1873: ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ

Το δημοσίευμα της «Παλιγγενεσίας» στις 13 Νοεμβρίου 1873, σελ. 4

Εκατό καταστήματα και εργαστήρια

και 15 σπίτια, παρανάλωμα του πυρός.

Γράφει ο  Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Οι πυρκαγιές είναι πάντα καταστρεπτικές, αφού στο διάβα της φωτιάς, αφήνουν αποκαΐδια και δυστυχία. Τέτοιες μεγάλες πυρκαγιές καταταλαιπώρησαν και το Διδυμότειχο, αφού όπως είναι γνωστό τα παλιά κτίρια, που συνήθως στο παρελθόν ήταν επενδυμένα με ξυλεία, άναβαν με μεγάλη ευκολία.

          Οι πολύ παλαιοί συμπολίτες μας, θα θυμούνται ακόμα την τρομερή  πυρκαγιά, που το 1933- αν είναι σωστή η πληροφόρησή μου- κατέστρεψε το περίφημο κτιριακό συγκρότημα, το οποίο βρισκόταν στο χώρο της σημερινής αγοράς και αποτελούσε το διοικητικό κέντρο της πόλης. 

Η ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΤΟΥ 1905 ΠΟΥ ΕΚΑΨΕ ΤΗΝ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ

*Το Δημαρχείο της Αδριανούπολης

*H έκπληξη: Ο εξαίρετος φωτογράφος από τη Νέα Ορεστιάδα, Γρηγόρης Αζορίδης, μου έστειλε φωτογραφία, που δείχνει το παλαιό Δημαρχείο της Αδριανούπολης, όπως είναι σήμερα. Τον ευχαριστώ θερμά!!!

*Μια άλλη φωτογραφία του ίδιου κτιρίου. 
όπως διασώζεται σήμερα στην Αδριανούπολη, 
από τον μετρ του φακού Γρηγόρη Αζορίδη.

 -Κάηκαν 4.000 κτίσματα.

-Συγκινητική αλληλεγγύη

για τους πυρόπληκτους.

-Παλαιότερες πυρκαγιές.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Η Αδριανούπολη, η λατρεμένη πόλη των Θρακών, υπέστη στις 21 Αυγούστου 1905 μια φοβερή καταστροφή από τεράστια πυρκαγιά, η οποία κατέστρεψε μερικές χιλιάδες κτίσματα και άφησε άστεγους χιλιάδες ανθρώπους. Οι καταστροφές έγιναν στο κέντρο της πόλης που οι κάτοικοι ονόμαζαν την περιοχή αυτή «Κάστρο». 

          Το γεγονός αυτό, καλύφθηκε από τον Αθηναϊκό Τύπο, αλλά ποτέ δεν έγινε γνωστό ποιοι ήταν οι εμπρηστές, αν και δημοσιεύθηκαν πληροφορίες στην Αθήνα, πως οι ύποπτοι για τη βδελυρή πράξη ήταν οι Βούλγαροι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι την εποχή εκείνη είχε κορυφωθεί η προσπάθεια των βουλγαρικών κομιτάτων να ελέγξουν το χώρο της Μακεδονίας και της Θράκης.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΕΓΙΝΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

*Τραυματίες από το μέτωπο της Ανατολικής Θράκης στον περίβολο της σημερινής Βουλής

Γράφει ο Παντελής Αθανασιάδης

          Η αίθουσα Τροπαίων ή όπως ονομάζεται σήμερα αίθουσα «Ελευθερίου Βενιζέλου» βρίσκεται στο δεύτερο όροφο του Μεγάρου της Βουλής προς την πλευρά που βλέπει στην πλατεία Συντάγματος, εκεί ακριβώς, που σχηματίζεται ο εξώστης του Μεγάρου.

          Η αίθουσα αυτή, έχει τη δική της ιστορία. Άγνωστη σήμερα στους πολλούς. Ιστορία που συνδέεται με την πορεία του Έθνους και τους αγώνες του.

          Αυτήν ακριβώς την άγνωστη ιστορία της αίθουσας Ελευθερίου Βενιζέλου ή Τροπαίων, θα αφηγηθούμε σήμερα εδώ.

          Όταν χτίσθηκαν τα ανάκτορα του Όθωνα, δηλαδή το σημερινό Μέγαρο της Βουλής, προβλέφθηκε μια μεγάλη αίθουσα, για να εκτίθενται σ’ αυτήν τα κειμήλια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας.

