Από τη Μέση Ανατολή σε Ρίμινι και Αθήνα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  

 http://www.kathimerini.gr/795483/gallery/epikairothta/ellada/apo-th-mesh-anatolh-se-rimini-kai-a8hna

*Άνδρες της III Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας στη Βόρειο Αφρική, την περίοδο 1941-1944. Εκπαιδεύθηκαν σε συνθήκες μεγάλης απαιτητικότητας και πολέμησαν σε σκληρά μέτωπα (φωτ.: ΓΑΚ - Γενική Γραμματεία Τύπου & Πληροφοριών).

Γράφει ο κ. ΤΑΣΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ*

          Η Ταξιαρχία συγκροτήθηκε το καλοκαίρι του 1944 μετά τα κινήματα που πραγματοποιήθηκαν στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις της Μέσης Ανατολής και μετά το Συνέδριο του Λιβάνου που ακολούθησε. Ήταν μια «ασφαλής» πολιτικά μονάδα, στήριγμα για την εξόριστη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας κατά την επιστροφή της στην Ελλάδα.

          Η δημιουργία της άρχισε τον Ιούνιο έξω από τη Βηρυτό υπό την εποπτεία της ΙΧ Βρετανικής Στρατιάς και επικεφαλής τέθηκε ο συνταγματάρχης Πεζικού Θρασύβουλος Τσακαλώτος (1897-1989). Τελικός στόχος ήταν η αποστολή της μονάδας στο μέτωπο της Ιταλίας στο πλευρό των άλλων συμμαχικών δυνάμεων έτσι ώστε να λάβουν μέρος και ελληνικές δυνάμεις στην τελική προσπάθεια των συμμάχων, στοιχείο καθοριστικό για τη μεταπολεμική θέση της χώρας στο στρατόπεδο των νικητών. Επρόκειτο επί της ουσίας για ένα μικρό ελληνικό εκστρατευτικό σώμα ειδικής σύνθεσης όπου έφτασε να αποτελείται από 3.500 αξιωματικούς και οπλίτες και «προικίστηκε» με σύγχρονα μέσα πολέμου για την εποχή εκείνη.

           Η εκπαίδευση της μονάδας έγινε σε πραγματικά ορεινές σκληρές συνθήκες σε περιοχή του Λιβάνου, προκειμένου να αντιμετωπιστούν άγνωστες έως τότε συνθήκες για τους Ελληνες αξιωματικούς, όπως αυτές των γερμανικών αμυντικών γραμμών και των θωρακισμένων οχυρώσεων στο μέτωπο της Ιταλίας.

Πώς δεν ανατινάχθηκε η Βουλή το 1863!!!

*Απόσπασμα από το Επίσημα Πρακτικά της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης. 

Ο Ζυμβρακάκης ανακοινώνει τις πληροφορίες του για σχέδιο υπονόμευσης της Συνέλευσης

*Και όμως εκκενώθηκε βίαια,

όταν ακούσθηκε ένας… θόρυβος!!!

*Τραυματίσθηκε ο Τρικούπης…

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ήταν 10 Μαΐου του 1863, όταν η Βουλή, η Β΄ Εθνική Συνέλευση όπως ονομάζονταν, έζησε στιγμές, που έμειναν στην ιστορία, διανθισμένες με γέλια και ειρωνείες, όταν κάποιες συνωμοσιολογικές πληροφορίες περί ανατινάξεως της Εθνοσυνέλευσης μέσω ενός υπονόμου, συνδυάσθηκαν με έναν άσχετο  θόρυβο, προκαλώντας πανικό και ποδοπατήματα των πληρεξουσίων όπως αποκαλούσαν τότε τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του Έθνους.

          Η Β΄ Εθνοσυνέλευση, συνεδρίαζε σε μια «σανιδόπηκτον» παράγκα που είχε ανεγερθεί δίπλα στο χώρο της σημερινής Παλαιάς Βουλής, το Μέγαρο της οποίας τότε, ανεγείρονταν ακόμα.

          Ας δούμε όμως τα κωμικοτραγικά γεγονότα από την αρχή:

          Η ανακοίνωση που έκανε από του βήματος, σύμφωνα και με τα Επίσημα Πρακτικά της Εθνικής Συνέλευσης ο πληρεξούσιος και φρούραρχος Χρήστος Ζυμβρακάκης, πληρεξούσιος Μινώας (συνοικισμού Κρητών) πάγωσε το χαμόγελο των αντιπροσώπων του  Έθνους.

