Ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος και οι παράπλευρες ετοιμασίες του

*Κωνσταντίνος και Βενιζέλος. Οι πρωταγωνιστές των Βαλκανικών Πολέμων

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, αποτελούν την απόλυτη δόξα της Ελλάδας, τόσο για τα αποτελέσματά τους στα πεδίο των μαχών, όσο και στον τελικό απολογισμό τους, αφού σχεδόν διπλασίασαν την έκταση και τον πληθυσμό της χώρας. Και το κυριότερο, δεν συνοδεύθηκαν από  κάποιον αχρείαστο εμφύλιο πόλεμο. Βέβαια εκείνη την εποχή ανιχνεύουμε τα σπέρματα του Εθνικού Διχασμού, που ταλάνισε την πατρίδα μας για πολλά χρόνια κατόπιν.

               Η Ελλάδα όταν άρχισαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, κατόρθωσε με ένα πλήρως αναδιοργανωμένο και άρτιο εξοπλισμένο στράτευμα και με τις κατάλληλες συμμαχίες, να προσαρτήσει ελληνικά εδάφη στα οποία διέθετε αδιαφιλονίκητους τίτλους και τα οποία  κατείχε η Τουρκία, να απελευθερώσει αλύτρωτους πληθυσμούς και να ξεπλύνει την ντροπή της ήττας του πολέμου του 1897.

               Οι πολεμικές επιχειρήσεις του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου εναντίον των Τούρκων, από την πλευρά της Ελλάδας άρχισαν στις 5 Οκτωβρίου 1912 και κράτησαν περίπου δύο μήνες, με τον Ελληνικό στρατό να έχει σημαντικές νίκες, δοξάζοντας την Ελλάδα.

               Η ιστορία των Βαλκανικών Πολέμων είναι γνωστή και έχει καταγραφεί σε όλες τις λεπτομέρειές της τόσο από στρατιωτικούς, όσο και από άλλους συγγραφείς. Η βιβλιογραφία είναι πλούσια. Θα αναφέρουμε μόνο την τρίτομη έκδοση της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού του ΓΕΣ, στη δεκαετία του 1930 και τις εκδόσεις με τα Παραρτήματα και τα Σχεδιαγράμματα.

               Σήμερα θα καταγράψουμε κάποιες παράπλευρες ενέργειες , που δεν σχετίζονται άμεσα με τις εχθροπραξίες, αλλά περιγράφουν την ατμόσφαιρα της προετοιμασίας της μεγάλης πολεμικής νικηφόρας εξόρμησης.

Η συνάντηση Καραμανλή – Ετσεβίτ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

https://www.kathimerini.gr/society/561759154/i-synantisi-karamanli-etsevit/

*Η συνάντηση Καραμανλή - Ετσεβίτ στο Μοντρέ επιβεβαίωσε τις διαφορετικές προσεγγίσεις των δύο πλευρών στις ελληνοτουρκικές διαφορές. (ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ)

 

 

 

Γράφει ο κ. ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΛΑΨΗΣ*

 

 

Στις 5 Ιανουαρίου 1978, την πρωθυπουργία στην Τουρκία ανέλαβε ο Μπουλέντ Ετσεβίτ. Σε μία από τις πρώτες δηλώσεις του ο Ετσεβίτ αναφέρθηκε στην ανάγκη ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων και του Κυπριακού. Τα «ανοίγματα» του Ετσεβίτ δημιούργησαν θετικές διεθνείς εντυπώσεις. Ωστόσο δεν έπεισαν την ελληνική πλευρά για το αγαθό των τουρκικών προθέσεων.

Η Ελλάδα, εξηγούσε ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, όχι μόνον είχε κατ’ επανάληψιν διακηρύξει την προσήλωσή της στην ειρηνική διευθέτηση όλων των ελληνοτουρκικών εκκρεμοτήτων, αλλά επιπλέον είχε υποβάλει εποικοδομητικές προτάσεις, οι οποίες όμως δεν είχαν βρει ανταπόκριση. Επομένως, εναπόκειτο στον Ετσεβίτ να αποδείξει κατά πόσον ήταν διατεθειμένος να προχωρήσει προς την κατεύθυνση που υποδείκνυαν οι δημόσιες τοποθετήσεις του.

