Όταν το καταδρομικό «Χαμηδιέ» το 1913, δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Τουρκία!!!

*Η "Μακεδονία" μισοβυθισμένη στην Ερμούπολη

 

 

 

*Βομβάρδισε το ελληνικό «Μακεδονία»

αλλά δεν το βύθισε στη Σύρο

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Είναι γνωστό, ότι κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, ο ρόλος του ελληνικού πολεμικού στόλου, υπήρξε πρωταγωνιστικός και φυσικά αποφασιστικός, αφού με την παρουσία του στο Αιγαίο, δεν επέτρεψε στους Τούρκους να μεταφέρουν δια θαλάσσης από τη Μικρά Ασία στρατεύματα στα μέτωπα της Μακεδονίας και της Θράκης. Ο τουρκικός στόλος μετά από σημαντικές ναυμαχίες ηττημένος «στριμώχθηκε» στα Στενά των Δαρδανελίων.

        Ωστόσο, υπήρξε μια περίπτωση, που ένα τουρκικό καταδρομικό το «Χαμηδιέ» κατόρθωσε υπό ομίχλη και σφοδρή θαλασσοταραχή να βγει στο Αιγαίο, χωρίς να γίνει αντιληπτό από τα ελληνικά παραπλέοντα πολεμικά νοτίως της Ίμβρου «Σφενδόνη», «Ιέραξ» και «Ναυκρατούσα»… και να βομβαρδίσει τη Σύρο!!! Δεν μπόρεσε όμως να επιστρέψει στη βάση του και περιεφέρετο για μήνες στη Μεσόγειο από το Πορτ Σάιδ και την Ερυθρά Θάλασσα έως και τη Μάλτα. Μπόρεσε να ξαναμπεί στα Στενά, όταν έληξαν οι συγκρούσεις και η Τουρκία υπέγραψε ανακωχή.

        Ο βομβαρδισμός της Σύρου, όχι σημαντικός, είχε ως στόχο το επιταγμένο υπερωκεάνιο «Μακεδονία». Η ελληνική κυβέρνηση το εξόπλισε και το χρησιμοποίησε ως βοηθητικό καταδρομικό (εύδρομο) και οπλιταγωγό με κυβερνήτη τον πλωτάρχη Λυκούργο Τσουκαλά με καταγωγή από τη Ζάκυνθο. Το «Μακεδονία», συνέβη να είναι ελλιμενισμένο στο Νεώριο Σύρου για επισκευές επί μια εβδομάδα, λόγω βλάβης του πηδαλίου του.

Το Διδυμότειχο Δια Πυρός και Ύδατος - Καστρινοί Διάλογοι-Επεισόδιο 5

 

Η Δευτέρα, 1 Φεβρουαρίου 2021, υπήρξε μια μέρα πόνου για το νομό Έβρου, που δοκιμάσθηκε σκληρά από πρωτοφανείς βροχοπτώσεις και καταστρεπτικές πλημύρες.

Οι κάμποι του έγιναν σαν λιμνοθάλασσες.

Το τραγικότερο όμως ήταν άλλο: Έχασε τη ζωή του ένας πυροσβέστης, ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος, όταν παρασύρθηκε το πυροσβεστικό όχημα από τα νερά ενός ρέματος, την ώρα που με άλλους συναδέλφους του πήγαιναν να βοηθήσουν στη διάσωση παιδιών από νηπιαγωγείο της κοινότητας Απαλού απέναντι από το αεροδρόμιο «Δημόκριτος» της Αλεξανδρούπολης.

Έπεσε ηρωικά εκτελώντας το καθήκον τους και αψηφώντας τους κινδύνους που υπήρχαν. Ο Θεός να τον αναπαύσει.

Αυτή λοιπόν τη μέρα του οδυρμού για τον ήρωα από το Πραγγί Διδυμοτείχου, είχα κληθεί από το δραστήριο σύλλογο των ΚΑΣΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ Διδυμοτείχου να μιλήσουμε για φυσικές καταστροφές και πανδημίες, που ταλάνισαν το Διδυμότειχο τα παλαιότερα χρόνια. Τυχαία σύμπτωση, αλλά τόσο δραματική.

        Μπορείτε να παρακολουθείστε τη συζήτησε που διηύθυνε ο Γιάννης Σαρσάκης και τη στήριξε τεχνικά ο Λεωνίδας Σκερλετόπουλος.

    Ευχαριστώ το Δήμο Διδυμοτείχου, που στηρίζει τη διαδικτυακή πρωτοβουλία των ΚΑΣΤΡΙΝΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ, το δραστήριο σύλλογο των ΚΑΣΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ, τους χορηγούς της εκπομπής και τους πολυπληθείς ανώνυμους φίλους που παρακολουθούν αυτή την πρωτοποριακή ιντερνετική πρωτοβουλία.

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

<

Πεινούσαν… αλλά πολεμούσαν, το 1821!!!

*Η μάχη της Αθήνας, του Georg Perlberg (1807-1884).

 

*Η έκκληση του Καραϊσκάκη

για να μην πέσει 

η Ακρόπολη λόγω πείνας!!!

