Η 4η Αυγούστου, ο Μεταξάς και οι νέοι κάπηλοί του

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_04/08/2013_529019

*Ο Ιωάννης Μεταξάς

*Για τους Έλληνες ο φασισμός και ο ναζισμός 

είναι μωρία, σύμφωνα με όσα γράφει 

τις τελευταίες μέρες της ζωής του

Του Μιχάλη Ν. Κατσίγερα

          Επέτειος της 4ης Αυγούστου 1936 (και της άλλης, του 1789 βέβαια) και οι κάπηλοι του Ιωάννη Μεταξά βγήκαν στο μεϊντάνι να πουλήσουν την πραμάτεια τους.

          Το καθεστώς που προέκυψε από το ανακτορικό πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου 1936 ασφαλώς δεν ήταν ολοκληρωτικό, όπως το χιτλερικό και το σταλινικό. Άλλωστε ολοκληρωτικό χαρακτήρα δεν είχε ούτε καν το φασιστικό κράτος του Μουσολίνι στο απόγειό του, κι ας ήταν αυτός ο ίδιος που είχε επινοήσει τον όρο stato totalitario. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν μια συντηρητική δικτατορία του Βασιλέως Γεωργίου Β’. Η πολιτική διαχείρισή της είχε ανατεθεί στον παλαιόθεν αντικοινοβουλευτικό Μεταξά. Έναν στρατιωτικό ο οποίος, διαθέτοντας ως υπόβαθρο την παιδεία των μορφωμένων και ανοικτών στην Εσπερία Ελλήνων του μεταιχμίου του 19ου προς τον 20ό αιώνα ήταν προικισμένος με τον ρεαλισμό του επιτελικού αξιωματικού που τον είχε στερεώσει μέσα του η οδυνηρή επαλήθευση των αρνητικών εκτιμήσεών του για την τύχη της Μικρασιατικής Εκστρατείας. 

Μητσαίοι: Υπόδειγμα προσφοράς προς την πατρίδα

*Τα τρία αδέλφια Αθανάσιος, Σταμάτιος και Κωνσταντίνος

*Μια οικογένεια- υπόδειγμα 

πατριωτισμού και προσφοράς
Υπόδειγμα και η οικογένεια Λαγάνη

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο ανιδιοτελής πατριωτισμός, η εκούσια στράτευση στην ιδέα της πατρίδας, η εθελοντική προσφορά στον τόπο που μας γέννησε, είναι φαινόμενο που συνεχώς συρρικνώνεται, ειδικά στις μέρες μας. Γεννά μελαγχολικές σκέψεις αυτή η διαπίστωση, αλλά δεν ανατρέπεται αυτή η κατάσταση της πατριωτικής αφασίας.

                Εντούτοις υπήρξαν εποχές, που τα φαινόμενα αυτά άνθιζαν ανάμεσα στον ελληνικό λαό, εντελώς αυθόρμητα και πηγαία, χωρίς κανένας να διεκδικεί αμοιβές, παροχές ή δημοσιότητα, όπως συμβαίνει σήμερα, που τα ΜΜΕ δημιουργούν ήρωες (με… παντούφλες) παπαγάλους των τηλεοπτικών παραθύρων και κύμβαλα αλαλάζοντα. Τέτοιες εποχές ήταν, ο πόλεμος του Σαράντα, αλλά και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι.

                Υπάρχουν παραδείγματα οικογενειών, που τα παιδιά τους όλα μαζί έσπευδαν εθελοντικά να πολεμήσουν, υπακούοντας σε άγραφους κώδικες τιμής.

