Οι ιδρυτές της νεότερης Ελλάδας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  https://www.kathimerini.gr/1047924/opinion/epikairothta/politikh/oi-idrytes-ths-neoterhs-elladas

 *Η πολιορκία της Ακρόπολης. Έργο Παναγιώτη Ζωγράφου σε ιδέα Γιάννη Μακρυγιάννη

Γράφει ο κ. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΧΑΤΖΗΣ*

          «Εις τον καιρό μου, το εμπόριο ήτον πολλά μικρό, τα χρήματα ήταν σπάνια. […] Η κοινωνία των ανθρώπων ήτον μικρή, δεν είναι παρά η επανάστασίς μας οπού εσχέτισε όλους τους Έλληνας. Ευρίσκοντο άνθρωποι οπού δεν εγνώριζαν άλλο χωριό μακρυά μίαν ώρα από το εδικό τους. Την Ζάκυνθο την ενόμιζαν ως νομίζομεν τώρα το μακρύτερο μέρος του Κόσμου. Η Αμερική μας φαίνεται ως πως τους εφαίνετο αυτών η Ζάκυνθος· έλεγαν εις την Φραγκιά».

Η αυτονομία της Δυτικής Θράκης

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/1047913/gallery/epikairothta/ellada/h-aytonomia-ths-dytikhs-8rakhs 

*Μαθητές περιμένουν παρατεταγμένοι την έναρξη της δοξολογίας για την απελευθέρωση της Ξάνθης στη μητρόπολη της πόλης.

Γράφει ο κ. ΑΛΕΞΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ*

Μήλον της έριδος μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας η Δυτική Θράκη απασχόλησε τη Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι, που ακολούθησε τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο Παρίσι, ο πρωθυπουργός και αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας Ελευθέριος Βενιζέλος υπέβαλε υπόμνημα στις 30 Δεκεμβρίου 1918 με το σύνολο των εδαφικών διεκδικήσεων της Ελλάδος, περιλαμβανομένης της Δυτικής Θράκης.

Η Ελλάδα συγκαταλεγόταν μεταξύ των νικηφόρων συμμαχικών δυνάμεων, ενώ η Βουλγαρία ανήκε στο στρατόπεδο των ηττημένων του πολέμου. Προσέτι, η Βουλγαρία βρισκόταν σε μειονεκτική θέση στο θρακικό ζήτημα επειδή κατηγορείτο για εφαρμογή στυγνής πολιτικής εθνικής κάθαρσης εις βάρος του ελληνορθόδοξου και μουσουλμανικού στοιχείου κατά την πενταετή βουλγαρική κατοχή της Δυτικής Θράκης (1913-1918). Στις 17 Σεπτεμβρίου 1919, το Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων στο Παρίσι επέβαλε την εκκένωση της Δυτικής Θράκης από τους Βούλγαρους, απόφαση που επικυρώθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ (27.11.1919), σύμφωνα με την οποία η Βουλγαρία παραιτείτο από όλες τις βλέψεις της στην περιοχή. Εν αναμονή της τελικής επίλυσης του δυτικοθρακιωτικού ζητήματος, η Αντάντ εγκαθίδρυσε, με απόφαση του Ανώτατου Συμβουλίου των Συμμάχων, προσωρινή Διασυμμαχική Διοίκηση στις 20 Οκτωβρίου 1919.

