«Είχε βλέμμα ζωηρόν, κούτελο πλατύ…»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/culture/561254254/eiche-vlemma-zoiron-koytelo-platy/

 *«Είχε βλέμμα ζωηρόν, κούτελο πλατύ…». Προσωπογραφία του Κολοκοτρώνη σε σχέδιο Τζοβάνι Μπότζι και χάραξη Αλόις Σενεφέλντερ, 1826 (Πινακοθήκη Μουσείου Πύλου). Δίπλα, λιθογραφία σε σχέδιο του Φρανσίς Ερβέ «A residence in Greece and Turkey; with Notes of the Journey through Bulgaria, Servia, Hungary, and the Balkan» (Λονδίνο, Whittaker & Co., 1837 / Γεννάδειος).

 

 

 

*Ιχνηλάτηση των απεικονίσεων

του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

 

 

Γράφει ο κ. Δημήτρης Αλεξάκης

 

 

Ήταν γενναίος, με στρατηγική σκέψη. Αριστοτέχνης του πολέμου. Μπεσαλής. Χωρίς να μετέχει της νεωτερικότητας, την οποία γνώρισε στο διάστημα της αναγκαστικής παραμονής του στα Επτάνησα, ήταν ηγέτης ανοιχτών οριζόντων, αλλά με γερά πατήματα στην παράδοση των συγγενικών και φιλικών δεσμεύσεων. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων κατέχει ίσως την υψηλότερη θέση, με βάση το αξιακό τους σύστημα, γιατί δίδαξε, διώχνοντας τους Τούρκους από τον Μοριά, το υψηλό μάθημα της ελευθερίας.

Γνωρίζουμε όμως καλά τη μορφή του; Υπάρχουν και σώζονται πολλές ή λίγες εικαστικές απεικονίσεις του Κολοκοτρώνη; Από ποιους έχουν γίνει; Πρόκειται για απεικονίσεις του εκ του φυσικού ή για εξωραϊσμένες προσωπογραφίες του, που τις υπαγόρευσε ο θρύλος του μεταγενέστερου αφηρωισμού του; Ποια η καλλιτεχνική αξία τους;

Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα μπορεί, ενδεχομένως, να δώσει το υπό έκδοση βιβλίο από τον Δήμο Οιχαλίας, με τίτλο «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Από τη μορφή του στην εικόνα της» του αναπληρωτή καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στο ΕΚΠΑ Δημήτρη Παυλόπουλου και του ιστορικού Δημήτρη Μιχαλόπουλου.

Τα έργα ζωγράφων όπως ο Ολιβιέ Βουτιέ, ο Άνταμ ντε Φρίντελ, ο Πέτερ φον Ες, ο Τζοβάνι Μπότζι, ο Διονύσιος Τσόκος, αλλά και γλυπτών, όπως ο Ιωάννης Κόσσος, ο Λάζαρος Ν. Σώχος, ο Ιωάννης Εμμ. Βούλγαρης, ο Γεώργιος Δημητριάδης ο Αθηναίος, ο Κώστας Καζάκος, που ζωγράφισαν και σμίλεψαν τη μορφή του Κολοκοτρώνη, όπως και ξυλόγλυπτα, γραμματόσημα, λαχεία, γελοιογραφίες, περιλαμβάνονται, μαζί με πληθώρα επιστημονικά τεκμηριωμένων σχολίων από τον Δ. Παυλόπουλο. 

ΠΕΡΥΣΙ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΟΥΦΛΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

         Πέρυσι τέτοιο καιρό, ο Σύλλογος Σουφλιωτών Αθήνας έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα του. Δεν μας είχε αγγίξει ακόμα ο κορονοϊός. Έτσι τιμήθηκε το έθιμο και βρέθηκαν από κοντά φίλοι και συμπατριώτες, Το κόψιμο της πίτας είχε μια επιπλέον φιλοδοξία. Είχε αρχίσει να κυλάει το έτος 2020, σημαδιακό έτος γιατί συμπληρώνονταν 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θράκης.

        Και οι Σουφλιώτες θέλησαν να συνδέσουν την κοπή της πίτας με τον εορτασμό αυτής της τόσο σημαντικής επετείου. Και η συγκέντρωση αυτή συνοδεύτηκε με μια αφήγηση με ένα ιστορικά γεγονός, που αναφέρονταν τα χρόνια εκείνα της απελευθέρωσης. Και ευτυχώς πρόλαβαν… Μετά ήρθαν τα κρούσματα, οι καραντίνες, οι διασωληνώσεις και οι θάνατοι.

        Για να θυμηθούμε όλοι αυτό το γεγονός, ας ψάξουμε στο https://sitalkisking.blogspot.com/2020/02/blog-post_10.html

Το ιατρικό μυστικό της βασίλισσας Αμαλίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    https://www.kathimerini.gr/society/561255628/to-iatriko-mystiko-tis-vasilissas-amalias/

*Η βασίλισσα Αμαλία στην επιχρωματισμένη λιθογραφία του Franz Seraph Hanfstaengl, βασισμένη σε έργο του Ernst Wilhelm Rietschel, 1854. 

Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Συλλογή Χαρακτικών.

