Κ. ΚΡΙΑΡΗΣ: 60 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

*Ο Κωνσταντίνος Κριάρης, εικόνα από το περιοδικό "Αττικόν Μουσείον" 1884

*Ας μην ξεχαστεί ποτέ, αυτός ο ήρωας

και ας είναι φωτεινό παράδειγμα

προσφοράς, ανδρείας και πατριωτισμού

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 

          Ο Κωνσταντίνος Κριάρης είναι ένας από τους ήρωες των Κρητικών επαναστάσεων του 19^ου αιώνα, που δεν πρέπει να τον σκεπάσει η σκόνη της ιστορίας.

          Για το λόγο αυτό, πρέπει να μνημονεύουμε το παράδειγμά του και να το προβάλλουμε, έστω και αν η πατρίδα δεν είναι τώρα σκλαβωμένη όπως κάποτε. Σήμερα έχει άλλα προβλήματα και αντιμετωπίζει σύνθετες δυσχέρειες. Και αυτό σημαίνει πως ποτέ δεν θα πάψει να έχει ανάγκη από τη βοήθειά των πολιτών της.

          Ο Κωνσταντίνος Κριάρης γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1797 στο χωριό Κουστογέρακο της επαρχίας Σελίνου της Κρήτης. Οι ρίζες της οικογένειάς του ήταν από τη γενιά των Μπενήδων. Ο πατέρας του, που αρχικά τον αποκαλούσαν Μπενή μετονομάστηκε σε Κριγιάρης το 1769 επί Δασκαλογιάννη, λόγω του ατίθασου και ορμητικού χαρακτήρα του και της ανδρείας του.

«Η Αττική και η Κρήτη υποδέχονται τους πρόσφυγες του ’22»

*Συσσίτια για τα προσφυγόπουλα

        Tο  Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Αθλητικό Οργανισμό Δήμου Αγίου Νικολάου και το Σύλλογο Μικρασιατών και Ποντίων Μεραμπέλου εγκαινιάζουν την έκθεση «Η Αττική και η Κρήτη υποδέχονται τους πρόσφυγες του ’22», η οποία θα φιλοξενηθεί  στη Δημοτική Πινακοθήκη Αγίου Νικολάου από τις 12 έως τις 27 Ιουλίου 2013.

        Η αρχική έκθεση με τίτλο «Η αττική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες του ’22» διοργανώθηκε και παρουσιάστηκε από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων στον εκθεσιακό του χώρο από τον Οκτώβριο του 2006 έως το Μάρτιο του 2007. H νέα έκθεση καταγράφει και αποτυπώνει μέσα από φωτογραφίες, έγγραφα και χάρτες τη διπλή εμπειρία της υποδοχής των προσφύγων του 1922 στην Αττική και την Κρήτη.

Πλήρης ιστορία της νεότερης Ελλάδος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_30/06/2013_524946

*Το εξώφυλλο του βιβλίου

ΘΑΝΟΣ ΒΕΡΕΜΗΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ Σ. ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Νεότερη Ελλάδα. Μία ιστορία από το 1821.

Εκδ. Πατάκη 

*Οι δύο συγγραφείς αναλύουν

γεγονότα και πρόσωπα

από το 1821 μέχρι σήμερα

Του κ. Θεόδωρου Κουλουμπή*

          Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη του γνωστού πολιτικού επιστήμονα Γιάννη Ιατρίδη, όπως αυτή εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ότι «τούτη είναι η καλύτερη ιστορία της νεότερης Ελλάδας από όσες σήμερα κυκλοφορούν». Οι δύο συγγραφείς χωρίζουν την προσφορά τους χρονολογικά:

          Ο Κολιόπουλος ασχολείται με την ελληνική επανάσταση και τη δημιουργία του μετεπαναστατικού ελληνικού κράτους, τον αλυτρωτισμό και την πολιτική ζωή του δεκάτου ενάτου αιώνα. Ο Βερέμης αναλύει τον εικοστό αιώνα και τμήμα του εικοστού πρώτου, έως την αρχή του 2013.

Ο θάνατος του Νικολάου Πλαστήρα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_30/06/2013_525184

*Ο Νικόλαος Πλαστήρας, ασθενής

*Σφράγισε το τέλος μιας προσπάθειας

για συγκρότηση ενός ενιαίου πολιτικού χώρου

έκφρασης κεντρώων ψηφοφόρων 60 χρόνια πριν

Του Χρήστου Χρηστίδη*

          «Θα σας μιλήσω και πάλιν με την καρδιά μου, όπως σας μιλώ πάντοτε, οσάκις έχω την ευτυχίαν να επικοινωνώ μαζί σας . Ύστερα από σκληρούς και επιπόνους αγώνας μιας ολοκλήρου ζωής, θα είχα κι εγώ το δικαίωμα να αναπαυθώ.  Με βλέπετε όμως όρθιον μπροστά σας, να δίδω, με την βοήθειαν του Θεού, μιαν ακόμη μάχην υπέρ του Έθνους και του Λαού.  Διότι μέσα μου σκιρτά η ψυχή του εφήβου και αντηχεί το προσκλητήριον του καθήκοντος».

