Οι φιλοναζιστικές οργανώσεις της Κατοχής

*Εθνική Νέμεσις: Η ανατίναξη των γραφείων της προδοτικής ΕΣΠΟ.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Κατοχή, είναι μια φάση της ελληνικής ιστορίας που γέννησε μεταξύ άλλων και πολλά «άνθη του κακού». Εννοούμε τις φιλογερμανικές οργανώσεις που ξεφύτρωσαν στη χώρα και υπήρξαν ελεεινό στίγμα, όταν η πλειοψηφία του λαού πολέμησε το φασισμό και το ναζισμό με απαράμιλλο ηρωισμό και ανέπτυξε από το 1941 έως το 1944 μια αντίσταση, η οποία προκάλεσε το θαυμασμό όλης της οικουμένης.

                Μπορεί οι οργανώσεις που προσανατολίστηκαν προς τις δυνάμεις του Άξονα να μη κατόρθωσαν να επηρεάσουν τις εξελίξεις κατά την Κατοχή και οι κατακτητές που κατείχαν την Ελλάδα υπέστησαν κατά διαστήματα τεράστιες απώλειες. Ταυτίστηκαν  όμως αυτές οι οργανώσεις με τους κατακτητές και ορισμένα μέλη τους, ακολούθησαν τους Ναζί, όταν ηττημένοι εγκατέλειψαν την Ελλάδα. Οι φιλογερμανικές οργανώσεις, υπήρξαν μια μελανή σελίδα στην ιστορία της Κατοχής.

                Είναι προφανές ότι ο κατάλογος αυτών των οργανώσεων δεν είναι πλήρης. Ωστόσο οι οργανώσεις που ακολουθούν είναι οι κυριότερες γνωστές και η ανάμνηση που άφησαν στον ελληνικό λαό, είναι μαύρη. Οι οργανώσεις αυτές πλην ελαχίστων δεν ανέπτυξαν ένοπλη δράση, αλλά κυρίως ιδεολογική, αλλά ταυτόχρονα και προδοτική.

                Ας δούμε τις οργανώσεις αυτές βάσει των στοιχείων που έχουν διασωθεί:

71)ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΒΟΥΛΗΣ: ΜΠΑΚΛΑΤΖΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

*Ο Εμμανουήλ Μπακλατζής

Γράφει ο Παντελής Στέφ. Αθανασιάδης

          Δικηγόρος και δημοσιογράφος με πολυετή θητεία στην πολιτική ήταν ο Εμμανουήλ Μπακλατζής, ο οποίος άσκησε εκτάκτως καθήκοντα Προέδρου της Βουλής, κατά το κρίσιμο καλοκαίρι του 1965 εν μέσω πολιτικής κρίσης.

          Ο Εμμανουήλ Μπακλατζής γεννήθηκε το έτος 1900 στο χωριό Μονή, της επαρχίας Σελίνου των Χανίων.

          Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία, παράλληλα με την ενασχόλησή του και στη δημοσιογραφία.

Το 1922-1923 αναδείχθηκε, πρόεδρος των Κρητών φοιτητών.

Πτυχιούχος πλέον της Νομικής, διορίσθηκε επόπτης Αγροφυλακής στο Νομό Λασιθίου. Παραιτήθηκε το 1928 και άσκησε δικηγορία. Το 1926 ίδρυσε την εφημερίδα "Παρατηρητής" και από τις στήλες της έδινε καθημερινά μάχες για τις φιλελεύθερες ιδέες του.

Το 1935 μετέσχε ενεργά στο βενιζελικό κίνημα.

Η πρώτη βουλγαρική κατοχή στο Δεδέαγατς

*Το άνω μέρος της πρώτης σελίδας της αναφοράς του προξενείου Ξάνθης 

(Αρχείο Ιδρύματος Ελ. Βενιζέλου)

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Θράκη εντελώς αδικημένη από τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα των μεγάλων, υποχρεώθηκε αν και είχε ελευθερωθεί από τις ελληνικές δυνάμεις στο δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, να υποστεί μια σκληρή βουλγαρική κατοχή από τα τέλη του 1913 έως το 1919. Μια βάρβαρη κατοχή, που άφησε  πικρές αναμνήσεις.

                Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της συνθήκης του Βουκουρεστίου, που συγκλήθηκε το 1913 και τερμάτισε τον πόλεμο Ελλάδας- Βουλγαρίας, όταν ο ελληνικός στρατός, είχε την δυνατότητα να φτάσει ακόμα και στη Σόφια… Δυστυχώς όμως, οι μεγάλοι επιδίκασαν την Δυτική Θράκη αν και είχε ελευθερωθεί από τις ελληνικές δυνάμεις, στην ηττημένη Βουλγαρία.

