Ποιος έκλεψε τη χρυσή λάρνακα με τα οστά του Κυρίλλου ΣΤ’;

*Ο αδριάντας του Κυρίλλου στην Νέα Ορεστιάδα

*Μέγιστη ύβρις του Ελληνικού κράτους

κατά του Θρακικού Ελληνισμού

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Μια από τις μεγαλύτερες ύβρεις της διοίκησης του ελληνικού κράτους προς τη Θράκη, για την οποία δεν γίνεται ποτέ συζήτηση και σκεπάστηκε από τη σκόνη της ιστορίας, είναι η εξαφάνιση της χρυσής λάρνακας, με τα οστά του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Κύριλλου ΣΤ΄, που τον απαγχόνισαν οι Τούρκοι στην Αδριανούπολη, το 1821!!!

                Η κατηγορία που διατυπώνω σήμερα με το άρθρο αυτό, είναι βαρειά, και δεν περιμένω να βρεθούν τα οστά αυτά!!! Για την χρυσή λάρνακα δεν το συζητάω, αυτήν κάποιοι θα την έλειωσαν και θα την πούλησαν για χρυσό…

                Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακήρυξε το 1993 άγιο τον απαγχονισθέντα Πατριάρχη Κύριλλο, με ενέργειες του τότε Μητροπολίτη Διδυμοτείχου Ορεστιάδος και Σουφλίου Νικηφόρου (Πράξη 403/8-7-1993) χωρίς να εντοπίσει και αυτή, κατά την μελέτη τον φακέλων, τι έγινε από το 1922 και μετά, η λάρνακα αυτή. Η μνήμη του τιμάται στις 18 Απριλίου ή μεταφέρεται την Κυριακή του Θωμά.

Μικρές ιστορίες της μεγάλης κατάρας του Εμφυλίου

*Περίπολος στρατιωτών στην περιοχή της Κόνιτσας 

Από τα... παραλειπόμενα

του εμφυλίου πολέμου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

               Ο εμφύλιος πόλεμος, σε κάθε χώρα, είναι μια κατάρα. Μια τέτοια κατάρα δοκίμασε η χώρα μας αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κράτησε από το 1946 έως το 1949. Σκόρπισε το θάνατο και την καταστροφή και στις δυο αντιμαχόμενες μερίδες. Οι πληγές σε ορισμένες περιπτώσεις παραμένουν ακόμα ανεπούλωτες. Στα νεκροταφεία πόλεων και χωριών υπάρχουν μνήματα ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας ανελέητα, στα βουνά της πατρίδας μας. Και υπάρχουν νεκροί, που σκόρπισαν τα κόκκαλά τους, εκεί που σκοτώθηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ, για να τους κάνουν οι δικοί τους ένα απέριττο μνήμα.

                Η φρίκη αυτού του πολέμου, έχει αποτυπωθεί στις περιγραφές των μεγάλων μαχών,  στα απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών, στις σελίδες των εφημερίδων της εποχής και στην μνήμη των ανθρώπων, που έζησαν εκείνη την εποχή και ζουν ακόμα.

                Ένα είναι αναμφισβήτητο γεγονός: Όταν μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα του ναζισμού και του φασισμού, οι λαοί της Ευρώπης, σήκωναν τα μανίκια και έπεφταν με τα μούτρα στη δουλειά για να ανασυγκροτήσουν τις χώρες τους, στην Ελλάδα πολεμούσαμε μεταξύ μας, με υποδαύλιση και απέξω, και προσθέταμε θανάτους και ερείπια, σε όσα έμειναν από την γερμανική, την ιταλική και τη βουλγαρική λαίλαπα!

                Στο άρθρο αυτό δεν θα περιγράψουμε μεγάλες μάχες και σφοδρές συγκρούσεις. Δεν θα περιγράψουμε προσωπικούς ηρωισμούς ούτε της μιας ούτε της άλλης πλευράς. Θα περιγράψουμε μικρά, ίσως και ταπεινά περιστατικά της καθημερινότητας των μαχόμενων. Με κοινό παρονομαστή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα φρίκης ένθεν κακείθεν, συμβουλευόμενοι τα στρατιωτικά και άλλα αρχεία.