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

 

        Γιορτάζουμε εφέτος τα 200 χρόνια της Επανάστασης του 1821, τότε που φτωχοί χωρικοί, ξυπόλητοι, άοπλοι και πεινασμένοι ξεσηκώθηκαν και κατάφεραν να απελευθερώσουν την Ελλάδα, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. Μελετώντας κανείς τα αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας που εναπόκεινται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, διαπιστώνει ότι σταθεροί σύντροφοι εκείνων των ταπεινών αγωνιστών ήταν η πείνα, αλλά και η πίστη στην τελική νίκη.

        Η πείνα μπορούσε να οδηγήσει σε αποτυχία το μέγιστο πατριωτικό εγχείρημα, σε κάθε φάση στα σχεδόν δέκα χρόνια του αγώνα.

        Το Φεβρουάριο του 1827 προέκυψε ένα τέτοιο ζήτημα και ανέλαβε να το λύσει ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Εδώ να θυμίσουμε ότι μετά από πολιορκία  που  κράτησε ως τον Ιούνιο του 1822, οι Τούρκοι παρέδωσαν αυτό το σημαντικό οχυρό, υπογράφοντας συνθήκη παράδοσης με τους Έλληνες πρόκριτους Παναγιώτη Ζαχαρίτσα, Σπύρο Πατούσα, Διονύσιο Πετράκη και Ανδρέα Καλαμογδάρτη. 

Τα πράγματα άλλαξαν όταν το 1827 πολιόρκησαν την Ακρόπολη οι Τούρκοι Κιουταχής και Ομέρ Πασάς της Καρύστου, θέλοντας να την πάρουν από τους Έλληνες.

Το Διδυμότειχο στη "Μαύρη Βίβλο" των διωγμών 1914-1919

*Η "Μαύρη Βίβλος" των διωγμών του Ελληνισμού κατά τα έτη 1914-1919, που εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

 

 

Γράφει ο Παντελής Αθανασιάδης

 

       

        Το «Μαύρο Πάσχα» των Θρακών, είναι μια κατάμαυρη σελίδα διωγμών στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού αιώνα, με ανελέητους διωγμούς κατά των Χριστιανών που ζούσαν στην Ανατολική Θράκη και στη Μικρά Ασία. Ήταν τα χρόνια εκείνα, που οι διωγμοί οδήγησαν σε γενοκτονίες από την Τουρκία, οι οποίες δεν δικαιώθηκαν ποτέ.

        Ειδικότερα οι Νεότουρκοι με την επανάσταση του 1908, αρχικά έδειξαν στη διεθνή κοινότητα ένα πρόσωπο αρκούντως πολιτισμένο και ευρωπαϊκό, που παρέσυρε τα υποταγμένα έθνη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία να πιστέψουν ότι θα αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα. Γρήγορα όμως λειτούργησε η εθνική αφύπνιση των Τούρκων, που συνέβαλε στην εντελώς εχθρική αντιμετώπιση των μειονοτήτων. Στο στόχαστρο βρέθηκαν βασικά οι Έλληνες (Θράκες, Μικρασιάτες, Πόντιοι) οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι.

Η αρχή έγινε από τους  Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, οι οποίοι απομακρύνθηκαν βίαια από τις πατρογονικές  εστίες τους στις αρχές του 1914. Όλη αυτή η επιχείρηση του διωγμού έγινε με την καθοδήγηση των Γερμανών, συμμάχων των Τούρκων. Η εκκένωση μεθοδεύτηκε πρώτα με ανθελληνική εκστρατεία του τουρκικού Τύπου και ταυτόχρονη καταπίεση των Ελλήνων για να εξαναγκαστούν σε δήθεν «εκούσια» μετανάστευση.

Οι θάνατοι Καββαδία και Εμπειρίκου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   https://www.kathimerini.gr/culture/561231298/oi-thanatoi-kavvadia-kai-empeirikoy/

*Αριστερά: Ο Νίκος Καββαδίας εργάστηκε ως ασυρματιστής σε ποντοπόρα πλοία. Η θάλασσα επηρέασε καθοριστικά το έργο του. Δεξιά: Ο Ανδρέας Εμπειρίκος στο Παρίσι το 1952.

 

*Η απώλεια των δύο σημαντικών εκπροσώπων

της γενιάς του ’30 σημαδεύει

την εξέλιξη της ελληνικής λογοτεχνίας

 

 

Της κ. ΜΑΡΙΑΣ ΡΩΤΑ*

 

Στο ελπιδοφόρο ξεκίνημα της Μεταπολίτευσης, η φιλολογική κοινότητα κλήθηκε να αποχαιρετίσει δύο «ιδιότροπους» εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του 1930: τον Νίκο Καββαδία στις 10 Φεβρουαρίου του 1975 και τον Ανδρέα Εμπειρίκο στις 3 του Αυγούστου της ίδιας χρονιάς.

