Οι σεισμοί του 1953 στα νησιά του Ιονίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_12/05/2013_520171

*Οι ναύτες του Πολεμικού Ναυτικού, εργάζονται για την απομάκρυνση των ερειπίων

*Τεράστιο ανθρωπιστικό

και αρχιτεκτονικό πλήγμα

σε Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Ιθάκη,

60 χρόνια πριν.

Του κ. Κωνσταντίνου Κουτσαδέλη*

          Οι σεισμοί του 1953, που έπληξαν τις νήσους της Κεφαλονιάς, της Ζακύνθου και της Ιθάκης, υπήρξαν οι καταστροφικότεροι στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος. Εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, χιλιάδες έμειναν άστεγοι, πόλεις και οικισμοί ισοπεδώθηκαν, βασικές υποδομές καταστράφηκαν και ιστορικά μνημεία κατέρρευσαν.

          Παράλληλα, το μέγεθος της ανθρωπιστικής κρίσης και το δύσκολο έργο της ανοικοδόμησης όχι μόνον δοκίμασαν τις δυνατότητες του μετεμφυλιακού κράτους, αλλά και προκάλεσαν τη διεθνή κινητοποίηση.

          Βασικό τεκτονικό γνώρισμα του ελληνικού χώρου είναι το ελληνικό τόξο, το οποίο αποτελεί το όριο επαφής και σύγκλισης της ευρασιατικής και της αφρικανικής λιθοσφαιρικής πλάκας. Το ρήγμα της Κεφαλονιάς αποτελεί το βορειότερο τμήμα του δυτικού ελληνικού τόξου και είναι η πιο δραστήρια σεισμογενής περιοχή της Ελλάδας.

Το θρυλικό πυροβόλο Σνάιντερ- Δαγκλή

*Το θρυλικό πυροβόλο Σνάιντερ- Δαγκλή στο Πολεμικό Μουσείο

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Σημαντικό ρόλο και μεγάλο μερίδιο στην ελληνική ανεπανάληπτη επιτυχία των Βαλκανικών Πολέμων, είχε το Πυροβολικό. Σώμα που επανδρώθηκε με επίλεκτα στελέχη του στρατεύματος και εξαιρετικούς στρατιώτες, που δημιούργησαν μύθους γύρω από την ανδρεία τους, την ευφυΐα τους και τον ενθουσιασμό τους. Άλλωστε στον Ελληνικό Στρατό, το Πυροβολικό είναι το Όπλο που έχει αναδείξει από τις τάξεις του, τους περισσότερους Αρχηγούς ΓΕΣ.

          Ένα από τα πυροβόλα που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στις μεγάλες μάχες του 1912-13 ήταν ελληνικής εμπνεύσεως και ας ήταν γαλλικής κατασκευής.

          Πρόκειται για το ορειβατικό πυροβόλο Σνάϊντερ- Δαγκλή, το πυροβόλο που έγινε θρύλος.

          Ο απεσταλμένος της παρισινής «Journal» και του «Daily Telegraph» έγραψαν ότι το ελληνικό Πυροβολικό εντυπωσίασε τους αντιπάλους Τούρκους. Μάλιστα οι απλοϊκότεροι από αυτούς πίστευαν ότι τις βολές των Ελλήνων διευθύνει ο ίδιος ο Αλλάχ, που αποφάσισε να εξολοθρεύσει τους Μουσουλμάνους, εξαιτίας των πολλών αμαρτημάτων τους.

Παραδείγματα αποφυγής σπατάλης του δημοσίου χρήματος!!!

 *Το δημοσίευμα, που πρέπει να κάνουν ευαγγέλιο όσοι διαχειρίζονται κρατικό χρήμα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Το θέμα που απασχόλησε την κοινή γνώμη τις τελευταίες μέρες ήταν η γιγαντιαία «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ, η οποία φαίνεται να προκλήθηκε κυρίως κατά την περίοδο που ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου.

          Έως τώρα γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα, μόνο από περίεργες διαρροές. Οι διαρροές κατά κανόνα, είναι ύποπτες γιατί αποσκοπούν σε σκοτεινές σκοπιμότητες. Βέβαια αυτή η αποστροφή, δεν αθωώνει τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, γιατί είναι βέβαιο ότι υπάρχει «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά του κόμματος, όπως και σε άλλα κόμματα. Κατά κανόνα τα ελλείμματα αυτά προκύπτουν από σπατάλες. Θα πρέπει να περιμένουμε το τελικό πόρισμα, για να δούμε ποιες ήταν αυτές οι σπατάλες και ποιος ευθύνεται γι’ αυτές.

1904: ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

*Ο ύπατος Αρμοστής Κρήτης πρίγκιψ Γεώργιος

*Ο ίδιος τα διέψευσε όλα

Δημοσιεύθηκε στον Τύπο της Αθήνας

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η διάσταση απόψεων μεταξύ ύπατου αρμοστή της Κρήτης πρίγκιπα Γεώργιου και του Ελευθέριου Βενιζέλου, στο πλαίσιο της αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας, είναι γνωστή, όπως και οι συνέπειές της.