    Τελευταία προεκλογική ομιλία Νικολάου Πλαστήρα, Αθήνα, 

14 Νοεμβρίου 1952

          Ο θάνατος του Νικολάου Πλαστήρα, στα μέσα του 1953, δρομολόγησε σημαντικές εξελίξεις στην ελληνική πολιτική σκηνή, ιδιαιτέρως δε στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου. Η δράση του, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, τον είχε αναγάγει σε μία από τις ισχυρότερες πολιτικές φυσιογνωμίες του τόπου, καθιστώντας την απώλειά του γεγονός κομβικής σημασίας.

          Σύμβολο του εθνικού διχασμού κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ο Νικόλαος Πλαστήρας επέστρεψε στην Ελλάδα το 1944, ύστερα από πολυετή εξορία. Αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία, μετά τα Δεκεμβριανά και την παραίτηση της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, δεσμεύθηκε «ότι η τάξις θα επιβληθή συντόμως και οπωσδήποτε εις όλον το Κράτος και ότι νομιμότης και ασφάλεια θα επικρατήσουν καθ’ όλην την Επικράτειαν». Στις εβδομάδες που ακολούθησαν υπογράφηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας μεταξύ της κυβέρνησης και εκπροσώπων του ΕΑΜ, η οποία έθεσε τυπικά τέρμα στην εμφύλια σύγκρουση. Παρά ταύτα, ο βίος της κυβέρνησης Πλαστήρα αποδείχθηκε εξαιρετικά βραχύς. Έτσι, η προσπάθεια του Έλληνα πρωθυπουργού να λειτουργήσει ως γεφυροποιός μεταξύ Αριστεράς και αστικών δυνάμεων αποδείχθηκε ατελέσφορη.

Δωδεκάνησος: Η... αγαπημένη του Ντούτσε!

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=513404

*Αφίσα του υπουργείου Παιδείας της Ιταλίας που υπογραμμίζει το όραμα 

του φασιστικού κόμματος να γίνει όλη η Μεσόγειος η «θάλασσά μας» 

*Η Ιταλία προειδοποιούσε ανοιχτά

τους ανυπότακτους νησιώτες

ότι ο φασισμός είναι άτρωτος

και εκδικητικός

Της κ. Φωτεινής Τομαή*

          Συμπληρώθηκαν εφέτος 66 έτη από την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου. Για τα δεινά που υπέφερε ο λαός της επί ιταλοκρατίας έχουν γραφεί ευάριθμες μελέτες, άρθρα, ακόμη και αναμνήσεις Δωδεκανησίων που βίωσαν τη σκληρότητα των μέτρων που εφήρμοσε στη διοίκηση των Νήσων η φασιστική Ιταλία.

          Το υπουργείο Εξωτερικών εγκαινίασε (1996) μάλιστα τις εκδόσεις του στη σύγχρονη εποχή με τη δημοσίευση σε τόμο μιας εκατοντάδας διπλωματικών εγγράφων, που εστιάζουν στην κρίσιμη περίοδο 1943-1947, όταν μεσούντος του πολέμου είχε ήδη αρχίσει η συζήτηση μεταξύ των Συμμάχων για το μέλλον του νησιωτικού συμπλέγματος, που με τη Συνθήκη της Λωζάννης είχε περάσει στα χέρια της Ιταλίας. Ωστόσο, διορατικός και έμπειρος διπλωμάτης ο Π. Πιπινέλης διέβλεπε από το Κιουμπίσεφ όπου είχαν μεταφερθεί για λόγους ασφαλείας όλες οι ξένες πρεσβείες στη Μόσχα, ότι με τη λήξη του πολέμου, εάν σε κάτι μπορούσε να ελπίζει με βεβαιότητα η Ελλάς για τις θυσίες της, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη Δωδεκάνησο.

H ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΑΜΑΛΙΑ, ΟΙ ΑΣΧΗΜΟΙ ΟΙΩΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΡΟΔΙΑΣ …

Της Δήμητρας Φώτου 

          Όταν η  βασίλισσα Αμαλία έφτασε  στην Αθήνα, οι Έλληνες αντίκρισαν στο πρόσωπό της το κάλλος της αναδυόμενης Αφροδίτης, που αποτίναξε τους ζυγούς της σκλαβιάς, όπως σημείωνε ο ποιητής Αλέξανδρος Ραγκαβής, που έγραψε τότε: «Ης η σπανία τότε καλλονή ήν εορτής το ωραιότερον κόσμημα, ώστε ότε την είδον εξελθούσαν της λέμβου πολλοί είχον διά στόματος την Αναδυομένην της αρχαιότητος ».        
          Ο Ραγκαβής διετέλεσε αργότερα και προσωπικός διερμηνέας της βασίλισσας.

