Ο Πόλεμος του 1940 στα μετόπισθεν

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ      http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_26/10/2013_538046

*Οι γυναίκες της Πίνδου μεταφέρουν εφόδια στους μαχόμενους. Προσφορά πολύτιμη

*Η καθολική συμμετοχή του

άμαχου πληθυσμού στον αγώνα

συνέβαλε καθοριστικά

στην εποποιία του Μετώπου

Της Μαρίνας Πετράκη*

                Όταν οι σειρήνες του πολέμου ξυπνούσαν τον κόσμο, το αξέχαστο εκείνο πρωινό της 28ης Οκτωβρίου, ένας άνεμος καινούργιος άρχισε να φυσάει πάνω από την ελληνική επικράτεια. Ένας άνεμος που φούσκωνε και γέμιζε τις αγουροξυπνημένες καρδιές των Ελλήνων με ενθουσιασμό, περηφάνια και λεβεντιά. Γινόταν θύελλα αγανάκτησης και αποφασιστικότητας, βουερή φωνή περιφρόνησης που μετατρεπόταν σε ένα κέφι αλλιώτικο, αλλόκοτο, γιατί οι ξέφρενες εκδηλώσεις και πανηγυρισμοί δεν αφορούσαν ένα χαρμόσυνο γεγονός αλλά την κήρυξη του πολέμου.

                Ένα ολόκληρο έθνος, σαν μια γροθιά, γιόρταζε και χαιρετούσε τα στρατευμένα παιδιά ωσάν να πήγαιναν σε πανηγύρι και όχι στο μέτωπο. Πού βρέθηκε στα αλήθεια όλη αυτή η λεβεντιά; Ξεχάστηκαν διά μαγείας οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι ταξικές διαφορές, τα πολιτικά πάθη και οι αντιπαραθέσεις, οι πικρίες κατά του καθεστώτος, οι εξορίες, οι διώξεις, έμεινε μόνο το προσκλητήριο «νυν υπέρ πάντων αγών».

Ο Εδμόνδος Αμπού και η Οθωνική Ελλάδα

*Ο Εδμόνδος Αμπού στο περιοδικό "Αττικόν Μουσείον" το 1884

*Ο συγγραφέας

του «Βασιλέα των Ορέων»

και της «Σύγχρονης Ελλάδας.

Τον χαρακτήρισαν μισέλληνα,

αλλά δεν ήταν.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η φράση «Βασιλεύς των Ορέων» που ήταν και τίτλος μυθιστορήματος του Γάλλου συγγραφέα Εδμόνδου Αμπού, έγραψε τη δική της ιστορία στον ελληνικό χώρο, αφού εκτός από αυτό που σήμαινε αρχικά, πήρε σημειολογικά και ποικίλες άλλες έννοιες, αφού συνδέθηκε εννοιολογικά, με την κλεψιά και την ασυδοσία. Μοιραία στην εποχή του ο Αμπού συνδέθηκε με την Ελλάδα.

                Ο συγγραφέας του έργου αυτού Εδμόνδος Αμπού, που γεννήθηκε το 1828 και πέθανε το 1884 ( σε ηλικία 57 ετών)  υπήρξε σπουδαίος Γάλλος μυθιστοριογράφος και δημοσιογράφος. Το πλήρες όνομά του ήταν Εντμόντ Φρανσουά Βαλεντίν Αμπού (Edmond Francois Valentin About).  Σπούδασε στην École Normale και εργάστηκε για περίπου δύο χρόνια στην Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών. Επέστρεψε στο Παρίσι το 1853 και επιδόθηκε στην συγγραφή και στην δημοσιογραφία. 

Τα ρουσφέτια εκθέτουν και εκτίθενται εις κοινήν θέαν!!!

*Επιστολή απελπισμένου πατέρα προς τον βασιλιά

*Μια ενδιαφέρουσα έκθεση

για τις λεγόμενες πελατειακές σχέσεις

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης

                "Μεγαλιώτατε, λαβένω το θάρως να σας να σας γράψω, λαβάνω το θάρως για να σας γράψω διότι είμαι Βασιλώφρων από πάπου πρως πάπου, αλλά είμαι φτωχώς και εργάτης τίμιος πρως την Πατρίδα μου".