          Στην Κρήτη τα χρόνια εκείνα, συγκρούσθηκαν πολλά και ποικίλα συμφέροντα, τόσο διεθνή γεωπολιτικά όσο και ενδοκρητικά. Άσβεστη όμως παρέμεινε η θέληση του κρητικού λαού για ένωση με την μητέρα πατρίδα, γεγονός που έδινε συνεχείς αφορμές για πολιτικές συγκρούσεις. Η Κρήτη μετά από αιματηρούς αγώνες και τεράστιες θυσίες, κατόρθωσε να αποκτήσει καθεστώς αυτονομίας το 1899, με ύπατο αρμοστή τον Έλληνα βασιλόπαιδα πρίγκιπα Γεώργιο, γιο του βασιλέως Κωνσταντίνου. Στην πρώτη κυβέρνηση που διόρισε ο Γεώργιος, μετείχε ως σύμβουλος Δικαιοσύνης (υπουργός) ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΤΟΥ ΡΟΥΠΕΛ

*Η σημαία του οχυρού Ρούπελ, που βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

*Ένας Θρακιώτης μαχητής,

χάνει το πόδι του και τη σημαία,

η οποία έφτασε στη Ρωσία,

πριν καταλήξει στην Αθήνα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η αντίσταση του οχυρού Ρούπελ το 1941 στην ναζιστική επιδρομή έγινε θρύλος, παγκόσμια γνωστός. Τα οχυρά εκείνα δεν έπεσαν ποτέ. Οι γερμανοί τα κατέλαβαν, όταν η Ελλάδα αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει

          Αντίθετα στη σκιά της ιστορίας, έμεινε η περιπέτεια της σημαίας του οχυρού, που πέρασε στα χέρια των εισβολέων. Αυτή την περιπέτεια που συνοψίζει κατά τρόπο δραματικό το ψυχικό μεγαλείο των μαχητών του Ρούπελ, θα γνωρίσουμε σήμερα.

          Οδηγός μας, το βιβλίο «Ρούπελ, αναμνήσεις των πρωταγωνιστών» του Σερραίου κ. Ηλία Κοτρίδη. Στο βιβλίο αυτό, με τα πολύτιμα στοιχεία και τις αναμνήσεις σε πρώτο πρόσωπο πολλών μαχητών, περιγράφεται η ιστορία της αιματοβαμένης σημαίας του Ρούπελ.

Η δεύτερη ελληνοτουρκική προσέγγιση, το 1952

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_21/04/2013_518231

*Ο βασιλεύς Παύλος επιβαίνων στο "Λευκό Τρένο" του Κεμάλ Ατατούρκ, στην Τουρκία *Η επίσκεψη του βασιλικού ζεύγους στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη ήταν το επιστέγασμα μιας τάσης. που δεν κράτησε πολύ 61 χρόνια πριν Του κ. Κώστα Μ. Σταματόπουλου*           Η ανάγκη προστασίας από την κοινή για αμφότερες τις χώρες σοβιετική απειλή και η αυτονόητη καταφυγή της Ελλάδος και της Τουρκίας στον μόνο δυνατό προστάτη, που ήσαν οι ΗΠΑ- που πρόθυμα δέχονταν να παίξουν τον παγκόσμιο ρόλο του εγγυητή-κηδεμόνα της Δύσεως- αποτέλεσαν την κύρια αιτία της μείζονος προσπάθειας, μαζί με εκείνη του 1930, ελληνοτουρκικής προσέγγισης στον 20ό αιώνα.           Υπό τη σημαία του ΟΗΕ και από τον Δεκέμβριο του 1950 και μετά, η Ελλάδα και η Τουρκία συμπολεμούν στην Κορέα, εντάσσονται δε ταυτόχρονα στο ΝΑΤΟ στις 15/18 Φεβρουαρίου 1952. Εις ό,τι αφορά την Τουρκία -με το κυπριακό πρόβλημα να υποβόσκει μεν, αλλά να μη δηλητηριάζει ακόμη τις ελληνοτουρκικές σχέσεις- οι εξελίξεις αυτές επέφεραν σημαντικές πολιτικές μεταβολές, με πρώτες και κύριες την εγκατάλειψη τόσο του κεμαλικού μονοκομματισμού (που δεν είχε θέση πλέον στον μεταπολεμικό κόσμο) όσο και του κρατισμού στον χώρο της οικονομίας. Η τάση αυτή εντάθηκε μετά την εκλογική νίκη του «Δημοκρατικού Κόμματος» στις 14 Μαΐου 1950 και την άνοδο του Αντνάν Μεντερές στην εξουσία.