Βήμα-βήμα στον γκρεμό των Ιουλιανών

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=523180&wordsinarticle=

*Ο Ανδρέας Παπανδρέου με δημοσιογράφους, την εποχή των Ιουλιανών

*Το αρχείο του Παναγιώτη Πιπινέλη, 

η εμμονή στον Ανδρέα Παπανδρέου 

και οι «ιδιαιτέρως επικίνδυνοι» αξιωματικοί

Της κ. Φωτεινής Τομαή

           Αν και τα γεγονότα είναι γνωστά με δεκάδες εκδόσεις που, είτε με τη μορφή απομνημονευμάτων είτε βασισμένες σε Αρχεία, περιγράφουν το ζοφερό κλίμα μίας περιόδου οξύτατης πολιτικής έντασης που οδήγησε στα Ιουλιανά και εντεύθεν στη χούντα, σημαδεύοντας οριστικά τον νεότερο πολιτικό βίο της χώρας μας, το σημερινό άρθρο, κάνοντας χρήση πληροφοριακών δελτίων της ΚΥΠ από το αρχείο Π. Πιπινέλη, θα δώσει μια διαφορετική, εσωτερική ματιά στα γεγονότα της διετίας 1963-1965

          Το τέλος της γνωστής ως δημιουργικής οκταετίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή χαρακτηρίστηκε από μία αντιφατική εσωτερική πολιτική που από τη μία έκανε ορισμένα φιλελεύθερα ανοίγματα, αλλά από την άλλη προωθούσε τη θεσμοποίηση ενός αυταρχικότερου κράτους με «μέτρα ασφαλείας», αναθεώρηση του Συντάγματος κ.ά. Την ίδια στιγμή, η δράση παρακρατικών οργανώσεων, το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων Βενιζέλου - Πιπινέλη για συμβιβασμό ΕΡΕ και ΕΚ προκειμένου να εξεταστούν από κοινού οι προϋποθέσεις επανόδου στην ομαλότητα, η άνοδος των ποσοστών της ΕΔΑ και η εντονότερη παρουσία της στο πολιτικό προσκήνιο, οδήγησαν σε ακόμη μεγαλύτερη όξυνση την πολιτική κατάσταση της χώρας.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά τα Ιουλιανά

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_28/07/2013_528298

*Η δυναστεία των Παπανδρέου

*Ο Ελληνοαμερικανός Τζιμ Πύρρος

καταγράφει στο ημερολόγιό του

μια συζήτηση που είχε

με το ζεύγος Παπανδρέου

Του Σπύρου Δραΐνα*

          Στις 13 Οκτωβρίου 1965, ο Τζιμ Πύρρος, επικεφαλής του πολιτικού γραφείου ενός φιλελεύθερου βουλευτή των Δημοκρατικών από το Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, πέρασε ολόκληρο το μεσημέρι στην οικία του Ανδρέα και της Μαργαρίτας Παπανδρέου στο Ψυχικό, όπου τον είχαν καλέσει για φαγητό.

          Σε μία συναρπαστικά λεπτομερή καταχώριση στο ημερολόγιό του για εκείνη την ημέρα, η οποία σήμερα δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά, ο Πύρρος εξιστορεί τις συζητήσεις του με το νεαρό ζεύγος Παπανδρέου. Η επίσκεψή του έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της πολιτικής κρίσης που ξέσπασε εκείνον τον Ιούλιο όταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος εξανάγκασε τον πατέρα του Ανδρέα να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία. Τρεις εβδομάδες πριν από την επίσκεψη του Πύρρου, ο διορισθείς από τον βασιλιά Στέφανος Στεφανόπουλος είχε μετά βίας επιβιώσει μιας αμφιλεγόμενης διαδικασίας παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή, προσφέροντας έτσι μια προσωρινή ανάσα από την πολιτική κρίση.

Η συμφωνία για τις βάσεις στην Ελλάδα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_21/07/2013_527489

*Οι εξοπλισμοί σφράγισαν τη εποχή του Ψυχρού Πολέμου

*Οι κυβερνήσεις του Κέντρου και του Παπάγου

τις θεωρούσαν εξαιρετικά σημαντικές

για την ασφάλεια της χώρας

Του Λυκούργου Κουρκουβέλα*

            Η αύξηση της έντασης του Ψυχρού Πολέμου από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και η συνακόλουθη στρατιωτικοποίηση της αμερικανικής στρατηγικής της «ανάσχεσης» είχαν ως αποτέλεσμα την επέκταση του φαινομένου της εγκατάστασης αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη γεωγραφική περίμετρο του σοβιετικού συνασπισμού.

            Ιδιαίτερα μέσα στη δεκαετία του 1950 η εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων σε όλη την υφήλιο αποτέλεσε μια από τις βασικές στρατηγικές των ΗΠΑ μέχρι την κατίσχυση των πυρηνικών πυραύλων μέσου και διηπειρωτικού βεληνεκούς, που άλλαξε σταδιακά το στρατηγικό τοπίο από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και έπειτα. 

Το Σύμφωνο για τα γερμανικά χρέη, τo 1953

                      ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ       http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_07/07/2013_525963

*Ο τραπεζίτης Hermann Josef Abs υπογράφει την συμφωνία της 27ης Φεβρουαρίου 1953

*Ρυθμίσεις για προπολεμικές οφειλές,

πολεμικές επανορθώσεις

και μεταπολεμικά δάνεια

που κλήθηκε να πληρώσει

η Δυτική Γερμανία 60 χρόνια πριν

Της Δέσποινας- Γεωργίας Κωνσταντινάκου*

          Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις εξαιρετικά υψηλές επανορθώσεις που της επιβλήθηκαν με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, αναγκάστηκε να καταφύγει σε ευρείας κλίμακας δανεισμό, που επιβάρυνε την ήδη εύθραυστη οικονομία της.

          Σε συνδυασμό με το αρνητικό οικονομικό περιβάλλον του Μεσοπολέμου, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης σύντομα δεν ήταν πλέον σε θέση να εξυπηρετήσει το εξωτερικό της χρέος, το οποίο μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία συνέχισε να αυξάνεται, καθώς το ναζιστικό καθεστώς προχώρησε σε παύση πληρωμής των τόκων.

Κωνσταντίνος Γερακάρης: Ηρωικός θάνατος μαζί με τον Λ. Μαβίλη

*Ο Κωνσταντίνος Γερακάρης

*Ηρωική μορφή, που ζυμώθηκε στους Κρητικούς αγώνες

και βρήκε το θάνατο στη μάχη του Δρίσκου, 

την ίδια μέρα με τον ποιητή Λορέντζο Μαβίλη

               Μια από τις ηρωικότερες και ευγενέστερες μορφές των κρητικών αγώνων στα τέλη του 19^ου αιώνα ήταν ο Κωνσταντίνος Γερακάρης, που γεννήθηκε στον Πρινέ Μυλοποτάμου στις 5 Μαρτίου 1859 και σκοτώθηκε στην μάχη του Δρίσκου στις 28 Νοεμβρίου 1912.

            Η ιδιωτική ζωή του ήταν απλή γιατί ο δημόσιος βίος απορρόφησε, από την εφηβική του ήδη ηλικία, την ευφυΐα και την ενεργητικότητά του. Στα 20 χρόνια του παντρεύτηκε με την Μαρία Αντωνίου Κουντουράκη, από τα Μεσόγεια κισσάμου και απέκτησαν 12 παιδιά. Η σύζυγός του υποδειγματική σύντροφος και μητέρα, αποδείχτηκε αντάξιά του σε γενναιότητα και πατριωτισμό.

Το Σουφλί δοκιμάζεται σκληρά από τη Βουλγαρική Κατοχή του 1913-19

*Η έκθεση του προξενείου της Ξάνθης, που φυλάσσεται στο Ίδρυμα Ελευθερίου Βενιζέλου

 *Οι βουλγαρικές ωμότητες στη Θράκη, 

μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η Δυτική Θράκη στη διάρκεια του 20^ου αιώνα υπέστη δύο φορές με συνέπειες τραγικές, την βουλγαρική κατοχή.

          Την πρώτη φορά μετά τον τερματισμό του δεύτερου Βαλκανικού Πολέμου το 1913, όταν με βάση κυρίως τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, η περιοχή επιδικάσθηκε στην ηττημένη Βουλγαρία αν και είχε απελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό.

          Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου του Αυγούστου 1913, υπήρξε άδικη για την ελευθερωμένη Θράκη. Με δυτικό όριο τη γραμμή του Νέστου, η Θράκη παραχωρήθηκε στη Βουλγαρία. Έτσι έσβησε άδοξα το πρώτο όνειρο της απελευθέρωσης. Η εν συνεχεία συνθήκη της Κωνσταντινούπολης με την οποία επισημοποιήθηκε η συνθήκη του Βουκουρεστίου οριστικοποίησε, αυτό που ήθελαν να αποφύγουν Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι της Θράκης. Μια βουλγαρική κατοχή. Οι Βούλγαροι άρχισαν να προωθούνται σταδιακά και να καταλαμβάνουν εδάφη της Θράκης, από τον Οκτώβριο του 1913. Ο πληθυσμός της περιοχής βρέθηκε σε απόγνωση.

Η υπόθεση Πολκ ξανά στο προσκήνιο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_14/07/2013_526731

*Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος, στο εδώλιο, δακρύζει... Δίπλα η μητέρα του, συγκατηγορούμενή του

*Αίτηση επανεξέτασης της καταδίκης

του Γρηγόρη Στακτόπουλου κατατέθηκε πρόσφατα

στην Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης

Των John O. Iatrides - Edmund Keeley*

          Είναι κατανοητό ότι η κρίση που μαστίζει την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει στρέψει την προσοχή του κοινού στην οδυνηρή πραγματικότητα του σήμερα. Αλλά ενώ η χώρα αγωνίζεται να απαλλαγεί από την τρομερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται, συγκεκριμένα τραγικά λάθη και αδικίες του παρελθόντος, ειδικά αν υπονομεύουν δημοκρατικές αρχές και αποδυναμώνουν τα θεμέλια μιας δίκαιης και φιλάνθρωπης κοινωνίας, οφείλουν να μην ξεχαστούν.

          Εξήντα πέντε χρόνια μετά, μία δικαστική υπόθεση που έμεινε στην Ιστορία, επιστρέφει στο προσκήνιο, με την ελπίδα ότι ένα σοβαρό σφάλμα της Δικαιοσύνης επιτέλους θα διορθωθεί.

Κ. ΚΡΙΑΡΗΣ: 60 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

*Ο Κωνσταντίνος Κριάρης, εικόνα από το περιοδικό "Αττικόν Μουσείον" 1884

*Ας μην ξεχαστεί ποτέ, αυτός ο ήρωας

και ας είναι φωτεινό παράδειγμα

προσφοράς, ανδρείας και πατριωτισμού

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 

          Ο Κωνσταντίνος Κριάρης είναι ένας από τους ήρωες των Κρητικών επαναστάσεων του 19^ου αιώνα, που δεν πρέπει να τον σκεπάσει η σκόνη της ιστορίας.

          Για το λόγο αυτό, πρέπει να μνημονεύουμε το παράδειγμά του και να το προβάλλουμε, έστω και αν η πατρίδα δεν είναι τώρα σκλαβωμένη όπως κάποτε. Σήμερα έχει άλλα προβλήματα και αντιμετωπίζει σύνθετες δυσχέρειες. Και αυτό σημαίνει πως ποτέ δεν θα πάψει να έχει ανάγκη από τη βοήθειά των πολιτών της.

          Ο Κωνσταντίνος Κριάρης γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1797 στο χωριό Κουστογέρακο της επαρχίας Σελίνου της Κρήτης. Οι ρίζες της οικογένειάς του ήταν από τη γενιά των Μπενήδων. Ο πατέρας του, που αρχικά τον αποκαλούσαν Μπενή μετονομάστηκε σε Κριγιάρης το 1769 επί Δασκαλογιάννη, λόγω του ατίθασου και ορμητικού χαρακτήρα του και της ανδρείας του.

«Η Αττική και η Κρήτη υποδέχονται τους πρόσφυγες του ’22»

*Συσσίτια για τα προσφυγόπουλα

        Tο  Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Αθλητικό Οργανισμό Δήμου Αγίου Νικολάου και το Σύλλογο Μικρασιατών και Ποντίων Μεραμπέλου εγκαινιάζουν την έκθεση «Η Αττική και η Κρήτη υποδέχονται τους πρόσφυγες του ’22», η οποία θα φιλοξενηθεί  στη Δημοτική Πινακοθήκη Αγίου Νικολάου από τις 12 έως τις 27 Ιουλίου 2013.

        Η αρχική έκθεση με τίτλο «Η αττική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες του ’22» διοργανώθηκε και παρουσιάστηκε από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων στον εκθεσιακό του χώρο από τον Οκτώβριο του 2006 έως το Μάρτιο του 2007. H νέα έκθεση καταγράφει και αποτυπώνει μέσα από φωτογραφίες, έγγραφα και χάρτες τη διπλή εμπειρία της υποδοχής των προσφύγων του 1922 στην Αττική και την Κρήτη.

Πλήρης ιστορία της νεότερης Ελλάδος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_30/06/2013_524946

*Το εξώφυλλο του βιβλίου

ΘΑΝΟΣ ΒΕΡΕΜΗΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ Σ. ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Νεότερη Ελλάδα. Μία ιστορία από το 1821.

Εκδ. Πατάκη 

*Οι δύο συγγραφείς αναλύουν

γεγονότα και πρόσωπα

από το 1821 μέχρι σήμερα

Του κ. Θεόδωρου Κουλουμπή*

          Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη του γνωστού πολιτικού επιστήμονα Γιάννη Ιατρίδη, όπως αυτή εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ότι «τούτη είναι η καλύτερη ιστορία της νεότερης Ελλάδας από όσες σήμερα κυκλοφορούν». Οι δύο συγγραφείς χωρίζουν την προσφορά τους χρονολογικά:

          Ο Κολιόπουλος ασχολείται με την ελληνική επανάσταση και τη δημιουργία του μετεπαναστατικού ελληνικού κράτους, τον αλυτρωτισμό και την πολιτική ζωή του δεκάτου ενάτου αιώνα. Ο Βερέμης αναλύει τον εικοστό αιώνα και τμήμα του εικοστού πρώτου, έως την αρχή του 2013.

Ο θάνατος του Νικολάου Πλαστήρα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_30/06/2013_525184

*Ο Νικόλαος Πλαστήρας, ασθενής

*Σφράγισε το τέλος μιας προσπάθειας

για συγκρότηση ενός ενιαίου πολιτικού χώρου

έκφρασης κεντρώων ψηφοφόρων 60 χρόνια πριν

Του Χρήστου Χρηστίδη*

          «Θα σας μιλήσω και πάλιν με την καρδιά μου, όπως σας μιλώ πάντοτε, οσάκις έχω την ευτυχίαν να επικοινωνώ μαζί σας . Ύστερα από σκληρούς και επιπόνους αγώνας μιας ολοκλήρου ζωής, θα είχα κι εγώ το δικαίωμα να αναπαυθώ.  Με βλέπετε όμως όρθιον μπροστά σας, να δίδω, με την βοήθειαν του Θεού, μιαν ακόμη μάχην υπέρ του Έθνους και του Λαού.  Διότι μέσα μου σκιρτά η ψυχή του εφήβου και αντηχεί το προσκλητήριον του καθήκοντος».

    Τελευταία προεκλογική ομιλία Νικολάου Πλαστήρα, Αθήνα, 

14 Νοεμβρίου 1952

          Ο θάνατος του Νικολάου Πλαστήρα, στα μέσα του 1953, δρομολόγησε σημαντικές εξελίξεις στην ελληνική πολιτική σκηνή, ιδιαιτέρως δε στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου. Η δράση του, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, τον είχε αναγάγει σε μία από τις ισχυρότερες πολιτικές φυσιογνωμίες του τόπου, καθιστώντας την απώλειά του γεγονός κομβικής σημασίας.

          Σύμβολο του εθνικού διχασμού κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ο Νικόλαος Πλαστήρας επέστρεψε στην Ελλάδα το 1944, ύστερα από πολυετή εξορία. Αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία, μετά τα Δεκεμβριανά και την παραίτηση της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, δεσμεύθηκε «ότι η τάξις θα επιβληθή συντόμως και οπωσδήποτε εις όλον το Κράτος και ότι νομιμότης και ασφάλεια θα επικρατήσουν καθ’ όλην την Επικράτειαν». Στις εβδομάδες που ακολούθησαν υπογράφηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας μεταξύ της κυβέρνησης και εκπροσώπων του ΕΑΜ, η οποία έθεσε τυπικά τέρμα στην εμφύλια σύγκρουση. Παρά ταύτα, ο βίος της κυβέρνησης Πλαστήρα αποδείχθηκε εξαιρετικά βραχύς. Έτσι, η προσπάθεια του Έλληνα πρωθυπουργού να λειτουργήσει ως γεφυροποιός μεταξύ Αριστεράς και αστικών δυνάμεων αποδείχθηκε ατελέσφορη.

Δωδεκάνησος: Η... αγαπημένη του Ντούτσε!

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=513404

*Αφίσα του υπουργείου Παιδείας της Ιταλίας που υπογραμμίζει το όραμα 

του φασιστικού κόμματος να γίνει όλη η Μεσόγειος η «θάλασσά μας» 

*Η Ιταλία προειδοποιούσε ανοιχτά

τους ανυπότακτους νησιώτες

ότι ο φασισμός είναι άτρωτος

και εκδικητικός

Της κ. Φωτεινής Τομαή*

          Συμπληρώθηκαν εφέτος 66 έτη από την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου. Για τα δεινά που υπέφερε ο λαός της επί ιταλοκρατίας έχουν γραφεί ευάριθμες μελέτες, άρθρα, ακόμη και αναμνήσεις Δωδεκανησίων που βίωσαν τη σκληρότητα των μέτρων που εφήρμοσε στη διοίκηση των Νήσων η φασιστική Ιταλία.

          Το υπουργείο Εξωτερικών εγκαινίασε (1996) μάλιστα τις εκδόσεις του στη σύγχρονη εποχή με τη δημοσίευση σε τόμο μιας εκατοντάδας διπλωματικών εγγράφων, που εστιάζουν στην κρίσιμη περίοδο 1943-1947, όταν μεσούντος του πολέμου είχε ήδη αρχίσει η συζήτηση μεταξύ των Συμμάχων για το μέλλον του νησιωτικού συμπλέγματος, που με τη Συνθήκη της Λωζάννης είχε περάσει στα χέρια της Ιταλίας. Ωστόσο, διορατικός και έμπειρος διπλωμάτης ο Π. Πιπινέλης διέβλεπε από το Κιουμπίσεφ όπου είχαν μεταφερθεί για λόγους ασφαλείας όλες οι ξένες πρεσβείες στη Μόσχα, ότι με τη λήξη του πολέμου, εάν σε κάτι μπορούσε να ελπίζει με βεβαιότητα η Ελλάς για τις θυσίες της, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη Δωδεκάνησο.

H ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΑΜΑΛΙΑ, ΟΙ ΑΣΧΗΜΟΙ ΟΙΩΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΡΟΔΙΑΣ …

Της Δήμητρας Φώτου 

          Όταν η  βασίλισσα Αμαλία έφτασε  στην Αθήνα, οι Έλληνες αντίκρισαν στο πρόσωπό της το κάλλος της αναδυόμενης Αφροδίτης, που αποτίναξε τους ζυγούς της σκλαβιάς, όπως σημείωνε ο ποιητής Αλέξανδρος Ραγκαβής, που έγραψε τότε: «Ης η σπανία τότε καλλονή ήν εορτής το ωραιότερον κόσμημα, ώστε ότε την είδον εξελθούσαν της λέμβου πολλοί είχον διά στόματος την Αναδυομένην της αρχαιότητος ».        
          Ο Ραγκαβής διετέλεσε αργότερα και προσωπικός διερμηνέας της βασίλισσας.

          Το περί κάλλους της βασίλισσας σηκώνει όμως πολύ συζήτηση, αφού ο ποιητής Ραγκαβής εκθείασε την ωραιότητα του προσώπου της, από την άλλη όμως, ο Γάλλος συγγραφέας Γκουστάβ  Φλομπέρ όταν επισκέφτηκε  την Αθήνα, φρόντισε να διαλύσει κάθε υπόνοια ομορφιάς, που ήθελαν οι Έλληνες για την βασίλισσα τους…

Η υποτίμηση της δραχμής, το 1953

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ                                                                                                           http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_23/06/2013_524520

*Πρώτο θέμα σε όλες τις εφημερίδες της 10ης Απριλίου 1953 η υποτίμηση

*Η μετάβαση στην ανάπτυξη της οικονομίας

περιελάμβανε μεταρρυθμίσεις

και αποκατάσταση του ρόλου της αγοράς

60 χρόνια πριν

Του κ. Πάνου Καζάκου*

          Καθώς ολοκληρωνόταν η ανασυγκρότηση της χώρας με το τέλος του Εμφυλίου, οι κυβερνήσεις έπρεπε να στρέψουν την προσοχή τους σε δύο μείζονα ζητήματα- στη σταθεροποίηση και στην ανάπτυξη της οικονομίας.