 

*Διεθνής μελέτη για το σύνδρομο MRKH

 

 

Γράφει η κ. Τασούλα Επτακοίλη

 

Γερή, με πληθωρική διάπλαση και σιδερένια υγεία. Όψη όμορφη και χαμογελαστή, αλλά με κάτι άκαμπτο και τραχύ, βλέμμα χωρίς πραότητα. Το πρωί έτρεχε στον κήπο της και επέβλεπε τις εργασίες των κηπουρών. Μετά το μεσημεριανό γεύμα και τον ύπνο που ακολουθούσε ανέβαινε στο άλογό της και κάλπαζε κάμποσες λεύγες, για να ξεσκάσει. Το καλοκαίρι ξυπνούσε στις 3 το πρωί και κατέβαινε στο Φάληρο για να κολυμπήσει στη θάλασσα – μία ώρα συνεχόμενη χωρίς να κουραστεί. Την εποχή κατά την οποία γίνονταν οι χοροί δεν έχανε βαλς ούτε καντρίλια και δεν έδειχνε ποτέ ότι κουράστηκε ούτε ότι χόρτασε. Ήταν των γρήγορων αποφάσεων, είχε προσόντα στρατηγού.

Δεν φημιζόταν για την καλοσύνη της. Πολύ εύκολα παρεξηγούνταν – ακόμα και διά ασήμαντον αφορμή– και πολύ δύσκολα ξανάβρισκε την καλή της προαίρεση. Είχε μια γερμανική αλαζονεία ικανή να τρομοκρατήσει ακόμα και τους πιο τολμηρούς μυθιστορηματικούς ήρωες…

Έτσι περιέγραφε ο Γάλλος συγγραφέας Εντμόντ Αμπού (1828-1885) την Αμαλία του Ολδεμβούργου, που έφτασε στην Αθήνα ως σύζυγος του Όθωνα και πρώτη βασίλισσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, τον Φεβρουάριο του 1837, στο βιβλίο «Η Ελλάδα του Όθωνα» (εκδόσεις Μεταίχμιο). «Ο βασιλιάς και η βασίλισσα τρέφουν συμπάθεια ο ένας για τον άλλο», ανέφερε ο Αμπού. «Θα αγαπιούνταν περισσότερο αν είχαν παιδιά». Όμως παιδιά δεν απέκτησαν. Η ατεκνία τους– πρόβλημα που είχε απασχολήσει τον ιατρικό κόσμο και της Ελλάδας και της Βαυαρίας– δεν επηρέασε μόνο τη σχέση του ζευγαριού αλλά και άλλαξε, ως κάποιον βαθμό, τον ρουν της νεότερης ελληνικής Ιστορίας ως μία από τις αιτίες που οδήγησαν στην αποπομπή του Όθωνα, το 1862.

Όταν το καταδρομικό «Χαμηδιέ» το 1913, δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Τουρκία!!!

*Η "Μακεδονία" μισοβυθισμένη στην Ερμούπολη

 

 

 

*Βομβάρδισε το ελληνικό «Μακεδονία»

αλλά δεν το βύθισε στη Σύρο

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Είναι γνωστό, ότι κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, ο ρόλος του ελληνικού πολεμικού στόλου, υπήρξε πρωταγωνιστικός και φυσικά αποφασιστικός, αφού με την παρουσία του στο Αιγαίο, δεν επέτρεψε στους Τούρκους να μεταφέρουν δια θαλάσσης από τη Μικρά Ασία στρατεύματα στα μέτωπα της Μακεδονίας και της Θράκης. Ο τουρκικός στόλος μετά από σημαντικές ναυμαχίες ηττημένος «στριμώχθηκε» στα Στενά των Δαρδανελίων.

        Ωστόσο, υπήρξε μια περίπτωση, που ένα τουρκικό καταδρομικό το «Χαμηδιέ» κατόρθωσε υπό ομίχλη και σφοδρή θαλασσοταραχή να βγει στο Αιγαίο, χωρίς να γίνει αντιληπτό από τα ελληνικά παραπλέοντα πολεμικά νοτίως της Ίμβρου «Σφενδόνη», «Ιέραξ» και «Ναυκρατούσα»… και να βομβαρδίσει τη Σύρο!!! Δεν μπόρεσε όμως να επιστρέψει στη βάση του και περιεφέρετο για μήνες στη Μεσόγειο από το Πορτ Σάιδ και την Ερυθρά Θάλασσα έως και τη Μάλτα. Μπόρεσε να ξαναμπεί στα Στενά, όταν έληξαν οι συγκρούσεις και η Τουρκία υπέγραψε ανακωχή.

        Ο βομβαρδισμός της Σύρου, όχι σημαντικός, είχε ως στόχο το επιταγμένο υπερωκεάνιο «Μακεδονία». Η ελληνική κυβέρνηση το εξόπλισε και το χρησιμοποίησε ως βοηθητικό καταδρομικό (εύδρομο) και οπλιταγωγό με κυβερνήτη τον πλωτάρχη Λυκούργο Τσουκαλά με καταγωγή από τη Ζάκυνθο. Το «Μακεδονία», συνέβη να είναι ελλιμενισμένο στο Νεώριο Σύρου για επισκευές επί μια εβδομάδα, λόγω βλάβης του πηδαλίου του.