Η κινητοποίηση των Ελλήνων φοιτητών του Λονδίνου, το 1940-41

*28 Οκτωβρίου 1942. Μέλη του ΔΣ της Εθνικής Ένωσης των Ελλήνων της Βρετανίας καταθέτουν στεφάνι στο άγαλμα του Λόρδου Βύρωνα στο Hyde Park, στη μνήμη των πεσόντων Ελλήνων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η φωτογραφία αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελλάς» που έβγαινε στο Λονδίνο με έξοδα κυρίως του Αλέξανδρου Μητσοτάκη και του Άγγελου Λούζη. Ο Μητσοτάκης εμπορεύονταν κρασιά. Ο Λούζης ήταν εφοπλιστής. Από αριστερά Αλέξανδρος Μητσοτάκης, Παναγιώτης Ι. Λεκατσάς (σημειώνεται με κόκκινο βέλος) Ηλίας Χατζηλίας, Γιώργος Εμπειρίκος, Άγγελος Λούζης και ο διπλωμάτης Δημήτριος Κακλαμάνος, 

που καταθέτει στεφάνι.   

*Αδημοσίευτα στοιχεία

από το αρχείο Π. Ι. Λεκατσά

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος των Ιταλών φασιστών εναντίον της Ελλάδας στις 28 Οκτωβρίου 1940, η κινητοποίηση των Ελλήνων φοιτητών του Λονδίνου υπήρξε άμεση. Η δράση τους παρέμεινε στο περιθώριο της ιστορίας, γιατί και οι ίδιοι δεν επεδίωξαν να προβληθούν μετά τον πόλεμο. Αρκετοί μάλιστα κατατάχθηκαν εθελοντικά και με κάθε τρόπο βοήθησαν την πατρίδα τους και στρατιωτικά.

                Ένας από τους φοιτητές της εποχής εκείνης, που δεν ζει πλέον, ήταν ο Παναγιώτης Ι. Λεκατσάς (γεννημένος στην Αυστραλία, αλλά με καταγωγή από την Ιθάκη, συγγενής του εθνολόγου Παναγή Λεκατσά) που φοιτούσε στο London School of Economics. Χάρη στην προσωπική του επιμέλεια, διασώθηκαν άγνωστα περιστατικά και αδημοσίευτα έγγραφα από την άμεση κινητοποίηση των Ελλήνων φοιτητών, για να σταλεί επισιτιστική βοήθεια και φάρμακα στην κατεχόμενη Ελλάδα.

Ο ίδιος, νυμφεύθηκε με Ελληνίδα του Λονδίνου, την Αγνή- Αγγέλα το γένος Παπάζογλου, κατατάχθηκε εθελοντικά στο Ελληνικό Ναυτικό ως έφεδρος αξιωματικός οικονομικός, εκπαιδεύτηκε στο ναύσταθμο του Chatham και υπηρέτησε στο ελληνικό αντιτορπιλικό «Ναυαρίνο» το οποίο πήρε μέρος σε επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Το πολεμικό αυτό σκάφος, άρχισε να ναυπηγείται στην Αγγλία το 1933 και καθελκύσθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1934. Παραχωρήθηκε με δανεισμό από το Αγγλικό Ναυτικό στο Ελληνικό Ναυτικό, το 1944. Συμμετείχε σε συνοδείες νηοπομπών. Το 1956 επεστράφη στην Αγγλία.

Βιλαέτια, σαντζάκια και καζάδες… Τι σημαίνουν αυτοί οι όροι;

*1856. Ο σουλτάνος Αβδούλ Μετζήτ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Όσοι μελετούν την Ιστορία και κυρίως την Ιστορία της Μικράς Ασίας, του Πόντου της Θράκης και γενικότερα των λεγόμενων Νέων Χωρών, συχνά συναντούν στις πηγές αμετάφραστους όρους της Οθωμανικής διοίκησης (πλην στρατεύματος) που για τους νεώτερους είναι άγνωστοι και τους αναγκάζουν να προστρέχουν σε λεξικά.

Οι Τούρκοι μετά την εξάπλωσή τους στη Μικρά Ασία και στην Ευρώπη και την επικράτησή τους, δημιούργησαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία αν και αρχικά κραταιή και πανίσχυρη, άρχισε από τα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, να υφίσταται σοβαρές στρατιωτικές ήττες, γεγονός που τους οδήγησε και υπό την πίεση των Μεγάλων Δυτικών Δυνάμεων, να ξεκινήσουν μια ολοκληρωμένη διαδικασία μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού. Έτσι, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, το οθωμανικό κράτος έγινε πολύ πιο ισχυρό και οργανωμένο, παρά τις περαιτέρω εδαφικές απώλειες που υπέστη και την συρρίκνωση ειδικά στη Χερσόνησο του Αίμου.

