Πώς δεν ανατινάχθηκε η Βουλή το 1863!!!

*Απόσπασμα από το Επίσημα Πρακτικά της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης. 

Ο Ζυμβρακάκης ανακοινώνει τις πληροφορίες του για σχέδιο υπονόμευσης της Συνέλευσης

*Και όμως εκκενώθηκε βίαια,

όταν ακούσθηκε ένας… θόρυβος!!!

*Τραυματίσθηκε ο Τρικούπης…

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ήταν 10 Μαΐου του 1863, όταν η Βουλή, η Β΄ Εθνική Συνέλευση όπως ονομάζονταν, έζησε στιγμές, που έμειναν στην ιστορία, διανθισμένες με γέλια και ειρωνείες, όταν κάποιες συνωμοσιολογικές πληροφορίες περί ανατινάξεως της Εθνοσυνέλευσης μέσω ενός υπονόμου, συνδυάσθηκαν με έναν άσχετο  θόρυβο, προκαλώντας πανικό και ποδοπατήματα των πληρεξουσίων όπως αποκαλούσαν τότε τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του Έθνους.

          Η Β΄ Εθνοσυνέλευση, συνεδρίαζε σε μια «σανιδόπηκτον» παράγκα που είχε ανεγερθεί δίπλα στο χώρο της σημερινής Παλαιάς Βουλής, το Μέγαρο της οποίας τότε, ανεγείρονταν ακόμα.

          Ας δούμε όμως τα κωμικοτραγικά γεγονότα από την αρχή:

          Η ανακοίνωση που έκανε από του βήματος, σύμφωνα και με τα Επίσημα Πρακτικά της Εθνικής Συνέλευσης ο πληρεξούσιος και φρούραρχος Χρήστος Ζυμβρακάκης, πληρεξούσιος Μινώας (συνοικισμού Κρητών) πάγωσε το χαμόγελο των αντιπροσώπων του  Έθνους.

          -Και πριν ή εκλεχθώ φρούραρχος της Συνέλευσης είχον μάθει τι διενεργούμενον κατ’ αυτής, όπερ έσπευσα να κοινοποιήσω εις τον τότε Πρόεδρον της Κυβερνήσεως. Δυστυχώς αι απαίσιαι αυταί φήμαι εξακολουθούσι. Ταύτην  την στιγμήν έμαθον παρά του διευθυντού της Διοικητικής Αστυνομίας ότι η Συνέλευσης διατρέχει έσχατον κίνδυνον. Προτείνω να προσληφθώσιν αυτήν την στιγμήν οι αναγκαίοι μηχανικοί και να γίνη αυστηρά και επιστημονική εξέτασις των πέριξ οικιών και ιδίως μιας εξ αυτών, εις ην υποτίθεται  ή φημίζεται ότι προπαρασκευάζεται υπόνομος σκοπόν έχουσα την ανατροπήν της Συνελεύσεως.

          Οι πληρεξούσιοι που τα άκουσαν καταθορυβήθηκαν. Μερικοί μάλιστα έσπευσαν να βγουν έξω… Πάντως η συνεδρίαση συνεχίσθηκε με θέμα την πρόταση του πληρεξούσιου Φθιώτιδας Τιμολέοντος Βάσσου να εξορισθούν από την Ελλάδα όσοι είχαν υπηρετήσει τον Όθωνα. Έγινε μάλιστα και ψηφοφορία και η πρόταση απορρίφθηκε. Αντίθετα είχε γίνει δεκτή η πρόταση του πληρεξουσίου Ερμιονίδας Γεωργίου Μίληση, πως όποιος συλληφθεί να δρα υπέρ του Όθωνος να συλλαμβάνεται και να τιμωρείται κατά τους ισχύοντες νόμους.

Χριστόφ. Περραιβός: Αγωνίσθηκε για την πατρίδα, πέθανε πενόμενος

*Ο Χριστόφορος Περραιβός. Προσωπογραφία από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Χριστόφορος Περραιβός, υπήρξε ο μακροβιότερος από τους συντρόφους και συνεργάτες του Ρήγα Φερραίου, αλλά είχε ατυχία να πεθάνει στην ελεύθερη πατρίδα το 1893 πάμπτωχος και σχεδόν λησμονημένος, να εκλιπαρεί βοήθεια αν και… στρατηγός!!!

                Γεννήθηκε το 1773 στους Παλαιούς Πόρους (παλ. Πούρλες) της Πιερίας. Το πραγματικό επίθετο της οικογενείας του ήταν Χατζηβασίλης που το μετέτρεψε σε Περραιβός, από την αρχαία ονομασία της περιφέρειας καταγωγής του. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία ενενήντα ετών στις 4 Μαΐου 1863.