Ο Αλμπέρτο περιμένει το ποδήλατό του

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/culture/cinema/561759715/o-almperto-perimenei-to-podilato-toy/

*Στα υπόγεια του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης, στην οδό Φλέμιγκ, βρέθηκαν το 2003 συγκλονιστικά τεκμήρια μιας ζωής κλεμμένης: φωτογραφίες, σχολικές εκθέσεις, απολυτήρια, που δεν πρόλαβαν τα παιδιά της σχολικής χρονιάς 1941-1942 να παραλάβουν.

 

 

*Όταν ο πόλεμος 

σκόρπισε στον άνεμο 

τα όνειρα των μαθητών 

του ιταλικού σχολείου 

«Ουμπέρτο Πρίμο» 

στη Θεσσαλονίκη

Γράφει η κ. Γιώτα Μυρτσιώτη

 

Με όσα ξετυλίγονται σήμερα στην εμπόλεμη Ουκρανία, στην Ευρώπη, ένα ντοκιμαντέρ έρχεται να μας υπενθυμίσει, ογδόντα χρόνια μετά, ότι το σύνθημα «ποτέ ξανά» μοιάζει άπιαστο ιδανικό.

Οι «Μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο» της Θεσσαλονίκης είναι τα αθώα θύματα ενός πολέμου που έκοψε βίαια το νήμα των παιδιών από το σχολείο, την πατρίδα, την οικογένεια, την ίδια τους τη ζωή. Οι ιστορίες τους έγιναν θεατρική παράσταση, βιβλίο, και τώρα 80λεπτο ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (10-20/3/2022), σε σκηνοθεσία Αλεσάντρας Μαϊολέτι, συμπυκνώνοντας μια πολυετή έρευνα του καθηγητή Αντόνιο Κρεσέντσι.

Ξεκίνησε τυχαία όταν ένα βράδυ του 2003 στα υπόγεια του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης της οδού Φλέμινγκ– έδρα του ιταλικού σχολείου «Ουμπέρτο Πρίμο», όπου φοιτούσαν εκατοντάδες Εβραίοι μαθητές μέχρι το σχολικό έτος 1941-1942– ανακάλυψε το αρχείο με φωτογραφίες, σχολικές εκθέσεις, ταυτότητες, απολυτήρια, που με την κήρυξη του πολέμου, δεν πρόλαβαν τα παιδιά να παραλάβουν.

Θα μπορούσε το 1919 η ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει αντί της Σμύρνης την Κωνσταντινούπολη;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/investigations/561759073/tha-mporoyse-to-1919-i-elliniki-kyvernisi-na-diekdikisei-anti-tis-smyrnis-tin-konstantinoypoli/

*Μία από τις πολλές απεικονίσεις της Μεγάλης Ιδέας από τους λαϊκούς ζωγράφους της εποχής (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα).

 

 

 

*Η πρόταση των Βρετανών εμπειρογνωμόνων

Άρνολντ Τόινμπι και Χάρολντ Νίκολσον

και η υποδοχή της από τον Ελευθέριο Βενιζέλο

και τον διεθνή παράγοντα

 

 

Γράφουν οι κ. ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΗΝΑΚΑΚΗΣ, 

ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

 

 

 

Το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Νοέμβριο του 1918, βρήκε την Ελλάδα στο στρατόπεδο των νικητών, ενώ την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία είχε συνταχθεί στον πόλεμο με τις Κεντρικές Δυνάμεις, σε εκείνο των ηττημένων. Συνεπώς, οι προοπτικές που διανοίγονταν ήταν διαφορετικές: η Ελλάδα προσδοκούσε μια νέα εδαφική διεύρυνση, έπειτα από εκείνη που είχε επιτύχει κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία μια περαιτέρω συρρίκνωση της επικράτειάς της.