*Οι τοιχογαφίες της αίθουσας Τροπαίων ή Ελευθερίου Βενιζέλου

          Η αίθουσα Τροπαίων, όπως ονομάσθηκε απέκτησε μνημειακό χαρακτήρα και διακοσμήθηκε από την αρχή με χρωματιστά μάρμαρα και με τοιχογραφίες και άλλες εικόνες από την νεώτερη ελληνική ιστορία. Για το σκοπό αυτό εργάσθηκαν Γερμανοί ζωγράφοι, που είχε στείλει ο πατέρας του Όθωνα, βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος.

          Τελικά, μεγάλο μέρος των τοιχογραφιών και των άλλων διακοσμήσεων έπαθε ανεπανόρθωτες ζημιές κατά τις δύο μεγάλες πυρκαγιές των Ανακτόρων το 1884 και το 1909.

*Η πυρκαγιά του 1909

          Αργότερα και ενώ τα Ανάκτορα είχαν εγκαταλειφθεί από τη βασιλική οικογένεια και ειδικότερα το 1918, η αίθουσα Τροπαίων και άλλοι χώροι του μεγάρου, μετατράπηκαν σε στρατιωτικό νοσοκομείο για την περίθαλψη τραυματιών από τις πολεμικές περιπέτειες της χώρας μας.

          Ο Γεώργιος Σουρής, αφιέρωσε στις 25 Αυγούστου 1918 κάποιους στίχους του στο «Ρωμηό».

Μη θαρρείς πως χορευτρίας

Θ’ απαντήσωμεν εξώμους

Τώρα μοναχά κυρίας

Αντικρύζεις νοσοκόμους.

Και στην  αίθουσαν εκείνην

Των Τροπαίων δεν κυττάς

Παρά μόνο Τροπαιούχους

Της πατρίδος μαχητάς.

          Αργότερα η ένταση των μαχών στο Μικρασιατικό Μέτωπο, κατέστησε περισσότερο αναγκαίο το λεγόμενο Στρατιωτικό Νοσοκομείο των Ανακτόρων. Τα πλωτά νοσοκομεία «Αμφιτρίτη» και «Κωνσταντινούπολις» αλλά και άλλα ατμόπλοια, μετέφεραν συνεχώς τραυματίες από τα θέατρα των επιχειρήσεων.

          Εκεί, στην αίθουσα Τροπαίων, νοσηλεύθηκαν πολλοί αξιωματικοί και στρατιώτες. Νοσηλεύθηκαν ακόμα και αιχμάλωτοι Τούρκοι, που είχαν τραύματα.

*Νοσηλευόμενοι

          Μεταξύ άλλων, νοσηλεύθηκαν και οι τραυματίες του 43^ου Συντάγματος των Ευζώνων, που είχαν πάρει μέρος τον Ιούλιο του 1920 στην μάχη της γέφυρας του Έβρου για την απελευθέρωση της Αδριανούπολης.

          Αν μάλιστα κάποιος τραυματίας έχανε τη ζωή του, παραλάμβανε τη σορό του ένα ιππήλατο κάρο και την μετέφερε στο νεκροταφείο για την τελετή της ταφής.

*Μεταφορά νεκρού με κάρο. Στο βάθος το ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία"

          Όταν επήλθε η ήττα στη Μικρά Ασία, και σταμάτησε η μεταφορά τραυματιών, η αίθουσα κατακλύσθηκε τον πρώτο καιρό, από απελπισμένους άστεγους πρόσφυγες, οι οποίοι αναγκάζονταν να ανάβουν φουφούδες ή να καίνε ξύλα στα μαρμάρινα πατώματα, για μαγείρεμα ή θέρμανση, προκαλώντας και άλλες καταστροφές. Ειδικότερα η κάπνα, άφησε έντονα ίχνη στις ζωγραφιές.

*Η αίθουσα σήμερα

          Σήμερα η αίθουσα αυτή, η αίθουσα «Ελευθερίου Βενιζέλου» φιλοξενεί πολλές από τις μεγάλες εκθέσεις ιστορικού και πολιτικού περιεχομένου, που οργανώνει η Βουλή των Ελλήνων και άλλες σημαντικές εκδηλώσεις.   

