*1856. Ο σουλτάνος Αβδούλ Μετζήτ
Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Όσοι μελετούν την Ιστορία και κυρίως την
Ιστορία της Μικράς Ασίας, του Πόντου της Θράκης και γενικότερα των λεγόμενων
Νέων Χωρών, συχνά συναντούν στις πηγές αμετάφραστους όρους της Οθωμανικής
διοίκησης (πλην στρατεύματος) που για τους νεώτερους είναι άγνωστοι και τους αναγκάζουν
να προστρέχουν σε λεξικά.
Οι Τούρκοι μετά την εξάπλωσή τους
στη Μικρά Ασία και στην Ευρώπη και την επικράτησή τους, δημιούργησαν την
Οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία αν και αρχικά κραταιή και πανίσχυρη, άρχισε από
τα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, να υφίσταται σοβαρές
στρατιωτικές ήττες, γεγονός που τους οδήγησε και υπό την πίεση των Μεγάλων
Δυτικών Δυνάμεων, να ξεκινήσουν μια ολοκληρωμένη διαδικασία μεταρρύθμισης και
εκσυγχρονισμού. Έτσι, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, το οθωμανικό κράτος
έγινε πολύ πιο ισχυρό και οργανωμένο, παρά τις περαιτέρω εδαφικές απώλειες που
υπέστη και την συρρίκνωση ειδικά στη Χερσόνησο του Αίμου.
Στην Τουρκία του 19ου
αιώνα, μια λέξη συνδέθηκε στενά με τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της χώρας.
Είναι η λέξη Τανζιμάτ και αναφέρεται σε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις και
εκσυγχρονιστικές απόπειρες, με στόχο την αναδιοργάνωσή της σε επίπεδο
διοίκησης, οικονομίας και σχέσεών της με τους υπηκόους της.
