ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ

*Από τα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, με τις τεράστιες απώλειες ανθρώπινων ζωών και τις πρωτοφανείς καταστροφές σε έργα υποδομής, με τα τραγικά ολοκαυτώματα και την απέραντη δυστυχία που σκόρπισε υπήρξε ολέθριος για την ανθρωπότητα. Μια πτυχή αυτού του ολέθρου ήταν και οι λεηλασίες και οι καταστροφές πολιτιστικών αγαθών. Η Ελλάδα, υπήρξε θύμα, όλων των μορφών ολέθρου που «πρόσφερε» στην ανθρωπότητα αυτός ο φοβερός πόλεμος. Ιδιαίτερα όμως δοκιμάστηκε σε ότι αφορά την κλοπή πολιτιστικών θησαυρών από τα μουσεία της και τους αρχαιολογικούς χώρους.

               Οι Γερμανοί ναζιστές εμφανίζονταν ως λάτρεις του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αλλά δεν δίστασαν να αρπάξουν ό,τι μπορούσαν ως ανεξέλεγκτοι κατακτητές ή να καταστρέψουν.

               Στο άρθρο αυτό θα δώσουμε ορισμένα, αριθμητικά λίγα, περιστατικά τέτοια βάναυσης συμπεριφοράς, προς έργα τέχνης και μνημεία. Δεν πρόκειται για συνολική αποτίμηση της λεηλασίας αρχαίων ελληνικών  θησαυρών. Αυτό το έργο έγινε μετά τη λήξη του πολέμου από τις αρμόδιες υπηρεσίες και τον καθηγητή Σπύρο Μαρινάτο. Το σημερινό άρθρο αφορά ένα επιμέρους εύρημα, όπως διασώθηκε  στα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ

               Πρόκειται για ένα τηλεγράφημα στις 14 Μαΐου 1943 από τις Ελληνικές Υπηρεσίες Πληροφοριών του Καΐρου προς την ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον που περιείχε τις ακόλουθες πληροφορίες για τη λεηλασία αρχαιοτήτων, έργων τέχνης κ.λπ. και την αντιμετώπιση των ιστορικών μνημείων, από τις αρχές των δυνάμεων του Άξονα στην Ελλάδα.

               Το Σεπτέμβριο του 1941 η Ιταλική διοίκηση των Κυκλάδων με ένα αντιτορπιλικό που προσορμίστηκε στη Δήλο μετέφερε τα πιο πολύτιμα εκθέματα του μουσείου. Η κυβέρνηση μαριονέτα ζήτησε εξηγήσεις από τους Ιταλούς, αλλά αυτοί απάντησαν ότι αυτές οι αρχαιότητες συγκεντρώθηκαν για τους σκοπούς της διασφάλισής τους.

Η προσφυγική αποστασία στις 5 Μαρτίου 1933

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

https://www.kathimerini.gr/world/562306444/i-prosfygiki-apostasia-stis-5-martioy-1933/

*Απόρροια της εκλογικής ήττας του Βενιζέλου το 1933 ήταν το δημοψήφισμα που έστησε στις 3 Νοεμβρίου του 1935 (φωτογραφία) η δικτατορική κυβέρνηση Κονδύλη, το οποίο σήμανε το τέλος της Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Φωτ. A.P.

 

 

Γράφει ο κ. Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος*

 

Από το 1923, οι πρόσφυγες ήσαν εκείνοι που εξασφάλιζαν την εκλογική επικράτηση του Βενιζελισμού και της Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Αλλά δέκα χρόνια αργότερα, στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933, η αποστασία ελάχιστων χιλιάδων προσφύγων προς τον Αντιβενιζελισμό ήταν αρκετή για να ηττηθεί τελειωτικά ο Βενιζέλος και να υπονομευθεί η Αβασίλευτη. Χωρίς την αποστασία αυτή, ο Βενιζελισμός θα είχε διατηρήσει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και δεν θα είχαν γίνει ούτε το κίνημα του 1933 ούτε εκείνο του 1935, ενώ και η ίδια η Αβασίλευτη Δημοκρατία θα είχε εμπεδωθεί.

Πιεστικές βιοτικές ανάγκες και εκρηκτικά οικονομικά ζητήματα, όπως τα χρέη που όφειλαν οι ίδιοι και οι αποζημιώσεις που τους οφείλονταν, δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για την αυτονόμηση των προσφύγων και την προώθηση των ιδιαίτερων συμφερόντων τους με καιροσκοπική ή και τυχοδιωκτική πολιτική δράση. Αναπτύχθηκε έτσι ένα ιδιαίτερο είδος προσφύγων πολιτευτών, που έγιναν γνωστοί με το κακόφημο όνομα «προσφυγοπατέρες».