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

*Ο "Ρωμηός" με την αναφορά στην αίθουσα Τροπαίων

*Τραυματίες στρατιωτικοί στην αίθουσα Τροπαίων

*Δημοσίευμα της "Πατρίδος" για την μεταφορά τραυματιών στα Παλαιά Ανάκτορα

*Νοσηλευόμενοι στο σημερινό Μεγάρο της Βουλής. Εφημερίδα "Εμπρός" 26 Ιουνίου 1920

1873: Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΟΚΡΙΤΟΥ ΧΑΤΖΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΡΙΜΟΥ ΣΤΟ ΧΑΣΚΙΟΪ

*Η αναγγελία του θανάτου του Χατζή Σταύρου Πρίμου, στον "Νεολόγο" της Κωνσταντινούπολης στις 7 Μαΐου το 1875

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η δεκαετία του 1870-1880 υπήρξε άκρως δυσχερής για τον Θρακικό Ελληνισμό εξαιτίας του ανερχόμενου βουλγαρικού εθνικισμού και των πανασλαβιστικών σχεδίων της Ρωσίας κατά την εποχή εκείνη. Ο κύριος άξονας των γεγονότων τότε υπήρξε το βουλγαρισμό σχίσμα, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.

Χαρακτηριστικά ο υποπρόξενος της Ελλάδας στη Φιλιππούπολη Μιχ. Ταταράκης με έγγραφό του χωρίς ημερομηνία προς τον Έλληνα πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Ε. Σίμο, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου γράφοντας προειδοποιητικά το 1872[1]:

«Η θέσις του ενταύθα Ελληνισμού προϊόντος του χρόνου καθίσταται λίαν δυσχερής και επισφαλής, ένεκα της οσημέραι αναπτύξεως μεγίστης δραστηριότητος και των χρηματικών μέσων της πανσλαβιστικής προπαγάνδας.

Είς ουδέν άλλον μέρος της Τουρκίας ο Πανσλαβισμός δεν συνεκέντρωσε τόσην την προσοχήν του εις δραστήριον ενέργειαν αυτού, όσον εν τη προξενική ταύτη περιφερεία».  

Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

*Γη ζυμωμένη με το αίμα μας, δεν πωλείται- γράφει στα ελληνικά στην προμετωπίδα 

της φιλελληνικής έκδοσης, ο ανώνυμος γάλλος φιλέλληνας. Παρίσι 1826

"Οι Φιλέλληνες" -Άρθρο στο ΑΠΕ, 

με αφορμή την 19η Απριλίου- 

Ημέρα Φιλελληνισμού 

και Διεθνούς Αλληλεγγύης

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Νικ. Μακρίδης

«Στην Ελλάδα! Στην Ελλάδα! Αντίο όλοι! 

Η ώρα του φευγιού είναι!
Γιατί επιτέλους, μετά απ' το αίμα του μαρτυρικού αυτού λαού 

το ευτελές το αίμα των δημίων του αναβλύζει!
Στην Ελλάδα στους φίλους μου! Εκδίκηση! Ελευθερία!
Τουρμπάνι στο κεφάλι μου! Στο χέρι μου η σπάθα!
Εμπρός! Νάτο το άλογο, που κάποιος το σελώνει!
(Βίκτωρ Ουγκώ: «Ενθουσιασμός»).

          Τους είπαν τυχωδιώκτες, πράκτορες ξένων δυνάμεων, ανέργους στρατιωτικούς που πούλαγαν την τέχνη τους για δυο δεκάρες. Άλλοι τους κλείδωσαν στα σεντούκια των εθνικών εορτών, λάτρεις απλούς μιας αρχαιότητας που αφυπνίστηκε από αιώνων ύπνο. Οι βασιλιάδες τους κυνήγησαν ή τους ξαπόστειλαν μια ώρα αρχύτερα απ' τις χώρες τους να τους ξεφορτωθούν. Ήταν οι Φιλέλληνες, το πρώτο κίνημα αλληλεγγύης στη νεώτερη Ιστορία, που η ανάσα τους ακούστηκε στις τέσσερις μεριές του ορίζοντα.

          Το θαύμα της υπερίσχυσης μιας δράκας επαναστατών ενάντια σε μια Αυτοκρατορία, με τονισμένα χρησιμοθηρικά τα στοιχεία της εθνικής υπερηφάνειας, οδήγησε συν τω χρόνω, στην υποβάθμιση του παράγοντα της διεθνούς αλληλεγγύης, που συνέβαλε καθοριστικά στην έκβαση του Αγώνα, ανοίγοντας εμμέσως το δρόμο για  κοινωνικές εξελίξεις στον ίδιο τον προηγμένο κόσμο.

