Η καρδιά και η περιουσία του έντιμου Κωνσταντίνου Κανάρη

*Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ως πρωθυπουργός της Οικουμενικής κυβερνήσεως

*Υπόδειγμα εντιμότητας, ηρωισμού

και μεγάλου πολιτικού κύρους

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ήρωας της Επανάστασης του 1821, υπήρξε στα κατοπινά χρόνια πολιτικός με μεγάλο κύρος, αποδεκτός αλλά και θαυμαζόμενος για το ακέραιο του χαρακτήρα του και το λιτό βίο του. Ο θάνατός του προκάλεσε συγκίνηση σε όλο τον Ελληνισμό.

Ο ηρωικός πυρπολητής και ναυμάχος γεννήθηκε στα Ψαρά το 1793  και πέθανε στην Αθήνα, στις 2 Σεπτεμβρίου 1877. Υπήρξε σπουδαία μορφή του ναυτικού αγώνα κατά την Επανάσταση του 1821, αλλά και εξέχουσα προσωπικότητα  της πολιτικής στα κατοπινά χρόνια. Διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας σε ένα διάστημα 33,5 ετών αρχίζοντας από το 1844, με πρωθυπουργική θητεία 2 ετών και 3 μηνών συνολικά.

Δύο γεγονότα αξίζει να υπομνησθούν για να περιγραφεί η συμβολή του Κανάρη ως πολιτικού άνδρα Το έτος 1864 έγινε ο πρώτος που συμπληρώνει 4 πρωθυπουργίες από την πλήρη εφαρμογή Συντάγματος στη χώρα το 1844  και κυρίως ο μόνος πρωθυπουργός, που επί των ημερών του η Βουλή ψηφίζει ή αναθεωρεί το Σύνταγμα της Ελλάδας δυο φορές, το 1844 και το 1864.

Θράκες στη Λεγεώνα των Ξένων, το 1915

 

*Γερμανοί μαστιγώνουν Έλληνες εθελοντές, αιχμαλώτους. 

Από το Γαλλικό περιοδικό "Le Petit Journal" (28 Φεβρουαρίου 1915)

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Παλληκάρια από τη Θράκη, στα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκαν να υπηρετούν στη Λεγεώνα των Ξένων της Γαλλίας, στο αμφιλεγόμενο αυτό σώμα εθελοντών. Πλήρεις καταλόγους καταταχθέντων δεν έχουμε. Άρα δεν ξέρουμε το σύνολο των Θρακών που κατατάχθηκαν εκεί. Ορισμένα μόνο ονόματα από σποραδικά δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής γνωρίζουμε.

Η Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων- στα γαλλικά αποκαλείται légion étrangère- υπήρξε ένα στρατιωτικό σώμα, που έμεινε στην ιστορία για την ατσάλινη εκπαίδευση των ανδρών της για την απάνθρωπη πειθαρχία της και τη βάρβαρη συμπεριφορά των στελεχών τηςμ που την επέδειξαν  στις γαλλικές αποικίες.

Ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1831, με διάταγμα του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου-Φίλιππου, με εισήγηση του υπουργού των Στρατιωτικών Ζαν Σουλτς. Το διάταγμα προσδιόριζε ότι η Λεγεώνα θα πολεμούσε εκτός του Γαλλικού εδάφους. Θα στελεχώνονταν από αλλοδαπούς άνδρες διαφόρων εθνικοτήτων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στη Λεγεώνα να κατατάσσονται άτομα που, για διάφορους λόγους, διώκονταν στη χώρα τους. Έτσι κατά καιρούς μαζεύτηκαν εκεί και ποικίλα πρόσωπα, από πολιτικά διωκόμενους έως κοινούς εγκληματίες. Στη Λεγεώνα όμως επικρατούσε η σιδηρά και, όχι σπάνια, η απάνθρωπη πειθαρχία.

Ο ύπαρχος που εμψύχωνε τον Ιατρίδη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/969717/article/epikairothta/ellada/o-yparxos-poy-emyyxwne-ton-iatridh 

*Το θωρηκτό «Αβέρωφ» σε βολή, γυμνάσια του στόλου, 1929. Εκείνη τη χρονιά αποφοίτησε ο Βασίλειος Ασλάνογλου από τη Σχολή Δοκίμων.