                Η βουλγαρική κατοχή συνοδεύτηκε με πρωτοφανείς ωμότητες εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού, που είχαν στόχο την αλλοίωση των δημογραφικών δεδομένων, την υπαγωγή των ναών στην σχισματική εξαρχία και την εγκαθίδρυση βουλγαρικών σχολείων. Εκείνη την εποχή επικράτησε στους Βουλγάρους πνεύμα ρεβανσιστικό και στόχευση εκβουλγαρισμού. Υπολογίζεται ότι 250.000  Έλληνες εγκατέλειψαν ακούσια τη Θράκη και  οδηγήθηκαν στην προσφυγιά.

Ευθύνες Μπελογιάννη στην εκτέλεση Γιαννούλη το 1948;

*Ο καπετάν Γιώργος Γιαννούλης

                Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Γιώργος Γιαννούλης, καπετάνιος των ανταρτών στο Γράμμο, είναι μια χαρακτηριστική τραγική μορφή, των μαύρων εκείνων ημερών. Δοξάστηκε από τους ομοϊδεάτες του που τον θαύμαζαν για τις πολεμικές του αρετές, αλλά εκτελέσθηκε στον τόπο των μαχών, με εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη, γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. Και στην υπόθεση αυτή φαίνεται να εμπλέκεται και ο Νίκος Μπελογιάννης, που η άκριτη εκτέλεσή του μετά από απόφαση στρατοδικείου, έδωσε αφορμή στην Αριστερά να τον «καθαγιάσει» αν και δεν είναι λίγες οι φωνές που ισχυρίσθηκαν ότι η ανακάλυψή του από την Αστυνομία οφειλόταν σε «καρφί» της ζαχαριαδικής ομάδας.

                Ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.

                Ο Γιαννούλης γεννήθηκε το 1915 στο Επταχώρι του Γράμμου. Το βουνό που τον γέννησε, τον άνδρωσε και τον δέχτηκε εκτελεσμένο στο χώμα του. Ο παππούς του από την πλευράς της μητέρας του ήταν Μακεδονομάχος. Για το λόγο αυτό η οικογένεια Γιαννούλη είχε στενό σύνδεσμο με την οικογένεια των Δραγούμηδων. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και κατά τη διάρκεια των σπουδών του δούλευε στο γραφείο του πολιτευτή Φίλιππου Δραγούμη. Όταν στρατεύθηκε επελέγη ως υποψήφιος έφεδρος αξιωματικός στη σχολή της Σύρου, όπου παρέμεινε μετά την αποφοίτησή του ως εκπαιδευτής των νέων εφέδρων αξιωματικών.

Η αδιαλλαξία των ανταρτών το 1946, έβαψε με αίμα τον Έβρο...

 *Ο Βαγγέλης Κασάπης (καπετάν Κρίτωνας) το 1945 στην Αλεξανδρούπολη

*Η άγνωστη πρόταση 

του βουλευτή Χρυσοστόμου 

για συμφιλίωση από το 1946

* Ο αρνητικός ρόλος 

του καπετάν Κρίτωνα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η αδιαλλαξία των ανταρτών απέτρεψε στα τέλη του 1946, μια σπουδαία ευκαιρία, να τερματισθεί ο εμφύλιος σπαραγμός τουλάχιστον στην περιοχή του νομού Έβρου, πριν φουντώσει για τα καλά και σκορπίσει το θάνατο και την καταστροφή.

                Είναι μια από τις άγνωστες πτυχές της μικροϊστορίας μας, που αν πετύχαινε θα μπορούσε να μετρήσει σαν μοντέλο και σε άλλες περιοχές και να γλυτώσει η χώρα από τα τεράστια δεινά που επισώρευσε η ανταρσία των ετών 1946-1949.

                Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από τον βουλευτή Έβρου του κόμματος των Φιλελευθέρων Γρηγόριο Χρυσοστόμου, τον φθινόπωρο του 1946, αλλά προσέκρουσε στην άρνηση του καπετάν Κρίτωνα (Βαγγέλη Κασάπη) και του καπετάν Λάμπρου (Νίκου Κανακαρίδη).

Πώς δεν αιχμαλωτίσθηκε από τους αντάρτες ο στρατηγός Δ. Γιαντζής το 1947!!!

*Ο στρατηγός Δημήτριος Γιαντζής, στόχος των ανταρτών στη Γραβιά

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Γραβιά δοξάστηκε στις 8 Μαΐου του 1821, όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με 120 παλληκάρια,  ταμπουρωμένος στο γνωστό Χάνι, νίκησε την στρατιά του Ομέρ Βρυώνη. Μια μάχη με υψηλούς στόχους, οργανώθηκε και το 1947 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου στο σιδηροδρομικό σταθμό της Γραβιάς, χωρίς να επιτύχει τον μέγιστο των στόχων της, αλλά μέρος  μόνο των στόχων.