Και το όνομα αυτού, Άϊχμαν…

*Για την προστασία του από συγγενείς των θυμάτων, ο Αϊχμαν είχε τοποθετηθεί σε προστατευτικό κλωβό σε όλη τη διάρκεια της δίκης. Σχετικά με την επίσπευση εκτέλεσής του τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 31 Μαΐου 1962 μετά την απόρριψη αιτήσεως χάριτος δύο ήσαν οι λόγοι, σύμφωνα με τον Έλληνα αντιπρόσωπο στα Ιεροσόλυμα: « Ίνα αποφευχθή πάσα ενέργεια του συνηγόρου αυτού πλησίον Διεθνών Οργανισμών και επιπλέον το γεγονός ότι επηκολούθει ημέρα Παρασκευή κατά την οποίαν, ως προσφυώς μοι ελέχθη, οι Εβραίοι είχαν μίαν Παρασκευήν την ατυχή έμπνευσιν να συμβάλουν εις την εκτέλεσιν ενός άλλου Εβραίου, η οποία τους εστοίχισε 2.000 ετών ταλαιπωρίας…» (ΑΠ 498/II/8, 2 Ιουνίου 1962, Γ. Παπαδόπουλος)

*Τα πρακτικά της δίκης

του πρωτοπαλίκαρου του Χίτλερ

στην Ιερουσαλήμ,

που συντάραξε τον πλανήτη

Της κ. Φωτεινής Τομαή*

          Η αυθόρμητη συμμετοχή μεγάλου πλήθους Θεσσαλονικέων, που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του δημάρχου της πόλης να ακολουθήσει πεζή την ίδια πορεία που οι εβραίοι της συμπρωτεύουσας διήνυσαν από την πλατεία Ελευθερίας, σημείο συγκέντρωσής τους, ως τον σιδηροδρομικό σταθμό, απ’ όπου με 19 διαδοχικές αποστολές θα οδηγούνταν τελικώς στα στρατόπεδα θανάτου Άουσβιτς- Μπίρκεναου, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα εντός και εκτός Ελλάδος.

          Με κυρίαρχο σύνθημα «Ποτέ ξανά» η ελληνική κοινωνία έδειξε να εγκαταλείπει τον μεταπολεμικό της λήθαργο, κοιτάζοντας κατάματα ένα αποκρουστικό παρελθόν, που επί έξι δεκαετίες έκρυβε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, του ολοκληρωτικού αφανισμού των συμπολιτών μας εβραίων.

Ο ΒΙΛΧΕΛΜ ΜΥΛΛΕΡ ΚΑΙ Ο "ΙΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

Ο ποιητής Βίλχελμ Μύλλερ

*Αφιέρωμα στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων
για την 19^η Απριλίου, Ημέρα του Φιλελληνισμού 

και της Διεθνούς Αλληλεγγύης)

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης

«Η Ευρώπη άλλο δεν θέλει παρά ειρήνη και ησυχία.

Τη γαλήνη της πώς σκιάζεις μ' όνειρα για ελευθερία;

Σαν ξεσηκωθείς Ελλάδα, μάχες δίνεις μοναχή

Τι του Τούρκου το ντιβάνι, «θρόνο» η Ευρώπη το καλεί.

(Βίλχελμ Μύλλερ: «Η Ελλάδα ελπίζει»)

Όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διαβαίνει τον Προύθο, όταν δηλαδή ξεσπά η Ελληνική Επανάσταση, οι εξεγερμένοι δεν βρίσκουνε συμμάχους. Η Ρωσία καταδικάζει την Επανάσταση, αν και την είχε υποβοηθήσει. Μια μαύρη σκιά σκεπάζει την Ευρώπη και απειλεί να τιμωρήσει όποιον την αμφισβητήσει. Είναι η Ιερά Συμμαχία του Μέτερνιχ, του Κάσελρη και των επανορθωμένων Βουρβώνων. Λίγους μονάχα μήνες πριν, οι Αυστριακοί είχαν κατορθώσει να ταπεινώσουν τους Ιταλούς Καρμπονάρους, βυθίζοντας στο πένθος κάθε φιλελεύθερη συνείδηση. Ένας μονάχος Καποδίστριας, πασχίζει - και τελικά το κατορθώνει - να αποτρέψει τη στρατιωτική επέμβαση των δυτικών μοναρχιών ενάντια στην εξεγερμένη Ελλάδα.

Είναι η εποχή της απελπισίας, "The Age of Despair", η εποχή της φίμωσης της κάθε φιλελεύθερης φωνής. Ούτε η νίκη του Σταυρού ενάντια στην Ημισέληνο δεν συγκινεί τους Επικυρίαρχους. Αυτό που δεν θα βρουν στα ανακτοβούλια της Ευρώπης ωστόσο, οι επαναστάτες θα το συναντήσουν στα σπλάχνα των εθνών: Από τα σαλόνια της αριστοκρατίας, μέχρι τις έδρες των πανεπιστημίων κι από τα εργοτάξια έως τους άμβωνες των εκκλησιών, μία μεγάλη αγκαλιά ολοένα και δυνάμωνε για να αμφισβητήσει το δίκαιο του Ισχυρού, την αλαζονεία του Ηγεμόνα, τη νομιμότητα του Δυνάστη. 

Η νίκη του Ελληνικού Συναγερμού, το 1952

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_14/04/2013_517462

*Προεκλογική εκστρατεία. Ο Παπάγος ομιλεί στο λαό....