Μια αυθεντική περιγραφή της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου

*Ο ναύαρχος Έρασμος Ομάνεϋ, που σε νεαρή ηλικία είχε παρακολουθήσει 
τη Ναυμαχία του Ναυρίνου το 1828

*Αφήγηση του Άγγλου ναύαρχου 

Έρασμου Ομάνεϋ, το 1898

                Το 1898, ο γηραιός Άγγλος ναύαρχος Έρασμος Ομάνεϋ, που σε νεαρή ηλικία είχε πάρει μέρος στην ναυμαχία του Ναυαρίνου, αφηγήθηκε τις αναμνήσεις του σε βρετανό, από την ναυτική εκείνη σύγκρουση, που οδήγησε στον σχηματισμό του νεώτερου ελληνικού κράτους. Η ναυμαχία διεξήχθη στον κόλπο του Ναυαρίνου στις 20 Οκτωβρίου 1827.

                Οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία είχαν συμφωνήσει με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1827), να επιβάλουν στην οθωμανική αυτοκρατορία να παραχωρήσει αυτονομία στους επαναστατημένους  Έλληνες και απέστειλαν ναυτικές μοίρες στην Ανατολική Μεσόγειο για να εφαρμόσουν την πολιτική τους, αλλά και να καταστείλουν την πειρατεία, που έβλαπτε κυρίως το βρετανικό εμπόριο.

                Οι αγριότητες του Ιμπραήμ της Αιγύπτου στην Πελοπόννησο και ορισμένα άλλα περιστατικά, οδήγησαν στην σύγκρουση των δύο στόλων, όταν ο Ιμπραήμ επιχείρησε παρά τις υποσχέσεις του, να εξέλθει από τον κόλπο του Ναυαρίνου.

                Αφηγούμενος ο ναύαρχος Ομάνεϋ τα γεγονότα εκείνα στον Άγγλο δημοσιογράφο υπενθύμισε ότι τότε η Ελλάδα βρίσκονταν σε φρικαλέα κατάσταση στενάζοντας κάτω από τον τουρκικό ζυγό, ενώ η αναρχία απ’ άκρου εις άκρον της χώρας έκανε τα πράγματα χειρότερα. Η θάλασσα είχε γεμίσει από πειρατές και οι Τούρκοι έσφαζαν τους Έλληνες ασταμάτητα.

Ο Ιωακείμ Κοζάνης, ζητούσε όπλα για τον ΕΛΑΣ

*Απόσπασμα του άρθρου του Μητροπολίτη Ιωακείμ στην εφημερίδα "Αντάρτης"

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Ο μητροπολίτης Κοζάνης και Σερβίων Ιωακείμ, υπήρξε μια ιδιάζουσα προσωπικότητα της Κατοχής, όταν προσχώρησε στο ΕΑΜ και ανακηρύχθηκε πνευματικός ηγέτης της Αντίστασης. Δυναμική και παρορμητική προσωπικότητα, έδειξε τις επαναστατικές τάσεις του πολύ πριν από την Κατοχή.

            Ο Ιωακείμ (κατά κόσμον Απόστολος Αποστολίδης) γεννήθηκε στo Ορτάκιοϊ της Βιθυνίας το 1883. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Χειροτονήθηκε κληρικός όταν περάτωσε τις σπουδές του και το 1914 αναδείχθηκε μητροπολίτης Μετρών και Αθύρων στην Ανατολική Θράκη. Το 1923 κατέφυγε στην Ελλάδα, όπου και διορίστηκε μητροπολίτης Κοζάνης και Σερβίων. Τον Απρίλιο του 1926 διορίστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο μητροπολίτης Αυστραλίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε μετά από δύο μήνες και επέστρεψε στην Ελλάδα. Τον Μάρτιο του 1927 αποκαταστάθηκε και πάλι στη Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης.

Οι φιλοναζιστικές οργανώσεις της Κατοχής

*Εθνική Νέμεσις: Η ανατίναξη των γραφείων της προδοτικής ΕΣΠΟ.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Κατοχή, είναι μια φάση της ελληνικής ιστορίας που γέννησε μεταξύ άλλων και πολλά «άνθη του κακού». Εννοούμε τις φιλογερμανικές οργανώσεις που ξεφύτρωσαν στη χώρα και υπήρξαν ελεεινό στίγμα, όταν η πλειοψηφία του λαού πολέμησε το φασισμό και το ναζισμό με απαράμιλλο ηρωισμό και ανέπτυξε από το 1941 έως το 1944 μια αντίσταση, η οποία προκάλεσε το θαυμασμό όλης της οικουμένης.

                Μπορεί οι οργανώσεις που προσανατολίστηκαν προς τις δυνάμεις του Άξονα να μη κατόρθωσαν να επηρεάσουν τις εξελίξεις κατά την Κατοχή και οι κατακτητές που κατείχαν την Ελλάδα υπέστησαν κατά διαστήματα τεράστιες απώλειες. Ταυτίστηκαν  όμως αυτές οι οργανώσεις με τους κατακτητές και ορισμένα μέλη τους, ακολούθησαν τους Ναζί, όταν ηττημένοι εγκατέλειψαν την Ελλάδα. Οι φιλογερμανικές οργανώσεις, υπήρξαν μια μελανή σελίδα στην ιστορία της Κατοχής.

