Γιατί έκλεισαν το στόμα του Ζαχαριάδη

Από το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 Ιουλίου 2010

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=341332&dt=04/07/2010

*Ο Νίκος Ζαχαριάδης σε ρωσική καρτ ποστάλ της εποχής του εμφυλίου πολέμου

*Τον Μάρτιο του 1962 ο εξόριστος 

καθαιρεθείς ΓΓ του ΚΚΕ 

πήγε στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα

 ζητώντας να επιστρέψει και να μιλήσει

Της κ. ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΟΜΑΗ*

Με αφορμή πρόσφατη έκδοση για τον Δημοκρατικό Στρατό, ξεκίνησε ξανά ο δημόσιος διάλογος για τον ελληνικό Εμφύλιο. Θέμα ταμπού στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, ο Εμφύλιος εξακολουθεί να επικαθορίζει, παρά τις θετικές συνέπειες της εθνικής συμφιλίωσης εξήντα χρόνια μετά, την ελληνική κοινωνία. Κορυφαία μορφή που δέσποσε στα γεγονότα της απόμακρης για την εποχή μας περιόδου και που συζητήθηκε αλλά και αμφισβητήθηκε όσο ουδείς, ακόμη και μετά τον υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες θάνατό του, ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. 
«Oμως... έσεται ήμαρ» έγραφε από το Σουργκούτ, τόπο εξορίας του στη Σιβηρία, στις 11 Μαΐου 1967, σε μία από τις επιστολές του ο Νίκος Ζαχαριάδης. Απομονωμένος από τους συντρόφους του στο κόμμα αλλά και ταπεινωμένος από την ΚGΒ ως το τέλος της ζωής του, όταν βρέθηκε νεκρός με μια θηλιά στον λαιμό την 1η Αυγούστου 1973, ο Ζαχαριάδης έκανε την ύστατη προσπάθεια με μια επιστολή του προς την ελληνική πρεσβεία Μόσχας, τον Μάρτιο του 1962, να επιστρέψει στην Ελλάδα, «το νόστιμον ήμαρ», όπως έχει καταγραφεί στην ομηρική γραμματεία.
Η απόφασή του εκείνη όμως έμελλε να σηκώσει θύελλα στην Ελλάδα, αναταραχή στις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες και, βεβαίως, πανικό στα στελέχη του ΚΚΕ που τον προτιμούσαν νεκρό παρά να λογοδοτεί, όπως επιθυμούσε, ενώπιον της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Προϊστάμενος επί σειρά ετών της Υπηρεσίας Δασών σε ένα μικρό χωριό έξω από το Σβερντλόφσκ στα Ουράλια, ο Ζαχαριάδης δεν υποψιαζόταν πως, επισκεπτόμενος στις 10 Μαρτίου 1962 την ελληνική πρεσβεία Μόσχας, όπου είχε δίωρη συνομιλία με τον διαπιστευμένο στη Μόσχα έλληνα πρεσβευτή Γ. Χριστόπουλο,προδιέγραφε το τέλος του ξεκινώντας ο ίδιος τη θύελλα που θα ακολουθούσε με τίμημα τη ζωή του. «Απρόοπτη» χαρακτήριζε εκείνη την επίσκεψη ο Χριστόπουλος και αναφέρθηκε με τρισέλιδο κρυπτογραφικό τηλεγράφημά του προς το ΥΠΕΞ.

*Περίοδος εμφυλίου. Αντάρτες και αντάρτισες στο βουνό, σέρνουν το χορό

Χαρακτηρισμοί, ωστόσο, όπως «αμετανόητος κομμουνιστής», «πανούργος», «φανατικός» κτλ. που ο έλληνας πρεσβευτής χρησιμοποιεί στο κρυπτοτηλεγράφημά του προς την Αθήνα δεν τον εμπόδισαν να εκφράσει, περαίνων το κείμενο του απόρρητου ενημερωτικού του σημειώματος, την άποψη ότι «θα έπρεπε όμως να εξετασθή και η άποψις μήπως προκύψει τελικώς ωφέλεια δι΄ ημάς, δεδομένου ότι κατά διεξαγωγήν δίκης θα τονισθούν και πάλιν εγκλήματα συμμοριτών και θα παρασχεθή εκ νέου ευκαιρία εις λαόν αναλογισθή κινδύνους εκ κομμουνιστικής επαναστατικής δράσεως» (ΑΠ 384).
Η αντίδραση ωστόσο της Αθήνας θα είναι καταιγιστική. Τόσο ο τότε ΥΠΕΞ Αβέρωφ-Τοσίτσας, ευρισκόμενος στο Παρίσι, όσο και ο υπουργός Δικαιοσύνης Παπακωνσταντίνου, προς τον οποίο διεβιβάσθη το πρωτότυπο της επιστολής Ζαχαριάδη, θα ζητήσουν από τον έλληνα πρεσβευτή στη Μόσχα να επιστρέψει την επιστολή στον αποστολέα της «ως απαράδεκτον, αποφεύγοντες οιανδήποτε μετ΄ αυτού προσωπικήν επικοινωνίαν» (ΑΠ Α134-11, Αβέρωφ, 16 Απριλίου 1962).
Με ημερομηνία 3 Ιουλίου 1962, αντί τηλεγραφήματος με την ένδειξιν «Διά κ. Υπουργόν», ο Χριστόπουλος από Μόσχα ενημέρωνε: «Καίτοι παρήλθε μακρόν χρονικόν διάστημα Ζαχαριάδης δεν ενεφανίσθη διά να παραλάβη κριθείσαν ως απαράδεκτον επιστολήν τουούτε εζήτησεν επικοινωνήση εκ νέου μετά Β.Πρεσβείας» (ΑΠ 991), ενώ με απόρρητο έγγραφό του μία εβδομάδα αργότερα συμπλήρωνε ως εξής: «Σημειωτέον ότι ο ειρημένος (ενν. τον Ζαχαριάδη), ούτινος η διεύθυνσις,ο αριθμός και ο τόπος διαμονής τυγχάνουν άγνωστα στη Β. Πρεσβεία,είχε λάβει γνώσιν εκ τηλεφωνικής μετ΄ αυτής επικοινωνίας κατά τας αρχάς Απριλίου περί του απαραδέκτου και επιστρεπτέου της επιστολής του, ην και θα ήρχετο, καθ΄ α είχε δηλώσει, να παραλάβη εκ της Πρεσβείας»ΤΟ ΚΡΥΠΤΟΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗ«Ο Ζαχαριάδης θα προέβαινε σε αποκαλύψεις μόνο κατά τη δίκη»