           Ο φιλελληνισμός, η στήριξη ή και η συμμετοχή ακόμα, στην ελληνική Επανάσταση, ξεκινά από την πρώτη κιόλας στιγμή της εκδήλωσής της και συνεχίζεται για αρκετό καιρό μετά την επικράτησή της.

ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ Α' ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ 1843

         

*Η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, που οδήγησε στον σχηματισμό 

της Α΄ Εθνοσυνέλευσης

          Είναι πολλές οι εκδόσεις της Βουλής των Ελλήνων και είναι εύλογο το ιστορικό και επιστημονικό ενδιαφέρον τους..

          Μια από αυτές, είναι και η έκδοση των Πρακτικών της Α΄ Εθνικής Συνέλευσης η οποία διήρκεσε από τις 8-11-1843 έως τις 18-3-1844 και έδωσε στη χώρα, μετά την Επανάσταση των Καλλέργη- Μακρυγιάννη, το πρώτο μετεπαναστατικό  της Σύνταγμα.

Έτσι βγήκε το επώνυμο του Ανδρέα Μιαούλη

Από το blogspot troktiko

http://troktiko.blogspot.com/2010/04/blog-post_6448.html

Έτσι βγήκε το επώνυμο του Ανδρέα Μιαούλη

Το πραγματικό του επίθετο ήταν Βώκος ή Μπώκος. Για το παρωνύμιο Μιαούλης υπάρχουν δύο εκδοχές: Η μία ότι του τo κόλλησαν οι ναύτες του, όταν τους έδινε ...


τη διαταγή «Μία ούλοι!» για να κωπηλατούν συγχρόνως. Η δεύτερη, από ένα τουρκικό μπρίκι που αγόρασε, με την ονομασία «Μιαούλ». Ο Μιαούλης ήταν σχεδόν αγράμματος, σύμφωνα με τον ιστορικό Καρλ Μέντελσον -Μπαρτόλντι, εν τούτοις υπερείχε σε ευφυΐα και ναυτική τέχνη. Είχε ανεπτυγμένη την αίσθηση του καθήκοντος μέχρι υπερβολής, που πολλές φορές έφθανε στα όρια της σκληρότητας για τους υφισταμένους του.
Από τα εφηβικά του χρόνια, ο Ανδρέας Μιαούλης ασχολήθηκε με τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις. Για την ακρίβεια, ήταν ένας από τους πιο ονομαστούς κουρσάρους της Ανατολικής Μεσογείου.

5 Μαρτίου 1913: Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α' ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

*Ο βασιλεύς Γεώργιος νεκρός

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η δολοφονία του βασιλέως Γεωργίου του Α΄ στη Θεσσαλονίκη το 1913, υπήρξε γεγονός καταλυτικής σημασίας στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.

          Τη δραματική αυτή δολοφονία, όταν  κορυφώνονταν οι ελληνικοί πολεμικοί θρίαμβοι, που οδήγησαν στην απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου μας, θα θυμηθούμε σήμερα.

          H δολοφονία του βασιλέως Γεωργίου το 1913 στη Θεσσαλονίκη, συγκλόνισε το Έθνος.

*Πρωτοσέλιδο της εφημεριδας ΕΜΠΡΟΣ με την είδηση της δολοφονίας

ΤΑ ΣΠΟΡ ΤΩΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΩΝ

*Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που επιδίδεται σε πολλά σπορ

Του Παντελή Στεφ. Αθανασιάδη

          Η αγάπη των πολιτικών προς τον αθλητισμό και τα σπορ είναι δεδομένη, αλλά συνήθως, είναι αναλογικά λιγότεροι οι πολιτικοί, που επιδίδονται συστηματικότερα σε διάφορα αθλήματα. Πολλοί περισσότερο οι ηγέτες, που τους απορροφούν οι ευθύνες.

          Ωστόσο υπήρξαν πρωθυπουργοί, που πάντα εύρισκαν ευκαιρία να ασχοληθούν με κάποιο αγαπημένο τους σπορ.

          Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον τη  διαδρομή με κανώ, που έκανε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου κωπηλατώντας από την Ερμιόνη στην Ύδρα.