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, λοιπόν, ετίθετο ένα ερώτημα: ποιες θα έπρεπε να είναι οι προς ανατολάς διεκδικήσεις της στα εδάφη της υπό διαμελισμό Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Σχεδόν ταυτοχρόνως με το τέλος του πολέμου (2 Νοεμβρίου 1918), ο Ελευθέριος Βενιζέλος απάντησε στο ερώτημα αυτό με ένα υπόμνημα που υπέβαλε στον Βρετανό ομόλογό του Λόιντ Τζορτζ. «Το σχέδιο περιλάμβανε τη δημιουργία ανεξάρτητου αρμενικού κράτους, τη δημιουργία, υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών, ενός ανεξάρτητου κράτους Κωνσταντινούπολης και Ανατολικής Θράκης, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η ελευθερία των Στενών και την προσάρτηση της δυτικής Μικράς Ασίας στην Ελλάδα» (M. Llewellyn Smith, «Το όραμα της Ιωνίας», ΜΙΕΤ, σελ. 149).

Τρεις μήνες αργότερα (3-4 Φεβρουαρίου 1919), στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων, ο Έλληνας πρωθυπουργός παρουσιάστηκε στο Ανώτατο Συμμαχικό Συμβούλιο (Συμβούλιο των Δέκα) για να εξηγήσει και να αιτιολογήσει τις ελληνικές θέσεις. Η ανάλυσή του βασιζόταν στην εκτενή επίσημη έκθεση «Η Ελλάς ενώπιον του Συνεδρίου της Ειρήνης», την οποία είχε συντάξει ο ίδιος και εξηγούσε γιατί πρέπει να περιέλθουν στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου που παρέμεναν υπό τουρκική κατοχή, τα υπό ιταλική κατοχή Δωδεκάνησα, σχεδόν ολόκληρη η Βόρειος Ήπειρος και η Θράκη (δυτική και ανατολική).

Αναφερόμενος στην Κωνσταντινούπολη, υποστήριξε ότι στην πραγματικότητα ήταν πόλη ελληνική, αλλά, δεδομένων των πολλαπλών διεθνών συμφερόντων επ’ αυτής, πρότεινε ένα ειδικό διεθνές καθεστώς για το αστικό συγκρότημα μαζί με μια εκτεταμένη περιοχή πέριξ αυτού, τα οποία θα ετίθεντο υπό την εντολή της Κοινωνίας των Εθνών. Όπως είχε πει αστειευόμενος, ήταν «ο μόνος Έλληνας στον κόσμο που απέρριπτε την Κωνσταντινούπολη» (Τζάιλς Μίλτον, «Χαμένος παράδεισος», Μίνωας, 2022, σελ. 153).

Μάλιστα, σε ερώτηση του Λόιντ Τζορτζ αν πρότεινε τη διεθνοποίηση της Κωνσταντινούπολης και του περιαστικού της χώρου, συμπεριλαμβανομένων του Σκουταρίου και της απέναντι ακτής του Βοσπόρου, ο Βενιζέλος απάντησε καταφατικά, προσθέτοντας στο διεθνές καθεστώς και τις περιοχές του Ιζμίτ (Νικομήδεια), της Καλλίπολης, της Μπίγας και μέρους της Προύσας (Σωτ. Ριζάς, «Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας», Καστανιώτης, 2015, σελ. 63).

Η εν λόγω επιλογή, να διεκδικηθεί δηλαδή η Σμύρνη και όχι (ή και) η Κωνσταντινούπολη, συζητήθηκε πολύ τότε – και εξακολουθεί να συζητείται. Επ’ αυτής, καταθέτουν τις απόψεις τους τέσσερις ιστορικοί, φωτίζοντάς την από διάφορες οπτικές.