Δύο εκπροσώπους του μείζονος ελληνισμού και ως εκ τούτου «ανθρώπους του κόσμου», δύο δημιουργούς, που συνειδητοποίησαν από πολύ νωρίς και κατόρθωσαν να δείξουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, πως είμαστε «όλοι μας ναυτικοί εκ ναυτικών και όλοι μας θαλασσινοί εξ απαλών ονύχων» (Ανδρέας Εμπειρίκος, «Οκτάνα»), ποιώντας το έργο τους «όπως εκείνοι που εμπιστεύονται περισσότερο την πορεία τους στ’ αστέρια παρά στα σύνεργα της πλοιαρχίας». Με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: «Οι αστέρες ανταποκρίνονται κατά προσέγγιση. Ο ποιητής προτιμά το καίριο. Ξέροντας πως κι αν αστοχήσει στο επί μέρους, το όλον δεν παύει να υπάρχει… Τον παρακολουθείς ν’ ανεβαίνει στο κατάστρωμα ενός πλοίου, με το ναυτικό του κασκέτο χωμένο έως τ’ αυτιά… Τα κιάλια που ίσα-ίσα χρησιμοποιεί αυτή τη στιγμή ανεβασμένος στην επάνω γέφυρα, παρακολουθούν σε μεγέθυνση 7×10 τα πουλιά που ξέφυγαν από τα ποιήματά του. Για την ακρίβεια δεν είναι πουλιά. Είναι σήματα… Είναι Παρασκευή βράδυ απόψε αγαπημένε μου Ανδρέα και όμως δεν πρόκειται, όπως συνήθως, να συναντηθούμε. Το λέω λιγότερο με λύπη και περισσότερο με αμηχανία, πίστεψέ με» (Οδυσσέας Ελύτης, «Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο», 1979).

Τα χαρέμια του Χουρσίτ Πασά και η Επανάσταση του 1821

*Το έγγραφο που αναφέρει την καταβολή 582.400 γροσίων για την παράδοση στον Χουρσίτ του χαρεμιού του

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Μια πτυχή της Επανάστασης του 1821, που δεν έχει ερευνηθεί επαρκώς, είναι η τύχη των χαρεμιών, πασάδων, μπέηδων και αγάδων, που είχαν την ατυχία να ηττηθούν από τους επαναστατημένους Έλληνες.

        Δεν πρόκειται για συγκλονιστικές εξελίξεις μιας Επανάστασης, αλλά αυτή η πτυχή δείχνει ξεκάθαρα, τον τρόπο διοίκησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εξηγεί εν μέρει και τις αιτίες της ήττας του ισχυρού ισλαμικού κατεστημένου.

        Οι γραπτές πηγές σχετικά με τα χαρέμια και την Επανάσταση του 1821 είναι ολίγιστες. Κυριότερες είναι οι αναφορές στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας (που εναπόκεινται στη Βουλή των Ελλήνων) για τις προσπάθειες διάσωσης του χαρεμιού του Χουρσίτ πασά, όταν οι Έλληνες κατέλαβαν την Τρίπολη.

Είναι γνωστό ότι η πολιορκία της Τρίπολης το 1821, ήταν η πιο οργανωμένη ενέργεια των Ελλήνων υπό την διοίκηση των Κολοκοτρώνη και Νικηταρά.

Οι άλλες πόλεις με τα κάστρα που διέθεταν προσφέρονταν για πολιορκία από ομάδες ατάκτων που τους διοικούσαν καπεταναίοι της περιοχής, προεστοί ή κληρικοί, που είχαν ξεσηκωθεί.

Οι πολύκροτες δίκες των χουντικών

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ          https://www.kathimerini.gr/politics/561221767/oi-polykrotes-dikes-ton-choyntikon/

*Ο συνταγματάρχης Δημ. Οπρόπουλος καταθέτει, σε αναπηρικό καροτσάκι, στη δίκη κατά των πρωταιτίων του πραξικοπήματος. Στην πρώτη σειρά των κατηγορουμένων διακρίνονται από αριστερά οι Γ. Παπαδόπουλος, Ν. Μακαρέζος, Στ. Παττακός, Γρ. Σπαντιδάκης. Πίσω τους ο Οδ. Αγγελής.

 

 

*Η δικαστική διαδικασία

που ακολουθήθηκε

έθεσε νέες προδιαγραφές

και ολοκλήρωσε

την οριστική ρήξη με το παρελθόν

 

 

Γράφει ο κ. ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ*

 

 

Η Μεταπολίτευση του 1974-75 αποτέλεσε καμπή στην υπέρβαση της ελληνικής «κρίσης των θεσμών», που περιλάμβανε δύο επάλληλα ρήγματα, τον Εθνικό Διχασμό μετά το 1915 και τους εμφύλιους πολέμους της δεκαετίας του 1940.

Οργανικό τμήμα αυτής της υπέρβασης αποτέλεσαν οι δίκες των χουντικών το 1975. Οι κυβερνήσεις Εθνικής Ενότητας και της Ν.Δ. έδωσαν μεγάλη έμφαση στην προστασία των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων, στον σεβασμό της μη αναδρομικότητας των ποινικών νόμων και στη διεξαγωγή δίκαιης δίκης.

Η άγρια δολοφονία του ταγματάρχη Γεώργιου Σταθάτου το 1943, στα ορεινά της Δαδιάς, από τον καπετάν Οδυσσέα

*Απόσπασμα του σπάνιου αμερικανικού εγγράφου της OSS με την περιγραφή της δολοφονίας του Γεώργιου Σταθάτου από τον Δημήτριο Πετριτζίκη

 

 

*Μαρτυρία για το θάνατό του,

από τα αμερικανικά αρχεία

*Το μέγιστο έγκλημα

του καπετάν Οδυσσέα

*Παραμονές Χριστουγέννων

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Ο ταγματάρχης Γεώργιος Σταθάτος, είναι ένα από τα πάμπολλα θύματα της Κατοχής στο νομό Έβρου. Εκτελέστηκε με εντελώς βάρβαρο τρόπο από ελληνικά χέρια. Μια μαρτυρία του φρικαλέου τρόπου εκτέλεσής του υπάρχει στα αμερικανικά αρχεία, σταλμένη από τον ελληνοαμερικανό πράκτορα της OSS Αλέκο Γεωργιάδη. Η μαρτυρία είναι του συνεργάτη του, Δημήτρη Πετριτζίκη, ο οποίος την αφηγήθηκε στον Γεωργιάδη.