*Οι εκλογές του 1952 διεξήχθησαν με πλειοψηφικό σύστημα

και έδωσαν την πρώτη μεταπολεμικά

μονοκομματική κυβέρνηση, 61 χρόνια πριν.

Του Αντώνη Κλάψη*

                Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν τη λήξη του εμφυλίου πολέμου σημαδεύτηκαν από αλλεπάλληλες κυβερνητικές μεταβολές. Τα αποτελέσματα των εκλογών της 5ης Μαρτίου 1950 και της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 δεν είχαν επιτρέψει τον σχηματισμό σταθερών κυβερνήσεων.

                Στην πρώτη περίπτωση, είχαν επιβεβαιώσει την ακραία πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας (είναι χαρακτηριστικό ότι το Λαϊκό Κόμμα που κατέλαβε την πρώτη θέση συγκέντρωσε μόλις το 18,80% των ψήφων). Στη δεύτερη περίπτωση, η επικράτηση του νεοσυσταθέντος Ελληνικού Συναγερμού του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου δεν είχε συνοδευτεί από την εξασφάλιση του απαραίτητου αριθμού εδρών στη Βουλή, στερώντας έτσι από τον Παπάγο τη δυνατότητα ανάληψης της εξουσίας. Αντίστοιχα, ούτε η αθροιστική πλειοψηφία των κεντρώων κομμάτων και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις αρκούσε για να θεραπεύσει το πρόβλημα. Τη διετία 1950-1952 η εναλλαγή των Νικόλαου Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλου στην πρωθυπουργία ήταν τόσο συχνή, ώστε να λειτουργεί εκ των πραγμάτων ως τροχοπέδη στην αποδοτικότητα του κυβερνητικού έργου.

ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΟΝΟΜΑΧΙΕΣ, ΤΟ 1902, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ…ΜΠΑΜ!!!

*Οι δύο "μονομάχοι" Βασίλειος Βουδούρης και Κωνσταντίνος Τρικούπης, 

στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων

*Δύο αλλεπάλληλες μονομαχίες

σημαντικών πολιτικών, το 1902,

με αναπάντεχα αποτελέσματα.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

         Το Φεβρουάριο του 1902, δύο μονομαχίες- αναίμακτες ευτυχώς- συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της μικρής τότε Αθήνας, αφού οι μονομάχοι, ήταν διακεκριμένοι πολιτικοί της εποχής εκείνης αλλά και απόγονοι μεγάλων τζακιών. Πρωθυπουργός, ήταν ο Αλέξανδρος Ζαΐμης και Πρόεδρος Βουλής ο Νικόλαος Λεωνίδας.

          Όλα άρχισαν στις 9 Φεβρουαρίου 1902. Την ημέρα εκείνη, η Βουλή συζητούσε το σημαντικό νομοσχέδιο «Περί δυνάμεως του κατά γην στρατού κατά το 1902» με ομιλητές τους Νικ. Λεβίδη, Γ. Θεοτόκη Στέφ. Δραγούμη, Λεων. Δεληγεώργη,  Βασ. Βουδούρη Θεόδ. Βελλιανίτη, Νικ. Χατζίσκο, Γ. Πετροπουλάκη. Προήδρευε ο Νικόλαος Λεωνίδας, εκ Σπετσών.

          Στις αγορεύσεις που επεκτάθηκαν σε κριτική για το ρόλο των βασιλοπαίδων στο Στράτευμα, αλλά και για την ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, θεωρήθηκε, ότι μεταξύ άλλων διατυπώθηκαν και υπαινιγμοί κατά του Χαρίλαου Τρικούπη, γεγονός που ενόχλησε τον βουλευτή Μεσολογγίου Κωνσταντίνο Τρικούπη, εξάδελφο του μεγάλου  πολιτικού.

Η Λωζάννη και οι γρίφοι της

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=504078&wordsinarticle=

 *Λήμνος, 1924, από την ανταλλαγή πληθυσμών

*Μετά από 9 δεκαετίες οι ιστορικοί εξακολουθούν

να αναζητούν τα μυστικά της συμφωνίας

Ελλάδας-Τουρκίας το 1923

                  

Της κ. Φωτεινής Τομαή*

          Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι 90 χρόνια μετά τη Λωζάννη οι ιστορικοί εξακολουθούν να βασανίζονται αναζητώντας την πατρότητα της ιδέας για την ανταλλαγή των πληθυσμών.

          Η Σύμβαση υπεγράφη στις 30 Ιανουαρίου 1923 στη διάρκεια της πρώτης φάσης των διαπραγματεύσεων. Την ήθελαν οι Τούρκοι εξαιτίας μιας πλεγματικής φοβίας και ενός εθνικιστικού φανατισμού; Την ήθελε ο Βενιζέλος επιδιώκοντας εθνολογική ομογένεια του εντός των συνόρων πληθυσμού; Ή μήπως ήταν ένα διαπραγματευτικό παιχνίδι με απώτερο στόχο την εξασφάλιση διατήρησης στην Κωνσταντινούπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την απομάκρυνση του οποίου επεδίωκε μετά μεγίστης επιμονής ο επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας Ισμέτ πασάς;

ΤΟ 1821 ΚΑΙ ΟΙ...ΟΛΕΘΡΙΟΙ ΚΟΥΜΠΑΡΟΙ!!

