβάσεις του παρελθόντος, οι συνέπειες των οποίων εξακολουθούν να καταγράφονται και να λειτουργούν με τραυματικό τρόπο στη συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού.