Ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=873947

*Ο πρέσβης Βασίλης Κασκαρέλης με τον αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο τον Ιούλιο του 2009

*Ο διπλωμάτης Βασίλης Κασκαρέλης

αναλύει τους λόγους που η Ελλάδα

δεν κατάφερε να έχει

μια αποτελεσματική εξωτερική πολιτική

Γράφει ο κ. Γιάννης  Καρτάλης

Σε μια περίοδο που η ελληνική εξωτερική πολιτική παραμένει μετέωρη (και όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης) αδυνατώντας να προβάλει τις δυνατότητες της χώρας να εμφανισθεί ως ένας παράγοντας σταθερότητας σε μια ιδιαίτερα ασταθή περιοχή και να παίξει τον ρόλο εκείνο που μπορεί να παίξει λόγω της ταυτόχρονης συμμετοχής της στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έρχεται ένα βιβλίο να ρίξει φως στις μακροχρόνιες αδυναμίες για τη χάραξη μιας συγκροτημένης πολιτικής.

Το βιβλίο αυτό με τίτλο «Η Τέλεια Καταιγίδα» υπογράφει ένας πολύ έμπειρος και δραστήριος διπλωμάτης, ο Βασίλης Κασκαρέλης, ο οποίος υπηρέτησε στα κρισιμότερα πόστα (ΝΑΤΟ, ΕE, Ουάσιγκτον, Άγκυρα κ.λπ.) τερματίζοντας την θητεία του ως γενικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών.

Κολύμπησε... για τη λευτεριά της Θράκης, ο Γ. Κονδύλης!!!

*Η ανταπόκριση του Κώστα Αθάνατου στην "Πατρίδα". Ο Κονδύλης κολυμβών...

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Είναι γνωστό ότι ο Γεώργιος Κονδύλης υπήρξε ασυγκράτητος σε ό,τι έβαζε στο νου του. Παράφορος κυριολεκτικά. Ορμητικός και ασταμάτητος. Γι' αυτό του κολλήσανε το παρατσούκλι "Κεραυνός". Και παρά την ευθύνη του στην επαναφορά της βασιλείας το 1935, δεν μπορεί κανείς να του αρνηθεί ότι πολέμησε για την πατρίδα από το 1896 έως το 1923 ως στρατιωτικός και στη συνέχεια ως πολιτικός.

                Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των στρατιωτικών και πολιτικών εξελίξεων.  Δεν είναι τυχαίο ότι διετέλεσε πρωθυπουργός, αντιβασιλέας, αλλά και πολλές φορές βουλευτής και υπουργός.

                Ο Κονδύλης αγωνίσθηκε ιδιαιτέρως και για την απελευθέρωση της Θράκης.

                Η δράση του άρχισε από την ηλικία των 18 ετών όταν κατατάχθηκε εθελοντής στο στρατό  και πήρε μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1896. Αργότερα έδρασε ως  οπλαρχηγός στο Μακεδονικό αγώνα κυρίως στην περιοχή Καστοριάς και Μοριχόβου.

Δύο Έλληνες ιερείς στην «Παράγκα 26» στο Νταχάου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/905391/article/epikairothta/ellada/dyo-ellhnes-iereis-sthn-paragka-26

*Η στολή κρατουμένου του Νταχάου με τον αριθμό 57754 που φορούσε ο Δαμασκηνός Χατζόπουλος, εκτέθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Κορίνθου, όπου και συνελήφθη από τους Ιταλούς.

Γράφει ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ

Το καμπαναριό της ελληνορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας Σαλβατορκίρχε στο κέντρο του Μονάχου έχει να αφηγηθεί μια πράξη αντίστασης κατά του ναζισμού. Στο γλωσσίδι της καμπάνας, ο τότε εφημέριος του ναού, Μελέτιος Γαλανόπουλος, από τη Μαγούλα της Σπάρτης, είχε κρύψει μια ραδιοφωνική κεραία και άκουγε καθημερινά τις εκπομπές του BBC για την υπόδουλη Ευρώπη.