Τα πράγματα έφθασαν σε κρίσιμη καμπή τον Ιούνιο του 1930, όταν ο Βενιζέλος παρουσίασε τη Σύμβαση της Άγκυρας στη Βουλή για άμεση επικύρωση. Παρόλο που η πλειονότητα των προσφύγων βουλευτών υποτάχθηκε απρόθυμα στην κομματική πειθαρχία των Φιλελευθέρων, μία μικρότερη ομάδα από «προσφυγοπατέρες», τόσο μέσα όσο και έξω από τη Βουλή, διέρρηξαν οριστικά τους δεσμούς τους με τους Φιλελευθέρους και κατάγγειλαν τη Σύμβαση ως ξεπούλημα των προσφυγικών δικαιωμάτων.

Ο Βενιζέλος, όχι μόνο υπερασπίστηκε τη Σύμβαση, αλλά και επιτέθηκε με δριμύτητα στους αποστάτες «προσφυγοπατέρες» ως «απειλή για την εθνική ενότητα», επειδή άνοιγαν νέο χάσμα μεταξύ προσφύγων και γηγενών και έσπρωχναν τη χώρα στο χείλος του εμφυλίου σπαραγμού.

Η Ιστορική διαδρομή της Μάνης Έβρου την δεκαετία του 1920 μέσα από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους

Παρ 28 Απρ στις 1:54 μ.μ.

*No1 Πρακτικό Δημοτικού Συμβουλίου Οκτ 1922 (ΑΡΧΕΙΟ ΓΑΚ ΕΒΡΟΥ

 

Γράφει ο Κώστας Χ. Βαϊράμης

 

Ένας θησαυρός κρυβόταν στα Γενικά Αρχεία του Κράτους για την ιστορία της Μάνης  Έβρου. Μελετώντας τα βρίσκουμε απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: ποιος ο Δήμος Καδήκιοϊ, ποιοι οι πρώτοι διοικούντες μετά την απελευθέρωση, ποια η χωροταξία και πως υδρεύονταν το χωριό, υπήρχε γιατρός, τι εφημερίδες διάβαζαν, και άλλα ενδιαφέροντα.

Η μικροϊστορία λοιπόν της Μάνης είναι συνδεδεμένη με τα γεγονότα που συνέβησαν στη Θράκη την δεκαετία του 1920.

Με τους Βαλκανικούς πολέμους ( 1911-1913) οι απελευθερωμένες περιοχές Ήπειρος και Μακεδονία ονομάζονται «Νέες Χώρες» από την Θεσσαλία και νότια είναι η «Παλιά Ελλάδα».

Η Θράκη εντάσσεται στις «Νέες Χώρες» με την απελευθέρωση, της Δυτικής τον Μάιο του 1920 και της Ανατολικής από τον Ιούλιο του 1920.

Ο όρος «Νέες Χώρες» χρησιμοποιείται και τώρα στους εκκλησιαστικούς κύκλους μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης και της Ελλαδικής Εκκλησίας.

 

Η Γενική Διοίκηση Θράκης

 

Με τον Νόμο 2492 της 10ης Σεπτεμβρίου 1920 ενσωματώνεται στο Ελληνικό Κράτος η κατεχόμενη στρατιωτικά Ανατολική και Δυτική Θράκη καθώς και τα νησιά  Ίμβρος και Τένεδος, και με το άρθρο 2 δίνεται η Ελληνική Ιθαγένεια στους κατοίκους των παραπάνω περιοχών και γίνονται Έλληνες πολίτες .

Η διοίκηση των απελευθερωμένων περιοχών ρυθμίζονταν με τις διατάξεις του Νόμου: «Περί διοικήσεως των στρατιωτικώς κατεχομένων χωρών» (ΔΡΛΔ’ 4134 28-Φεβρουαριου 1913).

*Χάρτης Θράκης

Η Αδριανούπολη είναι το διοικητικό κέντρο της Θράκης, ως διοικούσα αρχή ορίζεται πρώτα η Ύπατη Αρμοστεία με Αρμοστή τον Αντώνιο Σαχτούρη, που στη συνέχεια ονομάζεται Γενική Διοίκηση Θράκης με Γενικό Διοικητή τον Νικόλαο Ξυδάκη. Ο Διοικητής έφερε τον τίτλο του Υπουργού και υπάγονταν κατ’ ευθείαν στον εκάστοτε Πρωθυπουργό για να διευκολύνονται τα καθήκοντα του.