                Κορυφαίο γεγονός του Ιανουαρίου 1947, όταν για δεύτερη χρονιά φούντωνε ο εμφύλιος πόλεμος, ήταν η μάχη της Γραβιάς. Ο «Ριζοσπάστης» που δεν είχε απαγορευθεί ακόμα η κυκλοφορία του και κάποιες άλλες εφημερίδες είχαν γράψει ότι η επίθεση στο σταθμό της Γραβιάς «επισκίασε όλες τις ειδήσεις του 48ώρου».

                Αξίζει να αναφέρουμε ότι στις 27 Δεκεμβρίου οι αντάρτες ανακοίνωσαν ότι το κίνημά τους παίρνει την ονομασία «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας». Αυτό το γεγονός επέβαλε μια εντυπωσιακή νίκη, που να δείχνει ότι οι αντάρτες ακολουθούσαν πλέον νέα τακτική στις μάχες, ακόμα και σε μάχες εκ παρατάξεως, όταν ευνοούσαν οι συνθήκες. Από την πλευρά του η ηγεσία του εθνικού στρατού αγωνίζονταν να αυξήσει τη δύναμη των αξιωματικών και στρατιωτών από 100.000 σε 130.000, αλλά συναντούσε την απροθυμία της Αγγλικής Στρατιωτικής Αποστολής, η οποία δεν ήθελε να αυξήσει τις δαπάνες για την κατάσταση στην Ελλάδα, προσπαθώντας μάλιστα να απαγκιστρωθεί από τη χώρα μας.

                Ας δούμε όμως τα γεγονότα της μάχης της Γραβιάς του 1947, με τη σειρά:

Το χαρέμι του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ

*Εκεί που στέγαζε το χαρέμι του ο Αβδούλ Χαμίτ

*Μια περιγραφή του Αδοσίδη Μπέη

*Νευροπαθείς, φρενότροποι, διεστραμμέναι 
*Οι Νεότουρκοι και ο ανύπαρκτος Εκάρ





Γράφει ο Παντελής Αθανασιάδης

         Ο Αβδούλ Χαμίτ, υπήρξε ένας από τους πλέον μισητούς στα σουλτάνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καθώς το όνομά του συνδέθηκε με φοβερά γεγονότα που συνέβησαν, όταν αυτός διαφέντευε τις τύχες εκατομμυρίων υπηκόων του.

          Ο αριθμούμενος ως 28ος σουλτάνος από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, έμεινε γνωστός στην Ιστορία με το προσωνύμιο «Κόκκινος σουλτάνος» και θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη μεγάλη και άγρια σφαγή των Αρμενίων το 1896 και για τις δολοφονίες χιλιάδων αντιπάλων του.

          Οι Νεότουρκοι όταν έκαναν την επανάσταση του 1908, τον εκθρόνισαν και από το απόγευμα της 15ης Απριλίου 1909 ) με το παλαιό ημερολόγιο) τον έθεσαν σε κατ' οίκον περιορισμό στην έπαυλη Αλλατίνη της Θεσσαλονίκης έως το 1912. Όταν κατελήφθη η Θεσσαλονίκη από τους Έλληνες, τον μετέφεραν και τον έκλεισαν στο ανάκτορο Μπεηλέρμπεη στις Χηλές του Βοσπόρου, όπου πέθανε  στις 10 Φεβρουαρίου 1918.

Τα κατοχικά υπομνήματα για την Βουλγαροκρατία

*Ομάδα Σερραίων ομήρων των Βουλγάρων

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος επισώρευσε τεράστια δεινά στη Ελλάδα και είναι γνωστοί οι θάνατοι από την πείνα του χειμώνα του 1941, αλλά και οι καταστροφές και εκτελέσεις από τους Ναζί κατακτητές.

          Μια ιδιάζουσα πτυχή του ελληνικού δράματος ήταν το «δώρο» του Χίτλερ, ο οποίος χάρισε την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη (πλην του νομού Έβρου, από τον οποίο μια μικρή εδάφη περιοχή στο Τρίγωνο εξαιρέθηκε) στους συμμάχους του Βουλγάρους, έστω και με τον τυπικό χαρακτηρισμό ότι επρόκειτο για «προσωρινή» παραχώρηση, αφού η οριστική τύχη αυτών των περιοχών παραπέμπονταν στο τέλος του Πολέμου και τις αποφάσεις που θα ελαμβάνοντο μελλοντικά.

Από το Διδυμότειχο στην O.S.S. στην Κατοχή

*Η κεντρική πλατεία του Διδυμοτείχου στην Κατοχή. Μαύρα χρόνια.... 

Στον ιστό κυματίζει η σβάστικα

*Δίκτυα κατασκοπείας περνάνε από

Διδυμότειχο- Αδριανούπολη

και καταλήγουν στην Μέση Ανατολή.

*Ιωάννης Δεμερτζής, Αλέκος Γεωργιάδης

και Λάμπρος Αντωνίου, πρωταγωνιστούν

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Με έδρα του το Διδυμότειχο, ένας ριψοκίνδυνος υπενωμοτάρχης της Χωροφυλακής, δημιούργησε στην Κατοχή, τρεις φορές μυστικές αντιστασιακές οργανώσεις κατασκοπείας, υπηρετώντας τον κοινό συμμαχικό αγώνα εναντίον του Ναζισμού και των άλλων δυνάμεων του Άξονα. Οι Αμερικανοί εκτίμησαν τις υπηρεσίες του και τις ικανότητές του και τον κάλεσαν δύο φορές στο Κάιρο όπου τον εκπαίδευσαν στον μυστικό πόλεμο και στο τέλος τον έστειλαν στην Δυτική Ελλάδα.

                Πρόκειται για τον Λάμπρο Αντωνίου του Δημοσθένη και της Πολυξένης, που είχε γεννηθεί το 1912 στο Θέρμο Τριχωνίδας. Η Κατοχή τον βρήκε να υπηρετεί στην υποδιοίκηση Χωροφυλακής Διδυμοτείχου, με τον βαθμό του υπενωμοτάρχη.

                Τον Ιούλιο του 1942, έλαβε μια έγγραφη εντολή…

                Ήταν από τον διευθυντή της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ελληνικού Προξενείου Αδριανούπολης, τον έφεδρο λοχαγό Ιωάννη Δεμερτζή, ο οποίος στα κατοπινά χρόνια ζούσε στο Σουφλί, δικηγορώντας.  Ο Δεμερτζής παράγγειλε στον υπαξιωματικό της Χωροφυλακής Λάμπρο Αντωνίου, που ήταν στο Διδυμότειχο, να προχωρήσει  στη συγκρότηση οργάνωσης συλλογής πληροφοριών, με σκοπό να παρακολουθούνται οι κινήσεις των γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής στον Έβρο, καθώς και των Βουλγάρων οι οποίοι είχαν πατήσει πόδι στην Ανατολική Μακεδονία και από τη Θράκη στους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης.

1948:Το αίμα συνέχισε να χύνεται στον Έβρο…

*Λίγο πριν χτυπηθεί το Διδυμότειχο με Πυροβολικό των ανταρτών. 

Φωτογραφία από τον   ιστότοπο των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων της Τσεχίας

*Νάρκες παντού. 

*Σκοτώνουν αδιακρίτως…

*Υποστράτηγος και ταξίαρχος νεκροί

*Μάχες και αιματοχυσία

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Το 1948 βρήκε τις δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις με σοβαρά διλήμματα. Το αστικό κατεστημένο και οι δυνάμεις ασφαλείας του κράτους επικρίνονταν, διότι δεν επέτυχαν το στόχο τους να συντρίψουν την ανταρσία, παρά την έξωθεν βοήθεια, για να ηρεμήσει ο τόπος. Ο κομμουνιστικός κόσμος επικρίνονταν γιατί απέτυχε να καταλάβει την εξουσία ή έστω να σταθεροποιηθεί εδαφικά κάπου, για να υπάρχει δυνατότητα αναγνώρισης της κυβέρνησης ανταρτών, που είχε ήδη αποκτήσει πρωθυπουργό στα βουνά, το Μάρκο Βαφειάδη. Οι αντάρτες είχαν αυξήσει μάλιστα αριθμητικά τις δυνάμεις τους και επέκτειναν τις επιθέσεις τους και σε μεγάλα αστικά κέντρα.

                Το 1948 συνεχίσθηκε η αιματοχυσία. Οι αντάρτες συνέχισαν τις επιδρομές σε χωριά και κωμοπόλεις αλλά και σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα στη Θράκη, όπως είναι η Κομοτηνή, η Ξάνθη, το Σουφλί και το Διδυμότειχο. Παράλληλα συνεχίσθηκαν οι δολιοφθορές σε τεχνικά έργα (οδικές και σιδηροδρομικές γέφυρες, σιδηροδρομικές γραμμές κ.λπ.) οι ναρκοθετήσεις, η βίαιη στρατολογία και το παιδομάζωμα (ή παιδοφύλαγμα κατά το ΚΚΕ).