                Η ανορθόγραφη επιστολή του άγνωστου σε μας αποστολέα, γραμμένη σε σχολικό τετράδιο, έχει σταλεί στα Ανάκτορα στις 6 Φεβρουαρίου του 1966 για να αρχειοθετηθεί εννέα μέρες μετά. Το περιεχόμενό της, αποκαλύπτει ένα ανθρώπινο δράμα, αλλά ταυτόχρονα και το δράμα ενός ολόκληρου λαού, υποχρεωμένου να απευθύνεται με μια βαθειά, μυστικιστική προσδοκία, σε κάποιο υπέρτατο πρόσωπο, ικανό να τον λυτρώσει- αν όχι από τη μοίρα του, τουλάχιστον από τα δεινά του.

Η διεθνοποίηση του Κυπριακού

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_13/10/2013_536703

 *Μακάριος και Παπάγος

*Με πρωτοβουλία Παπάγου

και παρά τις αντιδράσεις της Βρετανίας 
το θέμα συζητήθηκε για πρώτη φορά

το 1954 στα Ηνωμένα Έθνη
59 χρόνια πριν

Του Νίκου Χριστοδουλίδη*

          Το 1954 αποτελεί σημείο καμπής στην πορεία του κυπριακού ζητήματος. Η απόφαση της κυβέρνησης του Αλέξανδρου Παπάγου να προχωρήσει στη διεθνοποίηση του αιτήματος των Κυπρίων για αυτοδιάθεση μέσω της προσφυγής στα Ηνωμένα Έθνη, σηματοδότησε την υιοθέτηση μιας πιο δυναμικής πολιτικής εκ μέρους των Αθηνών με σκοπό την ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.

          Η ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, έξι χρόνια αργότερα, δίχως να συνιστά πλήρη δικαίωση των αρχικών προσδοκιών, παρείχε στον κυπριακό ελληνισμό, για πρώτη φορά έπειτα από αιώνες, το δικαίωμα να καταστεί ο ίδιος διαμορφωτής της μελλοντικής του πορείας.

Στοκχόλμη, Διδυμότειχο, Παρίσι, Αγία Πετρούπολη... Ένα κουβάρι της Ιστορίας!!!

 *Οι δύο πίνακες του Γκέτερστρομ. Αριστερά, έργο του 1878. Δεξιά έργο του 1884

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Είναι μια περίεργη σειρά γεγονότων της Ιστορίας, που δημιούργησαν ένα κουβάρι, το οποίο αρχίζει από τη Στοκχόλμη, περνάει από το Διδυμότειχο το 1713, από το Παρίσι το 1878, την Αγία Πετρούπολη το ίδιο έτος, αγγίζει την ελληνική βασιλική οικογένεια του Γεωργίου Α΄ και καταλήγει πάλι στη Σουηδία, μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων.

                Η ιστορία που θα αφηγηθούμε σήμερα αφορά τον βασιλιά της Σουηδίας, Κάρολο τον ΧΙΙ, που η σκληρή μοίρα του στέρησε τη ζωή στα 36 του χρόνια. Είναι ο βασιλιάς, που από τις κρύες και χιονισμένες πεδιάδες της Σκανδιναβίας, και τις μεγάλες κατακτήσεις στην Ευρώπη, βρέθηκε να είναι περιορισμένος από τους Οθωμανούς στο Διδυμότειχο, επί 11 μήνες. Ο περιπετειώδης βίος του περιγράφεται στο παρόν ιστολόγιο και στη θέση http://sitalkisking.blogspot.gr/2009/11/blog-post_23.html

                Όμως η ιστορία μας σήμερα, αρχίζει από τον θάνατο του Καρόλου το 1718 στα νορβηγικά βουνά.