Το Διδυμότειχο Δια Πυρός και Ύδατος - Καστρινοί Διάλογοι-Επεισόδιο 5

 

Η Δευτέρα, 1 Φεβρουαρίου 2021, υπήρξε μια μέρα πόνου για το νομό Έβρου, που δοκιμάσθηκε σκληρά από πρωτοφανείς βροχοπτώσεις και καταστρεπτικές πλημύρες.

Οι κάμποι του έγιναν σαν λιμνοθάλασσες.

Το τραγικότερο όμως ήταν άλλο: Έχασε τη ζωή του ένας πυροσβέστης, ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος, όταν παρασύρθηκε το πυροσβεστικό όχημα από τα νερά ενός ρέματος, την ώρα που με άλλους συναδέλφους του πήγαιναν να βοηθήσουν στη διάσωση παιδιών από νηπιαγωγείο της κοινότητας Απαλού απέναντι από το αεροδρόμιο «Δημόκριτος» της Αλεξανδρούπολης.

Έπεσε ηρωικά εκτελώντας το καθήκον τους και αψηφώντας τους κινδύνους που υπήρχαν. Ο Θεός να τον αναπαύσει.

Αυτή λοιπόν τη μέρα του οδυρμού για τον ήρωα από το Πραγγί Διδυμοτείχου, είχα κληθεί από το δραστήριο σύλλογο των ΚΑΣΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ Διδυμοτείχου να μιλήσουμε για φυσικές καταστροφές και πανδημίες, που ταλάνισαν το Διδυμότειχο τα παλαιότερα χρόνια. Τυχαία σύμπτωση, αλλά τόσο δραματική.

        Μπορείτε να παρακολουθείστε τη συζήτησε που διηύθυνε ο Γιάννης Σαρσάκης και τη στήριξε τεχνικά ο Λεωνίδας Σκερλετόπουλος.

    Ευχαριστώ το Δήμο Διδυμοτείχου, που στηρίζει τη διαδικτυακή πρωτοβουλία των ΚΑΣΤΡΙΝΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ, το δραστήριο σύλλογο των ΚΑΣΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ, τους χορηγούς της εκπομπής και τους πολυπληθείς ανώνυμους φίλους που παρακολουθούν αυτή την πρωτοποριακή ιντερνετική πρωτοβουλία.

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

<

Πεινούσαν… αλλά πολεμούσαν, το 1821!!!

*Η μάχη της Αθήνας, του Georg Perlberg (1807-1884).

 

*Η έκκληση του Καραϊσκάκη

για να μην πέσει 

η Ακρόπολη λόγω πείνας!!!

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

 

        Γιορτάζουμε εφέτος τα 200 χρόνια της Επανάστασης του 1821, τότε που φτωχοί χωρικοί, ξυπόλητοι, άοπλοι και πεινασμένοι ξεσηκώθηκαν και κατάφεραν να απελευθερώσουν την Ελλάδα, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. Μελετώντας κανείς τα αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας που εναπόκεινται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, διαπιστώνει ότι σταθεροί σύντροφοι εκείνων των ταπεινών αγωνιστών ήταν η πείνα, αλλά και η πίστη στην τελική νίκη.

        Η πείνα μπορούσε να οδηγήσει σε αποτυχία το μέγιστο πατριωτικό εγχείρημα, σε κάθε φάση στα σχεδόν δέκα χρόνια του αγώνα.

        Το Φεβρουάριο του 1827 προέκυψε ένα τέτοιο ζήτημα και ανέλαβε να το λύσει ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Εδώ να θυμίσουμε ότι μετά από πολιορκία  που  κράτησε ως τον Ιούνιο του 1822, οι Τούρκοι παρέδωσαν αυτό το σημαντικό οχυρό, υπογράφοντας συνθήκη παράδοσης με τους Έλληνες πρόκριτους Παναγιώτη Ζαχαρίτσα, Σπύρο Πατούσα, Διονύσιο Πετράκη και Ανδρέα Καλαμογδάρτη. 

Τα πράγματα άλλαξαν όταν το 1827 πολιόρκησαν την Ακρόπολη οι Τούρκοι Κιουταχής και Ομέρ Πασάς της Καρύστου, θέλοντας να την πάρουν από τους Έλληνες.

Το Διδυμότειχο στη "Μαύρη Βίβλο" των διωγμών 1914-1919

*Η "Μαύρη Βίβλος" των διωγμών του Ελληνισμού κατά τα έτη 1914-1919, που εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

 

 

Γράφει ο Παντελής Αθανασιάδης

 

       

        Το «Μαύρο Πάσχα» των Θρακών, είναι μια κατάμαυρη σελίδα διωγμών στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού αιώνα, με ανελέητους διωγμούς κατά των Χριστιανών που ζούσαν στην Ανατολική Θράκη και στη Μικρά Ασία. Ήταν τα χρόνια εκείνα, που οι διωγμοί οδήγησαν σε γενοκτονίες από την Τουρκία, οι οποίες δεν δικαιώθηκαν ποτέ.