1919-1922 – Ιστορικά Φύλλα με την «Κ»: Έκτακτη χαρμόσυνη είδηση από Βορράν (Απελευθέρωση Αδριανούπολης)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

https://www.kathimerini.gr/society/561733594/1919-1922-istorika-fylla-me-tin-k-ektakti-charmosyni-eidisi-apo-vorran/

 

Η έκτακτη είδηση, που έφτασε τα ξημερώματα της 12ης Ιουλίου 1920 και δημοσιεύθηκε στην τελευταία σελίδα του φύλλου της ημέρας εκείνης, είχε τίτλο: «Ο στρατός μας εισήλθεν εις Αδριανούπολιν;». Στον τίτλο σημειωνόταν «ώρα 5η πρωινή» και υπήρχε ερωτηματικό, καθώς «μέχρι της 3ης και ημισείας πρωινής εις το Γραφείον του Τύπου ουδεμία υπήρχε επιβεβαίωσις της ειδήσεως ταύτης».

Σε διπλανές στήλες γινόταν αναφορά σε «φήμη για την Αδριανούπολιν», με την υποσημείωση, όμως, ότι «η ως άνω φήμη φαίνεται πρόωρος παρ’ ουδεμιάς επισήμου αρχής αναγγελθείσα, χωρίς να αποκλείεται όμως η ταχεία πάντως παράδοσις της πόλεως εις τον Ελληνικόν στρατόν».

Αναφερόταν επίσης: «Ο Βασιλεύς Αλέξανδρος ευρίσκεται εις το Στρατηγείον του στρατηγού Εμμανουήλ Ζυμβρακάκη, παρακολουθών τον αγώνα. Η μάχη προκαλεί ζωηρότατον το ενδιαφέρον του Βασιλέως, όστις πιστεύεται ότι θα αναμείνη όπως εισέλθη και εις Αδριανούπολιν».

Δεν επρόκειτο για φήμη. Πράγματι, στις 12 Ιουλίου 1920 ο ελληνικός στρατός απελευθέρωνε την Αδριανούπολη. Και μία ημέρα μετά, ο βασιλιάς Αλέξανδρος εισερχόταν θριαμβευτικά στην πόλη, συνοδευόμενος από τον διοικητή της Στρατιάς Θράκης, στρατηγό Ζυμβρακάκη.

Στη Θράκη του 1910. Αγκαλιά με τον τρόμο, αλλά και την ελπίδα

*Το κτίριο της Αστυνομίας στην Αδριανούπολη. Κτίριο μεγάλο, αποτελεσματικότητα μικρή....

 

 

*Τα κρυμμένα όπλα στη Σαμοθράκη

*Η ληστρική επίθεση στα Μαράσια

*Ο οπλαρχηγός Θεόδωρος Αμπατζόπουλος

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

Η ζωή στη Θράκη, είχε πάντα δυσκολίες. Οι κάτοικοί της πάντα ζούσαν σε κλίμα καταπίεσης από τους Οθωμανούς και σε κλίμα φόβου από τους Βουλγάρους μετά το 1878. Μετά το 1908 και την επανάσταση των Νεοτούρκων πολλοί είχαν ελπίσει ότι θα βελτιωθεί το κλίμα. Οι ελπίδες τους τα επόμενα χρόνια διαψεύστηκαν οικτρά. Ταυτόχρονα από την πλευρά της Βουλγαρίας είχε δημιουργηθεί ατμόσφαιρα φόβου από την εγκληματική παρακρατική δράση των κομιτατζήδων. Η κατάσταση της ασφάλειας και της δημόσιας τάξης, ποτέ δεν ήταν καλή. Ποτέ όμως δεν έλειψε η ελπίδα της απελευθέρωσης.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα και έως τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913 η κατάσταση για τον Ελληνισμό της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης ήταν τραγική. Αυτό τα βόρεια διαμερίσματα του Ελληνισμού, δεν είχαν ενωθεί ακόμη με την Ελλάδα και ήταν στόχοι των ορέξεων Αλβανών, Τούρκων και Βουλγάρων. Είναι γνωστό ότι ιδιαίτερα στη Μακεδονία και τη Θράκη δρούσαν οι Βούλγαροι κομιτατζήδες που καθημερινά έσπερναν τον τρόμο στους αυτόχθονες ελληνικούς πληθυσμούς ζητώντας να αποκηρύξουν την ελληνική τους καταγωγή και να ενταχθούν στην βουλγαρική σχισματική Εξαρχία. Οι Θράκες κράτησαν σαν πολύτιμο φυλαχτό, την εθνική τους ταυτότητα, την Ορθόδοξη πίστη τους και την Ελληνική τους γλώσσα.  