Πρόκειται για άγνωστο κείμενο γραμμένο στα αγγλικά, που φωτίζει μακάβρια, μια σκοτεινή πτυχή της Εθνικής Αντίστασης, στο διάστημα που στα βουνά κυριαρχούσε ο καπετάν Οδυσσέας Γαλεάδης (Πόντιος καπνεργάτης με καταγωγή από τον Καύκασο). Η διαδοχή των γεγονότων εκείνης της εποχής είναι συγκλονιστική, γιατί τελικά και ο καπετάν Οδυσσέας εκτελέστηκε από τους ίδιους τους αντάρτες, με απόφαση ανταρτοδικείου (βλέπετε σχετικά στο http://sitalkisking.blogspot.gr/2011/08/1944.html εξαιτίας των πολλαπλών εκτελέσεων που είχε διατάξει.

ΚΩΝ/ΝΟY ΧΟΛΕΒΑ «ΤΟ 1821 ΣΗΜΕΡΑ»

*Το εξώφυλλο του βιβλίου του κ. Κωνσταντίνου Χολέβα 

 

*Ένα επετειακό βιβλίο

για την «σημερινό» Έλληνα

 

  

 

Γράφει ο Ιωάννης Α. Σαρσάκης (Καστροπολίτης)

 

 

Τον κ. Κωνσταντίνο Χολέβα τον γνώρισα προσωπικά το 2011, όταν είχε έρθει στο Διδυμότειχο ως καλεσμένος του Μητροπολίτη μας κ. Δαμασκηνού, στις εορταστικές εκδηλώσεις «Βατάτζεια».

Από τότε και για κάθε χρόνο (πλην του 2017) αποτελεί αναπόσπαστο μέλος των εκδηλώσεων με τον τίτλο « Βατάτζεια», καθώς πέραν της συμμετοχής του ως ομιλητής, μέσω των πολλών γνωριμιών του, έχει προτείνει αξιόλογους επιστήμονες, τους οποίους έχει προσκαλέσει η Μητρόπολη ως ομιλητές για τις εν λόγω εκδηλώσεις.

Επίσης το 2013 είχα την χαρά και την τιμή να παρευρεθώ στο πλευρό του ως καλεσμένος της Σχολής Γονέων– Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης, όπου μιλήσαμε για τον άγιο αυτοκράτορα Ιωάννη Βατάτζη.

Τον Ιανουάριο του 2020 μου έκανε την εξαιρετική τιμή (μαζί βεβαίως και με άλλους αξιόλογους ομιλητές) να παραστεί στην παρουσίαση του βιβλίου  μου «Ο Πάμμεγας Σκηπτούχος Άγιος Ιωάννης Βατάτζης ο εκ Διδυμοτείχου», την οποία διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Διδυμοτείχου και Περιφερείας στην Στοά του Βιβλίου στην Αθήνα. Θα πρέπει βεβαίως να αναφέρω, ότι υπήρξα πολλές φορές καλεσμένος του στη ραδιοφωνική του εκπομπή «Ελληνορθόδοξη Πορεία» στην Πειραϊκή Εκκλησία, όπου μιλήσαμε για τον Άγιο Ιωάννη Βατάτζη, το Διδυμότειχο, τον Έβρο και τη Θράκη. Για τα θέματα αυτά βεβαίως ο κ. Χολέβας έχει αρθρογραφήσει και συνεχίζει να αρθρογραφεί, προβάλλοντας την περιοχή μας με τα πλεονεκτήματα αλλά και τα προβλήματά της, σε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό αναγνωστών, καθώς τα άρθρα του δημοσιεύονται σε πολλές εφημερίδες αλλά και ιστοσελίδες, οι οποίες τυγχάνουν μεγάλης αναγνωσιμότητας.

Η αποτροπή της πρόωρης βουλγαροποίησης εκτεταμένων περιοχών βόρεια των συνόρων μας, εξαιτίας της καταλυτικής παρουσίας της Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας.

*Η Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας

 

 

Γράφει ο Παύλος Παπαδοπουλος

Η περιοχή της Αχρίδας κατά τη βυζαντινή περίοδο παρουσιάζει εκτεταμένη Ελληνική πολιτιστική παρουσία με πλήθος σωζόμενων μνημείων τέχνης.

Οι σλαβικές επιδρομές που πραγματοποιούνταν κατά τον 9ο αιώνα στην ευρύτερη περιοχή αποτελούσαν παράγοντα ανάσχεσης της πολιτιστικής προόδου. Το σλάβικο στοιχείο παρέμενε απολίτιστο στερούμενο αλφαβήτου. Όσον αφορά τους εγκατεστημένους Σλάβους στην περιοχή η άγνοια της ελληνικής γλώσσας τους εμπόδιζε να εκπολιτιστούν.

