Γράφει
ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Γιορτάζουμε εφέτος τα
200 χρόνια της Επανάστασης του 1821, τότε που φτωχοί χωρικοί, ξυπόλητοι, άοπλοι
και πεινασμένοι ξεσηκώθηκαν και κατάφεραν να απελευθερώσουν την Ελλάδα, μετά
από 400 χρόνια σκλαβιάς. Μελετώντας κανείς τα αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας
που εναπόκεινται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, διαπιστώνει ότι σταθεροί σύντροφοι
εκείνων των ταπεινών αγωνιστών ήταν η πείνα, αλλά και η πίστη στην τελική νίκη.
Η πείνα μπορούσε να οδηγήσει σε αποτυχία το μέγιστο
πατριωτικό εγχείρημα, σε κάθε φάση στα σχεδόν δέκα χρόνια του αγώνα.
Το Φεβρουάριο του 1827 προέκυψε ένα τέτοιο ζήτημα και ανέλαβε
να το λύσει ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Εδώ να θυμίσουμε ότι μετά από πολιορκία που κράτησε ως τον Ιούνιο του 1822, οι Τούρκοι παρέδωσαν αυτό το σημαντικό οχυρό, υπογράφοντας συνθήκη παράδοσης με τους Έλληνες πρόκριτους Παναγιώτη Ζαχαρίτσα, Σπύρο Πατούσα, Διονύσιο Πετράκη και Ανδρέα Καλαμογδάρτη.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν το 1827 πολιόρκησαν την Ακρόπολη οι Τούρκοι Κιουταχής και Ομέρ Πασάς της Καρύστου, θέλοντας να την πάρουν από τους Έλληνες.