        Ειδικότερα οι Νεότουρκοι με την επανάσταση του 1908, αρχικά έδειξαν στη διεθνή κοινότητα ένα πρόσωπο αρκούντως πολιτισμένο και ευρωπαϊκό, που παρέσυρε τα υποταγμένα έθνη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία να πιστέψουν ότι θα αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα. Γρήγορα όμως λειτούργησε η εθνική αφύπνιση των Τούρκων, που συνέβαλε στην εντελώς εχθρική αντιμετώπιση των μειονοτήτων. Στο στόχαστρο βρέθηκαν βασικά οι Έλληνες (Θράκες, Μικρασιάτες, Πόντιοι) οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι.

Η αρχή έγινε από τους  Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, οι οποίοι απομακρύνθηκαν βίαια από τις πατρογονικές  εστίες τους στις αρχές του 1914. Όλη αυτή η επιχείρηση του διωγμού έγινε με την καθοδήγηση των Γερμανών, συμμάχων των Τούρκων. Η εκκένωση μεθοδεύτηκε πρώτα με ανθελληνική εκστρατεία του τουρκικού Τύπου και ταυτόχρονη καταπίεση των Ελλήνων για να εξαναγκαστούν σε δήθεν «εκούσια» μετανάστευση.

Οι θάνατοι Καββαδία και Εμπειρίκου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   https://www.kathimerini.gr/culture/561231298/oi-thanatoi-kavvadia-kai-empeirikoy/

*Αριστερά: Ο Νίκος Καββαδίας εργάστηκε ως ασυρματιστής σε ποντοπόρα πλοία. Η θάλασσα επηρέασε καθοριστικά το έργο του. Δεξιά: Ο Ανδρέας Εμπειρίκος στο Παρίσι το 1952.

 

*Η απώλεια των δύο σημαντικών εκπροσώπων

της γενιάς του ’30 σημαδεύει

την εξέλιξη της ελληνικής λογοτεχνίας

 

 

Της κ. ΜΑΡΙΑΣ ΡΩΤΑ*

 

Στο ελπιδοφόρο ξεκίνημα της Μεταπολίτευσης, η φιλολογική κοινότητα κλήθηκε να αποχαιρετίσει δύο «ιδιότροπους» εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του 1930: τον Νίκο Καββαδία στις 10 Φεβρουαρίου του 1975 και τον Ανδρέα Εμπειρίκο στις 3 του Αυγούστου της ίδιας χρονιάς.

Δύο εκπροσώπους του μείζονος ελληνισμού και ως εκ τούτου «ανθρώπους του κόσμου», δύο δημιουργούς, που συνειδητοποίησαν από πολύ νωρίς και κατόρθωσαν να δείξουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, πως είμαστε «όλοι μας ναυτικοί εκ ναυτικών και όλοι μας θαλασσινοί εξ απαλών ονύχων» (Ανδρέας Εμπειρίκος, «Οκτάνα»), ποιώντας το έργο τους «όπως εκείνοι που εμπιστεύονται περισσότερο την πορεία τους στ’ αστέρια παρά στα σύνεργα της πλοιαρχίας». Με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: «Οι αστέρες ανταποκρίνονται κατά προσέγγιση. Ο ποιητής προτιμά το καίριο. Ξέροντας πως κι αν αστοχήσει στο επί μέρους, το όλον δεν παύει να υπάρχει… Τον παρακολουθείς ν’ ανεβαίνει στο κατάστρωμα ενός πλοίου, με το ναυτικό του κασκέτο χωμένο έως τ’ αυτιά… Τα κιάλια που ίσα-ίσα χρησιμοποιεί αυτή τη στιγμή ανεβασμένος στην επάνω γέφυρα, παρακολουθούν σε μεγέθυνση 7×10 τα πουλιά που ξέφυγαν από τα ποιήματά του. Για την ακρίβεια δεν είναι πουλιά. Είναι σήματα… Είναι Παρασκευή βράδυ απόψε αγαπημένε μου Ανδρέα και όμως δεν πρόκειται, όπως συνήθως, να συναντηθούμε. Το λέω λιγότερο με λύπη και περισσότερο με αμηχανία, πίστεψέ με» (Οδυσσέας Ελύτης, «Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο», 1979).

Τα χαρέμια του Χουρσίτ Πασά και η Επανάσταση του 1821

*Το έγγραφο που αναφέρει την καταβολή 582.400 γροσίων για την παράδοση στον Χουρσίτ του χαρεμιού του

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Μια πτυχή της Επανάστασης του 1821, που δεν έχει ερευνηθεί επαρκώς, είναι η τύχη των χαρεμιών, πασάδων, μπέηδων και αγάδων, που είχαν την ατυχία να ηττηθούν από τους επαναστατημένους Έλληνες.

        Δεν πρόκειται για συγκλονιστικές εξελίξεις μιας Επανάστασης, αλλά αυτή η πτυχή δείχνει ξεκάθαρα, τον τρόπο διοίκησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εξηγεί εν μέρει και τις αιτίες της ήττας του ισχυρού ισλαμικού κατεστημένου.