                Είναι προφανές ότι ο κατάλογος αυτών των οργανώσεων δεν είναι πλήρης. Ωστόσο οι οργανώσεις που ακολουθούν είναι οι κυριότερες γνωστές και η ανάμνηση που άφησαν στον ελληνικό λαό, είναι μαύρη. Οι οργανώσεις αυτές πλην ελαχίστων δεν ανέπτυξαν ένοπλη δράση, αλλά κυρίως ιδεολογική, αλλά ταυτόχρονα και προδοτική.

                Ας δούμε τις οργανώσεις αυτές βάσει των στοιχείων που έχουν διασωθεί:

Ο Πάγκαλος σχεδίαζε δικτατορία από το 1922

*Ελευθέριος Βενιζέλος: Διαφωνώ ριζικώς...

*Η αλληλογραφία με τον Βενιζέλο

*Η Βολσεβική Ρωσία!!!

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ένας ικανός και πολιτικά δραστήριος αξιωματικός του πρώτου μισού του 20^ου αιώνα, άφησε την σφραγίδα του με μια δικτατορία, η οποία εκτός από την άδοξη πτώση της, έμεινε στην εθνική συλλογική μνήμη από διάφορες φαιδρότητες (π.χ. το μάκρος της φούστας των γυναικών).

                Τα ξημερώματα της 25ης Ιουνίου 1925, ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, ανέτρεψε πραξικοπηματικά την κυβέρνηση του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου και ανέλαβε την εξουσία.

                Ποιος ήταν ο Πάγκαλος; Τι εικόνα είχαν γι’ αυτόν οι σύγχρονοί του; Πολύ επιγραμματικά  είχε γράψει γι’ αυτόν: «Ο Πάγκαλος είχε χωρίς αμφιβολία πολλά στρατηγικά προσόντα». Και συνέχιζε στις «Αναμνήσεις» του ο Μακεδονομάχος και πολιτικός Γεώργιος Μόδης: «Είχε μόρφωσι, φαντασίαν, πυγμήν. Πολλοί τον θεωρούσαν τον καλλίτερο Στρατηγό μας… Ήταν όμως και “εξαιρετικό τυρί σε σκυλίσιο τομάρι”, όπως πολλοί έλεγαν».

                Ωστόσο η δικτατορία του 1925, που είχε στήσει ακόμα και αγχόνες για καταχραστές του δημοσίου χρήματος αξιωματικούς, ήταν ίσως ένας σταθμός για τις άμετρες φιλοδοξίες του. Ο Πάγκαλος πολύ πριν είχε κατά νουν την επιβολή μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Μετέσχε στην Επανάσταση του Στρατιωτικού Συνδέσμου το 1909, η οποία δεν κατέληξε, πολύ σοφά, σε δικτατορία.

Η δράση του καπετάν Κατσιά στην Κρητική Αντίσταση

*Ο καπετάνιος των Σφακίων Ιωάννης Κατσιάς

*Πολέμησε τους Γερμανούς,

με κάθε τρόπο στην Κρήτη.

*Πνίγηκε στη Φαλκονέρα το 1966.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο καπετάν Γιάννης Κατσιάς οπλαρχηγός της Εθνικής Αντίστασης στην Κρήτη, είναι η χαρακτηριστική περίπτωση του ανθρώπου που αγωνίσθηκε ενάντια στη λαίλαπα του Ναζισμού, αλλά έχασε τη ζωή του άδοξα στον καιρό της ειρήνης, θύμα ενός φρικτού ναυαγίου.

          Ήταν κτηνοτρόφος στα Σφακιά, όταν οι Γερμανοί εκπόρθησαν την Κρήτη, μετά από πολυήμερες και αιματηρές μάχες. Δεν έμεινε ούτε στιγμή άπραγος.  

          Αμέσως πήρε μέρος στη μάχη της Κρήτης, το Μάιο του 1941, επικεφαλής μιας ομάδας ελεύθερων σκοπευτών. Πάνω από 150 άτομα πολέμησαν υπό τις διαταγές του και αμέσως μετά υποστήριξαν τη σύμπτυξη των αγγλικών και των ελληνικών στρατευμάτων, που κατευθύνονταν στο όρμο Σφακίων για να διαφύγουν στη Μέση Ανατολή. Στον αγώνα της σύμπτυξης ο Κατσιάς βοήθησε στην περιοχή Καμητάδων Χανίων, στην προστασία των κατάκοπων στρατιωτών που επιβιβάζονταν στα καράβια και έφευγαν, ενώ οι Γερμανοί προωθούνταν σε όλο το νησί. Χάρη στους άνδρες του Κατσιά, οι Γερμανοί έχασαν εκεί περί τους 70 άνδρες τους.