Μια εικόνα της ζωής της Θράκης το 1910, που στην περιοχή δεν υπήρχαν πολεμικές συγκρούσεις, θα δούμε με βάση τα διάσπαρτα στοιχεία.

*Οι πλημμύρες της Αδριανούπολης

Αρχικά αξίζει να πούμε ότι οι Θράκες εκτός από τους Τούρκους και τους Βουλγάρους συχνά έπρεπε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν και τα στοιχεία της φύσης. ‘Όπως για παράδειγμα στις αρχές Ιουνίου εκείνης της χρονιάς όταν σημειώθηκαν μεγάλες πλημμύρες στην Αδριανούπολη. Ολόκληρες συνοικίες είχαν κατακλυσθεί από τα νερά των τριών ποταμών της περιοχής, που συνέκλιναν εκεί. Του Έβρου, του Άρδα και του Τούντζα. Οι στρατιωτικές φυλακές είχαν καταρρεύσει και πολλοί κρατούμενοι είχαν χάσει τη ζωή τους, μετέδωσε τότε το Αθηναϊκό Πρακτορείο ειδήσεων, μέσω Κωνσταντινούπολης, σε μια σπάνια μετάδοση για τη Θράκη.

Δεδέαγατς: Ο συμμαχικός ναυτικός αποκλεισμός του 1915

*Το Ελληνικό προξενείο του Δεδέαγατς (συλλογή Αγγέλας Γιαννακίδου)

 

 

*Ανέκδοτα στοιχεία.

*Προξενικές αναφορές.

*Τα γαλανόλευκα κομφετί!

* Τελάλης με νταούλια,

απαγορεύει τα ελληνικά!.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

               Η Αλεξανδρούπολη, το Δεδέαγατς του 1915, που κατέχονταν τότε από τους Βουλγάρους, δοκιμάστηκε σκληρά και από τον ναυτικό αποκλεισμό που επέβαλλαν οι συμμαχικές δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, εναντίον των  κεντρικών αυτοκρατοριών  Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία.

Για την Ελλάδα, που… ήταν μακριά τότε, το 1915 ήταν μια κρίσιμη χρονιά, καθώς το σαράκι του Εθνικού Διχασμού άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.  Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος πρότεινε στους Συμμάχους της Αντάντ στις 16 Φεβρουαρίου να συμμετάσχει η Ελλάδα στην εκστρατεία της Καλλίπολης. Ο βασιλεύς Κωνσταντίνος που ήταν υπέρ της ουδετερότητας και ο πρωθυπουργός, διαφώνησαν. Παραιτήθηκε η κυβέρνηση στις 21 Φεβρουαρίου και σχημάτισε κυβέρνηση ο Δημήτριος Γούναρης που προκήρυξε εκλογές για τις 31 Μαΐου. Τις κέρδισαν οι Φιλελεύθεροι  του Βενιζέλου. Η αγιάτρευτη διένεξη Στέμματος-Βενιζέλου οδηγεί σε νέα παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Σχηματίζεται κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη στις 24 Σεπτεμβρίου. Τελευταία κυβέρνηση εκείνης της σημαδιακής χρονιάς ήταν του Στέφανου Σκουλούδη, που ανέλαβε στις 25 Οκτωβρίου 1915. Αυτό ήταν το κλίμα στην Αθήνα.