          -Και πριν ή εκλεχθώ φρούραρχος της Συνέλευσης είχον μάθει τι διενεργούμενον κατ’ αυτής, όπερ έσπευσα να κοινοποιήσω εις τον τότε Πρόεδρον της Κυβερνήσεως. Δυστυχώς αι απαίσιαι αυταί φήμαι εξακολουθούσι. Ταύτην  την στιγμήν έμαθον παρά του διευθυντού της Διοικητικής Αστυνομίας ότι η Συνέλευσης διατρέχει έσχατον κίνδυνον. Προτείνω να προσληφθώσιν αυτήν την στιγμήν οι αναγκαίοι μηχανικοί και να γίνη αυστηρά και επιστημονική εξέτασις των πέριξ οικιών και ιδίως μιας εξ αυτών, εις ην υποτίθεται  ή φημίζεται ότι προπαρασκευάζεται υπόνομος σκοπόν έχουσα την ανατροπήν της Συνελεύσεως.

          Οι πληρεξούσιοι που τα άκουσαν καταθορυβήθηκαν. Μερικοί μάλιστα έσπευσαν να βγουν έξω… Πάντως η συνεδρίαση συνεχίσθηκε με θέμα την πρόταση του πληρεξούσιου Φθιώτιδας Τιμολέοντος Βάσσου να εξορισθούν από την Ελλάδα όσοι είχαν υπηρετήσει τον Όθωνα. Έγινε μάλιστα και ψηφοφορία και η πρόταση απορρίφθηκε. Αντίθετα είχε γίνει δεκτή η πρόταση του πληρεξουσίου Ερμιονίδας Γεωργίου Μίληση, πως όποιος συλληφθεί να δρα υπέρ του Όθωνος να συλλαμβάνεται και να τιμωρείται κατά τους ισχύοντες νόμους.

Tα «Δεκεμβριανά» του 1944. Μια νέα έκδοση

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=657083

*Ο συγγραφέας Μενέλαος Χαραλαμπίδης

Γράφει ο Γρηγόρης Μπέκος

          Είναι τραγικό, αλλά η πραγματική εικόνα της απελευθερωμένης Ελλάδας ήταν η εξής: «Στις 18 Οκτωβρίου 1944 η άφιξη της ελληνικής κυβέρνησης και των βρετανικών δυνάμεων μπορεί να πραγματοποιήθηκε σε κλίμα μαζικών πανηγυρισμών και εθνικής ανάτασης, όμως οι ένοπλες δυνάμεις και των δύο πλευρών βρίσκονταν με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Ο Εθνικός Στρατός Αθηνών σε ξενοδοχεία και άλλα κτίρια του κέντρου της πρωτεύουσας, και ο ΕΛΑΣ στις συνοικίες που το κύκλωναν», όπως γράφει χαρακτηριστικά ο 44χρονος Μενέλαος Χαραλαμπίδης.

          Στο βιβλίο του «Δεκεμβριανά 1944 - Η μάχη της Αθήνας» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» με αφορμή την εβδομηκοστή επέτειο των γεγονότων που οδήγησαν στο ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου, ο ίδιος χαρτογραφεί για πρώτη φορά λεπτομερώς τα πεδία αυτής της ένοπλης σύγκρουσης και διερευνά με τη σειρά του τις πολιτικές ευθύνες των πλευρών που ενεπλάκησαν σε αυτήν. «Το Βήμα της Κυριακής» τον συνάντησε κοντά στην πλατεία Ηρώων, στου Ψυρρή.

Οι εκλογές του 1958

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    

http://www.kathimerini.gr/794942/article/epikairothta/ellada/oi-ekloges-toy-1958 

*Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής εκφωνεί λόγο σε προεκλογική συγκέντρωση του 1958. Στην πολιτική κρίση, η οποία φαίνεται πως είχε μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές της εσωκομματικής αμφισβήτησης και των διαφωνιών για τον εκλογικό νόμο, ο Καραμανλής αιφνιδίασε το πολιτικό σύστημα: ζήτησε τη διάλυση της Βουλής και προκήρυξε εκλογές.

Γράφει ο κ. ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΦΙΛΑΝΔΡΟΣ*

          Η ιδιαιτερότητα των εκλογών της 11ης Μαΐου 1958 είναι πως το αποτέλεσμα της κάλπης διέρρηξε την κανονικότητα του μεταπολεμικού θεσμικού πλαισίου: η ΕΔΑ αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση. Το φάντασμα της Αριστεράς θα πλανιόταν πλέον ξανά στον αέρα εννέα μόλις χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου, δίνοντας κατ’ αρχάς αυτοπεποίθηση στην ίδια την Αριστερά και εξάπτοντας τη φαντασία των εθνικοφρόνως σκεπτομένων για επαπειλούμενη κόκκινη κατάληψη της εξουσίας.