Η ιδιόχειρη επιστολή του Νίκου Ζαχαριάδη (αριστερά) επάνω σε χαρτί με προμετωπίδα την Ακρόπολη των Αθηνών. «...Είμαι έτοιμος και πάλι μπροστά στην καραμανλική δικαιοσύνη να κάνω το καθήκον μου απέναντι στον λαό που με γέννησε και με δέχτηκε στις γραμμές του σαν αγωνιστή του» έγραφε μεταξύ άλλων από τη Μόσχα την 1η Φεβρουαρίου 1962 απευθυνόμενος προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών. Στο υστερόγραφο συμπλήρωνε: «Μετά έναν μήνα θα αποτανθώ στην ελληνική πρεσβεία Μόσχας για να γνωρίσω την απάντησή σας». Δεν πήγε όμως ποτέ ξανά...

«...Ετόνισεν ότι απόφασίς του υπαγορεύεται από δύο λόγους,πρώτον να διέλθη υπόλοιπα έτη ζωής του εις Ελλάδα και,δεύτερον,λογοδοτήση ενώπιον Δικαιοσύνης πατρίδος του διά να αποκαταστήση ιστορικώς αγώνα του και ιδίως ανταρσίαν 1947. Απέφυγε διευκρινίση σημείον τούτο,περιορισθείς είπη ότι θα προβή αποκαλύψεις μόνον κατά δίκην.Ανέφερεν ότι αναλαμβάνει όλην ευθύνην διά διεξαγωγήν και τερματισμόν συμμοριτικού αγώνος.Επέμεινεν ότι ουδέποτε αποκηρύξη αρχάς του ούτε ποτέ προβή εις δήλωσιν μετανοίας.Ετόνισεν ότι δεν πρόκειται πλέον αναμιχθή πολιτικήν δράσιν,εξηγήσας ότι σταδιοδρομία του έληξεν κατόπιν αποκηρύξεώς του από συμμορίτας εξωτερικού και από κομμουνιστάς Ελλάδος.Απέφυγεν είπη ποία θα είναι αντίδρασις παλαιών οπαδών του Ελλάδος εις περίπτωσιν επιστροφής του.Παρά προσπαθείας μου,ηρνήθη επιμόνως αναφέρη τι περί δράσεως συμμοριτών χωρών παραπετάσματος και εμπροφασίσθη ότι ουδεμίαν απολύτως έχει επαφήν μετ΄ αυτών. Κατά συζήτησιν περί πολιτικής καταστάσεως προέβη σαφή υπαινιγμόν ότι μόνον δημιουργία λαϊκού μετώπου εντός Ελλάδος δύναται ανατρέψη κυβέρνησιν Καραμανλή.Κατηγόρησεν κκ.Παπανδρέου και Βενιζέλον ότι είναι τελείως ακατάλληλοι διά τοιαύτην προσπάθειαν.Εις Σοβιετικάς Αρχάς ανεκοίνωσεν δι΄ επιστολής πρόθεσιν επιστρέψη εις Ελλάδα,αλλά ουδεμίαν έλαβεν απάντησιν.Και επιστολή του προς την Πρεσβείαν σταλείσα ταχυδρομικώς προ μηνός δεν περιήλθεν ημίν,προφανώς κρατηθείσα από αστυνομίας.Κατά στιγμήν αναχωρήσεώς του μοί παρέδωκεν επιστολήν προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικείου Αθηνών διά της οποίας ως μοί είπεν (ζητεί να μάθει) αν και ποίαι κατηγορίαι εκκρεμούν εναντίον του. Μοί προσέθηκεν ότι είναι έτοιμος αντιμετωπίση Δικαιοσύνην και να υποστή όλας τας συνεπείας» (ΑΠ 384). 

Αναψε φωτιές

(ΑΠ Α134-16, 10 Ιουλίου 1962). Ως «απαράδεκτη» επέστρεψε την επιστολή Ζαχαριάδη ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας

Οσοβιετικός Τύπος τηρούσε κυριολεκτικά σιγήν ιχθύος για την επιστολή Ζαχαριάδη, όμως η εφημερίδα «Νόβα Μακεντόνια» των Σκοπίων στο φύλλο της 16ης Σεπτεμβρίου 1962 θα κατηγορήσει τον Ζαχαριάδη ανοιχτά για την απόφασή του να θελήσει να επιστρέψει στην Ελλάδα γράφοντας ότι «η προοπτική του ήτο να οργανώση νέας προκλήσεις(προβοκάτσιες), ακόμη πιο σοβαρούς,εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος και των αδελφών κομμουνιστών και εργαζομένων κομμάτων» (ΑΠ 1029/1, γενικός πρόξενος Β. Ελευθεριάδης από Σκόπια).

Αντίθετα, η θύελλα που ξέσπασε στον ελληνικό Τύπο υπήρξε μνημειώδης, με την «Αυγή» να κατηγορεί «Το Βήμα» και το συγκρότημα Λαμπράκη ότι παίζουν το παιχνίδι της ΚΥΠ, την «Απογευματινή» να αναφέρεται σε «Αθλιότητες», το ΚΚΕ να καταγγέλλει τους ΖαχαριάδηΒαφειάδη ως συνεργούς της κυβέρνησης, τον Παπανδρέου να καταγγέλλει την ΚΥΠ ως υπερκυβέρνηση του τόπου κτλ. Με το θέμα όμως του Τύπου θα ασχοληθεί το επόμενο άρθρο.

Οπως φαίνεται από τον δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε με αφορμή το νέο βιβλίο του πολιτικού επιστήμονα Νίκου Μαραντζίδη, ο Εμφύλιος θα εξακολουθεί να μας απασχολεί για αρκετά, ίσως πολλά ακόμη χρόνια.

*Η κυρία Φωτεινή Τομαή είναι ιστορικός, πρεσβευτής σύμβουλος Α΄ στο υπουργείο Εξωτερικών. 