Ο αδελφοκτόνος χειμώνας του 1946 στον Έβρο

*Αντάρτες που συνελήφθησαν στον Έβρο και μεταφέρθηκαν στις φυλακές της Αλεξανδρούπολης. Από την εφημερίδα "Εμπρός" 27 Δεκεμβρίου 1946

*Αγωνία των ανταρτών για τρόφιμα

*Σκληρός και ανελέητος χειμώνας

*Από τον Έβρο στην ΟΗΕ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

           Ο χειμώνας του 1946 υπήρξε δριμύς στον Έβρο. Σκληρός και αδυσώπητος από κάθε άποψη. Τα μαύρα σύννεφα του εμφυλίου πολέμου, άρχισαν φουντώνουν και να καλύπτουν το νομό και ολόκληρη την Ελλάδα. Χιονοπτώσεις πολλές. Ομίχλη πυκνή. Κρύο αφόρητο και υγρασία. Στα αστικά κέντρα, απαγορευμένη η κυκλοφορία τις νύχτες.

          Ο ανταποκριτής του Ρώυτερ  Ρόμπερτ Μπίτζιο μετέδιδε από το Διδυμότειχο, ότι και οι στρατιώτες (όπως και οι αντάρτες φυσικά) ζούσαν σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες μέσα σε άθλια οικήματα και σε κατάσταση διαρκούς επιφυλακής λόγω της εμφανίσεως και δράσης ανταρτών. «Λόγω της πτώσεως χιόνος, απεκόπησαν όλαι αι συγκοινωνίαι των και επικοινωνούν μόνον δια του ασυρμάτου» τηλεγραφούσε ο Άγγλος ανταποκριτής. Ξεπαγιασμένοι και νηστικοί μάχονταν οι αντάρτες. Αλλά και οι στρατιώτες και χωροφύλακες δεν ήταν σε καλύτερη μοίρα. Με θύμα ανάμεσά τους τον άμαχο πληθυσμό του νομού Έβρου.

          Τα πράγματα στην περιοχή του νομού Έβρου, δεν ήταν ευχάριστα, όταν άρχισαν το 1946 οι πρώτες εχθροπραξίες μεταξύ των ανταρτών και των κυβερνητικών δυνάμεων, που ήταν ο εθνικός στρατός, η Χωροφυλακή και οι επιστρατευμένοι πολίτες στην ύπαιθρο.

Βόμβες στη Βουλή και στο σπίτι του Συγγρού, το 1893

*Ο Ανδρέας Συγγρός στόχος βομβιστών

*Η πτώχευση της Ελλάδος επί Τρικούπη

*Βόμβες και προκηρύξεις

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Δεκέμβριος του 1893 υπήρξε τραγικός για την Ελλάδα. Συνεδρίαση της Βουλής, την 1^η  Δεκεμβρίου 1893 με το παλαιό ημερολόγιο. Το κλίμα βαρύ. Τα οικονομικά του κράτους σε άθλια κατάσταση. Υπερδανεισμός, έκτακτες πολεμικές δαπάνες των προηγούμενων ετών, έλλειψη παραγωγικών πηγών, υψηλή φορολογία. Είναι η εικόνα κράτους της εποχής εκείνης, το οποίο αντιμετώπιζε οξεία δημοσιονομική κρίση και τεράστιες πιέσεις από τους δανειστές του εξωτερικού. Κάτι ανάλογο με τις μέρες που ζούμε.

                Στο βήμα της Βουλής, ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, περιγράφει την κατάσταση και αναλύει το νομοσχέδιο με τα μέτρα, που πρέπει να ληφθούν. Μέτρα, που στην πράξη αποτελούσαν απόλυτο πτωχευτικό συμβιβασμό της μικρής και αδύναμης Ελλάδας, με τους πανίσχυρους δανειστές του εξωτερικού.

                Η αντίδραση στα λαϊκά στρώματα, εύλογη. Η χώρα πτώχευε!!!

                Στις 2.15’ της νύχτας της 14^ης προς 15^η Δεκεμβρίου 1893, μια ισχυρή έκρηξη αναστάτωσε το κέντρο της Αθήνας.

                Η έκρηξη σημειώθηκε στην οικία του Ανδρέα Συγγρού, δηλαδή στο κτίριο που σήμερα στεγάζεται το υπουργείο Εξωτερικών στην αρχή της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, που τότε ονομάζονταν ακόμα λεωφόρος Κηφισίας. Ακριβώς απέναντι από τα Ανάκτορα.