Το κενό κάλυψαν οι δύο Θεσσαλονικείς μοναχοί Κύριλλος και Μεθόδιος, οι οποίοι επιχείρησαν να εκπολιτίσουν τους Σλάβους με τη διδασκαλία του Χριστιανισμού και την επινόηση του σλαβικού αλφαβήτου. Μετά το θάνατο του Μεθόδιου το 887 ο γερμανικός κλήρος κατέστρεψε το έργο των Ελλήνων ιεραποστόλων.

Η κρατικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ     https://www.kathimerini.gr/society/561214120/i-kratikopoiisi-tis-olympiakis-aeroporias/

*24.4.1957. Η άφιξη του πρώτου Comet 4Β στην Αθήνα. Πίσω από τον κυβερνήτη Παύλο Ιωαννίδη ο συγκυβερνήτης Κώστας Ασημακόπουλος. Η Ολυμπιακή Αεροπορία του Αριστοτέλη Ωνάση άνοιξε τα φτερά της στις 6 Απριλίου 1957 και έκλεισε τον κύκλο της στις 4 Αυγούστου 1975. (Φωτ. ΑΡΧΕΙΟ Π. ΙΩΑΝΝΙΔΗ)

 

*Η οικονομική αναταραχή

και η πετρελαϊκή κρίση

οδηγούν στην απόφαση

της εξαγοράς της από το κράτος 

Του κ. ΜΙΧΑΛΗ ΨΑΛΙΔΟΠΟΥΛΟΥ*

\

 

 

Στις 4 Αυγούστου 1975 μεταβιβάστηκε τελεσίδικα η ιδιοκτησία της Ολυμπιακής Αεροπορίας (Ο.Α.), βάσει κοινής απόφασης από τις αρχές Ιανουαρίου 1975, από την κυριότητα των κληρονόμων του Αριστοτέλη Ωνάση, που είχε στο μεταξύ αποβιώσει στις 15 Μαρτίου 1975 από οξεία μυασθένεια, στο ελληνικό Δημόσιο. Έτσι ολοκληρώθηκε ένας κύκλος που είχε αρχίσει το 1956, όταν το ελληνικό Δημόσιο είχε πωλήσει την κρατική ΤΑΕ (Τεχνικές Αεροπορικές Εκμεταλλεύσεις) στον Ωνάση.

Η Ολυμπιακή Αεροπορία, που είχε αρχίσει να πετάει στις 6 Απριλίου 1957, πέρασε στην ιστορία ως μια πετυχημένη και ασφαλής αεροπορική εταιρεία, που παρείχε υψηλής ποιότητας εξυπηρέτηση σε Έλληνες και ξένους επιβάτες. Η διαδικασία επιλογής αεροσυνοδών, για παράδειγμα, είχε στοιχεία διαγωνισμού ομορφιάς και καλών τρόπων, προκειμένου να συμβάλει το ιπτάμενο προσωπικό στην καθιέρωση του brand name της εταιρείας. Η εταιρεία είχε ανοδική πορεία ανάπτυξης και εγκαινίαζε με σταθερά βήματα νέα δρομολόγια, εθνικά και διεθνή. Στην ακμή της δράσης της πετούσε προς όλες τις ηπείρους.

        Πώς όμως έφτασαν τα πράγματα στο σημείο της επανακρατικοποίησης της Ολυμπιακής μετά περίπου είκοσι χρόνια επιτυχούς πορείας; Σε ποια συγκυρία για την ελληνική οικονομία συντελέστηκε αυτό; Ποιοι παράγοντες, αντικειμενικοί και υποκειμενικοί, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην όλη υπόθεση;

Για να ξετυλίξουμε το κουβάρι των γεγονότων πρέπει να πάμε πίσω στο 1971, όταν καταργήθηκε το σύστημα του Μπρέτον Γουντς, και στο 1973, όταν ξέσπασε η πρώτη πετρελαϊκή κρίση.

Ελάτε και στο κανάλι μου στο You Tube

Αγαπητοί φίλοι,

        Δημιούργησα στο You Tube, ένα προσωπικό κανάλι, στο οποίο αποθήκευσα ορισμένες από τις τηλεοπτικές εργασίες που είχα κάνει στο παρελθόν. Είναι ελεύθερη η πρόσβαση.

        Πηγαίνετε στη You Tube και στη μηχανή αναζήτησης, γράψτε Αθανασιάδης Παντελής. Θα σας παρουσιάσει τα δικά μου βίντεο, αλλά και διάφορα άλλα συνονόματων και συνεπώνυμων. Εσείς διαλέγετε.

Ή κάνετε κλικ στο 

https://www.youtube.com/results?search_query=%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%83+%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CF%83%2C+sitalkis

Ευχαριστώ

Παντελής Αθανασιάδης

Το φαινόμενο Ευάγγελος Αβέρωφ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/culture/books/561206002/to-fainomeno-eyaggelos-averof/

*Ο Ευάγγελος Αβέρωφ μετά την απονομή χάριτος το 1967. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αναζητούσε αγωνιωδώς μια ρεαλιστική διέξοδο για την Ελλάδα. Έγινε το επίκεντρο της πολιτικής αντιπολιτεύσεως και ποικιλοτρόπως υπονόμευσε το δικτατορικό καθεστώς. Αριστερά η Σούζη Λάππα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων, δεξιά ο Τζων Ρήγος του United Press. Επάνω δεύτερος από αριστερά ο Αριστείδης Μπουλούκος του "Ελληνικού Βορρά" Θεσσαλονίκης.