Η τραγική υπόθεση Πλουμπίδη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_06/10/2013_535887

 *Ο συλληφθείς το 1952 Νικόλαος Πλουμπίδης ή Μπάρμπας

*Η εξοντωτική κατηγορία του ΚΚΕ

εναντίον του είχε αίτια πολιτικά,

καθώς στο παρελθόν είχε διαφωνήσει

με τις επιλογές Ζαχαριάδη

Της Κατερίνας Τσέκου*

«Ο Πλουμπίδης είναι κορυφαία περίπτωση,

όχι απλώς κομμουνιστή,

αλλά ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του,

την αξιοπρέπειά του ως το τέλος.

Μας τίμησε όλους» (Πέτρος Ανταίος).

          Η ηγεσία του ΚΚΕ, έχοντας χάσει τη μάχη για την εξουσία, βρέθηκε εξόριστη το 1949, με τη λήξη των εχθροπραξιών του εμφυλίου πολέμου. Παρά ταύτα, στην αρχή, προσέβλεπε σε ανασύνταξη των δυνάμεών της για έναν «τρίτο γύρο» διεκδίκησης της εξουσίας.

          Γι’ αυτό και, υπό το σύνθημα «με τα όπλα παρά πόδα», προσπάθησε να οργανώσει στρατόπεδα εκπαίδευσης κομμουνιστών Ελλήνων φυγάδων στις Λαϊκές Δημοκρατίες, να διατηρήσει ομάδες ανταρτών στο βουνό και να συγκροτήσει παράνομες (αφού το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου) οργανώσεις στις μεγάλες ελληνικές πόλεις. Με δίκτυα ασυρμάτων «κρατούσε επαφή», ώστε όσοι αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων έμειναν στην Ελλάδα να παίρνουν τις κομματικές οδηγίες και παράλληλα να μεταδίδουν στο εξωτερικό χρήσιμες για το κόμμα πληροφορίες.

          Τον συντονισμό και τη σύνδεση της εξόριστης ηγεσίας με τις παράνομες οργανώσεις στην Ελλάδα αναλάμβαναν, σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες, στελέχη του κόμματος, ειδικά εκπαιδευμένοι απεσταλμένοι του («πράκτορες»), οι οποίοι εισέρχονταν παράνομα στη χώρα. Κάποιοι κατάφερναν μετά το πέρας της αποστολής τους να διαφύγουν, όμως οι περισσότεροι συλλαμβάνονταν από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (τη συσταθείσα από τους Αμερικανούς ΚΥΠ).

Ένα ντοκιμαντέρ για τους Βαλκανικούς Πολέμους

Η ΒΟΥΛΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ απέκτησε κανάλι στο youtube!

    Μεταξύ άλλων, μπορείτε να δείτε και το ντοκιμαντέρ που έγραψε ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης και το σκηνοθέτησε η Τάινα Γρηγοριάδου,  για να τιμηθεί η επέτειος των 100 ετών από τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους. Η διάρκειά του είναι 40 λεπτά.    

Η μάχη της Ελασσόνας το 1912

*Η Ελασσόνα από το Ημερολόγιο του Κ.Σκόκου

*Η πρώτη απελευθερωμένη πόλη

κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους

Γράφει ο Παντελής Στέφ. Αθανασιάδης

          Οι Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13, είναι οι ενδοξότεροι πόλεμοι της Ελλάδας μετά την εξέγερση του 1821 και την εγκαθίδρυση ελεύθερου ελληνικού κράτους. Η κήρυξη του πολέμου εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την πλευρά της Ελλάδας, έγινε στις 5 Οκτωβρίου 1912.

          Η πρώτη νικηφόρα μάχη, που κατέληξε σύντομα στην απελευθέρωση της πρώτης πόλης, είναι η μάχη της Ελασσόνας. 

          Η πόλη αυτή αναπτύχθηκε στα ερείπια της αρχαίας Ολοσσόνος και την θεωρούσαν πάντα σπουδαίο στρατηγικό σημείο. Από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ο Οθωμανός Πασάς Σεϊφουλάχ, είχε κατασκευάσει οχυρωματικά έργα και διεύρυνε το συγκοινωνιακό δίκτυο της περιοχής.