Ο ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΚΑΝΑΡΗΣ, ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΝΔΡΟΣ

*Ο Κωνσταντίνος Κανάρης

*Υπόδειγμα πατριωτισμού

και πολιτικής ανιδιοτέλειας
*Επιστολή- κόλαφος στον Όθωνα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, δεν υπήρξε μόνο ο ήρωας της Επανάστασης του 1821. Υπήρξε και ένας έντιμος και συνετός πολιτικός, που πρόσφερε πολλά στην πατρίδα. Μια πτυχή της πολιτικής του δράσης και της ανιδιοτέλειάς του, θα αφηγηθούμε σήμερα.

                Ήταν ο καιρός, που ζυμώνονταν οι λαϊκές αντιδράσεις, οι οποίες οδήγησαν στην έξωση του Όθωνα, οποίος δεν άκουσε έγκαιρα τις σοφές συμβουλές του απολύτως ακέραιου ήρωα και πολιτικού.

                Το 1861 ήταν μια δύσκολη χρονιά, πολιτικά. Οι βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου, διεξήχθησαν από την κυβέρνηση του Αθανάσιου Μιαούλη, μετά τη διάλυση της Βουλής στις 16 Νοεμβρίου 1860 από τον Βασιλιά Όθωνα. Για τις εκλογές του 1861 διατυπώθηκαν πολλές κατηγορίες για νοθεία, εκτεταμένες  παρανομίες και παρεμβάσεις της Αυλής.

Αναστ. Δόσκος: Ένας αφανής αλλά ικανός διπλωμάτης

*Η Αδριανούπολη, σημαντικό κέντρο του Θρακικού Ελληνισμού. Πίνακας του Jose Maria Jovani περί το1800.

*Σημαντική η παρουσία του

στη Θράκη του ΙΘ΄ αιώνα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ένας από τους αφανείς στυλοβάτες του Ελληνισμού της Θράκης, στο δεύτερο μισό του ΙΘ΄ αιώνα, ήταν ο διπλωμάτης Αναστάσιος Δόσκος, ο οποίος υπηρέτησε δύο φορές ως πρόξενος της Ελλάδας στην Αδριανούπολη. Υπηρέτησε και σε άλλες θέσεις κυρίως στις περιοχές του υπόδουλου Ελληνισμού και τελικά πέθανε στην Αθήνα, τιμημένος με πολλά παράσημα ελληνικά και ξένα, αλλά σε μεγάλη φτώχια, δείγμα της εντιμότητάς του.

          Ο Αναστάσιος Δόσκος γεννήθηκε στη Μακεδονία (δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς) και πέθανε από καρδιακή προσβολή στη Αθήνα στις 9 Ιανουαρίου 1888.  Ήταν τότε 70 ετών. Υπήρξε ένα από τους πλέον διακεκριμένους διπλωματικούς υπαλλήλους στο δεύτερο μισό του ΙΘ’ αιώνα.

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ

*Η είδηση της δολοφονίας του Τιμόθεου και του διακόνου του, στην "Παλιγγενεσία"

*Κατά τα έτη 1850-1880, 

στόχος ήταν οι ιερωμένοι

          Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η ιστορία του υπόδουλου Ελληνισμού κατά τον περασμένο αιώνα, έχει πολλές σκοτεινές σελίδες, που δεν έχουν διερευνηθεί επαρκώς από τους ειδικούς, είτε γιατί δεν υπάρχουν προσβάσιμες πηγές είτε γιατί απλά δεν υπήρξε το εξειδικευμένο εκείνο ενδιαφέρον, που θα οδηγούσε τους ιστορικούς, να φωτίσουν τις σκοτεινές αυτές σελίδες.

          Μια από τις πιο σκοτεινές και αδιερεύνητες ιστορικές πτυχές του ΙΘ' αιώνα, είναι οι θυσίες των κληρικών στη Θράκη, την ενιαία Θράκη, δηλαδή, που ήταν υποδουλωμένη στους Οθωμανούς.

          Ειδικότερα κατά τα χρόνια 1850-1880, όταν μια σειρά μεταρρυθμίσεων που είχαν επιβληθεί από τις Μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, τα λεγόμενα Τανζιμάτ, είχαν δημιουργήσει κάποιες ελπίδες για τις πολλές εθνότητες, που συγκροτούσαν το τμήμα της αχανούς Αυτοκρατορίας των Οσμανλήδων στα Βαλκάνια. Βέβαια αυτές οι μεταρρυθμίσεις γρήγορα αποδείχθηκαν φενάκη και ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε στην σκληρή καθημερινότητα, που βίωναν οι υπόδουλοι λαοί.