          Το περί κάλλους της βασίλισσας σηκώνει όμως πολύ συζήτηση, αφού ο ποιητής Ραγκαβής εκθείασε την ωραιότητα του προσώπου της, από την άλλη όμως, ο Γάλλος συγγραφέας Γκουστάβ  Φλομπέρ όταν επισκέφτηκε  την Αθήνα, φρόντισε να διαλύσει κάθε υπόνοια ομορφιάς, που ήθελαν οι Έλληνες για την βασίλισσα τους…

Η υποτίμηση της δραχμής, το 1953

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ                                                                                                           http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_23/06/2013_524520

*Πρώτο θέμα σε όλες τις εφημερίδες της 10ης Απριλίου 1953 η υποτίμηση

*Η μετάβαση στην ανάπτυξη της οικονομίας

περιελάμβανε μεταρρυθμίσεις

και αποκατάσταση του ρόλου της αγοράς

60 χρόνια πριν

Του κ. Πάνου Καζάκου*

          Καθώς ολοκληρωνόταν η ανασυγκρότηση της χώρας με το τέλος του Εμφυλίου, οι κυβερνήσεις έπρεπε να στρέψουν την προσοχή τους σε δύο μείζονα ζητήματα- στη σταθεροποίηση και στην ανάπτυξη της οικονομίας.

          Η νομισματική μεταρρύθμιση της 9ης Απριλίου 1953 και η δέσμη συμπληρωματικών μέτρων και πρωτοβουλιών που τη συνόδευσαν, εγκαινίασαν μια νέα εποχή στην οικονομική πολιτική. Κάπως σχηματικά, σηματοδότησαν τη μετάβαση από τη διαχείριση της υπανάπτυξης (και, συναφώς, της φτώχειας και εξάρτησης από ξένους πόρους) στην αναζήτηση και αξιοποίηση δυνατοτήτων και ευκαιριών.

          Η πολιτική εκείνη, που συνδέθηκε με το όνομα του Σπύρου Μαρκεζίνη, έχει ενδιαφέρον και λόγω της οικονομικής συγκυρίας στη σημερινή Ελλάδα, όπου πολλοί απαιτούν την επιστροφή στη δραχμή. Αλλά, στη δεκαετία του ’50 η υποτίμηση αποτέλεσε μέρος μιας στρατηγικής υπέρβασης του status quo, ενώ σήμερα ο κίνδυνος είναι να αποτελέσει μέσο για την (αδύνατη εν τέλει) προάσπισή του!

ΕΝΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ, ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ ΣΕ ΣΚΙΤΣΟ!!!

*Ο Ανδρέας Παπαλεξόπουλος στο σκίτσο του Μαρλά, που δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 1888 στο περιοδικό "Φιλολογική Ακρόπολις"

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Ανδρέας Παπαλεξόπουλος, ήταν ένα παλληκάρι 30 ετών, όταν μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, κλείστηκαν στο  χάνι της Γραβιάς, 120 νοματαίοι όλοι κι όλοι και αντιμετώπισαν με επιτυχία τα στρατεύματα του  Ομέρ Βρυώνη, στην μάχη, που έγινε στις 8 Μαΐου του 1821.

          ‘Όταν ηττήθηκαν οι Έλληνες στη μάχη της Αλαμάνας και βρήκε  μαρτυρικό θάνατο του ο Αθανάσιος Διάκος, ο τουρκικός στρατός με τον Ομέρ Βρυώνη επικεφαλής δύναμης 9.000 ανδρών καθώς και πυροβολικού, σκόπευε από τη Λαμία να περάσει και να επιτεθεί στην επαναστατημένη Πελοπόννησο. Κατεβαίνοντας νοτιότερα, συνάντησε μια μικρή ομάδα 120 ανδρών με αρχηγό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που είχαν οχυρωθεί μέσα σε ένα παλιό χάνι, που όλοι τον γνώριζαν με το όνομα το Χάνι της Γραβιάς. Έγιναν άγριες μάχες και οι Έλληνες κάνοντας μια ηρωική έξοδο διέφυγαν.

          Οι Τούρκοι είχαν 330 νεκρούς και 800 τραυματίες μέσα σε λίγες ώρες συγκρούσεων. Οι Έλληνες έχασαν 6 παλληκάρια. 

Η γέννηση της γενοκτονίας

*Ο Ραφαέλ Λέμκιν 

Του Ηλία Μαγκλίνη

          Γενοκτονία: εκ του «γένος» και «κτείνω» (σκοτώνω). Σύνθετη ελληνική λέξη για την οποία πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία: το εβραϊκό Ολοκαύτωμα, η αναγνωρισμένη από την ελληνική Βουλή Γενοκτονία του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού ή η Αρμενική Γενοκτονία και οι αντιδράσεις της Τουρκίας απέναντι σε ξένα Κοινοβούλια που την αναγνωρίζουν.         