Όταν η ηγουμένη Ιεροθέα συνάντησε τη Λέλα Καραγιάννη

*Η Λέλα Καραγιάννη, ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Λέλα Καραγιάννη, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες ηρωίδες της Εθνικής Αντίστασης. Μορφή ευγενική και ανιδιοτελής, πρόσφερε ακόμα και τη ζωή της στον αγώνα της να περιθάλψει τραυματίες των συμμαχικών δυνάμεων, που δεν μπόρεσαν να εγκαταλείψουν τη Ελλάδα, όταν μπήκαν οι Γερμανοί, στην διενέργεια κατασκοπείας και δολιοφθορών από την οργάνωση «Μπουμπουλίνα» που ίδρυσε η ίδια.

                Η Λέλα Καραγιάννη συνελήφθη τον Ιούλιο του 1944, από την Γκεστάπο μαζί με πέντε από τα παιδιά της, βασανίστηκε στα κολαστήρια της οδού Μέρλιν, μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου και εκτελέσθηκε στο άλσος Χαϊδαρίου μαζί με άλλους 27 αγωνιστές της Αντίστασης, στις 8 Σεπτεμβρίου 1944. Δηλαδή περίπου ένα μήνα πριν οι Γερμανοί εγκαταλείψουν ηττημένοι την Ελλάδα (ακριβώς πριν από 70 χρόνια).

                Μία από τις πρώιμες αντιστασιακές πράξεις της Λέλας Καραγιάννη, ήταν να προμηθεύσει  με τρόφιμα και φάρμακα τους Βρετανούς στρατιώτες, που είχαν βρει καταφύγιο στη Μονή Αγίου Ιεροθέου Μεγάρων.

                Στα αρχεία της ΔΙΣ/ΓΕΣ, έχει διασωθεί μια συγκινητική αφήγηση της τότε ηγουμένης της Μονής Αγίου Ιεροθέου Μεγάρων Ιεροθέας Πανταλέοντος, η οποία είχε συναντήσει την Λέλα Καραγιάννη, χωρίς να την γνωρίζει. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στις εκδόσεις του ΓΕΣ για την Εθνική Αντίσταση περιλαμβάνονται πολύτιμα στοιχεία για την ιστορία μας. Δημιουργός, επιμελητής ύλης και επικεφαλής της ομάδας σύνταξης των τόμων για την Εθνική Αντίσταση ήταν ο υποστράτηγος ε.α. Γεώργιος Γκορέζης.

Η πρώτη βουλγαρική κατοχή στο Δεδέαγατς

*Το άνω μέρος της πρώτης σελίδας της αναφοράς του προξενείου Ξάνθης 

(Αρχείο Ιδρύματος Ελ. Βενιζέλου)

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Θράκη εντελώς αδικημένη από τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα των μεγάλων, υποχρεώθηκε αν και είχε ελευθερωθεί από τις ελληνικές δυνάμεις στο δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, να υποστεί μια σκληρή βουλγαρική κατοχή από τα τέλη του 1913 έως το 1919. Μια βάρβαρη κατοχή, που άφησε  πικρές αναμνήσεις.

                Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της συνθήκης του Βουκουρεστίου, που συγκλήθηκε το 1913 και τερμάτισε τον πόλεμο Ελλάδας- Βουλγαρίας, όταν ο ελληνικός στρατός, είχε την δυνατότητα να φτάσει ακόμα και στη Σόφια… Δυστυχώς όμως, οι μεγάλοι επιδίκασαν την Δυτική Θράκη αν και είχε ελευθερωθεί από τις ελληνικές δυνάμεις, στην ηττημένη Βουλγαρία.

                Η βουλγαρική κατοχή συνοδεύτηκε με πρωτοφανείς ωμότητες εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού, που είχαν στόχο την αλλοίωση των δημογραφικών δεδομένων, την υπαγωγή των ναών στην σχισματική εξαρχία και την εγκαθίδρυση βουλγαρικών σχολείων. Εκείνη την εποχή επικράτησε στους Βουλγάρους πνεύμα ρεβανσιστικό και στόχευση εκβουλγαρισμού. Υπολογίζεται ότι 250.000  Έλληνες εγκατέλειψαν ακούσια τη Θράκη και  οδηγήθηκαν στην προσφυγιά.

Ξεπεράσαμε τις 500.000 επισκέψεις!!! Και συνεχίζουμε...

          Η πρώτη μέρα του Οκτωβρίου 2014, βρήκε το blog μου να το έχουν επισκεφθεί πλέον των 500.000 ατόμων, από τις 26 Οκτωβρίου 2009.

          Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τους φίλους που το στήριξαν με τις επισκέψεις τους σ' αυτό, διαβάζοντας τα κείμενά του και πολλές φορές κάνοντας σχόλια, ακόμα και ασκώντας κριτική.

          Αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.

          Σας ευχαριστώ όλους!!!

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Ο Κρατσάϊζεν και η προσφορά του στην εικονογράφηση ηρώων του 1821

*Η είδηση του θανάτου του Κρατσάϊζεν 
στην "Εφημερίδα" του Δημητρίου Κορομηλά  στις 27 Ιανουαρίου 1878 

*Ανεκτίμητη η προσφορά του

στη διάσωση της μνήμης του '21

          Χάρη σ’ αυτόν, γνωρίζουμε τις μορφές μερικών ηρώων της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Χωρίς αυτόν κάποιοι αγωνιστές της ελευθερίας θα είχαν παραμείνει άγνωστοι ως προς την εμφάνισή τους.

          Με τα μολύβια και τα πενάκια του απαθανάτισε τις εικόνες τους. Φιλέλληνας και εθελοντής στην Επανάσταση του 1821 ο Κάρλ Κρατσάϊζεν (Karl Krazeisen) ήταν Γερμανός αξιωματικός του στρατού, που εικονογράφησε πορτραίτα μεγάλων μορφών του αγώνα της Παλιγγενεσίας.

          Ο Κρατσάϊζεν γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου  του 1794  στο Kαστελλάουμ  του Άνω Παλατινάτου της Βαυαρίας. Ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και πολέμησε το 1813 εναντίον της Γαλλίας κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων.

          Οι ειδήσεις για την εξέγερση των Ελλήνων φλόγισαν την καρδιά του και πήρε την απόφαση να καταταχθεί το 1826 σε σώμα Βαυαρών εθελοντών. Έτσι,  φέροντας το βαθμό του υπολοχαγού,  κατέβηκε στην επαναστατημένη  στην Ελλάδα για να αγωνισθεί μαζί με τους Έλληνες.     Στη χώρα μας έμεινε ένα χρόνο, αλλά πήρε μέρος σε σημαντικές μάχες όπως στην Αίγινα, στον Πόρο, στη Σαλαμίνα, στο Ναύπλιο, στη μάχη του Φαλήρου, στην πολιορκία της Αθήνας  (1826)  και στην πολιορκία της Ακρόπολης (1827).

Αιχμαλωτίσθηκε από το στρατό ο καπετάν Γιαννούλης το 1948…

*Ο καπετάν Γιαννούλης φωτογραφίζεται το 1947 στο Γράμμο με τα μέλη της  επιτροπής του ΟΗΕ, που ερευνούσε για τις συνθήκες του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. 

*Αποκαλύψεις (μετά θάνατον)

του  στρατηγού Γ. Κουμανάκου

στον σκηνοθέτη Ρ. Μανθούλη

            Οι υπενθυμίσεις από το blog αυτό για την άδικη εκτέλεση του καπετάν Γιώργου Γιαννούλη το 1948, από την ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ, προκάλεσαν απ’ ό,τι είδα στα σχόλια και ενδιαφέρον αλλά και δυσφορία, ακόμα και ύβρεις σε μια περίπτωση τουλάχιστον. Ας είναι… Όλοι έχουμε τις απόψεις μας, ακούμε όμως με σεβασμό και τις απόψεις των άλλων τουλάχιστον….

            Πρέπει να εξηγήσω, ότι όταν έγραφα το άρθρο για τον τουφεκισμό του Γιαννούλη, δεν είχα αντιληφθεί ένα ακόμα στοιχείο, εκείνης της τρομερής εποχής. Το στοιχείο αυτό, που ρίχνει κατά ένα μέρος φως στις άγνωστες πτυχές εκείνων των σκοτεινών ημερών, προήλθε από τον γνωστό σκηνοθέτη Ροβήρο Μανθούλη, ο οποίος γύρισε 7 ταινίες για τον Εμφύλιο 1946-49 και έγραψε και ένα σχετικό βιβλίο. Πρόκειται για μαρτυρία με μεγάλη σημασία (μου την υπέδειξε ο φίλος Νίκος Παπαδιονυσίου) και δημοσιεύθηκε λίγες μέρες νωρίτερα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (9 Αυγούστου 2014) με τίτλο «Όλγα Νικολάι Ζαχαριάδη». Αφορά την αιχμαλωσία του Γιώργου Γιαννούλη από τον τότε ταγματάρχη του ελληνικού στρατού Γεώργιο Κουμανάκο. Και εξηγεί ενδεχομένως, γιατί τόση αποστροφή της κομματικής νομενκλατούρας, προς τον άτυχο καπετάνιο. Γενικώς τον θεωρούσαν ύποπτο.