          Η νομισματική μεταρρύθμιση της 9ης Απριλίου 1953 και η δέσμη συμπληρωματικών μέτρων και πρωτοβουλιών που τη συνόδευσαν, εγκαινίασαν μια νέα εποχή στην οικονομική πολιτική. Κάπως σχηματικά, σηματοδότησαν τη μετάβαση από τη διαχείριση της υπανάπτυξης (και, συναφώς, της φτώχειας και εξάρτησης από ξένους πόρους) στην αναζήτηση και αξιοποίηση δυνατοτήτων και ευκαιριών.

          Η πολιτική εκείνη, που συνδέθηκε με το όνομα του Σπύρου Μαρκεζίνη, έχει ενδιαφέρον και λόγω της οικονομικής συγκυρίας στη σημερινή Ελλάδα, όπου πολλοί απαιτούν την επιστροφή στη δραχμή. Αλλά, στη δεκαετία του ’50 η υποτίμηση αποτέλεσε μέρος μιας στρατηγικής υπέρβασης του status quo, ενώ σήμερα ο κίνδυνος είναι να αποτελέσει μέσο για την (αδύνατη εν τέλει) προάσπισή του!

ΕΝΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ, ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ ΣΕ ΣΚΙΤΣΟ!!!

*Ο Ανδρέας Παπαλεξόπουλος στο σκίτσο του Μαρλά, που δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 1888 στο περιοδικό "Φιλολογική Ακρόπολις"

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Ανδρέας Παπαλεξόπουλος, ήταν ένα παλληκάρι 30 ετών, όταν μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, κλείστηκαν στο  χάνι της Γραβιάς, 120 νοματαίοι όλοι κι όλοι και αντιμετώπισαν με επιτυχία τα στρατεύματα του  Ομέρ Βρυώνη, στην μάχη, που έγινε στις 8 Μαΐου του 1821.

          ‘Όταν ηττήθηκαν οι Έλληνες στη μάχη της Αλαμάνας και βρήκε  μαρτυρικό θάνατο του ο Αθανάσιος Διάκος, ο τουρκικός στρατός με τον Ομέρ Βρυώνη επικεφαλής δύναμης 9.000 ανδρών καθώς και πυροβολικού, σκόπευε από τη Λαμία να περάσει και να επιτεθεί στην επαναστατημένη Πελοπόννησο. Κατεβαίνοντας νοτιότερα, συνάντησε μια μικρή ομάδα 120 ανδρών με αρχηγό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που είχαν οχυρωθεί μέσα σε ένα παλιό χάνι, που όλοι τον γνώριζαν με το όνομα το Χάνι της Γραβιάς. Έγιναν άγριες μάχες και οι Έλληνες κάνοντας μια ηρωική έξοδο διέφυγαν.

          Οι Τούρκοι είχαν 330 νεκρούς και 800 τραυματίες μέσα σε λίγες ώρες συγκρούσεων. Οι Έλληνες έχασαν 6 παλληκάρια. 

Η γέννηση της γενοκτονίας

*Ο Ραφαέλ Λέμκιν 

Του Ηλία Μαγκλίνη

          Γενοκτονία: εκ του «γένος» και «κτείνω» (σκοτώνω). Σύνθετη ελληνική λέξη για την οποία πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία: το εβραϊκό Ολοκαύτωμα, η αναγνωρισμένη από την ελληνική Βουλή Γενοκτονία του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού ή η Αρμενική Γενοκτονία και οι αντιδράσεις της Τουρκίας απέναντι σε ξένα Κοινοβούλια που την αναγνωρίζουν.         