          Περνώντας από το πεδίο των φαντασιώσεων σε αυτό της πραγματικότητας της χρονικής στιγμής, ο μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος εμπέδωσε την πολιτική σταθερότητα και σταθεροποίησε τη δική του θέση στην παράταξή του, ύστερα από την εκ των έσω αμφισβήτηση και ανατροπή του. Η τρίτη παράμετρος, που πρέπει να σχολιαστεί, ήταν ο μεγάλος χαμένος: η συντριβή του Κόμματος Φιλελευθέρων.

Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων από τους Ναζί

*Ο τόπος του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος  Πατιαλιάκας

Αντιστράτηγος  ε.α

  

          Στις 13 Δεκεμβρίου του 1943, ημέρα Δευτέρα, συντελέστηκε, από στρατιωτικούς της 117 Μεραρχίας  Κυνηγών του Γερμανικού Στρατού, μία από τις μεγαλύτερες θηριωδίες στον ελληνικό  χώρο, στο πλαίσιο της Επιχείρησης «Καλάβρυτα» .

          Η σφαγή των Καλαβρύτων είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση πολεμικού εγκλήματος στην Ελλάδα και αποτελεί  το  επιστέγασμα της θηριωδίας  των στρατευμάτων κατοχής κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρξε από τις πιο σκληρές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ και κατά πολλούς ιστορικούς, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα.

          Η εκκαθαριστική αυτή επιχείρηση αποφασίστηκε, σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από το προσωπικό του τακτικού Γερμανικού Στρατού. Αποτέλεσε τυπική Γερμανική επιχείρηση αντιποίνων, σε περιοχή όπου είχε προηγηθεί έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα ένοπλων ανταρτικών τμημάτων, η οποία δυστυχώς στράφηκε και κατά του άμαχου πληθυσμού. Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων γράφτηκε τελικά με αίμα αθώων στο βιβλίο της Ιστορίας. Η θυσία τους συγκίνησε και συνένωσε τους Έλληνες, ενώ ταυτόχρονα δυνάμωσε ακόμα περισσότερο τον αγώνα κατά του κατακτητή και δίκαια αναδείχθηκε σε παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας. Αποτελεί, δε, ορόσημο για ολόκληρη την αντιστασιακή Ευρώπη. Αλλά ας αφήσουμε το νήμα της ιστορικής αλήθειας  να ξετυλίξει τα γεγονότα των Καλαβρύτων, που συνέβησαν πριν από 71 χρόνια.

Χριστόφ. Περραιβός: Αγωνίσθηκε για την πατρίδα, πέθανε πενόμενος

*Ο Χριστόφορος Περραιβός. Προσωπογραφία από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Χριστόφορος Περραιβός, υπήρξε ο μακροβιότερος από τους συντρόφους και συνεργάτες του Ρήγα Φερραίου, αλλά είχε ατυχία να πεθάνει στην ελεύθερη πατρίδα το 1893 πάμπτωχος και σχεδόν λησμονημένος, να εκλιπαρεί βοήθεια αν και… στρατηγός!!!

                Γεννήθηκε το 1773 στους Παλαιούς Πόρους (παλ. Πούρλες) της Πιερίας. Το πραγματικό επίθετο της οικογενείας του ήταν Χατζηβασίλης που το μετέτρεψε σε Περραιβός, από την αρχαία ονομασία της περιφέρειας καταγωγής του. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία ενενήντα ετών στις 4 Μαΐου 1863.

Αυτοβιογραφία μιας γενιάς

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/792766/article/politismos/vivlio/aytoviografia-mias-genias

*Ο πρώτος συνοικισμός στην Καλαμαριά. Η φωτογραφία ανήκει στο αρχείο 

του Μουσείου Φωτογραφίας «Χρήστος Καλεμκερής» του Δήμου Καλαμαριάς.