            Έγραφε μεταξύ άλλων ο Μανθούλης:

Το ΚΚΕ τίμησε τον Ζαχαριάδη στη Σιβηρία!!!

*Ο Νίκος Ζαχαριάδης, σε ρωσική καρτ ποστάλ, πριν από την πτώση του

                        Το ΒΗΜΑ ανάρτησε σήμερα το πρωί 8 Σεπτεμβρίου 2014, στην ιστοσελίδα του, την ακόλουθη είδηση με ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον για την πολύπαθη χώρα μας:

                        «Αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής την Αλέκα Παπαρήγα, βρέθηκε στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, τον τόπο εξορίας του Νίκου Ζαχαριάδη, όπου έζησε τα τελευταία 11 χρόνια της ζωής του. 

                        Εκεί, η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ συμμετείχε σε εκδήλωση των τοπικών αρχών, στη διάρκεια της οποίας έγιναν τα αποκαλυπτήρια τιμητικής πλάκας για τον Νίκο Ζαχαριάδη, κλείνοντας με αυτόν τον τρόπο τον κύκλο της αποκατάστασής του.

                        Το ΚΚΕ προχώρησε στην πλήρη κομματική και πολιτική αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, τον Αύγουστο του 2011, δηλαδή 55 χρόνια μετά την αποκαθήλωσή του από το ανώτατο αξίωμα του κόμματος.

«Άνθη» του καλού μέσα στο κακό και τον χαλασμό του Εμφυλίου!

*"Ανταρτόπληκτοι" της Ηπείρου, ξεριζωμένοι από τα χωριά τους... 

               

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Ο εμφύλιος πόλεμος 1946-49, υπήρξε πολύ σκληρός. Βιαιότητες πολλές φορές αδικαιολόγητες σημειώθηκαν και από τις δύο πλευρές και το αίμα που χύθηκε έκανε το κλίμα αφόρητο. Οι καταστροφές που προκλήθηκαν στις υποδομές της χώρας, δεν επέτρεψαν την ανάπτυξή της, επί μία δεκαετία, όταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έκαναν άλματα αμέσως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

            Η ιστοριογραφία δίνει βάρος και λογικά, στην εξιστόρηση μαχών που κόστισαν ζωές, σαμποτάζ που άφηναν ερείπια, αντεκδικήσεων που συντηρούσαν το μίσος και πολιτικού αμοραλισμού που εξαγρίωνε τα πολιτικά ήθη. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι κάτι που πρέπει να λησμονούμε και να το προσπερνούμε;

            Όχι, είναι η απάντηση. Η μελέτη όλων των πτυχών του βοηθάει στον εντοπισμό των λαθών, ώστε να αποφεύγεται η επανάληψή τους.

            Ωστόσο, όπως ανάμεσα στα άνθη του κακού ανθίζουν και όμορφα λουλούδια, έτσι και στα πολλά και ποικίλα περιστατικά του εμφυλίου, τα μικρά και τα μεγάλα, μπορούμε να απομονώσουμε και ελάσσονα γεγονότα, που μπορούμε και πρέπει να προβάλουμε, παράλληλα με τα άσχημα και δραματικά γεγονότα, που δεν τιμούν κανέναν.

Ρεσάλτο σε ελληνικά νερά

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/780583/article/politismos/eikastika/resalto-se-ellhnika-nera

*Η δράση των πειρατών δεν είχε αντίκτυπο μόνον στο εμπόριο και στην οικονομική δραστηριότητα, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο και σε στρατιωτική επιρροή. 

*Συνέδριο στο Μουσείο 

Κυκλαδικής Τέχνης

17-19 Οκτωβρίου

Της Μαργαρίτας Πουρνάρα

                Πριν ακόμα από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, η Ανατολική Μεσόγειος βρέθηκε σε μια «μέγγενη»: Το 1390 οι Οθωμανοί είχαν φτάσει ήδη στα παράλια της Μικράς Ασίας και διψούσαν να κυριαρχήσουν στη θάλασσα, παρότι δεν διέθεταν ναυτική παράδοση ούτε τεχνογνωσία. Ο βενετσιάνικος στόλος από την άλλη, με την κατάρρευση του Βυζαντίου, είχε αρχίσει να θεωρεί την ευρύτερη περιοχή, ως νοητή επικράτεια. Ανάμεσα στα πυρά των δύο εχθρικών δυνάμεων, βρέθηκαν τα νησιά καθώς και οι παραθαλάσσιες πόλεις της στεριάς, που έγιναν αντικείμενο διεκδίκησης για οικονομικούς λόγους αλλά και για γόητρο.

                Καθώς όμως, ούτε οι Ενετοί αλλά ούτε οι Οθωμανοί μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλεια των εμπορικών θαλάσσιων δρόμων, εμφανίστηκε ένας τρίτος παράγοντας με καταλυτικό ρόλο: οι πειρατές και οι κουρσάροι, που με την παρουσία τους έγερναν την πλάστιγγα προς τη μια ή την άλλη μεριά.