          Αρνητές γενοκτονιών, νομοσχέδια που προβλέπουν την ποινικοποίηση της άρνησης μιας γενοκτονίας- έννοια απόλυτα συνυφασμένη με τον ταραγμένο 20ό αιώνα, η οποία μας ακολουθεί ακόμα. Πώς όμως και πότε ακριβώς προέκυψε ως όρος;

          Εδώ υπάρχει ένα μικρό παράδοξο. Παρότι ελληνικός όρος, δεν χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά, αλλά στα αγγλικά (genocide). Το 1944, στο βιβλίο «Η διοίκηση του Άξονα στην κατεχόμενη Ευρώπη», ο Αμερικανός νομικός Ραφαέλ Λέμκιν χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον νεολογισμό «γενοκτονία» ανατρέχοντας για τη δημιουργία του στην ελληνική γλώσσα. (Είχε προτείνει και έναν εναλλακτικό όρο, αντλημένο επίσης από την ελληνική γλώσσα: «εθνοκτονία».) Ήδη από το 1933, σε ένα διεθνές συνέδριο, ο Λέμκιν είχε προτείνει τη θέσπιση διεθνούς συνθήκης που θα προέβλεπε την τιμωρία κάθε είδους επιθέσεων εις βάρος εθνικών, θρησκευτικών και εθνοτικών ομάδων.

1821: Οι βουλευτές ως συντεχνία τότε και τώρα...

*Από τα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Τα λίγα τελευταία χρόνια, υπήρξαν απαξιωτικά για την έννοια του Κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, τόσο εξαιτίας της συμπεριφοράς ορισμένων βουλευτών, όσο και εξαιτίας της υποκατάστασης της συνολικής πολιτικής βούλησης στον τομέα της νομοθεσίας από τις απαιτητικές αξιώσεις και εντολές των δανειστών μας, ακόμα και όταν παραδέχονται λάθη.

          Η σοβούσα οικονομική κρίση έδωσε στο λαό την εντύπωση, ότι οι βουλευτές συμπεριφέρονται ως κλειστή συντεχνία, που αγωνίζεται να περιφρουρήσει τα συμφέροντά της, ενώ για το λαό νομοθετεί έστω και κατά πλειοψηφία και όχι ομόφωνα, μέτρα ανάλγητα και εξοντωτικά.

          Ήταν όμως πάντα έτσι; Αν εξαιρέσουμε την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων στην οποία αρκετοί βουλευτές έδωσαν αξιοσημείωτα παραδείγματα φιλοπατρίας (Βλέπε σχετικά στη θέση http://sitalkisking.blogspot.gr/2012/06/1912.html   ) η ιστορία λιγότερα  δείγματα υψηλού πατριωτισμού και ανιδιοτέλειας, έχει να μας δώσει.

Ο Τουρκοφάγος, που έσωσε έναν Αλβανό!!!

*Το σύμπλεγμα των αδελφών Φυτάλη από το περιοδικό "Αθηναΐς" του 1876

*Το μοναδικό παράδειγμα

 ενός γενναίου ήρωα, στη μάχη

         

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, είναι ένας, από τους πλέον σεμνούς και αδικημένους ήρωες της Εθνικής Εθνεγερσίας, αν και υπήρξε ένας αποφασιστικός αγωνιστής με μεγάλη συμμετοχή σε μάχες.

          Ήταν ανεψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, που τον ακολούθησε πιστά στους εθνικούς αγώνες, Εξαιτίας της γενναιότητας και της ευτολμίας του από τη αρχή της Επανάστασης απέκτησε το προσωνύμιο Τουρκοφάγος και μ’ αυτό σκόρπιζε τον τρόπο και το αίσθημα της ήττας στους εχθρούς.

          Αυτό συνέβη, όταν ο Νικηταράς, που κρατούσε με 200 άντρες τα Άνω Δολιανά, κατάφερε να εξουδετερώσει 6.000 Τούρκους. Επειδή έπεσαν σ' εκείνη τη μάχη πολλοί Τούρκοι από το σπαθί του, οι άντρες του τον κόλλησαν το παρατσούκλι Τουρκοφάγος. Και μ’ αυτό άρχισε να γίνεται  γνωστός σε όλο τον Ελληνισμό.

Η δύσκολη γέννηση και πορεία ενός κράτους- Νέο βιβλίο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_26/05/2013_521498

 *Το βιβλίο του Κώστα Κωστή

*Σύντομη αλλά πλήρης και κατανοητή

περιήγηση στη νεότερη Ελλάδα

Της Όλγας Σελλά

          «Ημείς δε, αν και ζώμεν εν τω ενεστώτι, εγεννήθημεν όμως προ πολλών αιώνων, και των αιώνων τας αύρας αναπνέομεν. Αυταί αι ιδιοτροπίαι μας, και αι φαντασίαι μας, και αι προπετείς αξιώσεις, μαρτυρούσιν, ότι είμεθα les enfants gâtés de l’ histoire», έγραφε ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος το 1856 στο περιοδικό «Πανδώρα».

          Όπως ο ίδιος εξηγεί λίγο πιο κάτω, στο ίδιο κείμενο, enfant gâté σημαίνει «διά χαϊδευμάτων κακομαθημένου ή διεφθαρμένου παιδίου, όπως ήδη τινές των κατά την Ευρώπην συγγραφέων ωνόμασαν ημάς», εμάς τους Ελληνες. Από τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο δανείζεται τον τίτλο του νέου του βιβλίου ο καθηγητής Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κώστας Κωστής, που πρόσφατα ανέλαβε και επικεφαλής του Megaron Plus, του θεσμού του Μεγάρου Μουσικής που μας φέρνει σε επαφή με τη σύγχρονη σκέψη και τους σύγχρονους δημιουργούς.