Του κ. ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*

Τον Ιούλιο του 2017 πέθανε η γιαγιά μου, Αλεξάνδρα (Λιλή) Ασλάνογλου. «Έφυγε» πλήρης ημερών, στα 97 της. Είχε προηγηθεί χρόνια πριν ο παππούς μου, Γεώργιος. Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο της γιαγιάς, η κόρη της, και μητέρα μου, Ειρήνη, ξεκίνησε την τακτοποίηση του άδειου πλέον πατρικού. Εκεί ανακάλυψε έναν κρυμμένο θησαυρό: ένα εκπληκτικό αρχείο με φωτογραφίες, διπλώματα, μετάλλια, σημειώσεις, ημερολόγια τα οποία ανήκαν όλα στον θείο της μητέρας μου, τον Βάσο. Ο Βάσος ή Βασίλειος Ασλάνογλου (αναφέρεται και ως «Αρσλάνογλου») είχε υπηρετήσει ως αξιωματικός στο Πολεμικό Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με το που η μητέρα μου με πληροφόρησε για την ύπαρξη αυτού του θαμμένου αρχείου που τώρα ερχόταν στο φως, κατάλαβα ότι εδώ υπήρχε μια ωραία ιστορία. Ξεκίνησα λοιπόν τη σχολαστική οργάνωσή του με απώτερο σκοπό να γίνει κάποτε βιβλίο.

Η ιστορία είναι αυτή: ο Βάσος Ασλάνογλου γεννήθηκε στη Μερσίνη της Κιλικίας της Μικράς Ασίας το 1908. Ήταν ο δεύτερος από τρία αδέλφια: τα άλλα δύο ήταν ο Γεώργιος (ο παππούς μου) και ο Ντίνος.

Τα τρία αγόρια θα αποκτήσουν «πληρεστέρα, ελληνοπρεπή» παιδεία (όπως γράφει ένα οικογενειακό έγγραφο) στη Χίο, όπου και θα εγκατασταθεί ολόκληρη η οικογένεια.

Επισκευές στη Βουλή, σήμαινε… νέες σελίδες ιστορίας!!!

*Η ανανεωμένη αίθουσα της Βουλής της Μείζονος Ελλάδος, το 1915.

*Η Βουλή της Μείζονος Ελλάδος

*Σόλες από τα βουλευτικά εδώλια

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η αίθουσα του Κοινοβουλίου είτε στο σημερινό κτίριο των λεγομένων Παλαιών Ανακτόρων είτε στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής στην οδό Σταδίου (σήμερα Εθνικό Ιστορικό Μουσείο) έχει υποστεί κατά καιρούς διάφορες επισκευές και βελτιώσεις, αναγκαίες για την καλή λειτουργία του ύψιστου θεσμού της Δημοκρατίας. Ωστόσο υπήρχαν χαρακτηριστικές επισκευές, που είχαν συνδεθεί με αξιόλογα ιστορικά γεγονότα

Δύο τέτοια γεγονότα, έχουν μείνει στην λεγόμενη «μικρή ιστορία» του κοινοβουλευτισμού και αφορούν τα έτη 1915 και 1946. Ήταν δύο σημαντικές χρονιές, ιστορικά.

Να θυμίσουμε ότι οι εκλογές της 31^ης  Μαΐου 1915 έγιναν από την κυβέρνηση του Δημήτριου Γούναρη και ενώ είχε αρχίσει να πολώνει την πολιτική κατάσταση ο Εθνικός Διχασμός. Το σημαντικό όμως ήταν ότι σε αυτές τις εκλογές είχαν ψηφίσει και οι περιοχές, που μόλις είχαν απελευθερωθεί: Η  Ήπειρος, η Μακεδονία και τα νησιά του Αιγαίου. Στις 10 Αυγούστου όμως ο Ελευθέριος Βενιζέλος σχημάτισε κυβέρνηση, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Γούναρη.  Όμως και ο Βενιζέλος παραιτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου λόγω διαφωνίας με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄. Στις 24 Σεπτεμβρίου σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, η οποία παραιτήθηκε για να σχηματίσει νέα κυβέρνηση στις 25 Οκτωβρίου ο Στέφανος Σκουλούδης. Αυτό ήταν το ασταθές πολιτικό πλαίσιο εκείνη τη χρονιά, αν και η Ελλάδα λόγω των Βαλκανικών Πολέμων εμφανίζονταν να έχει διπλό πληθυσμό και διπλάσια έκταση.

