Γράφει ο κ. Παύλος Παπαδόπουλος*
Κατά
τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου
πολέμου στο νομό Σερρών, έλαβε χώρα μία
απάνθρωπη και σκληρή βουλγάρικη κατοχή.
Ήταν
η δεύτερη βουλγάρικη κατοχή (είχε
προηγηθεί εκείνη του 1912-13), από τις
συνολικά τρεις (θα ακολουθούσε εκείνη
του 1941-44) που θα υφίστατο ο νομός Σερρών
από τους Βούλγαρους.
Το
καλοκαίρι του 1916 οι Βούλγαροι
πέρασαν την ελληνοτουρκική μεθόριο
εισήλθαν στο νομό Σερρών, και την ημέρα
του εορτασμού της Μεταμόρφωσης του
Σωτήρος (06-08-1916) και κατέλαβαν την Κάτω
Τζουμαγιά (Ηράκλεια Σερρών).
Μετέτρεψαν
άμεσα τα σχολεία σε στρατώνες και
διέκοψαν την τελούμενη θεία λειτουργία.
Πρώτο
τους μέλημα ήταν φυσικά να κακοποιήσουν
όσους συμμετείχαν στο Μακεδονικό Αγώνα.
Κατόπιν έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο τους, έχοντας ως στρατηγική τους την μεταφορά των Βλάχων της ευρύτερης περιοχής στη νότια Σερβία και συγκεκριμένα στο Ποζάρεβιτς και μέσω της βουλγαροποίησης τους, τον έλεγχο αυτής της περιοχής
Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, οι Βούλγαροι ανάγκασαν όλους τους κατοίκους να εκκενώσουν την Τζουμαγιά. Έτσι, όλοι οι κάτοικοι, γύρω στις 7-8 χιλιάδες ψυχές, περπατούσαν για πολλές ώρες στο δρόμο, που οδηγούσε προς τη Βουλγαρία δια μέσου των στενών του Ρούπελ και της Κρέσνας. Το ίδιο συνέβη και με τους κατοίκους της Ράμνας, του Πετριτσίου, του Σιδηροκάστρου, και των άλλων περιοχών.