Ο «άμοιαστος» πολιτικός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_02/06/2013_522533

*Ο "'άμοιαστος" Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

*Οι εκ βαθέων εξομολογήσεις

του πρώην πρωθυπουργού

στον βιογράφο του

Του Πάσχου Μανδραβέλη

          Μέχρι σήμερα η ιστορία στην Ελλάδα παραγόταν μόνο από τα επίσημα κείμενα ή αυτά που άφηναν ως παρακαταθήκη οι πρωταγωνιστές της, ακολουθώντας την αιώνια ρήση του Ουίνστον Τσόρτσιλ, «η Ιστορία θα είναι καλή μαζί μου γιατί σκοπεύω να τη γράψω».

          Σπανίως γίνονταν κτήμα του ευρύτερου κοινού μικρές πτυχές της ανεπίσημης ιστορίας, όπως είναι καθημερινά συμβάντα της ζωής πολιτικών που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας της χώρας, ή εξομολογήσεις για αποφάσεις που σημάδεψαν τον τόπο. Και όμως, αυτά τα μικρά συμβάντα της Ιστορίας είναι πολύ χρήσιμα για να αποκτήσουμε πληρέστερη εικόνα για το παρελθόν μας.

          Υπό αυτή την έννοια είναι πολύτιμο το βιβλίο που έγραψε και κυκλοφορεί αύριο ο καθηγητής του Παντείου κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος με τίτλο «Το πορτρέτο ενός ηγέτη. Από την ιστορία του Μητσοτάκη στον Μητσοτάκη της Ιστορίας» (πρόλογος Μίμης Ανδρουλάκης, εκδ. Πατάκη). Αποκαλύπτει πτυχές της Ιστορίας όχι δίκην κουτσομπολιού, αλλά σκιαγράφησης των προσωπικοτήτων που διαμόρφωσαν την Ιστορία.

Η γενιά του ’68 και οι κληρονόμοι της

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_26/05/2013_521752

*Η γενιά που ταυτίστηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1968

*Η ιδεολογία του Μάη ήταν εξόχως ατομοκεντρική,

με ιδιαίτερα μεγάλη επιρροή

στον χώρο της διανόησης και των ιδεών

Του κ. Νίκου Κ. Αλιβιζάτου*

          H τρέχουσα οικονομική κρίση κλονίζει το νεοφιλελεύθερο oικοδόμημα και μαζί του τα ιδεολογικά στερεότυπα των τελευταίων δεκαετιών. Η ιδεολογία του New Deal ξανακερδίζει έδαφος στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Κέυνς φαίνεται να «επιστρέφει» στην Ευρώπη.     Ταυτόχρονα, εκεί που θα περίμενε κανείς ότι θα ανθήσει η εμβληματικότερη μεταπολεμική γενιά στον χώρο της διανόησης, η γενιά του ’68, έχει συρρικνωθεί στα σκέρτσα του Σλ. Ζίζεκ και κατ’ ουσίαν αποσύρεται από το προσκήνιο.

          Αφήνει τίποτα πίσω της; Η πραγματική συμβολή της στη διαμόρφωση των ατομικών και των συλλογικών προτύπων του καιρού μας, είναι άραγε ανάλογη προς τον θόρυβο, που κατά καιρούς προκάλεσε;

          Ποια είναι όμως η γενιά του ’68; Πρόκειται, κατ’ αρχάς, για τους πρωταγωνιστές της παρισινής εξέγερσης: γεννημένος το 1946, ο γνωστότερος από αυτούς, δηλαδή ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ήταν το 1968 μόλις 22 χρόνων. Λίγο πρεσβύτεροι ήταν οι φιλόσοφοι/διανοούμενοι της παρέας, όπως ο Αντρέ Γκλυκσμάν (31 ετών) και ο Ρεζί Ντεμπρέ (28 ετών). Μεγαλύτεροι κατά μία περίπου δεκαετία ήταν ο Μ. Φουκώ και ο Ζ. Ντεριντά.

Τα διαχρονικά σκάνδαλα στα εξοπλιστικά προγράμματα!!!

*Η φρεγάτα "Ελλάς". Καμάρι και σκάνδαλο.

*Το σκάνδαλο των φρεγατών 
της επαναστατημένης Ελλάδας
*Ο άθλιος ρόλος των Αμερικανών
*Η βύθιση στον Πόρο από τον Μιαούλη, 
της φρεγάτας "Ελλάς"

  

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Τώρα, που διεξάγεται η δίκη Τσοχατζόπουλου για τις μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα, η υπόθεση με το υποβρύχιο που γέρνει και η γενική τραγική εικόνα ανικάνων υπευθύνων πολιτικών προσώπων για όλα αυτά, ξαναφέρνουν στο νου μας την τραγική υπόθεση με τις φρεγάτες, που παράγγειλε η επαναστατημένη Ελλάδα τον Αύγουστο του 1824 στην Αμερική. Μια παραγγελία, που αποδείχθηκε σκάνδαλο και φιάσκο!