Ρίτσαρντ Κλογκ εναντίον χούντας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/968235/gallery/politismos/vivlio/ritsarnt-klogk-enantion-xoyntas 

*Ο Ρίτσαρντ Κλογκ συνέβαλε ώστε να αποκαλυφθούν οι μηχανισμοί προπαγάνδας της ελληνικής χούντας στο εξωτερικό.

Γράφει ο κ. ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Στην ταινία «The Post» η αγωνία κλιμακώνεται όταν η αμερικανική εφημερίδα The Washington Post επιχειρεί να δημοσιεύσει τα «Pentagon Papers», μια σειρά από εμπιστευτικές αναφορές για την εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ. Στην ταινία, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα των αρχών του 1970, ο Ρίτσαρντ Νίξον προσπαθεί με κάθε τρόπο να μπλοκάρει τη δημοσίευση και ο Τομ Χανκς με τη Μέριλ Στριπ, στους ρόλους του αρχισυντάκτη και της εκδότριας της εφημερίδας, αντίστοιχα, παίρνουν μια γενναία απόφαση για την ελευθερία της έκφρασης.

Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1968, ένα παρόμοιο δημοσιογραφικό θρίλερ εκτυλίχθηκε στα γραφεία των «Κυριακάτικων Τάιμς» του Λονδίνου. Το καυτό θέμα μπορεί να μην προκαλούσε την πτώση της τότε βρετανικής κυβέρνησης, αλλά θα έφερνε καίριο πλήγμα σε μια χώρα αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην εικόνα που προσπαθούσε να περάσει η δικτατορία των συνταγματαρχών στο εξωτερικό. Ένας από τους πρωταγωνιστές του ελληνικού δημοσιογραφικού δράματος ήταν ο νεαρός τότε ιστορικός Ρίτσαρντ Κλογκ.

Ολίγα τινά περί την απελευθέρωση της Θράκης, το 1920

*Καρτ ποστάλ βενιζελικών της εποχής του Εθνικού Διχασμού, κατά του βασιλέως. 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Ο Εθνικός Διχασμός των ετών 1914-1917 είναι μια μαύρη σελίδα στην Νεώτερη Ιστορία της Ελλάδας. Πρόκειται για πολιτικά κυρίως γεγονότα,  που αναφέρονται στη διένεξη μεταξύ του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθέριου Βενιζέλου και του βασιλέως Κωνσταντίνου Α΄ σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η διένεξη αυτή, που κόστισε πολύ ακριβά στην Ελλάδα, διαίρεσε την χώρα σε δύο πολιτικά  στρατόπεδα και προκάλεσε εξαιρετικά βαθύ χάσμα- ενίοτε και θανατηφόρο- στην ελληνική κοινωνία για πάρα πολλά χρόνια μετά. Τα απόνερα του Διχασμού δεν άφησαν τότε, στην φάση της μεγάλης οξύτητας, ανεπηρέαστη και την μόλις απελευθερωμένη Θράκη, όχι βέβαια με την ένταση που αυτή η εθνική μάστιγα εκδηλώθηκε σε άλλες περιοχές της χώρας. Και ήταν επόμενο να δοκιμασθεί και η Θράκη. Δεδομένου ότι αποτελούσε μια καθαρόαιμη βενιζελική περιοχή, η οποία υπολογίζονταν ότι ψήφισε το κόμμα των Φιλελευθέρων κατά 80%.

Απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/967411/gallery/epikairothta/ellada/apopeira-dolofonias-toy-makarioy

*Ο Μακάριος επιθεωρεί το ελικόπτερο μέσα στο οποίο βρισκόταν όταν έγινε η δολοφονική απόπειρα εναντίον του, στις 8 Μαρτίου.