*Ο Ζαχαριάς

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης

«Με εκάλεσαν οι φίλοι μου κι οι αδελφοποιτοί μου.

Κει π' έτρωγα, κει π΄ έπινα κει που γλεντοκοπούσα,

Μια ντουφεκιά μου έδωσεν ο άπιστος κουμπάρος»

        Οι κουμπαριές όπως και τα συμπεθεριά, πέραν από συγγενική σχέση, στην Ελλάδα είχαν πάντα και μια ευρύτερη κοινωνική. 

        Μια καλή κουμπαριά ή συμπεθεριό, ήταν συχνά μέσον κοινωνικής ανέλιξης- ενώ στην Κρήτη εξακολουθούν να αποτελούν και σχέση πολιτικής εξάρτησης. Το φαινόμενο ωστόσο έχει βαθειές ρίζες, και λίγοι γνωρίζουν, πως κόντεψε μάλιστα να στοιχίσει και στην ίδια μας την πορεία προς την εθνική ανεξαρτησία.

        Δεν ήσαν λίγοι οι Κλεφταρματωλοί επί Τουρκοκρατίας, που έπεσαν θύματα στενών τους συγγενών. Το δημοτικό άσμα της εισαγωγής μας αναφέρεται στον Κλέφτη Φλώρο, τον οποίον έφαγε με μπαμπεσιά ο κουμπάρος του στα Χάσια. 

ΕΝΑΣ «ΚΑΛΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ» ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΒΑΡΑ, ΣΤΗΝ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ ΤΟ 1902!

* Ορχήστρα του ελληνικού Γυμνασίου Αδριανουπόλεως

*Ο ορφανός Ηλίας Ταταρίδης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν άγνωστο συμπατριώτη μας του 1902, αλλά, «καλό μαθητή» με όλη τη σημασία της λέξης.

          Πρόκειται για τον Ηλία Ταταρίδη, από τα Λάβαρα Σαλτίκ ήταν το όνομα του χωριού επί Τουρκοκρατιας). Ασφαλώς απόγονοί του θα υπάρχουν σήμερα στο ιστορικό χωριό του Έβρου.

          Ανάμεσα στα έγραφα του Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών για τα εκπαιδευτικά ζητήματα της υπόδουλης Θράκης του 1902, διασώθηκε και ένας «κατάλογος των απολυθέντων εκ του Ελληνικού Γυμνασίου Αδριανουπόλεως κατά το σχολικό έτος 1901-1902».

Τα εικοσάρικα... της 3ης Σεπτεμβρίου 1843!!!

Απόσπασμα του δημοσιεύματος του "Αιώνος" για την διανομή των εικοσαδράχμων

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η Επανάσταση της 3^ης Σεπτεμβρίου 1843, που υποχρέωσε τον βασιλέα Όθωνα να αποδεχθεί Σύνταγμα, μεταβάλλοντας τον χαρακτήρα του πολιτεύματος, από «Ελέω Θεού» μοναρχία σε συνταγματική μοναρχία, είχε και τις αστείες πλευρές της!

          Είναι ελάχιστα γνωστό σήμερα, ότι όσοι απλοί ένοπλοι πήραν μέρος στην Επανάσταση της 3^ης Σεπτεμβρίου 1843, αμείφθηκαν από το κράτος, με 20 δραχμές!!!

          Και μάλιστα τα λεφτά διανεμήθηκαν στους επαναστάτες, παρουσία του συνταγματάρχη (τότε) Ιωάννη Μακρυγιάννη, ο οποίος ήταν επικεφαλής των ενόπλων πολιτών. Στους αξιωματικούς που πήραν μέρος στην Επανάσταση ο Δήμος Αθηναίων, είχε δώσει ειδικό παράσημο και αμοιβή 100 δραχμών.

Η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_24/03/2013_515208

*Ο Μπελογιάννης με την σύντροφό του Έλλη Παπά, στη δίκη.

*Η θανατική καταδίκη των στελεχών του ΚΚΕ

και η Δίκη των Αεροπόρων σε κλίμα όξυνσης

του Ψυχρού Πολέμου

Του Σωτήρη Ριζά*

          Η καταδίκη και εκτέλεση των Νίκου Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση, Νίκου Καλούμενου και Ηλία Αργυριάδη τον Μάρτιο του 1952 καθώς και η λεγόμενη Δίκη των Αεροπόρων, τον Σεπτέμβριο του 1952, αποτελούν δύο σημαντικά γεγονότα που εντάσσονται στην καρδιά των εξελίξεων και της λογικής της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου, η οποία ταυτίζεται με την όξυνση του Ψυχρού Πολέμου.

          Και οι δύο περιπτώσεις επέδρασαν σε σημαντικό βαθμό στη διαμόρφωση του πολιτικού κλίματος που χαρακτηριζόταν από τη διαμάχη μεταξύ της κοινοβουλευτικά επισφαλούς και ανομοιογενούς κυβέρνησης του Κέντρου, υπό τους Νικόλαο Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλο, και του αντιπολιτευόμενου συντηρητικού Ελληνικού Συναγερμού υπό τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο.