Γράφει ο κ. ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΣ*

        Αναμφίβολα, ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας υπήρξε ένα σπάνιο φαινόμενο πολυμέρειας στην ιστορία του τόπου μας. Ενας κορυφαίος πολιτικός ήταν ταυτόχρονα ιστορικός, λογοτέχνης, οικονομολόγος, οινοπαραγωγός, γεωργός, συλλέκτης έργων τέχνης, ευεργέτης. 

        'Οπως έγραψε ο αείμνηστος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Τσάτσος, «ο Ευάγγελος Αβέρωφ αποτελεί μια ιδιότυπη όσο και τιμητική εξαίρεση στη δημόσια ζωή μας. Ενώ δεν έγινε ποτέ πρωθυπουργός, επηρεάζει επί πενήντα σχεδόν χρόνια τα πολιτικά μας πράγματα περισσότερο από πολλούς πρωθυπουργούς». Παράλληλα, ήταν ένας καταξιωμένος πνευματικός άνθρωπος που αντιπροσωπεύει ένα πλούσιο σε ποιότητα και ποσότητα πνευματικό έργο, ένα έργο πρότυπο ήθους και ύφους για το οποίο ο Γάλλος ακαδημαϊκός Ντριόν είπε πως είναι προορισμένο να καταστεί κλασικό.

        Αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα προσεγγίζει στο βιβλίο του «Το μέγεθος και η μοίρα του Ευαγγέλου Αβέρωφ-Τοσίτσα» ο σημερινός πρόεδρος της Βουλής, Ηπειρώτης πολιτικός και πολιτικό και πνευματικό δημιούργημα του Ευαγγέλου Αβέρωφ, ο φίλος μου Κώστας Τασούλας. Είχα την τιμή και τη χαρά να με δεχθεί πριν από λίγο καιρό στο γραφείο του στη Βουλή, όπου «εμνήσθημεν ημερών αρχαίων» και να μου χαρίσει το καινούργιο του βιβλίο.

        Πρόκειται για μια υπέροχη ομιλία, που εκφώνησε ο ίδιος στις 2 Ιουνίου 1993 στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας στην Αθήνα κατά την παρουσίαση των Πρακτικών του Α΄ Συνεδρίου Μετσοβίτικων Σπουδών, που οργάνωσε ο εν Αθήναις Εξωραϊστικός Σύλλογος Μετσόβου.

Ο καλός και ο κακός Βρετανός του 1821

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/opinion/561193993/o-kalos-kai-o-kakos-vretanos-toy-1821/

*Το άγαλμα του φιλελεύθερου Βρετανού πρωθυπουργού και υπουργού Εξωτερικών Γεωργίου Κάνινγκ στην ομώνυμη πλατεία της Αθήνας.

Του κ. ΘΑΝΟΥ Μ. ΒΕΡΕΜΗ*

        Ο Γεώργιος Κάνινγκ (1757-1827) και ο Ρόμπερτ Στιούαρτ, μαρκήσιος Λόντοντερι και υποκόμης Κασλερέι (1769-1822) είναι δύο αρχετυπικές μορφές του βρετανικού πολιτικού βίου που συγκεντρώνουν και το αμέριστο ενδιαφέρον των Ελλήνων.

        Ο Κασλερέι υπήρξε από τους στυλοβάτες της Ιεράς Συμμαχίας, δεξί χέρι του Μέτερνιχ και συνεπώς εχθρός κάθε επανάστασης. Ήταν Συντηρητικός αριστοκράτης και κάτοχος όλων των χαρακτηριστικών του είδους. Απαισιόδοξος για την ανθρώπινη φύση, ρεαλιστής της πολιτικής και εχθρός κάθε νεωτερικότητας. Κατήργησε, αν και Ιρλανδός, το Κοινοβούλιο της Ιρλανδίας, έκαψε την πόλη της Ουάσιγκτον το 1814 και πολέμησε με ψυχρό πάθος τον Ναπολέοντα σαν στοιχείο ανατρεπτικό της φυσικής τάξης. Οι κακοτυχίες στην προσωπική του ζωή τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Ήταν άραγε ο βίος του υπεύθυνος για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, ή ο χαρακτήρας του για την εξέλιξη της ζωής του;

Το Τρίγωνο Έβρου στον Εμφύλιο

*Απόσπασμα από το Ημερολόγιο του 551 Τάγματος Πεζικού, για την επίθεση στη Μπάρα Τριγώνου. 

*Μπάρα, Πεντάλοφος, Πετρωτά,Ορμένιο

και άλλα σημεία, πεδία μαχών

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

        Η περιοχή του Τριγώνου του νομού Έβρου, είναι η πινέζα του χάρτη της Ελλάδος!!! Αυτό είναι ένα σύνηθες αστειάκι για να προσδιορίσει πόσο απομακρυσμένη είναι αυτή η ευλογημένη αλλά και αδικημένη περιοχή. Υπάρχει όμως και ο ισχυρός αντίλογος, ότι αυτή η πινέζα συγκρατεί το χάρτη στη θέση του. Χωρίς αυτήν ο χάρτης πέφτει και σχίζεται…

        Η περιοχή αυτή δοκίμασε μεγάλες περιπέτειες παράλληλα με τις εθνικές περιπέτειες. Γνώρισε διάφορους κατακτητές και εισβολείς και μάτωσε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου. Δύσκολη χρονιά για τα χωριά του Τριγώνου, ήταν το 1947. Τότε που ακόμα η πλάστιγγα των εξελίξεων δεν έγερνε πάντα υπέρ του τακτικού στρατού της, αφού σε μερικά σημεία της χώρας, οι κομμουνιστές αντάρτες πετύχαιναν νίκες. Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς οι αντάρτες είχαν κάνει μια προσπάθεια να κυριαρχήσουν στην… πινέζα, αλλά τελικά απέτυχαν.

