Ρίμινι: το ξεχασμένο έπος στην Ιταλία

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  https://www.kathimerini.gr/1043763/gallery/epikairothta/ellada/rimini-to-3exasmeno-epos-sthn-italia

*Σεπτέμβριος 1944. Άνδρες της ΙΙΙ Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας μάχονται στους δρόμους του κατεστραμμένου Ρίμινι. Η πόλη παραδόθηκε άνευ όρων στις 21 του μηνός στο ΙΙ Τάγμα Πεζικού. Οι συνολικές απώλειες για τις ελληνικές δυνάμεις ανήλθαν σε 116 νεκρούς και 316 τραυματίες.

Γράφει η κ. ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΑΚΗ*

Έχουν περάσει εβδομήντα πέντε χρόνια από τότε που ένα μικρό ελληνικό εκστρατευτικό σώμα η ΙΙΙ Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία (ΕΟΤ) είχε καθοριστική συμβολή στην προσπάθεια των συμμάχων στην απώθηση των Γερμανών από την ιταλική χερσόνησο κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ιταλική πόλη του Ρίμινι κατελήφθη από τους Ελληνες μαχητές έπειτα από σκληρές μάχες με τις δυνάμεις του Άξονα και η ελληνική σημαία κυμάτισε στο δημαρχείο της πόλης. Η κατάληψη του Ρίμινι δεν απετέλεσε μόνο το έπαθλο του δεκαπενθήμερου σκληρού και αιματηρού αγώνα της Ταξιαρχίας, αλλά επανέφερε την Ελλάδα, δύο χρόνια μετά τη μάχη του (Ελ) Αλαμέιν, στο συμμαχικό στρατόπεδο εξασφαλίζοντάς της το αναγκαίο περιθώριο για την προβολή των θέσεών της και τη διεκδίκηση απαράγραπτων εδαφικών απαιτήσεων στο συνέδριο της ειρήνης που θα ακολουθούσε.

Το πραξικόπημα του ταξιάρχου Δ. Ιωαννίδη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  https://www.kathimerini.gr/1042698/gallery/epikairothta/politikh/pra3ikophma-toy-ta3iarxoy-d-iwannidh

*Γ. Παπαδόπουλος και Δ. Ιωαννίδης σε ανέφελες μέρες. Η ανάληψη της εξουσίας από τον δεύτερο οδήγησε στη σκλήρυνση του καθεστώτος. Φωτό ΑΦΟΙ ΦΛΩΡΟΥ

Του κ. ΣΩΤΗΡΗ ΡΙΖΑ*

Όπως συμβαίνει συχνά σε περιπτώσεις πολιτικών ανοιγμάτων εκ μέρους αυταρχικών καθεστώτων, το εγχείρημα του Γεωργίου Παπαδόπουλου το 1973 προκάλεσε αμφίπλευρες πιέσεις τόσο από αυτούς που το θεωρούσαν ανεπαρκές όσο και από αυτούς που το θεωρούσαν ανεπιθύμητο και επικίνδυνο.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκε η μεγαλύτερη μερίδα του πολιτικού κόσμου και οι φοιτητές που θα καταλάμβαναν το Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκε μεγάλη μερίδα του στρατού, η οποία και θα προχωρούσε στο πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη τον Νοέμβριο του 1973.

Κύριος εκφραστής της δυσαρέσκειας του στρατού ήταν ο ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης. Ανήκε στον στενό κύκλο των πρωταιτίων του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 και ήταν ο μόνος από την ηγετική ομάδα που δεν ανέλαβε οποιοδήποτε κυβερνητικό αξίωμα. Σταδιακά, θα εξελισσόταν επίσης στον μόνο από την ηγετική ομάδα που ήταν σε θέση να βρίσκεται σε καθημερινή επαφή με τους αξιωματικούς και να αντιλαμβάνεται τις ροπές και τη δυσαρέσκεια που αναπτυσσόταν εντός του σώματος των αξιωματικών.

Μανώλης Φατσέας, ο ιστορικός φωτογράφος των Κυθήρων

*Το σημαντικό λεύκωμα

*Μια έκδοση, που αξίζει

να βρει μιμητές σε όλη της Ελλάδα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Οι άσημοι και ταπεινοί φωτογράφοι, που τα παλαιότερα χρόνια έτρεχαν από γειτονιά σε γειτονιά στις μεγάλες πόλεις και από χωριό σε χωριό στις επαρχίες της Ελλάδας, φωτογραφίζοντας πρόσωπα, τοπία, γεγονότα και καθημερινότητα, υπήρξαν οι καλύτεροι συνεργάτες της Ιστορίας, ίσως χωρίς να το συνειδητοποιούν οι ίδιοι.