Στην Τουρκία του 19^ου αιώνα, μια λέξη συνδέθηκε στενά με τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της χώρας. Είναι η λέξη Τανζιμάτ και αναφέρεται σε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονιστικές απόπειρες, με στόχο την αναδιοργάνωσή της σε επίπεδο διοίκησης, οικονομίας και σχέσεών της με τους υπηκόους της.

Ας «ζήσουμε» στο Διδυμότειχο, του 1925…

*Το Διδυμότειχο περί το 1925

*Αναδρομή νοσταλγική

λίγο πριν από τη δικτατορία

του Θεόδωρου Πάγκαλου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η νοσταλγία για τα περασμένα, είναι ένα βαθύ ανθρώπινο συναίσθημα. Σε όλους αρέσει να αναμοχλεύουν το παρελθόν και να φέρνουν στην επιφάνεια ξεχασμένα γεγονότα, οικογενειακές ιστορίες, προσωπικά περιστατικά και να θυμούνται προγόνους, συγγενείς, φίλους και γνωστούς.

        Μια τέτοια περίπτωση είναι και το σημερινό άρθρο, που αφορά περίπου το πρώτο εξάμηνο του 1925 στη γενέθλια πόλη μου το  Διδυμότειχο, που έμπαινε πλέον στην πρώτη πενταετία του ελεύθερου βίου του, μετά από σκλαβιά στους Τούρκους σχεδόν 600 χρόνια, ενώ περιστασιακά γνώρισε βουλγαρική και γερμανική κατοχή.

        Το 1925, η Ελλάδα προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή και το κλίμα διωγμού του Ελληνισμού από πανάρχαιες κοιτίδες.

Η χώρα μας, είχε από τις 7 Οκτωβρίου 1924 έως τις 26 Ιουνίου 1925, κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 25 Μαρτίου 1924 είχε καταργηθεί η βασιλεία από την κυβέρνηση Παπαναστασίου και είχε ανακηρυχθεί η Δημοκρατία.

        Το Διδυμότειχο, είχε δεχθεί πολλούς πρόσφυγες κυρίως από την Ανατολική Θράκη λόγω γειτνίασης, και όχι μόνο, οι οποίοι προσπαθούσαν να στεγασθούν στα καινούργια σπίτια, που επιχειρούσε να χτίσει το ελληνικό κράτος, να ενσωματωθούν κοινωνικά στα δεδομένα της νέας πατρίδας τους, να προκόψουν επαγγελματικά και να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία.

        Η βυζαντινή καστροπολιτεία, είχε πάντα μια πολυπολιτισμική παράδοση, καθώς για εκατοντάδες χρόνια στην πόλη, συνυπήρχαν το Ελληνικό, το Τουρκικό, το Εβραϊκό και το Αρμενικό στοιχείο, που διατηρούσαν σχολεία και ευκτήριους οίκους.

Η Ανατολική Γερμανία και η χούντα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  https://www.kathimerini.gr/1044868/gallery/epikairothta/politikh/h-anatolikh-germania-kai-h-xoynta

*Ο Έριχ Χόνεκερ στην ανατολικογερμανική Βουλή στις 24 Ιουνίου 1971, μετά την ανάρρησή του στο αξίωμα του πρώτου γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής. ASSOCIATED PRESS

Του κ. ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΕΡΓΙΟΥ*

Οι σχέσεις μεταξύ του ανατολικογερμανικού κράτους και των δυτικών καπιταλιστικών χωρών συνιστούν ένα μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία της διπλωματίας. Το κράτος αυτό, του οποίου η σύσταση και εξέλιξη έγινε συνώνυμο του Ψυχρού Πολέμου, βρέθηκε από νωρίς στο επίκεντρο των διεθνών διεργασιών, καθώς αποτέλεσε πεδίο αντιπαράθεσης των δύο υπερδυνάμεων και των δορυφόρων τους από την πρώτη στιγμή της διαίρεσης της Ευρώπης.

