Τα απόρρητα έγγραφα για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

https://www.tovima.gr/2022/06/29/politics/ta-aporrita-eggrafa-gia-tin-apostratiotikopoiisi/ 

*Το Αιγαίο, είναι ελληνικό...

*Από το 1957 η Άγκυρα κινήθηκε

εντός του ΝΑΤΟ

για να προωθήσει τις θέσεις της

με πρώτο «θύμα» τη Λέρο.

*Πώς άνοιξε ο δρόμος για τις «Οδηγίες Λουνς»

και την «απονεύρωση» της Λήμνου

και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.

 

 

Γράφει ο  Άγγελος Αλ. Αθανασόπουλος

 

 

Στις 7 Φεβρουαρίου 1957, ο πρώτος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο Χάστινγκς Ισμέι, έστειλε από το ιδιαίτερό του γραφείο μία επιστολή προς όλους τους μονίμους αντιπροσώπους της Συμμαχίας. Σε αυτό το άκρως αποκαλυπτικό έγγραφο, βασικά σημεία του οποίου φέρνει σήμερα στο φως «Το Βήμα», κρύβεται ένας από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, «σπόρος» της προσπάθειας της Άγκυρας να θέσει ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, με στόχο μάλιστα τη Λέρο, εν μέσω κορύφωσης του Ψυχρού Πολέμου!

Η γειτονική χώρα αποφάσισε τότε να εγείρει, μόλις πέντε χρόνια αφότου Ελλάδα και Τουρκία έγιναν μέλη της Συμμαχίας, το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης στηριζόμενη στη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 με την οποία παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα. Το δε αίτημα της Άγκυρας έγινε δεκτό από τον λόρδο Ισμέι, απόφαση που άνοιξε τον δρόμο τόσο για τις περιώνυμες, πλέον, Οδηγίες Λουνς (Luns Rulings) του 1980 – με σημείο τριβής τη Λήμνο – αλλά και την Οδηγία Πολιτικής για τα Νησιά του Αιγαίου (Aegean Islands’ Policy Guidance) του 2006, με την οποία η ίδια η Συμμαχία ουσιαστικά «γκρίζαρε» μεγάλο μέρος του Αιγαίου. Στη δε παρούσα συγκυρία, με τον τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να φέρεται έτοιμος να εγείρει θέμα αποστρατιωτικοποίησης αλλά ενδεχομένως και αμφισβήτησης της κυριαρχίας των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη (29-30 Ιουνίου), η Αθήνα δεν μπορεί παρά να ετοιμάζεται για όλα τα σενάρια, έχοντας κατά νου το «βαρύ παρελθόν».

Άρση του εμπάργκο όπλων στην Τουρκία

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/istorika/561915757/arsi-toy-empargko-oplon-stin-toyrkia/

*Μάρτιος 1978. Συνοφρυωμένος ο Τζίμι Κάρτερ ( (δεξιά) στη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Η προσπάθεια της Άγκυρας να λήξει το αμερικανικό εμπάργκο όπλων ευοδώθηκε λίγους μήνες μετά.

 

 

*Οι στρατηγικές ανάγκες των ΗΠΑ

επικρατούν των εξαγγελιών

της Ουάσιγκτον 

για τα ανθρώπινα δικαιώματα

 

 

 

Γράφει ο κ. ΣΩΤΗΡΗΣ ΡΙΖΑΣ

 

 

 

Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών Τζίμι Κάρτερ εξελέγη πρόεδρος τον Νοέμβριο του 1976 τονίζοντας την ανάγκη μιας νέας εξωτερικής πολιτικής για τις Ηνωμένες Πολιτείες, που θα έπρεπε να βασίζεται στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γενικότερα σε ηθικές σταθμίσεις σε αντιδιαστολή προς τον ρεαλισμό, συχνά κυνικό, που χαρακτήριζε την εξωτερική πολιτική της διοίκησης Νίξον, και εν συνεχεία Φορντ, με ιθύνοντα νου τον υπουργό Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ.