                Υπήρξαν βέβαια και φωτογράφοι, που έζησαν και φωτογράφισαν σημαντικά ιστορικά γεγονότα, ως μέρος της εξελισσόμενης ιστορίας και αυτοί, όπως για παράδειγμα ο Σπ. Μελετζής ή ο Πέτρος Πουλίδης ή ο Κώστας Μπαλάφας και ορισμένοι άλλοι.

                Ωστόσο η παρακαταθήκη στην ιστορία των ταπεινών και άσημων φωτογράφων υπήρξε ανεκτίμητη, γιατί αυτοί με το φακό τους άφησαν κληρονομιά στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα να μπορεί να βλέπει στις πρωτότυπες μορφές τους πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία αιχμαλώτιζαν με ένα κλικ της μηχανής τους.

                Μια τέτοια περίπτωση, είναι ο φωτογράφος των Κυθήρων Μανώλης Φατσέας, γνωστός και με το παρατσούκλι Φουριάρης, που άφησε μεγάλη συλλογή φωτογραφιών, οι οποίες αφηγούνται σε άσπρο και μαύρο χρώμα τη ζωή στα Κύθηρα και στα Αντικύθηρα, στις δεκαετίες 1940, 1950, 1960.

Ο Θραξ Άγιος Δήμος από την Μακρά Γέφυρα

*Ένα νέο αξιοπρόσεκτο πόνημα

του αρχιμ. Ναυκράτιου Τσουλκανάκη 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Οι «Άγιοι της Θράκης» είναι ένα σημαντικό εκδοτικό τόλμημα του δραστήριου και πολυγραφότατου αρχιμανδρίτη Ναυκράτιου Τσουλκανάκη, με καταγωγή από το Διδυμότειχο.

                Σκοπός της πρωτοβουλίας αυτής, είναι να παρουσιάσει τις πνευματικές και εκκλησιαστικές γενικά προσωπικότητες της Θράκης, που με τη ζωή τους, τη διδαχή τους, το μαρτύριό τους και τα θαύματά τους, στήριξαν το Θρακικό λαό στην ελληνορθόδοξη πίστη του ανά τους αιώνες και ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια της δουλείας.

                Ήδη έχει κυκλοφορήσει το πρώτο βιβλίο με τίτλο «Ο ιερομάρτυς Κύριλλος ο ΣΤ’, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως» Θεσσαλονίκη 2018 (Βλέπετε στο https://sitalkisking.blogspot.com/2019/04/blog-post_29.html)

                Το νέο βιβλίο της σειράς αυτής είναι: «Δήμος Ρουμελιώτης- Ο νεομάρτυς αλιεύς από τη Μακρά Γέφυρα της Ανατολικής Θράκης» σελίδες 129.

                Ο Άγιος Δήμος, ονομάζονταν Δημήτριος και τον προσφωνούσαν Δήμο στην πατρίδα του την Μακρά Γέφυρα, όπου γεννήθηκε το 1738. Το επώνυμό του ήταν Ρουμελιώτης. Το επάγγελμά του ήταν ψαράς. Το σπίτι της γέννησής του υπήρχε ακόμα και το 1915, διατηρημένο από τους συγγενείς του.

                Ο νεαρός ψαράς σε κάποια φάση της ζωής του βρέθηκε να εργάζεται σε ένα ιχθυοτροφείο (διβάρι) της Σμύρνης, στην τοποθεσία Τσιακάλ Μπουρνού. Εργάζονταν, αλλά οι Τούρκοι εργοδότες συνήθιζαν να μην πληρώνουν τους εργάτες τους ή να τους δίνουν ελάχιστα χρήματα, όπως έκανε και ο ιδιοκτήτης του ιχθυοτροφείου ο αποκαλούμενος «μπαλικμπασής» στο οποίο εργάζονταν ο Δήμος. Αυτός λοιπόν ο «μπαλικμπασής» ενέπλεξε το Δήμο σε μια απίστευτη ιστορία κατασυκοφάντησής του με μόνη διέξοδο να προσχωρήσει στο Ισλάμ. Ο Δήμος όμως παρέμεινε ακλόνητος στην χριστιανική του πίστη, γεγονός που οδήγησε τους Τούρκους να αρχίσουν τα φοβερά βασανιστήρια, τα οποία κράτησαν αρκετές μέρες και περιγράφονται από εκκλησιαστικούς πατέρες. Τελικά ο Δήμος καρατομήθηκε στις 10 Απριλίου 1763, στο Ισάρ Τζαμί, κοντά στην Αγία Φωτεινή. Ήταν μόνο 25 ετών…