Γράφει ο κ. ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΠΟΛΥΒΙΟΥ*

Ο Μάρτιος του 1970 επιφύλασσε για την Κύπρο δύο συνταρακτικά γεγονότα, την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ και τη δολοφονία του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη. Ήταν ο δυσοίωνος προάγγελος για όσα δραματικά ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια και κορυφώθηκαν το εφιαλτικό καλοκαίρι του 1974, με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και την τουρκική εισβολή.

Μετά τις προεδρικές εκλογές του 1968 και τη θριαμβευτική επανεκλογή στο προεδρικό αξίωμα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, οι αναμενόμενες βουλευτικές εκλογές (τελικώς έγιναν τον Ιούλιο του 1970) είχαν οδηγήσει, κατά τους πρώτους μήνες του 1969, στην ίδρυση νέων κομμάτων, που κάλυπταν τον πολιτικό χώρο μεταξύ του ΑΚΕΛ και του νεοϊδρυθέντος ΔΕΚ, της αντιμακαριακής αντιπολίτευσης.

Καταλύτης στις πρώτες κομματικές αντιπαραθέσεις ήταν η πρωταγωνιστική συμμετοχή στο «Ενιαίον Κόμμα» της Κεντροδεξιάς, υπό τον Γλαύκο Κληρίδη, του μέχρι τότε πανίσχυρου πρώην υπουργού Εσωτερικών και Αμύνης Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, με μεγάλο δίκτυο αφοσιωμένων υποστηρικτών και διασυνδέσεων στην αστυνομία, στον στρατό και στις υπηρεσίες πληροφοριών της νεαρής δημοκρατίας. Ο Γιωρκάτζης, για χρόνια εξ απορρήτων συνεργάτης του Μακαρίου, είχε παραιτηθεί από την κυβέρνηση την 1η Νοεμβρίου 1968, μετά τη δημοσιοποίηση στην Αθήνα του ανακριτικού πορίσματος, που τον κατονόμαζε ως συνεργό του Αλέξανδρου Παναγούλη στην απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου (13 Αυγούστου 1968).

Ο θάνατος του δημοσιογράφου, το μακρινό 1915

*Ο Γρηγόριος Βασιλάς

*Οι κακουχίες των Βαλκανικών Πολέμων,

οδήγησαν στον τάφο τον Γρηγ. Βασιλά

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Άδοξο θάνατο είχε ένας δραστήριος Σμυρνιός στην καταγωγή δημοσιογράφος, που είχε παρακολουθήσει τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, διέσχισε πεζός τη Μακεδονία, επισκέφθηκε τη Δυτική Θράκη, υπέστη πολλές δοκιμασίες στα μέτωπα, αλλά τελικά οι κακουχίες  του πολέμου, τον οδήγησαν στον τάφο, μετά από μακρά και βασανιστική ασθένεια.

                Πρόκειται για τον Γρηγόριο Βασιλά, που εγκατέλειψε το μάταιο αυτό κόσμο σε ηλικία περίπου 25 ετών, αφού διέγραψε μια λαμπρή και υποδειγματική πορεία στη δημοσιογραφία και πρόλαβε να εκδώσει ένα βιβλίο για τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο.

                Ο Βασιλάς γεννήθηκε στη Σμύρνη, αλλά πολύ σύντομα, υπήρξε θύμα των διωγμών που είχαν αρχίσει οι Νεότουρκοι αμέσως μετά την επανάστασή τους το 1908 και αναγκάσθηκε να καταφύγει στην Αθήνα, το 1910, μόλις 20 χρονών, συνεχίζοντας μια καριέρα, που είχε αρχίσει στην πατρίδα του. Η δύναμη και η θέληση που διέθετε τον βοήθησαν να αναδειχθεί πολύ γρήγορα στην αθηναϊκή δημοσιογραφία και να καταλάβει λαμπρή θέση.