Ώσπου μια μέρα, στις 23 Απριλίου του 1942, τα ραδιογωνιόμετρα της Γκεστάπο εντόπισαν την κεραία και τον συνέλαβαν. Ο τολμηρός αρχιμανδρίτης, αφού ανακρίθηκε και βασανίστηκε άγρια, οδηγήθηκε στο γειτονικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, Νταχάου, με χαραγμένο στο μπράτσο τον αριθμό 58279. Εκεί, στην περιβόητη «Παράγκα 26» ή αλλιώς «Μπλοκ των ιερωμένων», θα συναντήσει και άλλους κρατούμενους κληρικούς, ρωμαιοκαθολικούς, ευαγγελικούς.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η ευρωπαϊκή ιδέα

                                               ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

http://www.kathimerini.gr/902139/article/epikairothta/politikh/o-kwnstantinos-karamanlhs-kai-h-eyrwpaikh-idea

*Η 15η Σεπτεμβρίου 1983 ήταν μια σημαντική ημέρα για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Για πρώτη φορά, είχε κληθεί να απευθύνει ομιλία στην Ολομέλεια ο αρχηγός ενός κράτους- μέλους. 

Και αυτός ήταν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. 

Γράφει ο κ. ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ*

Η παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Ευρωκοινοβούλιο ήταν, ταυτόχρονα, μια μεγάλη στιγμή και για την Ελλάδα. Οι «πατέρες της Ευρώπης» δεν υπήρχαν πλέον και το άστρο του Ζακ Ντελόρ δεν είχε ακόμη ανατείλει. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας εκλήθη στην Ολομέλεια ως ένα ευρωπαϊκό σύμβολο- ως ο ηγέτης που είχε επαναφέρει στη χώρα του τη δημοκρατία, την ασφάλεια της οποίας είχε έμπρακτα εναποθέσει στη συμμετοχή της στην Κοινότητα.

Κατά την ομιλία του, στην οποία έντονα φαίνονται οι επιρροές της σκέψης και του Κωνσταντίνου Τσάτσου, ο Καραμανλής δεν παρέλειψε, φυσικά, να αναφερθεί στην Ελλάδα, «που χάρισε στην Ευρώπη το όνομά της και πρόσφερε σ’ αυτή επί πολλούς αιώνες τον λόγο και το πνεύμα της», καθώς και στο συνεχιζόμενο τραύμα της Κύπρου. Σημείωσε όμως ότι θα ομιλούσε «περισσότερο σαν άνθρωπος που πιστεύει βαθύτατα στην Ευρωπαϊκή Ιδέα και λιγότερο σαν φορέας των σκέψεων της χώρας που εκπροσωπώ». Το κεντρικό ερώτημα που έθεσε ήταν απλό: «Θέλουμε ή δεν θέλουμε την Ένωση της Ευρώπης; […] Πρόθεσή μου είναι να ενθαρρύνω το κίνημα το ενωτικό, αποδεικνύοντας την αναγκαιότητα της Ενώσεως».

Η «Συμφωνία» Τούμπα-Τσαγλαγιανγκίλ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/903356/article/epikairothta/ellada/h-symfwnia-toympa-tsaglagiangkil

*Παρά τις θερμές χειραψίες, οι σχέσεις του πρωθυπουργού Στέφανου Στεφανόπουλου 

και του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου παρέμεναν πάντοτε δύσκολες.

Γράφει ο κ. ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΛΑΨΗΣ*

Το φθινόπωρο του 1965 υπήρξε περίοδος σημαντικών πολιτικών εξελίξεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία. Τον Σεπτέμβριο σχηματίστηκε και έλαβε- έστω οριακή- ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή η κυβέρνηση του Στέφανου Στεφανόπουλου, κλείνοντας έτσι τον κύκλο των αποτυχημένων προσπαθειών, οι οποίες είχαν αναληφθεί μετά την ιουλιανή κρίση διαδοχικά από τους Γεώργιο Αθανασιάδη- Νόβα και Ηλία Τσιριμώκο.

