Οι σφαγές των Χριστιανών στην Καλλίπολη, το 1912

*Η Καλλίπολη

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-13, υπήρξαν οι πιο ένδοξοι και αποδοτικοί, μετά την Επανάσταση του 1821 για την Ελλάδα, αφού την διπλασίασαν σε έκταση και σε πληθυσμό.

            Ωστόσο στη Θράκη άφησαν πικρή γεύση, γιατί τα ελληνικά στρατεύματα, απελευθέρωσαν ένα σημαντικό κομμάτι της (Ξάνθη, Ροδόπη και τον μισό σχεδόν Έβρου) αλλά οι συμφεροντολογικοί υπολογισμοί τω μεγάλων Δυνάμεων την παρέδωσαν στην ηττημένη Βουλγαρία, που την κράτησε έως το 1919, ενώ η Ελλάδα την απελευθέρωσε το Μάϊο του 1920. Η Ανατολική Θράκη, που παρέμεινε στην Τουρκία, απελευθερώθηκε για το διάστημα 1920-22 και στη συνέχεια παραδόθηκε στην Τουρκία.

            Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ο χριστιανικός πληθυσμός της Θράκης, αντιμετωπίσθηκε εχθρικά από τους Τούρκους, αλλά και από τους Βουλγάρους, οι οποίοι κατά τον πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο είχαν σημαντικές επιτυχίες στα πεδία των μαχών.

            Μια περιοχή η οποία δοκιμάσθηκε σκληρά τόσο από φυσικά αίτια, αφού την είχε ισοπεδώσει τρομερός σεισμός λίγους μήνες πριν, όσο και από την εκδικητικά μανία των ηττημένων Τούρκων. 

Η μάχη της Καλλίπολης και η Ελλάδα

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 http://www.kathimerini.gr/814760/article/epikairothta/ellada/h-maxh-ths-kallipolhs-kai-h-ellada

*Η εκστρατεία της Καλλίπολης αποτέλεσε ένα από τα μείζονα γεγονότα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, εκτός των δύο «κύριων» μετώπων, του Δυτικού και του Ανατολικού.

Γράφει ο κ. ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*

          Η βία που άσκησαν οι Νεότουρκοι κατά των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολικής Θράκης και της Δυτικής Μικράς Ασίας, από τον Απρίλιο του 1914, ανάγκασε την ελληνική κυβέρνηση να απειλήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία με νέο πόλεμο.

          Ο Ιωάννης Μεταξάς, ως υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, υπέβαλε Υπόμνημα προς τον Βενιζέλο, τον Μάιο του 1914, υποστηρίζοντας ότι έπρεπε να γίνει άμεση πολεμική ενέργεια με την κατάληψη της χερσονήσου της Καλλίπολης: «…να καταληφθεί η περιοχή αυτή της οποίας η κατοχή θα ήτο απειλή κατά της Κωνσταντινουπόλεως». Ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Στρέιτ, σε εντολή προς τον Έλληνα πρεσβευτή στην Πόλη, έγραφε στις 19 Ιουνίου 1914: «Ενώπιον αφορήτου καταστάσεως, γενικού συστηματικού διωγμού ομογενούς στοιχείου, αγόμεθα μοιραίως εις σύρραξιν προς Τουρκίαν…». Στο σημαντικό αυτό έγγραφο αναφέρεται ότι η ελληνική κυβέρνηση γνώριζε τους νεοτουρκικούς σχεδιασμούς και ότι «…βεβαίας ούσης της προθέσεως προς εξόντωσιν του εν Τουρκία ελληνισμού».

ΓΕΥΣΗ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ

*Οι φυλακές "Σουκρί Πασά" της Αδριανούπολης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Σήμερα όταν μιλάμε για τουρκικές φυλακές, στο νου μας φέρνουμε τη γνωστή αμερικάνικη ταινία «Το εξπρές του μεσονυκτίου». Ωστόσο οι τουρκικές φυλακές ήταν διαχρονικά, πάντα ένα πρόβλημα, τόσο για τους φυλακισμένους τους, όσο και για το ίδιο το Οθωμανικό κράτος.

Στην εργασία αυτή, δεν υπάρχουν περιγραφές από πρώτο χέρι για τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί. Είναι απολύτως βέβαιο, πως ήταν άκρως τραγικές.