          Ο ελληνικός στρατός άρχισε την προέλασή του στις 5 Οκτωβρίου 1912 στη Θεσσαλία. Το προηγούμενο βράδυ ο αρχηγός Στρατού Διάδοχος Κωνσταντίνος, εξέδωσε διαταγή επιχειρήσεων, η οποία καθόριζε ότι η προέλαση του Στρατού της Θεσσαλίας θα άρχιζε το πρωί της επομένης.

1944: Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΑΚΟ ΤΟΥ ΦΙΝΟΥ

*Σπάνια ταινία από την Απελευθέρωση 

της Αθήνας, τον Οκτώβριο του 1944, 

με τον φακό του μεγάλου κινηματογραφιστή Φιλοποίμενος Φίνου.

«Μνημονιακός» ο Λόρδος Βύρων;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_29/09/2013_534902

*Ο λόρδος Βύρων στο πορτρέτο του Tomas Philips

*Η νέα μελέτη του καθηγητή 
Ρόντερικ Μπίτον ενώνει 
την Ελλάδα της Επανάστασης 
με εκείνη της κρίσης

Συνέντευξη στον Ηλία Μαγκλίνη

          Με τον Βρετανό καθηγητή Ρόντερικ Μπίτον είχαμε συναντηθεί τελευταία φορά τον Δεκέμβριο του 2010. Ο κάτοχος της έδρας Κοραή στο King’s College του Λονδίνου έγραφε τότε μια μελέτη για τη σχέση του Λόρδου Βύρωνα με την Ελλάδα της Επανάστασης.

          Τρία χρόνια αργότερα, το βιβλίο είναι γεγονός. Τίτλος του: Byron’s War: Romantic Rebellion, Greek Revolution (Oxford University Press, σελ. 338)- «Ο πόλεμος του Βύρωνα: Ρομαντική εξέγερση, Ελληνική Επανάσταση» (θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πατάκη).  
           Ξανασυναντήσαμε τον καθηγητή Μπίτον στην Αθήνα, όταν επισκέφθηκε τη χώρα μας με αφορμή εκδήλωση στην πρεσβεία της Μεγάλης Βρετανίας για την επιστροφή του περίφημου πορτρέτου του Βύρωνα, που είχε φιλοτεχνήσει ο Τόμας Φίλιπς.

Οι Βορειοθράκες εθελοντές, στον πόλεμο του 1897

*Σκίτσο από την "Ακρόπολη" για την έλευση των Βορειοθρακών εθελοντών στην Αθήνα

*Μια άγνωστη πτυχή

της γενναίας προσφοράς 

της Ανατολικής Ρωμυλίας

προς την μητέρα πατρίδα.

Γράφει ο Παντελής Στεφ Αθανασιάδης

                Οι Βόρειοι Θράκες γνωστοί και ως Ανατολικορωμυλιώτες, σε κάθε περίσταση έδειξαν την ανιδιοτελή φιλοπατρία τους. Και στις καλές στιγμές αλλά προπαντός και στις δύσκολες περιστάσεις της Ελλάδας. Αυτό το απέδειξαν και στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.

                Ο πόλεμος αυτός, παρά την γενικά καλή παρουσία του ελληνικού στρατεύματος, που είχε καταγάγει σημαντικές νίκες, είχε για τη χώρα μας ατυχή έκβαση. Πρόκειται για τον πόλεμο που κήρυξε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά της Ελλάδας το έτος 1897, αρνούμενη να επιτρέψει τη διενέργεια δημοψηφίσματος στην Κρήτη, προκειμένου ο ίδιος ο κρητικός λαός να αποφασίσει για την τύχη του.

                Η ελληνοτουρκική μεθόριος άρχιζε από τη γραμμή της Άρτας και έφτανε έως τις νοτιοανατολικές υπώρειες του Ολύμπου. Οι Οθωμανοί συγκέντρωσαν στρατιωτική δύναμη, 121.500 ανδρών και 1.300 ιππέων, με αρχηγό τον Ετέμ Πασά και γερμανούς συμβούλους. Οι ελληνικές δυνάμεις παρέταξαν 54.000 άνδρες και 500 ιππείς, με επικεφαλής τον διάδοχο Κωνσταντίνο.