Διεθνής Ημέρα Μνήμης της Ελληνικής Γενοκτονίας της Ανατολικής Θράκης

*Οι απόδημοι Θρακιώτες μίλησαν για την ιστορία τους, κατέθεσαν στεφάνια και ζήτησαν αποκατάσταση της αλήθειας

Η 6η Απριλίου έχει οριστεί από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Θρακιωτών ως διεθνή ημέρα μνήμης της ελληνικής γενοκτονίας της Ανατολικής Θράκης.  Έτσι και φέτος στις 6 Απριλίου η Πανθρακική Ένωση Αμερικής «Ορφεύς», σε συνεργασία με την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης θυμήθηκαν την τη γενοκτονία του ελληνισμού στη Θράκη και όλα τα θύματα, Αρμενίων, Ασσυρίων. Για δεύτερο κατά σειρά έτος μέλη της ελληνικής κοινότητας συγκεντρώθηκαν στο πάρκο Ράλφ Μπάντς έξω από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη για τον εορτασμό της επετείου της γενοκτονίας των Ελλήνων στη Θράκη, τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, από την Τουρκία. Διοργανωτές της εκδήλωσης ήταν οι Ιωάννης Φιντανάκης και Νικόλαος Τανέρης, με τη συμβολή μελών του διοικητικού συμβουλίου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, Χρήστου Ορφανάκο και Ιωάννη Γκόρου, στη δημιουργία πλακάτ με αποκόμματα αμερικανικών εφημερίδων για τη γενοκτονία και αφίσα των δραστών "Ενβέρ" Πασάς και ο Μουσταφά Κεμάλ. Το εκπαιδευτικό φυλλάδιο «Η γενοκτονία των Ελλήνων: Μια μελέτη περίπτωσης της περιφέρειας της Θράκης» από τον Θεοφάνη Μαλκίδη διανεμήθηκε σε ομάδα των ανθρώπων που παρακολουθούσε. Φέτος, ένα γιγάντιο στεφάνι λουλουδιών έγραφε «Ελληνική γενοκτονία από την Τουρκία 1914-1923». Τα τελευταία χρόνια, η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS) ανεγνώρισε αυτή τη γενοκτονία δηλώνοντας: «Να λυθεί. Είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Ελλήνων της Ανατολίας. Περαιτέρω να σημειωθεί, ότι ο σύνδεσμος καλεί την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία, και να λάβει άμεσα και ουσιαστικά βήματα προς την αποκατάσταση». http://www.xronos.gr *Βλέπε εδώ στο blog αυτό και το κείμενο για τη Θρακική Γενοκτονία, καθώς και τη συγκίνηση που προκάλεσαν στον σατιρικό ποιητή Γεώργιο Σουρή, οι διωγμένοι και ρακένδυτοι Θρακιώτες.

ΘΡΑΚΙΚΕΣ ΕΥΕΡΓΕΣΙΕΣ ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ!!!

*Το Μεσολόγγι σε παλαιά καρτ ποστάλ      

   

 Ο "ΒΟΡΡΕΑΣ" είναι ένα εξαιρετικό περιοδικό, που εκδίδεται στο Βόρειο Έβρο, από τον δημοσιογράφο Σταύρο Παπαθανάκη. Πέρα από την ενδιαφέρουσα θεματολογία του, έχει κατά καιρούς αναπτύξει σημαντικές πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη, αλλά και την προβολή της Θράκης και της ιστορίας της.

          Ήταν λοιπόν άκρως επιτυχημένη η ιδέα του «Βορέα» πριν από κάποιους μήνες, να καλέσει τους Συνέλληνες, να γνωρίσουν την ιστορική διαδρομή της Θράκης, κάνοντας περιπάτους σε δρόμους και γειτονιές της Αθήνας, όπου ακόμα υπάρχουν κτίρια και μνημεία τα οποία έγιναν είτε με την γενναία οικονομική συνδρομή φιλογενών Θρακών ευεργετών (Πλανητάριο, Μαράσλειο κ.λπ.) είτε με την προσωπική εργασία τους και την καλλιτεχνική συνεισφορά τους (Αγάλματα του Δημητριάδη κ.λπ. πίνακες του Γουναρόπουλου, χαρακτικά του Μόσχου κ.ά.).

ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑΣ

*Λεπτομέρεια από την Κοσμοσώτειρα των Φερρών. Διακρίνεται ο μονοκέφαλος αϊτός, 

σήμα των Κομνηνών της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας.