Η αδιαλλαξία των ανταρτών το 1946, έβαψε με αίμα τον Έβρο...

 *Ο Βαγγέλης Κασάπης (καπετάν Κρίτωνας) το 1945 στην Αλεξανδρούπολη

*Η άγνωστη πρόταση 

του βουλευτή Χρυσοστόμου 

για συμφιλίωση από το 1946

* Ο αρνητικός ρόλος 

του καπετάν Κρίτωνα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η αδιαλλαξία των ανταρτών απέτρεψε στα τέλη του 1946, μια σπουδαία ευκαιρία, να τερματισθεί ο εμφύλιος σπαραγμός τουλάχιστον στην περιοχή του νομού Έβρου, πριν φουντώσει για τα καλά και σκορπίσει το θάνατο και την καταστροφή.

                Είναι μια από τις άγνωστες πτυχές της μικροϊστορίας μας, που αν πετύχαινε θα μπορούσε να μετρήσει σαν μοντέλο και σε άλλες περιοχές και να γλυτώσει η χώρα από τα τεράστια δεινά που επισώρευσε η ανταρσία των ετών 1946-1949.

                Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από τον βουλευτή Έβρου του κόμματος των Φιλελευθέρων Γρηγόριο Χρυσοστόμου, τον φθινόπωρο του 1946, αλλά προσέκρουσε στην άρνηση του καπετάν Κρίτωνα (Βαγγέλη Κασάπη) και του καπετάν Λάμπρου (Νίκου Κανακαρίδη).

Πώς δεν αιχμαλωτίσθηκε από τους αντάρτες ο στρατηγός Δ. Γιαντζής το 1947!!!

*Ο στρατηγός Δημήτριος Γιαντζής, στόχος των ανταρτών στη Γραβιά

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Γραβιά δοξάστηκε στις 8 Μαΐου του 1821, όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με 120 παλληκάρια,  ταμπουρωμένος στο γνωστό Χάνι, νίκησε την στρατιά του Ομέρ Βρυώνη. Μια μάχη με υψηλούς στόχους, οργανώθηκε και το 1947 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου στο σιδηροδρομικό σταθμό της Γραβιάς, χωρίς να επιτύχει τον μέγιστο των στόχων της, αλλά μέρος  μόνο των στόχων.

                Κορυφαίο γεγονός του Ιανουαρίου 1947, όταν για δεύτερη χρονιά φούντωνε ο εμφύλιος πόλεμος, ήταν η μάχη της Γραβιάς. Ο «Ριζοσπάστης» που δεν είχε απαγορευθεί ακόμα η κυκλοφορία του και κάποιες άλλες εφημερίδες είχαν γράψει ότι η επίθεση στο σταθμό της Γραβιάς «επισκίασε όλες τις ειδήσεις του 48ώρου».

                Αξίζει να αναφέρουμε ότι στις 27 Δεκεμβρίου οι αντάρτες ανακοίνωσαν ότι το κίνημά τους παίρνει την ονομασία «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας». Αυτό το γεγονός επέβαλε μια εντυπωσιακή νίκη, που να δείχνει ότι οι αντάρτες ακολουθούσαν πλέον νέα τακτική στις μάχες, ακόμα και σε μάχες εκ παρατάξεως, όταν ευνοούσαν οι συνθήκες. Από την πλευρά του η ηγεσία του εθνικού στρατού αγωνίζονταν να αυξήσει τη δύναμη των αξιωματικών και στρατιωτών από 100.000 σε 130.000, αλλά συναντούσε την απροθυμία της Αγγλικής Στρατιωτικής Αποστολής, η οποία δεν ήθελε να αυξήσει τις δαπάνες για την κατάσταση στην Ελλάδα, προσπαθώντας μάλιστα να απαγκιστρωθεί από τη χώρα μας.

                Ας δούμε όμως τα γεγονότα της μάχης της Γραβιάς του 1947, με τη σειρά:

1941: Θάβοντας στην Κρήτη, σκουληκιασμένα πτώματα Ναζί

*Ο Χρήστος Ρουσσόπουλος (δεξιά) μόλις έχει πάρει το απολυτήριο από το στρατόπεδο αιχμαλώτων Ηρακλείου Κρήτης, Ιανουάριος 1942.

*Φρικιαστικές περιγραφές

από αιχμάλωτους στρατιώτες

*Πολλοί Εβρίτες υποχρεώθηκαν

να καθαρίσουν τα πεδία μαχών

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Το βιβλίο για τους 300 του Έβρου στη Μάχη της Κρήτης, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, έχει προκαλέσει μεγάλες και ενδιαφέρουσες συζητήσεις στην περιοχή του νομού Έβρου, αλλά και στην Κρήτη. Αυτά τα παλληκάρια, νεοσύλλεκτοι της κλάσης του 1941 και αγύμναστοι ακόμα, βρέθηκαν στη φωτιά της φοβερής αυτής μάχης, το Μάιο του 1941.