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

*Η ορκωμοσία της πρώτης μετακατοχικής Βουλής

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Δέκα και πλέον χρόνια, εξαιτίας της δικτατορίας του Μεταξά και της Κατοχής, η χώρα δεν είχε Βουλή. Η πρώτη Βουλή, σχηματίσθηκε μετά τις εκλογές του 1946. Στην ατμόσφαιρα της πρώτης συνεδρίασης εκείνης της Βουλής, θα μεαφερθούμε σήμερα.

           Χωρίς Βουλή, από το 1936, όταν διαλύθηκε με την επιβολή της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, και στα κατοπινά στα δραματικά χρόνια της Κατοχής και τελικά έως το 1946, είχε μείνει η χώρα μας. Η τελευταία συνεδρίαση της Βουλής είχε γίνει στις 30 Απριλίου του 1936 όταν ο Μεταξάς έλαβε πεντάμηνη νομοθετική εξουσιοδότηση και κατά πλειοψηφία έγκριση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του. Τον καταψήφισαν ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και οι κομμουνιστές βουλευτές. Και εκείνος στις 4 Αυγούστου 1936, κήρυξε δικτατορία, διαλύοντας το Κοινοβούλιο. Ακολούθησε ο Πόλεμος και η Κατοχή με την Αντίσταση.

Η ΤΡΙΠΛΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_04/07/2010_406646

* Τεράστιες ανθρώπινες και υλικές απώλειες  από Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους

Επιμέλεια: Στέφανος Xελιδόνης




Στις 8.25 το πρωί της 27ης Απριλίου 1941, η Βέρμαχτ εισήλθε στην Αθήνα. Το Επος του '40 είχε ακολουθήσει η γερμανική εισβολή. Μετά και τη Μάχη της Κρήτης, ολόκληρη η Ελλάδα θα τελούσε υπό την τριπλή κατοχή Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων, γνωρίζοντας μια τεράστιας κλίμακας καταστροφή. 
Δεκάδες χιλιάδες εκτελέστηκαν. Εκατοντάδες χιλιάδες πέθαναν από την πείνα, καθώς οι κατακτητές διέλυσαν την οικονομία και τις υποδομές. Οι εβραϊκές κοινότητες εξαλείφθηκαν. Στο μακάβριο έργο τους, οι κατοχικές δυνάμεις βρήκαν συνεργάτες μεταξύ των Ελλήνων - πληροφοριοδότες, χαφιέδες, τα Τάγματα Ασφαλείας. Ασυγκρίτως περισσότεροι, όμως, ήταν οι Ελληνες εκείνοι που αντιστάθηκαν. Μάλιστα, το ελληνικό αντιστασιακό κίνημα ήταν από τα πιο αποτελεσματικά στην Ευρώπη. Και γεννήθηκε από το κενό εξουσίας που δημιούργησε η Κατοχή. Το Βερολίνο και η Ρώμη προσπάθησαν να κυβερνήσουν τη χώρα μέσα από τον υπαρκτό διοικητικό της μηχανισμό, επικεφαλής του οποίου τοποθέτησαν μία αδύναμη πολιτική ηγεσία. Η ελληνική κρατική γραφειοκρατία έπαθε εμπλοκή μπροστά στις εξωφρενικές απαιτήσεις του Αξονα. Οταν το επίσημο κράτος έχασε το κύρος του, ανεφάνησαν εναλλακτικές κοινωνικές ομαδώσεις. Η πιο μαζική ήταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, που, αποφασισμένο να μονοπωλήσει την Αντίσταση, τρομοκρατούσε τους αντιπάλους του. Τον τελευταίο χρόνο πριν από την Απελευθέρωση, εθνικιστές ποικίλων προελεύσεων ενώθηκαν υπό την αιγίδα των Γερμανών, συχνά δε με τη σιωπηρή έγκριση των Βρετανών, και ετοιμάζονταν να τα βάλουν με την Αριστερά. Η Κατοχή δεν είχε ακόμη τελειώσει όταν άρχιζε ο Εμφύλιος Πόλεμος.

ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ, ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ

*Χάρτης της Αρχαίας Θράκης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Ας επιχειρήσουμε σήμερα, ένα μακρύ νοερό ταξίδι στο βάθος του χρόνου της ιστορίας, με την παρουσίαση ορισμένων ιστορικών Θρακικών πόλεων και σημαντικών χωριών, όπου άνθισε ο Ελληνισμός, κατά τον 19^ο αιώνα, παρά τις ιδιαίτερα δυσχερείς και αντίξοες συνθήκες, όπως περιγράφονται στον αρχειακό φάκελο της Βιβλιοθήκης της Βουλής για τη Θράκη και σε άλλες πηγές, που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα εργασία.

Τα στοιχεία  που παρατίθενται αποσπασματικά, αποτελούν θα μπορούσε να πει κανείς ένα Πανόραμα των Θρακικών Πόλεων, έστω και με την μερική χρησιμοποίησή τους εδώ. Γιατί πράγματι, δεν αφορούν όλες τις πόλεις της ενιαίας Θράκης. Η έλλειψη αναφοράς σε ορισμένες πόλεις σημαίνει απλά, ότι δεν βρήκα στην έρευνά μου σχετικές αναφορές γι’ αυτές. Αυτό δεν μειώνει καθόλου την ιστορική παρουσία τους και το σημαντικό ρόλο που έπαιξαν.

Κατ’ αρχήν, σ’ αυτό το φανταστικό ταξίδι στη Θράκη του περασμένου αιώνα, από μια «Στατιστική Κατάσταση της Ραιδεστού και των Πέριξ»[1] που συνέταξε στις 25 Σεπτεμβρίου 1881, ο Θρακικός Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Ραιδεστού, αντλούμε στοιχεία, για την πρώτη ομάδα πόλεων και χωριών. Το ιστορικό κείμενο υπογράφουν ο Πρόεδρος Γρ. Λαζίδης και ο Γεν. Γραμματέας  Παπαδόπουλος Δ.