Παναγιώτης Κεφάλας: Σεμνός αγωνιστής του 1821

*Ο Παναγιώτης Κεφάλας υψώνει τη σημαία της Επανάστασης 

στην απελευθερωμένη Τριπολιτσά

*Ύψωσε τη σημαία στην Τριπολιτσά.

Σκοτώθηκε το 1825 στο Μανιάκι.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 

         Ο Παναγιώτης Κεφάλας, υπήρξε μια αγνή και ηρωική μορφή της Επανάστασης του 1821. Πολέμησε ηρωικά, όπου τον κάλεσε το χρέος προς την πατρίδα. Και καθαγιάσθηκε με τον ένδοξο θάνατό του στο Μανιάκι, όπου μαζί με τον Παπαφλέσσα, επιχείρησαν να αναχαιτίσουν τις ορδές των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ.

          Γεννήθηκε στο Δυρράχι της επαρχίας Αρκαδίας.

          Ο συγκεκριμένος αγωνιστής απεικονίστηκε από τον Γερμανό ζωγράφο Πέτερ Φον Ες και μάλιστα σε μια άκρως ηρωική στιγμή. Όταν ανέβηκε στα τείχη της Τριπολιτσάς κατά την απελευθέρωσή της και ύψωσε τη σημαία των Ελλήνων. Είναι μια από τις κλασσικές απεικονίσεις των ελληνικών στρατιωτικών κατορθωμάτων. Όσο για την πραγματική μορφή του, θα πρέπει να θυμίσουμε ότι ο Γερμανός ζωγράφος, δεν γνώρισε ποτέ αυτοπροσώπως τον Κεφάλα, γιατί ήρθε στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωσή της.

"ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ" ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

*Η Ιστορία του 1808

*Το σχολικό εγχειρίδιο Ιστορίας του Πατριαρχείου, 

13 χρόνια πριν από την Επανάσταση του 1821

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης*

«Τα εν τη Αμερική προς βοήθειαν των Αγγλοαμερικάνων σταλέντα στρατεύματα, επανελθόντα εις Φράντζαν, έφεραν τας ιδέας της ελευθερίας και τας μετέδωσαν (...) Κατ’ αυτόν τον καιρόν, η γενική συνέλευσις ακύρωσε τα δικαιώματα των ευγενών και διέταξε την δήμευσιν των εκκλησιαστικών κτημάτων διαμοιράσασα την Φράντζαν (...) Εν τούτοις, οι δύο αδελφοί του βασιλέως και οι πρώτιστοι του βασιλείου καταφυγόντες εις ξένας αυλάς, ενησχολούντο να διεγείρωσιν αυτάς εις πόλεμον κατά της ιδίας πατρίδος των, ελπίζοντες δήθεν να αποκαταστήσωσιν έπειτα την εξουσίαν των απόλυτον. Έως τόσον, μετά την εις Παρίσι άφιξιν του βασιλέως, με το να εμετρίασε η υπερβολική πείνα, οπωσούν εφησύχασεν ο λαός. Έπειτα συνεκροτήθη εις θέατρον εις τον κάμπον (πεδίον του Άρεως ονομαζόμενον) όπου παρήσαν ο βασιλεύς, ο στρατός και τα παριστώντα τον λαόν πρόσωπα και έκαμαν όρκον να φυλαχθή η νεοσυσταθείσα διοίκησις. Και ο λαός ένοπλος, ωρκίσθησαν να ζήσωσιν ελεύθεροι ή να αποθάνωσι...»

Το σχολικό εγχειρίδιο που φυλάσσεται επιμελώς στη συλλογή πολυτίμων και σπανίων εντύπων της Βιβλιοθήκης της Βουλής, δεν είναι μία τυχαία έκδοση. Εμπεριέχει ένα αναλυτικό αφιέρωμα στη Γαλλική Επανάσταση– 10 σελίδες σε σύνολο 253– προτροπές στους Έλληνες μαθητές να γνωρίσουνε την ιστορία των προγόνων τους, ακριβείς περιγραφές των άλλων θρησκευμάτων και πολιτισμών που θα ξένιζαν τον αναγνώστη του ακόμα και σήμερα. Και όμως: Παρότι η έκδοση πραγματοποιήθηκε επί Τουρκοκρατίας στα 1808 από το ίδιο το Πατριαρχείο, η ιστορική έρευνα την έχει προσπεράσει.

Ποιοι ήθελαν νεκρό τον Ελευθέριο Βενιζέλο;

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=502213&wordsinarticle=

*Ελευθέριος Βενιζέλος και Ισμέτ Ινονού. Οι δύο πρωταγωνιστές της Συνθήκης της Λωζάνης σε μεταγενέστερη φωτογραφία τους στην Αθήνα.