Λ. Μαβίλης και Cl. Harris, δυο ευγενικές μορφές, το 1897

*Ο Λορέντζος Μαβίλης σε ηλικία 30 ετών στη Γερμανία

*Πώς γλύτωσε ο Μαβίλης την αυτοκτονία.
*Ο θάνατος του Άγγλου φιλέλληνα Cl. Harris

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Λορέντζος Μαβίλης, είναι μια από τις ευγενέστερες και ηρωικότερες μορφές της νεώτερης Ελλάδας. Ποιητής, πολιτικός, αλλά και εθελοντής στις δύσκολες στιγμές του Έθνους καθαγιάστηκε στην εθνική συνείδηση με τον ένδοξο θάνατό του στη μάχη του Δρίσκου του 1912.

          Πολέμησε στην επανάσταση της Κρήτης το 1896. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 ως εθελοντής. Εξελέγη βουλευτής στην Α΄ Αναθεωρητική Βουλή του 1910. Πολέμησε εθελοντικά με τους Γαριβαλδινούς στους βαλκανικούς πολέμους, αν και ήταν πρώην βουλευτής και ηλικίας 52 ετών. Με άλλα λόγια υπήρξε ένα φωτεινό παράδειγμα φιλοπατρίας και εθελοντισμού. Ένα παράδειγμα, από αυτά που λείπουν στις μέρες μας.

          Σήμερα, θα γνωρίσουμε μια σχετικά άγνωστη σελίδα από τη ζωή του Μαβίλη, όταν ήταν έτοιμος να τινάξει στα μυαλά του στον αέρα, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων το 1897, στη μάχη των Πέντε Πηγαδιών. Στην ίδια μάχη έχασε τη ζωή του και ένας φίλος του Άγγλος φιλέλληνας.

Σοβιετικοί αντάρτες στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ

*Αντάρτες της Εθνικής Αντίστασης εν δράσει, κατά την Κατοχή

           Σήμερα 7/4/2014 βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να εμπλουτίσω το θέμα αυτό που μπορείτε να διαβάσετε στην συνέχεια, με νεώτερα στοιχεία. Πρόκειται για κατάλογο Σοβιετικών στρατιωτών και αξιωματικών που πολέμησαν 

στις γραμμές του ΕΛΑΣ και έπεσαν πολεμώντας στην Ελλάδα εναντίον των κατακτητών, κατά την κατοχή 1941-1944. Ο πίνακας αυτός έχει συνταχθεί από τον μόνιμο ιστοριογράφο της ΔΙΣ/ΓΕΣ, κ. Νικόλαο Σολ. Δεπάστα.

1)    Τσερκάσοφ Γκεόργκυ, έπεσε στη Στυλίδα στις 6-11-1942

2)    Γκόλικοφ Νικολάϊ, έπεσε στα Κρούσια

3)    Σοκόλοφ Μιχαήλ, από το Λένινγκραντ

4)    Σαουζντάλτσεφ Ανατόλι, από το Χήμκι

5)    Πολίμπιν Ολέγκ , από την Ουκρανία

6)    Μαρτίνοφ Ολέγκ, από το Λένινγκραντ

7)    Αμπράμοφ Αλεξάντερ, από το Λένινγκραντ

8)    Καζακόφ Πιότρ, Διοικητής του ρωσικού λόχου του 30^ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ

9)    Παραμόνοφ Ιβάν, από το Σμολένσκ

10)                       Κριβένκο Ιβάν, από το Κίεβο

11)                       Ναζαρένκο Γιούρι Ντμιτρίεβιτς, από την Πολτάβα

12)                       Νοβιζίλοφ Πάβελ, από το Ιζέβσκ

13)                       Γκάνιν Αλεξέι, από τη Μόσχα

14)                       Γιούντιν Νικολάι, από την Καρέλια

15)                       Μπελαβνίτσεφ Ιάκοβ, από την Τούλα

16)                       Λιβάτοφ Βασίλη, από το Μαρλαμπτήλ- Ρωσία

17)                       Αμπάτοδ Αλεξέι, από το Ροστόβ

18)                       Μιχαΐλοβιτς Ιβάν, έπεσε στην Αγία Τριάδα Καλοσκοπής

19)                       Ζιμαγκόρεφ Αλεξέι,  έπεσε στην Αγία Τριάδα Καλοσκοπής

20)                       Νικολάι, άλλο στοιχείο δεν υπάρχει, παρά μόνο ότι έπεσε στην Άνω Υδρούσα