Η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/1041636/gallery/epikairothta/ellada/h-e3egersh-twn-foithtwn-sto-polytexneio

*Τανκ μπροστά στο Πολυτεχνείο. Με την αιματηρή κατάληξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων έληξε και ο «εκδημοκρατισμός» του καθεστώτος.

Γράφει ο κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ*

Το 1973 αποτελεί χρονιά κομβικής σημασίας για την εξέλιξη του δικτατορικού καθεστώτος που είχε επιβληθεί στη χώρα. Κομβικής, τόσο για τις εσωτερικές αντιφάσεις του όσο και για τους εξωτερικούς παράγοντες της αμφισβήτησής του που είχαν αρχίσει εφεξής να ξεπροβάλλουν πιο ευδιάκριτοι.

 Ήδη αρκετά νωρίτερα, η συλλογική καθοδήγηση της «επανάστασης» από τους απριλιανούς χουντικούς είχε υποχωρήσει έναντι της αρχής του ενός, που ήταν εκείνη του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Φωνές ενδοκαθεστωτικής αμφισβήτησης από τους σκληροπυρηνικούς είχαν περιθωριοποιηθεί προσώρας, ενώ ο ισχυρός διοικητής της ΕΣΑ, Δ. Ιωαννίδης είχε επιλέξει να παράσχει τη στήριξή του στον επικεφαλής των πρωταιτίων, διατηρώντας πάντως αυτονομία στις κινήσεις του, χάρη στον έλεγχο ενός κρίσιμου εργαλείου καταστολής όπως η Στρατιωτική Αστυνομία. Οι ιέρακες όμως του στρατοκρατικού καθεστώτος κρατούσαν στάση αναμονής, γι’ αυτό και η περαιτέρω εδραίωση της προσωποπαγούς εξουσίας του Παπαδόπουλου, περνούσε αναγκαστικά μέσα από τη σταδιακή πολιτικοποίηση- «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος. Το καθεστώς δεν μπορούσε μεν να παραμένει στρατοκρατικό στο διηνεκές αλλά από την άλλη τα όποια ανοίγματα θα ενίσχυαν τις φωνές της αμφισβήτησης, τόσο εκείνων των καθεστωτικών που θεωρούσαν ότι έτσι νοθευόταν η καθαρότητα της «επανάστασης» όσο κι εκείνων στην κοινωνία και στο παλαιό πολιτικό σύστημα που είχαν περάσει από την ανοχή και την παθητική αναμονή, στην όλο και μεγαλύτερη δημόσια κριτική στη χούντα.

Το αποτυχόν «πείραμα Μαρκεζίνη»

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/1040757/gallery/epikairothta/politikh/to-apotyxon-peirama-markezinh

*8.10.1973. Η κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν συνέπραξαν στην επιχείρηση «φιλελευθεροποίησης» του δικτατορικού καθεστώτος. ΜΙΧΑΛΗΣ Γ. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ «ΕΛΛΑΔΑ 20ός ΑΙ., ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ»

Γράφει ο κ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΖΩΡΤΖΗΣ*

Στόχος του Παπαδόπουλου κατά την έναρξη της «πολιτικοποίησης» της «επαναστάσεως» ήταν η πραγματοποίηση του σχεδίου του για μετατροπή της Ελλάδας σε μια «τουρκικού τύπου δημοκρατία»: η δημιουργία μιας αδύναμης και ηγεμονευόμενης από τον ίδιο, πολιτειακής μορφής, που προσομοιάζει με την προβληματική και ελεγχόμενη τουρκική δημοκρατία, όπως αναδείχθηκε από τη μετάβαση του 1983.

Ωστόσο η 21η Απριλίου δεν ήταν μια δικτατορία που επιβλήθηκε από τη θεσμική στρατιωτική ιεραρχία, όπως η τουρκική, αλλά το δημιούργημα της ευκαιριακής συμμαχίας διαφόρων ετερόκλητων φραξιών του στρατού, αυτονομημένων από τον ιεραρχικό έλεγχο της ηγεσίας του, που επιθυμούσαν την ανάληψη της εξουσίας για την ικανοποίηση τόσο συντεχνιακών (διαιώνιση του ηγεμονικού ρόλου του στρατού επί της κοινωνίας), όσο και προσωπικών φιλοδοξιών τους (κατ’ εξαίρεσιν προαγωγές, ιεραρχική άνοδος, άλωση θέσεων στον κρατικό μηχανισμό κ.λπ.).