          Βαρύ φόρο αίματος πάντως πλήρωσαν στα χρόνια που προαναφέραμε οι ιερωμένοι, όπως άλλωστε συνέβη και σε παλαιότερες εποχές, αλλά και σε μεταγενέστερες, ακόμη και του 20ου αιώνα.

Κάποτε υπήρχαν ήρωες και πατριώτες…

*Ο Γεώργιος Καπιτσίνης. Από την εφημερίδα "Χρόνος" της 18ης Νοεμβρίου 1912

*Η περίπτωση του βουλευτή και στρατιωτικού

Γεωργ. Καπιτσίνη, που επέστρεψε από τις ΗΠΑ

και έπεσε μαχόμενος στη Σιάτιστα το 1912

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 

               

                Η εποχή μας και η κοινωνία μας έχουν ανάγκη από φωτεινά παραδείγματα φιλοπατρίας. Η καλώς εννοούμενη φιλοπατρία έχει υποστεί σαν έννοια διαστρεβλώσεις τόσο από αριστερά όσο και από δεξιά. Η Άκρα Αριστερά, διέβαλε την φιλοπατρία ως ροπή προς τον εθνικισμό. Η  Άκρα Δεξιά είδε την φιλοπατρία ως κριτήριο διαχωρισμού των πολιτών σε καλούς κακούς. Μύλος, δηλαδή…

                Οι Βαλκανικοί πόλεμοι ωστόσο, υπήρξαν η καλύτερη συγκυρία στην νεώτερη ιστορία για να εκδηλωθούν ανεπανάληπτα παραδείγματα ανιδιοτελούς φιλοπατρίας, χρήσιμα να προβάλλονται ακόμα και στην εποχή μας. Ειδικά στην εποχή μας, που έχουν απαξιωθεί πολλοί θεσμοί και πρόσωπα, με πρώτους τους πολιτικούς, είναι χρήσιμο να ανακαλούμε στη μνήμη μας, ακόμα και να προβάλλουμε τέτοια παραδείγματα.

                Για το λόγο αυτό, σήμερα θα μιλήσουμε για την περίπτωση του Γεωργίου Καπιτσίνη, που ήταν στρατιωτικός, διετέλεσε βουλευτής, μετανάστευσε στην Αμερική και επέστρεψε για να πάρει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμου του 1912-13, όταν έπεσε ηρωικά μαχόμενος.

Ο Εδμόνδος Αμπού και η Οθωνική Ελλάδα

*Ο Εδμόνδος Αμπού στο περιοδικό "Αττικόν Μουσείον" το 1884

*Ο συγγραφέας

του «Βασιλέα των Ορέων»

και της «Σύγχρονης Ελλάδας.

Τον χαρακτήρισαν μισέλληνα,

αλλά δεν ήταν.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η φράση «Βασιλεύς των Ορέων» που ήταν και τίτλος μυθιστορήματος του Γάλλου συγγραφέα Εδμόνδου Αμπού, έγραψε τη δική της ιστορία στον ελληνικό χώρο, αφού εκτός από αυτό που σήμαινε αρχικά, πήρε σημειολογικά και ποικίλες άλλες έννοιες, αφού συνδέθηκε εννοιολογικά, με την κλεψιά και την ασυδοσία. Μοιραία στην εποχή του ο Αμπού συνδέθηκε με την Ελλάδα.

                Ο συγγραφέας του έργου αυτού Εδμόνδος Αμπού, που γεννήθηκε το 1828 και πέθανε το 1884 ( σε ηλικία 57 ετών)  υπήρξε σπουδαίος Γάλλος μυθιστοριογράφος και δημοσιογράφος. Το πλήρες όνομά του ήταν Εντμόντ Φρανσουά Βαλεντίν Αμπού (Edmond Francois Valentin About).  Σπούδασε στην École Normale και εργάστηκε για περίπου δύο χρόνια στην Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών. Επέστρεψε στο Παρίσι το 1853 και επιδόθηκε στην συγγραφή και στην δημοσιογραφία. 

Στοκχόλμη, Διδυμότειχο, Παρίσι, Αγία Πετρούπολη... Ένα κουβάρι της Ιστορίας!!!

 *Οι δύο πίνακες του Γκέτερστρομ. Αριστερά, έργο του 1878. Δεξιά έργο του 1884

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Είναι μια περίεργη σειρά γεγονότων της Ιστορίας, που δημιούργησαν ένα κουβάρι, το οποίο αρχίζει από τη Στοκχόλμη, περνάει από το Διδυμότειχο το 1713, από το Παρίσι το 1878, την Αγία Πετρούπολη το ίδιο έτος, αγγίζει την ελληνική βασιλική οικογένεια του Γεωργίου Α΄ και καταλήγει πάλι στη Σουηδία, μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων.