        Αντιμαχόμενοι, ήταν το ανταρτικό συγκρότημα υπό τον καπετάν Ανανία (Θεόδωρος Κατμερίδης), που είχε στήσει τα λημέρια και το στρατηγείο του στο εγκαταλελειμμένο χωριό Μπάρα και το 551 Τάγμα Πεζικού του τακτικού στρατού υπό τον αντισυνταγματάρχη Χαράλαμπο Μούρκο, που είχε αναπτύξει τις δυνάμεις του στον Πεντάλοφο, στο Ορμένιο, στα Πετρωτά και όπου αλλού χρειάστηκε, γιατί ο αγώνας δεν ήταν στατικός, αφού οι αντάρτες κινούνταν συνεχώς και είχαν την υποστήριξη της Βουλγαρίας, σε όπλα, πολεμοφόδια, τρόφιμα, νοσοκομειακή περίθαλψη κ.λπ.

Οι ήρωες του 1821 από το πενάκι του πρώτου Βέλγου πρεσβευτή στην Αθήνα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/culture/athinaika-plus/561177238/oi-iroes-toy-1821-apo-to-penaki-toy-protoy-velgoy-presveyti-stin-athina/

 *Πολυπρόσωπη σύνθεση του Βέλγου πρεσβευτή.

Γράφει η Μαργαρίτα Πουρνάρα

        Ανήκω στη γενιά που πρόλαβε τις σχολικές τάξεις στολισμένες με προσωπογραφίες των αγωνιστών του ’21. Χρειάστηκε βέβαια να περάσουν δεκαετίες για να μάθω ότι τις μορφές τους απαθανάτισε ο Καρλ Κρατσάιζεν, ένας Βαυαρός στρατιωτικός φιλέλληνας που πολέμησε στο πλευρό των Ελλήνων και γνώρισε από κοντά τους ηγέτες του Αγώνα. Δίχως αυτόν δεν θα είχαμε ιδέα πώς έμοιαζαν οι ήρωες, καθώς η φωτογραφία ήταν άγνωστο μέσο για την εποχή.

        Και αν ελάχιστοι Ελληνες ξέρουν τι οφείλουμε στον Κρατσάιζεν, σχεδόν κανείς δεν έχει ιδέα ότι εκτός από τις δικές του απεικονίσεις υπάρχει ένα ακόμα corpus, καμωμένο από το πενάκι του πρώτου Βέλγου διπλωμάτη στην Αθήνα, Μπενζαμέν Μαρί (Benjamin Mary), με γνωστά και άγνωστα πρόσωπα της Ελληνικής Επανάστασης. Ο Μαρί είχε αποκαλυπτική ματιά και στα άδυτα της Εθνικής Συνέλευσης του 1843-1844, την οποίαν παρακολούθησε από κοντά.

Μια άγνωστη εκτόπιση βλάχικων πληθυσμών από την Κάτω Τζουμαγιά (Ηράκλεια Σερρών) στο βουλγαροκρατούμενο Ποζάρεβιτς της Σερβίας από τους Βούλγαρους, το 1916.

*Η κεντρική πλατεία της Τζουμαγιάς

Γράφει ο κ. Παύλος Παπαδόπουλος*

        Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου στο νομό Σερρών, έλαβε χώρα μία απάνθρωπη και σκληρή βουλγάρικη κατοχή. Ήταν η δεύτερη βουλγάρικη κατοχή (είχε προηγηθεί εκείνη του 1912-13), από τις συνολικά τρεις (θα ακολουθούσε εκείνη του 1941-44) που θα υφίστατο ο νομός Σερρών από τους Βούλγαρους.

        Το καλοκαίρι του 1916 οι Βούλγαροι πέρασαν την ελληνοτουρκική μεθόριο εισήλθαν στο νομό Σερρών, και την ημέρα του εορτασμού της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος (06-08-1916) και κατέλαβαν την Κάτω Τζουμαγιά (Ηράκλεια Σερρών).

        Μετέτρεψαν άμεσα τα σχολεία σε στρατώνες και διέκοψαν την τελούμενη θεία λειτουργία. Πρώτο τους μέλημα ήταν φυσικά να κακοποιήσουν όσους συμμετείχαν στο Μακεδονικό Αγώνα.

        Κατόπιν έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο τους, έχοντας ως στρατηγική τους την μεταφορά των Βλάχων της ευρύτερης περιοχής στη νότια Σερβία και συγκεκριμένα στο Ποζάρεβιτς και μέσω της βουλγαροποίησης τους, τον έλεγχο αυτής της περιοχής

Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού,  οι Βούλγαροι ανάγκασαν όλους τους κατοίκους να εκκενώσουν την Τζουμαγιά. Έτσι, όλοι οι κάτοικοι, γύρω στις 7-8 χιλιάδες ψυχές, περπατούσαν για πολλές ώρες στο δρόμο, που οδηγούσε προς τη Βουλγαρία δια μέσου των στενών του Ρούπελ και της Κρέσνας. Το ίδιο συνέβη και με τους κατοίκους της Ράμνας, του Πετριτσίου, του Σιδηροκάστρου, και των άλλων περιοχών.