Παρότι η εσωτερική ηγεμονία του Παπαδόπουλου επί των λοιπών φραξιών φαινόταν να έχει σε σημαντικό βαθμό πραγματωθεί το καλοκαίρι του 1973, δύο παράγοντες εμπόδιζαν τον αυτο-μετασχηματισμό της 21ης Απριλίου στην επιθυμητή από εκείνον «δημοκρατία»: η πλήρης έλλειψη πολιτικών συμμαχιών με διακριτό στίγμα και βαρύνουσα επίδραση στην κοινωνία, καθώς και η απώλεια του ελέγχου του στρατού προς όφελος του διοικητή της ΕΣΑ ταξίαρχου Ιωαννίδη, του μόνου πραξικοπηματία που ποτέ δεν έβγαλε τη στολή. Για τον πρώτο παράγοντα ο Παπαδόπουλος στράφηκε στον Μαρκεζίνη, μοναδικό πολιτικό που αποδέχθηκε να παράσχει νομιμοποίηση στην προσπάθειά του – όχι χωρίς όρους και κάποιες ενστάσεις. Για τον δεύτερο παράγοντα, προτίμησε να αποφύγει την κατά μέτωπο αντιπαράθεση, με μοιραίες για τον ίδιο συνέπειες.

Πραγματεία του λιανικού εμπορίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  https://www.kathimerini.gr/1040623/gallery/politismos/vivlio/pragmateia-toy-lianikoy-emporioy 

*Στο άρθρο του με τίτλο «Ψώνια» («Καθημερινή» 4/8/1944) ο Σπύρος Μελάς περιγράφει με τον πιο ειρωνικό τρόπο τις επιπτώσεις της Κατοχής στα παραδοσιακά μικροαστικά επαγγέλματα της Αθήνας, όπως αυτά των αρτοποιών, των μπακάληδων ή των μανάβηδων, καθώς ορισμένοι από αυτούς μετατράπηκαν σε αληθινούς «κροίσους της εποχής».

Της κ. ΡΕΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ*

«Η μύτη του εμπόρου ψήλωσε. Δεν κυττάζει, ούτε προσκαλεί κανέναν. Μετράει μονάχα τις στίβες των εκατομμύριων. Αν θέλεις ψώνισε, κι αν δε θέλεις στρίψε. Ποιος σκοτίζεται;». Το καυστικό σχόλιο του Σπ. Μελά στο άρθρο του με τίτλο «Ψώνια» («Καθημερινή» 4/8/1944) περιγράφει με τον πιο ειρωνικό τρόπο τις επιπτώσεις της Κατοχής στα παραδοσιακά μικροαστικά επαγγέλματα της Αθήνας, όπως των μπακάληδων ή των μανάβηδων, καθώς ορισμένοι μετατράπηκαν σε αληθινούς «κροίσους της εποχής».

Οι «Ιστορίες Λιανικού Εμπορίου» είναι μια μελέτη πλούσια σε υλικό, πρωτότυπη και εντυπωσιακή ως πανόραμα της εξέλιξης της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα του λιανικού εμπορίου στην Ελλάδα από τις αρχές του 19ου αιώνα έως και την πρώτη δεκαετία του 21ου.

Το υλικό της συνδέεται άμεσα και δημιουργικά με την καθημερινότητά μας και τις θέσεις που διαμορφώνουμε σήμερα, σκεπτόμενοι τις δυναμικές μεταβολές στον ιστορικό χάρτη του λιανικού εμπορίου όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Προκαλεί τη δημιουργική ανάγκη αναζήτησης απαντήσεων σε ερωτήματα που ήδη έχουν διατυπωθεί άτυπα πολλές φορές στο μυαλό ενός μέσου καταναλωτή. Έτσι μέσα από τη γοητεία της ιστορικής τεκμηρίωσης, εμβάθυνσης και συνδυαστικής ανάλυσης, αλλά και την ευαισθησία με την οποία ενδύουν οι μελετητές την επιστημονική τους σκέψη, τίθεται σε νέα βάση η έρευνα της ιστορίας της εγχώριας κατανάλωσης.