Η Επανάσταση του 1821 υπήρξε ένα
μεγαλειώδες γεγονός, που έχει καταγραφεί στην εθνική μας ιστορία με χρυσά
γράμματα. Ωστόσο, όπως σε όλα τα μεγαλειώδη γεγονότα, υπάρχουν στις παρυφές τους,
συνήθως αδιόρατα και σκοπίμως παραμελημένα, περιστατικά που με τα σημερινά
δεδομένα κρινόμενα, έχουν απαξία και την περιφρόνησή μας. Τέτοια γεγονότα στην
Επανάσταση του 1821 ήταν μεταξύ άλλων οι λαφυραγωγίες των πολιορκούμενων πόλεως
και χωριών.
Όμως την
εποχή εκείνη, μετά τη βάναυση δουλεία και την δεινή φορολόγηση των υπόδουλων, η
λαφυραγωγία είχε δικαιολογητική βάση και ως φαινόμενο των ημερών, επιχειρήθηκε
να ελεγχθεί από τους ηγέτες της εθνικής εξέγερσης για να ενισχύονται οι πόροι των επαναστατημένων και
να μην υπάρχει μονομερής και αδικαιολόγητος πλουτισμός κάποιων μεμονωμένων
επιτηδείων.
Έτσι, η
λαφυραγωγία εξελίχθηκε σε ελεγχόμενο θεσμό, όσο και αν αυτό με τα σημερινά
δεδομένα φαίνεται να είναι απεχθές φαινόμενο.
Έχει
επικρατήσει, λάφυρο χαρακτηρίζεται κάθε κινητό αντικείμενο που μπορεί στη
διάρκεια ενός πολέμου να περιέλθει από τον έναν αντίπαλο στρατό στον άλλο. Η
ενέργεια αρπαγής λαφύρων ονομάζεται λαφυραγωγία ή λαφυραγώγηση σε αντιδιαστολή
της λεηλασίας, που είναι κατά κανόνα ανεξέλεγκτη ενέργεια, στην οποία συνυπάρχουν οι έννοιες της κλοπής
και της καταστροφής.
Η υπόθεση
της αρπαγής των λαφύρων, είναι γνωστή στην ιστορία από τους αρχαιότατους
πολέμους, και αρκετές φορές ίσως να ήταν και ο κύριος σκοπός των πολέμων. Από
τους ομηρικούς χρόνους, συναντούμε τον όρο αυτόν. Η διανομή των λαφύρων μεταξύ
των πολεμιστών αποτελούσε θεσμό.