Από τις σχετικές δηλώσεις του Κάρτερ προέκυπτε ότι η κατοχή μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας από τις τουρκικές δυνάμεις ήταν μια μη αποδεκτή κατάσταση, την οποία η νέα αμερικανική διοίκηση θα αναλάμβανε να αναστρέψει. Η ένταση των δηλώσεων θα δημιουργούσε στους Ελληνοκυπρίους και στους Έλληνες την προσδοκία μεταβολής της αμερικανικής πολιτικής.

Αν όμως υπήρχαν τα στοιχεία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ηθικής στάθμισης της εξωτερικής πολιτικής, τα οποία είχαν εγγραφεί στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης συνεπεία του πολέμου του Βιετνάμ και του σκανδάλου του Watergate, δηλαδή της αποκάλυψης της κατάχρησης της εξουσίας εκ μέρους της προεδρίας, παρέμενε ταυτόχρονα ισχυρή η οπτική του ρεαλισμού στη στάθμιση των στρατηγικών συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή. Την πρώτη προσέγγιση εξέφραζε ο υπουργός Εξωτερικών Σάιρους Βανς, τη δεύτερη ο σύμβουλoς Εθνικής Ασφαλείας Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι. Στην περίπτωση της Τουρκίας, όμως, δεν θα υπήρχε διαφωνία μεταξύ των δύο αυτών παραγόντων.

Όλα στη Θράκη, άρχισαν πριν από το «Μαύρο Πάσχα» του 1914…

*Εικόνα από την παραλιακή ζώνη της Ραιδεστού, με συνωστισμένους διωγμένους Θράκες, το 1914 

 

 

 

*Ένα χρονικό πόνου και οδύνης

*Ανήκουστα μαρτύρια του Ελληνισμού

*Το υπόμνημα των Σαραντακκλησιωτών

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Παράλληλα δράματα, με ανείπωτες συμφορές, έζησαν στα ανταριασμένα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου 1914-1918, οι Έλληνες της Ανατολικής και της Δυτικής Θράκης. Και αυτά ενώ είχε ολοκληρωθεί ο διωγμός των Ελλήνων της Βόρειας Θράκης (Ανατολική Ρωμυλία)  λίγα χρόνια νωρίτερα. Δραματικές στιγμές πόνου, άρχισαν να ζουν οι Έλληνες της Ανατολικής και της Δυτικής Θράκης από το καλοκαίρι του 1913, όταν ακριβώς η Ελλάδα βγήκε νικήτρια από τους Βαλκανικούς Πολέμους, αλλά η άδικη συνθήκη του Βουκουρεστίου παραχώρησε τη Δυτική Θράκη στην ηττημένη Βουλγαρία και η Ευρώπη έκλεινε τα μάτια στην εγκληματική δράση των Νεοτούρκων στην Ανατολική Θράκη, οι οποίοι έβαζαν μπροστά τα σχέδια των αδικαίωτων μεγάλων γενοκτονιών.

Κατάμαυρες είναι οι σελίδες της νεώτερης ιστορίας των Θρακών, οι οποίες γράφτηκαν στα χρόνια 1914-1918, με αίμα και δάκρυ, όταν οι ανελέητοι διωγμοί των Νεοτούρκων εναντίον του Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης, έμειναν  στη συλλογική εθνική μνήμη με την ονομασία «Μαύρο Πάσχα» των Θρακών, γιατί όταν εντάθηκαν οι διωγμοί, ο Χριστιανισμός γιόρταζε το Πάσχα στις 6 Απριλίου. Έτσι σημειολογικά οι διωγμοί εκείνοι έμειναν στην ιστορία με την ονομασία αυτή. Εκείνοι οι διωγμοί κατά των Χριστιανών που ζούσαν στην Ανατολική Θράκη, στη Μικρά Ασία και τον Πόντο, οδήγησαν στη συνέχεια στις φοβερές γενοκτονίες των Ποντίων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων από την Τουρκία, και δεν δικαιώθηκαν ποτέ.