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941: Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_27/06/2010_405905

*Η σημαία των οχυρών Ρούπελ μετά τις μάχες με τους Ναζί 

 *Παρά την ήττα, η χώρα μας έγινε σύμβολο

 της αποφασιστικότητας της ανθρωπότητας

να αντιπαρατεθεί στον ναζισμό 69 χρόνια πριν

Επιμέλεια: Νίκος Χρυσολωράς



Τον χειμώνα του 1940 και ενώ σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη έχει υποταχθεί στις δυνάμεις του ναζισμού, η Ελλάδα καταφέρνει να αποκρούσει με επιτυχία την εισβολή της Ιταλίας στην επικράτειά της, αναπτερώνοντας το ηθικό όσων κρατών απέμεναν ακόμη να αντιστέκονται. 
Θορυβημένος από την ήττα του Μουσολίνι στην Ήπειρο, ο Χίτλερ αποφασίζει να παρέμβει. Ο ήδη εξαντλημένος από τις πολύμηνες μάχες στην Πίνδο ελληνικός στρατός δεν ήταν σε θέση να αντιπαρατεθεί με τις αριθμητικά πολλαπλάσιες δυνάμεις της Ιταλίας, της Γερμανίας και της Βουλγαρίας, μολονότι 60.000 Βρετανοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Κύπριοι και Παλαιστίνιοι στρατιώτες προσέφεραν πολύτιμη βοήθεια. Πάντως, ο απελπισμένος αγώνας που δόθηκε μέχρι να σβήσει και η τελευταία εστία αντίστασης, στην Κρήτη, αποτέλεσε μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του 20ού αιώνα. Από τους Ελληνες υπερασπιστές των οχυρών της γραμμής Μεταξά, που συνέχισαν να πολεμούν ακόμη και όταν όλα είχαν τελειώσει, μέχρι τους απαράμιλλης ανδρείας Νεοζηλανδούς, από τους οποίους ζητήθηκε να δώσουν και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους, στον Πλαταμώνα, η μάχη της Ελλάδας ανέδειξε τα όρια του ανθρώπινου θάρρους. Παρά τα λάθη των Συμμάχων, η Γερμανία χρειάστηκε περισσότερες ημέρες για να θέσει υπό τον έλεγχό της ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, απ' ό,τι χρειάστηκε για να καταλάβει τη Γαλλία. Εντούτοις, απέδειξε -σε όσους ακόμη αμφέβαλλαν- ότι διαθέτει την αρτιότερη πολεμική μηχανή που είχε εμφανιστεί έως τότε στην ιστορία και θα χρειαζόταν χρόνια για να νικηθεί.

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΕΝΟΣ ΘΡΑΚΙΩΤΗ (ΑΙΝΙΤΗ) ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΟΥ 1821

*Το κάστρο της Αίνου, σήμερα

*Μαργαρίτης Κούταβος, ναυμάχος του 1821.

*Η Αίνος με 300 καράβια, στην Επανάσταση.

*Με το πλοίο «Ποσειδών» στον Αγώνα.

*Έσωσε Χιώτες από τη σφαγή.

*Φροντιστής του στρατοπέδου της Αθήνας.

*«Αν ήμην Πελοποννήσιος ή Στερεοελλαδίτης…»

Γράφει ο Παντελής Αθανασιάδης 

          Η Αίνος, μια σημαντική ελληνική πόλη στα παράλια του Θρακικού Πελάγους, έδωσε πολλούς αγωνιστές, στην Επανάσταση του 1821. Ναυτικοί οι περισσότεροι, επάνδρωσαν τα πλοία του Αγώνα και έδωσαν το αίμα τους και το βιος τους για να ελευθερωθεί η πατρίδα. Αλλά πριν φύγουν για το μεγάλο Αγώνα, στα τέλη Απριλίου- αρχές Μαΐου 1821 κατάφεραν να καταλάβουν το κάστρο της πόλης τους και να κάνουν αισθητή την αντίθεσή τους στη Σουλτανική σκλαβιά. Μετά την ανακατάληψή του όμως από τους Τούρκους δεν είχαν πολλά περιθώρια να μείνουν εκεί. Έτσι μπήκαν στα καράβια τους και τράβηξαν για το Νοτιά, εκεί που τους καλούσε η φωνή του καθήκοντος.

Το 1821, όταν ξέσπασε η Επανάσταση εναντίον της Οθωμανικής κυριαρχίας η Αίνος, αριθμούσε 300 πλοία περίπου, τα οποία όργωναν τη Μεσόγειο, κουβαλώντας όλα τα αγαθά. Ο Γάλλος πρόξενος στην Πάτρα και ιστορικός της εποχής του, έχει γράψει ότι νωρίτερα, το 1813, η Αίνος είχε μόνο τέσσερα μεγάλα καράβια και 60 σακολέβες.

Την ναυτοσύνη της Αίνου, δηλαδή τους φημισμένους εφοπλιστές της, τους ηρωικούς ναύτες, τους δεξιοτέχνες ναυπηγούς, αλλά και τις υπομονετικές Αινίτισες, ύμνησε η δημοτική μούσα: 

«...Έχει η Αίνος ξακουστές

πλεούμενες φεργάδες,

έχει καραβοκύρηδες

και καραβοκυράδες,

έχει καραβομαραγκούς

καράβια π’ αρματώνουν,

που φεύγουν στην Ανατολή

και πάνε και στη Δύση,

φέρνουν χρυσό κι ασημικό

και κεντητά μαντήλια,

τα βάζουν οι νοικοκυρές

και παν στην εκκλησία…».

          Ορισμένοι μάλιστα διακεκριμένοι καραβοκύρηδες, πρόσφεραν τα πλοία τους και τις  τεράστιες περιουσίες τους, με πρωτοφανή ανιδιοτέλεια και όταν η Πατρίδα ελευθερώθηκε, η αμοιβή τους ήταν η περιφρόνηση, ο κατατρεγμός και η φτώχεια.

ΙΘ΄ ΑΙΩΝΑΣ: Η ΑΓΡΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ

*Τούρκοι στρατιωτικοί, εκπαιδεύονται στην Αδριανούπολη. 

Υπήρξαν φόβος και τρόμος για τους υπόδουλους Έλληνες

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης     

          Η ιστορία της Θράκης κατά το ΙΘ΄ αιώνα, ιστορία που μπορεί να τεκμηριωθεί με έγγραφα, είναι η ιστορία της σκληρής και άγριας καθημερινότητας των υπόδουλων Θρακών. 