Τον Οκτώβριο το Κόμμα Δικαιοσύνης θριάμβευσε στις τουρκικές εκλογές, λαμβάνοντας σχεδόν το 53% των ψήφων και εξασφαλίζοντας συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με αποτέλεσμα την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον ηγέτη του, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Αυτές οι εσωτερικές ανακατατάξεις στις δύο γειτονικές χώρες θα γίνονταν η αφορμή για την έναρξη συνομιλιών, με αντικείμενο την προσπάθεια κατάληξης σε συμφωνία για τη διευθέτηση του Κυπριακού, η ανάφλεξη του οποίου είχε απειλήσει να οδηγήσει ακόμα και σε ελληνοτουρκικό πόλεμο το 1964.

Έτσι γίναμε ανεξάρτητο κράτος…

*Η πρώτη σελίδα του πρωτοκόλλου του 1830

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Και κάπως έτσι γίναμε ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος μετά από ένα γενικό ξεσηκωμό, που άρχισε στις 25 Μαρτίου 1821, ποτίσθηκε με άφθονο ελληνικό αίμα και κινδύνευσε να καταρρεύσει εξαιτίας εμφυλίων σπαραγμών…

                Οι βασικές πρόνοιες για την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, περιλαμβάνονται στο πρωτόκολλο της 4^ης Ιανουαρίου 1830, που συνυπέγραψαν οι πληρεξούσιοι της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ρωσίας. Αντίγραφο αυτού πρωτοκόλλου υπάρχει στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, που εξέδωσε η Βουλή των Ελλήνων. Το πρωτόκολλο αυτό βασίσθηκε και στο άρθρο 10 της συνθήκης μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που είχε συναφθεί στην Αδριανούπολη μετά την ήττα της δεύτερης στον μεταξύ τους πόλεμο, αλλά και στην απόφαση των υπουργών Εξωτερικών, που είχαν συνεδριάσει νωρίτερα στο Λονδίνο.

Ο «νέος πατριωτισμός» και το «λόγον διδόναι»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ   http://www.kathimerini.gr/901920/opinion/epikairothta/politikh/o-neos-patriwtismos-kai-to-logon-didonai

*Το 1821 καλλιέργησε τον πατριωτισμό.

Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

«Μ​​​​όνοι οι υπερασπισταί της πατρίδος εμπορούν να την ονομάσουν πατρίδα! Εάν αυτή ευτυχήσει, συ μένεις άπατρις, άγνωστος, άτιμος. Αν όχι, συ συνεισέφερες εις την πτώσιν, εις την δυστυχίαν της...». Η φράση αυτή, προτρεπτική αλλά και προειδοποιητική, απαντά, όπως είδαμε την περασμένη Κυριακή, στο βιβλίο του διαφωτιστή Κωνσταντίνου Νικολόπουλου «Προτροπή πατριωτική προς το γένος των Γραικών», που εκδόθηκε στη Σπάρτη τον Απρίλιο του 1821.

Για να πείσει τους Ελληνες, λαϊκούς και κληρικούς, τσοπάνηδες και λόγιους, να αρματωθούν και να βγουν στον Αγώνα, ο μαθητής του Κοραή χρησιμοποιεί γλώσσα ευθεία, άμεση, που δεν διστάζει να προσφύγει και στον τόνο της απειλής. Σαν αρχαιόφιλος και αρχαιογνώστης, ο Νικολόπουλος υπογράφει το βιβλίο του με το ψευδώνυμο Αριστόβουλος Λακεδαιμόνιος, αλλά και ενισχύει τα επιχειρήματά του προσφεύγοντας στον αρχαιοελληνικό βίο και λόγο, για να αντλήσει οδηγητικά σημεία.

Από τις αληθινές ιστορίες του Νικόλα. Οι ρίζες του Νικόλα από μεριάς του πατέρα του

*Φωτογραφία  μου, του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα, στην οδό Λάμπρου Κορομηλά 23, έργο του Ερνέστου Τσίλερ, όπου στην Τουρκοκρατία στεγάστηκε το Ελληνικό Γενικό Προξενείο Θεσσαλονίκης, μυστικό επιτελικό κέντρο του Αγώνα στην ένοπλη φάση του, με επικεφαλής τον πρόξενο Λάμπρο Κορομηλά.