               Όπως αναφέρουν διάφοροι ιστορικοί, αλλά επισημαίνεται και στα διπλωματικά έγγραφα, οι διωγμοί των ετών 1914-1918, ήταν συνέχεια ενός σχεδίου, που είχε εξυφανθεί   από το 1913 και αποσκοπούσε στην εξόντωση του Ελληνισμού, ο οποίος ζούσε στην Τουρκία. Κοινή διαπίστωση όλων είναι ότι η επανάσταση των Νεοτούρκων το 1908 δεν αποσκοπούσε απλώς στην έκπτωση ενός σουλτάνου και στην εγκαθίδρυση συνταγματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Γιατί στην πράξη, παρά την επιβολή νέου συντάγματος με διακηρυγμένη ισονομία και ισοπολιτεία για τις εθνικές μειονότητες, δεν άλλαξε καθόλου η φιλοσοφία και οι μέθοδοι διοίκησης του βαθέος τουρκικού κράτους. Ουσιαστικά οι Νεότουρκοι προχώρησαν στην επανάσταση του 1908 για να προλάβουν επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων για μεταρρυθμίσεις. Οι Νεότουρκοι ήθελαν να εφαρμόσουν το δικό τους πρόγραμμα, βάσει του οποίου η Οθωμανική Αυτοκρατορία έπρεπε να μετατραπεί από κράτος εθνοτήτων σε εθνικό κράτος, ενιαίο και συμπαγές. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι άφησαν προς στιγμή να γίνει πιστευτό ότι η ήττα της Τουρκίας αποσόβησε τον κίνδυνο αφανισμού των εθνοτήτων. Αυτή η ελπίδα όμως αποδείχθηκε μάταιη. Η εξέλιξη των γεγονότων ευνόησε τους σχεδιασμούς του γερμανόφιλου Νεότουρκου Ταλαάτ Πασά, που κατόρθωσε να ανακαταλάβει την Αδριανούπολη από τους Βουλγάρους, γεγονός που του επέφερε αίγλη μέσα στην Τουρκία και του επέτρεψε να επαναφέρει τα μύχια σχέδιά του για εξόντωση των εθνοτήτων. Με πρώτο στόχο να γίνει η Θράκη καθαρώς μουσουλμανική με το πρόσχημα της ασφάλειας της Κωνσταντινούπολης.

Αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας 180 χρόνια πριν

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/opinion/561915724/amfisvitisi-tis-ellinikis-kyriarchias-180-chronia-prin/

*Η Σαπιέντζα

 

 

Γράφει ο κ. ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΛΑΨΗΣ

 

Από την κρίση των Ιμίων κι έπειτα, η Τουρκία αμφισβητεί την εδαφική κυριαρχία της Ελλάδας επί βραχονησίδων, νησίδων, αλλά και κατοικημένων νησιών. Κι όμως. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπη με τέτοιου είδους διεκδικήσεις.

Από το 1815 οι Βρετανοί είχαν υπό τον έλεγχό τους τα Επτάνησα. Σχεδόν αμέσως μετά την ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας, το Λονδίνο διακήρυξε ότι όλα τα νησιωτικά εδάφη του Ιονίου Πελάγους, κατοικημένα και ακατοίκητα, ακόμα και εκείνα που εφάπτονταν των ακτών της Πελοποννήσου, ανήκαν στη Βρετανία. Η βρετανική πλευρά χρησιμοποιούσε ένα νομικίστικο επιχείρημα: ελληνικά ήταν μόνο εκείνα τα νησιά που αναφέρονταν ονομαστικά στις ιδρυτικές συνθήκες του ελληνικού κράτους – δηλαδή η Εύβοια, οι βόρειες Σποράδες και οι Κυκλάδες. Αντίθετα, στα μη κατονομαζόμενα νησιά, όπου κι αν βρίσκονταν αυτά, η Ελλάδα δεν είχε κανένα δικαίωμα. Βέβαια, αν κάποιος έπαιρνε τοις μετρητοίς τη βρετανική επιχειρηματολογία, θα έπρεπε να καταλήξει στο (παράλογο) συμπέρασμα ότι η Σαλαμίνα, η Αίγινα, η Ύδρα ή οι Σπέτσες δεν ήταν τμήματα της ελληνικής επικράτειας, αφού δεν μνημονεύονταν στις συνθήκες.