Γύζης Νικόλαος: Ο χρωστήρας του, δόξασε την Ελλάδα

*Ο Νικόλαος Γύζης

*Άραγε πού να βρίσκεται

η περίφημη "Δόξα" του; 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Έλληνας ζωγράφος Νικόλαος Γύζης, ήταν ένας από τους από τους εικαστικούς καλλιτέχνες που αναδείχθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο διατηρώντας ταυτόχρονα την ελληνική ταυτότητα. Η ελληνικότητα κυριάρχησε στο έργο του Γύζη αν και σπούδασε και πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στη Γερμανία. Η αξία του έργου του τόνωσε την ελληνικότητα στην τέχνη και επηρέασε ζωγράφους των επόμενων γενεών.

                Στην Ελλάδα ο Γύζης είναι περισσότερο γνωστός από τον περίφημο πίνακά του «Το Κρυφό Σχολειό» (1885-86) που ανήκει σήμερα στην ιδιωτική συλλογή του κ. Πρόδρομου Εμφιετζόγλου. Ο νέος ιδιοκτήτης του πίνακα που αγοράσθηκε σε διεθνή δημοπρασία, είχε την ευτυχή έμπνευση να τον εκθέσει σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.

1822: Η νίκη στα Δερβενάκια και η χαρά των Ελλήνων...

 *Η μάχη των Δερβενακίων. Πίνακας του Θεόδ. Βρυζάκη

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Μάχη των Δερβενακίων, είναι μια από τις σημαντικότερες μάχες της Επανάστασης του 1821, γιατί έκρινε αποφασιστικά την πορεία του αγώνα των επαναστατημένων Ελλήνων και επέτρεψε να λάμψει ο στρατηγικός νους του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

                Ήταν αρχές Ιουλίου του 1822, όταν ισχυρή τουρκική δύναμη υπό τον Μαχμούτ Πασά, γνωστότερο ως Δράμαλη (λόγω της καταγωγής του από τη Δράμα) άρχισε να κατεβαίνει προς την Πελοπόννησο για να καταπνίξει στο αίμα την εξέγερση των Ελλήνων.

                Η δύναμη αυτή εντυπωσίαζε και τρομοκρατούσε τους πάντες απ’ όπου περνούσε. Ο Καρλ Μέντελσον Μπαρτόλντι  στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» μας έχει δώσει μια περιγραφή του πλήθους της εντυπωσιακής στρατιάς του Δράμαλη: «Είκοσι τέσσαρες χιλιάδες πεζοί, εξακισχίλιοι ιππείς και ισχυρόν πυροβολικόν απετέλουν αυτήν· από του έτους δε 1715, ότε ο Αλή Κουμουρτζής διέβη τον Σπερχειόν, απερχόμενος όπως ανακτήση Μωρέαν από τους Ενετούς, ουδέποτε είχεν ίδει η Ελλάς τοιαύτην στρατιωτικήν πομπήν...».

Λαφυραγωγώντας τους Τούρκους της Ακρόπολης, το 1821

*Η Ακρόπολη σε γκραβούρα του 1670. Εικονίζεται ο μιναρές, 

όταν ο Παρθενώνας είχε μετατραπεί σε τέμενος .

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Επανάσταση του 1821 υπήρξε ένα μεγαλειώδες γεγονός, που έχει καταγραφεί στην εθνική μας ιστορία με χρυσά γράμματα. Ωστόσο, όπως σε όλα τα μεγαλειώδη γεγονότα, υπάρχουν στις παρυφές τους, συνήθως αδιόρατα και σκοπίμως παραμελημένα, περιστατικά που με τα σημερινά δεδομένα κρινόμενα, έχουν απαξία και την περιφρόνησή μας. Τέτοια γεγονότα στην Επανάσταση του 1821 ήταν μεταξύ άλλων οι λαφυραγωγίες των πολιορκούμενων πόλεως και χωριών.

                Όμως την εποχή εκείνη, μετά τη βάναυση δουλεία και την δεινή φορολόγηση των υπόδουλων, η λαφυραγωγία είχε δικαιολογητική βάση και ως φαινόμενο των ημερών, επιχειρήθηκε να ελεγχθεί από τους ηγέτες της εθνικής εξέγερσης για να  ενισχύονται οι πόροι των επαναστατημένων και να μην υπάρχει μονομερής και αδικαιολόγητος πλουτισμός κάποιων μεμονωμένων επιτηδείων.

                Έτσι, η λαφυραγωγία εξελίχθηκε σε ελεγχόμενο θεσμό, όσο και αν αυτό με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται να είναι απεχθές φαινόμενο.