Γράφει ο κ. ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

            Ένας ποταμός ελληνικής ιστορίας, μία διαδρομή που κυκλώνει και πυκνώνει μία πορεία ευημερίας, εξόδου, μετεγκατάστασης, ταπείνωσης, ανόρθωσης και ζύμωσης, είναι «Η αυτοβιογραφία του πατέρα μου» της Ουρανίας Λαμψίδου, που θα κυκλοφορήσει στις αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

            Ένα κείμενο σε ένα συρτάρι, ανάμεσα στα πολλά χαρτιά, υποθήκες ζωής, χρόνου και μνήμης, ήταν η αφορμή για την Ουρανία Λαμψίδου να καταδυθεί όχι μόνο στον αυτοβιογραφικό ιστό του πατέρα της Γιώργου Λαμψίδη, δημοσιογράφου, που πέθανε το 2007 στα 95 του χρόνια, αλλά να ξαναστήσει ένα κορμό διαλόγου ανάμεσα στην ανιούσα και την κατιούσα γενεά μέσα από τις λυτρωτικές φυγές της γραφής. Ήταν ένα πέρασμα.

            Ο πατέρας είναι η επιτομή μιας «ξεχασμένης» γενιάς. Πόντιος από την πόλη Ερζινγκιάν (την αρχαία Αρσίγκη), μεγαλωμένος σε ένα κουκούλι ευημερίας, που διαρρηγνύεται βίαια σε πολύ νεαρή ηλικία, όταν γίνεται πρόσφυγας στη Μακεδονία. Η πορεία αυτού του ηρωικού ανθρώπου, που έζησε στοχαζόμενος και τελείωσε τον βίο του με μία σκληρή, σοφή και γαλήνια αποτίμηση κύκλων ζωής, αποκτά ανάστημα όχι μόνο γιατί εκπροσωπεί τον Πόντιο Έλληνα αλλά γιατί φέρει τον σπόρο ενός «τρόπου», ενός ηθικού κώδικα, μέσα από τα αιμοφόρα αγγεία της ελληνικής Πολιτείας και τη διαφυγή στον κόσμο των ιδανικών.

Στα άδυτα της ΕΥΠ από ένα «λόρδο»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/793141/article/epikairothta/ellada/sta-adyta-ths-eyp-apo-ena-lordo

*Ο κ. Παύλος Αποστολίδης

Γράφει ο κ. Γιάννης Παλαιολόγος

          Σε μια χώρα όπου η συνωμοσιολογία θεριεύει και όλοι αναζητούν τον «αθέατο ξένο δάκτυλο» που καθορίζει τις τύχες του ελληνισμού, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη η νηφάλια αναδρομή στην ιστορική πορεία των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών που ξεδιπλώνεται στο βιβλίο «Μυστική Δράση: Υπηρεσίες Πληροφοριών στην Ελλάδα» του Παύλου Αποστολίδη (εκδόσεις Παπαζήση).

          Ο Αποστολίδης, πρώην διπλωμάτης και διοικητής της ΕΥΠ στο διάστημα 1999-2004, γνωστός με το προσωνύμιο «ο λόρδος», εξηγεί στην εισαγωγή τι τον ώθησε στη συγγραφή του βιβλίου. Από δείγματα παλαιών εγγράφων που του έφερναν στελέχη της ΕΥΠ στο πλαίσιο της μικροφωτογράφισης του παλαιού Αρχείου της υπηρεσίας, μεταξύ των οποίων το πόρισμα της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης για τη δολοφονία Τσιγάντε, κινήθηκε το ενδιαφέρον του για την ιστορία των μυστικών υπηρεσιών: «Μου δημιουργήθηκε η σκέψη ότι θα άξιζε να ασχοληθώ με την ιστορία των πληροφοριών στην Ελλάδα, αντλώντας υλικό από το Αρχείο αλλά και κάνοντας μία έρευνα για το προ της ΚΥΠ παρελθόν των Υπηρεσιών Πληροφοριών. [...] Αποφάσισα να συγκεντρωθώ στις σημαντικότερες φάσεις της ελληνικής Ιστορίας, προσπαθώντας να διαπιστώσω τη συμβολή των πληροφοριών στη διαμόρφωσή τους».

Η αποκαθήλωση του Ν. Ζαχαριάδη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/793185/article/epikairothta/politikh/h-apoka8hlwsh-toy-n-zaxariadh

*Προσωπικότητα   με καθοριστική επιρροή  στην ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος,  ο Νίκος Ζαχαριάδης εξέφρασε την ορμή του  στην εποχή του Στάλιν, ανέλαβε την ευθύνη για  τις κρίσιμες αποφάσεις  του δεύτερου μισού  της δεκαετίας του 1940,  και λατρεύτηκε  από τους οπαδούς του.