Τούρκοι ληστές κλέβουν το 1919 ελληνική χρηματαποστολή με λεία 10.000 λίρες

*Οι εφημερίδες 'Εθνος" και "Καιροί" αναφέρονται στη ληστεία της ελληνικής χρηματοποστολής

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

        Η συνθήκη του Νεϊγύ που υπογράφηκε στις 27 Νοεμβρίου 1919 και υποχρέωνε τη Βουλγαρία να εκκενώσει τη Δυτική Θράκη την οποία κατείχε βάσει της συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1913, γέννησε τότε μεγάλες ελπίδες στο Θρακικό ελληνισμό, ότι έρχεται η πολυπόθητη απελευθέρωση. Την ακολούθησε η Διασυμμαχική Διάσκεψη του Σαν Ρέμο (Απρίλιος 1920), με την οποία η Ελλάδα εξασφάλισε τη συγκατάθεση των Μεγάλων Δυνάμεων για την αντικατάσταση των συμμαχικών στρατευμάτων από τον ελληνικό στρατό σε ολόκληρη τη Θράκη, Δυτική και Ανατολική.

        Ωστόσο, η κατάσταση δεν έπαψε να είναι ζοφερή για τον ελληνικό πληθυσμό, γιατί Βούλγαροι και Τούρκοι, σύμμαχοι της ηττημένης Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν έπαψαν να είναι εκδικητικοί και να προβαίνουν σε ωμότητες στον άμαχο πληθυσμό των περιοχών, όπου ακόμα κυριαρχούσαν.

        Μέσα σε αυτό το σκηνικό αίματος, βίας, ωμοτήτων σημειώθηκε και μια διακεκριμένη ληστεία εις βάρος του ελληνικού κράτους, το Δεκέμβριο του 1919 από Τούρκους αντάρτες, που δρούσαν στην Ανατολική Θράκη, η οποία βεβαίως ανήκε ακόμα στους Τούρκους.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/politics/561168577/o-konstantinos-tsatsos-proedros/

*20.6.1975. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος ορκίζεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας ενώπιον της Βουλής. Στα αριστερά του ο απερχόμενος Πρόεδρος Μιχ. Στασινόπουλος.

Γράφει η κ. ΑΝΤΙΓΟΝΗ-ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΟΙΜΕΝΙΔΟΥ*

        Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος αποτελεί μια ιδιότυπη περίπτωση της ελληνικής πολιτικής σκηνής του 20ού αιώνα. Υπήρξε μια πολύπλευρη προσωπικότητα, ένας στοχαστής που θεωρούσε τον εαυτό του αντεπιστέλλον μέλος της δυτικής κοινωνίας.

        Η παρουσία του στον χώρο των γραμμάτων έχει ως αφετηρία το 1930, οπότε και εκδόθηκε, σε συνεργασία με τους Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, για πρώτη φορά το τριμηνιαίο περιοδικό «Αρχείο Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Επιστημών». Αναδείχθηκε σε καθηγητή της Φιλοσοφίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1933) και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1961). Ωστόσο, χάρη στο «πολιτικό σπίτι» του, όπως το χαρακτήριζε ο ίδιος– προερχόταν από φιλοβενιζελική οικογένεια– η ενασχόληση με την πολιτική υπήρξε αναπόφευκτη. Μια πρώτη μαρτυρία εισόδου του στο πολιτικό προσκήνιο σημειώθηκε με το κίνημα του 1935, αλλά καταλυτικό ρόλο διαδραμάτισαν οι εξελίξεις κατά την περίοδο της Κατοχής. Η παρουσία του στην πολιτική σκηνή της χώρας τη μεταπολεμική περίοδο υπήρξε σημαντική. Η πολιτική του ταυτότητα όμως δεν σήμανε και την ταυτόχρονη αποποίηση της ταυτότητάς του ως θεωρητικού στοχαστή. Κορυφαίος διανοούμενος και πολιτικός, επεδίωκε να υπηρετεί τους στόχους που υπαγορεύονταν από τη θεωρητική του κατάρτιση.

Ας ζήσουμε στο Διδυμότειχο του 1925 - Καστρινοί Διάλογοι

        Ο Δήμος Διδυμοτείχου, αλλά και ιδιώτες επαγγελματίες της πόλης, προχώρησαν σε μια πρωτοποριακή πρωτοβουλία.

        Ενθαρρύνουν και ενισχύουν προσπάθειες προβολής της πόλης από σωματεία, που μπορούν με χρήση της τεχνολογίας να προβάλουν την ιστορία και τον πολιτισμό της Καστροπολιτείας ή άλλες κοινωνικές δράσεις.

        Ειδικότερα σε συνεργασία με τον Ιστορικό και Πολιτιστικό Σύλλογο Διδυμοτείχου ΚΑΣΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ- ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ άρχισε την προβολή με Διαδικτυακή αναδρομή στην ιστορία και τον πολιτισμό του Διδυμοτείχου.

Πρόκειται για Διαδικτυακές εκδηλώσεις (λόγω των γνωστών απαγορεύσεεων εορτασμών, συγχρωτισμών κ.λπ. εν καιρώ καραντίνας).