          Η επαναστατημένη ελληνική κυβέρνηση, έχοντας υπόψη της και το αγγλικό δάνειο, υπέγραψε σύμβαση με αμερικανούς ναυπηγούς παραγγέλλοντας οκτώ ατμοκίνητα πολεμικά πλοία, μεταξύ των οποίων και δύο φρεγάτες.  Ήταν οι φρεγάτες «Σωτηρία» και «Ελλάς».

          Η παραγγελία αυτή είχε κακή εξέλιξη. Κατά τη διάρκεια της ναυπήγησης οι Αμερικανοί απαίτησαν μεγαλύτερα από τα συμφωνηθέντα ποσά και καθυστερούσαν την ναυπήγηση των πλοίων.

ΟΙ 12 ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΣΤΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ

*Το μνημείο που ανεγέρθηκε στη θέση της εκτέλεσης των 12 κατοίκων του Διδυμοτείχου

    
Γράφει ο Γιώργος Γκαϊλιάκας

     Λίγο πριν από την απελευθέρωση του Διδυμοτείχου από τους Γερμανούς (29 Αυγούστου του 44), οι Ναζί είχαν στις φυλακές τους, πολλούς φυλακισμένους από την ευρύτερη περιοχή του Βορείου Έβρου. Οι φυλακές τότε, βρισκόταν σε ένα στρατόπεδο πίσω από το 3^ο Δημοτικό Σχολείο, στο χώρο του μέχρι πρόσφατα Στρατιωτικού Νοσοκομείου. Παλαιότερα τα κτίρια είχαν χρησιμοποιηθεί και ως έδρα της 99ης ΣΔΙ.

     Στις 7 Μαρτίου του 1944 οι Γερμανοί, ως αντίποινα για την αντιστασιακή δράση των ανταρτικών ομάδων της περιοχής και κυρίως υλοποιώντας ένα γενικότερο σχέδιο, που απέβλεπε στην τρομοκράτηση του λαού, αποφάσισαν και εκτέλεσαν τους τυχαία συλληφθέντες κρατούμενους:

Καραϊσκάκης και Μιαούλης: Μια αυθεντική περιγραφή τους

*Η αρχή της δημοσίευσης των απομνημονευμάτων του Έϊντεκ στην "Αρμονία" το 1900. 

Γράφει ο Παντελής Στεφ.  Αθανασιάδης

                Πολλές φορές έχουμε απορία, πώς να ήταν άραγε πρόσωπα του παρελθόντος, που θαυμάσαμε ή αγαπήσαμε και τα οποία έζησαν σε εποχές, στις οποίες δεν υπήρχε η τέχνη της φωτογραφίας. Βέβαια διασώθηκαν σπουδαίες μερικές φορές ζωγραφικές απεικονίσεις, αλλά πάντα υπάρχουν αμφιβολίες για την ακρίβεια της απεικόνισης.

          Τέτοιες απορίες εδώ την Ελλάδα έχουμε για παράδειγμα, για τα πρόσωπα των ηρώων της Επανάστασης του 1821, αν και έχουμε ζωγραφικές απεικονίσεις για πλείστους εξ αυτών.

          Έτσι, ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι αφηγήσεις  απομνημονευματογράφων για το πώς έβλεπαν, ενώ εξελίσσοντο τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, τις μορφές των πρωταγωνιστών, που εμείς σήμερα με την απόσταση του χρόνου θεωρούμε μυθικές.

Οι σεισμοί του 1953 στα νησιά του Ιονίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_12/05/2013_520171

*Οι ναύτες του Πολεμικού Ναυτικού, εργάζονται για την απομάκρυνση των ερειπίων

*Τεράστιο ανθρωπιστικό

και αρχιτεκτονικό πλήγμα

σε Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Ιθάκη,

60 χρόνια πριν.

Του κ. Κωνσταντίνου Κουτσαδέλη*

          Οι σεισμοί του 1953, που έπληξαν τις νήσους της Κεφαλονιάς, της Ζακύνθου και της Ιθάκης, υπήρξαν οι καταστροφικότεροι στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος. Εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, χιλιάδες έμειναν άστεγοι, πόλεις και οικισμοί ισοπεδώθηκαν, βασικές υποδομές καταστράφηκαν και ιστορικά μνημεία κατέρρευσαν.

          Παράλληλα, το μέγεθος της ανθρωπιστικής κρίσης και το δύσκολο έργο της ανοικοδόμησης όχι μόνον δοκίμασαν τις δυνατότητες του μετεμφυλιακού κράτους, αλλά και προκάλεσαν τη διεθνή κινητοποίηση.

          Βασικό τεκτονικό γνώρισμα του ελληνικού χώρου είναι το ελληνικό τόξο, το οποίο αποτελεί το όριο επαφής και σύγκλισης της ευρασιατικής και της αφρικανικής λιθοσφαιρικής πλάκας. Το ρήγμα της Κεφαλονιάς αποτελεί το βορειότερο τμήμα του δυτικού ελληνικού τόξου και είναι η πιο δραστήρια σεισμογενής περιοχή της Ελλάδας.