                Έχει επικρατήσει, λάφυρο χαρακτηρίζεται κάθε κινητό αντικείμενο που μπορεί στη διάρκεια ενός πολέμου να περιέλθει από τον έναν αντίπαλο στρατό στον άλλο. Η ενέργεια αρπαγής λαφύρων ονομάζεται λαφυραγωγία ή λαφυραγώγηση σε αντιδιαστολή της λεηλασίας, που είναι κατά κανόνα ανεξέλεγκτη ενέργεια,  στην οποία συνυπάρχουν οι έννοιες της κλοπής και της καταστροφής.

                Η υπόθεση της αρπαγής των λαφύρων, είναι γνωστή στην ιστορία από τους αρχαιότατους πολέμους, και αρκετές φορές ίσως να ήταν και ο κύριος σκοπός των πολέμων. Από τους ομηρικούς χρόνους, συναντούμε τον όρο αυτόν. Η διανομή των λαφύρων μεταξύ των πολεμιστών αποτελούσε θεσμό.

Η πυρπόληση της Μονής Τσούμας Δαμασίου, το 1946

*Η κατάληψη της Μονής Τσούμας, στην ειδησεογραφία του Τύπου

                Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Μονή Τσούμας, στη Θεσσαλία ήταν ένα ονομαστό μοναστήρι, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Βρίσκεται κοντά στο Δαμάσι δυτικά του Τυρνάβου. Χτίστηκε γύρω στα 1765. Υπέστη κατά καιρούς πολλές καταστροφές. Το 1897 είχε καεί και ανακαινίστηκε την ίδια χρονιά. Σώζεται μόνο το Καθολικό. Η τελευταία καταστροφή που υπέστη ήταν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, το 1946 και μάλιστα από τις δυνάμεις του εθνικού στρατού, που πραγματοποίησε επίθεση για να εξοντώσει μια ομάδα ανταρτών, που είχε οχυρωθεί εκεί.

                Σε κάθε περίπτωση ένας εμφύλιος πόλεμος είναι πάντα σκληρός και για τους ανθρώπους και για τα μνημεία…

                Τα δραματικά γεγονότα περί την Μονή Τσούμας, εξελίχθηκαν τον Ιούλιο του 1946, όταν στις δυνάμεις του στρατού έφτασαν πληροφορίες ότι εκεί υπήρχαν αντάρτες. Η περιοχή δεν ήταν άγνωστη στους αντάρτες. Από την εποχή της Εθνικής Αντίστασης δρούσαν εκεί ομάδες ανταρτών. Τα δάση και τα βουνά της περιοχής επιτρέπουν τη δημιουργία αντάρτικου.

                Έτσι αποφασίσθηκε να εκκαθαρισθεί η περιοχή από τις δυνάμεις των ανταρτών.

Υποθήκες Δημητρίου Υψηλάντη για εθνική συναίνεση

*Ο Δημήτριος Υψηλάντης

*Διαχρονικά χρήσιμες και επίκαιρες

*Είδατε πόσα κακά έπαθεν η πατρίδα σας

                Ο Δημήτριος Υψηλάντης υπήρξε μια ευγενική, πατριωτική και ανιδιοτελής μορφή του αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

                Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821, ήρθε στην Πελοπόννησο αντιπροσωπεύοντας τον αδελφό του Αλέξανδρο Υψηλάντη.

                Στις 20 Ιουνίου του 1821 ανέλαβε την αρχιστρατηγία των επαναστατημένων Ελλήνων και κατέβαλε προσπάθειες να οργανώσει τακτικό στρατό.  Συγκρούσθηκε  όμως με τους κοτζαμπάσηδες, όταν αποπειράθηκε να περιορίσει την ισχύ τους.

                Στις 20 Δεκεμβρίου 1821 άρχισε τις εργασίες της η A' Εθνική Συνέλευση στην Επίδαυρο και στις 15 Ιανουαρίου 1822 ο πρίγκιπας Δημήτριος, εκλέχθηκε πρόεδρος του Bουλευτικού. Ο Υψηλάντης εκπροσώπησε κυρίως την πλευρά των δημοκρατικών και ήρθε σε σύγκρουση με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα έλαβε μέρος σε πολλές μάχες.

Ο τάφος του Μπότσαρη και οι περιπέτειές του

*Ο τάφος του Μάρκου Μπότσαρη στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι

*Βεβηλώθηκε από Τούρκους και από  Έλληνες!

*Μια Γαλλίδα, το μοντέλο της «Ελληνοπούλας»

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Μάρκος Μπότσαρης, ήταν ένας από πιο φωτισμένους και ανδρείους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Γνώρισε μεγάλες περιπέτειες στη σύντομη ζωή του, αλλά και τρομερές περιπέτειες μετά θάνατον.