        Οι γραπτές πηγές σχετικά με τα χαρέμια και την Επανάσταση του 1821 είναι ολίγιστες. Κυριότερες είναι οι αναφορές στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας (που εναπόκεινται στη Βουλή των Ελλήνων) για τις προσπάθειες διάσωσης του χαρεμιού του Χουρσίτ πασά, όταν οι Έλληνες κατέλαβαν την Τρίπολη.

Είναι γνωστό ότι η πολιορκία της Τρίπολης το 1821, ήταν η πιο οργανωμένη ενέργεια των Ελλήνων υπό την διοίκηση των Κολοκοτρώνη και Νικηταρά.

Οι άλλες πόλεις με τα κάστρα που διέθεταν προσφέρονταν για πολιορκία από ομάδες ατάκτων που τους διοικούσαν καπεταναίοι της περιοχής, προεστοί ή κληρικοί, που είχαν ξεσηκωθεί.

Οι πολύκροτες δίκες των χουντικών

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ          https://www.kathimerini.gr/politics/561221767/oi-polykrotes-dikes-ton-choyntikon/

*Ο συνταγματάρχης Δημ. Οπρόπουλος καταθέτει, σε αναπηρικό καροτσάκι, στη δίκη κατά των πρωταιτίων του πραξικοπήματος. Στην πρώτη σειρά των κατηγορουμένων διακρίνονται από αριστερά οι Γ. Παπαδόπουλος, Ν. Μακαρέζος, Στ. Παττακός, Γρ. Σπαντιδάκης. Πίσω τους ο Οδ. Αγγελής.

 

 

*Η δικαστική διαδικασία

που ακολουθήθηκε

έθεσε νέες προδιαγραφές

και ολοκλήρωσε

την οριστική ρήξη με το παρελθόν

 

 

Γράφει ο κ. ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ*

 

 

Η Μεταπολίτευση του 1974-75 αποτέλεσε καμπή στην υπέρβαση της ελληνικής «κρίσης των θεσμών», που περιλάμβανε δύο επάλληλα ρήγματα, τον Εθνικό Διχασμό μετά το 1915 και τους εμφύλιους πολέμους της δεκαετίας του 1940.

Οργανικό τμήμα αυτής της υπέρβασης αποτέλεσαν οι δίκες των χουντικών το 1975. Οι κυβερνήσεις Εθνικής Ενότητας και της Ν.Δ. έδωσαν μεγάλη έμφαση στην προστασία των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων, στον σεβασμό της μη αναδρομικότητας των ποινικών νόμων και στη διεξαγωγή δίκαιης δίκης.

Η άγρια δολοφονία του ταγματάρχη Γεώργιου Σταθάτου το 1943, στα ορεινά της Δαδιάς, από τον καπετάν Οδυσσέα

*Απόσπασμα του σπάνιου αμερικανικού εγγράφου της OSS με την περιγραφή της δολοφονίας του Γεώργιου Σταθάτου από τον Δημήτριο Πετριτζίκη

 

 

*Μαρτυρία για το θάνατό του,

από τα αμερικανικά αρχεία

*Το μέγιστο έγκλημα

του καπετάν Οδυσσέα

*Παραμονές Χριστουγέννων

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Ο ταγματάρχης Γεώργιος Σταθάτος, είναι ένα από τα πάμπολλα θύματα της Κατοχής στο νομό Έβρου. Εκτελέστηκε με εντελώς βάρβαρο τρόπο από ελληνικά χέρια. Μια μαρτυρία του φρικαλέου τρόπου εκτέλεσής του υπάρχει στα αμερικανικά αρχεία, σταλμένη από τον ελληνοαμερικανό πράκτορα της OSS Αλέκο Γεωργιάδη. Η μαρτυρία είναι του συνεργάτη του, Δημήτρη Πετριτζίκη, ο οποίος την αφηγήθηκε στον Γεωργιάδη.

Πρόκειται για άγνωστο κείμενο γραμμένο στα αγγλικά, που φωτίζει μακάβρια, μια σκοτεινή πτυχή της Εθνικής Αντίστασης, στο διάστημα που στα βουνά κυριαρχούσε ο καπετάν Οδυσσέας Γαλεάδης (Πόντιος καπνεργάτης με καταγωγή από τον Καύκασο). Η διαδοχή των γεγονότων εκείνης της εποχής είναι συγκλονιστική, γιατί τελικά και ο καπετάν Οδυσσέας εκτελέστηκε από τους ίδιους τους αντάρτες, με απόφαση ανταρτοδικείου (βλέπετε σχετικά στο http://sitalkisking.blogspot.gr/2011/08/1944.html εξαιτίας των πολλαπλών εκτελέσεων που είχε διατάξει.

ΚΩΝ/ΝΟY ΧΟΛΕΒΑ «ΤΟ 1821 ΣΗΜΕΡΑ»

*Το εξώφυλλο του βιβλίου του κ. Κωνσταντίνου Χολέβα 

 

*Ένα επετειακό βιβλίο

για την «σημερινό» Έλληνα

 

  

 

Γράφει ο Ιωάννης Α. Σαρσάκης (Καστροπολίτης)

 

 

Τον κ. Κωνσταντίνο Χολέβα τον γνώρισα προσωπικά το 2011, όταν είχε έρθει στο Διδυμότειχο ως καλεσμένος του Μητροπολίτη μας κ. Δαμασκηνού, στις εορταστικές εκδηλώσεις «Βατάτζεια».