*Έλεγχος της Εγνατίας Οδού 

*Προστασία της Κωνσταντινούπολης 

*Ιστορία, μύθοι και θρύλοι.

*Μάρτυρες του Βυζαντινού μεγαλείου.

*Υπέστησαν τρομερές καταστροφές.

*Διδυμότειχο, Κοσμοσώτειρα Φερρών,

Τραϊανούπολη, Πύθιο, Γρατινή,

Τόπειρος, Περιθεώριον κ.λπ.

Σελίδες από το βιβλίο μου "Ψηφίδες από τη Θράκη του χτες"

          Τα κάστρα της Θράκης, άψυχα κουφάρια σήμερα, πέτρινοι γίγαντες λαβωμένοι από τους πολέμους και το χρόνο, χωρίς λειτουργική χρησιμότητα στην εποχή μας,  στέκουν στους κάμπους και τα στρατηγικά περάσματα, αψευδείς μάρτυρες του αλλοτινού μεγαλείου τους, τότε που αποτελούσαν  μια καλά μελετημένη ζώνη προστασίας της Κωνσταντινούπολης, της Βασιλεύουσας.

          Η Θράκη, στην ενιαία ιστορική μορφή της με την ενδοχώρα της, που έφτανε ως το Δούναβη, ήταν πάντα ο φυσικός προμαχώνας της πρωτεύουσας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ήταν η ασπίδα της. Ήταν ο αποσβεστήρας των βαρβαρικών επιθέσεων.

          Αυτό φαίνεται από τη μελέτη της χιλιόχρονης ιστορίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά και από τη μελέτη της γεωταξικής κατανομής όλων αυτών των οχυρώσεων. Τα κάστρα της Θράκης αναπτύχθηκαν κυρίως:

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1922

*Ο Νικόλαος Πλαστήρας ενώπιον της Δ' Εθνοσυνέλευσης, 

παραδίδει την εξουσία της Επανάστασης του 1922

          Το τέλος της Επανάστασης του 1922, η οποία άλλαξε τη ροή της πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, είναι σήμερα το θέμα μας. Την σεμνή τελετή της παράδοσης της εξουσίας από τα χέρια των στρατιωτικών στα χέρια των πολιτικών, θα θυμηθούμε εδώ.

          Ντυμένοι με τη στρατιωτική στολή τους, οι αρχηγοί της Επανάστασης του 1922, ο Στυλιανός Γονατάς, που είχε αναλάβει και την πρωθυπουργία της χώρας και ο Νικόλαος Πλαστήρας, προσήλθαν στη Βουλή το πρωί της 2ας  Ιανουαρίου 1924, για να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς ηγέτες.

ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ

*Η Αγία Κασσιανή

          Μεγάλη Τρίτη, της Μετανοούσας Μαγδαληνής. Το τροπάριο της ημέρας, που έγραψε η μοναχή Κασσιανή κατέχει ξεχωριστή θέση, τόσο στην εκκλησιαστική ποίηση, όσο και στην Ελληνική Γραμματεία γενικότερα. 

          Η Κασσιανή ή Κασσία, ή Εικασία, ήταν βυζαντινή μοναχή και υμνογράφος. Σ'αυτήν αποδίδεται το ψαλλόμενο την Μεγάλη Τρίτη τροπάριο. Ο πρώτος βυζαντινός χρονογράφος που έγραψε για την Κασσιανή είναι ο Συμεών ο Μάγιστρος. Από το πλούσιο έργο της περίπου 50 από τους ύμνους έχουν διασωθεί και 23 από αυτούς χρησιμοποιούνται στη Ορθόδοξη λατρεία. Ο ακριβής αριθμός τους δεν έχει προσδιορισθεί. Επιπλέον, σώζονται 789 μη λειτουργικοί της στίχοι. Πρόκειται κυρίως για «γνωμικά». 
          Η μνήμη της τιμάται στις 7 Σεπτεμβρίου. 
          Γεννήθηκε μεταξύ του 805 και του 810 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γόνος πλούσιας οικογενείας. Είχε εξαιρετική ομορφιά και μεγάλη εξυπνάδα. Τρεις βυζαντινοί χρονικογράφοι, αναφέρουν ότι έλαβε μέρος στην τελετή επιλογής νύφης, για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, την οποία είχε οργανώσει η μητριά του Ευφροσύνη.