                Γεννημένος στο Σούλι, έζησε από μικρό παιδί τις φοβερές διώξεις της οικογένειάς του. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και πήρε μέρος στον ξεσηκωμό του Γένους. Πήρε μέρος σε διάφορες μάχες, όπου επιβεβαιώθηκαν τα αναμφισβήτητα στρατιωτικά του προσόντα.  Γρήγορα όμως τον συνάντησε ο θάνατος.  Τη νύχτα της 8ης προς την 9η Αυγούστου 1823, ο Μπότσαρης επιτέθηκε με τους 350 Σουλιώτες του κατά των  δυνάμεων των Τούρκων  στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, πετυχαίνοντας τον στρατηγικό αιφνιδιασμό του. Όμως, μέσα στη νύχτα  ο Μάρκος Μπότσαρης τραυματίσθηκε αρχικά στην κοιλιά.  Δεν σταμάτησε όμως να διευθύνει τους άνδρες του στη μάχη και οι Σουλιώτες του αιχμαλώτισαν τον Τούρκο πασά.  Τότε ένας από τους Τούρκους στρατιώτες πυροβόλησε τον Μπότσαρη και τον τραυμάτισε  θανάσιμα στο μάτι.

                Η σορός του Μπότσαρη μεταφέρθηκε και ετάφη στο Μεσολόγγι, με κάθε δυνατή μεγαλοπρέπεια.

Τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής 1941-44

 *Το εξώφυλλο του βιβλίου του κ. Γιάννη Πρωτόπαπα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Γιάννης Πρωτόπαπας, είναι ένας από τους Έλληνες της Αιγύπτου, με καταγωγή από την Κάσο. Γεννήθηκε το 1920. Διέμενε στο Πορτ Σάιντ. Τον Φεβρουάριο του 1941 επιστρατεύτηκε στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής και πήρε μέρος στην ιστορική μάχη του Ελ  Αλαμέιν, με την 1η Ελληνική Ταξιαρχία.

          Όταν έγινε το γνωστό κίνημα του 1944 στην Αίγυπτο, συνελήφθη λόγω της ανάμιξής του σ’ αυτό και έμεινε έγκλειστος των Άγγλων στο στρατόπεδο Κεμπέιτ του Σουδάν για 18 μήνες. Αποστρατεύθηκε τον Φεβρουάριο του 1946.

          Τον Φεβρουάριο του 1957 αναχώρησε οικογενειακώς για την Ελλάδα όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Την 1η Ιανουαρίου 1986 συνταξιοδοτήθηκε. Το 1988 η Ελληνική Δημοκρατία, του απένειμε τιμητικό δίπλωμα και το μετάλλιο των εκστρατειών 1941-45. Επίσης τιμήθηκε την ίδια χρονιά, με το αναμνηστικό μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης.

          Το 2009 είχε την πρωτοβουλία να γράψει ένα βιβλίο- μαρτυρία των γεγονότων εκείνων με τίτλο «Μέση Ανατολή, Ελ Αλαμέιν και η Ελληνική Ταξιαρχία».

Γεώργ. Προκοπίου: Ζωγράφιζε μέσα στη φωτιά των μαχών

*Ο Γεώργιος Προκοπίου στο εργαστήριο του

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο ζωγράφος Γιώργος Προκοπίου, είναι στην κυριολεξία, ένας από τους πιο «μπαρουτοκαπνισμένους» καλλιτέχνες μας. Γεννήθηκε στο Μπουρνόβα της Σμύρνης το 1876 και από το 1912 μέχρι το Δεκέμβριο του 1940, πήρε μέρος σε όλους τους πολεμικούς αγώνες της Ελλάδας.   

          Την πρώτη πολεμική του περιπέτεια ο Προκοπίου την είχε στις 31 Ιουλίου 1913 βόρεια του Μελένικου όταν είχε μια δυσάρεστη συνάντηση με Βούλγαρους κομιτατζήδες. Συνοδευόμενος από ένα δεκανέα και δύο στρατιώτες των ευζώνων, είχε βγει με άλογο στα πέριξ, για να συγκεντρώσει οπτικό υλικό κυρίως φωτογραφίες αλλά και σκίτσα, που θα χρησιμοποιούσε στους ζωγραφικούς πίνακές του.

          Είχαν ξεμακρύνει κάπως σε μια δασωμένη χαράδρα, όταν δέχθηκαν την επίθεση των κομιτατζήδων που ενέδρευαν εκεί. Τρείς σφαίρες χτύπησαν το άτυχο άλογο του και το σκότωσαν.