Από τότε και για κάθε χρόνο (πλην του 2017) αποτελεί αναπόσπαστο μέλος των εκδηλώσεων με τον τίτλο « Βατάτζεια», καθώς πέραν της συμμετοχής του ως ομιλητής, μέσω των πολλών γνωριμιών του, έχει προτείνει αξιόλογους επιστήμονες, τους οποίους έχει προσκαλέσει η Μητρόπολη ως ομιλητές για τις εν λόγω εκδηλώσεις.

Επίσης το 2013 είχα την χαρά και την τιμή να παρευρεθώ στο πλευρό του ως καλεσμένος της Σχολής Γονέων– Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης, όπου μιλήσαμε για τον άγιο αυτοκράτορα Ιωάννη Βατάτζη.

Τον Ιανουάριο του 2020 μου έκανε την εξαιρετική τιμή (μαζί βεβαίως και με άλλους αξιόλογους ομιλητές) να παραστεί στην παρουσίαση του βιβλίου  μου «Ο Πάμμεγας Σκηπτούχος Άγιος Ιωάννης Βατάτζης ο εκ Διδυμοτείχου», την οποία διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Διδυμοτείχου και Περιφερείας στην Στοά του Βιβλίου στην Αθήνα. Θα πρέπει βεβαίως να αναφέρω, ότι υπήρξα πολλές φορές καλεσμένος του στη ραδιοφωνική του εκπομπή «Ελληνορθόδοξη Πορεία» στην Πειραϊκή Εκκλησία, όπου μιλήσαμε για τον Άγιο Ιωάννη Βατάτζη, το Διδυμότειχο, τον Έβρο και τη Θράκη. Για τα θέματα αυτά βεβαίως ο κ. Χολέβας έχει αρθρογραφήσει και συνεχίζει να αρθρογραφεί, προβάλλοντας την περιοχή μας με τα πλεονεκτήματα αλλά και τα προβλήματά της, σε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό αναγνωστών, καθώς τα άρθρα του δημοσιεύονται σε πολλές εφημερίδες αλλά και ιστοσελίδες, οι οποίες τυγχάνουν μεγάλης αναγνωσιμότητας.

Η αποτροπή της πρόωρης βουλγαροποίησης εκτεταμένων περιοχών βόρεια των συνόρων μας, εξαιτίας της καταλυτικής παρουσίας της Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας.

*Η Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας

 

 

Γράφει ο Παύλος Παπαδοπουλος

Η περιοχή της Αχρίδας κατά τη βυζαντινή περίοδο παρουσιάζει εκτεταμένη Ελληνική πολιτιστική παρουσία με πλήθος σωζόμενων μνημείων τέχνης.

Οι σλαβικές επιδρομές που πραγματοποιούνταν κατά τον 9ο αιώνα στην ευρύτερη περιοχή αποτελούσαν παράγοντα ανάσχεσης της πολιτιστικής προόδου. Το σλάβικο στοιχείο παρέμενε απολίτιστο στερούμενο αλφαβήτου. Όσον αφορά τους εγκατεστημένους Σλάβους στην περιοχή η άγνοια της ελληνικής γλώσσας τους εμπόδιζε να εκπολιτιστούν.

Το κενό κάλυψαν οι δύο Θεσσαλονικείς μοναχοί Κύριλλος και Μεθόδιος, οι οποίοι επιχείρησαν να εκπολιτίσουν τους Σλάβους με τη διδασκαλία του Χριστιανισμού και την επινόηση του σλαβικού αλφαβήτου. Μετά το θάνατο του Μεθόδιου το 887 ο γερμανικός κλήρος κατέστρεψε το έργο των Ελλήνων ιεραποστόλων.

Η κρατικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ     https://www.kathimerini.gr/society/561214120/i-kratikopoiisi-tis-olympiakis-aeroporias/

*24.4.1957. Η άφιξη του πρώτου Comet 4Β στην Αθήνα. Πίσω από τον κυβερνήτη Παύλο Ιωαννίδη ο συγκυβερνήτης Κώστας Ασημακόπουλος. Η Ολυμπιακή Αεροπορία του Αριστοτέλη Ωνάση άνοιξε τα φτερά της στις 6 Απριλίου 1957 και έκλεισε τον κύκλο της στις 4 Αυγούστου 1975. (Φωτ. ΑΡΧΕΙΟ Π. ΙΩΑΝΝΙΔΗ)

 

*Η οικονομική αναταραχή

και η πετρελαϊκή κρίση

οδηγούν στην απόφαση

της εξαγοράς της από το κράτος 

Του κ. ΜΙΧΑΛΗ ΨΑΛΙΔΟΠΟΥΛΟΥ*

\

 

 

Στις 4 Αυγούστου 1975 μεταβιβάστηκε τελεσίδικα η ιδιοκτησία της Ολυμπιακής Αεροπορίας (Ο.Α.), βάσει κοινής απόφασης από τις αρχές Ιανουαρίου 1975, από την κυριότητα των κληρονόμων του Αριστοτέλη Ωνάση, που είχε στο μεταξύ αποβιώσει στις 15 Μαρτίου 1975 από οξεία μυασθένεια, στο ελληνικό Δημόσιο. Έτσι ολοκληρώθηκε ένας κύκλος που είχε αρχίσει το 1956, όταν το ελληνικό Δημόσιο είχε πωλήσει την κρατική ΤΑΕ (Τεχνικές Αεροπορικές Εκμεταλλεύσεις) στον Ωνάση.