Η άγνωστη αναφορά του Λ. Λεονταρίδη, όταν οι Βούλγαροι κατέλαβαν την Δυτ. Θράκη και οι Νεότουρκοι άρχιζαν τους διωγμούς στην Ανατ. Θράκη, το 1913

*"Έρχονται οι Βούλγαροι" ήταν η κραυγή τρόμου, το 1913 (Αρχείο του LostBulgaria.com)

 

 

*Στιγμές δοκιμασίες για τους Θράκες

*Το ανέκδοτο σημείωμα του Πολύκαρπου

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Δραματικές στιγμές οδύνης και αίματος άρχισαν να ζουν οι Έλληνες της Ανατολικής και της Δυτικής Θράκης το καλοκαίρι του 1913, όταν ακριβώς η Ελλάδα βγήκε νικήτρια από τους Βαλκανικούς Πολέμους, αλλά η άδικη συνθήκη του Βουκουρεστίου, παραχώρησε τη Δυτική Θράκη στην ηττημένη Βουλγαρία και η Ευρώπη έκλεινε τα μάτια στην εγκληματική δράση των Νεοτούρκων στην Ανατολική Θράκη.

               Οι μέρες ήταν γεμάτες αντάρα και δάκρυ για τον Ελληνισμό της Θράκης. Από τις αρχές του 20^ου αιώνα, ο Ελληνισμός της Βόρειας Θράκης αντιμετώπισε φοβερούς διωγμούς και ολοκαυτώματα. Στη Δυτική Θράκη την ανεξέλεγκτη δράση των κομιτατζήδων συνέχισε το επίσημο βουλγαρικό κράτος ως αρχή κατοχής. Και στην Ανατολική Θράκη οι Νεότουρκοι άρχιζαν σιγά- σιγά τη γενοκτονική τους πολιτική, που έμεινε γνωστή στην Ιστορία ως «Μαύρο Πάσχα των Θρακών».

                Το 1913 οι συνεχείς μάχες, οι προελάσεις πότε των Βουλγάρων και πότε των Τούρκων, στα εδάφη της ενιαίας Θράκης, άλλοτε πύρωναν τις ελπίδες των αλύτρωτων για απελευθέρωση και άλλοτε έφερναν απόγνωση. Το καλοκαίρι του 1913 ήταν μια δύσκολη χρονιά. Ο ελληνικός στρατός με νικηφόρες πάντα προελάσεις κατατρόπωνε τους Βουλγάρους και τους απωθούσε προς τη Σόφια. Οι ήττες δημιουργούσαν ένα αίσθημα εκδίκησης των Βουλγάρων κατά των Ελλήνων στα χωριά που εγκατέλειπαν. Οι Τούρκοι, πάλι, που απωθούσαν τους Βουλγάρους από τη δική τους πλευρά, όταν έμπαιναν σε ελληνικά χωριά έδειχναν μίσος και βαρβαρότητα. Φωτιά και φόνοι παντού. Η κατάσταση ήταν δραματική.

                Η κατάσταση με τους πρόσφυγες να προσπαθούν να βρουν πλοίο που θα τους μεταφέρει μακριά, ήταν απελπιστική. Στην κραυγή «Έρχονται οι Βούλγαροι» ακολουθούσε πανικός και ρίγος. Όλοι είχαν δοκιμάσει για μικρό μόνο διάστημα την πρώτη βουλγαρική κατοχή από τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο και ήξεραν τι θα συμβεί και πάλι.

               Τέτοια ήταν τότε η ατμόσφαιρα στις πόλεις και τα χωριά της Θράκης. Κάθε κάτοικος είχε να αφηγηθεί μια προσωπική περιπέτεια. Κάθε χωριό κουβαλούσε τη συλλογική φρίκη των κατοίκων του, που δοκιμάζονταν σκληρά, από Βουλγάρους και από Τούρκους. Κάθε πόλη ψυχορραγούσε…

Περίπτερα. Μια Επινόηση με Ελληνική Προσωπικότητα. (11/06/2022)

*Το εξώφυλλο του βιβλίου του Θανάση Κάππου

               Μια ενδιαφέρουσα εκπομπή στο Κανάλι της Βουλής, στις 11 Ιουνίου 2022, για τα περίπτερα, που τόσο πολύ είχαν συνδεθεί με τη ζωή μας. 