Σταδιακά άρχισε και η εγκατάσταση των Ελληνικών Διοικητικών Αρχών με τους υπαλλήλους, και να δρομολογείται η αναδιοργάνωση των νέων Ελληνικών εδαφών.

Παράλληλη είναι και η οργάνωση των Νομαρχιών, των Υποδιοικήσεων (επαρχιών) καθώς και των Δήμων.

Σε επίπεδο διοικητικής διαίρεσης η Γενική Διοίκηση Θράκης περιλάμβανε στην Ανατολική Θράκη 4 Νομούς και 23 Υποδιοικήσεις στη δε Δυτική έχουμε 2 Νομούς και 6 Υποδιοικήσεις.

Η Βουλγαρία περίμενε να επωφεληθεί από την αναθεώρηση της Συνθήκης των Σεβρών.

*Το ανέκδοτο έγγραφο του Αμερικανού πρέσβη στη Σόφια

 

 

*Οι Βουλγαρικές βλέψεις

για να μην γίνει ελληνικό

το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

Η Συνθήκη των Σεβρών, υπήρξε ένα μεγάλο επίτευγμα της ελληνικής διπλωματίας, αλλά δεν επιβεβαίωσε καμιά από τις ελληνικές προσδοκίες που γέννησε. Και γέννησε πολλές, αφού στην Ελλάδα για προεκλογικούς λόγους διαφημίστηκε ότι δημιουργεί την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, αλλά σε επίπεδο συμμάχων εγκαταλείφθηκε γρήγορα και η Ελλάδα, από τη δόξα βρέθηκε σε δύο χρόνια να μαζεύει τα κουρέλια της μεγάλης καταστροφής. Η Συνθήκη αυτή δεν επικυρώθηκε από κανένα συμμαχικό κοινοβούλιο ούτε καν από το Ελληνικό. Και από την επομένη της υπογραφής της άρχισαν να σκέφτονται την αναθεώρησή της.

Ένα από τα κράτη που κινήθηκαν για την αναθεώρησή της ήταν η Βουλγαρία, που μετά τη συνθήκη του Νεϊγύ, κατ’ εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών, έχασε τη Δυτική Θράκη και τη έξοδό της στο Αιγαίο. Η Βουλγαρία δεν έπαψε να δραστηριοποιείται σε όλα τα διεθνή fora και κυρίως στο διπλωματικό τομέα, διεκδικώντας τη Δυτική Θράκη. Στις συνομιλίες που διεξήχθησαν στη Γένοβα το 1922 και στη Διάσκεψη της Λωζάνης κατά τα έτη 1922-1923, επεδίωξε την εδαφική της διέξοδο στο Αιγαίο και χρησιμοποιώντας διαστρεβλωτικά επιχειρήματα ζητούσε  την αναθεώρηση του άρθρου 48 της συνθήκης του Νεϊγύ.

Επίσης κατά τη διάσκεψη του Λονδίνου το 1921 (που σηματοδότησε και την αρχή της Μικρασιατικής Καταστροφής) η Βουλγαρία προσπάθησε να ξαναζεστάνει τις απαιτήσεις για τη Θράκη και την έξοδό της στο Αιγαίο. Ελπίζοντας πάντοτε στη βοήθεια του προέδρου των ΗΠΑ Γούντρoου Ουίλσον η δεύτερη θητεία το οποίου έληξε στις 4 Μαρτίου 1921.

Τις προσπάθειες της Βουλγαρίας να επιδιώκει ανακατάληψη της Δυτικής Θράκης και έξοδο προς τη «θερμή θάλασσα» του Αιγαίου μια επιστολή του Αμερικανού επιτετραμμένου στη Σόφια προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στις 2 Φεβρουαρίου 1921. Η επιστολή αυτή διασώζεται στα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ.

Γεώργιος Ράλλης vs Ευάγγελου Αβέρωφ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

https://www.kathimerini.gr/world/562363171/georgios-rallis-vs-eyaggeloy-averof/

*10 Μαΐου 1980. Ο Γεώργιος Ράλλης ορκίζεται πρωθυπουργός μετά την εκλογή του ως προέδρου της Ν.Δ. Στην ψηφοφορία που έγινε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος επικράτησε με 88 ψήφους έναντι 84 του Ευ. Αβέρωφ. Φωτ. ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

 

 

 

*Η εκλογή του πρώτου στην πρωθυπουργία

σηματοδοτεί την είσοδο της ΝΔ

σε φάση εσωστρέφειας

 

Γράφει ο κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου*

 