          Είναι θα μπορούσα να πω, η μικροϊστορία, η οποία εμπλουτίζει την μεγάλη Ιστορία με λεπτομέρειες και περιστατικά, χωρίς να αμβλύνει τις διαπιστώσεις της, να διαστρεβλώνει τα συμπεράσματά της, να «σουλουπώνει» τις ετυμηγορίες της και να στηρίζει την εθνική μνήμη, του κόσμου αλλά και τους μικρόκοσμού της, που ζει στο πετσί του κάθε άγρια καθημερινότητα, όταν η Ιστορία γεννοβολάει εξελίξεις.

          Ποια ήταν αυτή η άγρια καθημερινότητα; Την περιγράφει λιτά και άκρως παραστατικά, ένα γράμμα των Ελλήνων κατοίκων της Αίνου προς τον υπουργό Εξωτερικών Πέτρο Δεληγιάννη, με ημερομηνία 14 Απριλίου 1868[1].

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ....

        

          Με μεγάλη χαρά σας αναγγέλω, ότι συμπληρώθηκαν 20.000 επισκέψεις στο ιστολόγιο αυτό, με αναγνώστες προερχόμενους από 80 διαφορετικές χώρες.

          Ευχαριστώ όλους τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες, που με τις επισκέψεις και τα σχόλιά τους στήριξαν την προσπάθεια αυτή.

          Με τις ευχές σας και την αγάπη σας,  συνεχίζω την προσπάθεια!

ΒΟΥΛΗ: Εγκαίνια της έκθεσης για τα 2.500 χρόνια από τη Μάχη του Μαραθώνα

Ο Πρόεδρος της Βουλής Φ. Πετσάλνικος στα εγκαίνια της έκθεσης. 

Δεξιά ο δήμαρχος Μαραθώνα κ. Σπ. Ζαγάρης. 

          Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλιππος Πετσάλνικος εγκαινίασε την έκθεση που διοργανώνει το Ίδρυμα της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, με τίτλο «Η Μάχη του Μαραθώνα: Ιστορία και Θρύλος», στο νέο εκθεσιακό χώρο του Ιδρύματος που βρίσκεται στη Λεωφόρο Αμαλίας 14.

          Η έκθεση διοργανώνεται με αφορμή τη συμπλήρωση (τον Σεπτέμβριο του 2010) 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα.

Στα εγκαίνια παρέστησαν ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής κ. Δημήτρης Σιούφας, ο Γενικός Γραμματέας της Βουλής κ. Θάνος Παπαϊωάννου, ο Γενικός Γραμματέας του Ιδρύματος της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, καθηγητής Ευάγγελος Χρυσός και ο Δήμαρχος Μαραθώνα κ. Σπύρος Ζαγάρης.

          Ο Πρόεδρος της Βουλής στο χαιρετισμό του αναφέρθηκε στη σημασία της Mάχης του Μαραθώνα, το αποτέλεσμα της οποίας «αποτέλεσε σημείο αναφοράς κατά την αρχαιότητα και προσδιόρισε σε μεγάλο βαθμό την ιστορία της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης».

          Ο κ. Πετσάλνικος υπογράμμισε πως «η ιστορική αυτή αναμέτρηση έμεινε στην ιστορία διότι σηματοδότησε τη σύγκρουση δύο τελείως διαφορετικών πολιτισμών και κόσμων.

Από τη μία πλευρά, υπήρχε η επεκτατική δύναμη που στην προσπάθειά της να εξαπλώσει την παγκόσμια κυριαρχία της, επεδίωκε να εξασφαλίσει ένα σημαντικό προγεφύρωμα προς δυσμάς. Κάτω από τη δύναμη και την απολυταρχική εξουσία του «Μεγάλου Βασιλέα» συγκεντρώνονταν φυλές της Ανατολής που είχαν υποταχθεί στην παντοδυναμία του.

Από την άλλη πλευρά, παρά τη διαφορετικότητα στις αντιλήψεις και στις απόψεις των στρατηγών, παρά τις διαφορές στα άτομα που συγκροτούσαν το στρατό, υπερίσχυε η θέληση του συνόλου να αποκρούσει την εισβολή μίας τυραννικής δύναμης που ήθελε να επιβάλλει δια της βίας την εξουσία της πάνω σε ελεύθερους πολίτες».

«Θα ήταν διαφορετικό το μέλλον του δυτικού κόσμου» 

Ο Πρόεδρος της Βουλής έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη χρονική συγκυρία της Μάχης του Μαραθώνα τονίζοντας πως «πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν διαχρονικά ότι εάν σε εκείνη τη μάχη του Μαραθώνα είχαν επικρατήσει οι στρατιές του Πέρση μονάρχη το μέλλον του σημερινού δυτικού κόσμου θα ήταν διαφορετικό. Η ήττα των Ελλήνων θα σηματοδοτούσε την οπισθοδρόμηση, η δημοκρατία δεν θα καλλιεργούσε τις αξίες της, η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και η επιστήμη θα εμποδίζονταν να αναπτυχθούν τα πολιτιστικά μνημεία του χρυσού αιώνα του Περικλή δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ. Ο σημερινός πολιτισμένος κόσμος αναγνωρίζει ότι μόνο μέσα από τη δημοκρατία που γεννήθηκε στην Ελλάδα, μόνο μέσα από τους θεσμούς της, κατοχυρώνονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και σφυρηλατούνται η δικαιοσύνη και ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου».

Η έκθεση του Ιδρύματος της Βουλής που θα διαρκέσει μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου παρουσιάζει μέσα από ψηφιακές αναπαραγωγές, αντίγραφα αρχαίων αντικειμένων, οπτικοακουστικό υλικό και διαδραστικές εφαρμογές, τους δύο αντίπαλους κόσμους – τον κόσμο των ελληνικών πόλεων και της περσικής αυτοκρατορίας- τόσο στις παραμονές της Mάχης του Μαραθώνα όσο και στην ίδια τη Μάχη.

Ξενάγηση στην έκθεση

ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

*Η αίθουσα Ελευθερίου Βενιζέλου, πρώην αίθουσα Τροπαίων

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

           Η Βουλή, με την φημισμένη Βιβλιοθήκη της αλλά και το Ίδρυμα για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, είναι μια πνευματική κυψέλη, καθώς με τις κατά καιρούς μνημειώδεις και άλλες εκδόσεις τους υπηρετούν τις επιστήμες, την ιστορία αλλά και την τέχνη. 