Πουθενά δεν εκφράστηκε εναργέστερα η αντιπαράθεση αυτή, απ’ όσο στις προσπάθειες του κράτους αυτού να αποκτήσει διεθνή αναγνώριση και κύρος στην παγκόσμια κοινότητα, ανάλογη με αυτή που απολάμβαναν τα άλλα κράτη του σοβιετικού συνασπισμού. Η προσπάθεια αυτή συναντούσε, ωστόσο, συγκεκριμένα εμπόδια, όπως την πολιτική απομόνωσης που επιβλήθηκε στο κομμουνιστικό καθεστώς του Ανατολικού Βερολίνου από την Ομοσπονδιακή Γερμανία και το ΝΑΤΟ.

Ο έκδηλα αντικομμουνιστικός χαρακτήρας του στρατιωτικού καθεστώτος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 επέφερε αρχικά έντονη ψύχρανση των σχέσεων της Αθήνας με όλα τα κομμουνιστικά κράτη. Καθώς, όμως, το καθεστώς της 21ης Απριλίου άρχιζε να αντιμετωπίζει ολοένα και περισσότερες επικρίσεις από τη Δυτική Ευρώπη και να περιέρχεται σταδιακά σε απομόνωση, οι συνταγματάρχες προέβησαν σε κινήσεις «καλής θέλησης» προς το ανατολικό μπλοκ, οι οποίες βρήκαν ανταπόκριση. Οι Ανατολικοί, που αρχικά είχαν εκτιμήσει το πραξικόπημα ως θνησιγενές, δεν φάνηκαν διόλου απρόθυμοι να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές αναστολές τους και να ανταποκριθούν στο άνοιγμα του αντιδραστικού καθεστώτος, που από τη μία στιγμή στην άλλη άρχισε να ερμηνεύεται ως «νασερικού τύπου» μόρφωμα με τάσεις αποστασιοποίησης από την καπιταλιστική Δύση.

Μάχη με κομιτατζήδες έξω από την Αλεξανδρούπολη, το 1907

*Εικόνα μιας από τις πολλές βουλγαρικές συμμορίες κομιτατζήδων

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Η Θράκη υπέστη πολλά κατά τα πρώτα χρόνια του 20^ου αιώνα, από τη  δράση βουλγαρικών συμμοριών. Τα μέλη τους με τη γνωστότερη ονομασία κομιτατζήδες, ήταν στην ουσία παρακρατικοί, μέλη ακραίων κομιτάτων, που με το πρόσχημα πατριωτικής δράσης, σκότωσαν, λήστευαν και τρομοκρατούσαν του ελληνικού πληθυσμούς αποσκοπώντας να τους αποσπάσουν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να τους εντάξουν, στην σχισματική βουλγαρική εκκλησία.

            Η μεγάλη έξαρση της δράσης των κομιτατζήδων σημειώθηκε κυρίως στη Μακεδονία, αλλά δεν έμεινε στο απυρόβλητο και η Θράκη στο σύνολό της. Στο πλαίσιο αυτού του εθνικού ανταγωνισμού μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων σημειώθηκαν πολλές μάχες τόσο μεταξύ ανταρτικών ομάδων των Ελλήνων και των Βουλγάρων, όσο και του Οθωμανικού στρατού.

            Μια τέτοια μάχη, ξεχασμένη σήμερα, έγινε στα πρόθυρα της Αλεξανδρούπολης στο χωριό Λουτρός, το 1907.