                Ριψοκίνδυνος, δεν δίσταζε να εκτεθεί σε κινδύνους προτάσσοντας ακόμα και τα στήθη του. Όπως συνέβη στην Επανάσταση της Σάμου, όπου είχε βρεθεί με δημοσιογραφική αποστολή και κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του στη θέση Μουλά Ιμπραήμ.

Η ανεξιχνίαστη υπόθεση Πολκ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝ Η ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/966292/gallery/epikairothta/ellada/h-ane3ixniasth-ypo8esh-polk

*Η δολοφονία του Πολκ και η δίκη του Στακτόπουλου έλαβαν χώρα κατά τη σκληρή περίοδο του Εμφυλίου.

Του κ. ΙΩΑΝΝΗ Ο. ΙΑΤΡΙΔΗ*

Ο Τζωρτζ Πολκ, Αμερικανός ανταποκριτής που δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο 1948, ήταν ο πρώτος δυτικός δημοσιογράφος που έχασε τη ζωή του καλύπτοντας την εξέλιξη του Ψυχρού Πολέμου. Αποδοκίμασε την κομμουνιστική βία στην Ελλάδα, κατήγγειλε την ελληνική κυβέρνηση ως υπεύθυνη για τη φτώχεια και τη μιζέρια της χώρας και άσκησε κριτική στην Ουάσιγκτον για τη στήριξη ενός διεφθαρμένου καθεστώτος.

Ένας αθώος, ο Γρηγόρης Στακτόπουλος, καταδικάστηκε τελικά για τον θάνατο του Πολκ από ένα πολιτικά διαστρεβλωμένο νομικό σύστημα. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, η τραγική μοίρα των δύο ανδρών αξίζει να μνημονευθεί, βάσει και νέων στοιχείων. Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη, ούτε και υπήρξαν στοιχεία για τους ενόχους.

Το σώμα του Πολκ βρέθηκε στη θάλασσα, με τραύμα από πυροβολισμό στο κεφάλι. Δεν υπήρχαν ενδείξεις ληστείας, αλλά η δημοσιογραφική του ταυτότητα, από το CBS, ταχυδρομήθηκε ανώνυμα στην αστυνομία. Αν και διάφορες θεωρίες διατυπώθηκαν για το έγκλημα, οι περισσότεροι Ελληνες θεωρούσαν ότι ο Πολκ είχε δολοφονηθεί από τους κομμουνιστές, οι οποίοι, στο πλαίσιο του εμφυλίου πολέμου, προσπαθούσαν να εγκαθιδρύσουν διά της βίας ένα χωριστό κρατίδιο και να αποκτήσουν διεθνή αναγνώριση.

Η δολοφονία από τους κομμουνιστές ενός Αμερικανού δημοσιογράφου, πολίτη μιας χώρας που εξόπλιζε και στήριζε το ελληνικό κράτος, φαινόταν ως αληθοφανής εξήγηση. Οι περισσότεροι Ελληνες πολιτικοί, στρατιωτικοί αξιωματούχοι και το Στέμμα απέρριπταν το ενδεχόμενο να είναι η Δεξιά υπεύθυνη για την πράξη. Ο Γ. Α. Βλάχος, εκδότης της «Καθημερινής», έγραφε σε κύριο άρθρο του: «Ύψιστε Θεέ, δώσε να είναι οι δολοφόνοι κομμουνισταί, διότι εχαθήκαμε αν δεν είναι».

Μια άγνωστη ελληνική μετανάστευση

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/965217/gallery/epikairothta/ellada/mia-agnwsth-ellhnikh-metanasteysh

*Ο αγροτικός πληθυσμός του Πόντου άρχισε να αστικοποιείται, να εκπαιδεύεται και βαθμιαία να υιοθετεί τα δυτικά πρότυπα. Η φωτογραφία αποτυπώνει τη μετάβαση από την παραδοσιακή ενδυμασία στην «ευρωπαϊκή».