                Σαν πρόδρομοι των σούπερ μάρκετ, σαν κόμβοι επικοινωνιακοί μεταξύ ανθρώπων, όταν τα τηλέφωνα ήταν δυσεύρετα, σαν λύση για όσους είχαν… σεκλέτια και ήθελαν να καπνίσουν ένα τσιγάρο. Και κυρίως σαν στρατηγικά σημεία προώθησης των εφημερίδων, που τις κρεμούσαν περιμετρικά με μανταλάκια και έτσι μας προέκυψε η απαξιωτική φράση «τον κρέμασε στα μανταλάκια» υπονοώντας ότι ο Τύπος εξέθετε κάποιον δημόσια. Συνήθως πολιτικά.

Όταν το Διδυμότειχο και το Καραγάτς παραχωρήθηκαν στη Βουλγαρία από την Τουρκία, το 1915

*Χάρτης της περιοχής. Μέσα σε κύκλο η περιοχή Διδυμοτείχου- Καραγάτς, που παραχωρήθηκε από την Τουρκία στη Βουλγαρία, το 1915

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Είναι άγνωστο, αλλά η περιοχή Διδυμοτείχου έως το Καραγάτς, παραχωρήθηκε το 1915 από την Τουρκία στη Βουλγαρία, ως… οικόπεδο, για να δελεασθούν οι Βούλγαροι και να πάρουν μέρος στον εξελισσόμενο τότε Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο!

               Γύρω από την τελική παραχώρηση του Διδυμοτείχου Και του Καραγάτς στη Βουλγαρία παίχθηκε έντονο διπλωματικό παιχνίδι, γιατί τα ευρωπαϊκά κράτη, που αποτελούσαν την «Εγκάρδια Συνεννόηση» δηλαδή αυτό που γνωρίζουμε ως συμμαχία της Αντάντ, έκαναν σειρά προτάσεων και με εδαφικές παραχωρήσεις προς τη Βουλγαρία, αλλά εκείνη σκεπτόμενη καιροσκοπικά, τις απέρριψε, θεωρώντας καλύτερες τις Γερμανικές. Βρέθηκε εξ αιτίας της πλεονεξίας της στην λάθος πλευρά, της ιστορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο λάθος έκανε αργότερα και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.   

               Μετά τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913 με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Θράκης παραχωρήθηκε στην ηττημένη Βουλγαρία Ένα μικρό μέρος της περί το Διδυμότειχο, το Καραγάτς και το Ορτάκιοϊ το είχε κρατήσει η Τουρκία.

               Η γενική εικόνα που επικράτησε στα κατοπινά χρόνια στην διπλωματία, φαίνεται σε ένα έγγραφο με ημερομηνία 22 Φεβρουαρίου 1922 στο οποία εν είδει συμπεράσματος αναφέρεται ότι «κατόπιν της παρ’ αμφοτέρων των Κρατών συνεννοήσεως και συμφωνίας συμπτιπτούσης με την παραχώρησιν εκ μέρους της Τουρκίας εις την Βουλγαρίαν της λωρίδας Καραγάτς- Διδυμοτείχου, τη μεσολαβήσει της Γερμανικής Κυβερνήσεως, επί μόνω τω σκοπώ όπως πεισθή η Βουλγαρία να εξέλθη εις τον Ευρωπαϊκόν πόλεμον υπέρ των Κεντρικών».

«Είναι άραγε νωρίς για κοκτέιλ;»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/culture/561883018/einai-arage-noris-gia-kokteil/

O νεαρός Χέμινγουεϊ ως ανταποκριτής της εφημερίδας Toronto Star στο Παρίσι. Τον Αύγουστο του ’22, όταν έπεσε η Σμύρνη, εκείνος αναχώρησε για Κωνσταντινούπολη και αργότερα βρέθηκε στην Αδριανούπολη. Η καταστροφή της Μικράς Ασίας τον σφράγισε ως ρεπόρτερ και πεζογράφο – ακόμα και ως ποιητή.