          Ο δεκανέας και οι στρατιώτες αμέσως ανταπέδωσαν τα πυρά. Ο ίδιος ο Προκοπίου τράβηξε το πιστόλι του και άρχισε να πυροβολεί και αυτός. Η μάχη με ανταλλαγή σφοδρών πυροβολισμών κράτησε περίπου μισή ώρα. Οι κομιτατζήδες τελικά τράπηκαν σε φυγή και οι εύζωνοι τους καταδίωξαν, σκοτώνοντας κάποιους Βούλγαρους. Εν τω μεταξύ ο Προκοπίου πρόλαβε να τραβήξει και μερικές φωτογραφίες. 

Βουλγαρικές θηριωδίες στη Θράκη, το 1913

*Φανταστικό σχεδίασμα, από την εφημερίδα "Καιροί" (19 Ιουλίου 1913).

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η Θράκη και η Ανατολική Μακεδονία, κατά τη διάρκεια του 20^ου αιώνα, υπέστησαν τρεις φορές Βουλγαρική Κατοχή, με άκρως δραματικές συνέπειες.

          Την πρώτη φορά κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων το 1912-13,  όταν οι ενωμένες χριστιανικές χώρες της Χερσονήσου του Αίμου πολέμησαν και κατανίκησαν την Οθωμανική Τουρκία. Τότε ήταν σύμμαχοι της Ελλάδας και εκτόπιζαν τους Τούρκους. Τη δεύτερη φορά, όταν με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, το 1913, οι μεγάλες δυνάμεις επιδίκασαν τις περιοχές αυτές στην… ηττημένη Βουλγαρία, αν και είχαν απελευθερωθεί από τον νικηφόρο Ελληνικό στρατό. Την τρίτη φορά ήταν το 1941-44, όταν οι ναζιστικές δυνάμεις παραχώρησαν την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (πλην του νομού Έβρου) στη σύμμαχό τους Βουλγαρία.

Ο θάνατος του Γεωργ. Σκίπη, αδελφού του ποιητή, το 1912 στις μάχες της Μανωλιάσας

*Ο υπολοχαγός Γεώργιος Σκίπης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Στη μάχη της Μανωλιάσας το 1912, ο ποιητής Σωτήριος Σκίπης, ο οποίος έγινε έγινε στα κατοπινά χρόνια και ακαδημαϊκός, έχασε τον αδερφό του, που πολεμούσε ως λοχαγός διοικητής λόχου πεζικού. Είναι μια από τις τραγωδίες του πολέμου, που συνήθως περνάνε απαρατήρητες από τις επίσημες Ιστορίες…

          Στο ύψωμα της Μανωλιάσας δόθηκαν σκληρές και κρίσιμες μάχες. Το ύψωμα αυτό βρίσκεται κοντά στα Ιωάννινα και σε απόσταση απ' αυτά λίγων ωρών. Είναι αμυντική τοποθεσία για την πόλη των Ιωαννίνων από ΝΔ μπροστά απ' το Μπιζάνι. Σ’ αυτό το ύψωμα κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, έγιναν φοβερές και πολυαίμακτες μάχες ανάμεσα στον ελληνικό στρατό και τους Τούρκους που κατείχαν την περιοχή. Διάρκεσαν απ' τον Νοέμβρη του 1912 μέχρι τον Ιανουάριο του 1913, οπότε οι Έλληνες κατέλαβαν όλα τα υψώματα της περιοχής και άνοιξε έτσι ο δρόμος για την κατάληψη της πόλης των Ιωαννίνων.

Πρωτοχρονιά στα μέτωπα του Α' Βαλκανικού Πολέμου

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!

*Μπιζάνι: Αφόρητο κρύο. Έλληνες στρατιώτες ανάβουν φωτιές για να ζεσταθούν.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η Πρωτοχρονιά του 1913 στα μέτωπα του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, είχε όλα τα στοιχεία εκείνα, που καθιστούν κάθε πόλεμο μισητό. Ωστόσο εκείνη η Πρωτοχρονιά, είχε μέσα της την ελπίδα για τα φανταράκια που πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή, ότι η νίκη έρχεται με βήμα γοργό. Οι Βαλκάνιοι σύμμαχοι, κατατρόπωναν τους Τούρκους σε όλα τα μέτωπα της Μακεδονίας και της Ανατολικής Θράκης.

          Πάντως, ο αγαπημένος άγιος όλων των παιδιών ο Αη Βασίλης, έδειχνε πως θα φέρει δώρα κάποια δώρα στο Στρατό.