*Ο Θεόφιλος επιλέγει σύζυγο. Γκραβούρα του Δημοτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης

          Ανάμεσα στις δώδεκα κόρες που ήταν υποψήφιες ξεχώρισαν δύο: η Κασσία, κόρη εξαίσιας ομορφιάς, η οποία καταγόταν από οικογένεια ευπατριδών και η αρχόντισσα επίσης Θεοδώρα.
          Όταν συγκεντρώθηκαν στα ανάκτορα, η Ευφροσύνη έδωσε στο Θεόφιλο ένα χρυσό μήλο να το προσφέρει στην κόρη που θα τον συγκινούσε περισσότερο. Εκείνος στράφηκε προς την Κασσία, εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της για να της προσφέρει το μήλο, απευθύνοντας της, την περίεργη παρατήρηση: "Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα" υποννοώντας την Εύα, που έγινε αιτία να εκδιωχθεί ο άνορωπος από τον Παράδεισο.
          Η Κασσιανή δεν τα έχασε, ούτε υπολόγισε ότι θα έχανε το θρόνο. Και έδωσε μια απάντηση θαρραλέα: "Αλλά και εκ της γυναικός πηγάζει τά κρείττω" υπονοώντας την Παναγία που γέννησε το Χριστό.
          Ο Θεόφιλος  πειραγμένος από την εύστροφη απάντηση, πρόσφερε το χρυσό μήλο στην Θεοδώρα. Η Κασσιανή, είχε χάσει οριστικά το θρόνο. Στη συνέχεια έγινε μοναχή. Και εμπνεύσθηκε το ποιητικό της κείμενο, από το εξής απόσπασμα του Ευαγγελίου:

          «Και ιδού γυνή εν τη πόλει ήτις ην αμαρτωλός, και επιγνούσα ότι ανάκειται εν τη οικία του Φαρισαίου, κομίσασα αλάβαστρον μύρου και στάσα οπίσω παρά τους πόδας αυτού κλαίουσα, ήρξατο βρέχειν τους πόδας αυτού τοις δάκρυσι και ταις θριξί της κεφαλής αυτής εξέμασσε και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε τω μύρω».. 

          Αυτό το περιστατικό η μοναχή και υμνογράφος Κασσιανή το μετέτρεψε σε ένα από τα ωραιότερα και δημοφιλέστερα τροπάρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

          Το πρωτότυπο κείμενο του Τροπαρίου της Κασσιανής, είναι το ακόλουθο:

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,

τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,

ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.

Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,

ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.

Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,

ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ

κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,

ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.

Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,

ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις

ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,

κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.

Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους

τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;

Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

          Πολλοί επεχείρησαν έκτοτε να διασκευάσουν ή να μεταφράσουν ή να μεταφέρουν στη δημοτική το τροπάριο της Κασσιανής. Ένα δείγμα δημοσιεύουμε εδώ. Είναι του Φώτη Κόντογλου.

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,

σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα

και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου

κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη

και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.

Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,

εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.

Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου,

εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.

Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,

και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου

αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό,

τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.

Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο,

ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;

Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.

          Το Τροπάριο της Κασσιανής στη δημοτική γλώσσα απέδωσε και ο μεγάλος ποιητής Κωστής Παλαμάς. Το παραθέτουμε εδώ.

« Κύριε,
Η γυναίκα που έπεσε, σε τόσες αμαρτίες, σαν άκουσε, σαν ένοιωσε τη θεϊκή σου
Χάρη σαν μυροφόρας ένδυμα, στα κλάματα πνιγμένη μύρα προ του θανάτου Σου,
εντάφια σου φέρνει, και ωιμέ, στενάζει, κλαίει και θρηνεί πολλή με δέρνει νύχτα
ασέληνη και σκοτεινή έρως της αμαρτίας νύχτα που φλέγει και κεντά πόθους
ακολασίας.
δέξου Χριστέ, τα δάκρυα τα πύρινα που χύνω Συ, που στα σύννεφα τραβάς της
θάλασσας το κύμα.
Γύρισε την συμπόνια Σου, 
στους στεναγμούς μου,
Συ πώγυρες τους ουρανούς στην θεία γέννησή Σου.
Τα πόδια σου τα άγια, 
άφησε να φιλήσω 
και να σκουπίσω άφησε 
με τα ξανθά μαλλιά μου.
Τα πόδια, που σαν άκουσε τον κρότο τους
η Εύα το δειλινό μεσ' στην Εδέμ 
κρύφθηκε από φόβο
Τις τόσες αμαρτίες μου και τη βαθιά Σου κρίση ποιος να μετρήσει ημπορεί
Χριστέ μου, ψυχοσώστη
Μη με αφήνεις έρημη και ταπεινή σου δούλη Συ, όπου έχεις, ως Θεός άπειρη
καλοσύνη».
          Μια απόδοση στη δημοτική, έκανε το 1968 ο Παντελής Αθανασιάδης. Η απόδοση αυτή, δημοσιεύθηκε την Μεγάλη Τρίτη της χρονιάς εκείνης, στην εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ της Θεσσαλονίκης.