                Η ιστορία που θα αφηγηθούμε σήμερα αφορά τον βασιλιά της Σουηδίας, Κάρολο τον ΧΙΙ, που η σκληρή μοίρα του στέρησε τη ζωή στα 36 του χρόνια. Είναι ο βασιλιάς, που από τις κρύες και χιονισμένες πεδιάδες της Σκανδιναβίας, και τις μεγάλες κατακτήσεις στην Ευρώπη, βρέθηκε να είναι περιορισμένος από τους Οθωμανούς στο Διδυμότειχο, επί 11 μήνες. Ο περιπετειώδης βίος του περιγράφεται στο παρόν ιστολόγιο και στη θέση http://sitalkisking.blogspot.gr/2009/11/blog-post_23.html

                Όμως η ιστορία μας σήμερα, αρχίζει από τον θάνατο του Καρόλου το 1718 στα νορβηγικά βουνά.

Οι Βορειοθράκες εθελοντές, στον πόλεμο του 1897

*Σκίτσο από την "Ακρόπολη" για την έλευση των Βορειοθρακών εθελοντών στην Αθήνα

*Μια άγνωστη πτυχή

της γενναίας προσφοράς 

της Ανατολικής Ρωμυλίας

προς την μητέρα πατρίδα.

Γράφει ο Παντελής Στεφ Αθανασιάδης

                Οι Βόρειοι Θράκες γνωστοί και ως Ανατολικορωμυλιώτες, σε κάθε περίσταση έδειξαν την ανιδιοτελή φιλοπατρία τους. Και στις καλές στιγμές αλλά προπαντός και στις δύσκολες περιστάσεις της Ελλάδας. Αυτό το απέδειξαν και στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.

                Ο πόλεμος αυτός, παρά την γενικά καλή παρουσία του ελληνικού στρατεύματος, που είχε καταγάγει σημαντικές νίκες, είχε για τη χώρα μας ατυχή έκβαση. Πρόκειται για τον πόλεμο που κήρυξε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά της Ελλάδας το έτος 1897, αρνούμενη να επιτρέψει τη διενέργεια δημοψηφίσματος στην Κρήτη, προκειμένου ο ίδιος ο κρητικός λαός να αποφασίσει για την τύχη του.

                Η ελληνοτουρκική μεθόριος άρχιζε από τη γραμμή της Άρτας και έφτανε έως τις νοτιοανατολικές υπώρειες του Ολύμπου. Οι Οθωμανοί συγκέντρωσαν στρατιωτική δύναμη, 121.500 ανδρών και 1.300 ιππέων, με αρχηγό τον Ετέμ Πασά και γερμανούς συμβούλους. Οι ελληνικές δυνάμεις παρέταξαν 54.000 άνδρες και 500 ιππείς, με επικεφαλής τον διάδοχο Κωνσταντίνο.

Λ. Μαβίλης και Cl. Harris, δυο ευγενικές μορφές, το 1897

*Ο Λορέντζος Μαβίλης σε ηλικία 30 ετών στη Γερμανία

*Πώς γλύτωσε ο Μαβίλης την αυτοκτονία.
*Ο θάνατος του Άγγλου φιλέλληνα Cl. Harris

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Λορέντζος Μαβίλης, είναι μια από τις ευγενέστερες και ηρωικότερες μορφές της νεώτερης Ελλάδας. Ποιητής, πολιτικός, αλλά και εθελοντής στις δύσκολες στιγμές του Έθνους καθαγιάστηκε στην εθνική συνείδηση με τον ένδοξο θάνατό του στη μάχη του Δρίσκου του 1912.

          Πολέμησε στην επανάσταση της Κρήτης το 1896. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 ως εθελοντής. Εξελέγη βουλευτής στην Α΄ Αναθεωρητική Βουλή του 1910. Πολέμησε εθελοντικά με τους Γαριβαλδινούς στους βαλκανικούς πολέμους, αν και ήταν πρώην βουλευτής και ηλικίας 52 ετών. Με άλλα λόγια υπήρξε ένα φωτεινό παράδειγμα φιλοπατρίας και εθελοντισμού. Ένα παράδειγμα, από αυτά που λείπουν στις μέρες μας.

          Σήμερα, θα γνωρίσουμε μια σχετικά άγνωστη σελίδα από τη ζωή του Μαβίλη, όταν ήταν έτοιμος να τινάξει στα μυαλά του στον αέρα, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων το 1897, στη μάχη των Πέντε Πηγαδιών. Στην ίδια μάχη έχασε τη ζωή του και ένας φίλος του Άγγλος φιλέλληνας.