Το θρυλικό πυροβόλο Σνάιντερ- Δαγκλή

*Το θρυλικό πυροβόλο Σνάιντερ- Δαγκλή στο Πολεμικό Μουσείο

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Σημαντικό ρόλο και μεγάλο μερίδιο στην ελληνική ανεπανάληπτη επιτυχία των Βαλκανικών Πολέμων, είχε το Πυροβολικό. Σώμα που επανδρώθηκε με επίλεκτα στελέχη του στρατεύματος και εξαιρετικούς στρατιώτες, που δημιούργησαν μύθους γύρω από την ανδρεία τους, την ευφυΐα τους και τον ενθουσιασμό τους. Άλλωστε στον Ελληνικό Στρατό, το Πυροβολικό είναι το Όπλο που έχει αναδείξει από τις τάξεις του, τους περισσότερους Αρχηγούς ΓΕΣ.

          Ένα από τα πυροβόλα που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στις μεγάλες μάχες του 1912-13 ήταν ελληνικής εμπνεύσεως και ας ήταν γαλλικής κατασκευής.

          Πρόκειται για το ορειβατικό πυροβόλο Σνάϊντερ- Δαγκλή, το πυροβόλο που έγινε θρύλος.

          Ο απεσταλμένος της παρισινής «Journal» και του «Daily Telegraph» έγραψαν ότι το ελληνικό Πυροβολικό εντυπωσίασε τους αντιπάλους Τούρκους. Μάλιστα οι απλοϊκότεροι από αυτούς πίστευαν ότι τις βολές των Ελλήνων διευθύνει ο ίδιος ο Αλλάχ, που αποφάσισε να εξολοθρεύσει τους Μουσουλμάνους, εξαιτίας των πολλών αμαρτημάτων τους.

Παραδείγματα αποφυγής σπατάλης του δημοσίου χρήματος!!!

 *Το δημοσίευμα, που πρέπει να κάνουν ευαγγέλιο όσοι διαχειρίζονται κρατικό χρήμα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Το θέμα που απασχόλησε την κοινή γνώμη τις τελευταίες μέρες ήταν η γιγαντιαία «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ, η οποία φαίνεται να προκλήθηκε κυρίως κατά την περίοδο που ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου.

          Έως τώρα γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα, μόνο από περίεργες διαρροές. Οι διαρροές κατά κανόνα, είναι ύποπτες γιατί αποσκοπούν σε σκοτεινές σκοπιμότητες. Βέβαια αυτή η αποστροφή, δεν αθωώνει τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, γιατί είναι βέβαιο ότι υπάρχει «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά του κόμματος, όπως και σε άλλα κόμματα. Κατά κανόνα τα ελλείμματα αυτά προκύπτουν από σπατάλες. Θα πρέπει να περιμένουμε το τελικό πόρισμα, για να δούμε ποιες ήταν αυτές οι σπατάλες και ποιος ευθύνεται γι’ αυτές.

1904: ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

*Ο ύπατος Αρμοστής Κρήτης πρίγκιψ Γεώργιος

*Ο ίδιος τα διέψευσε όλα

Δημοσιεύθηκε στον Τύπο της Αθήνας

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η διάσταση απόψεων μεταξύ ύπατου αρμοστή της Κρήτης πρίγκιπα Γεώργιου και του Ελευθέριου Βενιζέλου, στο πλαίσιο της αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας, είναι γνωστή, όπως και οι συνέπειές της.

          Στην Κρήτη τα χρόνια εκείνα, συγκρούσθηκαν πολλά και ποικίλα συμφέροντα, τόσο διεθνή γεωπολιτικά όσο και ενδοκρητικά. Άσβεστη όμως παρέμεινε η θέληση του κρητικού λαού για ένωση με την μητέρα πατρίδα, γεγονός που έδινε συνεχείς αφορμές για πολιτικές συγκρούσεις. Η Κρήτη μετά από αιματηρούς αγώνες και τεράστιες θυσίες, κατόρθωσε να αποκτήσει καθεστώς αυτονομίας το 1899, με ύπατο αρμοστή τον Έλληνα βασιλόπαιδα πρίγκιπα Γεώργιο, γιο του βασιλέως Κωνσταντίνου. Στην πρώτη κυβέρνηση που διόρισε ο Γεώργιος, μετείχε ως σύμβουλος Δικαιοσύνης (υπουργός) ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΤΟΥ ΡΟΥΠΕΛ

*Η σημαία του οχυρού Ρούπελ, που βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

*Ένας Θρακιώτης μαχητής,

χάνει το πόδι του και τη σημαία,

η οποία έφτασε στη Ρωσία,

πριν καταλήξει στην Αθήνα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η αντίσταση του οχυρού Ρούπελ το 1941 στην ναζιστική επιδρομή έγινε θρύλος, παγκόσμια γνωστός. Τα οχυρά εκείνα δεν έπεσαν ποτέ. Οι γερμανοί τα κατέλαβαν, όταν η Ελλάδα αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει

          Αντίθετα στη σκιά της ιστορίας, έμεινε η περιπέτεια της σημαίας του οχυρού, που πέρασε στα χέρια των εισβολέων. Αυτή την περιπέτεια που συνοψίζει κατά τρόπο δραματικό το ψυχικό μεγαλείο των μαχητών του Ρούπελ, θα γνωρίσουμε σήμερα.