Γράφει ο κ. ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*

Στις 31 Αυγούστου του 1880 κυκλοφόρησε στην Τραπεζούντα το εβδομαδιαίο 14σέλιδο περιοδικό «Εύξεινος Πόντος», με την ένδειξη «Σύγγραμμα περιοδικόν εβδομαδιαίον». Η έκδοσή του διήρκεσε ένα χρόνο. Το τελευταίο τεύχος εκδόθηκε στις 7 Αυγούστου του 1881. Εκδόθηκαν 53 τεύχη με συνολικό αριθμό σελίδων περί τις 870. Υπήρξε το πρώτο έντυπο που κυκλοφόρησε στον μικρασιατικό Πόντο, την εποχή που η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε απολέσει σημαντικά εδάφη στον νότιο Καύκασο μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78.

Η ιδεολογική και πολιτική γραμμή του περιοδικού είναι συμβατή με το κυρίαρχο ρεύμα του ελληνοθωμανισμού, που έχει επικρατήσει στις ελίτ των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε γλώσσα καθαρεύουσα, η θεματολογία του περιοδικού περιελάμβανε κοινωνικά και λαογραφικά ζητήματα, καθώς και ειδήσεις από τον ελληνισμό της Ελλάδας, της Διασποράς και του Πόντου. Ιδιαιτέρως το απασχολούσε το φαινόμενο της μεγάλης μεταναστευτικής ροής Ελλήνων από τον μικρασιατικό Πόντο προς τις ρωσοκρατούμενες περιοχές. Η μεταναστευτική αυτή κίνηση θεωρείται από τους εκδότες ως η σημαντικότερη και η πλέον επικίνδυνη εξέλιξη για τον ελληνισμό του Πόντου.

Η ιστορική σημαία της Κομοτηνής

 *Έπαρση της ιστορικής σημαίας στην Κομοτηνή

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Κομοτηνή, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου την επέτειο της απελευθέρωσής της. Στο επίκεντρο των εορτασμών, βρίσκεται πάντα η ιστορική σημαία, που έραψαν και κέντησαν κάπως βιαστικά μέσα σε μια νύχτα, οι γυναίκες της Φιλοπτώχου Αδελφότητας της πόλης, κατά την πρώτη απελευθέρωση της πόλης στις 14 Ιουλίου 1913.

                Τότε, κεντήθηκε επάνω στη σημαία η ημερομηνία εκείνη με λευκή μεταξένια κλωστή. Η σημαία όμως στο διάβα του χρόνου πήρε και άλλες κεντημένες ημερομηνίες, ακολουθώντας τις περιπέτειες αλλά και τις χαρές της Κομοτηνής.

                Η πρώτη απελευθέρωση έγινε στις 14 Ιουλίου 1913. Τότε, στο πλαίσιο του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, τα ελληνικά στρατεύματα και ο στόλος απελευθέρωσαν σχεδόν όλη της Δυτική Θράκη, εκδιώκοντας τους Βουλγάρους, οι οποίοι είχαν καταλάβει τα εδάφη της το 1912 κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, εκδιώκοντας τους Τούρκους. Κατά τις περιγραφές των δημοσιογράφων, οι πρόκριτοι της πόλης και πάρα πολλοί κάτοικοι είχαν εξέλθει περί τα 2 χιλμ. δυτικά για να υποδεχθούν το στρατό της απελευθέρωσης, κρατώντας σημαίες και ζητωκραυγάζοντας ενθουσιασμένοι.

Έλληνες στην κόλαση των γκουλάγκ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://www.kathimerini.gr/964799/article/epikairothta/ellada/ellhnes-sthn-kolash-twn-gkoylagk 

*Το πρώτο μνημόσυνο για τους Έλληνες- θύματα του σταλινισμού στον χώρο του γκουλάγκ, έξω από το Μαγκαντάν, αμέσως μετά τη διάλυση της EΣΣΔ.

Γράφει ο δημοσιογράφος TΑΣΟΣ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ

Ο 65χρονος Ιβάν Τζουχά είναι γεωγράφος στο επάγγελμα. Αλλά η μοίρα της οικογένειάς του (ο Έλληνας παππούς του τουφεκίστηκε από τον Στάλιν) και η αγάπη του για ταξίδια και... αρχεία τον έκανε χρονικογράφο του μαρτυρίου της ελληνικής μειονότητας στην πρώην Σοβιετική Ένωση.