Η Ολυμπιακή Αεροπορία, που είχε αρχίσει να πετάει στις 6 Απριλίου 1957, πέρασε στην ιστορία ως μια πετυχημένη και ασφαλής αεροπορική εταιρεία, που παρείχε υψηλής ποιότητας εξυπηρέτηση σε Έλληνες και ξένους επιβάτες. Η διαδικασία επιλογής αεροσυνοδών, για παράδειγμα, είχε στοιχεία διαγωνισμού ομορφιάς και καλών τρόπων, προκειμένου να συμβάλει το ιπτάμενο προσωπικό στην καθιέρωση του brand name της εταιρείας. Η εταιρεία είχε ανοδική πορεία ανάπτυξης και εγκαινίαζε με σταθερά βήματα νέα δρομολόγια, εθνικά και διεθνή. Στην ακμή της δράσης της πετούσε προς όλες τις ηπείρους.

        Πώς όμως έφτασαν τα πράγματα στο σημείο της επανακρατικοποίησης της Ολυμπιακής μετά περίπου είκοσι χρόνια επιτυχούς πορείας; Σε ποια συγκυρία για την ελληνική οικονομία συντελέστηκε αυτό; Ποιοι παράγοντες, αντικειμενικοί και υποκειμενικοί, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην όλη υπόθεση;

Για να ξετυλίξουμε το κουβάρι των γεγονότων πρέπει να πάμε πίσω στο 1971, όταν καταργήθηκε το σύστημα του Μπρέτον Γουντς, και στο 1973, όταν ξέσπασε η πρώτη πετρελαϊκή κρίση.

Ελάτε και στο κανάλι μου στο You Tube

Αγαπητοί φίλοι,

        Δημιούργησα στο You Tube, ένα προσωπικό κανάλι, στο οποίο αποθήκευσα ορισμένες από τις τηλεοπτικές εργασίες που είχα κάνει στο παρελθόν. Είναι ελεύθερη η πρόσβαση.

        Πηγαίνετε στη You Tube και στη μηχανή αναζήτησης, γράψτε Αθανασιάδης Παντελής. Θα σας παρουσιάσει τα δικά μου βίντεο, αλλά και διάφορα άλλα συνονόματων και συνεπώνυμων. Εσείς διαλέγετε.

Ή κάνετε κλικ στο 

https://www.youtube.com/results?search_query=%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%83+%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CF%83%2C+sitalkis

Ευχαριστώ

Παντελής Αθανασιάδης

Το φαινόμενο Ευάγγελος Αβέρωφ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/culture/books/561206002/to-fainomeno-eyaggelos-averof/

*Ο Ευάγγελος Αβέρωφ μετά την απονομή χάριτος το 1967. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αναζητούσε αγωνιωδώς μια ρεαλιστική διέξοδο για την Ελλάδα. Έγινε το επίκεντρο της πολιτικής αντιπολιτεύσεως και ποικιλοτρόπως υπονόμευσε το δικτατορικό καθεστώς. Αριστερά η Σούζη Λάππα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων, δεξιά ο Τζων Ρήγος του United Press. Επάνω δεύτερος από αριστερά ο Αριστείδης Μπουλούκος του "Ελληνικού Βορρά" Θεσσαλονίκης.

Γράφει ο κ. ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΣ*

        Αναμφίβολα, ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας υπήρξε ένα σπάνιο φαινόμενο πολυμέρειας στην ιστορία του τόπου μας. Ενας κορυφαίος πολιτικός ήταν ταυτόχρονα ιστορικός, λογοτέχνης, οικονομολόγος, οινοπαραγωγός, γεωργός, συλλέκτης έργων τέχνης, ευεργέτης. 

        'Οπως έγραψε ο αείμνηστος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Τσάτσος, «ο Ευάγγελος Αβέρωφ αποτελεί μια ιδιότυπη όσο και τιμητική εξαίρεση στη δημόσια ζωή μας. Ενώ δεν έγινε ποτέ πρωθυπουργός, επηρεάζει επί πενήντα σχεδόν χρόνια τα πολιτικά μας πράγματα περισσότερο από πολλούς πρωθυπουργούς». Παράλληλα, ήταν ένας καταξιωμένος πνευματικός άνθρωπος που αντιπροσωπεύει ένα πλούσιο σε ποιότητα και ποσότητα πνευματικό έργο, ένα έργο πρότυπο ήθους και ύφους για το οποίο ο Γάλλος ακαδημαϊκός Ντριόν είπε πως είναι προορισμένο να καταστεί κλασικό.

        Αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα προσεγγίζει στο βιβλίο του «Το μέγεθος και η μοίρα του Ευαγγέλου Αβέρωφ-Τοσίτσα» ο σημερινός πρόεδρος της Βουλής, Ηπειρώτης πολιτικός και πολιτικό και πνευματικό δημιούργημα του Ευαγγέλου Αβέρωφ, ο φίλος μου Κώστας Τασούλας. Είχα την τιμή και τη χαρά να με δεχθεί πριν από λίγο καιρό στο γραφείο του στη Βουλή, όπου «εμνήσθημεν ημερών αρχαίων» και να μου χαρίσει το καινούργιο του βιβλίο.

        Πρόκειται για μια υπέροχη ομιλία, που εκφώνησε ο ίδιος στις 2 Ιουνίου 1993 στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας στην Αθήνα κατά την παρουσίαση των Πρακτικών του Α΄ Συνεδρίου Μετσοβίτικων Σπουδών, που οργάνωσε ο εν Αθήναις Εξωραϊστικός Σύλλογος Μετσόβου.

Ο καλός και ο κακός Βρετανός του 1821

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/opinion/561193993/o-kalos-kai-o-kakos-vretanos-toy-1821/

*Το άγαλμα του φιλελεύθερου Βρετανού πρωθυπουργού και υπουργού Εξωτερικών Γεωργίου Κάνινγκ στην ομώνυμη πλατεία της Αθήνας.

Του κ. ΘΑΝΟΥ Μ. ΒΕΡΕΜΗ*

        Ο Γεώργιος Κάνινγκ (1757-1827) και ο Ρόμπερτ Στιούαρτ, μαρκήσιος Λόντοντερι και υποκόμης Κασλερέι (1769-1822) είναι δύο αρχετυπικές μορφές του βρετανικού πολιτικού βίου που συγκεντρώνουν και το αμέριστο ενδιαφέρον των Ελλήνων.

        Ο Κασλερέι υπήρξε από τους στυλοβάτες της Ιεράς Συμμαχίας, δεξί χέρι του Μέτερνιχ και συνεπώς εχθρός κάθε επανάστασης. Ήταν Συντηρητικός αριστοκράτης και κάτοχος όλων των χαρακτηριστικών του είδους. Απαισιόδοξος για την ανθρώπινη φύση, ρεαλιστής της πολιτικής και εχθρός κάθε νεωτερικότητας. Κατήργησε, αν και Ιρλανδός, το Κοινοβούλιο της Ιρλανδίας, έκαψε την πόλη της Ουάσιγκτον το 1814 και πολέμησε με ψυχρό πάθος τον Ναπολέοντα σαν στοιχείο ανατρεπτικό της φυσικής τάξης. Οι κακοτυχίες στην προσωπική του ζωή τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Ήταν άραγε ο βίος του υπεύθυνος για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, ή ο χαρακτήρας του για την εξέλιξη της ζωής του;

Το Τρίγωνο Έβρου στον Εμφύλιο

*Απόσπασμα από το Ημερολόγιο του 551 Τάγματος Πεζικού, για την επίθεση στη Μπάρα Τριγώνου. 

*Μπάρα, Πεντάλοφος, Πετρωτά,Ορμένιο

και άλλα σημεία, πεδία μαχών

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

        Η περιοχή του Τριγώνου του νομού Έβρου, είναι η πινέζα του χάρτη της Ελλάδος!!! Αυτό είναι ένα σύνηθες αστειάκι για να προσδιορίσει πόσο απομακρυσμένη είναι αυτή η ευλογημένη αλλά και αδικημένη περιοχή. Υπάρχει όμως και ο ισχυρός αντίλογος, ότι αυτή η πινέζα συγκρατεί το χάρτη στη θέση του. Χωρίς αυτήν ο χάρτης πέφτει και σχίζεται…

        Η περιοχή αυτή δοκίμασε μεγάλες περιπέτειες παράλληλα με τις εθνικές περιπέτειες. Γνώρισε διάφορους κατακτητές και εισβολείς και μάτωσε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου. Δύσκολη χρονιά για τα χωριά του Τριγώνου, ήταν το 1947. Τότε που ακόμα η πλάστιγγα των εξελίξεων δεν έγερνε πάντα υπέρ του τακτικού στρατού της, αφού σε μερικά σημεία της χώρας, οι κομμουνιστές αντάρτες πετύχαιναν νίκες. Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς οι αντάρτες είχαν κάνει μια προσπάθεια να κυριαρχήσουν στην… πινέζα, αλλά τελικά απέτυχαν.

        Αντιμαχόμενοι, ήταν το ανταρτικό συγκρότημα υπό τον καπετάν Ανανία (Θεόδωρος Κατμερίδης), που είχε στήσει τα λημέρια και το στρατηγείο του στο εγκαταλελειμμένο χωριό Μπάρα και το 551 Τάγμα Πεζικού του τακτικού στρατού υπό τον αντισυνταγματάρχη Χαράλαμπο Μούρκο, που είχε αναπτύξει τις δυνάμεις του στον Πεντάλοφο, στο Ορμένιο, στα Πετρωτά και όπου αλλού χρειάστηκε, γιατί ο αγώνας δεν ήταν στατικός, αφού οι αντάρτες κινούνταν συνεχώς και είχαν την υποστήριξη της Βουλγαρίας, σε όπλα, πολεμοφόδια, τρόφιμα, νοσοκομειακή περίθαλψη κ.λπ.