          Στις εφημερίδες της εποχής δημοσιεύθηκε η είδηση, ότι οι Έλληνες ζαχαροπλάστες της Αμερικής αποφάσισαν να στείλουν στο Στρατό μας, σοκολάτες!!! Βέβαια δεν ξέρουμε πόσες σοκολάτες έστειλαν και πόσες έφτασαν στους μαχόμενους στρατιώτες… Σημασία έχει η χειρονομία!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ

*Συλληφθέντες αντάρτες από αυτούς που κανονιοβόλησαν τη Θεσσαλονίκη 

τα Χριστούγεννα του 1948

*Χριστούγεννα με επιθέσεις ανταρτών

*Η πολιορκία της Κόνιτσας

*Ο Κανονιοβολισμός της Θεσσαλονίκης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Χριστούγεννα σήμερα και οι Έλληνες παρά την οικονομική δυσπραγία των περισσοτέρων, συγκεντρώνονται με τις οικογένειες ή τους φίλους τους και γιορτάζουν τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης.  Η οικονομική δυσχέρεια είναι δεδομένη για το πλείστον του πληθυσμού. Η αγάπη όμως για τους δικούς τους και τους φίλους τους είναι απεριόριστη. Και το κυριότερο, είναι ότι γιορτάζουμε εν ειρήνη!!!

            Γιατί στη νεώτερη ιστορία μας, υπήρξαν και Χριστούγεννα, που οι Έλληνες τα γιόρτασαν σκοτώνοντας άλλους Έλληνες!!!

            Είναι τα δραματικά χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Τα χρόνια που ακολούθησαν τα μαύρα χρόνια της ναζιστικής Κατοχής. Στα χρόνια του εμφυλίου 1946-1949 υπήρξαν περιοχές που τα Χριστούγεννα δοκίμαζαν μια πρόσκαιρη ηρεμία, οφειλόμενη είτε στο Στρατό είτε στους αντάρτες, αλλά αυτό δεν αλλάζει την δραματικότητα εκείνης της περιόδου. Είναι οι χρονιές με τα μαύρα Χριστούγεννα.

            Εικόνα- κατ’ ανάγκην όχι πλήρη- των Χριστουγέννων του εμφυλίου, επιχειρούμε να δώσουμε σήμερα, με βάση τα στρατιωτικά αρχεία- όσα διασώθηκαν-  και τον Τύπο της εποχής.

Φιλάρετος Βαφείδης, ο σοφός ιεράρχης

*Το βιβλίο του δρ. Σάββα Σαββίδη

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          «Τύχη αγαθή» υπήρξε για το Διδυμότειχο, η απόφαση του εκπαιδευτικού Σάββα Σαββίδη (έλκει την καταγωγή του από τις Σαράντα Εκκλησιές της Ανατολικής Θράκης) να αφιερώσει μια σημαντική μονογραφία, που βασίσθηκε στη διδακτορική διατριβή του, σε μια προσωπικότητα, η οποία συνδέθηκε με την πόλη αυτή σε καιρούς χαλεπούς.

          Πρόκειται για το Μητροπολίτη Φιλάρετο Βαφείδη, ο οποίος ποίμανε την περιοχή από 1899 έως το 1928.

          Ο Φιλάρετος υπήρξε σημαντική εκκλησιαστική προσωπικότητα με μεγάλο θεολογικό έργο, αλλά και έντονη παρουσία, όταν η περιοχή του κινδύνευσε από Τούρκους και Βουλγάρους, ποικιλοτρόπως.

Πώς δεν ανατινάχθηκε η Βουλή το 1863!!!

*Απόσπασμα από το Επίσημα Πρακτικά της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης. 

Ο Ζυμβρακάκης ανακοινώνει τις πληροφορίες του για σχέδιο υπονόμευσης της Συνέλευσης

*Και όμως εκκενώθηκε βίαια,

όταν ακούσθηκε ένας… θόρυβος!!!

*Τραυματίσθηκε ο Τρικούπης…

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ήταν 10 Μαΐου του 1863, όταν η Βουλή, η Β΄ Εθνική Συνέλευση όπως ονομάζονταν, έζησε στιγμές, που έμειναν στην ιστορία, διανθισμένες με γέλια και ειρωνείες, όταν κάποιες συνωμοσιολογικές πληροφορίες περί ανατινάξεως της Εθνοσυνέλευσης μέσω ενός υπονόμου, συνδυάσθηκαν με έναν άσχετο  θόρυβο, προκαλώντας πανικό και ποδοπατήματα των πληρεξουσίων όπως αποκαλούσαν τότε τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του Έθνους.