          Αυτές τις εκδόσεις, που έχουν γράψει ήδη τη δική τους ιστορία, θα θυμηθούμε σήμερα.

           Μια από τις τελευταίες μνημειώδεις εκδόσεις είναι η "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ" του Τζωρτζ Φίνλευ. Το έργο εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1861 και έκτοτε υπέστη πολλές αναθεωρήσεις. 

ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ- ΚΑΡΑΓΑΤΣ- ΝΕΑ ΟΡEΣΤΙΑΔΑ

*Μια εξαιρετική φωτογραφία του Γρηγόρη Αζορίδη από το κτίριο του Παλαιού Δημαρχείου Αδριανούπολης. Διακρίνεται στη μαρκίζα η υποδοχή για τοποθέτηση της ελληνικής σημαίας, 

όταν απελευθερώθηκε Αδριανούπολη.

          Μια ιδιαίτερα σημαντική έκδοση, παρουσιάστηκε στις 13 Ιουνίου στην Νέα Ορεστιάδα. Η παρουσίαση έγινε στο Πολιτιστικό Πολυκέντρο της ΔΚΕΠΑΟ. Η παρουσίαση αυτή επαναλαμβάνεται στις 20 Ιουνίου στο ξενοδοχείο GRECOTEL, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Νομαρχίας Έβρου "Τρένο Πολιτισμού".  Ομιλητής και στις δύο παρουσιάσεις ο καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης κ. Θεοφάνης Μαλκίδης.
          Η έκδοση αυτή έχει τίτλο "ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ- ΚΑΡΑΓΑΤΣ- ΝΕΑ ΟΡEΣΤΙΑΔΑ". Συγγραφείς είναι οι κ. Κιηγμάς Ν. Δημήτριος και Ρυζιώτης Β. Γεώργιος.
          Πρόκειται για το μοναδικό μέχρι τώρα βιβλίο, όπως γράφει και η εφημερίδα ΜΕΘΟΡΙΟΣ, που με επιστημονικό τρόπο καταγράφει την ιστορία της Αδριανούπολης και την εξέλιξη της ως ιστορία της Νέας Ορεστιάδας.
          "Το βιβλίο αυτό- όπως αναφέρεται στον πρόλογό του- είναι αποτέλεσμα μιας προηγηθείσης πολύχρονης έρευνας και ενασχόλησης των συγγραφέων με την ιστορία του τόπου. Αφού έγινε μια μεγάλη συγκέντρωση σχετικών πηγών, δημιουργήθηκε η ανάγκη να γραφεί ένα βιβλίο, που να περιλαμβάνει οργανωμένα όλα τα στοιχεία που καταδεικνύουν την ιστορική συνέχεια των κατοίκων της Νέας Ορεστιάδας. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου γίνεται καταρχάς μια προσπάθεια να αναδειχτεί η σημαντικότητα της Θράκης γιά όλο τον Ελληνισμό και τους γειτονικούς λαούς και στη συνέχεια να γίνει φανερή η ιστορική και πολιτιστική καταγωγή των κατοίκων της Νέας Ορεστιάδας από το Καραγάτς, την Αδριανούπολη, τα υπόλοιπα προάστιά της, αλλά και τα άλλα χωριά της ευρύτερης περιοχής και ακτινοβολίας της. Στόχος του βιβλίου δεν ήταν η εξαντλητική παράθεση στοιχείων για την Νέα Ορεστιάδα από την ίδρυσή της έως σήμερα, κάτι που αποτελεί φυσικά στόχο και υλικό ενός άλλου ξεχωριστού βιβλίου".
          Η εκτύπωση και η βιβλιοδεσία υλοποιήθηκε στη Νέα Ορεστιάδα από την εταιρία ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΟΥ ΧΡΥΣΗ Α.Ε. "ΜΕΘΟΡΙΟΣ" με τη συμπαράσταση της Νομαρχίας Έβρου και του Συλλόγου Απογόνων Καραγατσιανών- Αδριανουπολιτών "Η ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ". 

*Ο παλαιός σιδηροδρομικός σταθμός της Αδριανούπολης. 

Αρχείο Γρηγόρη Αζορίδη.

          Με την ευκαιρία αυτή, διαβάστε στο ιστολόγιο αυτό το θέμα που είχαμε αναρτήσει στις  17 Νοεμβρίου 2009, με τίτλο "Η Αδριανούπολη του ΙΘ΄ αιώνα, μέσα από διπλωματικά ντοκουμέντα".

http://sitalkisking.blogspot.com/2009/11/blog-post_17.html

*Αριστερά το κτίριο του Δημαρχείου της Αδριανούπολης στις αρχές του 20ου αιώνα.

 Δεξιά το ίδιο κτίριο σήμερα, διατηρημένο, σε φωτογραφία του Γρηγόρη Αζορίδη

*Το κτίριο του παλαιού σιδηροδρομικού σταθμού της Αδριανούπολης. 

Σήμερα στεγάζει το Πανεπιστήμιο της πόλης

*Φανταστική απεικόνιση της Αδριανούπολης στο αρχοντικό της οικογένειας Τζώνου 
στη Σιάτιστα

*Το προάστειο της Αδριανούπολης Κιρισχανέ.

Ο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ, ΤΙ ΘΑ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ.

*Οι τάφοι των Βενιζέλων στο Ακρωτήρι Χανίων

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Έξω από τα Χανιά, στην μαγευτική τοποθεσία Ακρωτήρι, βρίσκονται οι τάφοι των δύο Βενιζέλων, που διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας. Του Ελευθέριου Βενιζέλου και του γιου του Σοφοκλή Βενιζέλου. Στο πλάι των τάφων αυτών υπάρχει ένα κείμενο. Το κείμενο αυτό, είναι το σημερινό μας αντικείμενο.

           Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, υπήρξε μεγάλος πολιτικός και κατ’ εξοχήν ρεαλιστής. Το ρεαλισμό του, τον απέδειξε όχι μόνο στην καθημερινή πολιτική πρακτική του, αλλά και σε άλλα ζητήματα, όπως είναι η περίφημη αυτονεκρολόγησή του στις 28 Απριλίου 1932.

Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100006_13/06/2010_404375

* Η απόκρουση 

των στρατευμάτων του Μουσολίνι 

αποτέλεσε την πρώτη νίκη  κατά μιας χώρας του Άξονα

Επιμέλεια: Στέφανος Xελιδόνης


          Την επαύριο του τορπιλισμού της «Έλλης» η ελληνική κυβέρνηση αποσιώπησε ότι η επίθεση ήταν έργο των Ιταλών. Παρά τα αδιάσειστα στοιχεία και τις υποψίες του λαού για τους ενόχους, η Ελλάδα απέφυγε τη σύρραξη. Ετσι, ο Ιωάννης Μεταξάς κέρδιζε κι άλλον χρόνο προκειμένου να προετοιμάσει τη χώρα του ενάντια σε μια μεγάλη ιταλική εισβολή την οποία ανέμενε από καιρό. 
          Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε στον Μεταξά τελεσίγραφο της ιταλικής κυβέρνησης. Με αυτό, η Ρώμη ζητούσε να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση ιταλικών στρατευμάτων, τα οποία θα κατελάμβαναν απροσδιόριστα «στρατηγικά σημεία» εντός της ελληνικής επικράτειας. Ο Μεταξάς αρνήθηκε, απαντώντας στα γαλλικά: «Alors, c' est la guerre» («Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»). Με το «ΟΧΙ» άρχισε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος. Οι εντυπωσιακές νίκες των Ελλήνων κατά των Ιταλών θα έφερναν εν καιρώ τους Γερμανούς στην Ελλάδα, οι οποίοι θα έσπευδαν σε βοήθεια των συμμάχων τους που αποτύγχαναν στην επίθεσή τους από την Αλβανία. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η αναγκαστική γερμανική επέμβαση στα Βαλκάνια επηρέασε την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς καθυστέρησε την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα στην ΕΣΣΔ. Αλλοι ιστορικοί διαφωνούν με αυτήν τη θέση. Το βέβαιο είναι πως η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε την πρώτη νίκη κατά μιας χώρας του Αξονα. Το ηθικό παράδειγμα από το «Επος του '40» τονιζόταν τότε στους διθυραμβικούς επαίνους για τη μικρή Ελλάδα. Οπως είχε πει και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Εφεξής δεν θα λέμε ότι οι Ελληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες».

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ: Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΩΝ

*Το Μεσολόγγι σε παλιά καρτ ποστάλ

          Το Μεσολόγγι από τις αρχές του εθνικού πολιτικού βίου, πρωταγωνίστησε με κάθε τρόπο στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Είτε με τη συμμετοχή των Μεσολογγιτών στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, είτε με τη συμμετοχή τους στην πολιτική, αλλά και πνευματική ζωή της χώρας.

          Το Μεσολόγγι, γεννά ήρωες, πρωθυπουργούς και ποιητές. Η μικρή αυτή πόλη της Ρούμελης, που άφησε κατάπληκτη την Ευρώπη με τις δραματικές πολιορκίες της από τους Οθωμανούς και την ηρωική έξοδο των κατοίκων της, «ετούτο τ’ αλωνάκι», όπως την αποκαλούσε ο Διονύσιος Σολωμός στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», γέννησε πέντε πρωθυπουργούς, αριθμός σημαντικός, ανάλογα και με τον πληθυσμό της πόλης.

ΑΙΝΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΕΔΕΑΓΑΤΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥH ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΤΟ ΙΘ΄ ΑΙΩΝΑ

*Η Αίνος το 1902

*Αναδρομές στην ιστορία της Θράκης

*Άγρια πολεμική δια του Τύπου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Διάβαζα πρόσφατα, μια νέα μετάφραση της «Αντιγόνης» του Σοφοκλέους, που παρουσίασε με επιτυχία σε ένα τόμο, ο συνάδελφός μου Ανδρέας Ζούλας. Το μάτι μου έπεσε σε δύο αναφορές του κειμένου για τις δύσκολες Θρακικές θάλασσες και τις αλίμενες ακτές της και θυμήθηκα άθελά μου την παλαιά «κόντρα» που είχε ξεσπάσει τον ΙΘ΄ αιώνα μεταξύ της Αίνου και του νεοσύστατου τότε Δεδέαγατς. Μια κόντρα, για την οποία έχω αρθρογραφήσει και παλαιότερα.

          Η Αίνος ήταν μια πόλη με μεγάλη ναυτική παράδοση. Ανέδειξε θρυλικούς καπεταναίους στη θάλασσα και έμειναν οι ηρωικές μορφές του καπετάν Χατζή Αντώνη Βιζβίζη, της γυναίκας του Δόμνας Βιζβίζαινας, και των άλλων αγωνιστών.

ΟΙ ΙΑΠΩΝΕΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

        Στις φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις στην Ιστορία της Θεωρητικής Κατεύθυνσης, ζητήθηκε από τoυς διαγωνιζόμενους, μεταξύ άλλων, να  δώσουν το περιεχόμενο του όρου: "Ομάδα των Ιαπώνων". 
        Στο ιστολόγιο αυτό πάντως, είχαμε την χαρά να γράψουμε για τους Ιάπωνες της Βουλής των Ελλήνων από τις 22 Ιανουαρίου 2010.
        Επαναφέρουμε σήμερα το θέμα αυτό, για να το θυμηθούν οι φίλοι αυτού του ιστολογίου.

ΟΙ ΙΑΠΩΝΕΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

*Σχόλιο από την "Ακρόπολη" την εφημερίδα του Βλάση Γαβριηλίδη

          Μια άτυπη και πολιτικά ετερόκλητη ομάδα βουλευτών, με ξενική ονομασία, έγραψε τη δική της πολιτική ιστορία, στις αρχές του 20^ου αιώνα, όταν η χώρα προσπαθούσε να απαλλαγεί από τις παλαιοκομματικές νοοτροπίες και να βρει τον κατάλληλο βηματισμό στο νέο περιβάλλον, που δημιουργούσαν οι ανάγκες του εκσυγχρονισμού της.