 

 

 

*Άγνωστο καυστικό ποίημα 

του Έρνεστ Χέμινγουεϊ

με θέμα τη Διάσκεψη της Λωζάννης, 

το 1923.

 

 

 

Το 1922 ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ είναι ένας 23χρονος ρεπόρτερ, ανταποκριτής της εφημερίδας Toronto Star στο Παρίσι. Όταν τον Αύγουστο του ’22 πέφτει η Σμύρνη, έρχεται η πληροφορία ότι οι Τούρκοι απειλούν να καταλάβουν την ουδέτερη ζώνη των Στενών του Βοσπόρου, από τη Μαύρη Θάλασσα στον βορρά έως τα Δαρδανέλλια στον νότο, την οποία φρουρούν οι Σύμμαχοι.

Αμέσως, ο Χέμινγουεϊ αναχωρεί για την Κωνσταντινούπολη. Η άφιξή του συμπίπτει με τη συνεχή άφιξη βρετανικών στρατευμάτων. Στο μεταξύ, οι φήμες για τουρκικές θηριωδίες στη Σμύρνη έχουν τρομοκρατήσει τους χριστιανούς που βρίσκονται στην πόλη. Ο Έλληνας διευθυντής του ξενοδοχείου στο οποίο διαμένει ο Χέμινγουεϊ λέει στον νεαρό δημοσιογράφο ότι θα προτιμούσε να πολεμήσει παρά να χάσει τη δουλειά του και την περιουσία του.

Στις 14 Οκτωβρίου, ο Χέμινγουεϊ καταλήγει στην Αδριανούπολη, όπου επικρατεί χαοτική κατάσταση.

Εκεί, θα περιγράψει από πρώτο χέρι το δράμα των Ελλήνων προσφύγων, οι οποίοι, ανακατεμένοι με Έλληνες στρατιώτες, εγκαταλείπουν την περιοχή κατευθυνόμενοι δυτικά. Κρατάει σημειώσεις παρότι ανεβάζει ξανά πυρετό από την ελονοσία. Παίρνει ασπιρίνες και κινίνα τα οποία συνοδεύει με θρακιώτικο κρασί, ώσπου, μην αντέχοντας άλλο, επιβιβάζεται στο Οριάν Εξπρές και τέσσερις ημέρες μετά επιστρέφει στο Παρίσι.

Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ ΤΙΜΗΣΕ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΕΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ, ΤΟ 1922

Η Κόρινθος τίμησε με κάθε επισημότητα και με συμμετοχή των εκκλησιαστικών, πολιτικών και αυτοδιοικητικών αρχών, της πόλης, την επέτειο των 100 ετών από την άδικη και οδυνηρή εκκένωση της Ανατολικής Θράκης.

Την εκδήλωση οργάνωσε η Μικρασιατική Στέγη Κορίνθου, ένα δραστήριο σωματείο, που αγωνίζεται  να κρατήσει ζωντανές τις μνήμες των ξεριζωμένων Ελλήνων από τις αλησμόνητες πατρίδες.

Πολλοί Θράκες, Μικρασιάτες αλλά και Κορίνθιοι γέμισαν τη μεγάλη αίθουσα «Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης» του ιερού ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη λεωφόρο Ιωνίας. Η εκδήλωσε τελούσε υπό την αιγίδα του Δήμου Κορινθίων.

Μια ομιλία στην Αλεξανδρούπολη

*Στιγμιότυπο από την Ημερίδα

      Το Ιστορικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης, οργάνωσε στις 29 Μαΐου Ημερίδα με θέμα «Προφορικές μαρτυρίες και τεκμήρια για την ιστορία της Αλεξανδρούπολης». Η Ημερίδα με τη συμμετοχή ομιλητών, οργανώθηκε στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων ελευθερίας της πόλης. Τιμήθηκαν επίσης απόγονοι προσωπικοτήτων που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της πόλης.

Στην Ημερίδα πήρα μέρος με ομιλία, που είχε τίτλο «1922, Άδειασε η Ανατολική Θράκη, «Βούλιαξε» η Αλεξανδρούπολη».

*Η αφίσα της Ημερίδας