          Η Β΄ Εθνοσυνέλευση, συνεδρίαζε σε μια «σανιδόπηκτον» παράγκα που είχε ανεγερθεί δίπλα στο χώρο της σημερινής Παλαιάς Βουλής, το Μέγαρο της οποίας τότε, ανεγείρονταν ακόμα.

          Ας δούμε όμως τα κωμικοτραγικά γεγονότα από την αρχή:

          Η ανακοίνωση που έκανε από του βήματος, σύμφωνα και με τα Επίσημα Πρακτικά της Εθνικής Συνέλευσης ο πληρεξούσιος και φρούραρχος Χρήστος Ζυμβρακάκης, πληρεξούσιος Μινώας (συνοικισμού Κρητών) πάγωσε το χαμόγελο των αντιπροσώπων του  Έθνους.

          -Και πριν ή εκλεχθώ φρούραρχος της Συνέλευσης είχον μάθει τι διενεργούμενον κατ’ αυτής, όπερ έσπευσα να κοινοποιήσω εις τον τότε Πρόεδρον της Κυβερνήσεως. Δυστυχώς αι απαίσιαι αυταί φήμαι εξακολουθούσι. Ταύτην  την στιγμήν έμαθον παρά του διευθυντού της Διοικητικής Αστυνομίας ότι η Συνέλευσης διατρέχει έσχατον κίνδυνον. Προτείνω να προσληφθώσιν αυτήν την στιγμήν οι αναγκαίοι μηχανικοί και να γίνη αυστηρά και επιστημονική εξέτασις των πέριξ οικιών και ιδίως μιας εξ αυτών, εις ην υποτίθεται  ή φημίζεται ότι προπαρασκευάζεται υπόνομος σκοπόν έχουσα την ανατροπήν της Συνελεύσεως.

          Οι πληρεξούσιοι που τα άκουσαν καταθορυβήθηκαν. Μερικοί μάλιστα έσπευσαν να βγουν έξω… Πάντως η συνεδρίαση συνεχίσθηκε με θέμα την πρόταση του πληρεξούσιου Φθιώτιδας Τιμολέοντος Βάσσου να εξορισθούν από την Ελλάδα όσοι είχαν υπηρετήσει τον Όθωνα. Έγινε μάλιστα και ψηφοφορία και η πρόταση απορρίφθηκε. Αντίθετα είχε γίνει δεκτή η πρόταση του πληρεξουσίου Ερμιονίδας Γεωργίου Μίληση, πως όποιος συλληφθεί να δρα υπέρ του Όθωνος να συλλαμβάνεται και να τιμωρείται κατά τους ισχύοντες νόμους.

Χριστόφ. Περραιβός: Αγωνίσθηκε για την πατρίδα, πέθανε πενόμενος

*Ο Χριστόφορος Περραιβός. Προσωπογραφία από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Χριστόφορος Περραιβός, υπήρξε ο μακροβιότερος από τους συντρόφους και συνεργάτες του Ρήγα Φερραίου, αλλά είχε ατυχία να πεθάνει στην ελεύθερη πατρίδα το 1893 πάμπτωχος και σχεδόν λησμονημένος, να εκλιπαρεί βοήθεια αν και… στρατηγός!!!

                Γεννήθηκε το 1773 στους Παλαιούς Πόρους (παλ. Πούρλες) της Πιερίας. Το πραγματικό επίθετο της οικογενείας του ήταν Χατζηβασίλης που το μετέτρεψε σε Περραιβός, από την αρχαία ονομασία της περιφέρειας καταγωγής του. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία ενενήντα ετών στις 4 Μαΐου 1863.

1861: Ο σεισμός που ισοπέδωσε την Αιγιαλεία

*Θλιβερά η όψις του Αιγίου...

*Και τη Ρόδο το 1863

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Οι πρόσφατες σεισμικές δονήσεις στον Ευβοϊκό κόλπο, αλλά και οι προηγούμενες καταστρεπτικές δονήσεις στο Αίγιο, επαναφέρουν στην μνήμη μας ένα σεισμό, που σχεδόν ισοπέδωσε το Αίγιο και ολόκληρη την περιοχή του το Δεκέμβριο του 1861. Ο σεισμός εκείνος είχε γίνει αισθητός σε ολόκληρη την τότε μικρή Ελλάδα.