*Άγνωστες πτυχές από το παρασκήνιο 

της περιόδου των συνομιλιών 

ως την υπογραφή 

της Συνθήκης της Λωζάννης

Γράφει η κ. Φωτεινή Τομαή*

          Συμπληρώνονται εφέτος 90 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης, σημείο καμπής αναμφισβήτητα της νεότερης ιστορίας της χώρας μας όσο και της γείτονος Τουρκίας.

          Για τις μακράς διαρκείας διαπραγματεύσεις που συχνά ελάμβαναν οξύτατο χαρακτήρα λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας, με αποτέλεσμα τη διακοπή τους μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 1923, έχουν γραφεί κατά καιρούς πολλά. Όπως και για τη διαπραγματευτική ικανότητα του Ελευθέριου Βενιζέλου, που σήκωσε μόνος, με τη βοήθεια του έλληνα πρεσβευτή στο Λονδίνο Δημητρίου Κακλαμάνου, τη βαριά ευθύνη ολοκληρώσεως των συνομιλιών ως την υπογραφή της Συνθήκης στο ιστορικό κτίριο Palais de Rumine του Πανεπιστημίου της Λωζάννης.

Γεώργιος Στανωτάς: 'Ενας πιστός και φιλότιμος στρατιώτης

Χρήστου Νοταρίδη

«ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ- 

Γεώργιος Στανωτάς (1888-1965)»

          Ένα βιβλίο με ιστορικό ενδιαφέρον, κυκλοφορεί εντός των ημερών. Πρόκειται για την βιογραφία του Στρατηγού Γεωργίου Στανωτά, ο οποίος περνώντας «δια πυρός και σιδήρου» έθεσε την προσωπική του σφραγίδα στην σύγχρονη ιστορία, παραμένοντας όμως μέχρι σήμερα ένας αφανής πατριώτης.

          Συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους, διακρίθηκε στην Μικρασιατική Εκστρατεία, συνέβαλε στην έκβαση του Κινήματος του 1935, ηγήθηκε της Μεραρχίας Ιππικού στο Έπος του πολέμου 1940-41, έδρασε στη Μέση Ανατολή το 1943-44 και στην αδελφοκτόνο σύρραξη του 1946-49.

          Στις 380 σελίδες του βιβλίου, που έγραψε ο Χρήστος Νοταρίδης, μετά από έρευνα 6 ετών, περιλαμβάνεται πρωτότυπο αρχειακό υλικό (έγγραφα- φωτογραφίες- χάρτες), αποκαλύπτονται άγνωστες πτυχές της πρόσφατης ιστορίας και εκτίθεται το δραματικό σκηνικό των γεγονότων, τα οποία καθόρισαν αποφασιστικά την μετέπειτα πορεία της χώρας και την διαμόρφωση της σύγχρονης Ελλάδας.

          Προλογίζει ο ιστορικός- συγγραφέας ΣΑΡΑΝΤΟΣ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΣ τονίζοντας μεταξύ άλλων: «…Ὁ Γεώργιος Στανωτᾶς ἀπό ἁπλός στρατιώτης τό 1909, τερμάτισε τή στρατιωτική του πορεία το 1948 μέ τό βαθμό τοῦ ἀντιστρατήγου. Εἶναι ἀπό τούς πλέον παρασημοφορημένους ἀξιωματικούς ἐπ’ ἀνδραγαθίᾳ τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ. Κι ὅμως εἶναι ἄγνωστος στό σημερινό εὐρύ κοινό...».

          Επίσης, σημειώνει ο ΣΤΑΘΗΣ Ν. ΚΑΛΥΒΑΣ, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου YALE : « ....Η ανασύνθεση της ιστορικής πορείας του στρατηγού Στανωτά, που επιχειρεί με τρόπο επιτυχημένο και συστηματικό ο Χρήστος Νοταρίδης, μας δίνει την ευκαιρία να ξαναζήσουμε την διαδρομή της Ελλάδας στον 20ο αιώνα, μέσα από την ζωή και την δράση ενός ανθρώπου που συμμετέχει σε κομβικά γεγονότα....».

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ * Βιβλιοπωλείο Ιωάννου Χρ. Γιαννάκενα Χαρ. Τρικούπη 14, τ.κ. 106 79 ΑΘΗΝΑ 

* Τηλ. 210 3628976 - 210 6440 021 και 210 3638435

www.hellasbooks.gr και e-mail: acroceramo@hellasbooks.gr

Το Σύνταγμα του 1952

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  
 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_10/03/2013_513879

*Η δημοσίευση του νέου Συντάγματος την Πρωτοχρονιά του 1952, 

στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως

*Ψηφίστηκε δεκαεπτά χρόνια

μετά την εξαγγελία του

και διήρκεσε μόλις δεκαπέντε,

μέχρι τη δικτατορία του 1967

Του κ. Σπύρου Βλαχόπουλου*

          Το Σύνταγμα του 1952 παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη πρωτοτυπία, ίσως και σε διεθνές επίπεδο: Εξαγγέλθηκε περίπου 17 χρόνια πριν από την ψήφιση και την έναρξη ισχύος του.