Γράφουν: ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗΣ και ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΕΚΟΥ*

          Μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, η ηγεσία του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη, εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι. Είχε να αντιμετωπίσει, εκτός από την ήττα, την αναγκαστική εγκατάσταση των μαχητών του ΔΣΕ και δεκάδων χιλιάδων άλλων ανθρώπων από τα θέατρα του εμφυλίου πολέμου στις Λαϊκές Δημοκρατίες.

          Η άρνηση της στρατιωτικής ήττας εκ μέρους της ηγεσίας του ΚΚΕ, που αποτυπώθηκε στο σύνθημα «το όπλο παρά πόδα» και η οργάνωση, σε συντονισμό με τις ανατολικές χώρες, στρατοπέδων εκπαίδευσης για την αποστολή παρανόμων στελεχών στην Ελλάδα με στόχο την καθοδήγηση των οργανώσεων του ΚΚΕ αλλά και τη συλλογή πληροφοριών και εκτέλεση σαμποτάζ, ενέτειναν τις ήδη μεγάλες δυσχέρειες (στρατοδικεία, φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις) των κομμουνιστών που παρέμειναν στη χώρα.

          Ο θάνατος του Στάλιν το 1953 άνοιξε στην ίδια την ΕΣΣΔ δρόμους αμφισβήτησης αυτού του εγκατεστημένου μοντέλου εξουσίας. Όπως ήταν επόμενο, οι εξελίξεις στην ΕΣΣΔ επηρέασαν άμεσα το ΚΚΕ.

1861: Ο σεισμός που ισοπέδωσε την Αιγιαλεία

*Θλιβερά η όψις του Αιγίου...

*Και τη Ρόδο το 1863

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Οι πρόσφατες σεισμικές δονήσεις στον Ευβοϊκό κόλπο, αλλά και οι προηγούμενες καταστρεπτικές δονήσεις στο Αίγιο, επαναφέρουν στην μνήμη μας ένα σεισμό, που σχεδόν ισοπέδωσε το Αίγιο και ολόκληρη την περιοχή του το Δεκέμβριο του 1861. Ο σεισμός εκείνος είχε γίνει αισθητός σε ολόκληρη την τότε μικρή Ελλάδα.

                Η πόλη του Αιγίου βασικά και η Ζάχολη υπέστησαν ανυπολόγιστες ζημιές, εξαιτίας της καταστροφής των σπιτιών, τα οποία ή κατέρρευσαν ολοσχερώς ή ερειπώθηκαν και κατέστησαν ακατοίκητα. Ειδικά η Ζάχολη, πρέπει να ένιωσε εντονότερα αυτό το σεισμό και τις συνέπειές του γιατί και τα παράλια, αλλά και τα μεσόγεια τμήματά της υπέστησαν μεγάλες καταστροφές, γκρέμισμα σπιτιών κ.λπ. Αναφέρεται ότι τεράστιες ήταν οι καταστροφές σε δέκα συνοικίες της Ζάχολης  και στα χωριά Λούζι, Δερβένι κ.λπ. όπου τα περισσότερα σπίτια κατέρρευσαν ολοσχερώς, άλλα κατέστησαν ετοιμόρροπα, ενώ ελάχιστα ήταν τα επισκευάσιμα.

Ο διεθνής Έλληνας Νίκος Καζαντζάκης

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/792219/article/epikairothta/ellada/o-die8nhs-ellhnas-nikos-kazantzakhs

*Πορτρέτο του Νίκου Καζαντζάκη από τον Παντελή Ζωγράφο. Συλλογή Έλλης Αλεξίου 

(πηγή: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών).

Γράφει ο κ. ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΓΑΘΟΣ*

            Τον Μάιο 1957 ο Νίκος Kαζαντζάκης βρίσκεται στο αποκορύφωμα της παγκόσμιας ακτινοβολίας του: ο μεγάλος γαλλικός εκδοτικός οίκος Plon αναλαμβάνει την έκδοση των «Aπάντων» του Έλληνα συγγραφέα και οργανώνει σειρά εκδηλώσεων στο Παρίσι προς τιμήν του· μια μεγάλη συνέντευξή του στον Pierre Sipriot μεταδίδεται σε έξι συνέχειες από το γαλλικό ραδιόφωνο· η ταινία του Jules Dassin «Celui qui doit mourir», στηριγμένη στο μυθιστόρημα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», προβάλλεται στο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών και ο Καζαντζάκης παρακολουθεί την προβολή μαζί με τη σύζυγό του Ελένη, τον Dassin και τη Μελίνα Μερκούρη, πρωταγωνίστρια της ταινίας.