Ο Κωνσταντίνος Καραµανλής, από το 1955 είχε συγκεντρώσει γύρω του ένα επιτελείο εκλεκτών και ιδιαίτερα ικανών ανθρώπων. Από αυτούς, τρεις έγιναν πρωθυπουργοί (Γ. Ράλλης, Ξ. Ζολώτας, Κ. Μητσοτάκης), δύο Πρόεδροι της Δημοκρατίας (Κ. Τσάτσος, Κ. Στεφανόπουλος). Από τα υπόλοιπα, εξίσου ικανά μέλη του επιτελείου του, ο Π. Παπαληγούρας ασθένησε και αποσύρθηκε πριν ανακύψει θέμα διαδοχής, ο Κ. Παπακωνσταντίνου δεν έθεσε υποψηφιότητα και ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας ηττήθηκε στην εκλογή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα το 1980 και έγινε το 1981 πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, προκαλώντας τη ριζική οργανωτική της αναμόρφωση.

Η διαδοχή του Καραμανλή ήταν λογικό να προκαλέσει ενδοκομματική αναστάτωση. Ο Μακεδόνας πολιτικός είχε διατηρήσει τα πρωτεία στην παράταξή του το 1955-63 και το 1974-80, ενώ ακόμη και τα χρόνια 1963-74, όταν η παράταξη είχε ηγέτη τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τούτο έγινε, στην πράξη, έπειτα από υπόδειξή του από τον ίδιο τον Καραμανλή. Η απόσυρσή του, οριστική πλέον, έπειτα από 14 χρόνια στην ηγεσία της κυβέρνησης (η μακρότερη πρωθυπουργική θητεία στην ελληνική πολιτική Ιστορία), εύλογα δημιουργούσε και ανασφάλεια στο κοινό της, που είχε μάθει να τον θεωρεί ως σταθερά. Σε αυτή την εσωκομματική αντιπαράθεση αναμετρήθηκαν δύο κορυφαίοι συνεργάτες του, ο Γεώργιος Ράλλης και ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Στις 8 Μαΐου 1980 η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας εξέλεξε τον Ράλλη με ψήφους 88, έναντι 84 που έλαβε ο Αβέρωφ.

Η Βουλγαρική επιχειρηματολογία στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, για τη Θράκη, το 1919.

*Βούλγαροι στρατιώτες στην Αλεξανδρούπολη το 1918

 

*Ανέκδοτο έγγραφο

από τα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το 1919, ήταν από τις σημαντικότερες της εποχής της, αφού έβαλε τα θεμέλια για τον μεταπολεμικό κόσμο, αν και στην πορεία τα πράγματα εξελίχθηκαν δυσάρεστα, αφού τη θύελλα του πολύνεκρου Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, διαδέχθηκε σχεδόν 20 χρόνια μετά, ο όλεθρος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο η Διάσκεψη εκείνη είχε ως αποτέλεσμα, με τις επιμέρους συνθήκες του Νεϊγύ και του Σαν Ρέμο, την απελευθέρωση της Δυτικής και της Ανατολικής Θράκης, το 1920.

Χαρακτηριστικό της Διάσκεψης Ειρήνης του 1919, ήταν, όπως παρατηρεί ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον, προκάλεσε μεγάλες δυσχέρειες στις ελληνικές διεκδικήσεις «διότι σχολαστικώς αναζητών την άκραν δικαιοσύνην, εις την εφαρμογήν της αυτοδιαθέσεως κατέληγε ουχί σπανίως εις την άκραν αδικίαν».

Κατά τη συζήτηση μάλιστα του θέματος της Δυτικής Θράκης εμφανίζονταν η αμερικανική αντιπροσωπεία να συνηγορεί υπέρ των βουλγαρικών διεκδικήσεων. Και όταν συζητούσαν το θέμα της Ανατολικής Θράκης οι Αμερικανοί συνηγορούσαν υπέρ των  τουρκικών απόψεων. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος- κατά τον Μαρκεζίνη- είχε γίνει έξω φρενών και μίλησε με ασυνήθιστη δριμύτητα, με αποτέλεσμα να στείλει στον Έλληνα πρωθυπουργό ο Αμερικανός πρόεδρος επιστολή, επιχειρώντας να δικαιολογήσει τη στάση του.

Γενικά ο  Ουίλσον παρουσίασε πολλές φορές μια φιλοβουλγαρική στάση, που κατά την γνώμη αρκετών μελετητών, οφείλονταν σε συγγενική εξ αγχιστείας οικογενειακή σχέση με πρόσωπο από τη Βουλγαρία.

Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα ιερόν...