          Οδηγός μας, το βιβλίο «Ρούπελ, αναμνήσεις των πρωταγωνιστών» του Σερραίου κ. Ηλία Κοτρίδη. Στο βιβλίο αυτό, με τα πολύτιμα στοιχεία και τις αναμνήσεις σε πρώτο πρόσωπο πολλών μαχητών, περιγράφεται η ιστορία της αιματοβαμένης σημαίας του Ρούπελ.

Η δεύτερη ελληνοτουρκική προσέγγιση, το 1952

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_21/04/2013_518231

*Ο βασιλεύς Παύλος επιβαίνων στο "Λευκό Τρένο" του Κεμάλ Ατατούρκ, στην Τουρκία *Η επίσκεψη του βασιλικού ζεύγους στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη ήταν το επιστέγασμα μιας τάσης. που δεν κράτησε πολύ 61 χρόνια πριν Του κ. Κώστα Μ. Σταματόπουλου*           Η ανάγκη προστασίας από την κοινή για αμφότερες τις χώρες σοβιετική απειλή και η αυτονόητη καταφυγή της Ελλάδος και της Τουρκίας στον μόνο δυνατό προστάτη, που ήσαν οι ΗΠΑ- που πρόθυμα δέχονταν να παίξουν τον παγκόσμιο ρόλο του εγγυητή-κηδεμόνα της Δύσεως- αποτέλεσαν την κύρια αιτία της μείζονος προσπάθειας, μαζί με εκείνη του 1930, ελληνοτουρκικής προσέγγισης στον 20ό αιώνα.           Υπό τη σημαία του ΟΗΕ και από τον Δεκέμβριο του 1950 και μετά, η Ελλάδα και η Τουρκία συμπολεμούν στην Κορέα, εντάσσονται δε ταυτόχρονα στο ΝΑΤΟ στις 15/18 Φεβρουαρίου 1952. Εις ό,τι αφορά την Τουρκία -με το κυπριακό πρόβλημα να υποβόσκει μεν, αλλά να μη δηλητηριάζει ακόμη τις ελληνοτουρκικές σχέσεις- οι εξελίξεις αυτές επέφεραν σημαντικές πολιτικές μεταβολές, με πρώτες και κύριες την εγκατάλειψη τόσο του κεμαλικού μονοκομματισμού (που δεν είχε θέση πλέον στον μεταπολεμικό κόσμο) όσο και του κρατισμού στον χώρο της οικονομίας. Η τάση αυτή εντάθηκε μετά την εκλογική νίκη του «Δημοκρατικού Κόμματος» στις 14 Μαΐου 1950 και την άνοδο του Αντνάν Μεντερές στην εξουσία.

Και το όνομα αυτού, Άϊχμαν…

*Για την προστασία του από συγγενείς των θυμάτων, ο Αϊχμαν είχε τοποθετηθεί σε προστατευτικό κλωβό σε όλη τη διάρκεια της δίκης. Σχετικά με την επίσπευση εκτέλεσής του τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 31 Μαΐου 1962 μετά την απόρριψη αιτήσεως χάριτος δύο ήσαν οι λόγοι, σύμφωνα με τον Έλληνα αντιπρόσωπο στα Ιεροσόλυμα: « Ίνα αποφευχθή πάσα ενέργεια του συνηγόρου αυτού πλησίον Διεθνών Οργανισμών και επιπλέον το γεγονός ότι επηκολούθει ημέρα Παρασκευή κατά την οποίαν, ως προσφυώς μοι ελέχθη, οι Εβραίοι είχαν μίαν Παρασκευήν την ατυχή έμπνευσιν να συμβάλουν εις την εκτέλεσιν ενός άλλου Εβραίου, η οποία τους εστοίχισε 2.000 ετών ταλαιπωρίας…» (ΑΠ 498/II/8, 2 Ιουνίου 1962, Γ. Παπαδόπουλος)

*Τα πρακτικά της δίκης

του πρωτοπαλίκαρου του Χίτλερ

στην Ιερουσαλήμ,

που συντάραξε τον πλανήτη

Της κ. Φωτεινής Τομαή*

          Η αυθόρμητη συμμετοχή μεγάλου πλήθους Θεσσαλονικέων, που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του δημάρχου της πόλης να ακολουθήσει πεζή την ίδια πορεία που οι εβραίοι της συμπρωτεύουσας διήνυσαν από την πλατεία Ελευθερίας, σημείο συγκέντρωσής τους, ως τον σιδηροδρομικό σταθμό, απ’ όπου με 19 διαδοχικές αποστολές θα οδηγούνταν τελικώς στα στρατόπεδα θανάτου Άουσβιτς- Μπίρκεναου, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα εντός και εκτός Ελλάδος.

          Με κυρίαρχο σύνθημα «Ποτέ ξανά» η ελληνική κοινωνία έδειξε να εγκαταλείπει τον μεταπολεμικό της λήθαργο, κοιτάζοντας κατάματα ένα αποκρουστικό παρελθόν, που επί έξι δεκαετίες έκρυβε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, του ολοκληρωτικού αφανισμού των συμπολιτών μας εβραίων.