                Η έκδοση του σημαντικού αυτού βιβλίου, ανάγεται στο 2009 όταν η κ. Μαίρη Τζιβελέκη από την Αλεξανδρούπολη ήρθε σε επαφή με το Ιστορικό Μουσείο της Κρήτης αναζητώντας πληροφορίες για τον παππού της Θεοφάνη Δημοσχάκη, ο οποίος έχασε τη ζωή του πολεμώντας το 1941 στον τομέα του Ηρακλείου. Η έρευνά της την οδήγησε στην κ. Ελένη Θεοδωρακοπούλου, της οποίας ο πατέρας Χρήστος Ρουσσόπουλος από το Νέο Χειμώνιο Ορεστιάδας πολέμησε με άλλους Θρακιώτες στη Μάχη της Κρήτης και κατέγραψε τις αναμνήσεις του. Η κ. Θεοδωρακοπούλου πείσθηκε από την κ. Τζιβελέκη να  παραδώσει το χειρόγραφο για έκδοση στην Εταιρεία Κρητικών Ιστορικών Μελετών. Έτσι προέκυψε αυτό το σημαντικό βιβλίο, που ρίχνει φως σε μια άγνωστη πτυχή της δράσης Θρακών στην Μεγαλόνησο.

Εκατό χρόνια από τις μεγάλες αλλαγές στην Ήπειρο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤHS ΚΥΡΙΑΚΗΣ 
http://www.kathimerini.gr/777475/article/epikairothta/ellada/ekato-xronia-apo-tis-megales-allages-sthn-hpeiro

*Αργυρόκαστρο, 17 Φεβρουαρίου 1914. Ανακήρυξη Αυτονομίας της Βορείας Ηπείρου. Διακρίνονται ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος (αριστερά), ο πρωθυπουργός της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου Γεώργιος Ζωγράφος (κέντρο) και ο μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδων (δεξιά). Κάτω, καλλιτεχνική απεικόνιση από τη μάχη για την κατάληψη της Κορυτσάς, στις 6 Δεκεμβρίου του 1912.

Γράφει ο κ. ΗΛΙΑΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ*

            Η τραγωδία των εγκλωβισμένων Ηπειρωτών αναδεικνύεται στο δραματικό ψήφισμα που οι κάτοικοι της Κορυτσάς επέδωσαν στους πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων στο Λονδίνο το 1913 και το οποίο τελικά οδήγησε στο Πρωτόκολλο της Κέρκυρας (1914), την πρώτη διεθνή αναγνώριση της ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου. Αντίγραφο του ψηφίσματος στα αγγλικά ανακαλύφθηκε πρόσφατα στις συλλογές του Ινστιτούτου Χούβερ από τον γράφοντα.

            Το πεντασέλιδο κείμενο, δωρεά του καθηγητή Louis A. Gray, αρχίζει με ανυπόγραφη εισαγωγή: «Η Βόρεια Ήπειρος προσαρτήθηκε στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας ενάντια στη θέληση των κατοίκων της... Οι Αλβανοί ισχυρίζονται ότι η Κορυτσά είναι η καρδιά της Νότιας Αλβανίας. Θα ήταν καλό να ακούσουμε τους ίδιους τους κατοίκους της να μας μιλούν για τους εθνικούς τους πόθους». 

1878: Οι Αλεξανδρουπολίτες προς το Συνέδριο του Βερολίνου...

*Το Δεδέαγατς, η σημερινή Αλεξανδρούπολη, σε καρτ ποστάλ του 1898

*Ένα σημαντικό 
και αδημοσίευτο ντοκουμέντο 
από την ιστορία 
της Αλεξανδρούπολης 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ένα σημαντικό και αδημοσίευτο ντοκουμέντο από την ιστορία της Αλεξανδρούπολης, υπάρχει στο Ιστορικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών.

          Οι κάτοικοι του άσημου ακόμα Δεδέαγατς, με συγκινητικό ζήλο, όταν επήλθε η ρωσική κατοχή της περιοχής μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του1878, ζήτησαν με υπογραφές των προκρίτων, να μην υπαχθούν υπό Βουλγαρική διοίκηση, όταν διαπίστωσαν, ότι οι Ρώσοι μετά τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, επιχειρούν να αποκαταστήσουν τους Βουλγάρους, ως επικυρίαρχους της περιοχής. Οι εκκλήσεις τους έφθασαν έως και στο Συνέδριο του Βερολίνου.

          Ας δούμε όμως το ιστορικό περίγραμμα της εποχής για να κατανοήσουμε καλύτερα τα γεγονότα εκείνων των ημερών.