                Η πόλη του Αιγίου βασικά και η Ζάχολη υπέστησαν ανυπολόγιστες ζημιές, εξαιτίας της καταστροφής των σπιτιών, τα οποία ή κατέρρευσαν ολοσχερώς ή ερειπώθηκαν και κατέστησαν ακατοίκητα. Ειδικά η Ζάχολη, πρέπει να ένιωσε εντονότερα αυτό το σεισμό και τις συνέπειές του γιατί και τα παράλια, αλλά και τα μεσόγεια τμήματά της υπέστησαν μεγάλες καταστροφές, γκρέμισμα σπιτιών κ.λπ. Αναφέρεται ότι τεράστιες ήταν οι καταστροφές σε δέκα συνοικίες της Ζάχολης  και στα χωριά Λούζι, Δερβένι κ.λπ. όπου τα περισσότερα σπίτια κατέρρευσαν ολοσχερώς, άλλα κατέστησαν ετοιμόρροπα, ενώ ελάχιστα ήταν τα επισκευάσιμα.

Ο Ιωακείμ Κοζάνης, ζητούσε όπλα για τον ΕΛΑΣ

*Απόσπασμα του άρθρου του Μητροπολίτη Ιωακείμ στην εφημερίδα "Αντάρτης"

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Ο μητροπολίτης Κοζάνης και Σερβίων Ιωακείμ, υπήρξε μια ιδιάζουσα προσωπικότητα της Κατοχής, όταν προσχώρησε στο ΕΑΜ και ανακηρύχθηκε πνευματικός ηγέτης της Αντίστασης. Δυναμική και παρορμητική προσωπικότητα, έδειξε τις επαναστατικές τάσεις του πολύ πριν από την Κατοχή.

            Ο Ιωακείμ (κατά κόσμον Απόστολος Αποστολίδης) γεννήθηκε στo Ορτάκιοϊ της Βιθυνίας το 1883. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Χειροτονήθηκε κληρικός όταν περάτωσε τις σπουδές του και το 1914 αναδείχθηκε μητροπολίτης Μετρών και Αθύρων στην Ανατολική Θράκη. Το 1923 κατέφυγε στην Ελλάδα, όπου και διορίστηκε μητροπολίτης Κοζάνης και Σερβίων. Τον Απρίλιο του 1926 διορίστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο μητροπολίτης Αυστραλίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε μετά από δύο μήνες και επέστρεψε στην Ελλάδα. Τον Μάρτιο του 1927 αποκαταστάθηκε και πάλι στη Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης.

Ο Πάγκαλος σχεδίαζε δικτατορία από το 1922

*Ελευθέριος Βενιζέλος: Διαφωνώ ριζικώς...

*Η αλληλογραφία με τον Βενιζέλο

*Η Βολσεβική Ρωσία!!!

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ένας ικανός και πολιτικά δραστήριος αξιωματικός του πρώτου μισού του 20^ου αιώνα, άφησε την σφραγίδα του με μια δικτατορία, η οποία εκτός από την άδοξη πτώση της, έμεινε στην εθνική συλλογική μνήμη από διάφορες φαιδρότητες (π.χ. το μάκρος της φούστας των γυναικών).

                Τα ξημερώματα της 25ης Ιουνίου 1925, ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, ανέτρεψε πραξικοπηματικά την κυβέρνηση του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου και ανέλαβε την εξουσία.

                Ποιος ήταν ο Πάγκαλος; Τι εικόνα είχαν γι’ αυτόν οι σύγχρονοί του; Πολύ επιγραμματικά  είχε γράψει γι’ αυτόν: «Ο Πάγκαλος είχε χωρίς αμφιβολία πολλά στρατηγικά προσόντα». Και συνέχιζε στις «Αναμνήσεις» του ο Μακεδονομάχος και πολιτικός Γεώργιος Μόδης: «Είχε μόρφωσι, φαντασίαν, πυγμήν. Πολλοί τον θεωρούσαν τον καλλίτερο Στρατηγό μας… Ήταν όμως και “εξαιρετικό τυρί σε σκυλίσιο τομάρι”, όπως πολλοί έλεγαν».

                Ωστόσο η δικτατορία του 1925, που είχε στήσει ακόμα και αγχόνες για καταχραστές του δημοσίου χρήματος αξιωματικούς, ήταν ίσως ένας σταθμός για τις άμετρες φιλοδοξίες του. Ο Πάγκαλος πολύ πριν είχε κατά νουν την επιβολή μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Μετέσχε στην Επανάσταση του Στρατιωτικού Συνδέσμου το 1909, η οποία δεν κατέληξε, πολύ σοφά, σε δικτατορία.