          Το ημερολόγιο έγραφε 10 Οκτωβρίου του 1935 όταν ο Γ. Κονδύλης, αντιπρόεδρος και ισχυρός άνδρας της κυβέρνησης Π. Τσαλδάρη, συνεργάσθηκε με τα ηγετικά στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (Αλ. Παπάγο, Δ. Οικονόμου, Γ. Ρέππα) και ανέτρεψε τον πρωθυπουργό του. Την ίδια ημέρα, μια μειοψηφία 82 μόλις πληρεξουσίων της Ε΄ Εθνοσυνέλευσης (οι υπόλοιποι είχαν αποχωρήσει διαμαρτυρόμενοι) ψηφίζουν την κατάργηση του πολιτεύματος της Αβασίλευτης Δημοκρατίας και του Συντάγματος του 1927, την ψήφιση νέου Συντάγματος Βασιλευομένης Δημοκρατίας και την «προσωρινή» μέχρι τότε επαναφορά του Συντάγματος του 1864/1911.

Η ανακομιδή των οστών του Καραϊσκάκη και η προίκα στην κόρη του

*Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, έφιππος

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, υπήρξε ένας ανεπανάληπτος ήρωας της Επανάστασης του 1821 και μια σημαντική προσωπικότητα, που μέσα από τον αδρό, ακατέργαστο και βωμολόχο χαρακτήρα του, ήξερε να εμπνέει τους πολεμιστές του και να επιτυγχάνει σημαντικές στρατιωτικές νίκες.

          Υπήρξε ονομαστός κλέφτης του Κατσαντώνη, δυναμικός αρματολός των Αγράφων, και νικηφόρος αρχιστράτηγος της Ρούμελης. Ταυτόχρονα έμεινε στη συλλογική λαϊκή μνήμη ως γνήσιος και λαοφιλής λαϊκός ηγέτης.

          Γεννήθηκε το 1782 στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στη Σκουληκαριά της Άρτας. Μάνα του ήταν μια καλογριά.

          Ο θάνατός του παραμένει ως σήμερα ένα άλυτο μυστήριο, καθώς οι ιστορικοί είναι διχασμένοι, θεωρώντας άλλοι πως ήταν ένα τυχαίο γεγονός και άλλοι πως ο Καραϊσκάκης χτυπήθηκε από όργανο είτε των Άγγλων φιλελλήνων, είτε Ελλήνων πολιτικών αντιπάλων του.

70) ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΒΟΥΛΗΣ: ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ- ΝΟΒΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

*Ο Γεώργιος Αθανασιάδης- Νόβας

         Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Πολιτικός, και ποιητής, υπήρξε ο ακαδημαϊκός Γεώργιος Αθανασιάδης Νόβας, ο οποίος εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής το 1964. Τον Ιούλιο του 1965, εν μέσω της πολιτικής κρίσης, έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον βασιλέα Κωνσταντίνο, αλλά απέτυχε να εξασφαλίσει την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής. Η επιλογή του αυτή επικρίθηκε έντονα από την πλευρά του Γεωργίου Παπανδρέου.

           Ο Γεώργιος Αθανασιάδης Νόβας, γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1893. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολήθηκε με τη δικηγορία, αλλά και με τη δημοσιογραφία επί 25 χρόνια. Υπήρξε συντάκτης στης εφημερίδες «Ακρόπολις», «Αθηναϊκή» «Πολιτεία» κ.λπ. και συνεκδότης κατά τα έτη 1933-1936 στην εφημερίδα «Νέος Κόσμος».

Κ. Καραμανλής: Η στρατηγική της πολιτικής ηγεσίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_03/03/2013_513137

 *Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής

Του κ. Πασχάλη Μ. Κιτρομηλίδη*

          Πολύ λίγοι πολιτικοί ηγέτες μισήθηκαν τόσο πολύ από τους συγχρόνους τους όσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Συγχρόνως πολύ λίγοι πολιτικοί θα μπορούσαν να αισθανθούν τόσο δικαιωμένοι σε σχέση προς τις στρατηγικές επιλογές που έθεσαν για τη χώρα τους, μετέχοντας σε μια μοναδική τριάδα στην ελληνική πολιτική ιστορία, πλάι στον Ιωάννη Καποδίστρια και τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

          Χωρίς σοβαρή δόση υπερβολής θα μπορούσε να λεχθεί ότι οι τρεις αποτελούν τους σημαντικότερους πολιτικούς ηγέτες της νεότερης Ελλάδος, τους οποίους συνδέει μια κοινή στρατηγική επιλογή: η μεταμόρφωση της Ελλάδος σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτεία. Από τους τρεις ο Καποδίστριας πλήρωσε με τη ζωή του τον οραματισμό του, ο Ελ. Βενιζέλος προκάλεσε τα πιο ακραία πάθη των πολιτικών του αντιπάλων και πέθανε εξόριστος, ο Καραμανλής μόνον κατόρθωσε να επιβάλει και να επιτύχει τη στόχευση διά της οποίας επιχείρησε να διασφαλίσει τον εκσυγχρονισμό και την ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας, την ένταξή της στους θεσμούς της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.