 Γράφει ο Νίκος Δ.Παπαδιονυσίου

Μεσάνυκτα Οκτώβρη του 1905. Ο Δημήτριος ή Δημητρός ή Μήτσος, πατέρας του Νικόλα, στα δεκαπέντε του ξεφεύγει απ’ την κομιτατζήδικη επιτήρηση για να μπει στην Ελλάδα. Ήθελε  να φθάσει στην Αθήνα. Καβάλα σ’ άλογο με αγωγιάτη του σογιού που τον περίμενε στην άκρη της πόλης του, της Στρώμνιτσας (της Στρούμτσας της σημερινής FYROM, της βόρειας Μακεδονίας) φθάνει στον σιδηροδρομικό σταθμό του Ούντοβο. Απ’ εκεί, στη οθωμανική Σαλονίκη, στον θείο του Γιώργη Λιώτη, αδελφό της μάνας του  Μαριγώς. Έμεινε λίγες ημέρες, εφοδιάζεται με χαρτιά και με το τούρκικο τρένο και το Θεσσαλικό Ελληνικό μετά, φθάνει στον προορισμό του.

Η ανάγκη για το φευγιό του ήταν άμεση. Όλοι οι άνδρες του σογιού, εχθροί των κομιτατζήδων, ήσαν σ’ επιτήρηση. Απρίλης 15 του 1904, Τετάρτη, κομιτατζήδες του Τσερνοπέεφ μαχαίρωσαν πισώπλατα τον μεγαλύτερο θείο του Δημητρού, Χαρίτωνα Λιώτη, πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα στη Στρώμνιτσα, καθώς σταμάτησε για πηγαίο νερό στον δρόμο για το Βαλάντοβο. Μήνα μετά, σκυλιασμένοι απ΄ τ’ αντίποινα Ελλήνων κι΄ Ελληνόφωνων με την εκτέλεση του πρωτοπαλίκαρού του, παραμόνευαν να δολοφονήσουν τον δεύτερο αδελφό Χρήστο Λιώτη, που τέλειωνε τη Σχολή Ευελπίδων στην Αθήνα. Πήγε κρυφά για το μνημόσυνο του αδελφού του. Τους απέφυγε με την αστραφτερή του εξυπνάδα που γνώρισε ο Νικόλας χρόνια πολλά μετά. Φεύγοντας κρυφά από Στρώμνιτσα, Ούντοβο μετά, ταξίδεψε για Τεργέστη, απ’ όπου γύρισε Πειραιά- Αθήνα με πλοίο.

Μεταξύ εθνικής και οθωμανικής συνείδησης

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=868501

*Καρτ ποστάλ του 1895 που απεικονίζει την προκήρυξη του Οθωμανικού Συντάγματος τον Νοέμβριο του 1876. Διακρίνονται ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ και οι επικεφαλής των μιλέτ 

που σηκώνουν την ελεύθερη Τουρκία

Γράφει ο κ. Μάρκος Καρασαρίνης

«Γεννήθηκα τον Ιανουάριο του 1844 στην Αυλώνα, την αλβανική πόλη από όπου πολλά χρόνια αργότερα διακήρυξα την ανεξαρτησία της πατρίδας μου».

Η εναρκτήρια πρόταση των απομνημονευμάτων του Ισμαήλ Κεμάλ Μπέη Βλόρα (1844-1919) διαγράφει έναν κύκλο από τη γέννηση προς το τέλος της πολιτικής του σταδιοδρομίας εγκλείοντας μέσα του, θα πίστευε κανείς, έναν συνεπή κήρυκα της εθνικής ιδεολογίας του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.