            Ωστόσο, τον επόμενο μήνα ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι στην Κίνα, που θα αποβεί μοιραίο. Όλα αρχίζουν ειδυλλιακά: τον Ιούνιο ο Kαζαντζάκης και η Eλένη αφήνουν το «κουκούλι», όπως αποκαλούν το σπίτι της Αντίμπ όπου ζουν επί δέκα χρόνια, για να επισκεφθούν την Κίνα, ύστερα από επίσημη πρόσκληση της κινεζικής κυβέρνησης. Για το ταξίδι της επιστροφής, που θα γίνει αεροπορικώς μέσω Iαπωνίας, ο Καζαντζάκης εμβολιάζεται στην Kαντόνα. Eνώ, όμως, πετάει πάνω από τον Bόρειο Πόλο το εμβόλιο εμφανίζει οίδημα και το χέρι του παθαίνει γάγγραινα.

Εγκαίνια της έκθεσης «Σκοτεινή επταετία, 1967-1974: η δικτατορία των συνταγματαρχών»

*Τανκς στο προαύλιο της Βουλής, στις 21 Απριλίου 1967

     Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από την αποκατάσταση της δημοκρατίας,  εγκαινιάζει  έκθεση  με τίτλο  «Σκοτεινή επταετία, 1967-1974: η δικτατορία       των συνταγματαρχών»  στον Εκθεσιακό Χώρο του Ιδρύματος (Λεωφόρος Αμαλίας 14), την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014 και ώρα 19:00.

     Την έκθεση θα εγκαινιάσει ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, κ. Ευάγγελος-Βασίλειος Ι. Μεϊμαράκης.

     Ο επισκέπτης της έκθεσης, ενήλικας ή μαθητής, έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο της περιήγησής του στην έκθεση, παρακολουθώντας την πορεία των γεγονότων μέσα από τη χρονολογική παράταξη των τεκμηρίων, αλλά και πραγματοποιώντας τη δική του έρευνα και αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες στο αρχειακό υλικό που είναι διαθέσιμο σε ειδικά διαμορφωμένες θέσεις εργασίας.

Μια αυθεντική περιγραφή της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου

*Ο ναύαρχος Έρασμος Ομάνεϋ, που σε νεαρή ηλικία είχε παρακολουθήσει 
τη Ναυμαχία του Ναυρίνου το 1828

*Αφήγηση του Άγγλου ναύαρχου 

Έρασμου Ομάνεϋ, το 1898

                Το 1898, ο γηραιός Άγγλος ναύαρχος Έρασμος Ομάνεϋ, που σε νεαρή ηλικία είχε πάρει μέρος στην ναυμαχία του Ναυαρίνου, αφηγήθηκε τις αναμνήσεις του σε βρετανό, από την ναυτική εκείνη σύγκρουση, που οδήγησε στον σχηματισμό του νεώτερου ελληνικού κράτους. Η ναυμαχία διεξήχθη στον κόλπο του Ναυαρίνου στις 20 Οκτωβρίου 1827.

                Οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία είχαν συμφωνήσει με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1827), να επιβάλουν στην οθωμανική αυτοκρατορία να παραχωρήσει αυτονομία στους επαναστατημένους  Έλληνες και απέστειλαν ναυτικές μοίρες στην Ανατολική Μεσόγειο για να εφαρμόσουν την πολιτική τους, αλλά και να καταστείλουν την πειρατεία, που έβλαπτε κυρίως το βρετανικό εμπόριο.

                Οι αγριότητες του Ιμπραήμ της Αιγύπτου στην Πελοπόννησο και ορισμένα άλλα περιστατικά, οδήγησαν στην σύγκρουση των δύο στόλων, όταν ο Ιμπραήμ επιχείρησε παρά τις υποσχέσεις του, να εξέλθει από τον κόλπο του Ναυαρίνου.

                Αφηγούμενος ο ναύαρχος Ομάνεϋ τα γεγονότα εκείνα στον Άγγλο δημοσιογράφο υπενθύμισε ότι τότε η Ελλάδα βρίσκονταν σε φρικαλέα κατάσταση στενάζοντας κάτω από τον τουρκικό ζυγό, ενώ η αναρχία απ’ άκρου εις άκρον της χώρας έκανε τα πράγματα χειρότερα. Η θάλασσα είχε γεμίσει από πειρατές και οι Τούρκοι έσφαζαν τους Έλληνες ασταμάτητα.