Είχαμε μαζί ταξιδέψει το 2006 στη ρωσική Άπω Ανατολή, εκεί όπου το σταλινικό καθεστώς δημιούργησε το πιο γνωστό τμήμα του Νταλστρόι («To Τραστ της Οικοδόμησης του Βορρά»), του οργανισμού που ενορχήστρωσε την κράτηση και την καταναγκαστική εργασία όσων είχαν χαρακτηρισθεί «εχθροί του λαού». Στόχος του Ιβάν τότε ήταν να μελετήσει τα τοπικά αρχεία που φυλάσσονταν στο Μαγκαντάν, μια πόλη στον Ειρηνικό που οικοδομήθηκε από κατάδικους. Μαζί επισκεφθήκαμε την κόρη του κομισάριου Γιεζόφ, ο οποίος δολοφόνησε τον παππού του Τζουχά το 1937 και συζητήσαμε για το ηθικό και το ανήθικο στη σοβιετική ιστορία. Ενδεικτικό είναι ότι η θετή κόρη του Γιεζόφ στάλθηκε στην Άπω Ανατολή επειδή εκεί μόνο θα ήταν ασφαλής από την οργή των μελών των οικογενειών που είχαν εκτελεστεί ή καταδικαστεί τη δεκαετία του ’30...

Ανάμεσα στους Σοβιετικούς πολίτες- θύματα του συστήματος της σταλινικής καταπίεσης ήσαν και 14.000  Έλληνες Σοβιετικοί υπήκοοι και κάτοχοι ελληνικών διαβατηρίων. Είχαμε τελειώσει εκείνο το ταξίδι με τον Τζουχά (και τον Έλληνα ιστορικό Βλάσση Αγτζίδη) στο χρυσωρυχείο «Σπακόινο» (που σημαίνει «ήσυχο»), όπου ο Γερμανός μηχανικός Βαλόντια Νάιμαν μας αφηγήθηκε πώς ο πατέρας του είχε γυρίσει από την αιχμαλωσία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταλήξει στη σοβιετική εξορία στην Άπω Ανατολή και πώς ο ίδιος αγάπησε τελικά αυτή τη γωνιά της Σιβηρίας και έμεινε εκεί για πάντα.

Απονεμήθηκαν τα ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 2018 στο νομό Έβρου

*Η αίθουσα κατά την εκδήλωση. Σε μια δεύτερη αίθουσα, επίσης κατάμεστη, ο κόσμος παρακολουθούσε από video wall.

Στο κατάμεστο από κόσμο στολίδι του Έβρου- το Νομαρχείο-  στην Αλεξανδρούπολη, σε μια λαμπρή και συνάμα άκρως συγκινητική τελετή, επιδόθηκαν την Κυριακή 20 Μαΐου 2018, τα "Βραβεία Πολιτισμού" σε προσωπικότητες του νομού  Έβρου που διακρίθηκαν στον τομέα του πολιτισμού και της κοινωνικής προσφοράς. Τα βραβεία αυτά απονέμει η Ένωση Πολιτιστικών Φορέων Έβρου (ΕΠΟΦΕ).

Τα "Βραβεία Πολιτισμού" αποτελούν  Ειδική Τιμητική Εκδήλωση και απονέμονται σε ετήσια βάση.

Αποτελούν πλέον θεσμό για τον Έβρο και τη Θράκη, αφού υλοποιούνται για 10^η συνεχή χρονιά.

Τιμούνται πρόσωπα του Πολιτισμού και της Κοινωνίας, για την πολυετή συνολική προσφορά τους στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου, σε συνάρτηση με την κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση, καθώς και τη βαρύτητα και την ποιότητα του παραγόμενου συνολικού πολιτιστικού και κοινωνικού έργου των προσώπων αυτών.

Τα τιμώμενα πρόσωπα για το Έτος 2018

*ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Δημοσιογράφος, Ιστορικός.

*Η επίδοση του βραβείου στον Παντελή Αθανασιάδη, 

από τον αντιπεριφερειάρχη Δημήτρη Πέτροβιτς