21)                       Νικίτιν, έπεσε στην μάχη της Φλώρινας

22)                       Άγνωστος. Αναγράφεται η θυσία του στο μνημείο της Στυμφαλίας σαν Σοβιετικός Κομσομόλ

23)                       Σέβελ Νικολάι, είναι θαμμένος στο βρετανικό νεκροταφείο του

24)                       Σοροκόφ Πιότρ, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης

25)                       Πανόφ Ιβάν, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης

26)                       Πατόκα Πάβελ, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης

27)                       Ποπόφ Πάβελ, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης

28)                       Στουκατσεόφ Ντμίτρι, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης

29)                       Αρχίποφ Πιότρ,  είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης

30)                       Εφρέμοφ Κούζμου, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης

31)                       Πανίτκιν Σεγκέι, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης

32)                       Τσερβερκόφ Ιβάν,  είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης

33)                       Ρατούσνι Βασίλη- Ρομάνοβιτς, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης

34)                       Ορλαμένκο Αλεξέι

35)                       Μπαρσούκοφ Ιβάν

36)                       Γκολένκοφ Νικολάι, πέθανε από τραύματα στο χωριό Αξιούπολη.  

*Λόχοι Ρώσων αυτομόλων

σε Πελοπόννησο και Μακεδονία

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

         Η εθνική μας Αντίσταση, είναι εν πολλοίς χαρτογραφημένη και καταγεγραμμένη. Ορισμένες πτυχές της ωστόσο, μένουν ακόμα άγνωστες στο ευρύ κοινό, είτε διότι οι αναμνήσεις των πρωταγωνιστών της δεν εστιάστηκαν επάνω τους, είτε διότι το κλίμα της εποχής, δεν ευνοούσε την ανάδειξή τους. Μια τέτοια πτυχή, είναι και η συμμετοχή Ρώσων στρατιωτών στον ΕΛΑΣ.

          Από τις ελληνικές αντιστασιακές ομάδες, δεν έλειψε η επαφή με το εξωτερικό. Από την αρχή της γερμανοχιτλερικής Κατοχής, ο ελληνικός λαός έκρυψε, φιλοξένησε και φυγάδευσε Άγγλους στρατιώτες, που είχαν βρεθεί αγωνιζόμενοι στο ελληνικό έδαφος. Δίκτυα αποστολής εθελοντών στη Μέση Ανατολή χρησιμοποιήθηκαν και γι' αυτόν το σκοπό, ενώ παρόντες υπήρξαν αργότερα, Άγγλοι και Αμερικανοί στρατιωτικοί που συμβούλευαν, καθοδηγούσαν ή και υποδείκνυαν στόχους στις ελληνικές οργανώσεις Αντίστασης. 

             Πλέον γνωστές είναι οι περιπτώσεις του Κρις Γουντχάους και του Έντυ Μάγιερς στην Κεντρική Ελλάδα, του Πάτρικ Λη Φέρμορ στην Κρήτη, του ταγματάρχη Μίλερ (Guy Micklethwait) στην Ανατολική Μακεδονία, του αντισυνταγματάρχη Χιλς (Leslie Frederic Sheppard) στη Θεσσαλία, του Ελληνοαμερικανού Τζιμ Κέλλυς στον νομό Έβρου κ.ά. αλλά και του Ρώσου συνταγματάρχη Ποπώφ, επικεφαλής σοβιετικής αποστολής, χωρίς όμως ουσιώδη δράση. Σαμποτέρ διεκπεραίωσαν κρίσιμες ανατινάξεις γεφυρών και σιδηροδρομικών γραμμών, με την στήριξη των Ελλήνων ανταρτών.