          Τους ονόμασαν Ιάπωνες, αλλά ήταν Έλληνες. Τους παρομοίωσαν με τους Ιάπωνες στρατιώτες, αλλά ήταν βουλευτές, με πάθος για την αποστολή τους και όραμα για τη χώρα. 

          Ήταν το έτος 1906, όταν ένα πυρήνας βουλευτών με ταυτόσημες απόψεις σε καίρια ζητήματα, έκανε την εμφάνισή του στην Ελληνική Βουλή, χωρίς ωστόσο να αποτελέσει κόμμα.

ΨΗΦΙΔΕΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ (και μη...) ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

   

*Εδώ έρριχναν τα σφαιρίδια, επιλέγοντας το "μαύρο" ή το "άσπρο" τμήμα της κάλπης αυτής

         Έστω και χωρίς πάθος, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι, που έλεγαν, πως… θα το ρίξουν  δαγκωτό! Εννοώντας ότι θα ψηφίσουν με πάθος και ένταση. Είναι μια φράση, που επέζησε έως τις ημέρες μας και τείνει να εκλείψει. 

        Κατάλοιπο της ψηφοφορίας, που γίνονταν με τα σφαιρίδια, τα οποία έριχναν μέσα από ένα σωλήνα (στον οποίο έμπαινε το χέρι του ψηφοφόρου) που οδηγούσε σε δύο κουτιά, το άσπρο για τις θετικές ψήφους και το μαύρο για τις αρνητικές. Από εκεί μας έμεινε η φράση: «Τον μαύρισα!!!». Όμως μιλούσαμε για το «δαγκωτό». Αυτή η φράση προέκυψε από το πάθος των ψηφοφόρων που πριν ρίξουν το μολύβδινο σφαιρίδιο στο κουτί… το δάγκωναν με μανία! Αντίστοιχα έχουμε και τη φράση "τον έβγαλα ασπροπρόσωπο"!!!

          Μια άλλη φράση από την ανύπαρκτη επιστήμη της… Λαογραφίας των εκλογών (άραγε δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένας τέτοιος κλάδος, ανάμεσα στην Πολιτική Ιστορία και Συνταγματική Ιστορία;) που έχει ήδη ξεχαστεί, είναι η φράση για τους «βουλευτές του ρεφενέ».

Ο τορπιλισμός της «Έλλης» στην Τήνο το 1940

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_06/06/2010_403530

*Το ιστορικό πολεμικό πλοίο

*Ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο του 1940 

η Ελλάδα συγκλονίζεται

από μία απρόκλητη επίθεση 

της φασιστικής Ιταλίας

Επιμέλεια: Νίκος Χρυσολωράς


Τον Αύγουστο του 1940, η Γερμανία είχε θέσει ήδη υπό τον έλεγχό της το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και η Luftwaffe βομβάρδιζε ανηλεώς (αλλά χωρίς αποτέλεσμα) την τελευταία εστία αντίστασης που είχε απομείνει στις Βρετανικές Νήσους. Παράλληλα, ο Χίτλερ κατέστρωνε το πλέον μεγαλεπήβολο από τα σχέδιά του - την εισβολή στη Σοβιετική Ενωση. Το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας όμως δεν είχε ανάλογες επιτυχίες να επιδείξει. Ο Μουσολίνι χρειαζόταν επειγόντως μια γρήγορη και αποφασιστική νίκη, ώστε να ενισχύσει το κύρος του. Η Ελλάδα φάνταζε ιδανικός στόχος, καθώς θα εξυπηρετούσε και τα ιταλικά σχέδια για απόλυτη κυριαρχία στη Μεσόγειο.

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΜΑΚΩΝ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΤΟΥ ΙΘ΄ ΑΙΩΝΑ

*Πομάκοι. Φωτό από το Blog Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

*Ηρωικές αντιστάσεις των Πομάκων

*Άγνωστα στοιχεία

*Διεθνείς παρεμβάσεις

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

     Η ιστορία των εξεγέρσεων στη Θράκη, είναι εν πολλοίς αδιερεύνητη ιστορικά. Έχει πολλές δραματικές σελίδες από τις καταπιέσεις που υπέστη ο Χριστιανικός πληθυσμός της και οι Πομάκοι, από τους Τούρκους και από τους Βούλγαρους.

          Στην εποχή που εξετάζουμε δηλαδή τον ΙΘ΄ αιώνα, σημειώθηκαν εξεγέρσεις των Πομάκων, τόσο εναντίον των Τούρκων, όσο και εναντίον των Βουλγάρων.

          Η μεγαλύτερη ίσως εξέγερση σημειώθηκε την άνοιξη του 1878 και προκάλεσε την ανάμειξη ακόμα και των ξένων δυνάμεων και διεθνές ενδιαφέρον. 

ΤΑ 90α "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

*Η κατάθεση στεφάνων στον Άγνωστο Στρατιώτη

          Στις 29 και 30 Μαΐου γιορτάσθηκαν στην Αθήνα, τα 90α "Ελευθέρια" της Θράκης από τα Θρακικά σωματεία της Αθήνας, με επικεφαλής την Ομοσπονδία.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η αρχή της δεδηλωμένης, αποτελεί το βάθρο του κοινοβουλευτισμού. Είναι η αρχή που επιβάλει να δίδεται από τον Ανώτατο Άρχοντα, η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στα κόμματα ή στους συνασπισμούς κομμάτων, που διαθέτουν την πλειοψηφία της Βουλής, με βάση την ψήφο εμπιστοσύνης, που παρέχουν οι εκπρόσωποι του Έθνους  στη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Οι αγώνες του Χαρίλαου Τρικούπη και η αρθρογραφία του, του στοίχησαν ακόμα και φυλάκιση, αλλά οδήγησαν στην θέσπιση της αρχής της δεδηλωμένης στη χώρα μας από το 1875.

          Αυτά τα γεγονότα, θα θυμηθούμε σήμερα εδώ. 

          Υπήρξαν εποχές, στην ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία, που η  αυθαιρεσία του Ανωτάτου Άρχοντος, επέτρεπε τον σχηματισμό κυβερνήσεων ακόμα και μειοψηφικών, γεγονός που δημιουργούσε εντάσεις και δυσλειτουργίες στην ομαλή λειτουργία του Πολιτεύματος.