Χριστέ μου εγώ που αμάρτησα

Πουλώντας το κορμί μου

Σε καταγώγια άνομα

Σε κλίνες των Ρωμαίων

Χαρίζοντας τον έρωτα

Και τη ακολασία

Ιδού! Μπροστά σου βρίσκομαι

Θωρώ τα μεγαλείο

Του πάναγνου προσώπου Σου

Και το χαμόγελό σου

Πηγή δροσιάς στην έρημο

Καντήλι στο σκοτάδι.

Σου φέρνω μύρα Κύριε

Για να με συγχωρήσεις

Οίμοι! Σου κράζω η δύστυχη

Νύχτα μέσ’ στην ψυχή μου.

Σκότος χωρίς ξημέρωμα

Χάος κι ακολασία

Πριν σ’ αντικρύσω Κύριε,

Πριν το χαμόγελό Σου

Φως μου χαρίσει Άγιε.

Συγχώρεσέ με Πάναγνε

Και δέξου τους χειμάρρους

Απ’ των ματιών τα δάκρυα

Κι απ’ της ψυχής το κλάμα

Χριστέ μου, Συ, πού έφερες

Αγάπη μέσ’ στην πλάση,

Συ που το θαλασσόνερο

Το φέρνεις στα ουράνια

Σαν σύννεφο λευκόφαιο

Για να τα ξαναστείλεις

Σταλιά δροσιάς, βροχόσταλα

Στη διψασμένη χώρα,

Λυπήσουμε και δώσε μου

Χριστέ μου τη συγγνώμη

Και ΄γω η πόρνη Κύριε,

Θα τα καταφιλήσω

Τα άχραντα τα πόδια Σου

Με μύρο θα τα λούσω

Και τους βοστρύχους Πάνσοφε,

Που άλλοτε θαμπώναν

Τους Ιουδαίους έφηβους

Θα ρίξω για πετσέτα

Στεγνώνοντας τα πόδια Σου,

Τις θεϊκές πατούσες.

Συγχώρεσέ με Πάναγνε,

Σαν χάρη στο ζητάει

Η πόρνη η ακόλαστη

Η ξακουστή εταίρα,

Που κείτεται στα πόδια Σου

Και με το μοιρολόγι

Ποθεί τις αμαρτίες της

Να σβήσει με σφουγγάρι.

Ποιος Κύριε τα κρίματα

Μιας άσωτης γυναίκας,

Αυτής που ήμουν κάποτε,

Θα τα εξιχνιάσει;

Ποιος τις αβύσσους της ψυχής

Θα τις βυθομετρήσει;

Ποιος ψυχοσώστη Ιησού,

Ποιος θα με συγχωρήσει;

Χριστέ μου πολυσπλαχνικέ

Μη με παραμερίσεις

Πριν από τα χείλη σ’ ακουσθεί

Της συγχωριάς ο λόγος.


          Ο δημοσιογράφος Γεώργιος Ρούσος, είχε γράψει τη μυθιστορηματική βιογραφία της Κασσιανής, που δημοσιεύονταν στην πρώτη σελίδα των "Νέων" με εικονογράφηση του Φωκίωνα Δημητριάδη και αργότερα κυκλοφόρησε σχετικό βιβλίο με τίτλο "ΚΑΣΣΙΑΝΗ, Στέμμα και Ράσο- Δραματική μυθιστορία".
          Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε το Τροπάριο της Κασσιανής. Περιέχεται στο δίσκο του "Τα Εκκλησιαστικά" με τραγουδιστή το Μανώλη Μητσιά.

Το τροπάριο της Κασσιανής, σε βυζαντνή παρασημαντική από  τον πατέρα Κωνσταντίνο Παπαγιάννη.