Ωστόσο, η περίπτωσή του αποδεικνύεται πολύ πιο περίπλοκη, εφόσον ο πρωτεργάτης της ανεξαρτησίας της Αλβανίας υπήρξε για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της πλούσιας διοικητικής και πολιτικής σταδιοδρομίας του σημαίνον στέλεχος της κρατικής μηχανής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μεταξύ εθνικής και οθωμανικής συνείδησης, ευρωπαϊκών και ανατολικών πολιτισμικών επιδράσεων, ο δημόσιος και ιδιωτικός βίος του Ισμαήλ Κεμάλ, εκτός από απολαυστικό ανάγνωσμα εθνογραφικού χαρακτήρα ή πολιτικής ίντριγκας, προσφέρεται και για την ανίχνευση  πεποιθήσεων και ταυτοτήτων της πολυεθνικής εγγράμματης ελίτ που χειρίστηκε τις τύχες του κράτους στην κρίσιμη περίοδο του Τανζιμάτ, της απόπειράς του μεταξύ 1839 και 1876 να εκσυγχρονιστεί με όρους δικαίου, διοικητικής μεταρρύθμισης, πολιτικών ελευθεριών.

Από τις «τύχες» του Σεφέρη στην «Καθημερινή»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/900863/article/epikairothta/ellada/apo-tis-tyxes-toy-seferh-sthn-ka8hmerinh

*Δεκαετία '50. Ο Γιώργος Σεφέρηςσε ένα από τα πολλά ταξίδια του στην Κύπρο.

Γράφει ο κ. ΜΙΧΑΛΗΣ Ν. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ

«Α​​​​υτή ήταν η κατάσταση όταν βγήκε ο τόμος των ποιημάτων του κ. Γιώργη Σεφέρη “Στροφή”, που προκάλεσε πολύν θόρυβο. Τα ποιήματα αυτά ακολούθησε ένας τριπλάσιος σε έκταση τόμος κριτικής του κ. Καραντώνη, αναλυτικός μέχρι ενδοσκοπήσεως. Και την κριτική ακολούθησε μία κριτική της κριτικής [του Γιώργου Θεοτοκά] στο “Ελεύθερο Βήμα”. Βρισκόμαστε δηλαδή προ μιας Ιερής Συμμαχίας, τριπλής και αδιαίρετης. Αν ήμουνα ο Μεγάλος Ιερεξεταστής κι’ ήταν στο χέρι μου θα τους έκαιγα ζωντανούς και τους τρεις, αφού πρώτα αποδείκνυα το έγκλημα. Δυστυχώς δεν είμαι. Πέρασαν οι ωραίοι εκείνοι καιροί».

Αυτά τα παιγνιώδη και συνάμα δηλητηριώδη έγραφε στην «Καθημερινή» στις 13 Μαρτίου 1932 ο Τάκης Παπατσώνης.

Γνώριμος από χρόνια του Σεφέρη, θαύμαζε «τον διπλωματικόν υπάλληλο, νέο μορφωμένον έξυπνο, με διαίσθηση, με τον καινούργιο τρόπο της συλλήψεως του παντός παραδεγμένο εντός του». Ήταν όμως- επιμένει ο Παπατσώνης- μεγάλη η απογοήτευσή του όταν έπεσε στα χέρια του η «Στροφή». Και εξηγείται: «Όχι πως δεν έχει στίχους σπουδαίους και αξιοπρόσεχτους και στοχασμούς βαθειούς και ποιητικούς. Αλλά γιατί έχει δύο σπουδαία ελαττώματα:  α΄) Είναι μίμηση μέχρι κλοπής ενός ξένου τρόπου, χωρίς την παραμικρότερη παραλλαγή και β΄) είναι κακή μίμηση» του Μαλλαρμέ, του Βαλερύ, του Φαργκ. (Σ’ αυτά και άλλα παρόμοια που του καταλόγισε η επιδρασιθηρία των κριτικών, όπως είναι γνωστό, ο Σεφέρης έχει απαντήσει με τα γνωστά «δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη» και «είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας»· και ακόμα οργισμένος με άλλους για τον τρόπο «καταγγελίας» των δανείων του από τον Έλιοτ: «ο ποιητής / χαμίνια του πετούν μαγαρισιές»).