          Αρνητές γενοκτονιών, νομοσχέδια που προβλέπουν την ποινικοποίηση της άρνησης μιας γενοκτονίας- έννοια απόλυτα συνυφασμένη με τον ταραγμένο 20ό αιώνα, η οποία μας ακολουθεί ακόμα. Πώς όμως και πότε ακριβώς προέκυψε ως όρος;

          Εδώ υπάρχει ένα μικρό παράδοξο. Παρότι ελληνικός όρος, δεν χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά, αλλά στα αγγλικά (genocide). Το 1944, στο βιβλίο «Η διοίκηση του Άξονα στην κατεχόμενη Ευρώπη», ο Αμερικανός νομικός Ραφαέλ Λέμκιν χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον νεολογισμό «γενοκτονία» ανατρέχοντας για τη δημιουργία του στην ελληνική γλώσσα. (Είχε προτείνει και έναν εναλλακτικό όρο, αντλημένο επίσης από την ελληνική γλώσσα: «εθνοκτονία».) Ήδη από το 1933, σε ένα διεθνές συνέδριο, ο Λέμκιν είχε προτείνει τη θέσπιση διεθνούς συνθήκης που θα προέβλεπε την τιμωρία κάθε είδους επιθέσεων εις βάρος εθνικών, θρησκευτικών και εθνοτικών ομάδων.

1821: Οι βουλευτές ως συντεχνία τότε και τώρα...

*Από τα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Τα λίγα τελευταία χρόνια, υπήρξαν απαξιωτικά για την έννοια του Κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, τόσο εξαιτίας της συμπεριφοράς ορισμένων βουλευτών, όσο και εξαιτίας της υποκατάστασης της συνολικής πολιτικής βούλησης στον τομέα της νομοθεσίας από τις απαιτητικές αξιώσεις και εντολές των δανειστών μας, ακόμα και όταν παραδέχονται λάθη.

          Η σοβούσα οικονομική κρίση έδωσε στο λαό την εντύπωση, ότι οι βουλευτές συμπεριφέρονται ως κλειστή συντεχνία, που αγωνίζεται να περιφρουρήσει τα συμφέροντά της, ενώ για το λαό νομοθετεί έστω και κατά πλειοψηφία και όχι ομόφωνα, μέτρα ανάλγητα και εξοντωτικά.

          Ήταν όμως πάντα έτσι; Αν εξαιρέσουμε την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων στην οποία αρκετοί βουλευτές έδωσαν αξιοσημείωτα παραδείγματα φιλοπατρίας (Βλέπε σχετικά στη θέση http://sitalkisking.blogspot.gr/2012/06/1912.html   ) η ιστορία λιγότερα  δείγματα υψηλού πατριωτισμού και ανιδιοτέλειας, έχει να μας δώσει.

Ο Τουρκοφάγος, που έσωσε έναν Αλβανό!!!

*Το σύμπλεγμα των αδελφών Φυτάλη από το περιοδικό "Αθηναΐς" του 1876

*Το μοναδικό παράδειγμα

 ενός γενναίου ήρωα, στη μάχη

         

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, είναι ένας, από τους πλέον σεμνούς και αδικημένους ήρωες της Εθνικής Εθνεγερσίας, αν και υπήρξε ένας αποφασιστικός αγωνιστής με μεγάλη συμμετοχή σε μάχες.

          Ήταν ανεψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, που τον ακολούθησε πιστά στους εθνικούς αγώνες, Εξαιτίας της γενναιότητας και της ευτολμίας του από τη αρχή της Επανάστασης απέκτησε το προσωνύμιο Τουρκοφάγος και μ’ αυτό σκόρπιζε τον τρόπο και το αίσθημα της ήττας στους εχθρούς.

          Αυτό συνέβη, όταν ο Νικηταράς, που κρατούσε με 200 άντρες τα Άνω Δολιανά, κατάφερε να εξουδετερώσει 6.000 Τούρκους. Επειδή έπεσαν σ' εκείνη τη μάχη πολλοί Τούρκοι από το σπαθί του, οι άντρες του τον κόλλησαν το παρατσούκλι Τουρκοφάγος. Και μ’ αυτό άρχισε να γίνεται  γνωστός σε όλο τον Ελληνισμό.